Προ ολίγων ημερών ολοκλήρωσε το πέρασμά του από την ζωή,ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου,έφυγε κοντά στα 80. Πρόκανε δηλαδή να παρουσιάσει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένος από τότε,που μικρός “έπαιζε” με τα κουζινικά σκεύη και αναζητούσε μουσικούς δρόμους έκφρασης ή και διαφυγής.
Φυσικά,θα αδράξουν την ευκαιρία οι εδώ κόπροι να πάρουν λίγο απο την λαμψη του γεγονότος,πρωτού τον ξαποστείλουν. Τον μισούσαν σχεδόν στο παραδοσιακά μνησίκακο ελληνικό κράτος. Τον απεχθάνονταν. Αρα κάτι καλό θα έκανε.
Θα ήταν ντροπή και μόνο να αναφέρω στο ίδιο κείμενο,το όνομα του Παπαθανασίου,μαζί με αυτά ορισμένων δημόσιων κομπλεξικών κάπρων.Δεν θα το κάνω. Παρόλο που είναι π.χ. μεγάλος πειρασμός το να μην θυμηθώ πως ο Vagelis κονταροχτυπιόταν με τον Βαγγέλα.Τον Βενιζέλο,τότε για το Παγκοσμιο του ’97. Δηλαδη ένα μουσικό ιδιοφυες “τέρας”, έπρεπε να κάνει ζάφτι με ένα άλλο στομαχικό,λαμογιακού τύπου τέρας,έναν μονάντερο βόθρο.
Τέλος πάντων. Ας μη βρωμίζω άλλο το στόμα μου.
Η Πυθαγόρεια αρμονία,αναπόσταστο μέρος της οποίας είναι η μουσική,στη σύγχρονη έκφρασή της, υπενθυμίζοντας ότι “γνωρίζω” σημαίνει “θυμάμαι”.
Δεν “μαθαίνουμε”. Οι πληροφορίες μαθαίνονται.Μεταφέρονται με την σχολική επανάληψη. Η Μνήμη όμως,που είναι μια κατάσταση αρχέγονη ενυπάρχει ήδη,φυτεμένη στο DNA.Απλώς,είναι δύσκολο πολύ να αναγνωρισθεί,να αποκωδικοποιηθεί π.χ σε νότες.Το να “ακούς” τη μουσική μέσα στη σιωπή. Οσοι τα κατάφεραν,ονομάστηκαν “μύστες”.
Οι άνθρωποι έχασαν την ικανότητα να “συνδέονται” με τα Μεγάλα, γιατί αντικατέστησαν τη Γνώση με την πίστη. Οσοι αναζητούν αντί να πρσεύχονται, είναι πιο κοντά στο θαύμα.
Είναι από τους ανθρώπους που με επιρρέασαν βαθιά. Οφείλω το “ευ ζειν”.
Η Μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος σύνδεσής με την Ψυχή σου αλλά και ταυτόχρονα της κατανόησης των μηχανισμών του Σύμπαντος,αφού η ίδια είναι όχι απλώς Επιστήμη,αλλά μητέρα των επιστημών.
Και ένας κόσμος που καλπάζει αμόρφωτος και ακαλλιέργητος κραδαίνοντας την τεχνολογία ως άρμα,είναι ένας τραγικός κόσμος,με απίστευτες συνέπειες.
“…απολίτιστοι, απαίδευτοι άνθρωποι κρατάνε στα χέρια τους το τρομερό όπλο της υψηλής τεχνολογίας.Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο τρομερό από αυτόν τον συνδυασμό και φοβάμαι για όσα μπορεί να συμβούν…” έλεγε,πολλά χρόνια πριν.
Σα να πέφτει μέσα.
Ταιριάζει ταμαμ το γεγονός της φυγής του Βαγγέλη, με το θέμα που έθιξα στο προηγούμενο κείμενο μιλώντας για “ανθρώπους διαφορετικής πάστας και γαλβανισμένους να αντέχουν στην λαϊκή οξείδωση.” Ακολουθώντας τον δρόμο του Ενός.Τέτοιος ηταν και εκείνος.
Αυτοί που προτιμούν την Ατομική Ελευθερία από την προσωπική ειδωλολατρία. Που πιστευούν σε έναν θεο πατέρα παντοκράτορα,δηλαδή στον εαυτό τους,αλλά δεν αποζητούν ούτε ποίμνιο,ούτε υπηκόους. Πορεύονται μόνοι και ισχυροί.
