ΚΕΝΤΡΟ – ΕΠΙΘΕΣΗ

Χωρίς πολλές περιστροφές, εδώ είναι η γύμνια μας. Εδώ είναι η αλλαγή του dna της ομάδας : Η μηδενική επιθετική οργάνωση παρέα με την ελάχιστη διάθεση να βάλουν κάτω το κεφάλι τους και να σκεφτούν οι σχεδιαστές. Φυσικά είναι το πιο δύσκολο κομμάτι μιας ομάδας, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Διότι οι ποδοσφαιράνθρωποι, εδώ κρίνονται κι όχι αν έχεις πίσω σκοτώστρες ή αν δεν ξεμυτίζεις από την περιοχή σου, και μιλάς δήθεν για ομαδική μαυντική λειτουργία.

Με την επιλεχθείσα τακτική του Μπάγιεβιτς ( 4-2-3-1 ), είμαι υποχρεωμένος να πάω και να καταθέσω τις σκέψεις μου, και για τις δύο γραμμές. Αν η τακτική ήταν άλλη, αλλιώς θα πήγαινα. Με αυτήν όμως την τακτική, οι δυό γραμμές είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Διότι με το 1 στην κορυφή ( το κορυφαίο λάθος ), περιμένεις πολλά πράματα από πίσω. Τα οποία πίσω όμως πρέπει να είναι καθαρόαιμα εξτρέμ, με δυνατότητα πλαγιοκόπησης αλλά και σκοραρίσματος.

Φυσικά αυτά είναι ασύμβατα πράματα για τους παίκτες που διαθέτει η ΑΕΚ. Και από την μιά δεν υπάρχουν οι παίκτες αυτοί, αλλά από την άλλη υπάρχει και κάποιος που ονειρεύεται το σύστημα σαν κάτι κωλόγερους παρωχημένους, που ακόμα οδηγούν σπορ αυτοκίνητο, ενώ τα αντανακλαστικά τους έχουν πέσει και τρακάρουν συνεχώς αφού δεν ελέγχουν το αυτοκίνητο, και φυσικά πιστεύουν οτι ακόμα είναι γκόμενοι, ενώ το μόνο που έχουν είναι κάτι παλιές φωτογραφίες με τις οποίες μιλάνε με την μελάτη πούτσα τους.

Η ΑΕΚ δεν έχει σέντερ φορ, και δεν έχει κανονικό back up αυτουνού, εκτός του ότι δεν έχει και πάικτη που να πάρει την μπάλα όταν την σπάσει κάπου ο Αλμέιδα. Αυτό φαίνεται στις στατικές φάσεις, που δεν υπάρχει ο γυροβόλος εκτός περιοχής. Που είτε να σουτάρει, είτε να επαναφέρει την μπάλα ορθολογιστικά. Τα δυό χαφ της, που είναι και δημιουργοί, συνήθως βαράνε τα κόρνερ κι άρα είναι μακριά από την περιοχή της κατ’ εξοχήν δράσης τους.

Ο Αλμέιδα είναι σέντερ φορ του one touch. Αν την πάρει σωστά την μπάλα, έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι πετυχημένος. Θα μπορούσε να το κάνει, αν είχε κάποιον κοντά του. Δεν τον έχει, οπότε είτε περιμένουμε εμείς μάταια να πρεσσάρει ένας βαρυκόκκαλος τέως ποδοσφαιριστής τα αντίπαλα σέντερ μπακ , είτε βγαίνει εκτός περιοχής για να πάρει την μπάλα την οποίαν θα προσπαθήσει να δημιουργήσει για τα χαφάκια που τρέχουν αντί αυτού, στην περιοχή. Το αποτέλεσμα είναι της πλάκας φυσικά, ή μια τερατογένεση.

Ο Τιμούρ κατώρθωσε κι αχρήστεψε τον Μπακασέτα, βάζοντα ςτον δεξί εξτρέμ, αφού εκεί δεν υπάρχει τέτοιος. Για να τον βολέψει μέσα στην ενδεκάδα, αλλά όλο το λάθος βρίσκεται στην υπογορευθείσα τακτική, ενώ ένα 4-4-2, θα ήταν πιο ορθολογικό. Ξέρετε κάτι; Η τακτική επιλέγεται όχι με βάση τις ονειρώξεις, αλλά με βάση τα περιουσιακά σου στοιχεία. Από πέρσι ο Πογιέτ δεν ήθελε τον Μπακασέτα, αφού θεωρούσε οτι στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν απλά ένας αντιμάνταλος, ενώ ήθελε ενίσχυση σε άλλες θέσεις. Φυσικά όλοι έχουν δει πλέον οτι ο Μπακασέτας – ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ – είναι απλά ένα ψεύτικο εννιάρι.

