…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Ένα ακόμα must-win παιχνίδι που η ΑΕΚ δεν κέρδισε.

Για ποιον ήταν must-win, άραγε? Και πόσοι πίστευαν πως η σημερινή ΑΕΚ είχε σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει? Πόσα τέτοια must-win παιχνίδια κέρδισε η ΑΕΚ τα τελευταία δύο χρόνια?

Ρητορικά τα ερωτήματα, βεβαίως.

Η ΑΕΚ πήγε με πολλές απουσίες στο Χαριλάου για να πάρει ο,τι καλύτερο μπορεί στο γήπεδο που έχασαν βαθμούς και οι ανταγωνιστές μας.

Η απουσία του Πινέδα από τον άξονα και η οπισθοχώρηση του Γκατσίνοβιτς στο αριστερό άκρο έκαναν την ομάδα αργή και αντιπαραγωγική.

Σε συνδυασμό με τον Πιερό μπροστά την έκαναν και ακίνδυνη, αφού έξω από το κουτί δεν προσφέρει απολύτως τίποτα.

Όταν όμως πουλάς (και δεν αντικαθιστάς) τον βασικό σου φορ την τελευταία στιγμή για να ρεφάρεις την ζημιά του καλοκαιριού, τότε αναγκαστικά πας με Πιερό γιατί δεν υπάρχει άλλος.

Ενώ τον Δεκέμβριο έδιωξες Τσούμπερ, Αμραμπατ γιατί λέει “περίσσευαν”.

Πριν ένα μήνα περίσσευαν, τώρα δεν έχουμε παίκτες και παίρνουμε από την αποτυχημένη ΑΕΚ Β’.

Αμα βγάλει κάποιος νόημα ας μου εξηγήσει και μένα.

Και φυσικά σε μια ΑΕΚ διαλυμένη ψυχολογικά πάντα θα βρεθεί ο παίκτης που θα σε κρεμάσει. Πότε θα είναι ο Στρακόσα, πότε ο Ρότα, πότε ο Βίντα, πότε ο Μουκουντί κλπ.

Σήμερα ήταν η σειρά του Μήτογλου που πήρε κόκκινη κάρτα και μείναμε από νωρίς με δέκα παίκτες.

Απο κει και πέρα το παιχνίδι ήταν τυπική διαδικασία, αφού και ο Άρης κατέβηκε για να μην χάσει και όχι για να κερδίσει.

Πρέπει να τελειώσαμε το παιχνίδι με μια ευκαιρία του Λιούμπισιτς, δε θυμάμαι κάτι άλλο αξιοσημείωτο.

Τα αξιοσημείωτα έγιναν (ή μάλλον ειπώθηκαν) μετά την λήξη του παιχνιδιού, όπου στην συνέντευξη τύπου είχαμε το (καθιερωμένο) παραλήρημα του Αλμέιδα.

Αρχίζω και ανησυχώ πλέον. Σας φαίνεται φυσιολογική αυτή η συμπεριφορά μετά τα παιχνίδια? Ο άνθρωπος υποφέρει. Δε μπορεί να ανεχτεί ερωτήσεις, δε μπορεί να αντέξει την κριτική, δε μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του.

Παλιότερα όταν ένας προπονητής έφτανε σε αυτό το σημείο ή παραιτούνταν ή τον “παραιτούσαν”.

Με τον Αλμέιδα αυτά τα ξεσπάσματα έγιναν καθημερινότητα.

Και σε μια ΑΕΚ που ο πρόεδρος/ιδιοκτήτης δηλώνει την στήριξή του και ουδέποτε τέθηκε θέμα απόλυσης του προπονητή. Ίσως ο ίδιος νιώθει “παγιδευμένος” γιατί δεν του κάνουν την χάρη να τον απολύσουν και να πάει για παέγια στο Ακαπούλκο. Και με το παραμικρό ξεσπάει δημόσια.

Ας τον απαλλάξει κάποιος απ’αυτό το μαρτύριο πριν να δούμε τα χειρότερα.

Το μόνο θετικό ήταν πως και οι ανταγωνιστές (οι από κάτω) έχασαν βαθμούς και δεν κινδυνεύουμε άμεσα απ’αυτούς (για την ώρα).

Μια αναμενόμενη κατάληξη για αυτούς που έβλεπαν την πραγματικότητα όπως ήταν και όχι όπως ήθελαν να είναι. Και εμείς θέλαμε, όμως δεν θα κάνουμε τους χαζούς για το χατίρι κανενός.

Σε 3 μέρες η ΑΕΚ του Αλμέιδα κατάφερε να χάσει όλους τους στόχους από την ίδια ομάδα με τον ίδιο εξευτελιστικό τρόπο.

Όχι, σήμερα δεν φάγαμε 6 γκολ. Παίξαμε για να μην πάθουμε καμιά ζημιά, δηλαδή αυτό που έπρεπε να κάνουμε στο κύπελλο το κάναμε σήμερα. Τότε που έπρεπε να πας μαζεμένα αφού υπάρχει επαναληπτικός, πήγες ξεβράκωτος στα αγγούρια. Απόψε που ήθελες νίκη οπωσδήποτε κατέβηκες σαν Παναιτωλικός.

Άφησες εκτός 11άδας τους μοναδικούς παίκτες που μπορούν να κάνουν κάτι επιθετικά και όλο το “πλάνο” ήταν καμινάδες στον Πιερό που 9 στις 10 φορές έβγαινε offside και την 10η έκανε επιθετικό φάουλ. Μιλάμε για μπαούλο κανονικό.

Πάνε οι στατιστικολόγοι, πάνε οι μετεωρολόγοι και οι χαρτορίχτρες. Τους έριξε όλους στον κουβά ο προφέσορας. Ποιος να φταίει τώρα άραγε? Ήταν και ο καιρός καλός, ο,τι πρέπει για μπαλίτσα. Όμως κάποιος πρέπει να φταίει, δε γίνεται. Κάπου πρέπει να τα φορτώσουμε.

Μήπως αυτός που έχει την ομάδα στα χέρια του 3 χρόνια και δεν έχει παρουσιάσει την παραμικρή βελτίωση σε κανέναν τομέα?

Μήπως ο προηγούμενος αλεπουδιάρης που κατάλαβε τι έρχεται και την κοπάνησε όσο είχε κάποια αξία το δημιούργημά του?

Μήπως ο γραφικός που νόμιζε πως θα κυβερνά με μεγαλοστομίες αλλά όταν έρχεται η ώρα για αποφάσεις κλάνει μαλλί μην έρθει σε κόντρα με τους οργανωμένους?

Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης που η ΑΕΚ έφτασε στο σημείο να έρχεται σε δεύτερη μοίρα στη συνείδηση πολλών ΑΕΚτζήδων, αφού το μόνο που τους ένοιαζε ήταν μην φύγει ο προπονητής.

Πως έπαιξε λοιπόν η ομάδα απόψε?

Κατέβηκε με 3άδα στους σέντερ μπακ και με Γκατσίνοβιτς-Ρότα στα άκρα. Στο κέντρο Μάνταλο-Λιούμπισιτς και στην επίθεση Μαρσιάλ-Λαμέλα-Πιερό.

