Μια-δυο μέρες πριν το Ολυμπιακός-Αστέρας μιλούσα με ένα φίλο γαύρο, έξυπνο, όχι «κολλημένο» και σίγουρα μπασμένο στα πράγματα. Μου έλεγε ότι ο στόχος στον Ολυμπιακό είναι τριάντα νίκες, «έχουν τρελαθεί» σχολίαζε.
Την ώρα που έπαιζε ο Ολυμπιακός με τον Αστέρα ήμουν στο γραφείο και κάτι έγραφα. Βλέπω στο ίντερνετ ότι κέρδισε πέναλτι ο Ολυμπιακός και τον παίρνω τηλέφωνο, πριν διαβάσω σχόλια. «Ήταν;» του λέω. «Έχεις τρελαθεί μωρέ;», μου απαντάει.
Χθες είχαμε και το ιδίου φυράματος πέναλτι στον Πάνθρακα. Δε χρειάστηκε καν να τον πάρω τηλέφωνο, ήμουν βέβαιος. Περίμενα απλά να δω τη φάση.
Κι όμως, πιστεύω ότι το να σταματήσει αυτό το βιολί με τη διαιτησία στα ματς του Ολυμπιακού, είναι απλό, απλούστατο. Οι υπόλοιπες «μεγάλες» ομάδες (κι όσες από τις μικρές δεν είναι δορυφόροι) να κατεβαίνουν στα ματς με τον Ολυμπιακό με αναπληρωματικούς. Με πιτσιρικάδες. Και στο χαλαρό, σα να λένε περάστε. Χωρίς κόσμο, χωρίς φανατισμό. Με μόνους θεατές τις οικογένειες των πιτσιρικάδων που θα είχαν την ευκαιρία να παίξουν απέναντι στον Καμπιάσο. Το ότι οι δορυφόροι πιθανόν να κατέβαιναν με κανονικές ενδεκάδες δε θα έκανε καμία διαφορά—έτσι κι αλλιώς δορυφόροι είναι. Εκτός αν οι δορυφόροι λάμβαναν εντολές να κοντράρουν: «θα κοντράρετε μεν, αλλά στο τέλος θα κάτσετε να χάσετε, μην μπερδευτείτε». Να γελάσει κάθε πικραμένος. Θα μπορούσαν οι άλλες ομάδες και να μην κατεβαίνουν καν: η ποινή είναι τρεις βαθμοί (επί δύο αγώνες, έξι, αδιάφορο αν το κάνουν όλοι) και πρόστιμο από 8.000 έως 40.000 ευρώ (πάλι επί δύο).
Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Ο Ολυμπιακός θα έκανε τριάντα νίκες έτσι κι αλλιώς (άντε να έκανε εικοσιοκτώ στην αντίθετη περίπτωση, ποια η διαφορά;). Όμως, δε θα έκοβε ούτε πεντακόσια εισιτήρια στο Καραϊσκάκη. Πώς θα έπαιζαν προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ οι παίκτες του Ολυμπιακού τον Ιούλιο, έχοντας ουσιαστικά να παίξουν επίσημο παιχνίδι έξι μήνες, μπορεί και περισσότερο; Κι αν περνούσε τα προκριματικά, πώς θα έπαιζε ο Ολυμπιακός στους ομίλους με τους παίκτες του ουσιαστικά σε αγωνιστική απραξία; Ποιος σοβαρός προπονητής ή παίκτης με φιλοδοξίες θα πήγαινε σε μια ομάδα η οποία αναμένεται να παίξει μάξιμουμ δέκα ανταγωνιστικά ματς σε μια σεζόν (τέσσερα ματς οι δύο προκριματικοί γύροι και έξι οι όμιλοι—μπορεί όμως να παίξει και τέσσερα μόνο).
Ο Ολυμπιακός θα έβγαινε μόνος του, σε ένα πρωτάθλημα που δε θα αφορούσε κανέναν. Κανείς δε θα το παρακολουθούσε, κανείς δε θα ενδιαφερόταν. Μοναδικό βραβείο, ένα εισιτήριο για δύο προκριματικούς γύρους στο Champions League στο γκρουπ των πρωταθλητών, σιγά το πράγμα. Τρεις φορές χρειάστηκε να παίξει προκριματικά στο Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και οι δύο ήταν με Ανόρθωση και Μακάμπι.
Θα ήταν σαν να παίζεται ένα παράλληλο πρωτάθλημα, με όλες τις υπόλοιπες ομάδες πλην Ολυμπιακού. Οι (υποτιθέμενοι) ανταγωνιστές του Ολυμπιακού θα γλύτωναν ένα σωρό αχρείαστα έξοδα: μεταγραφές τύπου Εσιέν και Μπερμπάτοφ, που γίνονται με την ψευδαίσθηση ότι έτσι μπορεί να χτυπηθεί ο Ολυμπιακός. Χαρτζιλίκια σε βλαχοπροέδρους ενώσεων για τον έλεγχο της ΕΠΟ (κι άρα της διαιτησίας) και στους γνωστούς νταραβεριτζήδες που αλλάζουν στρατόπεδα με ευλυγισία που θα ζήλευε κι ο (Ιωάννης) Μελισσανίδης. Πρόστιμα από επεισόδια. Ζημιές στα γήπεδα.
