ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – Α Ε Κ

Το πρώτο πράμα που πρέπει να πω, είναι οτι το τηγάνι είναι και γαμώ τα γήπεδα. Ήταν βλέπετε η πρώτη φορά που πήγαινα, έχοντας ιδεολογικά αρνηθεί να πάω. Σήμερα όμως, και λόγω πολύ καλού φίλου Αρειανού, βρέθηκα στην σουίτα της Πρωτέργιας, ανάμεσα σε αλλόθρησκους, αλλά πολύ ομιλητικούς και όχι ιδιαίτερα φανατικούς. Το γεγονός αυτό των δημοσίων σχέσεων, με υποχρέωσε μετά από πάρα πολύ καιρό να μην κάτσω ούτε λεπτό και συνέχεια να αλλάζω θέσεις.

Κατ΄αρχάς το γήπεδο, δεν ήταν γεμάτο. Ακόμα και σε καλές θέσεις, δεν μιλάω μόνο για τις γωνίες. Σε αυτό λοιπόν το ψιλιασμένο τηγάνι, μπήκε και η ΑΕΚ με ένα σύστημα το οποίο έμοιαζε με 4-4-2, αλλά μάλλον δεν ήταν. Ήταν κάτι που μόνο ο Μανόλο το είχε σκεφτεί και μάλλον δεν το είχε μεταδώσει καλά. Αυτό καταλάβαινα βλέποντας το πρώτο ημιχρόνιο.

Στο οποίο η ΑΕΚ ευτύχησε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο ή τέλος πάντων να πιάσει κοιμώμενη την άμυνα του γάβρου, που ήταν στην κυριολεξία για τα πανηγύρια. Και μάλιστα θα μπορούσε να έχει πετύχει και δεύτερο γκολ σε μία οργανωμένη επίθεση της, και να τους έχει στείλει όλους για βρούβες. Αντ΄αυτού, και χωρίς να συντρέχει λόγος, έχασε το κέντρο, οπισθοχώρησε κι άρχισε να απειλείται κατά κύματα.

Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε για συστήματα, αφού οι περισσότεροι  ήταν εκτός τόπου και χρόνου και χαμηλότεροι των περιστάσεων. Άβουλοι, φοβισμένοι και χέστες. Με πάμπολλα λάθη, χωρίς καμία αλληλοκάλυψη από τα εξτρέμ και με έναν Μάνταλο που είχε ρόλο διαπραγματευτή, κι έναν Ανέστη που θύμισε παλιές εποχές τρέμουλου.  Αυτό έφερε και την πολύ γρήγορη ισοφάριση, καθώς κι έναν πανικό διαρκείας. Είχαμε τότε κανά δυό κλασσικές ευκαιρίες του Ολυμπιακού, ένα δοκάρι και ίσως κι ένα πέναλτυ που μπορούσε να δοθεί.

Ήταν απαράδεκτη και αδούλευτη η ομάδα στο πρώτο μέρος, με χειρότερους παίκτες τα δυό εξτρέμ, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, και οι κίνδυνοι ήταν συνεχείς. Επίσης ήταν αδύνατες οι αντεπιθέσεις, η κατοχή της μπάλας ή το πάγωμα του ρυθμού. Όλα αυτά τα λέω, την ώρα που πραγματικά πάσχιζα να παρακολουθήσω τον αγώνα, την ώρα που πρόσεχα και τον γιό μου μην κάνει καμιά μαλακία ή την ώρα που ανταλλάσσαμε και πληροφορίες για τα επαγγέλματα μας με τους λοιπούς συνδαιτημόνες.

Κάπως έτσι ανακουφισμένοι φτάσαμε στο δεύτερο μέρος, με τον Μανόλο να μην έχει αλλάξει τίποτα, αλλά με τον Λεμονή να έχει ρίξει μέσα τον Καμπιάσο ευτυχώς για μας. Όπως ευτυχώς ήταν οτι κάπως κουράστηκε ο αντίπαλος, ενώ το κέντρο μας εμφανίστηκε πιο σφιχτό και κάποιος τους εξήγησε στα αποδυτήρια οτι παίζαμε με τα μπάζα κι όχι με την Μποταφόγκο. Και κάπως έτσι βάλαμε και το δεύτερο γκολ με τον λιγόψυχο Πατίτο.

Φυσικά το παιχνίδι έγινε σούπα, με την ΑΕΚ πολύ πιο επικίνδυνη όχι τόσο σε φάσεις που έβγαλε, αλλά στις υποψίες οτι κάτι θα μπορούσε να κάνει. Το πολύ ψηλό πρεσάρισμα του αντιπάλου τον έιχε κλατάρει, ενώ εμείς αλλάζαμε την μπάλα πολύ πιο καλά, τόσο στο κέντρο σε μικρούς χώρους, όσο και σε εναλλαγές πλευρών, που έτρεπε τους αλλόθρησκους σε άσκοπα τρεξίματα και ξόδεμα δυνάμεων εις βάρος του καθαρού μυαλού και εις βάρος της δημιουργητικότητας.

Το παιχνίδι είχε κλειδώσει αρκετά γρήγορα, και το μόνο που φοβόμασταν ήταν κάποιο λάθος αβίαστο δικό μας, που τελικά δεν έγινε. Μπορώ να πω οτι δεν φοβήθηκα πουθενά στο δεύτερο μέρος, αλλά κι αν κάτι γινόταν ανάποοδο και κόντρα στην ροή του αγώνα, ο χρόνος είχε περάσει και  στην χειρότερη περίπτωση, άντε να έφευγες με ένα γκολ διαφορά στην πλάτη. Εκεί πλέον ομολόγησα οτι ο Ολυμπιακός είναι για τέσσερα γκολ στο ΟΑΚΑ, αφού μιλάμε για μια ομάδα της απόλυτης πλάκας, παραδομένη στην μοίρα της εξυγίνασης και στο μπρα ντε φερ αυτών που ήρθαν ή που έρχονται.

Μιλάμε τελικά, για νίκη και πρόκριση. Σπουδαία νίκη, αλλά με πολύ κακή εικόνα στο πρώτο μέρος και με μπόλικους φοβισμένους συνολικά. Έχουμε πει οτι ο Λάζαρος δεν πρέπει να ξεκινάει. Σκεφθείτε να είχε μπει ξεκούραστος στο 1-2. Ο Πατίτο απλά δεν είναι παίκτης και δεν με απασχολεί οτι έβαλε γκολ. Το κέντρο – με δεδομένο οτι όλος ο αντίπαλος είναι ο Φορτούνης – ήταν μέγα λάθος οτι δεν ήταν κλειδωμένο και είχε μόνο τον Σιμόες στο πρώτο μέρος που η μπάλα έκαιγε. Στο δεύτερο ανέβηκε λιγάκι ο Σουηδός, κράτησε κάπως και την μπάλα ο Μάνταλος, αλλά αν θες να λέγεσαι χαφ, βαράς και κανά σουτ και δεν κάνεις μόνο τον πελαργό.

Οι αλλαγές που μελετάγαμε από το διάλειμμα, γίνανε τελικά και βοήθησαν στο πρεσάρισμα όσο και στο κράτημα πίσω των σέντερ μπακ του αντιπάλου. Όπως βοήθησε και ο διαιτητής, που έσπαγε τον ρυθμό κι εκνεύριζε τους πάντες με την διδασκαλία των κανονισμών εν ώρα αγώνος. Σε κάποιες στιγμές η βοήθεια του ήταν χρήσιμη και χειρουργική, έχοντας αποφύγει το μεγάλο λάθος. Όπως και να το κάνουμε πρέπει τον άνθρωπο να τον μνημονεύσουμε δίπλα στον κορυφαίο Σιμόες, τον σταθερότατο Τσιγκρίνσκι και στα δυό πλάγια μπακ μας.

Στην σουίτα στο τέλος, είχα την ικανοποίηση οτι βοήθησα στο ίσιωμα του τηγανιού, την ώρα που οι περισσότεροι είχαν αποχωρήσει μαζί με την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Ολυμπιακού, αφού οι αντίπαλοι οπαδοί τελικά, μπορεί να έχουν πανηγυρίσει πολλά πρωταθλήματα, αλλά μπάλα δεν έχουν μάθει, όπως δεν έχουν μάθει και να παλεύουν για ανατροπές. Βολεμένοι Έλληνες είναι απέναντι σε μια ομάδα πολύ soft, που θέλει οπωσδήποτε τρεις προσθήκες και μπόλικες αποχωρήσεις.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.