Η εκτενής αναφορά του Steven στα της υπόθεσης “Πογιέτ”, νομίζω κάλυψε τους παντες. Αλλοι διατηρούν επιφυλάξεις όσο αφορά στην ακρίβεια και στη σειρά των συμβάντων,άλλοι μένουν έκθαμβοι,όχι τόσο με το έιδος και το “βάθος” του παρασκηνίου-αναμενόμενα αυτά,αλλά περισσότερο με την ισχύ αυτού του καταραμένου “Σέρβικου λόμπυ”.
Ενας από αυτούς είμαι και εγώ. Δεν είναι απλά η απέχθεια που προκαλεί με τό βαρύ ποινικό μητρώο του ο “Σερβοέλλην τεχνικός” σε τεράστια μερίδα οπαδών της ομάδας. Αυτό είναι αναμενόμενο.
Είναι η επιρροή που έχει ακόμα,παρόλο που επέστρεψε για τρίτη φορά και με γελοίες συγνώμες προς τον κοσμο. Είναι η εμμονή, η επιμονή του ανθρώπου να κρατά τα σχοινιά,τα πηδάλια σε έναν σύλλογο τον οποίο τον έχει καταγαμίσει στο παρελθόν με τον χειρότερο τρόπο.
Με το ζόρι. Με το έτσι θέλω.Αυτός που εχει κάνει τη διαδρομή Φιλαδελφεια-Πειραιάς, κουζίνα-σαλόνι, μας μοστράρεται στα γεράματα ως “γνησιος”, που “γυρισε “σπίτι” του. Ο Οδυσσέας της παραδοπιστίας. Αν είχε μια στάλα φιλότιμο,θα έπρεπε να πάει να πέσει να πνηγεί στο πατο του Νερέτβα.
Αυτη τη φορά νοιώθει και πιο ισχυρός. Βεβαια. Είναι ο “Ντιμήτρη,το φίλο” τωρα στο ΑΕΚ. Ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον. Ο δε “μεγιστάνας” νοιώθει ασφάλεια πως κανείς δεν θα τον πλησιάσει για να του προτείνει καμιά ρυξικέλευθη ιδέα ή του κάνει κανείς πρόταση για εκσυγχρονισμό και είσοδο κάποιας τεχνοκρατικής αύρας στα γραφεία της ΠΑΕ,σίγουρος έτσι πως δεν θα πάθει καμιά “εκσυγχρονιστίτιτδα”. Ο Σέρβος τον κρατά στο μούστο. Τι κι αν γυρνά κανείς τον κοσμο με κότερα. Σε κάποιον καφενέ στη Κοκκινιά όλο θα γυρίζει και στο τέλος θα αποκοιμηθεί σε καμιά καρέκλα δίπλα στη σόμπα. Τί τα θες…έτσι ειν’ η ζωή.
Ο δε Μήτσους,ενίοτε κάνει την δουλειά του με δ’αύτονε. Ουκ ολίγες φορές έχει φανεί χρήσιμος ο “ποδονύφτης”. Και υπάρχει και ένας τρίτος παράγων, που “κολλά” αυτούς τους δύο. Η μάλλον ένας καταλύτης που κάνει αυτά τα δύο ηλεκτρόδια να αποδίδουν τόσο καλά. Οι -λεγόμενοι- “μπαχαλάκιδες”. Ας τους ονομάσουμε όπως θέλουμε. Δεν αλλάζει κάτι. Αλλοι τους λέν “οργάνωση”,αλλά αυτό είναι μια γενίκευση που πιθανόν να αδικεί και πολλά μέλη της, Αλλοι τους ονομάζουν “χρήσιμους”.
Το αν είναι και “ηλίθιοι” δεν το ξέρω,γιατί πλέον είναι να αναρωτιέται κανείς, ποιος είναι πραγματικά ηλίθιος: Ενας πληρωμένος οπαδός με μεροκάματο σίγουρο, ή ένας οπαδός-“κορόιδο” που πληρώνει εισητήρια για να δει την ομάδα (από την οποία ο “πρακτικός” μπαχαλάκης πληρώνεται για τις ανά τακτά και άτακτα διαστήματα υπηρεσίες του. Από υποβιβασμό ομάδας, μέχρι εκφοβισμό παικτών και προπονητή.Μέχρι και εκλογή προέδρου ΕΠΣ. Δεν ξέρω αν έχουν και προκαθορισμένο τιμοκατάλογο).
