Ζητείται βλακας

“Ναι…γελάτε…γελάτε”. (κάτι μου θυμίζει αυτό) Γελιοκρατία. Θα μπορούσε να είναι και “γελοιοκρατία”. Δεν απέχει και πολύ άλλωστε,όταν μιλάμε για τα νεοελληνικά αντιστασιακά “pokemon”. Δηλαδή για τους ελληνόφωνους υπαλλήλους-τοποτηρητές  της Αμερικανικής πρεσβείας εις το ιδιόκτητο ελληνικό κράτος,δηλαδή για τους “κυβερνώντες” κατά μια πολύ ατυχή,άστοχη άτοπη και δυστυχή έκφραση.

Ο “Μπόλεκ” ( ο Λόλεκ είναι ο μανιαμούνιας Αδωνις) της δύστυχης Ν.Δ. κατά την πανυγηρική επέτειο (το σωστό είναι “επάιτειος” αλλά τέλος πάντων) από την αποκατάσταση της “δημοκρατίας”,πρωτού το “σώμα” το κυνοβουλευτικό βγεί για το εθιμοτυπικό φαί και πιοτό τζάμπα στο Προεδρικό μέγαρο για να γιορτάσει την αποκατάστασή(του) εγινε και η εθιμοτυπική συνεδρίαση στα πρώην(;) Βασιλικά ανάκτορα, που κοροιδευτικά αποκαλείται “βουλή).

Πύρινοι λόγοι που μετά βίας κράταγαν το στόμα κλειστό, είτε από τα γέλια,είτε από τα χασμουρητά. Ενας εξ αυτών, ο “Δημοσθένης” της οικογένειας του Κομη Δράκουλα. Ο νεφεληγερέτης,ερίγδουπος,ακερσεκόμης,μουσηγέτης κλπ Κούλης, άστραψε και βρόντηξε όταν διαπίστωσε πως “οι αριστεροί” (στα έδρανα και δεξιοί στην νοοοτροπία προσπάθησαν να οικειοποιηθούν πλήρως την “αντίσταση” κατά της χούντας. Και έβαλε κατά τους,σφόδρα,κατακεραυνώνοντάς τους, με το επιχείρημα πως “τα πρώτα έξι χρόνια της  ζωής του,τα πέρασε στην “εξορία”. (για όσους δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν, η “εξορία” της οικογένειας Μητσοτάκη,έλαχε στην Πόλη του φωτός,στο Παρίσι. Τι Παρίσι,τι ξερονήσι).Στα βρεγμένα σοκάκια της Μονμάρτρης. Δράμα. Εξι μηνών πολιτικώς κρατούμενος. Και για τα υπόλοιπα χρόνια, πολιτικώς υποβασταζόμενος από τον πατριό του.

Ο ορισμός του φτωχού άσημου ορφανού, που πάλεψε με ίδιες δυνάμεις ενάντια σε αντίξοες συνθήκες και τελικά τα κατάφερε και “εγινε κάτι”. Δίχως καμιά βοήθεια και σχεδόν απόκληρος. Μετα το 6αμηνο  αυτό σοκ,πείσμωσε.Ξεπέρασε τα υπόλοιπα βρέφη,πήγε το σχολείο,ξεπέρασε τους συμμαθητές του,κατόπιν στο Πανεπιστήμιο ξεπέρασε τους συμφοιτητές του,όλα μόνος,κατόπιν ξεπέρασε τους συναδέλφους του και έπιασε ποστο και “μισθουλάκο” στην Τράπεζα και κατόπιν ξεπέρασε και τους συναγωνιστές του στο κόμμα και έφτασε στην καρέκλα του πατέρα του. Ο Ολυμπιονίκης κατοστάρης που έτρεχει στον διάδρομο 1 και στους υπόλοιπους κανείς. Μέχρι και ο αφέτης είχε αυτοπυροβοληθεί. Ο “Ξανθόπουλος” της βουλής. Τα λεξικά,στο λίμα “μέσον” πρέπει να βάλουν την φωτογραφία του.

Το γενικό ερώτημα,βλέποντας κανείς την φτώχια,την πενία,την καταράκωση-όχι μόνο εδώ,αλλά και στις περισσότερες χώρες του λεγόμενου Δυτικού κόσμου) εις την οποία έχει περιέλθει ο λεγόμενος “πολιτικός κόσμος”,είναι: “πόσοι είναι ακόμα”; Πόσοι θα καταφέρουν να πάρουν καρέκλες και τέλος,αν η βλακεία,είναι η μοναδική έξοδος προς τα μπρος,προκειμένου να λυθούν τα τρομερά προβλήματα-κυρίως οικονομικά και κοινωνικά- που ταλανίζουν σχεδόν όλες τις “ανεπτυγμένες” χώρες;

Αν δηλαδή, η άνοδος των “κουτοθωμάδων” τελικά είναι ένα αποτέλεσμα της γενικής κοινωνικής “κουτοθωμοποίησης” των κοινωνιών (τέτοιο είναι το χωράφι,τέτοια προιόντα παράγει), ή αν, η άνοδος των ηλιθίων,των καθυστερημένων στα ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα και στις πιο υπέυθυνες καρέκλες παντού,είναι ένα “αντίδοτο” της Νέας Τάξης,προκειμένου να ανασχέσει την -ανεξέλεγκτη  και για αυτήν ίσως-οικονομική ύφεση,δοκιμαζοντας το “υπερόπλο” της βλακείας. Εξαπολύωντας δηλαδή, αντι για “σκυλιά του πολέμου” όπως έκανε στο παρελθόν,τώρα ρίχνει στη μάχη τα κουτορνήθια. Υπολογίζοντας προφανως, οτι-όπως σε κάθε πόλεμο- όταν έχεις να αντιμετωπίσεις  ασύμετρες απειλές,τότε και εσύ με αναλογα αντίμετρα προσπαθείς να αμυνθείς και τέλος να  νικήσεις.

