ΤΑ ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ ΘΑ ΣΒΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ ΞΑΝΑ

Η χρονιά που όλοι περιμέναμε, το 2023, έφτασε επιτέλους. Είναι η χρονιά, η τελείως… διαφορετική από τις τόσες άλλες προηγούμενες, που γινόντουσαν τα ίδια και τα ίδια, και δεν πιάνανε τόπο αυτές οι πηγαίες ευχές που συνηθίζουν να ανταλλάσσουν τα ανθρωποειδή παραδίπλα του ελάτου κι εκατέρωθεν των κουραμπιέδων.

Πως! Δεν το πιστεύετε; Γιατί, ρε παιδιά; Αν δεν το πιστεύετε, τι εύχεστε αυτές τις μέρες; Και μην μου πει κανείς ότι προτιμάει για φέτος την σιωπή. Αυτό ειδικά δεν θα το πιστέψω. Η σιωπή είναι αποτέλεσμα βαθύτατης σκέψης και περισυλλογής, που τότε παλιά ήταν και ο στόχος της στοάς του Πυθαγόρα. Μην τρελαθούμε σήμερα, ότι η μάζα που ξεσχίζει τον πλανήτη, είναι απόγονος εκείνης της ύψιστης μασονίας.

Είναι δυνατόν σήμερα στην διάρκεια του όποιου ρεβεγιόν υποδοχής της νέας χρονιάς, να μην ξεστόμισε ο άνθρωπος κάποια ανεδαφική μαλακία; Π.χ. ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι ή η πείνα στην Αφρική. Μπορεί να κρατηθεί ο άνθρωπος όταν αισθάνεται εφευρέτης του ημερολόγιου, που τεμαχίζει τον χρόνο ο οποίος χρόνος απλά δεν υπάρχει; Ή μάλλον τον κάνανε να υπάρχει οι άνθρωποι για να θυμούνται τα πολεμικά τους επιτεύγματα κυρίως και κάποιοι κάργα ηλίθιοι, κοτσάρανε και την φράση: ”Αν δεν γνωρίζεις ιστορία, τότε είναι αδύνατον να πορευτείς στο μέλλον”. Μιλάμε πως όταν τυγχάνω σε κάποια συζήτηση με κάποιον που το παίζει ότι ξέρει ιστορία, με πιάνει μια υγρασία από κάτω και εκσπερματώνω χωρίς προκαταρκτικά με την ασύνορη μαλακία του.

Μπορεί βέβαια και να κάνω λάθος και να ξέρουν καλύτερα οι διαχρονικά ευχόμενοι. Ειδικά άμα ξέρουν και το παρελθόν τους. Οπότε, εγώ ο αδαής, θα ήθελα να ρωτήσω αυτά τα μορφωμένα μέντιουμ, πώς θα είναι η νέα χρονιά. Με ποιο έτος από τα προηγούμενα θα μοιάζει; Εδώ τους θέλω τους εύχοντες ή τους άλλους που έχουν ξεκοκκαλίσει την πεθαμένη γνώση, την ιστορία. Εδώ τους θέλω να με συμβουλεύσουν και να με φωτίσουν πρόωρα.

Καταλήξαμε κάπου; Σε παρακαλώ τώρα. Μπορεί να καταλήξει κάπου ο άνθρωπος; Για την κοινωνική ζωή μιλάω, όχι για την φυσική. Η φύση του βαράει τον δικό της Χ(Κ)ρόνο και τον πηγαίνει στο ξύλινο παλτό μέσα στην μαρμάρινη έπαυλη. Αυτό το παίζουμε στάνταρ, φορσέ, δαγκωτό, όπως παίζουμε και το ότι το 2023 θα είναι μια από τα ίδια σκατά.

Με ευχολόγια και στρασάκια δεν μεταλλάσσεται μια χρονική περίοδος 365 ημερών. Τα λόγια είναι για τους τίποτες, που δήθεν γιορτάζουν τέτοιες περιόδους, ενώ οι πράξεις είναι για τους πραγματικά μεγάλους, τους Τιτάνες, που δήθεν τους σκότωσε ο Δίας. Άσχετα βέβαια αν ο Κρόνος ζει και θριαμβεύει ενώ ο Ζευς έχασε από κάποιον Εβραίο, που δεν ήθελε ο οίκος Του να ‘ναι του εμπορίου. Άλλος πετυχημένος κι αυτός.

Δεν βαριέσαι όμως. Ποιος ασχολείται με λεπτομέρειες; Εδώ μιλάμε ότι το μήλο της Νέας Υόρκης θα ξαναπέσει, οι Βουδιστές θα φωταγωγήσουν κανά μαλάκα ψεύτικο δράκο παρέα με τους Τζιχαντιστές που θα σκοτώσουν μερικά μωρά ακόμα στο όνομα του μέγιστου προφήτη του Κορανίου. Εντάξει ξεχνάω και μερικούς άλλους θρησκευάμενους που κι αυτοί ισχυρίζονται ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, αλλά και τι να κάνω τώρα; Να ψάχνω τι λέει ο καθένας;

Το πολύ πολύ να λέει καμιά ευχή, που μπορώ να τον πάρω ελαφρώς στα σοβαρά αν μου διακονήσει ότι θα ‘θελε το καινούργιο τέρμινο να ‘ναι καλύτερο από το προηγούμενο. Κι ελαφρώς αόριστα, χωρίς πολλά πολλά κι άλλα κατινίστικα για ευημερίες, υγείες και χρόνια πολλά. Βλακεία βεβαίως θα ήταν κι αυτό, αλλά τέλος πάντων θα ‘τανε πιο ανεκτό αφού δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό και να με πλουτίσει με την σοφή σοφία, της οποίας δεν είναι κάτοχος.

Λίγη υπομονή λοιπόν, και τα λαμπιόνια θα σβήσουν. Θα ξαναπάνε στα πατάρια μαζί με τους απατεώνες με τα κόκκινα που δήθεν μοιράζουν δώρα κι εμπορεύονται ψεύτικες καλωσύνες. Κι αυτή είναι ακριβώς η δική μου η ευχή. Να περάσουν γρήγορα αυτές οι ψεύτικες ημέρες στις οποίες κυριαρχούν οι Φαρισαϊκοί τάφοι με τα γυαλισμένα μάρμαρα που στα σώψυχα τους κρύβουν σάπια κόκκαλα και τερατογεννημένα σκουλήκια σαπίλας. Να περάσει κι η αηδία του τζόγου που δήθεν είναι για το καλό του έτους και τα σμόκιν και τα φτιασιδωμένα λούσα με τα οποία μασκαρεύονται οι υποχρεωτικά χαρούμενοι των ημερών. Υπομονή, για την επανάληψη αυτής της ανθρώπινης μπούρδας.