Είναι όλες εκείνες οι εποχές και οι στιγμές που φύγανε. Όλες εκείνες οι βραδιές που νοιώσαμε το πάθος, την ένταση, την προσομοίωση του πόνου. Είναι σαν να σβήνεις ένα ζωντανό και νεανικό και δυναμικό παρελθόν. Είναι σαν να μένεις μόνος, ενώ ήσουν χρόνια μόνος, πριν ακόμα κλείσεις τα μάτια στον ετοιμοθάνατο πατέρα.
Είναι μια αίσθηση ορφάνιας για κάποια αξία μεγαλύτερη από εσένα. Στην ανδρεία και στην παλληκαροσύνη. Στην θεϊκή οκτάβα και στην ουράνια αρμονία. Και φυσικά είναι ότι μένεις με τους τίποτες. Που νομίζουν ότι έχουν βαρύγδουπη γνώμη κι ότι διαμορφώνουν και άποψη στον κόσμο σαν απλοί ζωντανοί υπολογιστές. Μένεις με ημίτρελους που νομίζουν ότι ζουν.
Και δεν ξέρω τι πειράζει περισσότερο. Ίσως η δική σου, ίσως η δική μου αδυναμία, να μην μπορώ να αποκρούσω, όχι τανκς αλλά απλά ηλίθιους. Πράγματι, ο Μίκης μου έδειξε πόσο μικρός ήμουν και πόσο τεράστιος ήταν αυτός και η γενιά του από την οποίαν και ξεχώρισε.
Φυσικά όταν έχεις ζήσει με τον Μίκη, είναι αδύνατον να τον ξεχάσεις. Όταν εξακολουθείς να είσαι στην Ελλάδα, δεν μπορείς να αποκοπείς από τον Μίκη. Είτε αρνητικά, είτε θετικά. Όταν όμως ζεις κι ελπίζεις μέσα από την μουσική, Ο Μίκης γίνεται πλέον ο Απολλώνιος μύθος, που δεν θα ξεφύγεις ποτέ. Είναι η πύλη του Αδριανού που σε πάει στο Καλλιμάρμαρο. Είναι το περιστήλιο της αναμόρφωσης του βασικού μας όργανου. Αυτό που ακόμα σήμερα. Είναι η Ακρόπολη της μουσικής.
Υγ. Για την πολιτική αστάθεια είπαμε. Αυτό το κουσούρι θα μπορούσε και να θεραπευτεί. Προτιμώ όμως αυτό το κουσούρι από κάποιο πούστικο και παιδεραστικό κουσούρι της φύσης.
Η αποτύπωση του εσώψυχου σου τόσο ανθρωποκαλλιτεχνικά περασμένη απο το μυαλό , καταλυτικά ειλικρινά δοσμένη καθαρή σκέψη ,που καθηλώνει , αυτό ένιωσα.