Ενας λογικός άνθρωπος, όσο “κακός” και “σκύλος” και αν είναι,δεν παύει να ακολουθεί την λογικοφανή,πεπατημένη,ορθολογική οδό και άρα μέσες-άκρες- έχει προβλέψιμη συμπεριφορά και πολλές φορές “αποκαλύπτεται”,προδίδεται από αυτήν.

Ενας πανίβλακας όμως, ένας που δεν περιορίζεται με πιθανολογίσεις και δεν δύναται να  “ζυγιστεί” και να “υπολογιστεί” η διαδρομή του,οι αποφάσεις του, τα λόγια του, η συμπεριφορά του και άρα οι όποιες “ιδέες” κατεβάσει είναι αδύνατον να “αποκρυπτογραφηθούν” από έναν λογικοφανή αντίπαλο μηχανισμό, είναι πολύ πιο αποτελεσμάτικός στον πόλεμο κατά των κατά καιρούς κρίσεων που μαστίζουν τον “δυτικό πολιτισμό”.

Μήπως δηλαδή τελικά, η ανοησία,η μωρία,είναι το αντίδοτο στις αλλεπάλληλες και εξακολουθητικές εξελίξεις στον σημερινό,ταχύτατο και άρα ευμετάβλητο και γεμάτο αοριστίες και κινδύνους κόσμο. Το “φάρμακο”. Η “πανάκεια” στα λογής νοσήματα του μοντέρνου κόσμου,το ταχύτατου και άρα δυσνόητου και δύσκολα εξηγίσιμου και προβλέψιμου κόσμου.

Το “κατάπλασμα” της ηλιθιότητας, που έχει το μεγάλο προσόν να μετατρέπει ένα άδειο δωμάτιο σε λαβύρινθο. Να αντιλαμβάνεται το κενό ως “παρουσία” και το μηδέν ως πληρότητα.Και το αντίθετο.

Ανθρωποι που  υπό “λογικές συνθήκες” θα έπρεπε να τους συναντάμε είτε ως καρατερίστες σε ταινίες του Ψάλτη και ως καλεσμένους στην Ανίτα Πάνια στην καλύτερη, είτε ως επισκέπτες ψυχιατρικών κλινικών στην χειρότερη, παρ’όλα αυτά τους “καμαρώνουμε” σε υψηλές κυβερνητικές και οργανικές θέσεις.

Φθορά,αποφλίωση,απίσχναση.Οι ικανοί,αλλά άδικοι έδωσαν την σκυτάλη στους κακούς.Και εκείνοι μετην σειρά τους στους πονηρούς. Και εκείνοι μετην σειρά τους στους ηλίθιους. Πιο κάτω,δεν πιστεύω να έχει. Δεν παίρνω και όρκο βέβαια.

Μούμπλε-μούμπλε….

Η τρομερή άνοδος, η χρυσή εποχή καλύτερα,των απόλυτων τενεκέδων,των σχεδόν πνευματικά καθυστερημένων,των με ανάγκη ψυχιατρικής επίβλεψης “φρούτων” που έχουν ξεπροβάλει τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να φυτρώνουν,ίσως να μην είναι απλά και μόνο ένα απότοκο του “πνευματικού Τσέρνομπιλ” στο οποίο υποβαλόμαστε τις τελευταίες δεκαετίες από παντού. Ισως να είναι ένα όπλο ύστατο και τρομερό. Μια “Λυδία λίθος” πάνω στην οποία δοκιμάζονται οι πραγματικές δυνατότητές μας, ως είδος. Και η οποία θα αποφανθεί ποιος “αξίζει” και πόσα καράτια πνευματικά.

Θα εξεταστούμε,θα μετρηθούμε,θα υποβληθούμε σε σύγκριση και μέτρηση. Απαντες. Από τους ΓΑΠοΣαμαράδες. Τους ΑδωνιδοΚούλιδες. Τουν Μπόρις Τζόνσον. Τους Τραμπ.Τους ΤσιπροΛεβέντιδες. Τους Ραχόι και τους Ολαντ. Τους…τους…τους. Αμέτρητοι. Στρατός. Λεφούσια, ξεπηδάνε,κραδαίνοντας ένα αγορασμένο πτυχίο από την οικογένεια ή ένα δίπλωμα ψέυτικο δωρεά κάποιου επιχειρηματία-μαικήνα. Σαλτάρουν πάνω στις καρέκλες σαν “Γκρέμλινς”. Καταλαμβάνουν σιγά-σιγά όλο και περισσότερους θώκους. Εξαπλώνονται ως η βλακοπενικιλίνη ενάντια στην οικονομική και κοινωνική μούχλα. Ως ακρίδες ορμάνε στους αγρούς των κρατών και αφήνουν πίσω τους έρημες και άρα δίχως κίνδυνο πυρκαιάς εδάφη. Εξασφαλίζοντας για μας ένα περισσότερο ασφαλές και ήρεμο μέλλον,δια της απόλυτης αφαίρεσης. Ποιος φοβάται το τίποτα και ποιος τρεμει το καθόλου; Ουδείς.

Μακάρι να πετύχει το σχέδιο. Ποιος δεν το θέλει; Κατά μια παράφραση: “οι πνευματικά βασανισμένοι και φυλακισμένοι,δεν έχουν παρά να χάσουν μόνο την υπόλοιπη -και άρα άχρηστη-λογική τους.