ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΥΣΙΑΣ.

Τόπος: Γραφεία-κάποια -κάπου. (Δεν έχει άλλωστε σημασία. “Σήμερον εμού,αύριον έσου,ουδέποτε τινός” που λένε και τα ιερά βιβλία.  Ο “εγγυητής” της ομάδας συνομιλεί με τον πάστορα προπονητή.

Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο Ειναι ο Σέρβος. “έλα ρε.Τί έγινε. Ολα εντάξει”;

“Ναι πρόεντρος. Τους μίλισα. Και τα πεντιά που ίρταν τους ίπαν ότι τα φάνε κσύλο άμα έκουμε τα ίντια πάλι”

-“Ωραία. Εντάξει ρε. Η Ελένη τι κάνει”;   -“καλά είναι κύριε Ντιμίτρι”.  -” Χαιρετισμούς. Εντάξει ρε. Αντρε γεια”.

Γυρίζει προς τον θεοφοβούμενο -και όχι μόνο- προπονητή, ο οποιος κάθεται τόσο άκρη στον καναπέ,που λίγο ακόμα και θα πέσει χάμω:

—  Ρε αυτοί οι Σέρβοι. Σαράντα χρόνια να περάσουν δεν λένε να μάθουν ελληνικά.Τι στο διάολο; Χαλίκια έχουν στον λαιμό;

— Ναι όντως,τώρα που το λέτε. Εχω παρατηρήσει ότι είναι και οι μόνοι που κάνουν ακόμα και προφορικά ορθογραφικά λάθη!

— Για λέγε λοιπον ρε Νικόλα…

— Νομίζω ότι πρέπει να πάρουμε αποφάσεις. λέει μισοπλέμονα ο πάτερ με το στενό παντελόνι.

— Σιγά να μη πάρουμε και χάπια. Γιατί ρε; Τί έχει η ομάδα; Μια κρίση είναι,θα περάσει. Ξέρεις πόσα έχω δει τέτοια εγώ; Ουουου…

— Πρόεδρε, κάποια στιγμή γύρισα και δεν είδα πάγκο..

— Ποιος πούστης πήρε τον πάγκο…;  Ρε Ιγκόρ.Πήγαινε να κάνεις έλεγχο.

— Γιές μπος.

— Κύριε πρόεδρε. Εννοώ,χρειαζόμαστε-νομίζω- καλύτερους παίκτες.

— Αν είχαμε ρε καλύτερους παίκτες, εσένα τί σε θέλαμε τότενες; Παίζανε και μόνοι τους.

— Σωστό…Αλλά…

— Κουβέντα. Εχώ πλήρης εμπιστοσύνης σε όλους σας και δεν κάνω δράμι  πίσω.

— Κύριε εγγυητά, εννοώ δεν έχουμε πολλούς παίκτες…για αλλαγές.

–Εδώ ο άλλος δεν έχει νεφρό να αλλάξει.Παίκτες τώρα; Τί τα θες ρε Νικόλα.Παλιοζωή.

— Πάντως κάτι πρέπει να κάνουμε έστω με αυτούς που έχουμε. Να γυρίσουμε την ψυχολογία τους. Κινδυνεύουμε να μη βγούμε και στα πλέυ οφ όπως πάμε.

–Δεν υπάρχει περιπτωση να συμβεί αυτό. Βλέπεις κάποιον στη πλάτη μας να μας απειλεί; Μετά την ΑΕΚ είναι το ΧΑΟΣ μεγάλε! Θα σκοτωθούνε ως τοτε οι άλλοι δύο από πάνω και “τσουπ” εμείς θα κλέψουμε τη γίδα,θα τη κόψουμε στη πλάτη και δρόμο τη κατηφόρα”!

–Εστω και έτσι. Μα να κάνουμε κάτι να βελτιώσουμε την εικόνα μας.

— Αμα ήθελα εικόνες,πήγαινα και σε έκθεση ζωγραφικής. Ο σκοπός, παπα-Νίκο,είναι να φτιάξουμε το γήπεδο. Αφού και εσύ ο ίδιος ανανγωρίζεις πόσο σημαντικό είναι για το σύλλογο…ε…;

— Ε, ναι…φυσικά…

— Ασε λοιπόν τα μικρά και τα εφήμερα. Αφού είσαι και μορφωμένο παιδί και της εκκλησίας.Τα ξέρεις αυτά. Σημασία έχει το “αύριο”. Το μετά. Το “τώρα” δεν μετράει.

–Ναι αλλά απο τις “τωρινές” αποφάσεις δεν κρίνεται και το “μετά”;

–Δεν σου είπα ρε να μη διαβάζεις αρχαίους Ελληνες ,παρά μόνο ασκητικά βιβλιάρια; Θα σου πάρω το κομπσχοίνι… Τι λένε τα καλογέρια; “Ασε για αύριο,αυτό που δεν μπορείς να κάνεις σήμερα”

— Οχι ακριβώς. Λένε “μην αφήνεις για…

— Ρε άσε που θα μου πεις εμένα, που από τα φανάρια έφτασα στο Φανάρι.

—Εχμ..εντάξει πρόεδρε. Τι λέτε λοιπόν να κάνουμε από εδώ και μπρός;

–Απλό. Οτι κάνουμε ως τώρα.

–Δηλαδή;

–Τιποτα!

–…

— Ξέρεις τί λένε οι Αγγλοι; “Ιφ ε΄ντ μπρόκεν,ντόντ φίξιτ”. Μου τό έμαθε απόξω ο Κυρατσούς που έχει σπουδάσει στη πρωτεύουσσα,στη Ρώμη.

Εκεινη την ώρα γουρλώνει τα μάτια ο Κωστένογλου και σχηματιζει το σχήμα του στραυρού με τα δάχτυλά του. “Ελάτε μέσα…ο πρόεδρος σεληνιάστηκε” φώναξε για να ακουστεί στο διάδρομο. Μπαίνει μέσα η γραμματέας τρομαγμένη.

— Φέρε μωρή Καίτη ‘κείνο το  “Τσάνταλι” που έχει φέρει δώρο η ένωση λαθρεμπόρων Χαλκίδας και δυο ποτήρια,να το πιούμε εδώ με τον κόουτς”. λέει χαμογελαστός ο πρόεδρος-εγγυητής-μέτοχος-αμέτοχος-κατασκευαστής και χειριστής μπετονιέρας.

— Λοιπον,τί λέγαμε; Α, ναι. Δεν χρειάζεται που λες ρε Νίκο να κάνουμε κάτι. Ειμαστε ομάδα του Θεού. Και ξέρεις πολύ καλά τι παθαίνει κάποιος όταν μπαίνει στις δουλειές Του.

— Ε,ναι…πως…βέβαια…

— Ασε λοιπον τον Γιαραμπή να κάνει τη δουλειά του και συνεχίσουμε εμείς να μη κάνουμε την δική μας που είναι δική Του. Κάτσε ώρε παλουκοκάφτη να πιούμε κανένα ποτηράκι και κατόπιν φεύγεις για την προπόνηση. Αστε’τα ρε στο Θεό. Πόσα χρόνια θα ζήσεις καϊμένε;Τι χολοσκάς; Μια μέρα όλοι θα πεθάνετε..