Ένα πολύ βαρύ και ταυτόχρονα μαλθακό σχήμα που διευκόλυνε τον γαύρο για να έχει ένα εύκολο βράδυ και να φύγει έστω με ισοπαλία η οποία τον βόλευε. Γιατί όχι, πρώτος είναι ούτως η άλλως.

Προφανώς το σχέδιο(sic) ήταν να τους πάμε λάου-λάου και μετά το ’70 να βάλει Πινέδα-Ελίασον και να κλέψει το παιχνίδι.

Μέχρι το ’75 η μόνη φάση που κάναμε ήταν ένα ανάποδο σουτ του Μουκουντί. Όταν έριξε Πινέδα κάτι προσπάθησε να κάνει, όμως τελικά στο ’90 φάγαμε το γκολ και χάσαμε.

Περίμενε κάποιος πως μετά από τέτοια κατραπακιά θα έμπαινε η ΑΕΚ και θα έτρωγε σίδερα?

Με όσους ΑΕΚτζήδες μίλησα όλοι πίστευαν πως θα χάσουμε.

Πήγαμε για το Χ και τελικά δεν πήραμε ούτε αυτό.

Τώρα να δούμε αν θα κρατήσουμε έστω την 2η θέση.

Διάβασα για εκτεταμένο rotation από την μεριά του αντιπάλου – συγνώμη που δεν ξέρω τους βασικούς, άρα μπορεί και να κάνω λάθος -, την ώρα που μάλλον έβλεπα τους βασικούς τους δικούς μας. Φυσικά έλειπε ο Μαρσιάλ, αν θεωρείται βασικός. Αυτό πριν αρχίσει το παιχνίδι.

Που στο πρώτο μέρος, πρέπει να είναι από τις πιο εύκολες κριτικές, που έχω βρεθεί να γράψω. Διότι εγώ ξέρω ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, παίζεται από δυο αντιπάλους. Την ΑΕΚ δεν την είδα μέσα στο γήπεδο. Ούτε σαν φυσική κατάσταση, ούτε σαν δύναμη, ούτε σαν πλάνο. Πλάνο επίθεσης, αντεπίθεσης, ή άμυνας. Και φυσικά το σκορ, που ήταν προϊόν τύχης στο πρώτο γκολ και λάθους στο δεύτερο, δεν λύνει τις απορίες μου.

Διότι, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ότι η ΑΕΚ ήταν φοβισμένη, φυσικά χωρίς πλάνο – άλλωστε ποτέ δεν έχει – αλλά κι απόλυτα φουκαριάρα. Πάντα δεύτερη, για να μην πω τρίτη πάνω στη μπάλα, χωρίς δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες και φυσικά χωρίς ηθικό, αφού δεν είχε σταθερές για να στηριχτεί στο γήπεδο. Τα σέντερ μπακ της τραγικά, Πινέδα ανύπαρκτος, την ώρα που έβλεπε έναν καταιγισμό ενέργειας, πάθους και διάθεσης να την καταπίνει. Έβλεπα τον αντίπαλο προπονητή – για μένα είναι αστείος – να χτυπιέται και τον Αλμέιδα να τρώει κάρτα, να βγάζει το μπουφάν και να μαλώνει με τους γύρω του.

Φυσικά δεν μου φταίει ο Αλμέιδα ΣΗΜΕΡΑ. Φυσικά μου φταίει ο ξάδερφος του Ηλιόπουλου, όπως και η γιαγιά του για την οποίαν δεν έχει μιλήσει κάποιος δημοσιογράφος, ίσως από σεβασμό στην ηλικία της. Φυσικά φταίει ο Μουκουντί, ο Βίντα, ο Πινέδα, ο Σιμάνσκι κι ο Λαμέλα. Φταίνε κι άλλα, αλλά χρειάζονται; Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε πει ακόμα και μετά από νικηφόρα αποτελέσματα. Εκτός αν στην Ελλάδα, υπάρχει κάποια κρυμμένη Λίβερπουλ στον Πειραιά, και δεν την είχαμε πάρει χαμπάρι.

Έλεγα λοιπόν, με χαμένη την πρόκριση, ότι θα βάζαμε το γκολ της τιμής ή ότι θα έπιαναν κάποιο τόπο οι εντολές του Αλμέιδα στο διάλειμμα. Διαψεύστηκα. Η ΑΕΚ εξακολούθησε να είναι της πλάκας ομαδούλα – εντάξει μπορούμε να ζητήσουμε κι ένα φάουλ σε μια έξοδο του Πασχαλάκη που στην εξέλιξη φάγαμε γκολ -, χωρίς διάθεση, χωρίς νεύρο. Ήταν σαν να έβλεπες κάποια κάρα αγίου και προσκυνούσες να γίνει κάποιο θαύμα. Κυρίως να βρεις κάποιον διακριθέντα. Το θαύμα έγινε σε μένα. Βρήκα τον Ελίασον.

Φυσικά με ένα εξτρέμ, δεν μπορείς να έχεις κι απαιτήσεις. Διότι όλοι ήταν της πλάκας. Και δεν ήταν θέμα κακιάς βραδιάς. Ήταν θέμα ανημποριάς. Εντελώς ξεκάθαρα πράματα. Πράματα τα οποία γράψανε ιστορία : Τέτοιο σκορ δεν το πέτυχε φέτος ο αντίπαλος, ούτε απέναντι στην Ραφήνα. Ούτε σε φιλικό. Κι η ιστορία λέει : Ηλιόπουλος – Αλμέιδα – οι ένδεκα που μπήκαν. Στο μουσείο δεν βάζουμε μόνο νίκες. Ειδικά στο μουσείο της ΑΕΚ, ξεκινάμε από ήττες. Οπότε οι σημερινοί, καλό είναι να κοσμήσουν κάποια προθήκη.

Εγκλωβισμένοι σε μικρούς χώρους, πασίτσες χωρίς καμία προοπτική και χωρίς να μπορείς να φρενάρεις τίποτα, άδειος από ενέργεια και φυσικά νεκρός από ψυχολογία. Και φυσικά, απολογιστικά, σε μία από τις χειρότερες ήττες που εγώ προσωπικά έχω δει ( η άλλη είναι όταν χάσαμε με το ίδιο σκορ στο μνημόσυνο της θύρας 7 ). Κρίμα, και μόνο κρίμα. Και φυσικά, ντροπή. Κι όπως δίνουμε συγχαρητήρια, μπορούμε να δώσουμε συλλυπητήρια. Δικά μας είναι όλα. Όπως και οι γνώμες και οι απόψεις, που είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουν έναν. Ειδικά αυτοί που δεν τους καθάρισε ο Άρης…

Πολλές απουσίες σήμερα. Οι δηλωμένοι με τις κάρτες και τα προβλήματα της τελευταίας στιγμής. Που δεν νομίζω ότι θα διαφοροποιούσαν κι ιδιαίτερα την ενδεκάδα ή τον τρόπο που θα έπαιζε η ομάδα. Να πεις ότι ήταν απώλεια ο Κοϊτά; Κι από πότε έγινε βασικός; Στα υπόλοιπα δεν είδα κάποιο ιδιαίτερο θέμα σε σχέση με το αξιόμαχο της ομάδας.

