25 ΜΑΡΤΙΟΥ

 Κοινές καθημερινές εκφράσεις, που τις ακούω από παιδί.

<<Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Ο Έλληνας έξω θριαμβεύει>>.

Σοφία του λαού και αποτύπωση της πραγματικότητας;  Σίγουρα. Οχι όμως χθεσινής,  αλλά εγκατεστημένης παλιάς και  μοντέρνας καθημερινής πραγματικότητας. Δύσκολο θέμα που θέλει ξεκίνημα πριν την αλφάβητο. Ας πούμε προαλφαβητικά.

Μεγάλο κρίμα για έναν λαό με τόσo βαριά ιστορία. Να μην ξέρει πώς να τη διαχειριστεί και  κυριότερα τι να κάνει τα μηνύματα ή τις διαθήκες της. Το σκοπό που αυτή η ιστορία γράφτηκε.

Το  περίγραμμα σταματάει. Μπαίνουμε στον πυρήνα.

Στην Ελλάδα για την Ελλάδα φταίμε εμείς. Κανένας άλλος. Για την κατάντια μας. Για την φουκαραδοσύνη, τη δουλοπρέπεια ,την ξενοφοβία, τη δειλία. Αυτά έχουν  σαν άμεσο αποτέλεσμα τον εγωκεντρισμό, την καχυποψία, την ηττοπάθεια, την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και το απίθανο μίσος για το διπλανό. Αυτό σημαίνει επίσης παράδοση κλειδιών της χώρας σε ξένους ή ακόμα και  Ελληνες  φιλέλληνες και ποτέ την πραγματική  διαχείριση των δικών μας πραγμάτων. Από εμάς τους ίδιους.

Σημαίνει και διάλυση κάθε έννοιας κρατικού μηχανισμού και εθνικής οντότητας. Μας το έδειξε  το παρελθόν μας αλλά και το σύγχρονο γίγνεσθαι σαν κράτος. Στο βωμό γρήγορης, πρόσκαιρης επιβίωσης και κυρίως κερδισμού,  χάνονται τα πάντα.

Η ομόνοια, η αλυσίδα συνύπαρξης και ο κοινός προσανατολισμός για να αποδείξουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι. Σε ποιούς; Στους εχθρούς μας.  Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι σύμμαχοι μας βέβαια. Ποιός είπε ότι οι σύμμαχοί μας, μας αγαπάνε; Ποιός είπε ότι μας προστατεύουνε; Ποιός είπε ότι κόπτονται για μας; Ποιός επιτέλους το είπε; O εθνάρχης, ο πρόεδρος, ο γραμματέας, ο μουσικός, ο τρομοκράτης; Ποιός;  Ας ξυπνήσουμε λιγάκι.

Όλοι εχθροί είναι και γίνονται δήθεν στρατιωτικές και πολιτικοοικονομικές ειρηνικές συμβάσεις για τα παίρνουν όλα . Δικανικά ή δικολαβίστικα  και  κύρια  με νεκρή τη συλλογιστική αντίδραση. Ό,τι ακριβώς κάνουνε οι περισσότεροι Έλληνες στο γείτονα τους εντός της  επικράτειας ή στον ξένο μετανάστη που τους βλέπει σαν καλύτερους ή αφεντικά.

Γιατί όμως , διασώζονται οι υπόλοιπες δήθεν προοδευμένες κοινωνίες; Διότι υπάρχει ισορροπία τρόμου και δεν κουνιέται φύλλο.

Από το σημείο μηδέν πρέπει να ξεκινήσουμε. Κατά λάθος βρεθήκαμε εκεί που είμαστε. Ή από οικονομικά μαγειρέματα λογιστικοποίησης της ελευθερίας μας.  Καλό είναι αυτό γιατί ο στόχος θεωρητικά έχει επιτευχθεί. Ή δε χρειάζεται να τεθεί. Υπάρχει, τον έχουν αποδεχθεί και από μας απομένει το  εξής απλό:  Να γεμίσουμε το κενό μεταξύ της εικονικής πραγματικότητας  και του ρεαλιστικού μέλλοντός μας.

