SQUADRA AZZURRA
Καλοκαιράκι του 82 κάπου στα σύνορα Παλαιού Φαλήρου με τη Νεά Σμύρνη εννιάχρονος μπόμπιρας ήρθα σε πρώτη επαφή με το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Εθνικών Ομάδων. To παιχνίδι που έπαιζε στην τηλεόραση Ιταλία–Περού, το παρακολουθούσα κρατώντας τα τότε περίφημα αυτοκόλλητα με παίκτες και των δύο ομάδων. Η Squadra Azzura με γοήτευσε κρατώντας βέβαια τα συναισθήματα σε ήπιους τόνους, μιας και η καρδιά όσο θα χτυπά θα είναι πάντα και θα καταγράφει υψηλούς ρυθμούς και χτυποκάρδια μόνο για μία κιτρινόμαυρη θεά. Οι λόγοι κυρίως αισθητικοί. Η ξεκάθαρη προτίμηση στο Μπλε χρώμα – για την ακρίβεια στο Navy Blue χρώμα.
Στα φοιτητικά χρόνια έβαλα στο μάτι να αποκτήσω μια Alfasud. Ήταν χρώματος Μπλέ Μεταλλικό (ώ, τι σύμπτωση) και την ερωτεύτηκα με το πρώτο άκουσμα. Τι κελάιδισμα, στα αυτιά μου. Την είχε ο καλός μας γείτονας ο κύριος Τάκης, ο οποίος ήταν εργολάβος και στα τότε μάτια μου την κακομεταχειριζόταν. Πονούσε ο καρδιά μου και μόνο που έβλεπα να της φέρεται τόσο άκαρδα και πέρα του έρωτα ήθελα να την ελευθερώσω από τα δεσμά της. Τελικά, η ζωή έδωσε εκπληρώθηκε ο πόθος μου για την Alfa Romeo του γείτονα, την οποία αφενός μεν κατ’ ευχαριστήθηκα, αφετέρου δε με έδεσε περισσότερο με τη Squadra Azzura, ως χώρα παραγωγής αυτής της απίστευτης ομορφιάς γκόμενας.
Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι η Squadra Azzura τελικά είναι μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση. Δεν είναι η εθνική ομάδα μιας χώρας, αλλά η ομάδα ολάκερης της ιταλικής χερσονήσου. Αναφέρομαι στη γνωστή «μπότα», η οποία όπως είναι γνωστό στους μυημένους, δεν κατοικείται από ένα μοναδικό λαό, από ένα ανάδελφο έθνος. Κατοικείται από ετερόκλητες μεταξύ τους φυλές οι οποίες «βιαίως» κάπου στα τέλη του 19 αιώνα υποχρεώθηκαν να συμπορευθούν ως ενιαία χώρα. Magna Grecia στο Νότο, Ρωμάνοι και Ετρούσκοι στο κέντρο, Γαλάτες στην Padania, Οστρογότθοι, Λομβαρδοί, Κέλτες-Ταουρίνι Κέλτες-Σαλάσι, Βουργουνδοί, Λίγνες (Ligurians) & λοιπά φύλλα στο Βορρά, και μέσα σε όλα αυτά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Παπισμός, Αναγέννηση, οι πρώτοι μεγάλοι Έμποροι των εθνών, Marco polo, Πειρατές, οι βάσεις του σύγχρονου χρηματοοικονομικού τομέα (οι πρώτες τράπεζες καθώς και οι πρώτες πιστώσεις), Μάφια, Επιστήμες, Γράμματα, Σύνταγμα, Νόμοι, Σύγκλητος, Pax Romana και ομογενοποίηση του χώρου της Μεσογείου, Βιομηχανική επανάσταση, cosa nostra, γούστο, μόδα, γαστριμαργία, δημιουργία πολιτισμού παγκοσμίου επιπέδου, Μακιαβέλι, Κομμουνισμός, Φασισμός, σινεμά, μετανάστευση, formula 1, Ferrari, κτλ, κτλ, κτλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στην ιταλική χερσόνησο είναι καταγεγραμμένες κι ομιλούνται 33 γλώσσες (διάλεκτοι και καλά). Επίσης είναι γνωστό ότι η Squadra Azzura δεν ακολουθεί τα χρώματα της ιταλικής δημοκρατίας. Αντίθετα ακολουθεί το Μπλε κι Άσπρο του Οίκου της Σαβόϊας, των παραδοσιακών χρωμάτων του βασιλικού οίκου της Σαβόϊας ο οποίος «ένωσε» την ιταλική χερσόνησο και την κυβέρνησε μέχρι να πάρει την τελική σημερινή της μορφή.