Ένα αξιόμαχο που έγινε σαφώς κι ευκολότερο στην θεωρία, όταν είδαμε ότι όλο το μυαλό του Παντελίδη ήταν στο κύπελλο κι όχι σήμερα. Φυσικά άμυνα θα έπαιζε ο Αστέρας, και τους βασικούς να είχε μέσα. Άντε να ήταν πιο επικίνδυνοι σε κάποια αντεπίθεση. Όμως ούτε τρομερά μαρκαρίσματα υπήρχαν, ούτε τίποτε αντιαθλητικό.

Όλοι περίμεναν, συμπεριλαμβανομένου του Παπαπέτρου, μπας και κάνουμε κάτι σωστό και βάλουμε κάποιο γκολ. Τίποτα εμείς. Εκεί, στο παράλληλο ποδόσφαιρο και στην ανούσια κατοχή. Κι ας είχαμε δραστήριο το Πινέδα κι αρκετά καλό τον Λιούμπισιτς μαζί με τον δρομέα Σιμάνσκι. Κάτι έλειπε. Το έβλεπες στην τελική προσπάθεια σαν δένδρο. Σίγουρα το έβλεπες στον χώρο του κέντρου, αν θέλεις να δεις το δάσος.

Και βέβαια το έβλεπες στην ανυπαρξία της αριστερής πλευράς. Όλες οι επιθέσεις, αν δεν ήταν από τον άξονα, γίνονταν από δεξιά, την οποίαν και θωράκισε ο Παντελίδης. Το έβλεπες ότι ξανά η ομάδα δεν είχε τον σέντερ φορ που θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Και βέβαια το έβλεπες ότι δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Αυτό φυσικά είναι το χειρότερο. Σε ένα πρώτο ημιχρόνιο, που εύκολα το λες σούπα. Που βέβαια πιο πολύ κινδυνέψαμε από την επιπολαιότητα του Βίντα, παρά από τον αντίπαλο. Κι όταν λέω κινδυνέψαμε εννοώ σαν πιθανότητα ευκαιρίας. Διότι τελική από τον Αστέρα, δεν θυμάμαι. Από την ΑΕΚ θυμάμαι τρεις. Δύο στα πουλιά και μία στα χέρια του αντίπαλου τερματοφύλακα. Φυσικά κι ελπίζουμε…

Και πολύ καλά κάναμε. Όχι ότι άλλαξε κάτι στο σύστημα των επιθέσεων μας στο πρώτο τέταρτο του δεύτερου μέρους, αλλά να, μερικές φορές κι η ρέντα είναι μαζί μας. Διότι μόνο έτσι μπορείς να ερμηνεύσεις την φάση στην οποίαν η ΑΕΚ προηγήθηκε σε ριμπάουντ του Γκατσίνοβιτς κι ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες. Φυσικά η ΑΕΚ έψαχνε το γκολ, φυσικά προσπαθούσε είτε βιαστικά, είτε σχολαστικά, όμως η φάση είχε τα γεγονότα του κλειδώματος του παιχνιδιού.

Το οποίο μετά, δεν έχει λόγο κριτικής. Διότι η ΑΕΚ έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο, το οποίο το είχε ενισχύσει κι ο Αλμέιδα με τις αλλαγές του, που είτε φρέσκαραν το τρέξιμο, είτε πρόσφεραν σε νευραλγικές μπαλιές, που έφεραν και μια νίκη σαρωτική. Μια νίκη που η ομάδα μας την είχε ανάγκη, όχι τόσο πολύ για την ηρεμία της – άλλωστε τα αποτελέσματα που είχαν προηγηθεί την ευνοούσαν, ασχέτως τηγανιού – αλλά για την υπέρβαση που όπως φαίνεται διεκδικεί. Και που φυσικά μας έκανε πολύ χαρούμενους και πανέτοιμους να δώσουμε μπόλικα συγχαρητήρια.

Αν θέλω να ονοματίσω κάποιον κορυφαίο σήμερα, θα δυσκολευτώ. Εγώ τους είδα όλους μέτριους κι αργούς. Εξαιρώ λοιπόν τον Μήτογλου που ήταν σχεδόν τέλειος, τον Λιούμπισιτς που ήταν φοβερά μοντέρνο χαφ, και τον Σιμάνσκι για τα χιλιόμετρα που κατάπιε. Δεν μπορώ να μην κάνω μνεία στην φοβερή μπαλιά του Μάνταλου, που έφερε την άψογη εκτέλεση του Ελίασον. Επίσης να μην αφήσω έξω το τρίτο γκολ, που το έβαλε το ” Δένδρο “, που αυτός είναι κι ο ρόλος του. Άρα κατανοείτε ότι μιλάμε για ρολίστες σήμερα περισσότερο, παρά για κάτι ομαδικά σχεδιασμένο. Κατανοώ κάτι καλαμάτες που τα βλέπουν αλλιώς τα πράματα, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Να πούμε ότι υπάρχει μεγαλύτερη ποιότητα ζωής εκτός Αθηνών; Την ποιότητα την φτιάχνεις εσύ για την ζωή σου, κι όχι το μέρος που ζεις και που δήθεν παρηγοριέσαι…

Υγ. Μεγάλη χαρά πήρα με την συμμετοχή του Τσιλούλη και του Θεοδωρίδη.

Εγώ δεν κατάλαβα γιατί το παιχνίδι ήταν δύσκολο. Επειδή δεν θα έπαιζε ο Πιερό; Ή μήπως επειδή τελείωσε για φέτος ο Μαρσιάλ; Ανύπαρκτος δεν ήταν πάντα; Θα μας έλειπαν τα γκολ από τα δυο εκατοστά; Την προηγούμενη αγωνιστική στο Περιστέρι, δεν είχε κερδίσει την Χαληδώνα η Καλλιθέα; Άρα ούτε και με μεγαθήριο παίζαμε.

Εν πάση περιπτώσει, είχε θεωρηθεί δύσκολο το παιχνίδι, κι είπαμε όλοι να δούμε ένα δύσκολο παιχνίδι. Που έτσι κατέληξε, τιμώντας την παράδοση στα παιχνίδια με τον Ατρόμητο, που τα κερδίζουμε πάντα στο τέλος. Και που βέβαια εμείς φταίξαμε, με βάση το γελοίο γκολ που έφαγε ο Στρακόσα και με βάση τις τρομερές ευκαιρίες που δημιουργήσαμε.

Όμως, όπως και να το κάνουμε, είδαμε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι το οποίο στηρίχτηκε πάρα πολύ στην τακτική των δυο προπονητών, που νομίζω ότι κι οι δυο πήραν άριστα. Ο Γκαρσία με την φοβερή τοποθέτηση του και το ψάξιμο των αντεπιθέσεων, κι ο Αλμέιδα με την συνεχή αλλαγή ρόλων στο κέντρο και στα άκρα αλλά και την θαυμαστή υπομονή που εμφύσησε σε όλο το παιχνίδι.

