Asia Ramazan Antar

Μακάρι να είναι εσφαλμένη η είδηση. “Σκοτώθηκε σε μάχη εναντίων του “isis¨η 22χρονη Κούρδισσα  Asia Ramazan Antar”. Μα και να είναι εσφαλμένη αυτή τη φορά,θα είναι το δίχως άλλο ακριβής,κάποια επόμενη φορά. Τέλος πάντων, οι πιθανότητες είναι (ήταν) έτσι κι αλλιώς κατά.

Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται. Είναι απο τις φορές, που η ζωή αναγκάζεται να θυσιάσει ότι ομορφότερο έχει,προκειμένου να συνεχίσουν να ζουν οι παλιάτσοι. Να θυσιάσει τον ανθό για να συνεχίζουν να ζουν οι μολόχες. Να χαθεί το ελάφι,για να  γεμίσει το στομάχι της η ύαινα.Ετσι είναι αυτά. “this is life” που λένε.

“μα ο πόλεμος,δεν είναι μέρος της ζωής. Είναι ανθρώπινη παράνοια”. Λάθος. Είναι μέρος του μεγάλου ταξιδιού, άρα τον ενδοαποδεκατισμό και κάποια στιγμή την-αναπόφευκτη-εξαφάνηση.

Δεν ξέρω αν ήταν “δίκαιος” ή “‘αδικος” ο πόλεμος της Asia. Το πιο πιθανό  είναι το πρώτο,αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι απολύτως άδικος ο χαμός της. Και τόσων άλλων νέων, άγουρων,φρέσκων που σύρρονται στα χαρακώματα, όχι απαραίτητα μόνο από “εθνικό καθήκον”,αλλά από μια ορμέμφυτη τάση προς τον αφανισμό.

Μαζί με το ένστικτο του ανθρώπου προς την επιβίωση και την διατήρηση, ταυτόχρονα, ενυπάρχει και μάχεται μέσα σε όλους μας  η φυσική τάση προς τον χαμό. Προς τον θάνατο. Απλά στους περισσότερους εξ ημών αυτό το δεύτερο ορμέμφυτο χαλιναγωγείται από την ανάγκη του πρώτου. Συμβάινει όμως και το “ανάποδο” κάποιες φορές. (αυτό διαπιστώνεται ατράνταχτα στην “αυτοκτονική” τάση που διαχέεται στους αιώνες  της Ιστορίας.Από  τις “Θερμοπύλες”  και τους “σαμουράϊ”  ως τους “τζιχαντιστές”. Ανεξάρτητα από την “αρετή” ή την “μούρλα” στην οποία πίστεψε ο καθένας. Αν δηλαδή πειθαναγκαστικά και υποακούωντας σε “εθνικές επιταγές”  έδωσε την ζωή του, ή  αυτοθέλητα και από “φιλοσοφική θεώρηση” να χάθηκε από τη ζωή)

Θα μπορούσε να “προσφύγει” ο άγγελος Asia. Να δηλώσει περιπλανώμενος πρόσφυγας. Να την κοπανήσει. Και πολύ περισσότερο να την “προσέξουν” οι κατάλληλοι άνθρωποι και να κάνει και κάποια καριέρα στην show-biz. Αλλωστε όλα τα “φόντα” τα είχε κατά πως βλέπουμε. Εμεινε όμως εκεί.  Φορώντας τα “χακί” και με τα αντιαρματικά στους ώμους, έβαλε πλώρη σε ανοιχτό πέλαγος χωρίς να υπάρχει καμιά πυξίδα και κυρίως καμιά στεριά “απέναντι”.

Προτίμησε την περιπέτεια,αντί για την “ασφάλεια” της απόστασης. Προτίμησε αντί να κλαίει ως θύμα και να ζητά την προστασία οργανώσεων, ΜΚΟ και να περιμένει το καρβέλι της επαιτείας ως “πρόσφυγας”,να βγει μπροστά και να παίζει κορώνα-γράμματα, έτσι που το κάθε βράδυ να μοιάζει μόνο ως προθάλαμος για την επόμενη -και πιθανή τελευταία-  μέρα.  Η οποία φαίνεται πως ήρθε.

Και ζουν οι “Χίλαρες”. Και κάνουν “ζωάρες” οι “Χίλαρες”. Και “αποφασίζουν” οι “Χίλαρες”. Και κουνάνε τα νήματα οι “Χίλαρες. Και  “καλογερνάνε” οι  “Χίλαρες”. Και ψάχνουν γιατρούς να “τσιτωθούν” οι “Χϊλαρες”.  Με μόνιμα χαμόγελα βλακείας και κουτοπονηριάς οι “Χίλαρες”, πως ξέφυγαν από τις θηριωδίες, τις κακουχίες της ζωής και πως η τύχη τους επεφύλασε μια ζωή-χαρισάμενη. Οι “Χίλαρες”.  Νομίζουν, οι “Χίλαρες”, πως έζησαν.

Δεν ξέρω αν υπάρχει “άλλη ζωή”. Αν υπάρχει, η Asia θα περιμένει την “Χίλαρυ” με “ανοιχτές αγκάλες”. Αν πάλι δεν υπάρχει,απλά θα  εμπλουστιστεί το χώμα με το DNA της Asia. Και οι καρποί που θα φάνε,το νερό που θα πιούνε οι  Asia του μέλλοντος,  θα έχει κάτι από την γλύκα του προσώπου και το περιπετειώδες βλέμα από τα μάτια της. Και άσε τις “Χίλαρες” του  σήμερα και του αύριο να ψάχνουν μπαούλο να κρύψουν τα ζαρωμένα και σάπια πετσιά τους