Κάπου έχω διαβάσει ότι οι κοινωνίες πορεύονται και δημιουργούν μέσα από τις αντιθέσεις τους. Κι όσο πιο μεγάλες είναι αυτές οι αντιθέσεις (το γνωστό Δx του αριθμητή του ρυθμού μεταβολής για τους ανθρώπους των θετικών επιστημών) τόσο πιο «μεγαλειώδες» το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Δημιουργία με απλά λόγια η Σύνθεση των Αντιθέσεων. Εργατικότητα αλλά και Τεμπελιά, Πειθαρχία αλλά και Dolce Vita, Προγραμματισμός αλλά και Απροσδιοριστία, Allegria αλλά και χαλαροί ρυθμοί, το Καλό (Χριστιανισμός) αλλά και το Κακό (Μάφια), Επιστήμη αλλά και Μεταφυσική, Προοδευτισμός αλλά και Συντηρητισμός, Φως αλλά και Σκοτάδι, Μεσαίωνας αλλά κι Αναγέννηση, Προσκήνιο αλλά και Παρασκήνιο, Θερμό αλλά και Ψυχρό, Γέλιο αλλά και Κλάμα, Φτώχια αλλά και Πλούτος, Δημιουργία αλλά και Καταστροφή, Ελεύθερη Σκέψη αλλά και Προκαταλήψεις αιώνων, Μπρίο αλλά και Τακτικισμός, Θέαμα αλλά και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, Φουλ Επίθεση αλλά και Σκληρή Άμυνα, Απαράμιλλη Μαχητικότητα αλλά και Πνευματική διερεύνηση, Εκτελεστική Δεινότητα αλλά και Φλυαρία, Ρομαντισμός αλλά και Λατινός Εραστής, Λίγα λόγια και Σταράτα αλλά και Πολυλογία, Μαύρα Πουκάμισα αλλά και Πολύχρωμα Μοδάτα Ρούχα, Αυστηρή Νηστεία αλλά και Γαστριμαργία με Άρτο και Θεάματα, Συμφωνίες Κυρίων αλλά και Θεατρινισμός, κτλ κτλ κτλ όλα αυτά κι άλλα πολλά αντιπροσωπεύει η Squadra Azzura. Πουθενά αλλού στην Ευρώπη δε διαπλέκονται και δε συγκρούονται τόσο έντονα οι αρχές ενός κόσμου όπου οι συνιστώσες του δε μπορούν να αναχθούν η μία στην άλλη. Εδώ η θεώρηση του κόσμου ως μίας απόλυτης ενότητας δεν υπάρχει. Εάν ψάχνεις για σιγουράντζες και στερεότυπα εδώ όσο και να ψάξεις δε θα τα βρεις, κι αν νομίσεις ότι τα βρήκες θα διαψευστείς πανηγυρικά. Το αποτέλεσμα εδώ δε μπορεί να είναι μέτριο, εδώ τα πράγματα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί να αποκλειστούμε από τον πρώτο γύρο από τίποτα τσοπάνηδες Βορειο-Κορεάτες μπορούμε όμως εξίσου να ταπεινώνουμε τους Γερμανούς και τους Βραζιλιάνους για πλάκα.