Θα είχαμε απλά ένα κανονικό πρωτάθλημα δεκαπέντε ομάδων. Ο δεύτερος θα έπαιζε κι αυτός προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ με (μόνη) διαφορά ότι, ως μη πρωταθλητής, θα έβρισκε απέναντί του στον τέταρτο γύρο ισχυρές ομάδες, ισχυρότερες από αυτές που θα έβρισκε αν τερμάτιζε πρώτος. Όμως, ποιος είναι πιο εύκολος δρόμος για να παίξεις στο Τσάμπιονς Λιγκ: να πετάξεις έξω τη Σπόρτιγκ, τη Σαχτιόρ ή τη Βαλένθια σε διπλούς αγώνες τον Αύγουστο, όταν οι ομάδες δεν έχουν ακόμη μονταριστεί, ή να πάρεις το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό σε τριάντα αγώνες και με τη διαιτησία έτσι όπως είναι σήμερα;
Μια τέτοια κίνηση θα απεδείκνυε περίτρανα ότι δεν νοείται νίκη χωρίς να σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα ad absurdum επιχείρημα: αν πάρεις ένα Καλάσνικοφ, σκοτώσεις τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και μετά βάλεις την μπάλα στα δίχτυα δεν είσαι νικητής σε ένα ματς ποδοσφαίρου. Μπορεί να είσαι ο μεγαλύτερος μαφιόζος, αλλά το ματς δεν το κέρδισες. Δεν παίχτηκε ποτέ. Αν μπεις στην Τούμπα το βράδυ με μια μπάλα και τη βάλεις πέντε φορές στα δίχτυα, δεν κέρδισες τον ΠΑΟΚ 0-5. Είσαι απλά έως βλάκας που δεν μπορεί να καταλάβει ότι η νίκη δεν νοείται αν δεν υπάρχει αντίπαλος. Κι ότι ο αντίπαλος δεν έχει λόγο να συμμετέχει σε ένα καταφανώς στημένο ματς.
Ο αποδέκτης αυτού του μαθήματος δε θα ήταν μόνο ο σημερινός ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, ο οποίος κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο δρόμο προς την έξοδο. Χωρίς να έχω καμία προνομιακή πληροφόρηση, διαβάζοντας απλά τη δικογραφία και παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά πιθανή η παραπομπή του για τα δεύτερα στημένα. Μάλιστα, δεδομένης και της ευαισθησίας που φαίνεται να δείχνει η ποινική δικαιοσύνη στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του Ολυμπιακού (ήταν γνωστό, ας πούμε, ότι το πόρισμα Κορέα για την εγκληματική οργάνωση θα έβγαινε πέρυσι αμέσως μετά το ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ), θα ανέμενε λογικά κανείς ότι η παραπομπή θα γίνει μετά το πέρας των φετινών ευρωπαϊκών του υποχρεώσεων. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ο Μαρινάκης δε θα μπορεί πια να έχει την παραμικρή σχέση, ούτε καν μετοχική με τον Ολυμπιακό. Κι αν κάποιος πει ότι σιγά το πράγμα, θα βάλει έναν μπροστινό, να θυμίσω την ευαισθησία που προσφάτως απέκτησε η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού σε τέτοια θέματα (γιατί άραγε;).
Όχι, ο αποδέκτης αυτού του μαθήματος δε θα ήταν μόνο ο σημερινός ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, του οποίου πιστεύω τα ψωμιά είναι μετρημένα. Ο βασικός αποδέκτης θα ήταν ο αναμενόμενος διάδοχός του, αυτός που γέρασε αλλά ίσως δεν έμαθε ακόμη ότι και το 51-49 ακόμη, γεννάει μαθηματικά τον αντίπαλο που θα επιδιώξει το 52-48, αυτός κάποιον που θα παλέψει για το 53-47 κ.ο.κ. μέχρι το 100-0 και το σημερινό καθεστώς. Ότι ο Θωμάς κι ο Γκαγκάτσης οδηγούν μαθηματικά στο Σαρρή και στο Γκιρτζίκη. Ότι η παντοκρατορία αφαιρεί κάθε κίνητρο από τους ανταγωνιστές σου να επενδύσουν στις ομάδες τους, κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί μαθηματικά σε χαμηλή βαθμολογία UEFA για τη χώρα. Οπότε, αντίο στα εγγυημένα χρήματα των ομίλων και στα χαϊλίκια με τα σεντόνια.
Γιατί δεν το κάνουν αυτό οι υπόλοιπες «μεγάλες» ομάδες και προτιμούν απλά να βγάζουν ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας και της ΕΠΟ; Δεν το έχουν σκεφτεί ως τρόπο αντίδρασης, ή μήπως αυτό το μάθημα δεν το έχουν μάθει ούτε κι οι ίδιοι; Μήπως, λέω μήπως, ακόμη και στο πρωτάθλημα των δεκαπέντε ομάδων, κάποιοι από τους «μεγάλους» θα ήθελαν να γίνουν χαλίφης-στη-θέση-του-χαλίφη και δε θέλουν να βάζουν ιδέες στους υπόλοιπους; Μήπως, δηλαδή, δεν είναι τόσο απλή η λύση, εξοστρακίζουμε τον Ολυμπιακό και καθαρίσαμε; Μήπως, άρα, δεν είναι μόνος υπεύθυνος ο Ολυμπιακός για την κατάντια του ποδοσφαίρου μας;
Τα φιλοσοφικά αυτά ερωτήματα έχουν εύστοχα αναλυθεί σε μια συνομιλία Θωμά Μητρόπουλου και Χρήστου Πανόπουλου, την οποία έφεραν στη δημοσιότητα το 2002 οι κασέτες της πρώτης παράγκας: «Παίρνεις χαμπάρι τι λέμε, ρε περίεργε; Απλά είναι τα πράγματα. Το ζητούμενο είναι ότι όλοι θέλουν ακριβοδίκαια διαιτησία όταν είναι στην απ” έξω. Είναι σαν να μου λες ότι ο κόσμος μπορεί να υπάρξει χωρίς πουτάνες. Δεν γίνεται αδελφέ».
