Νικόλαος. Άκου όνομα. Ο νικήσας τον λαό. Λαονίκων, άλλο όνομα κι αυτό. Ο λαός ενίκησε. Αυτά είναι ρητά του αποδυτηριάκια. Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν μ’ αναγκάζει ο δήμος να γράφω. Δεν γράφω για τον δήμο και τα αυτιά του ή τη σκέψη του. Δεν γράφω δηλαδή κατά παραγγελία του πελάτη. Που δεν ξέρει να κάνει κάτι τη σκέψη μου ή τον μαθηματκό συνειρμό μου ή την αλήθεια μου. Είμαι γραφοδήμος. Γράφω για τον δήμο εναντίον του δήμου μπας και συνέλθει. Και συμπεριφερθεί πολιτισμένα, ανεξάρτητα και με σκέψη προσωπική. Μπας και κάνει στοές και καταφύγια και φύγει από τον καθημερινό λεχριτισμό του, τη ζωώδη ύπαρξή του και την απόλυτη σκλαβιά στα πρόσκαιρα καθημερινά υλιστικά και εντελώς φτωχά ένστικτά του. Αμάν άνθρωπος σημαίνει γνώση και βασικά αυτήν τον διαφοροποιεί από τα θηρία και τα ζώα. Δεν ασχολούμαι με την κρίση και τη κριτική σκέψη γιατί αυτό διαφοροποιεί τον σοφό και τον ηγέτη από τον απλώς γνώστη και δούλο του συστήματος. Δύσκολη η κρίση, ανύπαρκτη γιατί απλά δεν υπάρχουν τα κριτήρια. Ποιος να τα θέσει και για ποιό λόγο; Άνθρωπος σε άνθρωπο ή Θεός σε άνθρωπο; Και τα δύο χαμένα από χέρι. Σαν να συγκρίνεις επαγγελματίες με ερασιτέχνες. Χομπίστες και αγχωμένους καθημερινούς ζηλωτές. Δεν γίνεται αυτό. Σαν να λες ποια είναι η μεγαλύτερη αξία. Στο 1kg σίδερο ή στο 1kg βαμβάκι. Βέβαια ισοβαρή και τα δύο – γνωστό το ερώτημα στα παιδάκια. Όμως όταν σου απαντάνε το σίδερο κάτι νοιώθουν κι αυτά. Νοιώθουν ήδη το χρήμα. Όταν ρωτάς ο Γιώργος ή ο Σωκράτης κοντοστέκονται. Και μόνο σαν ονόματα τρομάζουν. Γιατί ο Γιώργος είναι το 50% της Ελλάδας και ο Σωκράτης το 10%; Τρόμαξε γονείς για να το βγάλουν, τρόμαξε εκκλησίες να το δεχτούν και να το κάνουν άγιο, δεν θα τρομάξει συνομιλητές;
Γραφοδήμος κύριε. Γράφω εναντίον του δήμου. Υπέρ κανενός. Τώρα θα κάνω σχολή. Γραφοδημογραφίας. Και θα προσκυνήσει η ΕΣΗΕΑ και για να γραφτείς στη σχολή δε θα υπάρξει συνδικαλισμός. Όρος απαράβατος, όπως η Αγία Τράπεζα που ποτέ πάνω της δεν θα φάς. Ρε από κάτω, παραδίπλα ναι, ποτέ πάνω ό,τι θρησκεία κι αν πιστεύεις δήμε. Κι εξάλλου που σε ξέρω; Κάθε φορά αλλάζεις σύμφωνα με τα συμφέροντά σου. Και υποστηρίζεσαι και από δημοσιογράφους για την Τέρψη των οφθαλμών και των αυτιών σου. Γραφοδήμους ξέρεις; Όχι. Τώρα θα μάθεις. Νέο χόμπυ, νέο επάγγελμα και νέα έθιμα. Ποτέ ήθη. Τα ήθη είναι λαϊκά, προσποιητά και χαλιναγωγούν τις συνειδήσεις. Τα έθιμα είναι αποτέλεσμα της ψυχής μου γιατί εγώ είμαι Πυθαγόρας, ο θεός της σιωπής και της απολύτης μασονίας. Ρε όλοι οι θεοί μιλάγανε και τι λέγανε; Ό,τι λέει κι ο άνθρωπος. Όλοι λέγανε κάτι και μετά το παίρνανε οι άνθρωποι και κάνανε τις κρίσεις τους. Και τους συνειρμούς τους και τους αμπελοφιλοσοφίες τους. Δηλαδή την σοφία της αμπέλου, του κρασιού και της εριστικότητας και του κομπλεξισμού.