Ως μια άλλη ξεχωριστή κατάσταση λοιπόν η Squadra Azzura δε θα μπορούσε να μην έχει και τους πρωταγωνιστές της (δεν πάω πριν το 1982). Τι να πρωτοθυμηθώ το χιλίαρχο Marco Tardelli, το δαντελένιο Bruno Conti, το φύλακα άγγελο πάντα βλοσυρό Dino Zoff, τον εγκέφαλο Andrea Pirlo, το μάγο Alessandro Del Piero, το μικρό βούδα Roberto Baggio, το συλλέκτη μοντέλων Bobo κοινώς Christian Vieri, το μηχανάκι εξολοθρευτή Gennaro Gattuzo, τον υπεραμυντικό εγκέφαλο Franco Barezi, την οικογένεια Maldini πατέρας και υιός γαρ, το το το το… Μέσα σε όλη αυτή την πλειάδα καλλιτεχνών, μαχαιροβγαλτών, καμικάζι και προσωπικοτήτων ΕΝΑΣ πάντα ξεχώριζε, ΕΝΑΣ στέκεται λίγο πιο πάνω από όλους τους άλλους. Ο προφήτης της Squadra Azzura, πρόσωπο διαχρονικό, ο εμβληματικός αρχηγός, όχι κατ’ ανάγκην ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής αλλά αυτός που κουβάλησε τα αίματα της όσο κανείς άλλος. Ως σαν ένας καινούριος Απόστολος Παύλος, ένας νέος Ιούλιος Καίσαρας, στέκεται ο GAETANO SCIREA,
Το όνομα του ακούγεται ως ποίηση. ΓΚΑΕΤΑΝΟ ΣΙΡΕΑ. Σισιλιάνικο αίμα αλλά και μεγαλωμένος και γαλουχημένος κάπου κοντά στο Μιλάνο στον ανεπτυγμένο βορρά της πειθαρχίας και της σκληρής εκπαίδευσης. Ζωή σαν παραμύθι ως σαν ήρωας της εμβληματικής ταινίας «ο Ροκό και τα Αδέρφια του» του Louchino Visconti. Βλέμμα που σκοτώνει, μούτρο κινηματογραφικό έτοιμο να εκραγεί ως σαν δημιούργημα του επίσης κορυφαίου Vittorio de Sica. Επινοητικός ως άλλος Αρχιμήδης, ακούραστος και πειθαρχημένος εργάτης, σώμα δυνατό, ψυχή και θέληση ατσάλινη, πνεύμα αδούλωτο, εγκεφαλικός κι αμίλητος, ευγενής και καθαρός αλλά κι έτοιμος να τραβήξει το στιλέτο που είχε κρυμμένο στην κάλτσα του και να πάρει λαρύγγια αν χρειαστεί σα γνήσιος σικελός. Επάνω του ο συνδυασμός των αντιθέσεων της μπότας, τον βλέπεις και περνούν από το μυαλό σου η Σύνθεση των «καλών και κακών» του Βορρά και του Νότου, της Μεσογείου και της Ευρώπης, των Σημερινών αλλά και των Αλλοτινών χρόνων, της Squadra Azzura, της μεγαλύτερης ομάδας του Κόσμου, της διαχρονικής ομάδας των «Απανταχού Αντιθέσεων» και της «Πραγματικά Ωραίας Ζωής».