Σαν ένα ποτήρι  με ποτό. Που στη κορυφή του έχει  και πάγο  χοντροκομμένο που δεν πέφτει μέσα . Ο πάγος είναι μπλοκαρισμένος και δεν κρυώνει το ποτό. Και το ποτό δεν πίνεται. Θα περιμένουμε να ξεπαγώσει ο πάγος για να πιούμε; Ή θα ρίξουμε στο ποτήρι κι άλλο ποτό, μέχρι τον πάγο,  να τον λιώσουμε και επιτέλους να πιούμε;

Σκέψου Έλληνα. Και ιστορία  και θυσίες και αποφθέγματα για τον πολιτισμό και την ελευθερία που δώσαμε στους οστρογότθους που σήμερα μας κυβερνάνε. Τους παγκόσμιους βάρβαρους , που λέγονται αμερικανοί και ευρωπαίοι. Και που τον πολιτισμό τον έκαναν μόνο  ένα παγκόσμιο σύστημα αφαίμαξης και αναπαραγωγής, που έχει τυχαία ονομασθεί ζωή. Ένα καθαρό διάλειμμα μεταξύ θανάτου, που πλέον ουσιαστικά δεν είναι διάλειμμα.

Και επιφανειακά στολίζεται με λέξεις όπως παραγωγή, δημιουργία και εξέλιξη και πρόοδος. Ενώ στην ουσία είναι μια απλή καταβόθρα δολοφονική. Σα να βούλωσε το φρεάτιο και όλα επιπλέουν. Και μόλις έρθει το αποφρακτικό, όλα στον υπόνομο θα πάνε. Και τέχνες και πολιτισμός και δημιουργία και οικογένεια και κράτος και έθνος και πατρίδα και σημαία.

Α , εδώ σταματάμε. Η σημαία μας  μπορεί και να μην περάσει από τις ράγες της σίτας  του υπονόμου . Δεν χωράει όπως όλες οι υπόλοιπες σημαίες. Και  μπορεί να ξανακυματίσει αγέρωχα κι ας είναι και φρεσκοπλυμένη από τα βοθρόνερα και  τα ευρωπαικά απόβλητα. Ρε μπας και εκεί βρίσκεται και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Ή εκεί μας την έχουν πετάξει  χρησιμοποιώντας την  νεοελληνική αδιαφορία μας;

Μήπως όμως εμείς, πρέπει να πάμε να την πιάσουμε, να την πλύνουμε και κάτω από αυτήν να ξαναπροσδιοριστούμε  και από τον πάτο  να πάμε ξανά για άλλα;

Ξέρουμε να κατεβάζουμε ξένες σημαίες, δικές μας δεν μπορούμε να σηκώσουμε; Αυτή τη φορά εκούσια. Και να τρομάξει ο πλανήτης. Διότι μπορούμε και δημιουργικό ποδόσφαιρο βάσει ταλέντου.  Όχι μόνο καταστροφικό, όπως νομίζουν.

Πληθυσμιακά είμαστε πολύ λίγοι όπως διαβάζουν τα νούμερα.

Ομως είμαστε οι 300 του Λεωνίδα, τα λίγα καράβια του Ναβαρίνου και οι δύο νομπελίστες. Και κύρια είμαστε οι καλύτεροι σε πνεύμα, σε  καρδιά και σε μόρφωση. Είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή. Αντέχουμε ακόμα.

Και αυτοί, όλοι οι παγκόσμιοι βάνδαλοι, έναν αρχηγό και μια έμπνευση ψάχνουν. Και κοιτάνε ακόμα προς τα εδώ. Προς την Ελλάδα. Και κάνουν διακοπές εδώ. Και μορφώνονται ακόμα, οι άσχετοι Ούννοι , εκμεταλλευόμενοι την βλαχιά του δήθεν  εθνάρχη, που μας οδήγησε σαν πρόβατα επί σφαγήν.  Ακόμα διψάνε οι βάρβαροι και ακόμα  ψάχνουν το καλύτερο τους αύριο.

Ας τους το δώσουμε. Αρκεί να συνεννοηθούμε. Και να επαναστατήσουμε όπως τότε. Και τότε χαμένο ήταν το παιχνίδι. Δήθεν δηλαδή. Τι; Τον Πατριάρχη θα ξανακούσουμε;