Σήμερα ανακοινώνουν οι καναλάρχες το ποια κυβέρνηση θα υπάρξει το επόμενο διάστημα. Μετά από δυό κοπιαστικές ημέρες στα ράτζα,έχοντας παρατήσει τις βίλες και τα αναπαυτικά ανάκλιντρα,άπλυτοι και βρώμικοι αλλά με καθαρή καρδιά και ασάλευτη θέληση για μονιμότητα…,ε,για νομιμότητα εννοώ και για θα εξέλθουν κατάκοποι και ολίγον ελαφρύτεροι,τόσο σε σωματικό βάρος όσο και σε αυτό των αποσκευών. Το 50-50 αναζητέιται και εδώ. ( όταν ακούς “50-50”, εννοείται απλά “50 εσύ 50 εγώ και άσε τους άλλους να παναγαμηθούν. Μία λέξη. Οπως λέμε “πανδαμάτωρ” “πανοσιολογιότατος” κλπ).
Με κομποσκοίνια στα χέρια, αυστηρή νηστεία και αδιατάραχτη προσευχή, θα έφτασαν το δίχως άλλο -και με την βοήθεια της “θείας” χάρης- στην θεόπνευστη λύση. Κάτω από τα εικονίσματα του Ντράγκι και του Γιούνκερ,γοναστιστοί,άυπνοι,ακούνητοι,προσμένουν να εισακουσθούν και γίνει το θαύμα της ανάπτυξης. Πήραν ομάδες, κάνουν τάματα μεταγγραφικά,τους ζητείται τώρα να εισφέρουν στο παγκάρι της μονής δια την ελάφρυνση αναξιοπαθούντων κοινοβουλευτικών,έχουν να ταίσουν εξοκοινοβουλευτικούς. Και περνάνε και το ζόρι της απομόνωσης. Δεν βλέπουντην ώρα να ξαμολύσουν τα κεφάλαια να πνήξουν τον κόσμο στο φαί και στο πιοτό. Τέτοια αδυμονία για εισφορά,τέτοια αυταπάρνηση,τέτοιος κοινωνικός ζήλος.
Το όνειρο ενός κομμουνιστή,είναι να συλλάβει έναν καπιτάλα. Να τον μπουντρουμιάσει. Να του δείξει πως είναι να ζει δίχως καν τα βασικά,στερούμενος ακόμα και το μαλακό στρώμα,υπό τον βασανισμό της αυπνίας και της έλειψης νερού. Με προβολέα ανάκρισης τον φακό από το I-phone. Δεν ξέρω αν τους βάλανε και μέσα σε σακιά με γάτες,αφού αυτήν την εποχή τα γατιά είναι στον οίστρο τους και πηδιούνται μεταξύ τους και άρα ειναι πολύ δύσκολο να τα πιάσεις. Μπορεί όμως να βρήκαν τίποτα απολυμένες καθαρίστριες.
Οχι έναν,αλλά 7-8 από δ’αύτους έχουν στριμώξει εκεί στα κτήρια της Μπουμπουλίνας στη Συγγρού. Το μισό ΑΕΠ της χώρας (|όπως θα έλεγε και η Ντόρα) βρίσκεται υπό την ομηρία των κομμουνιστών.
Το όνειρο κάθε αριστερού,είναι να “φακελώσει” έναν δεξιό. Και μάλιστα εκπρόσωπο του κεφαλαίου. Ζει μέρες πρωτόγνωρες ο Αλέξης. Εϊναι από τις σπάνιες φορές, όπου ο “κρατούμενος” καλείται να αποφασίσει για την τύχη του “δεσμώτη” του.
Και όπως ορθά και ειλικρινά ξεστόμισε ο εκπρόσωπος ενός εξ αυτών, “πρέπει να πληρώσουμε λύτρα”.
Και τί έγινε δηλαδή που έχεις μια ποδοσφαιρική ομάδα, ένα κανάλι,τρεις εφημερίδες,δυο ραδιόφωνα και ένα κόμμα; Και αν είσαι και παπάς με την αράδα σου θα πας. Το “είμαι αφεντικό στο περίπτερό μου,τελείωσε” Μόνο όποιος δεν έχει τίποτα θα είναι πραγματικά ελεύθερος.
