Κλωτσιά στα γεγονότα.

Ότι έχει εικόνα είναι “είδηση”. Αυτό ισχύει εδώ και πολλά χρόνια και ειδικά τα τελευταία 10-15,με τον κατακλυσμό μέσων καταγραφής που πλέον όλοι μας διαθέτουμε,κυρίως κάμερες κινητών,αλλά και αυτές που υπάρχουν ως σταθερές σε δημόσιους χώρους κλπ. Ελάχιστα πράγματα λοιπόν μπορούν να μείνουν δίχως καταγραφή.

Πρόσφατο παράλληλο παράδειγμα: Αν η κλωτσιά  στην γάτα δεν είχε καταγραφεί σε εικόνα, δεν θα μάθαινε για το συμβάν κανείς μας. Ούτε καν στο διπλανό τραπέζι θα το έπαιρναν χαμπάρι. Αντίθετα πάλι, αν ο “Χ” Πακιστανός είχε καταγραφεί να απαγάγει η να κακοποιεί την κοπέλα,θα είχε σηκωθεί θύελλα σε όλη την Ελλάδα και το θέμα θα έπαιζε-μαζι με την εικόνα φυσικά-για καιρό.
Όμως δυστυχώς για την κοπέλα και ευτυχώς για το γατί, στην μια περίπτωση δεν είχαμε καταγραφή-βιντεοσκόπηση ενώ στην άλλη είχαμε πλήρη οπτική κάλυψη του γεγονότος.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας η οποία-γνήσια ή παραποιημένη αν χρειαστεί- γίνεται “όπλο” ή /και “όπιο” προς τους έκθαμβους κάθε φορά τηλεθεατές.
Και ως τέτοιος (τηλεθεατής) καλείσαι κάθε φορά να πάρεις θέση για τα γεγονότα που σου παρουσιάζει καθημερινά το πλούσιο πλέον μενού των ΜΜΑποβλάκωσης αλλά και των λοιπών μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οπότε λειτουργείς ως “αυτόπτης μάρτυρας” σε τηλεδίκες με το αποτέλεσμα και την σοβαρότητα της κρίσης να τίθενται πλέον υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Ένας που κλωτσά on camera ένα αθώο γατάκι,γίνεται περισσότερο,πολύ περισσότερο απεχθής και μισητός από έναν άλλον που κακοποίησε,βίασε κλπ ένα άλλο αθώο πλάσμα που “τυγχάνει” να είναι άνθρωπος και μάλιστα γυναίκα αλλά δεν είχε την τύχη της τηλεοπτικής καταγραφής. Δεν εξέγειρε δηλαδή το ένστικτο και κατ’επέκταση το μένος του πλήθους,τόσο όσο αν υπήρχε και βίντεο.
Οπότε πλέον περιορίζεται η σπουδαιότητα του συμβάντος σε απλή αναφορά.

(Φυσικά ο-καθε- “Πακιστανός” βλέποντας την αντιμετώπιση και τον αντίκτυπο των δύο συμβάντων,αυτού που εκείνος προκάλεσε με τον βιασμό μιας κοπέλας και εκείνου της κλωτσιάς κάποιου σε ένα γατί που “συγκλόνισε το πανελλήνιο”, μάλλον δίκαια θα φτάνει στο συμπέρασμα: “ήρθα στη σωστή χώρα”. Και δεν θα έχει κι άδικο στη σκέψη αυτή)

Το “τηλεοπτικό κοινό” λοιπόν αποφασίζει με το “boost-άρισμα” της εικόνας.( Άλλωστε έτσι παίρνει και τις άλλες σοβαρές “αποφάσεις ζωής” π.χ. ας πούμε το ποιόν ή τί θα ψηφίσει. Με όρους survivor σέρνεται στις κάλπες, όταν τον φωνάξουν να “αποφασίσει”.
Με κριτική ικανότητα ακρωτηριασμένη και με γνώμονα το “τι βλέπει”.
Θα ενοχληθεί περισσότερο από έναν πολιτικό που τον συνέλαβε η κάμερα να καπνίζει “μπάφο” σε σχέση με έναν άλλον πολιτικό για τον οποίο έμαθε,πληροφορήθηκε ότι  “ξέπλυνε”  50 εκατομμύρια ευρώ μέσω μιας offshore. Αλλά δεν έχει εικόνα ρε γαμωτο…
Αρα “στα μάτια του” δεν είναι το ίδιο.

Οπότε λειτουργεί το αυτόματο, αλλά και πολύ εντυπωσιακό σε αντίκτυπο- ένστικτο του “αυτόπτη μάρτυρα”. Του οποίου η “μαρτυρία” μπορεί να επαναλαμβάνεται μέσω της κατά ριπάς επανάληψης.

” Δείτε σήμερα…”. Έτσι δεν ξεκινάνε όλα τα βοθροκαναλα την προαναγγελία των “ειδήσεων”;
“Δείτε ξανά…” επαναλαμβάνουν κατά την διάρκεια των “ειδήσεων” οι τελαληδες.  “Δείτε σε λίγο…” σε “προειδοποιούν” για τα καλούδια που έχουν.
Το αυτό ισχύει και στα μέσα δικτύωσης.
Ότι δεν έχει βίντεο η τουλάχιστον εικόνα, είναι για πέταμα ως είδηση.
“Βιντεο-ντοκουμεντο” σου λέει…
“Εικονες-σοκ” σου λέει παρακάτω…
“Σκληρές εικόνες” παραπέρα.