Κι όμως, πρέπει να υπάρξει. Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, είναι οι «πουτάνες» να καταλάβουν ότι η εναλλακτική, η μόνη εναλλακτική είναι να φάει η μία την άλλη. Ο Θωμάς, παρότι ευφυέστατος, δεν μπόρεσε να το καταλάβει—και τον έφαγε ο Γκαγκάτσης για πρωϊνό. Και τον Γκαγκάτση ο Πιλάβιος, τον Πιλάβιο ο Σαρρής και το Σαρρή ο Γκιρτζίκης. Το Αιγάλεω σήμερα παίζει Α΄ Αθηνών κι ο Θωμάς δεν μπόρεσε να κρατηθεί ούτε στον Ηλυσιακό. Αν περάσει κανείς σήμερα από τα γραφεία της παράγκας, στη λεωφόρο Αθηνών, θα δει ένα πωλητήριο.
Καλησπερα. Υπαρχει αναφορα στο ονομα σου, το σχολιο το διαβασα στο “enwsi.gr” και θα ηθελα ενα σχολιο:
“Σαν να μην περασε μια μερα. Τοτε ηταν ο Αδαμιδης, πιο πριν οι κοκκινομαγουλοι και πιο πριν η διαφορετικοτητα του Ντεμη. 8 χρονια παρακαλουσες να ερθει ο εχων τη δυνατοτητα να «παρει κουμαντα». Τελικα και με τα «κουμαντα» στο ιδιο εργο θεατες. Το χειροτερο ολων ειναι οτι δεν εχεις και ομαδα, δηλαδη δεν σου εδωσε το δικαιωμα να ελπιζεις οτι πχ θα βγεις στην Ευρωπη, θα κανεις πορειες ονειρο, θα δεις πραγματα. Μια μιζερια, μια αηδια, μια κατασταση που τη ζεις πανω απο δεκαετια. Διοτι η μοναδικη φορα που ειχες διαιτησιες πενηνταρισιες ηταν με το…Μακη. Κι εκει εκανες κακακια στο σημαντικο ματς οπως ειπε και ο ιδιος ο Μακης στους παικτες.
Εδω εχουμε μια κατασταση που απλως διαιωνιζεται, εναν ανθρωπο που δεν ξοδευει, δεν ασχολειται οσο αφηνε να εννοηθει οτι θα ασχοληθει, εναν ανθρωπο που απο τη στιγμη που επεσε ο Σαμαρας και αποσυρθηκε το σχεδιο Ανδριανου, εχει γινει κατι σαν Αδαμιδης. Κατι σκορπιες ανακοινωσεις, κατι «διαρροες» και ασφαλως δημοσιογραφοι να κανουν το ασπρο μαυρο σχετικα με την ποιοτητα. Και η πλακα ειναι πως προκειται για τους ιδιους ακριβως ανθρωπους που καποτε ελεγαν το Τζεμπουρ αμπαλο, το Σκοκο οτι διαλεγει παιχνιδια, τον Μαϊστοροβιτς ντυμενο ξυλο. Σημερα ο Αρθο ειναι ο εμπειρος που διπλα του ο Κολοβετσιος γινεται καλυτερος, ο Μπουονανοτε μαγος, ο Ραφικ ο καλυτερος σεντερ φορ της Λιγκας.
Αφαιρουμενων αυτων, το χειροτερο απ ολα ειναι οτι οι Ελληνες και δη ο Μανταλος αποχαιρετανε την ΑΕΚ που τους αγκαλιασε. Ο Μπακακης κανει διφορουμενες κουταμαρες στα σοσιαλ, ο Ανα θελει να φυγει, ο Σοϊλεδης κλωτσαει μπουκαλια στις προπονησεις, ο Τζανετοπουλος αρνειται καν να παει στην Ακτη Μιαουλη να δει το «μεγαλο», ο Πλατελλας «δεν εχει να αποδειξει τιποτα σε κανεναν» και παει λεγοντας. Η ομαδα ειναι ξανα αρρωστη εκει που λεγαμε οτι καθαρισε, εκανε reset, κανει νεο ξεκινημα με αντιβιοτικο στο ερασιτεχνικο ενα γηπεδο που παρουσιαστηκε το 2013 οτι ειναι αυτονομο και αυτοτελες. Τελικα ενταχθηκε στο ΡΣΑ, τελικα θελει συνοδα «που δεν αφορουν την ΑΕΚ» (αλλα η ΑΕΚ κανει δωρο μελετες υποτιθεται στο Υπουργειο) τελικα η Δουρου που ηταν στημενη σου δινει και τα 20 εκατομμυρια, τελικα ο Βασιλοπουλος ειχε δικιο που σου ελεγε οτι δεν ειχες καν μελετες στο φακελλο (αφου οι σφραγιδες ΣΟΥ ειναι Μαρτιου του 2015 και το φακελλο υποτιθεται τον κατεθεσες Αυγουστο του 2014) τελικα η αδεια θα εβγαινε Αυγουστο του 2015 επειδη το ΣτΕ καθαρογραψε την αποφαση, τελικα ο Νικοστρατος ειπε οτι πριν μια βδομαδα εβγαζες αδεια, τελικα χρειαζονται οχι 65 που μαθαμε το 2013 αλλα 105 που ξερουμε πλεον το 2015 και τελικα απ αυτα τα 105 τα δικα σου τα κεφαλαια ειναι 45. Τα υπολοιπα τα θες απο το κρατος που κοβει συνταξεις, κοβει μισθους, βαζει τους πιο τρομακτικους φορους που επιβληθηκαν ποτέ, δεν εχει μαντηλι να κλαψει.