Απαράδεκτη ποδοσφαιρική νοοτροπία… Ένας Αργεντινός τους δίδαξε το καταστροφικό κατενάτσιο και με αυτό πορεύονται σε όλη τους τη ζωή… Μία πολύ πιο βελτιωμένη Εθνική Ελλάδος. Η μπλουζίτσα να κολλάει πάνω στο κορμί τους για να κερδίζουν πιο εύκολα τα μπενάλντυ (είναι γεγονός αυτό). Μπαίνουν να καταστρέψουν και όχι να παράξουν.. από το 2002 που παρακολουθώ και καταλαβαίνω -όσο μπορώ βέβαια- mundial, δεν έχω ξαναδεί μεγάλη ομάδα να έχει συνεχή πτώση σε τεχνική και παραγωγή ποδοσφαίρου..Πόσοι Ιταλοί παίζουν σε πραγματικά μεγάλες ομάδες; Τους αντιπαθώ, τους μισώ, τους βλέπω και νομίζω πως καρκινικά κύτταρα σχηματίζονται μέσα μου.. Άτεχνοι τα τελευταία χρόνια με έναν Μπαλοτέλλι να τους κάνει ό,τι θέλει.. Τώρα με το άλλο ανέκδοτο στον πάγκο θα πέσει πολύ γέλιο και πολύ κλάμα. Θα πάει η μίζα γόνατο για το ποιός θα παίζει και ποιός όχι. Βλέποντας και τα ανύπαρκτα ταλέντα που έχει το ιταλικό ποδόσφαιρο, τους βλέπω να απέχουν για πολλά χρόνια από την κορυφή ακόμη και του Ευρωπαικού ποδοσφαίρου. Το γεγονός ή γεγονότο κατα Σημίτη πως στη χώρα μας έχει αρκετούς φιλάθλους είναι απόρροια πως και οι δύο αυτοί καταραμένοι λαοί είναι ίδιοι. Ίδιοι τόσο πολύ, όπου σε κατάσταση κοινωνικής, πολιτικής και εδώ συγκεκριμένα ποδοσφαιρικής παρακμής η κατρακύλα κάνει πολύ έντονο κρότο. Αφού έβγαλαν εκατομμύρια από τη μπάλα -που δεν ήξεραν- οι Ιντζάκι, Τόνι και λοιπόι σιχαμένοι και σιχαμεροί Ιταλοί, αυτός ο κόσμος όντως δεν έχει σωτηρία. ΄Για Dolce Vita μόνο είναι, να παριστάνουν κανα μοντελάκι.
Πολυ ωραιά και συμπυκνωμενη ανασκοπηση της Ιταλιας. Οι αντιθεσεις γεννουν προοδο. (“πολεμος πατηρ παντων” ειχε ειπωθει ολοσωστα ο Ηρακλειτος,και οπου “πολεμος” δεν εννοει φυσικα την στενη εννοια της ενοπλης αναμετρησης δυο μερων αλλα γενικα την αναμετρηση αναμεσα σε δυο αντιθετα.”Καθε τι που γεννιεται ειναι αποτελεσμα προηγουμενων σχηματισμων που ανταγω ισθηκαν στο παρελθον”.
Τεραστιος -πολυσυλλεκτικος-λαος με γιγαντιες μορφες και πρωταγωνιστικη συμμετοχη στην ανθρωπινη ιστορια.Για το ποδοσφαιρο τους, εχω να πω οτι αδικειται-αρα και οι εμφυτες δεξιοσυνες τους- λογω της επιρροης του “κατενατσιο” το οποιο πραγματικα σακατεψε την Ρωμαικη αλεκγρια,μετατρεποντας ενα ποδοσφαρικο -εν δυναμει-“Ντα Βιντσι”, σε Αργεντινο “ρεβολουδαθιον”, τουτεστην σε εναν ποδοσφαιρικο κατσικοκλεφτη.
(Δεν ειναι μακρυα και η δικη μας νεοελληνικη ποδοσφαιρικη μοιρα, η οποια εσφραγιστικε -ελεω Βρετανικης επιτροπειας στο εδω προτεκτορατο του Ηνωμενου Βασιλειου- με το Αγγλικο στιλ παιχνιδιου, εξοβελιζοντας την ποδοσφαιρικη τεχνη, η οποια ηταν και παραμενει ακομα ζωντανη στα ποδια αμετρητων ταλεντων της αλανας,τα οποια ταλεντα επρεπε να ” προσαρμοστουν” στον εισαγομενο-οπως ολα σχεδον αλλωστε- τροπο παιχνιδιου, ο οποιος με λυσσα λανσαριστικε απο τους “Διακογιαννηδες” της εποχης.
Ενας λαος που καλλιγραφει, που σκαλιζει με μερακι και που δινει χρωμα στα παντα,ειτε αφορα λατρευτικους ναους και αγαλματα,ειτε την τελευταια ξυλινη βαρκα στο πιο απομακρυσμενο λιμανακι,δεν μπορει να ειναι θιασωτης και πολυ περισσοτερο μιμητης κακασχημου ποδοσφαιρου,με τη μπαλα στον αερα και τις βουτιες στις λασπες,μονο και μονο επειδη οι εμπνευστες του ζουσαν και ζουν σε περιοχες με πολλες βροχες και μεσα στη λασπουρια και με δυσκολια εβρισκε κανεις εστω και 50 τετραγωνικα εδαφους στεγνου και επιπεδου εις ολοκλη τη γερω-Αλβιωνα.