-Νιώθετε μοναξιά; ερωτήθηκε σε μια -από τις ελάχιστες ετσι κι αλλιως- συνέντευξή του.
-Ολοι μας, είμαστε μόνοι” απάντησε.
Ποια μεγαλύτερη αλήθεια υπάρχει από αυτή;
Η μουσική που γεννήθηκε απ το κεφάλι του,(κατά τον ίδιο,προυπήρχε,απλά βρέθηκε οδός διαφυγής της προς τα έξω) πρέπει να έφτιαξε νέους κόσμους.Αν όντως ο cosmos είναι πολυσυμπαντικός όπως υποστηρίζουν αρκετοί επιστήμονες, σίγουρα ο Β.Παπαθανασίου πρέπει να έχει συμβάλει στη δημιουργία τουλάχιστον ενός από αυτούς.
Το ερώτημα,στην περίπτωσή μας,στην περίπτωση του Vangeli δηλαδή,δεν είναι τόσο το “από που προέρχεται η μουσική”. Πως γεννιέται,αν προϋπάρχει σε ένα “χώρο” που εκεί αναμένει δηλαδή. Αλλά το “που πηγαίνει”. Αν υπάρχει προορισμός.
Και κυρίως το “Αν η μουσική μπορεί να δημιουργήσει Υλη”. Αν μπορεί να φτιάξει νέους κόσμους.
Λέω πως ναι.
Connect
!!!!!!!
Τι ωραίο Blog! Συγχαρητήρια Steven.
Μιλάμε για έναν από τους λίγους ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ. Είχα την τύχη να συνεργαστώ και να διδαχθώ με κάποιον από τους συνεργάτες του για τους ήχους των πλήκτρων πριν από χρόνια.
Είπε: «Μέτρον, ρυθμός, αρμονία ίσον μουσική, η οποία μετατρέπει την ακοσμία σε κόσμο, την αταξία σε τάξη και τη δυσαρμονία σε συμφωνία».
Η μουσική κάποτε ήταν από τους πέντε κλάδους των μαθηματικών, δηλαδή: αριθμητική, γεωμετρία, στερεομετρία, μουσική και αστρονομία. Και την εποχή των δεινών, την εποχή που γκρεμίστηκαν οι βιβλιοθήκες, που κάηκαν βιβλία, που έκλεισαν Ακαδημίες, που σταμάτησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δηλαδή την περίοδο της μεγάλης καταστροφής της Ελληνικής Σκέψης, ξεκόλλησαν, όπως τα Γλυπτά του Παρθενώνα, το κομμάτι της μουσικής από τα μαθηματικά. Γιατί; Διότι αφαιρώντας τη μουσική, το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να υλοποιηθεί το όνειρο της επιστήμης που είναι η διατύπωση μιας γενικής θεωρίας του Σύμπαντος. Είναι ένα είδος ευνουχισμού που εξακολουθεί έως τις μέρες μας».
«Η ζωγραφική χρειάζεται τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος φτιάχνει έναν πίνακα. Η μουσική δεν έχει ανάγκη κανέναν. Η μουσική είναι ένα θείο πράγμα. Είναι μια τεράστια δύναμη που διαμορφώνει τον κόσμο».
Τέλος, είπε τα εξής…αυτά δηλαδή που βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια μέχρι σήμερα:
«Κάποτε η Ελλάδα, αυτός ο τόπος που λέγεται Ελλάδα, ήταν το γίγνεσθαι. Τώρα αυτή η λέξη έχει σβηστεί από την ελληνική μας συνείδηση και τώρα που όλοι ζητούν, δήθεν με τεράστιο ενδιαφέρον, το φάρμακο για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, μόνο μία λύση υπάρχει αντικειμενικά. Ελληνική Παιδεία. Η οποία βάλλεται ηθελημένα αλλά και από άγνοια εδώ και 1.700 χρόνια λυσσωδώς. Η Παιδεία, που αποτελεί τον κορμό της μόρφωσης σε σχεδόν όλον τον κόσμο, δεν διδάσκεται στην Ελλάδα. Νομίζω ότι η καταστροφή της χώρας μπορεί να έχει παγκόσμιες συνέπειες».
Ο Παπαθανασίου μπορεί να “έφυγε”,αλλά η Θεσσαλία δεν θρηνεί,γιατί ένα άλλο τέκνο της, ο “Τσακατσούκας” κατέφτασε και έγινε ημίθεος.
Το ότι ακόμα δεν μας έχουν πουλήσει ως δούλους,είναι απλά θέμα ευσπλαχνίας τρίτων.