Η ΑΕΚ κυριάρχησε σε όλο το παιχνίδι, κάτι που το δείχνει αυτό, το 73% κατοχή μπάλας και οι 22 τελικές. Δεν το έδειξαν οι εύστοχες τελικές στις οποίες βγήκε ισόπαλος με τον αντίπαλο, και οι οποίες ήταν εξ΄ίσου επικίνδυνες για γκολ. Τις δικές μας τις χάναμε, τις δικές τους τις έπιανε ο Στρακόσα, που έχει τεράστια συμβολή στη σημερινή νίκη. Όμως οι δικές μας ήταν προϊόν έμπνευσης και τρομερής ταχύτητας σε μικρό χώρο, ενώ οι αντίπαλες ήταν σε ανοιχτούς χώρους κι επειδή η ΑΕΚ κυνηγούσε να ισοφαρίσει πρώτα και μετά να βάλει ένα νικητήριο γκολ.

Η ομάδα μας είχε πολλούς δραστήριους παίκτες σήμερα. Είχε έξοχο τον Χατζησαφί, πολύ γρήγορο κι επικίνδυνο τον Λιούμπισιτς – είναι εκπληκτική η πάσα του για την ισοφάριση – και φυσικά τον Γιόνσον που κατάπιε χιλιόμετρα. Επίσης είχε και τον Λαμέλα διακριθέντα, με μπαλιές που κυριολεκτικά περνάγανε από την τρύπα της βελόνας. Όμως είχε κι ένα γνήσιο ηγέτη, που ακούει στο όνομα Περέιρα. Και τι δεν έκανε ο άνθρωπος σήμερα, και που δεν έπαιξε. Χώρια που άντεξε έναν φρενήρη ρυθμό για ολόκληρο τα παιχνίδι.

Αφού λοιπόν λέμε ότι το παιχνίδι πήγε στις τακτικές, δεν μπορεί να είναι αμέτοχος ο Αλμέιδα, που έκανε μπέρδεμα της τράπουλας και χρησιμοποίησε ό,τι ατού υπήρχε στον πάγκο. Είτε για να προσθέσει δύναμη κρούσης, είτε για να φρεσκάρει με ενέργεια την ομάδα, είτε για να ρίξει στον αγώνα διαφορετικά χαρακτηριστικά. Και τα κατάφερε στο τέλος με την σούπερ προσπάθεια Ρότα και Κοϊτά και το ακαριαίο σουτ του Μάνταλου, που ευτυχήσαμε να το δούμε εύστοχο, ενώ λίγο πριν ένα αντίστοιχο του Λιούμπισιτς βγήκε ελάχιστα άουτ.

Μπορεί λοιπόν να έφταιγε ότι δεν είχαμε σέντερ φορ, κι άρα η ομάδα έπαιζε ένα σύστημα που ήταν καινούργιο, αφού ο Λαμέλα δεν θα γινόταν να είναι μέσα στην αντίπαλη περιοχή, πιο πολύ όμως έφταιξε η κακή μέρα του Πινέδα, όπως βέβαια και το αποτελεσματικό μαρκάρισμα πάνω του. Σαν αντιστάθμισμα όμως είχαμε τον Περέιρα, τον Λιούμπσιτς και φυσικά τον ρολίστα σήμερα Ελίασον, που πέτυχε ένα σπάνιο γκολ, ενώ πριν είχε χάσει ένα πανεύκολο.

Συγχαρητήρια λοιπόν για τη νίκη, για την υπομονή και για την πρωτιά για λίγες ώρες. Και πάμε για τα δύσκολα πλέον…

Υγ1. Πολύ θα ήθελα να είχα δει τον Θεοδωρίδη

Υγ2. Κι ο Μουκουντί θα μπορούσε να είχε πάει σέντερ φορ με είσοδο του Μήτογλου και παίξιμο φυσικά με δυό καθαρά εξτρέμ.

Υγ3. Οι κινήσεις τακτικής από τον Αλμέιδα σήμερα, είναι εκπληκτικές. Φυσικά αν δεν είχαν βγει θα υπήρχαν αναθέματα, όμως τις είδα σαν σοβαρές σκέψεις.

Υγ4. Χάρηκα πολύ για τον Τσιλούλη.

Υγ5. Α ρε Μαϊστόροβιτς…

Στο άδειο γήπεδο, ελέω της μαλακίας του κλειστοφοβικού Μητσοτάκη, του πανηλίθιου Βρούτση και της χαρτογιακαδίστικης μπούρδας ΔΕΑΒ, είδαμε ένα πολύ όμορφο παιχνίδι από την ομάδα μας. Σε φουλ ρυθμό, φουλ ένταση και φουλ διάθεση για νίκη με σωστά χαρακτηριστικά. Πρεσάρισμα παντού, σωστή επιθετική λειτουργία αλλά και τρομερή διάθεση για να ανακτήσει τη μπάλα όταν αυτή χανόταν.

Κύριοι στυλοβάτες ήταν ο Βίντα, ο Γιόνσον, ο Περέιρα κι ο Στρακόσα όταν χρειάστηκε. Χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο παράπονο για κάποιον. Ακόμα και σήμερα, μέχρι κι ο Μαρσιάλ ήθελε να κάνει κάτι. Και φυσικά δεν μιλάω για τα γκολ που πέτυχε. Μακάρι ρε φίλοι να του βγει το στοίχημα του Ηλιόπουλου και να πάρουμε λεφτά. Σήμερα η ΑΕΚ ήταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.

Κι ας μην ήταν σήμερα η γνωστή μέρα του Πινέδα. Ήταν όλοι οι άλλοι, που με το τρέξιμο τους, την διάθεση τους και την θαυμαστή αλληλοκάλυψη, μας έδωσαν μια τρομερή εμφάνιση – 100% ΔΟΥΛΕΙΆ ΣΤΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΜΕΙΔΑ -αλλά κι ένα σκορ που είχαμε χρόνια να δούμε και μάλιστα σε μια Κυριακή, που κατέληξε να είναι ευκαιρία βάσει των αποτελεσμάτων των αντιπάλων.

Η ΑΕΚ λοιπόν, μπήκε στο γήπεδο κι έπνιξε τον αντίπαλο. Πήρε τον χώρο του κέντρου με τρομερό τρέξιμο, ενώ οι επιθέσεις της είχαν έναν θαυμαστό πλουραλισμό. Από τα άκρα, από τον άξονα, από παντού. Μπορεί να βοηθηθήκαμε από το γρήγορο γκολ, όμως ακόμα κι αυτό ήταν απόλυτα δίκαιο βάσει της εικόνας που δείξαμε αλλά και βάσει της εικόνας που ήρθε να δείξει ο Πανσερραϊκός. Αυτό τουλάχιστον κατάλαβα, ότι δεν μπήκε με πούλμαν.

Αν πρέπει να μιλήσω ατομικά, κι αφού είπα τους κορυφαίους για μένα, θα ήθελα να τονίσω την επίδραση στο παιχνίδι μας του Ελίασον αλλά και την αφλογιστία του Πιερό. Θα ήθελα επίσης να επισημάνω τις σωστές και έγκαιρες αλλαγές του Αλμέιδα, που ξαναέδωσαν ενέργεια στο κέντρο, όπως φυσικά και σκοράρισμα, την ώρα που ο αντίπαλος είχε βγει μπροστά και προσπαθούσε να βρει κάποια ευκαιρία.