Τελος παντων. Ας μη το τραβαμε.
Το ποδοσφαιρο της Ιταλιας,ειναι μια παραφωνια,μια ενεσιμη ασθενια αναμεσα σε αριστουργηματικες εμπνευσεις και γεννηματα.Μια ξεκαρφωτη νοτα αχρειαστη,ενα στραβο δοντι σε μια λευκη οδοντοστοιχια,ενα μουτζουρωμα,μια στραβοπινελια σε εναν “Καραβατζο”.
Μεγαλο πραγμα οι κακες παρεες. Και οι καλες επισης,αντιστοιχα.
Εκπληξεις (?) ειχαμε σημερα. Η Βραζιλια την πατησε με την Ελβετια και εμεινε στο 1-1, και οι Γερμανοι ειδαν τα ραδικια αναποδα με τους πυραυλοκινητους Μεξικανους. Τι ειχαν πιει πριν το ματς δεν ξερω,μπορει κανα μπουκαλι Μετσκαλ μαζι με το σκουληκι,μπορει να ειχαν φαει ολοκληρους τους κακτους με τα αγκαθια μαζι…Ποιος ξερει. ! Το θεμα ειναι πως εχασε η Γερμανια και γω το ευχαριστηθηκα.Και η Βραζιλια νομιζε πως με το ονομα θα επαιρνε το παιχνιδι,αλλα επεσε πανω στην τραχυτητα των Ελβετοαλβανων και τους ψιλοκοπηκε ο τσαμπουκας. Την Σερβια δεν την ειδα γιατι καποια στιγμη πρεπει και να κοιμηθουμε κανα τριωρο. Αυριο,εχω ενα προαισθημα για μεγαλο ΜΠΑΜ,στο Τυνησια-Αγγλια…
Οσον αφορα την Ιταλια,το οτι καταφερνουν να συνυπαρχουν αιωνες ,τοσες “φυλες” τελειως διαφορετικες μεταξυ τους,ειναι επιτευγμα και μαλλον πρεπει να οφειλεται στην αναγεννησιακη επιρροη που τους τραβηξε ολους προς τα πανω,καθως και το εμποριο που ολοι οι καλοι χωραγανε. Ε , οσο για το ποδοσφαιρο,παντα κατι θα υπαρχει σαν παραφωνια.Ολα δεν μπορει να τα εχει κανεις εκτος απο εμας που δεν εχουμε τιποτα…..
Στηβεν,συμφωνα με τις υπογραφες που επεσαν,πλεον η χωρα μας ειναι κατοχος τριων διαμερισματων της Μακεδονιας. Της Ανατολικης,της Κεντρικης και της Δυτικης. Τα Σκοπια ονομαστηκαν Βορεια Μακεδονια αλλα οχι σαν διαμερισμα αλλα σαν ΚΡΑΤΟΣ. Αγνοουμε που βρισκεται η Νοτια Μακεδονια προς το παρον… Και συμφωνα με το σκεπτικο καποιων της κυβερνησης,τωρα που πηραν φορα,παιζει σοβαρα να λυσουν και το Αλβανικο,εξεταζοντας την περιπτωση να ερθουν σε συμφωνια με τους απλυτους απο πανω ,η περιοχη της Ηπειρου να ειναι κοινη και για τις δυο χωρες ,αφου λιγο-πολυ μοιαζουν μεταξυ τους. Μετα,θα βαλουν μπρος για την Θρακη ,που εκει δεν ειναι και μεγαλο το προβλημα ,αφου οι μισοι κατοικοι μιλανε Τουρκικα,μεγαλες εκτασεις γης εχουν αγοραστει απο Τουρκους επιχειρηματιες,ασε που πεφτει και μακρυα απο την Αθηνα…. Που να τρεχουν καθε λιγο και λιγακι εκει πανω !