Και εξακολουθεις να κοροϊδευεις την κοινωνια οτι θα χτισεις γηπεδο. Και ολο λες οτι για την καθυστερηση φταιει το παλιοπαιδο ο Αρης, μετα οι αργιες, μετα ο Τσιρωνης, μετα το δασαρχειο, μετα ο Λαφαζανης, πιο μετα ο Σκουρλετης, ξανα ο Αρης. Και η ζωη συνεχιζεται με την ΑΕΚ να εχει εμβληματικη φυσιογνωμια το Χρηστο τον Αραβιδη. Να εχει στοπερ καποιον Αρθο απο το Ισραηλ, δεξιο μπακ εναν πρωην 29χρονο παικτη του Παναιτωλικου, σουπερ σταρ εναν ανθρωπο που εχει να παιξει απο το 2009, μεγαλο ονομα εναν Βενεζουελανο που εχει παθει δυο χιαστους και τον μαζεψες απο τα πεταμενα της Νικης Βολου της Τουρκιας και φορ την καψουρα του αφεντικου, εναν παικτη που καποτε κινησε Θεους και δαιμονες να σ αφησει στη δυσκολοτερη καμπη της ιστοριας σου ενω σου κοστισε 5 εκατομμυρια για να παει ελευθερος στον Ολυμπιακο. Και αυτον τον ανθρωπο εσυ τον φερνεις πισω και τον ξανακανεις πρωτο ονομα απο κει που ηταν στο παγκοσμιου φημης και κλασης κυπριακο πρωταθλημα.
Σορρυ μαγκες, αν αυτα τα πραγματα τα εκανε κανενας Παππας ή κανενας Νοτιας, θα ειχε καει το ΟΑΚΑ. Τα κανουν ο Μελισσανιδης και ο Μπαγεβιτς και περιμενουμε να πεσει σαν σαπιο φρουτο ο Μαρινακης για να παρουνε κουμαντα. Δηλαδη ο Κιντης τι περιμενε; Δεν περιμενε να αποσυρθει ο Κοκκαλης για να παιζει στα ισα; Διοτι και ο Κιντης το διαχειριστη ηρθε να κανει το 2009. Χιλια δικια εχετε για τη διαιτησια, αλλα και τη νικη να επαιρνες για τι πραγμα μιλαμε ακριβως; Για τη δευτερη θεση; Ποια δευτερη θεση και ποια play offs; Με ποιο υποβαθρο θα βγεις να παιξεις στην Ευρωπη; Που θα εμφανιστεις με αυτους; Που θα πας με μια ομαδα χωρισμενη στα δυο με Ελληνες και ξενους; ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙ; Με το Δελλα ελεγες οτι χτιζεις ομαδα βασισμενη σε Ελληνες, οτι εχεις ενα πλανο δημιουργιας μιας ομαδας με στερεες βασεις. Και τελικα αλλαζεις το «πλανο» και φερνεις τον Πογετ μεχρι το καλοκαιρι. Για να φυγει το καλοκαιρι, να βαλεις εκει στις ζεστες μια μπουλντοζα να κανει βολτες στο χωραφι και μετα να ζητας απο την οRiginal να «πιεσει» για να δωσει το κρατος τα λεφτα για τα συνοδα μηπως και ξεκινησεις το εργο απο το οποιο ΘΑ βγαλεις λεφτα.
Μπορω να γραψω κι αλλα, δε θελω, δε χρειαζεται. Δοξα τω Θεω υπαρχουν ΑΕΚτζήδες που εχουν δει κανονικη ΑΕΚ, ξερουν οτι ΑΕΚ δεν ειναι το instagram . Ε θα μεγαλωσουμε και σιγα σιγα θα χαθει «η κανονικη ΑΕΚ» και θα μεινουν οσοι την ΑΕΚ την ξερουν τα τελευταια 15 χρονια. Το ειχε πει τελεια ενας φιλος: υποστηριζουμε μια αναμνηση. Και βασιζομενοι στο θυμικο πηγαμε στο Μελισσανιδη, δεχτηκαμε 400 φορες το Μπαγεβιτς, δεχτηκαμε με ανοιχτες αγκαλες το Ραφικ, καναμε μοκο στο Στελιο «που δεν επιανε το κινητο στη Ροδο» οταν ο ανηψιος του πηγε στον Ολυμπιακο και παει λεγοντας. Το θυμικο και οι αναμνησεις μας εχουν καταστρεψει. Και ολοενα παμε και πιο κατω. Αυτη τη στιγμη το μονο πραγμα που δουλευει ρολοι στην ΑΕΚ ειναι το οικονομικο. Μια εταιρεια νεοσυστατη, ελευθερη χρεων που παραγει κερδη και δυνητικα αποκτα δικο της γηπεδο. Ολα τα υπολοιπα ειναι ιδια κι απαραλλαχτα με τον Αδαμιδη, το Θανοπουλο, το Ντεμη και ολο το διοικητικομανι απο την εποχη που ο Ολυμπιακος αποφασισε οτι το ελληνικο ποδοσφαιρο ειναι για την παρτη του και μονο.”
Χαχα, δεν το είχα δει, έχει πέννα όμως ο τύπος. Να πούμε πρώτα ότι αυτά τα έχουμε πει πολύ καιρό, στην ανακοίνωση των επτά χιλιάδων λέξεων, όταν ανέλαβε ο Μελισσανίδης:
«Όσο λοιπόν ο κόσμος της ΑΕΚ δεν έχει την ψυχική δύναμη να δει κατάματα την αλήθεια και προτιμάει ν’ ακούει παραμύθια, ένα είναι βέβαιο: ότι από εμπόρους ελπίδας και παπατζήδες δε θα υπάρξει έλλειψη. Όπως δεν υπήρξε έλλειψη στην ΑΕΚ τόσα χρόνια από σωτήρες-σοτήρηδες, επενδυτές κι οντότητες».