Όλο αυτό το θέαμα που είδαμε, βοηθήθηκε κι από μια άριστη διαιτησία, που δεν έκοψε πουθενά τον ρυθμό και δεν άφησε κάποιες υποψίες. Φυσικά σήμερα, δεν θα μπορούσε και να κάνει κάτι. Η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα και πλήρες αφεντικό. Ήταν χάρμα ειδέσθαι, με ανεβοκατέβασμα ρυθμού όπως κι όταν το επέλεγε, και φυσικά μίνιμουμ είναι τα εύσημα που αποδίδουμε.

Υγ1. Περιμένω κι εγώ τις αποκαλύψεις του Ηλιόπουλου αύριο.

Υγ2. Φυσικά το παιχνίδι της Κρήτης ήταν μιλημένο, χωρίς κανείς να μπορεί να καταλάβει γιατί ο Αλαφούζος συναίνεσε.

Αλήθειες λέμε έτσι; Έτσι. Όταν λοιπόν είδα την ενδεκάδα με την οποία μπήκε η ΑΕΚ στην γεμάτη Τούμπα, έπαθα το πρώτο εγκεφαλικό. Πάλι χωρίς εξτρέμ; Πάλι με Μαρσιάλ αριστερά; Δηλαδή έλεος με τα κολλήματα. Και με Λαμέλα και με Περέιρα ταυτόχρονα; Είχα μια απογοήτευση. Κι απέκτησα μια ψυχραιμία στο να δω τον αγώνα.

Κι όμως. Ήταν πολλή καλή η ΑΕΚ ( χωρίς φυσικά να συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν ο Μαρσιάλ ). Έβγαλε ένα πρώτο εικοσάλεπτο, που ήταν πιο πολύ αναγνωριστικό, για να βρει τα πατήματα της, και μετά διέλυσε τον αντίπαλο. Ήταν μια ασύλληπτη επιθετική πίεση κι ένα πνίξιμο στον χώρο του κέντρου, είτε σε μορφή ζώνης είτε και σε κάποια μαν του μαν, που είχαν επιλεγεί. Όλα αυτά λειτούργησαν αξιοθαύμαστα κυρίως στην μορφή της αλληλοκάλυψης, κι έδωσαν την ευκαιρία στον τεράστιο σήμερα, Λαμέλα, να ξεδιπλώσει το ταλέντο του.

Και δεν μιλάω μόνο για το γκολ, που μπορεί και να βγει κορυφαίο της χρονιάς. Αυτό έχει και κάποια δόση τύχης. Μιλάω για το δημιουργικό του παιχνίδι, είτε σε κλειστό είτε σε ανοιχτό χώρο. Ήταν χάρμα ειδέσθαι στις κινήσεις του, όπως και στις εμπνεύσεις του. Παίκτης που μπέρδευε συνέχεια την άμυνα του αντιπάλου, δημιουργούσε ρήγματα κι έβγαζε όλη την ΑΕΚ μπροστά. Στον ρόλο του αυτό τον βοήθησε πολύ ο Ρότα κι ο Γιόνσον που πήγαινε στα δεξιά.

Μετά λοιπόν το εικοσάλεπτο, είδαμε μια ΑΕΚ βγαλμένη από όνειρο. Είχε πατήσει στο γήπεδο τον αντίπαλο της, δεν απειλήθηκε πουθενά και κυνηγούσε κι άλλο γκολ. Το οποίο ήρθε με την αρχή σχεδόν του δεύτερου μέρους. Το οποίο σηματοδότησε μια μεγάλη αλλαγή. Έδωσε αυτοπεποίθηση και σιγουριά; Σήμανε και την οριστική επικράτηση; Δεν μπορώ να απαντήσω. Αυτό που μπορώ να πω ήταν ότι φάγαμε ένα τυχαίο γκολ, την στιγμή που αν ο Γιόνσον είχε βάλει το πόδι του πιο δυνατά στην επίθεση μας , θα είχαμε σκοράρει και τρίτο τέρμα.

Γυρνώντας λοιπόν το παιχνίδι στο 1-2, που έμελλε να είναι και το τελικό σκορ, η ΑΕΚ έβγαλε μια προχειρότητα κι έναν πανικό. Δεν κράταγε πλέον την μπάλα και συμπεριφερόταν σαν να ήθελε να γλυτώσει κάποια συντριβή. Έχασε τον χώρο του κέντρου κι άρχισε να αμύνεται άναρχα και με μπόλικα κενά. Νομίζω ότι κύρια αιτία γι’ αυτό ήταν η κούραση του Περέιρα και του Λαμέλα, καθώς και η κακή εμφάνιση σήμερα του Πινέδα, που την δικαιούται όμως.

Φυσικά γίνανε και τεράστια αμυντικά λάθη, τα οποία όμως τα διόρθωσε ο Στρακόσα που μπήκε κι αυτός στην πρώτη γραμμή των κορυφαίων. Φυσικά μαζί με τον Βίντα, που είναι κι ο κανονικός αρχηγός μας. Αυτοί ήταν οι πυλώνες, ενώ τολμώ και να μιλήσω και για τον Περέιρα, όσο ήταν με δυνάμεις. Δεν ήταν μόνο οι παίκτες…

Σήμερα είχαμε σοβαρές βοήθειες κι από τον πάγκο. Και αλλαγές έγκαιρες, όπως του Ρότα που είχε φάει κάρτα – άσχετα αν ήταν άτυχος ο Αλμέιδα με την σχεδόν ακαριαία κάρτα που έφαγε ο Οντουμπάτζο – αλλά και του Λιούμπισιτς και του Κοϊτά. Μπαίνανε πνευμόνια για να δώσουν περισσή ενέργεια, αλλά και πίεση μπροστά, γυρνώντας τον Μαρσιάλ σέντερ φορ. Εκεί θα εύρισκε πιο πολλούς χώρους αφού η ΑΕΚ πήγαινε σε άμυνα κι ο αντίπαλος σε μαζικές επιθέσεις. Φυσικά ο άνθρωπος δεν είναι κλασσικό φορ αλλά τέλος πάντων ξέφυγε ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΑ ΑΚΡΑ.

Οι σωστές αλλαγές ολοκληρώθηκαν με την είσοδο το Σιμάνσκι κυρίως, που πλέον το παιχνίδι έσβησε. Πλέον περίμενες τρίτο γκολ κι όχι κάποια απειλή από τον ΠΑΟΚ, τουλάχιστον οργανωμένη. Εντάξει το λάθος πάντα παίζει αλλά δεν ήταν τέτοια η εικόνα του αγώνα. Στο τέλος η ΑΕΚ ξαναπήρε τα ηνία κι έβγαλε διάθεση, γούστα και τελικές. Κι έγινε ξανά ομάδα. Σε ένα καταπληκτικό παιχνίδι – ασχέτως της αγωνίας μας αφού προηγηθήκαμε με 0-2 και πήγε περίπατο η ψυχραιμία μου – και σε μια τεράστια νίκη, που την είχαμε τρομερή ανάγκη αυτήν την στιγμή, που έχει φουντώσει η διαφωνία για τις κινήσεις όλων μέσα στην ομάδα.

