Ενθουσιασμός διάβασα οτι επικράτησε αυτό το σαββατοκύριακο. Από την μια ο Τσίπρας μίλησε σε κάτι συνδικαλιστές αστυνομικούς, κι από την άλλη ο Μητσοτάκης μίλησε σε κάτι αργόσχολους που ασχολούνται με κάτι που το λένε έκθεση στην Θεσσαλονίκη.
Ενθουσιασμός διάβασα οτι επικράτησε με τις δηλώσεις που έγιναν εκατέρωθεν. Οτι ο ένας εβούλωσε τον άλλον, κι οτι ο άλλος ετάπωσε τον έναν. Φυσικά ο ένας και ο άλλος μπορεί να είναι είτε ο πρωθυπουργός είτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορείτε να βάλετε όποιον θέλετε, ανάλογα με τον κομματικό ενθουσιασμό σας. Διότι εσείς, αν δεν καταλάβατε, είστε οι ενθουσιασμένοι.
Αλλάζει όμως πουθενά η ουσία; Φαλιμέντο είμαστε και προκειμένου να πληρώνονται οι ορδές των κομματικών βάσεων που δουλεύουν στο δημόσιο, οφείλει να ματώνει ο ιδιωτικός τομέας, με εξαίρεση βέβαια τους Καλογρίτσες. Χώρια μάλιστα που με βάση την παγκόσμια οικονομική αστάθεια γενικώς, αλλά και το αντιεπιχειρησιακό φορολογικό περιβάλλον της Ελλάδας ειδικώς – πολύ καλά παντρεμένο με την καφενόβια και τεμπελχανάδικη νοοτροπία του νεοέλληνα -, επένδυση για ανάπτυξη δεν έρχεται.
Και γιατί να έρθει; Γιατί να βάλει κάποιος τα λεφτά του σε μια χώρα που η κυβέρνηση της φωνάζει οτι είναι κομουνιστική; Κι αν όντως είναι; Μην κοιτάτε εμάς που ξέρουμε οτι δεν είναι. Οι ξένοι είναι έξω από εδώ κι ενημερώνονται από τις σχετικές δηλώσεις των αρχηγών. Δεν ακούν εμάς που τους λέμε οτι ψηφίσαμε αέρα μπανά αριστερά μπας κι απαλλαγούμε από τα μνημόνια. Χώρια που βλέπουν οτι ούτε οι Έλληνες επενδύουν. Γιατί να επενδύσουν αυτοί;
Άντε όμως και να θέλανε να κάνουν κάτι. Έλληνες εργαζόμενους θα προσλάμβαναν; Ο επενδυτής να κονομήσει θέλει, όχι να προσφέρει κοινωνικό έργο σαν την ΕΡΤ. Όταν λοιπόν η πλειοψηφία των νεοελλήνων προτιμάει να πολιτικολογεί στα καφενεία με όχημα τον καφέ, κι επίσης προτιμάει το χαρτζηλίκι του παππού ή του μπαμπά από κάποιον μισθό που θεωρεί οτι είναι εκμετάλλευση κι όχι επάξια ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, τι να τον κάνει τον Έλληνα εργαζόμενο;
Χέστο σου λέει. Άστονα τον μαλάκα να εξαθλιωθεί κι άλλο. Κάτσε μέχρι να τελειώσουν τα χαρτζηλίκια, κάτσε μέχρι να τους τα πάρουμε όλα, και τότε θάρθουν μόνοι τους να παρακαλέσουν για δουλειά. Κι όταν μάλιστα μόνοι τους, θα έχουν καταργήσει και τους συνδικαλιστές, όπως και μόνοι τους πιθανώς να έχουν ξαναγίνει δεξιοί. Γιατί να βιαστούν οι ξένοι; Θα βυθιστούν τα νησιά μας ή θ’ αλλάξει το κλίμα μας;
Για δουλειά έρχεται ο άλλος. Δεν έρχεται για κοζερί με συνδικαλιστές αστυνομικούς, ούτε για κοζερί με κάποιους που πάνε στην Σαλονίκη. Δεν έρχεται σε χώρα που έχει capital controls κι άρα τα κέρδη του θα είναι δεσμευμένα. Δεν έρχεται σε χώρα που η μόνη εφημερίδα που αυξάνει τις σελίδες της, είναι οι Χρυσές ευκαιρίες. Για ρίχτε μια ματιά στα περίπτερα. Με τόση ανεργία, αυτή η εφημερίδα θα έπρεπε να είναι δυό σελίδες όλη κι όλη. Όχι να αυξάνει τον όγκο της.
Διότι θέσεις εργασίας υπάρχουν. Νεοεληνικοί κώλοι για να στρωθούν, δεν υπάρχουν. Ακόμα κι αυτοί που υπάρχουν όμως, πρέπει πρώτα να εξετάσουν το πόση απόσταση θα πρέπει να διανύουν καθημερινά, αν οι συνθήκες ταιριάζουν στο στάτους τους, κι αν ο εργοδότης είναι αρκούντως συνεργάσιμος σε σχέση με τα γκαρσόνια στις καφετέριες, που τον φραπέ τον φέρνουν σε χρόνο dt.