Απο Λαρσα κι κατ μας βλεπω σε λιγα χρονια,μην σου πω πως το αυλακι σε μερικες δεκαετιες θα ειναι το συνορο……
Λιγο ηθελε να γινει το μπαμ που λεγαμε… Οι μπουκ θα πληρωναν το υπολοιπο μουντιαλ με οτι θα μαζευαν απο τον πρωτο γυρο. Βεβαια,αν η FIFA ηταν καμια σοβαρη εταιρια κι οχι μεγαλολαμογια,θα ειχαν στειλει σπιτι τους παρ`αυτα και την Αγγλια και την Τυνησια για κακοποιηση ποσοσφαιρου.Η αμεσως χειρωτερη ομαδα της Αφρικης πρεπει να ειναι οι Μασαι με τα ακοντια….
Ξερεις κανεις… Με το γηπεδο ολα καλα…???
Μερικές συμπληρωματικές παρατηρήσεις για το ιταλικό ποδόσφαιρο,για να τα θυμόμαστε ολα.
Μπάτζιο,Ντελ Πιέρο,Τζολα,Τότι,Πιρλο,Βιαλι,Μαντσίνι,Ντοναντονι,Αντσελοτι,Βιέρι,Κασανο,Μοντολιβο,Αντονιόνι,Αλτομπελι,Κόντι,Γκρατσιανι,Καουζιο…για να αναφέρω κάποιους μεσοεπιθετικους απο το 1980 και μετα που θυμάμαι.Τους αμυντικούς ασ´τους.Οι προαναφερθέντες λοιπον,έπαιξαν ολοι τους μονο όμορφο ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου,γιατι μονο αυτο ήξεραν να παίζουν.Καλοι και οι Εφενμπεργκ,Ματέους,Κλινσμαν κ.α.,καλοί και οι Τζεραρντ,Λινεκερ,Σίρερ κ.α. Την κάναν τη δουλειά,δε λεω.Ετσι,ειναι θεμα ποδοσφαιρικού γούστου ποιους απο τους παραπάνω σ αρέσει να βλέπεις.Δεν τους συναρπάζουν όλους τα ιδια πράγματα στο ποδόσφαιρο.
Η πιο πρόσφατη διάκριση της Ιταλίας ηταν φιναλίστ του euro 2012.Για όσους δεν το παρακολούθησαν,η Ιταλία δεν έπαιξε κατενάτσιο σε κανένα παιχνιδι,αποκλείοντας μεταξύ άλλων και τους καλούς πελάτες Άγγλους και Γερμανούς.Στον τελικό βέβαια,παντα άνευ κατενατσίου,έφαγαν 4 απο την τοτε καλύτερη ομαδα του κόσμου Ισπανία.
Στο τελευταίο Μουντιάλ πήγαν χωρις τους Μοντολιβο,Βερατι,Μαρκιζιο λόγω τραυματισμών.Σαν να λείπανε απο την Ισπανία Τσαβι,Ινιεστα,Μπουσκετς.
Στο Μουντιάλ 2002 στην Κορέα,έγινε της Κορέας απ τη διαιτησία,και πέρασε η Κορέα αντί της Ιταλίας.
Στο Μουντιάλ 1990 στην Ιταλία,ημιτελικός,από μια μοιραία λάθος έξοδο του Ζενγκα,η Αργεντινή ισοφάρισε και η Ιταλία αποκλείστηκε στα πέναλτι.Ετσι εκείνη η ομαδάρα της Ιταλίας δεν κατάφερε να διακδικησει ενα ακομα Παγκόσμιο Κυπελο με τους πελάτες Γερμανούς στην έδρα της.Για όσους δεν το εχουν δει ή δεν θυμούνται,χωρις κατενατσιο.Και πως θα μπορούσε,αφού η βάση ηταν η Μίλαν της εποχής.
Και λιγο πιο πίσω,το 1982 κέρδισε στον τελικό τη Γερμανία εμφατικά κι αναμφισβήτητα,χωρίς κατενάτσιο.