Υγ1. Η διαιτησία σήμερα ήταν καλή στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά κάκιστη στον πειθαρχικό έλεγχο. Αν η ΑΕΚ έπρεπε να φάει 8 κάρτες, άλλες τόσες έπρεπε να φάει κι ο ΠΑΟΚ. Και μάλιστα κόκκινες. Ξεκάθαρα μιλάω για τη φάση του var – αλήθεια ο avar τι είδε και φώναξε τον μαλάκα τον Γερμανό; – και τη μπουνιά στον Πιερό, αλλά μιλάω και για την σκαριά στην πλάτη του Χατζησαφί. Πολύ εύθικτος ήταν με τους παίκτες μας το αρχίδι από το Άσβουιτς ή πολύ καλά τακτοποιημένος χθες με βίζιτες στο μπουρδελοχώρι.

Υγ2. Και σήμερα ο Χατζησαφί δικαίωσε την σχέση ποιότητας και τιμής σαν παίκτης.

Δυό επικηδείους ακούσαμε σήμερα. Δίκαιους, δεν λέω, όμως να που πήγε το μυαλό μου : Ρε τρίτωσε το κακό ή περιμένει κάτι ακόμα; Δηλαδή πιθανή γκέλα. Την γλυτώσαμε τελικά ή επιβληθήκαμε στη μοίρα μας.

Αυτή που δεν κατάλαβα τελικά, βάσει των δηλώσεων του Αλμέιδα. Επέμβαινε στο έργο του ο Αντώνης κι ο Τζιμπούρ; Αυτό κουβάλαγε σήμερα το γήπεδο. Κι ότι του δίνανε χαρτάκι με την ενδεκάδα. Κι άρα επαναστάτησε κι είπε να κάνει τα δικά του.

Δεν φάνηκε στον καταρτισμό της ενδεκάδας. Μέσα όλοι οι παλαίμαχοι και φυσικά πρώτη μούρη ο Μαρσιάλ. Ο οποίος όμως, έμελλε να βάλει το γκολ. Σπουδαίος συνδυασμός και σπουδαία εκτέλεση. Μπορεί να σε κάνει πουτάνα η μπάλα για μιά στιγμή, του μακράν χειρότερου παίκτη της ομάδας σήμερα, με μηδενική προσφορά αλλά άμα μιλάς με γκόμενες για μπάλα, αυτές ήταν ενθουσιασμένες με την παικτούρα.

Όπως ενθουσιασμένος ήταν κι ο κόσμος με τον Αλμέιδα, τον οποίον τον στήριξε και τον αποθέωσε – προφανώς ο κόσμος γουστάρει ήττες – αλλά κι ο Αλμέιδα ανταπόδωσε με το σύμβολο της ενότητας, που μάλλον το είχαμε ξεχάσει αλλά ανακαλύφθηκε κάπου στην Αργεντινή. Όπως ανακαλύφθηκε κι ο Ελίασον σήμερα και μπήκε, μάλλον για να κρατήσει την τιμή της πώλησης του.

Είχαμε και παιχνίδι φυσικά. Κι είδαμε την κλασσική ενδεκάδα, που παίζει το γύρω γύρω όλοι, το παράλληλο ποδόσφαιρο ή το ποδόσφαιρο της κατοχής, χωρίς καμία ουσία. Μια ΑΕΚ άνευρη, χωρίς ταχύτητα και χωρίς να μπορεί να τρυπήσει το πούλμαν του αντιπάλου. Με κορυφαίο τον Πινέδα και τον Γιόνσον, πολύ καλό τον Λαμέλα και με μπόλικη διάθεση για να κλείσει το ραντεβού για να βρεθεί με την γκόμενα, αλλά χωρίς ιδιαίτερη διάθεση και να την πηδήξει.

Κι ο πιο αδιάφορος παίκτης σε παραγωγή παιχνιδιού, εδέησε να είναι αυτός που σκόραρε ένα πολύ ωραίο γκολ, μετά από από τον έναν από τους τρεις συνδυασμούς που βγάλαμε μέσα στην περιοχή του Παναιτωλικού. Μια ομάδα, που σήμερα ήταν αδιάφορη, με παθητικό ποδόσφαιρο, και χωρίς ιδιαίτερη θέρμη να βρει την πολυπόθητη αντεπίθεση. Που την βρήκε στο δεύτερο μέρος, αλλά ο Στρακόσα έκανε μια τεράστια απόκρουση και γλυτώσαμε την ισοφάριση.

Η ΑΕΚ είχε όλη την διάθεση κι όλο το τρέξιμο που χρειαζόταν. Όμως δεν είχε άκρα και δεν είχε αποφασιστικούς επιθετικούς, όσο κι αν ο Λαμέλα ήταν θετικός. Ήταν προφανές ότι ο Αλμέιδα εμφάνιζε φοβίες. Σκέψου ότι στο πρώτο μέρος παίζαμε με σέντρες, αλλά δεν ήταν μέσα ο Πιερό, ενώ στο δεύτερο που θα δίναμε χώρο στον αντίπαλο αφού προηγηθήκαμε – βοήθησε σε αυτό ελαφρώς ότι ο Πετράκης ανέβασε την ομάδα του κάποια μέτρα -, ο Γκαρσία γινόταν αλλαγή, ενώ έμπαινε μέσα κι ο Μάνταλος που κανείς δεν ήξερα γιατί θα έπαιζε.

Όπως φυσικά δεν ήξερε κι ο Περέιρα ότι θα πήγαινε δεξί μπακ. Κάτι το απλό, τύπου σέντερ φορ ο Πιερό, δεξί εξτρέμ ο Γκαρσία και μέσα ο Κοϊτά, είναι μάλλον πυρηνική επιστήμη για τον Αλμέιδα, που ξαναέκανε αλλαγές στο 72, κι έριξε στη μάχη και τον Λιούμπισιτς στη θέση του Πινέδα αλλά υποστηρίζοντας την ομάδα με τον Σιμάνσκι. Δεν πειράζει, έχουμε μάθει πλέον από τα αλλοπρόσαλλα. Και την κακή θεατρική παράσταση που έστησε μετά την ήττα στη λεωφόρο, από την οποίαν δεν άλλαξε τίποτα στην ενδεκάδα.

Για το παιχνίδι δεν έχουμε να πούμε πολλά ακόμα. Μια νίκη κάναμε και συγχαρητήρια, όμως φάνηκε ότι η ομάδα είναι άρρωστη. Στην τακτική και στην αποφασιστικότητα. Στην γρηγοράδα και στην φρεσκάδα. Αν φυσικά πεις ότι δεν περιμένεις τίποτα φέτος, δεν φοβάσαι. Πας απλά για να την βγάλεις, όπως μπορείς, καρτερώντας νέες καταστάσεις για του χρόνου. Εκεί που θα χρειαστείς δέκα παίκτες μίνιμουμ. Νάμαστε καλά.