Λογικό κι αυτό βέβαια, αφού ο νεοέλληνας μοναδικό όραμα που έχει, είναι να διοριστεί στο δημόσιο. Μονιμάδα, κοπάνα, αεργία και μαύρο χρήμα ανάλογα με το μαγαζάκι που θα τον βάλουν τα κόμματα. Δεν έχει σημασία αν λένε άλλα. Αυτά τα άλλα τα λένε και οι Τσίπρες και οι Μητσοτάκηδες, χρόνια τώρα και θα τα λένε εις τους αιώνας των αιώνων. Διότι πίσω από τις ομιλίες του σαββατοκύριακου, υπάρχει η ξεκάθαρη αγωνία και των δυό αρχηγών, να κρατήσουν τα μέρη εκείνα των κομμάτων τους, που είναι διορισμένα στο δημόσιο. Που είναι ίδια. Απλά ψιλομετακινήσεις κάνουν ανάλογα με το οικονομικό τους συμφέρον.
Οπότε είναι κατανοητός ο ενθουσιασμός αλλά απολύτως αδικαιολόγητος. Διότι όταν ο ένας αρχηγός ονοματίζει τον άλλον επικίνδυνο – προσπαθώ να είμαι κι ευγενικός, διότι άλλη λέξη χρησιμοποιούν -, τότε ή και οι δύο είναι επικίνδυνοι, ή είναι απλά συνεννοημένοι μεταξύ τους, κι εφαρμόζουν κυλιόμενα τα προγράμματα των δανειστών. Αν μόνο ο ένας εκ των δύο είναι επικίνδυνος, τότε την κάτσαμε την βάρκα αφού ο εκάστοτε αρχηγός εκλέγεται δημοκρατικά από έναν λαό που έχει αποδείξει πόσο επικίνδυνος είναι. Αν τέλος κανείς εκ των δύο δεν είναι επικίνδυνος – παίζει κι αυτό -, τότε έχουμε να κάνουμε με δυό κοινούς ψεύτες. Διαλέγετε και παίρνετε ανάλογα με τον προκληθέντα ενθουσιασμό που νοιώσατε. Που τον ίδιο νοιώθω κι εγώ, που τους έχω χεσμένους και τους δύο.
Τυγχανει να ξερω πως γραφεις οταν γραφεις κατι,χρονια τωρα. Και στο σημερινο κειμενο,εχεις δικιο σε πολλα.Ομως,υπαρχουν ρε φιλε και καποια πραματακια που δεν μπορουμε να τα παραβλεψουμε. Οταν ο αλλος ψαχνει για δουλεια, σταθμιζει καποιους παραγοντες,με αποτερο σκοπο τις οσο δυνατον λιγωτερες απωλειες. Αν ειναι να βρει μια δουλεια, που να παιρνει 600-700ευρω τον μηνα,και να θελει για μετακινησεις τα μισα, να το κανει τι ? Λες για το δημοσιο,και συμφωνω. Ολο το οικοδομημα το εργασιακο δεν χτιστηκε με σημειο αναφορας το δημοσιο? Μπαινεις και παιρνεις 700-800 ευρω,ΞΥΝΕΙΣ τα αρχιδια σου ολη μερα,ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ με καποιον στον ιδιωτικο τομεα που παιρνει ισως και λιγωτερα,και του φευγει ο κωλος. Απλα,εφερα δυο παραδειγματα που ειναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ σε αυτο το μπουρδελο που ζουμε. Συμφωνοι,ο ιδιωτης πληρωνει απο την τσεπη του,ενω το κρατος πληρωνει με δανεικα. Αν ειχαν τα ΑΡΧΙΔΙΑ η καθε κυβερνηση,ας αλλαζε αυτο το status, και να εδινε σε καθε δημοσιο υπαλληλο 30 % ΛΙΓΩΤΕΡΕΣ αποδοχες απο οτι δινεται στον ιδιωτικο τομεα. Προσωπικα,δεν εχω κανει δημοσιος υπαλληλος. Οταν ομως δουλευει καποιος 10 ωρες την μερα για 30 ευρω η παει και μαζευει ξινα και βερυκοκα ολη μερα για 25 ευρω, και καπακι παει στο δημοσιο για κανα χαρτι και βλεπει τον αλλον να εχει ματωσει τα αρχιδια του απο το ξυσιμο,ΤΟΤΕ ΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ, και αυτος θα λυσσαξει να πιασει μια τετοια θεση…..
Έμπλεος ανησυχίας διάβασα το κείμενό σου: γνωστά τα όσα αναφέρονται ακόμη κι αν ο τρόπος που τα γράφεις έχει μια βίαια ποιητικότητα… Μήπως να αφήσουμε τς διαπιστώσεις και να περάσουμε σε λύσεις ή έστω προτάσεις; Εδώ σε θέλω.