Ο Μαρινάκης χάρισε την περιουσία του στον Αλαφούζο.Κλαίγοντας. “Οχι δεν γίνεται αυτό. Μη μου το ζητάς αυτό. Δεν ημπορώ αδερφέ”,απάντησε ο παπα-Γιάννης. Ο καρδινάλιος του Βαρδινογιάννη, με έτοιμες παραχωρητικές υπογραφές,γύριζε απελπισμένος τους διαδρόμους και αναζητούσε κάποιον πρόθυμο αφερφό να του μεταβιβάσει την βαριά περιουσία του,ώστε ανάλαφρος να αφοσιωθεί στην σωτηρία της ψυχής του. Τίποτα. Κανείς. Αλαφιασμένος ο Σαββίδης μονολογούσε “brat’ya,voz’mite moy, pozhaluista…” (αδέρφια, πάρτε τα δικά μου,σας παρακαλώ)
Ουδείς. Βαρύ το πένθος,βαρύ το κλίμα. Ασε που τελικά απεφάνθησαν πως ακόμα και αν ο ένας δώσει στον άλλον ότι έχει,θα καταλήξουν πάλι στα ίδια. Δεν έχει νόημα. Τότε έριξε την ιδέα ο εκπρόσωπ0ς ενός εξ αυτών, ο οποίος είναι και άσσος στις ασφάλειες ζωής,περιουσίας κλπ. “Παιδιά,τηλεφωνηθηκα με τον δικό μου πνευματικό. Μου έριξε την εξής ιδέα: Να προσπαθήσουμε να εξατμίσουμε τις περιουσίες μας δια του πολλαπλασιασμού”. Αφωνοι οι έρμοι συγκάτοικοι του τον κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια. “Αδερφέ. Μου φαίνεται πως η διήμερη πείνα σου σάλεψε τα λογικά”.
-Ακούστε να δείτε, επιμένει εκείνος. Είναι λαμπρή ιδέα. Αυτό που νομίσαμε ως λύση,να τα μεταβιβάσουμε στον λαό,δεν μπορεί να γίνει. Εδώ ο άλλος τρομάζει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ για ένα διαμέρισμα. Πως θα αντεπεξέλεθει στα τόσα ακίνητα και στις τόσες εκτάσεις που μας “φόρτωσε” το κράτος; Εδώ ο Λάτσης “γονάτισε” όταν άκουσε πως του φορτώνουν το Ελληνικό. Εβαλε τα κλάματα. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Δεν έχουμε δικαίωμα να επιβαρύνουμε τους αδελφούς μας. Να τους βάλωμεν εις πειρασμόν και τιάυτας δοκιμασίας. Εδώ είδαν και έπαθαν να απαλλαγούν από κτήσεις και περιουσίες.Από μετρητά και τιμαλφή. Και πάνω που λυτρώθηκαν,να τους ξαναρίξουμε στην λαγνία της ιδιοκτησίας; Εγώ προσωπικά,δεν έχω αυτό το θάρρος.
— Η “λαγνεία” γράφεται με έπσιλον γιώτα”…
— Αδελφή Γεώργιε,δεν είναι ώρα για ορθογραφία…
— Μούμπλε-μούμπλε….Συμφωνούμε αδερφέ. Πές μας όμως το σχέδιο του δικού σου.
-Θα τα μεταβιβάσουμε όλα στον Αγιο Φανούριο.
— …
— Πως λέγεται η μονή μας; “Αγιος Φανούριος”. Ε, εκεί θα τα γράψουμε όλα. Οταν ερωτώμασθε ,θα απαντάμε στις αρχές, “πήγαινε να τα πάρεις από κει”.
— Δηλαδή από το “μολόν λαβέ” πήγαμε στο “εκεί λαβέ”;
— Δεν ξέρω Γαλλικά,αλλά η ιδέα αρχίζει να μου αρέσει.
— Εχω μια καλύτερη ιδέα. Που συνδυάζει το τερπνόν μετά του οφελήμου.
— Οπως λέμε “Παντελή μου”;
— Τι εννοείς;
— Το “οφελίμου” γράφεται με “γιώτα”.
— Εντάξει τώρα. Εκεί θα κολλήσουμε; Ακούστε λοιπόν: Θα τα γράψουμε όλα στους Γερμανούς. Μπορεί να είναι ήδη πολλά υποθηκευμένα σε αυτούς,αλλά αφορά σε μικρά διαμερίσματα,κάτι παλιοακτές και κάτι αεροδρόμια περιφεριακά. Δεν είναι αρκετά για να τους “γονατίσουμε”. Ενώ, αν δώσουμε και τα δικά μας,που είναι πολλαπλάσια,τότε σχεδόν είναι σαν να τους έχουμε δώσει το συνολο της χώρας. Οπότε, με τον ΕΝΦΙΑ στα ύψη,θα αδυνατούν να τον αποπληρώσουν,θα τα ξανακάνουμε δικά μας και θα τα μεταβιβάσουμε στον Αγιο Φανούριο, όπου απο κει,με Εκκλησιαστικό διάταγμα, ως γνωστόν τα πάντα είναι “δωρεές” και άρα αφορολόγητα. Δηλαδή ως μη γινόμενα. Ως μη υπάρχοντα. Και τους αδερφούς συνέλληνες θα απαλλάξουμε από τον Γερμανικό ζυγό και την Ελληνική περιουσία μας θα “εξαφανίσουμε” στα ιμάτια του Φανουρίου.
— Λαμπρόν. Ιδεώδες! Εκτακτον! Τελικά η απομόνωση μας βγήκε σε καλό αδερφοί. Τέλοια λύσης. Εμπρός. Πάμετε.
— Αδερφέ Ιάκωβε,πρόσεχε και πάλι. Το “τέλεια” γράφεται με “έπσιλον γιώτα”
— Ρε δε πα να γράφετε και με το αριστερό. Αυτό θα κοιτάξουμε τώρα; Βουρ!
Connect