Τίποτε απ’ όσα περιγράφει π τύπος δε γίνεται ερήμην των φιλάθλων της ΑΕΚ. Αν αλλάξουν κάποτε οι φίλαθλοι της ΑΕΚ, θα αλλάξει κι η ΑΕΚ. Κάπως σαν την Ελλάδα: δηλαδή, εκλέγεται ο Τσίπρας υποσχόμενος (όπως κι ο Σαμαράς στο Ζάππειο) ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Κάνει κι ένα δημοψήφισμα για να (ξανα)πάρει τη λαϊκή εντολή κι εν συνεχεία υπογράφει νέο μνημόνιο με χέρια και πόδια. Αποτέλεσμα: ο λαός τον επανεκλέγει.
Και ερωτώ: πώς γίνεται να συγχωρήσεις ως λαός αυτή την απάτη, αν δεν είσαι κι εσύ λίγο απατεώνας; Αν δε σκέφτεσαι, ε, στη θέση του τα ίδια μάλλον θα έκανα κι εγώ, απλά δεν είμαι αρκετά γάτα για να γίνω πρωθυπουργός ;
Όσο για το αν και τι περίμενα εγώ το 2009: δεν περίμενα τίποτε (πολλώ δε μάλλον να φύγει ο Κόκκαλης), απλώς έκανα μια προσπάθεια για το αυτονόητο (να μην ξοδεύουμε περισσότερα από όσα έχουμε) με στόχο να μην πάνε χαμένα τόσα λεφτά, τόσος κόπος και τόση αγάπη. Αρνούμενος όμως κι εγώ να δω κατάματα την αλήθεια για το ποιοι ήταν στην πραγματικότητα οι συνοδοιπόροι και συνεργάτες μου.
Ευχαριστω για το σχολιο. Ισως πρεπει καποια στιγμη να απαντησεις σχετικα με το διαχωρισμο που (φαινεται οτι) κανεις σε συνοδοιπορους και συνεργατες. Κυριαρχει η πεποιθηση οτι αναφερεσαι κατ αποκλειστικοτητα στο Νικολαΐδη και στους Θανοπουλους. Οσον αφορα τους χρηματοδοτες το τοπιο ειναι ελαφρως θολο, υπαρχει γενικοτερα θα ελεγα μια ασαφεια κυριως για τον Παππα, το Νοτια και τον Πολυ. Ισως αδυνατεις να εκφραστεις και δημοσια, ισως να μην εχω αξιολογησει και καταλληλα τα κατα καιρους γραπτα και τις τοποθετησεις σου. Οταν βρεις λιγο χρονο μετα χαρας θα ηθελα – και εικαζω πολυς κοσμος ακομα – να διαβασω και την αποψη σου γι αυτους τους ανθρωπους.
Καλο βραδυ.
Συνοδοιπόρους ονομάζω τους «μετόχους-αμετόχους» (κατά Χατζηχρήστο, όταν δεν τους ψείριζε για «δωρεές» στην Ερασιτεχνική), συνεργάτες αποκαλώ τους Θανόπουλους, το Χάρη Οικονομόπουλο, τους Μανωλά, Μπάγεβιτς κ.λπ.
Για τους συνεργάτες, νομίζω ο καθένας μπορεί να σχηματίσει εύκολα γνώμη απλά παρατηρώντας τα πεπραγμένα τους: τη σύμβαση για το προπονητικό, τα αποθέματα της Empire, τις εξελίξεις σε σχέση με τις απαιτήσεις κατά Ψωμιάδη, τις μεταγραφές τύπου Μαρινέλι.
Παππάς, Νοτιάς και Πόλυς, είναι νομίζω τρεις διαφορετικές περιπτώσεις. Να ξεκαθαρίσω ότι, κατά τη γνώμη μου, ήταν και οι τρεις εξαιρετικά καλών προθέσεων.
Ο Πέτρος είναι μεν ευφυής, αλλά και «πονηρός» υπό μίαν έννοια: θα βάλει την πάρτη του πάνω απ’ όλα. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει (και γι αυτό, κατά τη γνώμη μου, γίνεται καμιά φορά κουτοπόνηρος) είναι ότι, σε ένα περιβάλλον σαν το ποδοσφαιρικό, στο οποίο τα λαμόγια είναι υψηλού επιπέδου, δεν μπορείς να επιτρέψεις τέτοιες ιδιοτελείς συμπεριφορές. Αν το κάνεις (δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα), τα ποδοσφαιρολαμόγια θα σε φάνε ζωντανό, γιατί βέβαια η ιδιοτέλειά τους έχει λιγότερους φραγμούς από τη δική σου.
