Για ένα χαμένο φίλο
H αγωνία για τα κακώς κείμενα στη ζωή είναι ιερό καθήκον των ανήσυχων ψυχών. Ίσως και υποχρέωση. Το πίστευε ακράδαντα και πορευόταν σε παράδρομους της ζωής για να μη δίνει στόχο. Ανέκαθεν ήταν έκδηλη η ανάγκη των ανθρώπων για πίστη στη θεϊκή προστασία, ακόμη και με μεσάζοντες (οι άγγελοι της διπλανής πόρτας;), αλλά αυτός ενεργοποίησε αυτή την πίστη όταν ήταν πια αργά. Συνειδητά ήπια δυστυχισμένος, τόσα χρόνια δεν αναζητούσε τα ίχνη που ο Θεός αφήνει με διακριτική μεγαλοπρέπεια ολόγυρά του: λες και η ομορφιά της ζωής δεν είχε τίποτα να του προσφέρει. Και, μπορεί οι απελπισμένοι να γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες όπως γράφει ο μεγάλος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης αλλά αυτός έκρυψε την απελπισία του βαθειά μέσα του και ποτέ δεν πότισε το λουλουδάκι της επανάστασής του: η σιωπηλή απελπισία τίποτα δεν του πρόσφερε παρά μόνο καταθληπτικούς στίχους -γεμάτους ταλέντο, κατά την κρίση αδιευκρίνιστων διαννοούμενων- που κυκλοφόρησαν σε έναν τόμο (Τελικά δεν… 2007)μετά την αποχώρησή του από τη ζωή. Και πήγαν χαμένοι, όπως και τα σπάνια βινύλια που μάζεψε στο εφηβικό δωμάτιο που διατηρούσε ακόμη και ως μεσήλιξ!
Σκέφτομαι τώρα που είναι πια αργά με βάση το γήινο ημερολόγιο: πόσα περισσότερα (όχι πολλά πάντως…) θα μπορούσε να είχε κάνει; Γιατί είχε μάχιμη ψυχή, αυτό είχε φανεί από το σχολείο. Και καθαρή καρδιά είχε, σε μια όμως κοινωνία όπου η αξία της καθαρότητα της καρδιάς, έβαινε μειούμενη κάθε λεπτό. Δεν το αντιλήφθηκε αυτό και ποτέ δεν έκανε ένα άλμα για να ξεφύγει. Έσβησε την αγωνία για τα κακώς κείμενα στη ζωή από διακριτικότητα.
Στο τσακ έχασε το φεγγάρι!
ΥΓ. Σα σήμερα έφυγε. Ξέχασα πόσα χρόνια πέρασαν, πρέπει να πλησιάζουν τα είκοσι.