Και φυσικά όλοι ξέρουν πώς συνεχίζει το τραγούδι για τα λάθη, και ποιος φυσικά το τραγούδησε αυτή την φορά. Άλλωστε η συνάντηση επιδιώχθηκε από τη μεριά Αλμέιδα και φυσικά μετά από ήττα. Κι έχει μεγάλη σημασία το πότε θα κάνεις το παράπονο. Λένε κάποιοι ότι τα ίδια θα έλεγε και μετά από νίκη. Και γιατί δεν το έκανε μετά το παιχνίδι με την Καλλιθέα; Εκεί που αυτοϋμνήθηκε. Τέτοιους σαμουράι, έχουμε μπόλικους στο Μοναστηράκι. Σαμουράι δηλαδή που δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη εν αντιθέσει με τους γνήσιους.

Και πριν προχωρήσω σε αυτά που θέλω να πω, ας κάνω μια παρένθεση. Σαφέστατα και ήμουν στην μεριά της διοίκησης Μπάρλου, όταν αυτός απέλυσε τον Φάντροκ. Είχα απόλυτη σιγουριά στην διοίκηση κι όχι στον προπονητή, με τον οποίον και φυσικά είχα δει μπαλάρα αλλά μου έλειπε και το κερασάκι. Φυσικά η γνώμη του τότε δεν μετρούσε και πουθενά, αφού παιδί ήμουν. Ούτε βέβαια μέτρησε η γνώμη μου όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο άρθρο μου στον Φίλαθλο : Την διώχνεις την γκόμενα έστω κι αν δεν την έχεις πιάσει να σε απατά ( για όσους θυμούνται ). Μιλώντας φυσικά το κρυφτούλι της κότας Μπάγιεβιτς. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι η κρίση μου. Φυσικά κι αναγνωρίζω τις προσφορές όλων ( όσες κι όποιες είναι ) αλλά δεν χρωστάω τίποτα παραπάνω.

Και φυσικά είμαι σταθερά και πάντα εναντίον κάθε προσωπολατρείας. Τα ίδια είχαμε και με την εποχή Ντέμη και των συμμετόχων, τα ίδια είχαμε με την επαναφορά του Μελισσανίδη αλλά και την σκληρότατη κριτική για την τρίτη εθνική ( επιστολή Κιντή ), όπως και την μετέπειτα πολιτική του. Αυτό, δεν λέγεται ούτε κυκλοθυμισμός, ούτε μικροπρέπεια. Λέγεται σωστή αντίληψη των γεγονότων και των καταστάσεων. Και σε κάτι που είναι ορατό, δεν χρειάζεται διασταύρωση. Και η μπάλα είναι ορατότατη. Ο ρόλος του Ηλιόπουλου ψάχνεται.

Επειδή λοιπόν μιλάμε για τον Αλμέιδα, μιλάμε για μπάλα. Και τον έχω παρομοιάσει σε άρθρο εδώ, με τον Φάντροκ. Που έφερε κάτι διαφορετικό την πρώτη χρονιά και φυσικά αιφνιδίασε τους πάντες. Άσχετα αν είχε μείνει πίσω ένδεκα βαθμούς στην κανονική διάρκεια κι άσχετα αν χρειάστηκε το δώρο του Πειραιά για να πάρουμε τον τίτλο. Χέστα αυτά. Άρα έχει τιμηθεί μπόλικα να παρομοιάζεται με τον Φάντροκ. Και του αναγνωρίζουμε τα πάντα. Μετά τι γίνεται; Δεν υπάρχει μετά; Σταμάτησε ο χρόνος στις χαμένες πατρίδες;

Και να ρωτήσω συγκεκριμένα: Πού είναι το σύστημα του ; Δηλαδή η ένταση, η επιθετική άμυνα και η ταχύτητα. Που πήγαν αυτά; Του τα πήραν οι αντίπαλοι; Τον έμαθαν και δεν έχει λύσεις; Κι άντε και τα έπαθε αυτά φέτος, πέρσι τι συνέβη; Που έχασε ένα πρωτάθλημα που φαινόταν – και ήταν – ακόμα πιο εύκολο από της πρώτης χρονιάς. Θα σου πω εγώ για τον Σαμουράι που αναλαμβάνει πάντα όλες τις ευθύνες. Σταύρωσε φέτος δυο τερματοφύλακες. Την ώρα δήθεν που στράβωσε διότι ο Ηλιόπουλος έβγαλε στη σέντρα τον Στρακόσα.

Κι εγώ λέω, άντε κι έχει ξενερώσει με κάποιον στην διοίκηση.

• Γι αυτό παίζει συνέχεια ο Μαρσιάλ, που είναι μακράν ο χειρότερος παίκτης της ομάδας.
• Γι αυτό δεν παίζει ο Μπρινιόλι;
• Γι αυτό όλες οι αλλαγές του είναι τουρλουμπούκι;
• Γι αυτό αποκλείστηκε από την Νοά;
• Γι αυτό είναι -10 βαθμούς λιγότερους από πέρσι;
• Γι αυτό παίζει ο Φερνάντες που τον έδιωχνε το καλοκαίρι;
• Γι αυτό δεν έπαιζε πέρσι ο Μήτογλου;
• Γι αυτό κρίνονται ακατάλληλοι οι Κοϊτά και Λιούμπισιτς φέτος;

Δεν χρειάζομαι καμία απάντηση, όχι σ αυτά αλλά σε τίποτα. Μπάλα βλέπω σαράντα χρόνια και με δράση ανάλογη και στα τοπικά. Είμαι συνέχεια στα γήπεδα και ειδικά στης ΑΕΚ, πληρώνοντας αδρά. Άρα και να μην έχω την απόλυτη αλήθεια, έχω το δικαίωμα της γνώμης σαν πελάτης. Όπως την έχει ο καθένας φυσικά. Που βέβαια δεν του την στερώ. Όμως δεν μπορεί κάποιο φασιστοειδές – και τέτοιο είναι όποιο έχει προσωπολατρεία ή θρησκεία – να επιβάλει την δική του παρανοϊκή γνώμη που δεν υπακούει σε κανέναν απλό και προφανή ποδοσφαιρικό κανόνα για το τι βλέπουμε στο γήπεδο. Όπως φυσικά δεν μπορεί να μου κανένας Λανουά ότι υπήρξε επιθετικό φάουλ.

Η ιστορία τελείωσε λοιπόν με τον ψυχάκια, μέχρι να τελειώσει οριστικά. Έμεινε μέχρι να φύγει. Διότι η συνάντηση προκλήθηκε διότι κατάλαβε ότι την Κυριακή σταύρωσε την ομάδα. Πολλαπλώς. Και για ένα πιο μελλοντικό : Αντί να πέσει όλος ο οργανισμός ΑΕΚ πάνω στην διαιτησία, ασχολήθηκε ο οργανισμός μας με τον συναισθηματικό κόσμο του Αλμέιδα. Καλώς ή κακώς, θα το δείξει το μέλλον. Που πρόκειται να είναι πολύ πιο άγριο. Και θα θυμίζει τους ψευτομάγους στις πρωτόγονες φυλές.