Έτσι έφτασε ολόκληρος Πέτρος Παππάς να κάθεται στο σκαμνί για κακούργημα: όταν του ζητούσα να με βοηθήσει να βρούμε τι έγινε με τον Αδαμίδη (τον οποίο αυτός έφερε στην ΑΕΚ) και τα αποθέματα της Empire, σκέφτηκε «ου μπλέξεις» (βάζοντας την πάρτη του πάνω από την ομάδα) κι έφτασε στο σημείο να με απειλεί ότι, αν σκαλίσω το θέμα, μπορεί να φοβηθεί ο Βιντιάδης και να φύγει από την ΑΕΚ εξαιτίας μου (τη σχετική ανταλλαγή emails μπορείς να τη βρεις στο ίντερνετ—πόσο αστείο μοιάζει σήμερα να μιλάει κανείς για Βιντιάδη ως σωτήρα). Αποτέλεσμα, ο Αδαμίδης τον έδωσε στεγνά με συμπληρωματική κατάθεση (όπως διαβάσαμε στις εφημερίδες) κι έχει πλέον παραπεμφθεί για κακούργημα, μαζί με Σταύρο, Δημητρέλο κ.λπ. Επίσης, αν αληθεύουν κάποια πράγματα που άκουσα, έχει μετανιώσει πικρά και για κάποια άλλη συνεργασία που έκανε πιο πρόσφατα (κοιτώντας και πάλι την πάρτη του και την ησυχία του), λέγοντας σε τρίτους για το συνεργάτη του ότι «είναι ένας άνθρωπος για τον οποίο θα ευχόμουν θα πεθάνει».
Για τον Νίκο, τα πράγματα είναι εύκολα: το καλύτερο παιδί, αφελής όμως ως προς τις προθέσεις των ανθρώπων και ιδίως των φίλων του.
Όσο για τον Πόλυ: σαφώς πιο «της πιάτσας» απ’ όλους μας, είχε την ευφυΐα να μην εμπλακεί εμφανώς πουθενά και κατάλαβε πρώτος τι παιζόταν με την οικονομική διαχείριση της ΠΑΕ. Το λάθος του Πόλυ, αν θέλεις, είναι το ίδιο με του Πέτρου, σε πολύ μικρότερο βαθμό όμως. Και εξηγούμαι: όταν στον Πόλυ γεννήθηκαν απορίες σχετικά με την οικονομική διαχείριση της ΠΑΕ, αντί απλά να απομακρυνθεί (όπως θα είχε κάθε δικαίωμα), άρχισε να λέει, εγώ βάζω (κι άλλα) λεφτά μόνο αν γίνουν (ή δε γίνουν) συγκεκριμένες μεταγραφές (δεν το ξέρω από πρώτο χέρι, αλλά οι πηγές μου είναι αξιόπιστες). Αυτό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι εγωιστικό, ιδιοτελές: ο Ντέμης, καλώς ή κακώς, είχε την ευθύνη της πορείας της ομάδας. Με το να «υπαγορεύεις» μεταγραφές παραμένοντας στο παρασκήνιο, βάζεις τον εαυτό σου σε μια αξιοζήλευτη θέση: αν κάτσουν οι μεταγραφές, είσαι μάγκας εσύ. Αν δεν κάτσουν, το μπινελίκι το τρώει ο Ντέμης. Αν πιστεύεις ότι ξέρεις ποιες μεταγραφές πρέπει να γίνουν, βγες μπροστά και πάρε την ομάδα στα χέρια σου.
Τέλος, να πω για τον Τάκη ότι με απογοήτευσε η παρουσία του στην παρουσίαση για την Αγιά-Σοφιά. Μπορώ νομίζω να υποπτευθώ πώς πείστηκε να πάει (και σε ανθρώπινο επίπεδο ίσως τον καταλαβαίνω—έχω ακούσει κάτι σχετικό straight from the horse’s mouth, που λένε), αλλά και πάλι είναι ανεπίτρεπτο: με έχει ψέξει επανειλημμένα διότι, σκαλίζοντας το θέμα της οικονομικής διαχείρισης της περιόδου 2004-2008, αμαυρώνω τάχα την όλη προσπάθεια (προσωπική μου γνώμη είναι ότι το άπλετο φως ποτέ δε βλάπτει—αντίθετα, το σκοτάδι ευνοεί φαινόμενα σαν αυτά που η ομάδα του 2004 προσπάθησε να απαλείψει).
Η αποκαθήλωση της προσπάθειας του 2004 ολοκληρώθηκε και επισφραγίστηκε, κατά τη γνώμη μου, με την παρουσία Ντέμη-Τάκη στην παρουσίαση για την Αγιά-Σοφιά. Είναι σαν να αποδέχεσαι εμπράκτως ότι εμείς, που τόσα χρόνια λέγαμε ότι γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν μπορεί να γίνει, ήμαστε ή απατεώνες ή ανίκανοι (επί τη ευκαιρία, θα φανεί αν είχαμε δίκιο ή άδικο). Ο μόνος που κράτησε αξιοπρεπή στάση μέχρι τέλους ήταν ο Κούλης.
Τέλος, να σημειώσω κάτι και για τον Ντέμη: ο θυμός μου οφείλεται στο ότι δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη της αποτυχίας. Αυτό προστατεύει τον ίδιο και τις ελπίδες επανενεργοποίησής του (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει), αλλά βέβαια καθιστά αυτόματα «ρομαντικό» (και άρα ανεφάρμοστο) το όραμα της ομάδας του 2004. Τόσο μυαλό έχει κι αυτός βέβαια, να θεωρεί ότι γινόμενος περισσότερο «ρεαλιστής» και «διαλλακτικός» θα έχει ελπίδες: μα δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι φίλαθλοι τον στήριξαν ακριβώς γιατί ήταν «ρομαντικός»; Ο λόγος της αποτυχίας ήταν, κατά τη γνώμη μου, ακριβώς το ότι γίναμε περισσότερο «ρεαλιστές» και «διαλλακτικοί», μετατρέποντας βέβαια σε τέτοιους και τους φιλάθλους της ΑΕΚ (με τις μεταγραφές τύπου Ρίμπο).