Θεοί, σας κάνανε μοιχούς, πουτάνες με γήινα πάθη και μέθυσους και κουτσούς και ό,τι άλλο ανθρώπινο ιδίωμα θέλετε. Και σεις θεοί δεν αντιδράσατε. Καθήσατε σαν ξόανα, σαν Τοτέμ, σαν γνήσιοι τίποτες και βολευτήκατε και παραμείνατε στις θέσεις σας για να μη χάσετε ποτέ μια καρέκλα στο μύθο. Και δε σκεφτήκατε τον γραφοδήμο. Αυτόν που έχει δικό του θεό. Τον απόλυτο, τον ένα και μοναδικό που κάνει απλώς γκριμάτσες και κουνάει το κεφάλι του με το είδος που του παραδόθηκε.
Ο Θεός της Σιωπής. Ο πάνσοφος κι ο Τουμπεκής. Ο πραγματικά επικίνδυνος Τιμωρός γιατί δεν μιλάει αλλά δράει. Ο μιλών πολύ λέει και μαλακίες. Κάτι σαν τον δημοσιογράφο που πρέπει υποχρεωτικά κάτι να γράφει. Ο γραφοδήμος δεν πρέπει κάτι να καταθέσει γιατί μιλάει απ’ ευθείας με τον Θεό της Σιωπής, τον πριν την γέννηση και τον μετά θάνατο και τον ποτέ στο διάλειμμα που λέγεται ζωή. Με σιωπή διοικούσε και θα διοικεί. Δεν θα κάνουμε καφενεία τα νεκροταφεία. Εκεί υπάρχει ο θεός. Αυτός που παραγγέλνει σε μενα και τα μεταβιβάζω σιγά-σιγά σαν Κινέζικο βασανιστήριο στους ζώντες και όχι στους υπάρχοντες. Τεράστια μαγκιά η σιωπή και γι’ αυτό τον λόγο δεν έχει ανθρώπινο Θεό. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μάγκας αλλά πρέπει να αναπλάθει την μαλακία του σε Θεό ή σε εκκλησιαστική παράδοση γιατί πρέπει να φοβάται. Και φοβούνται όλοι ανεξάρτητα ηλικίας ή περιουσίας ή γνώσης. Τί; Τον αληθινο σιωπηλό Θεό που απλά κουνάει το κεφάλι, κάνει μορφασμούς με το πρόσωπό του και δικαιώνει πρώτα δια της απόλυτης ή της παρεΐστικης μοναξιάς μέσα στο πλήθος ή της ενδιάμεσης μεσοσυμβιβαστικής απώλειας της προσωπικότητας που κατά κόσμον λέγεται δημόσιες σχέσεις ή PR αγγλιστί, την αξία και υποβιβάζει αυτόματα την απαξία χωρίς καμία εντολή.
Ο Θεός της καταστροφής, της δικαιοσύνης και της Τιμωρίας. Ο Θεός που σ’ αφήνει ελεύθερο, ασύδωτο και ανεξέλεγκτο. Που ψάχνει να δει μέχρι που θα φτάσεις ρε κακομοίρη. Που θα βρεις μόνος τα όριά σου. Σε ό,τι θες. Αυτός είναι ο πραγματικός θεός και εκεί καταλήγεις. Απ’ αυτόν κρίνεσαι τελικά και επειδή δεν μιλάει, δεν έχει άγαλμα. Δεν ζήτησε ποτέ και από κανέναν. Δεν συναλλάσσεται. Δεν είναι μαλάκας. Είναι θεός και πρέπει να τον δεις μπας και σωθείς έστω χάνοντας την δήθεν κοινωνικότητα σου άρα την πραγματική φλυαρία σου που δεν προσθέτει τίποτα σ’ ένα σύστημα εγκατηστεμένο πολλούς αιώνες. Γραφοδήμος κύριε, αν και δεν πιστεύω σε δημόσια σωτηρία αλλά μόνο προσωπική και σιωπηρή..