Αυτό είναι το βασικό “τρίο”. Τα τρία βασικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται,στελεχώνεται η ΑΕΚ ως “κερκίδα” και ως “διοίκηση”.
Από το 1996 που χώρισαν στα τρία οι δρόμοι τους,έχουν ξανασυναντηθεί έκτοτε κάποιες φορές,αλλά όχι εν απαρτία. Πότε έλειπε ο ένας , πότε ο άλλος. Πότε είχαμε Μπάγεβιτς και “μπαχαλάκιδες”(2008) αλλά δεν είχαμε Μελισσανιδη. Πότε είχαμε Μελισσανιδη και μπαχαλάκιδες αλλά δεν είχαμε Μπάγεβιτς (2000) κ.ο.κ.
Από το 2013, από το “σφουγγάρι” και δώθε, έχουμε ανασύσταση της “συμμορίας των τριών”. Αργησαν αλλά ξανασμιξαν. Εχουμε volume 2. Ο ένας γύρισε αφου προηγουμένως ζήτησε συγνώμη απο τους “μπχαλάκιδες”, ο δε άλλος,κατόπιν, επέστρεψε και εκείνος, υπό την προυπόθεση βεβαια να του ζητήσουν πρωτα συγνώμη για το 2005 οι ίδιοι οι μπαχαλάκιδες οι οποίοι προηγουμένως ειχαν δεχθεί τις συγνώμες του άφιλου Μπάγεβιτς. κ.ο.κ.
Με λίγα λόγια ενδοαλληλοπροδίδονται και επανασυγχωρούνται εναλλάξ,εντος εκτος και επί τα αυτα μέρη, με τέτοια “ακρίβεια” και συνέπεια, που αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται τελικά όχι για τρία μέρη,αλλά για ένα. Κάτι σαν την Αγία Τριάδα. Η ομοούσιος και αδιαίρετος.
Και με μόνιμο πιστό “μάρτυρα” και χρηματοδότη,τον κόσμο της ομάδας, ο οποιος παρακολουθει ολα αυτα χρόνια, αποσβολωμένος. Αλλά παρ’όλα αυτα βρίσκει χρόνο,τρόπο κα κουράγιο-στο όνομα των αγίων τριων γραμμάτων “ΑΕΚ”, να υπομένει,να καρτερεί και να ανέχεται τα άλλα τρία γράμματα, “ΜΜΜ” (Μελισσανιδης-Μπάγεβιτς-Μπαχαλάκιδες). Τα οποία υπόσχονται-εκτός απο μεγαλεία και νεκραναστασεις- το χειρότερο, ανάκτηση του χαμένου μας ήθους, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού. Οποία μωρία κα ύβρις!
Μια νέα ματιά-τρόπος του λέγειν- στο πως επαναχτίζεται και επαναδιοικείται ένας οργανισμός ο οποίος γκρεμίστηκε από τους ίδιους τους σημερινούς ανοικοδομητές και “σωτήρες”. Σαν ένα επιτραπέζιο, το μάζεψαν και το εριξαν στο συρτάρι, γιατί ενοχλούσε τον “θείο”. Εκτοτε ορκίζονται εκδίκηση. Οποία κοροϊδία!
Οπως σε μια τηλεοπτική διαφήμηση ενός προιόντος, π.χ. μιας παρκετέζας, ο κατασκευαστής της μας την “λύνει” μπροστά στα μάτια μας και κατόπιν την “ξαναδένει” για να δείξει πόσο απλό εύκολο και χρηστικό είναι για τον “ιδιοκτήτη” της να την κάνει κομμάτια,να την πακετάρει κάτω από το κρεβάτι και όταν χρειαστεί, και πρέπει να σκουπίσει τους λεκεδες και να ξαναγυαλίσει το πάτωμα,την βγάζει από το κουτί ξανά,την συναρμολογεί και σε 5 λεπτά,”τσούπ”,έτοιμη για χρήση.
Αυτή είναι η ΑΕΚ και αυτή είναι η πραγματικότητά της. Ενα “Κωσταλέξι”. Δεσμώτρια τριών ψυχοπαθών.
Connect