Στα εξτρέμ υπάρχει δεδομένο πρόβλημα. Δεν το λέω βάσει του ρόστερ, αλλά το λέω βάσει επικείμενης μεταγραφής. Μεταγραφή τον Ιανουάριο όμως, σημαίνει οτι κάτι δεν έχει πάει καλά το καλοκαίρι. Που μπορούμε να το δεχτούμε αυτό, αν κάποιος παίκτης δεν σου βγήκε, αλλά εδώ δεν μπορούμε να το καταπιούμε, διότι απλά παίκτης Πλατέλας, δεν υπάρχει. Το πείραμα του Γκάλο και του Μπακάκη από δεξιά, εξακολουθεί να μην γίνεται  – λες και πρόκειται για το πρόβλημα της Φιλαδέλφειας – οπότε, τρώμε την σούπα της ανισόρροπης και προβλέψιμης ανάπτυξης, μόνο από τα αριστερά.

Που ο Πατίτο ξέρει μπάλα μεν, αλλά ξέρει παραπάνω από το κανονικό. Τον θυμάμαι στο παιχνίδι με την Ξάνθη, που έμεινε σταθερά πάνω στην γραμμή του. Σέρβιρε και δικαιώθηκε. Μετά, που πήρε χαμπάρι οτι δεν υπάρχει προπονητής, αλλά και δεν υπάρχει κι άλλος που να ξέρει μπάλα μπροστά, απλά άρχισε την αναρχία, μπας και καταφέρει κάτι μόνος του. Ο τύπος είναι από αυτούς που δεν θέλουν να χάνουν. Φυσικά κάποιος πρέπει να του μιλήσει για το Ρεξόνα, αλλά ας μην κάνουμε το κείμενο σεξιστικό.

Διότι όλη η ιστορία πέφτει στα χαφ, κακά τα ψέμματα. Δείξε μου τα χαφ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις. Κι εκεί επικρατεί του κουτρούλη ο γάμος, όσο κι αν προσπαθούν με τακτικές, να καλύψουν τα ακάλυπτα. Να πουν οτι ο Μάνταλος είναι ο ηγέτης, ενώ είναι ένα απλό οκταράκι. Κι όσο κι αν βαφτίζουν παικταράδες τους Σιμόες και τους Γιόχανσον, ενώ είναι απλά παικτάκια της σειράς. Μα της πραγματικής σειράς. Μονοδιάστατοι στην αμυντική λειτουργία, χωρίς καν πάσα στα δέκα μέτρα. Είτε κόβουν , είτε δεν μπορούν να πασάρουν επί της ουσίας, ειδικά μάλιστα αν κάποιος πάει σε κάποια δημιουργία, οι παικταράδες, κρύβονται πίσω από τον Μάνταλο, που απλά δεν το έχει.

Είμαστε μια ομάδα, πρακτικά χωρίς προσωπικότητα. Τα ίδια έγαμε για το τέρμα και για την άμυνα. Αλλά εκεί, όλο και μπορείς να καλύψεις κάτι. Πιο μπροστά, τα καταλαβαίνεις όλα. Είναι η απίστευτη πλάκα ειδικά όταν βλέπεις οτι όλο το παιχνίδι περνάει από τον Μάνταλο, και με ένα απλό πρεσάρισμα από τον αντιπαλο, δεν έχεις διεξόδους. Τα ίδια είχαμε και παλιότερα με τον Τσάρτα, αλλά το πρόβλημα ήταν μικρότερο, διότι ο Τσάρτας ήξερε την μπάλα. Ο Μάνταλος, απλά είναι σβούρας, δεν έχει μακρινή μπαλιά αφού γουστάρει να παίζει κοντά στους επιθετικούς μπας και σκοράρει και βγάλει καμιά γκόμενα, και είναι και απείθαρχος σε τακτικό παιχνίδι, προσπαθώντας να κάνει κάτι βελτιώνοντας τον εαυτό του κι αδιαφορώντας για την ομάδα.

Με τα ψέμματα λοιπόν είμαστε μπροστά. Βαφτισμένα εξτρέμ, βαφτισμένα δεκαράκια και βαφτισμένα οκταράκια. Δεν φταίνε τα παιδιά, αλλά ο σχεδιαστής. Που βλέπει ακόμα ψάρια στα Καμίνια ή στα Ταμπούρια, ενώ μ.έχρι και ο Κόλιας πήγε στην Συγγρού. Βάζει τέχνη κοπρολαγνική, σίγουρος οτι το ίδιο κοινό θα την εκτιμήσει. Πετάει και μερικές ειδικές αναλύσεις, και πείθεται ο εγγυητής. Που γουρλώνει τα μάτια, σαν εμάς που γουρλώνουμε τα ίδια, όταν έχουμε ομαδάρα με Κοπιτσή ή Καραγιάννη. Και που σωστά έχουμε γίνει τεχνοκράτες, αφού κάποιοι το παίζουν μοντέρνοι καιροί. Αλλά πιο πολύ μοιάζουν στο έργο του Σαρλό, παρά στα σημερινά φώτα της ράμπας.

Post By ...Το φως του φεγγαριού... (1.114 Posts)

Connect