Αν θέλει ο κόσμος «ρεαλιστές», υπάρχουν πολύ καλύτεροι: από το Μελισσανίδη στην ΑΕΚ, μέχρι το Μαρινάκη (και τον μέλλοντα διάδοχό του) στο ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Μα δε βλέπει ότι εδώ ολόκληρος Μαρινάκης (μακράν ο πιο επιτυχημένος «ρεαλιστής» στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου) είναι ένα βήμα πριν την έξοδο, φορτωμένος μ’ ένα σωρό κακουργήματα;
Κύριε κιντή,
Έχω δει την αρθρογραφία σας και πραγματικά έμαθα πολλά από αυτά που γράφετε. Σας ευχαριστώ για αυτό.
Αυτό που θέλω να σχολιάσω όμως είναι ότι η επιχειρηματολογία σας ταιριάζει σχεδόν απόλυτα με την πρακτική της νυν δδιοίκησης.Αρα η ΑΕΚ είναι φαντάζομαι σε καλό δρόμο.
Παρακαλώ. Έτσι είναι, αν και θα έλεγα ότι είναι η πρακτική της νυν διοίκησης που μοιάζει σε κάποια θέματα (αλλά όχι σε όλα) με τη δική μου επιχειρηματολογία—γιατί βέβαια αυτά τα έλεγα πολύ πριν γίνουν πρακτική της νυν διοίκησης (όταν «μίκραινα την ΑΕΚ»). Οπότε ναι, σε κάποια πράγματα (αλλά όχι σε όλα) η νυν διοίκηση είναι σε καλό δρόμο.
Δε σας γνωρίζω , αλλά δε νομίζω ότι η αεκάρα μίκρυνε από εσάς. Γενικότερα δε νομίζω ότι απόψεις και στρατηγικές που είναι ξεκάθαρες και δομημένες ειτε στα κράτη, είτε στις επιχειρήσεις, είτε σε μια σχέση μικραίνουν κάτι. Και το πιστεύω αυτό γιατί όταν κάτι είναι ξεκάθαρο μπορείς κι εύκολα να ορίσεις ένα μετρητικό σύστημα και να αξιολογησεις το οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Επίσης πιστεύω ότι εσείς και η νυν διοίκηση της ΑΕΚ καταληγετε στην ίδια στρατηγική από διαφορετικούς δρομους. Αυτό συμβαίνει γιατί είστε ορθολογιστής και γνωρίζεται πως διοικούνται οι επιχειρησεις ( είδα το βιογραφικό σας) με πολύ υψηλό επίπεδο σπουδών και εργασίας. Αντίστοιχα η νυν διοίκηση της ΑΕΚ έχει μάθει να χτίζει επιχειρησεις από την εμπειρία και από τον καθημερινό αγώνα.
Δε ξέρω αν ακούγετε σαν κολακεία αλλά αυτή είναι και άποψη μου.
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια—να είστε καλά.
Όμως, θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω κάτι: ο ορθολογισμός στο ποδόσφαιρο σε πάει μέχρι ένα σημείο, κι αυτό το σημείο δεν είναι πολύ μακριά. Μεγαλύτερη απόδειξη η Εθνική του Ρεχάγκελ: από ορθολογικής απόψεως όλα ήταν λάθος (π.χ., η ομάδα δεν είχε γυμναστή, προπονητή τερματοφυλάκων και διατροφολόγο) κι όμως, όχι μόνο κατάκτησε το Euro, αλλά παρέμεινε σε υψηλότατο επίπεδο για εννιά χρόνια. Ο λόγος είναι ότι έχει τεράστια σημασία η ψυχολογία της ομάδας—με τη λέξη ομάδα δεν εννοώ την ενδεκάδα ή τη δεκαοκτάδα, αλλά την κοινωνική ομάδα την οποία αποτελεί ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος: διοίκηση, προπονητικό τημ, παίκτες, υπαλλήλους της ΠΑΕ, οργανωμένους, απλούς οπαδούς. Η ψυχολογία, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπαίνει σε «μετρητικό σύστημα». Αν κάποιος προσπαθούσε να βάλει σε ένα «μετρητικό σύστημα» την Εθνική του Ρεχάγκελ θα την απέρριπτε. Όπως και την ΑΕΚ του 2004—από αγωνιστικής απόψεως.
Αυτός είναι, κατά τη γνώμη μου, και ο λόγος για τον οποίο απέτυχα στον Πανιώνιο: από ορθολογικής σκοπιάς έγιναν πολλά σωστά, όπως αποδείχθηκε από τη μετέπειτα πορεία πολλών παικτών αλλά και μελών του προπονητικού τημ εκείνης της ομάδας. Όμως, δεν κατάφερα να εμπνεύσω την «ομάδα», τόσο με την ευρεία όσο και με τη στενή έννοια. Για να είμαι ακριβής, δεν προσπάθησα καν, γιατί δεν μπορούσα να αντιληφθώ τη σημασία του ψυχολογικού παράγοντα.
Στο ποδόσφαιρο δεν αρκεί να έχεις δίκιο. Πρέπει και να μπορείς να πείσεις ότι έχεις δίκιο: αν δεν το καταφέρεις, απλά θα αποτύχεις και θα έχεις εκ του αποτελέσματος άδικο. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, το παραβλέπει η σημερινή διοίκηση (ή οι στρατηγικές που χρησιμοποιεί για να πείσει είναι αλυσιτελείς).
Έχετε απόλυτο δίκιο. Υπάρχει και το κομμάτι της σχέσης με τους φιλάθλους τους οπαδούς, τον ανταγωνισμό, κτλ. Εγώ αναφέρθηκα στην ορθολογική οργάνωση. Φυσικά δε φταίνε είναι και το κομμάτι της συναισθηματικής διαχείρισης όπως το ονομάζω εγώ.