Ακόμα και δίχως συμβάντα,υπάρχουν “ειδήσεις”. Σιγά.Εκεί θα κωλώσουμε;
” Δείτε πως κατάντησε ο τάδε ηθοποιός από την τάδε σειρά του ’90.
“Δείτε πως έγινε η μούρη του τάδε μετά από επέμβαση ρουτίνας”
“Δείτε είκοσι κώλους. Μπορείτε να μαντεψετε σε ποιους ανήκουν και μάλιστα να τους βάλετε σε αλφαβητική σειρά”; Τέτοια ωραία πράγματα.
Το μεσαίωνα- τον προηγούμενο εννοώ- για να διασκεδάσει ο δουλουπηκοος,επισκέπτονταν  κάποιο τσίρκο που έλαχε να περνά από την περιοχή.”ελάτε να δείτε το παιδί-τέρας…” “Δείτε με τα μάτια σας το κορίτσι με τα τέσσερα πόδια…” Πιο πριν,υπήρχαν τα “κολοσαία”. Στην Ρώμη με τους συγκλητικούς και το Δίκαιο. Ε, ναι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, στον τεχνολογικά ανεπτυγμένο νεομεσαίωνα που ζούμε. Τα δικρανα έγιναν κάμερες και οι τσουγκράνες κινητά τηλ. Οι τηλεοράσεις είναι πλέον οι αγχόνες και το σαλονακι μια μικρή πλατεία που στη μέση έχουν ανάψει φωτιά οι “σοκαρισμένοι” “αηδιασμένοι” και “εξοργισμένοι” σύγχρονοι δουλοϋπήκοοι.

Ποιός κάθεται να διαβάσει τώρα; Και πολύ περισσότερο να αναρωτηθεί. Και πολύ περισσότερο να κάνει επαγωγικές σκέψεις,  συνειρμούς και να φτάσει σε αιτία και αιτιατά κλπ. Μαλακίες. Δώσε εικόνα να γίνει εύληπτο στον τηλεηλίθιο. Κάν’τα όλα εικονογραφημένα και “ρομάντσο”.
Μη μας απασχολείς τώρα γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο,ούτε όρεξη και πολύ περισσότερο ούτε την ικανότητα πλέον να σκεφτούμε.
Οπότε το ερίτιμο κοινό αποφαίνεται άμεσα,αυτόματα,και ενστικτωδώς: Να σαπίσει στη φυλακή το αρχίδι που κλώτσησε τη γάτα και “να τιμωρηθεί” αν γίνεται ο βιαστής της γυναίκας,που φέρεται να βιάστικε.

Και το κακό δεν φαίνεται να σταματά εδώ,αφού είναι προφανές ότι και η δικαιοσύνη -η οποία έτσι κι αλλιώς και εκ των πραγμάτων – επιρρεαζεται από την κοινωνική απήχηση κάθε υπόθεσης που εξετάζει καί αποδίδει την εκάστοτε ποινή σύμφωνα με την “βαρύτητα” της πραξης-υπαρχει ο κίνδυνος να αποφασίζει έχοντας το “βάρος” της αποτυπωμενης,της καταγεγραμμένης εικόνας,η οποία και έχει γίνει πλέον κτήμα της “κοινής λογικής” δηλαδή του πλήθους.

Και το κακό δεν σταματά ούτε καν εδώ και πάει παραπέρα αν συνυπολογίσουμε και την μόδα της ζωωφιλίας της οποίας πολλά μέλη αποζητούν σχεδόν ίδιες ποινές όταν τα θύματα είναι είτε ζώα είτε άνθρωποι, σε συνδυασμό με την τάση της υπερπροστασίας σε βαθμό γελοιότητας.

Αν τεθεί το δίλημμα  π.χ. στην γατοκάτοχο πρόεδρο της Δημοκρατίας “να σκοτώσουμε την γάτα σας ή ένα παιδί” δεν είμαι σίγουρος ότι θα απαντήσει το προφανές.  Αλλοι φοράνε στα σκυλιά ρούχα και τα έχουν στους καναπέδες. Τους συμπεριφέρονται όχι όπως πρέπει,σαν σκυλιά δηλαδή, αλλά σαν παιδιά. Οπως θα ήθελαν οι ίδιοι δηλαδή και όχι όπως θα ήθελαν τα ίδια. Επικαλούνται τη Φύση,ενώ με αυτόν τον τρόπο την βιάζουν καθημερινά. Μιλάμε για ζωωτρέλα.

Το να παρακολουθείς από τηλεοράσεως παιδιά να πεινούν,να διψούν και να κρατάς σφιχτά τον μαλιαρό “Μπούμπη” στην αγκαλιά σου τρώγοντας μαζί του κροκέτες. Αυτή είναι η απόλυτη αντιστροφή. Μάλλον διαστροφή θα έλεγα.

Η αποκτήνωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας από την υπερεκθεση σε επαναλαμβανόμενες εικόνες κακότητας κάθε λογής απ’ τη μια και ο εξανθρωπισμός των τετράποδων φίλων μας από την άλλη, τείνουν να δημιουργήσουν μια εικόνα πολύ κοντά στην φάρμα του Όργουελ.

Υ.Γ: Στο μόνο που θα μπορούσε να συμβάλει η υπερέκθεση στην εικόνα, είναι η συστολή και η προσεκτικότερη συμπεριφορά ορισμένων “νταϊδων” τουλάχιστον σε δημόσιο χώρο. Οταν σκεφτείς να ξανακλωτσίσεις ή να σηκώσεις χέρι, μπορεί και να γίνεις ξεφτίλα και viral την ίδια μέρα. Κάτι είναι κι αυτό.
Φυσικά, αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και αντίστροφα,δηλαδή ως επιπλέον κίνητρο για κάποιους  άρρωστους. Να στρέψουν τα φώτα  εσκεμένα πάνω τους,με αφορμή μια βίαιη πράξη. Αβυσσος η ψυχή του μαλάκα.