Μια μικρή λεπτομέρεια:συνήθως οι Ιταλοί το γυρνάνε στην αμυνα αφου προηγηθούν ή εχουν το αποτέλεσμα που θέλουν.Μεχρι τοτε παιζουν στα ίσα με τον δικό τους τροπο,δηλαδή με τα πόδια και το μυαλό και οχι με το στομάχι και τα πνευμόνια.
Εθνική Ιταλίας:
4 παγκόσμια κύπελα,2 χαμένοι τελικοί από τη βραζιλια(απο ποιον άλλον θα μπορούσε να χάσει;)
Μίλαν:
Δεν εχω χώρο και χρονο για να αναφέρω τους Διεθνείς τίτλους της.
Όλα τα παραπάνω δεν τα λεω εγω.Η ιστορία του ποδοσφαίρου τα λεει. Είναι εύκολο να τα βρει κάποιος.
Για να τα θυμόμαστε ολα
κάτι σοβαρό πρέπει να γίνεται με την αλλαγή του ρόστερ μας. Πολύ ησυχία έχει πέσει…
Για κάποιο λόγο η αράδα με τους Ιταλούς καλλιτέχνες της μπάλας που αναφέρω κόπηκε στον Μοντολιβο.Συνέχιζα με τους Αντονιόνι,Αλτομπελι,Κόντι,Καουζιο,Γκρατσιανι και σίγουρα ξεχνάω κι άλλους
εχω παιξει μπαλα στην ιταλια. εντυπωσιαστηκα απο το ποση εμφαση δινουν στην αμυνα και ιδιως στη θεση του τερματοφυλακα. δεν ειναι τυχαιο οτι εχουν εντυπωσιακη παραγωγηπαιχτων στη συγκεκριμενη θεση.
το συστημα τους υπηρξε παντα περιοριστικο για εναν παιχτη με εντονα τεχνικα χαρακτηριστικα.
αν εξαιρεσουμε τον αντισυμβατικο μπατζιο και μερικους ακομη τεχνιτες μεσοεπιθετικους (τοτι, ντι ναταλε) οι περισσοτεροι επιθετικοι ηταν τσουκια που βασιζονταν στις σωστες τοποθετησεις του κορμιου τους (βιερι , ινζαγκι, τονι κλπ) ακριβως επειδη κολλουσαν στο συστημα.
πλεον το ιταλικο ποδοσφαιρο περνα μεγαλη κριση. θα περιμενε καποιος οτι η οικονομικη αδυναμια των μεγαλων ιταλικων κλαμπ θα προωθουσε εχωρια ταλεντα αλλα φαινεται οτι επικρατει ανομβρια.
και αν το να φοραει το 10 στη μιλαν καποιος τσαλχανογλου ψιλοκαταπινεται , αυτο που πραγματι σοκαρει ειναι οτι στο λαο που εγινε συνωνυμο των καλων αμυντικων , κορυφαιοι στη λιγκα τους ειναι καποιος μανωλας, καποιος ντε βριλ , καποιος κουλιμπαλι…
ελπιζω να επανελθει η ιταλια στα παλια καλα επιπεδα. το χρειαζεται το ευρωπαϊκο και παγκοσμιο ποδοσφαιρο.
ΥΓ: το μουντιαλ ψιλομουφα μεχρι στιγμης. τα μεγαλα ονοματα ψιλοσκασμενα απο τις υποχρεωσεις τις χρονιας.
οι ρωσοι εχουν τον ενθουσιασμο της εδρας, η αργεντινη ειναι ενα καφενειο που ουτε στην προπονηση δεν βρισκεται , η βραζιλια θελει δεσιμο , η αγγλια εχει τον καλυτερο φορ του τουρνουα και πολλη καλη φυσικη κατασταση , το βελγιο το καλυτερο υλικο αλλα …
λειπουν ιταλια, ολλανδια…
ΥΓ2: σουπερ ντηλ με βρανιες ο τιγρης. περιμενουμε τσαμπιονλιγκατη ενισχυση , ειδικα τωρα.