Τι εννοώ;
Αν και προέρχομαι από τις θετικές επιστήμες Αναγκάστηκα για μεγάλο τμήμα της επαγγελματικής μου ενασχόλησης να κάνω πωλήσεις. Χορός εντελώς άσχετος για έμενα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έμαθα παρά πολλά πράγματα που δεν υπάρχει λόγος να τα αναφέρω εδώ. Το πιο εντυπωσιακό όμως κι αυτό που θέλω να μεταφέρω είναι ότι οι περισσοτεροι άνθρωποι , ίσως σχεδόν όλοι, για να αγοράζουν κάτι η για να να συνεργαστούν με κάποιον, θα πρέπει να νιώσουν συναισθηματική ευχαρίστηση. Είναι ένας εσωτερικός μηχανισμός ίσως ανεξάρτητα από λογική από συμφέρον από αξιολόγηση αναγκών, που στις δε γυναικες είναι εντελώς ψυχολογικός.
Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει με κάποιο ιδιαιτερο τρόπο και στο ποδόσφαιρο μιας κι εκεί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πελάτες αλλά οπαδοί που είναι άλλη περίπτωση.
Το όραμα και τη συναισθηματική πληρότητα θα τη δώσει στον μέσο αεκτση ο μελισσανιδης. Αυτό το έχει μίας και για πολλούς ανθρώπους (ειδικά για τους γαύρους) αποτελεί λαϊκό είδωλο.
Δεν ήξερα για την πορεία σας στον πανιώνιο. Επιτρέψτε μου να σας πω ότι ο πανιώνιος είναι πολύ ιδιαίτερη περίεργη ομάδα. Έχω περάσει μεγάλο μέρος από τα παιδικά μου χρόνια στο παλαιό Φάληρο και πάντα είχα την απορία γιατί ο κόσμος της ευρύτερης περιοχής ποτέ δε συνδέθηκε με τον πανιώνιο;
Σε αυτό που έχω καταλήξει με αρκετή δόση υπόθεσης είναι το εξής. Αν πάτε λίγο πίσω στο χρονο θα δείτε ότι ο πανιώνιος με βάση τη λογική είχε μεγαλύτερες ευκαιρίες να γίνει η μεγάλη ομάδα των Ελλήνων της ανατολής . οι άνθρωποι που πρώτο κατοίκησαν τη νέα Σμύρνη ήταν αστοί αρκετοί από αυτούς με οικονομική και κοινωνικη υποσταση. Επίσης στην ευρύτερη περιοχή υπήρχαν αρκετά μεγαλύτερες ομάδες προσφύγων από ότι τη νέα Φιλαδέλφεια και τη νέα Ιωνία. Νέα Σμύρνη, παλαιό φαληρο, Καλλιθέα, νέος κόσμος, ταύρος, επίσης πολύ μεγάλη συγκέντρωση από διάφορα προάστια με πληθυσμό, μπραχαμι, Ηλιούπολη, δάφνη, ακόμη ακόμη και Παγκράτι, Καισαριανή. Παρόλα αυτά ο πανιώνιος δε τους συγκίνησε ποτέ , αντίθετα τους συγκινούσε μια ομάδα με κιτρινόμαυρη, άραγε γιατί; Είχα παππούδες φίλων που έμεναν σχεδόν δίπλα από το γήπεδο του πανιώνιου η απέναντι στην Καλλιθέα , δεν είχαν πάει ποτέ στο γήπεδο της νεαςφιλαδελφειας και έκλεγαν όταν η ΑΕΚ έπερνε το πρωτάθλημα.
Έχω καταλήξει στο εξής ότι τις μεγάλες ομάδες ειδικά την ΑΕΚ και τον ολυμπιακό της γιγάντωσε η εργατική τάξη. Την ΑΕΚ δηλαδή τη γέννησε η εργατική τάξη της νέας Ιωνίας της νέας Φιλαδέλφειας κτλ. Αυτή η εργατική τάξη της τότε εποχής είχε και μια πολύ ιδιαίτερη ηθική. Εργατοπαιδα με αυτό που έλεγαν καθαρό κούτελο. Άνθρωποι κατά βάση φτωχοί ταλαιπωρημένοι αλλά αξιοπρεπείς περήφανοι παλληκαρια για τις άξιες της εποχής πάντα. Έχω ακούσει ότι η νέα Ιωνία η καλογρεζα είχαν βιοτεχνίες είχαν εργοστάσια. Αυτή γιγάντωσαν την ΑΕΚ. Αντίθετα στη νέα Σμύρνη δεν πλειοψηφούσαν τέτοια στρωματα. Υπήρχαν αστοί κυρίως έμποροι με εντελώς άλλη ηθική. Να κάνουν χρήμα.
Ο πανιώνιος χτίστηκε σε αυτή τη βάση. Το project πανιώνιος για εσένα ήταν από χέρι χαμένο. Δεν έχει τον κόσμο ο οποίος τον αγαπάει τόσο πολύ. Αν είχες κάνει ένα αντίστοιχο project στο φωστήρα για παράδειγμα με ένα καλό οικονομικό παράγοντα θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.
Θέλω να πω οτι Στον πανιώνιο δεν πρόκειται να τους εμπνεύσει ποτέ κανείς. Είναι πολύ δύσκολο κοινό αντιδραστικοί με εσωστρέφεια και δεν αγαπούν τόσο πολύ την ομάδα τους. Δε μιλάω για τσαμπουκάδες και τέτοια.
Για του λόγου το αληθές πες μου ένα γνωστό μεγάλο παράγοντα του πανιώνιου. Θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει.