Ο Ημιτελικός.

Οσο περισσότερο παρατηρώ αυτή την ομάδα τόσο πιο πολύ πείθομαι πως και φέτος έπιασε ταβάνι, ανεξάρτητα από τις ευθύνες που σίγουρα έχουν οι προπονητές που περάσανε και φυσικά η διοίκηση. Δηλαδή ναι μεν έγιναν κάποιες διορθωτικές κινήσεις τον Ιανουάριο (ήρθε ο Χιμένεθ, έφεραν 2-3 αξιοπρεπείς παίκτες) αλλά αυτή η ομάδα όπως είναι έχει συγκεκριμένο ταβάνι, και ακόμα και με τον Αραούχο δε μπορεί να αλλάξει επίπεδο.

Και το γράφω προτού γίνει ο τελικός, χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα πάρουμε το κύπελλο. Και πέρυσι το πήραμε, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.

Η ομάδα αυτή δυσκολεύεται πάρα πολύ όταν έχει το ρόλο του φαβορί και ο αντίπαλος τα παίζει όλα για όλα όπως έγινε χτες με τον ψόφιο τον ολυμπιακό.

Δυστυχώς την ίδια νοοτροπία βλέπω και απ’τον Χιμένεθ.

Με τον ίδιο προπονητή το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί στον ημιτελικό με τον ζέλα όπου είχαμε κερδίσει 0-2 και στο ΟΑΚΑ μας έσωσε από το κάζο ο Μίτσελ με τον Καρνέζη. Dejavu και χτες. Κερδίσαμε άνετα στο Καραϊσκάκη που είχαμε τον ρόλο του outsider, και χτες παραλίγο να γίνει κάζο να αναστήσουμε τον ολυμπιακό και να μας κάνει ματ ο Τάκης ο Λεμονής.

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Το παιχνίδι χάθηκε ξεκάθαρα λόγω της προσέγγισης του Χιμένεθ. Το ίδιο είχε κάνει στο ματς που χάσαμε από τον ζέλα. Ζαλίζεται όταν η ΑΕΚ είναι το φαβορί, πνίγεται στην ανασφάλεια και αυτό το μεταδίδει στους παίκτες που το 90% από αυτούς είναι ούτως η άλλως εύθραυστοι ψυχολογικά και ανασφαλείς.

Σίγουρα δεν περίμενα πως θα ανοιγόταν για να βάλει 5 γκολ. Περίμενα πιο συντηρητική διαχείριση, εξάλλου δεν είχε λόγο να ρισκάρει αφού είχε κερδίσει εκτός.

Αλλά τέτοια ηττοπαθή διαχείριση και τσούου-τσούκου μπολ ομολογώ πως δεν το περίμενα, στο ΟΑΚΑ και μπροστά σε 45.000 κόσμο.

Εκτός από την 18άδα που μάζεψε ένα σωρό επιθετικούς και ούτε μια αλλαγή για την άμυνα, εκτός του Γαλανόπουλου που λογικά έπρεπε να μπεί για να τρέξει λίγο και να πιέσει, οι αλλαγές του ήταν τραγικές. Ο Αλμέιδα πιο χοντρός από ποτέ, δε μπορούσε να κουνηθεί. Μιλάμε για θλιβερή εικόνα.

Και δεν ήταν τόσο ποιοι μπήκαν, αλλά τι εντολές είχαν. Πχ. σε 2-3 φάσεις έφευγε ο Αλμέιδα (…) στην επίθεση και αντί να δώσει τη μπάλα μπροστά στον Αραούχο τη γύριζε στο κέντρο για να κάνει καθυστέρηση. Καλά το 10λεπτο που μπήκε ο Βάργκας είτε έπαιξε είτε όχι ένα και το αυτό. Άφαντος όπως πάντα.

Αποκορύφωμα η ανοησία ενός παιδιού που νομίζει πως παίζει στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον ανεχόμαστε για τερματοφύλακα της ΑΕΚ. Επειδή έφαγε μια κίτρινη σου λέει «θα κολώσει να μου δείξει δεύτερη, ας φάω άλλο ένα λεπτό». Από τα βολέ του δεν πέρασε το κέντρο ούτε ένα, και σε κάποιες εξόδους του τρέμαμε μη τυχόν και γίνει η στραβή.. αλλά αυτά ας δεχτώ πως είναι αγωνιστικά και μπορούν να συμβούνε σε κάθε τερματοφύλακα. Αλλά η πλακίτσα με τις 2 κίτρινες δεν πρέπει να περάσει έτσι. Όπως και η ξάπλα του σε κάθε μπλοκάρισμα της μπάλας. Kαι στο τέλος κερασάκι στην τούρτα η δημοσίευση στα social media “η πιο γλυκειά κόκκινη κάρα που εχω δεχτεί”. Πράγμα που δείχνει πως δεν υπάρχει καμία συναίσθηση ευθύνης η οποία συνεπάγεται προσπάθεια για διόρθωση των λαθών. Σαν να σου λέει “ποιά διόρθωση? μια χαρά τα παω, είμαι στην ΑΕΚ, εχω συμβόλαιο, ολα καλά”.

Κανέναν δεν ενοχλεί αυτή η νοοτροπία ομαδίτσας που έχει το 90% των παικτών?

Οι δημοσιογράφοι της ΑΕΚ έγραψαν πως «η προσωπικότητα ο χαρακτήρας και η νοοτροπία χτίζεται με τις κούπες».

Μισό λεπτό ρε παιδιά. Πώς θα πάρεις κούπες αν πρώτα δεν πάρεις παικταράδες?

Με τον Ανέστη και το Μάνταλο? Όταν ψωνίζεις απ’τα πανέρια και φέρνεις παίκτες από χώρες που τρώνε τις κατσαρίδες για σνακ, πού να τη βρούνε την προσωπικότητα και το χαρακτήρα? Αρπαχτές κάνουν οι άνθρωποι. Και συ περιμένεις να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους?

Παίκτες με προσωπικότητα είναι ο Τσιγκρίνσκι, ο Αλμέιδα, ακόμα και ο Λάζαρος. Αλλά και για τους τρείς ισχύει «το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής».

Ποιοι άλλοι έχουν προσωπικότητα μέσα στην ομάδα? Ο Μάνταλος?

Το φαινόμενο με αυτόν τον παίκτη ομολογώ πως δεν το εχω συναντήσει πολλές φορές.

Στην καλή του μέρα είναι ένα χρήσιμο γρανάζι στην μηχανή, και στην κακή του μέρα είναι κυριολεκτικά καταστροφή. Όπως ήταν χτες (και δεν το γράφω μόνο για το γκολ-δώρο που έκανε στον ολυμπιακό). Δηλαδή δεν υπάρχει ένα μέσο επίπεδο απόδοσης.

πχ. Ο Σιμόες και ο Γιόχανσον στην κακή τους μέρα θα είναι απλά μέτριοι. Θα διεκπεραιώσουν όμως την υποχρέωση. Δεν θα κρεμάσουν την ομάδα. Όσες φορές έχασε η ΑΕΚ με όλους τους τρόπους, ο Μάνταλος ήταν πάντα ανάμεσα στους χειρότερους, η μαύρη τρύπα της ομάδας. Πόσες φορές γράφουμε «διασώθηκε ο Σιμόες, διασώθηκε ο Γιόχανσον, διασώθηκε ο τάδε».. ε για το Μάνταλο δεν το έχουμε πει ποτέ. Διότι είναι μόνιμα στους χειρότερους. Κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά.

Γιατί συμβαίνει αυτό? Απλούστατα διότι ολο το παιχνίδι της ομάδας περνάει απ’αυτόν. Αν δεν τραβάει γίνεται επικίνδυνος για την ΑΕΚ.

Βράνιες. Ξεχωριστή περίπτωση ποδοσφαιριστή. Παθιασμένος και πολύ αθλητικός. Με πολύ καλά προσόντα για σέντερ μπακ.

Αλλά: επικίνδυνος.

Είναι ικανός να πάρει απευθείας κόκκινη στην πιο ανύποπτη φάση. Κάποτε αναρωτιόμασταν πώς ήρθε τσάμπα αυτός ο παίκτης στην ΑΕΚ. Εμένα μου λύθηκε η απορία. Χτες αν ήταν λίγο πιο προσεκτικός ο διαιτητής θα παίζαμε με 10 από το πρώτο ημίχρονο εξαιτίας του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πήγε να δείρει και τον Γκάλο που προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Είναι ωρολογιακή βόμβα αυτός ο παίκτης για την άμυνα. Μπορεί να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή. Δε μπορεί να ξεχωρίσει που τελειώνει ο (καλώς εννοούμενος) τσαμπουκάς και το πάθος, και που αρχίζει η καφρίλα και η καταστροφή για την ομάδα σου. Κάποιος πρέπει να του πει δυο φωνήεντα, διότι δεν είναι η πρώτη φορά. Στην πρώτη μόλις εμφάνισή του θυμάμαι πως είχε αποβληθεί με απευθείας κόκκινη.

Κάποιος πρέπει να τραβήξει τα λουριά σε όλους. Κάποιος πρέπει να δει τα προβλήματα, και να μιλήσει στους παίκτες και τον προπονητή.

Εκτός αν στη διοίκηση πιστεύουν ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, πράγμα που προφανώς ισχύει αν κρίνω από τις βιαστικές ανανεώσεις πολλών συμβολαίων που έληγαν.

Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει είναι πως: ένας Αραούχο δε φέρνει την άνοιξη. Δε φτάνει. Διότι αν θέλεις να λες ότι πας για πρωτάθλημα του χρόνου έτσι θα σε αντιμετωπίζουν. Με το μαχαίρι στα δόντια. Αν λοιπόν παίζεις σα χεσμένος δεν έχεις καμία τύχη. Έτσι παίζουν οι ομαδούλες που προσπαθούν να σώσουν την κατηγορία.

Για να πάρεις πρωτάθλημα πρέπει να κυριαρχήσεις αγωνιστικά και ψυχολογικά. Δεν αρκεί να παίζεις τη γάτα με το ποντίκι.