Ο Ηλιόπουλος πήγε με τον κόσμο. Αυτό που προσπαθεί να κάνει τόσο καιρό. Ο Αλμέιδα έχει ακόμα ρεύμα κι άρα δεν ήθελε να κοντράρει. Ούτε φυσικά ήταν κι έτοιμος για άλλη λύση. Σύρθηκε λοιπόν στα Σπάτα – εκεί εδρεύει άραγε η διοίκηση; συνήθως ο διευθυντής καλεί τον υπάλληλο στο γραφείο του ή το ανάποδο συμβαίνει στις εταιρείες ; – και πήγε με τα νερά του ψυχάκια. Μέχρι να ξεβρασθεί το κουφάρι μόνο του. Ούτως ή άλλως η χρονιά είναι αποτυχημένη, του ψιθυρίζουν οι σύμβουλοι, όπως φυσικά και το περιβάλλον του τίγρη. Έφαγε επίσης και τον Κοσμά δήθεν δίνοντας κι άλλο ένα μήνυμα. Γιατί; Διότι ο Αλμέιδα δεν του κατηγόρησε κάποιον καινούργιο διοικητικό αλλά του έλεγε αόριστες μαλακίες, οπότε έφαγε κι αυτός κάποιον που κανείς δεν ήξερε τι έκανε εκεί μέσα.

Δέστε ζώνες. Τώρα που σφιχταγκαλιάστηκαν, θα τρέχει σαν καθαρόαιμο άτι ο Μαρσιάλ, ο Λαμέλα θα παίζει παντού κι ο Περέιρα, θα παίζει για τρεις. Δεν μπορώ να κρύψω τι θα πρωτοκάνει κι ο Ρότα μαζί με τον Φερναντές. Όπως είχα ξαναγράψει εδώ, η παραμονή Αλμέιδα απλά ρίχνει τις ευθύνες όλες στην διοίκηση. Και πολύ σωστά φυσικά, αφού αυτή πληρώνει, κι είναι και δικό της το μαγαζί. Στους φιλάθλους, όπως εγώ, αν τους αρέσει πάνε, αν όχι δεν πάνε. Όχι όμως και να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε στα πάντα. Βγάζει ένα καινούργιο προϊόν η Αλατίνη. Επειδή έτρωγα ένα άλλο προϊόν της, δεν είμαι πουθενά υποχρεωμένος να αγοράσω και το καινούργιο, που δεν μου αρέσει.

Μπήκε λοιπόν η ομάδα με την ενδεκάδα που θεωρεί ότι είναι η καλύτερη της. Άσχετα αν ο Μήτογλου πήγε σήμερα να παίξει αριστερά, αφού ο Βίντα επιστρατεύθηκε να συμμετάσχει. Φυσικά μπροστά είχαμε τον μηδέν Μαρσιάλ, ενώ από δεξιά ο Λαμέλα προτίμησε να αφήσει την δεξιά του θέση και να παίζει στον άξονα. Σε αυτούς βάλτε και τον ανύπαρκτο Γκαρσία, κι έχετε την εικόνα της ομάδας.

Μια εικόνα που αλλοιώθηκε ξεκάθαρα από τον διαιτητή, που δεν έδωσε ξεκάθαρο πέναλτυ επάνω στον Βίντα, που φυσικά ήταν κι ο κορυφαίος παίκτης μας. Σε αυτό το διάστημα, που ο Πινέδα ήταν πολύ γερά μαρκαρισμένος και που η ομάδα φαινόταν καλύτερη αλλά οι επιθέσεις της από τον άξονα κυρίως, δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Να θυμηθούμε μία τελική;

Αυτό που δεν κατάλαβε ο Αλμέιδα, ήταν η τακτική του αντιπάλου. Που ήταν δουλεμένη αμυντική. Στην ουσία με δυό γραμμές αμύνης και με το ψάξιμο κάποιας αντεπίθεσης. Επομένως στα σημεία η ΑΕΚ υπερτέρησε. Είχε πιο πολλά κόρνερ και φαινόταν ότι ήλεγχε τον ρυθμό όταν είχε την μπάλα. Όμως όταν έφτανε στην αντίπαλη περιοχή, δεν ήξερε τι να κάνει. Η φάση του πέναλτυ που ζητάμε – πιο καραμπινάτο δεν υπάρχει – ήταν μια αναμπουμπούλα σε επέμβαση του αντίπαλου τέρμα. Όχι κάποιο προϊόν δράσης δικής μας.

Συμπερασματικά λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κακώς βρεθήκαμε να χάνουμε αλλά όταν δεν σου δίνουν και ταυτόχρονα εσύ υφίστασαι το λάθος του Γιόνσον και φυσικά το λάθος του Στρακόσα, τότε κοιτάς το κάρμα σου. Σαν τον Ηλιόπουλο που πήγε στα μπουζούκια κι είπε να χορέψει πάνω στους δίσκους με τα λουλούδια. Αυτό πάθαμε κι εμείς σήμερα στο πρώτο μέρος. Ανέβηκες με σιγουριά και βρέθηκες τανάσκελα. Και φυσικά χωρίς επίθεση, από τα πλάγια τι να περιμένεις; Σε φέρανε στον άξονα και σε άφησαν με την εντύπωση ότι είσαι γαμίκος και τραγουδισταράς. Που μπορεί και να είσαι αλλά τώρα πρέπει και να το αποδείξεις στο δεύτερο μέρος.

Όμως ρε φίλοι κι αδερφοί, η σκέψη ήταν στα ρηχά νερά. Μπορεί να μπήκε ο Σιμάνσκι γρήγορα για να αποκτήσει το κεντρικό δίδυμο μεγαλύτερη κινητικότητα, όμως ο αγώνας σε πήγαινε ότι πιο εύκολα θα τρώγαμε γκολ, παρά ότι θα βάζαμε. Διότι ο υδροκεφαλισμός από τον άξονα συνεχιζόταν χωρίς όμως να υπάρχουν επικίνδυνες καταστάσεις. Μπορώ να πω ότι η ΑΕΚ ήταν χειρότερη από το πρώτο μέρος.

Φώναζε το παιχνίδι για εξτρέμ. Αντί να τα βάλει ο Αλμέιδα, τα έβαλε ο αντίπαλος προπονητής. Ο δικός μας περίμενε και μάλιστα συνιστούσε να παίζουμε στο ίδιο τέμπο. Του άρεσε το τέμπο του Μαρσιάλ… Ο οποίος επιβραβεύτηκε κιόλας, διότι όταν ο ψυχάκιας έκανε τις αλλαγές με τα εξτρέμ μπας και κερδίσει πλάτος στο γήπεδο, στην κυριολεξία γάμησε όλη την ομάδα, με τον Μαρσιάλ σέντερ φορ, τον Περέιρα αριστερό μπακ και τον Πινεδα αμυντικό χαφ. Μετά από πέντε λεπτά φυσικά, έκανε κι άλλες αλλαγές διορθώνοντας τα ψυχοφάρμακα που είχε πάρει.

Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, τόφαγε κι ο γάιδαρος που λένε. Ούτε αρχή ούτε τέλος, παρά μόνο γεμίσματα, ξυλίκι κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Και φυσικά μην μου πειράξετε τους Αργεντίνους. Ομάδα για τα μπάζα, που έχασε με κάτω τα χέρια στην ουσία, άσχετα αν μπορούμε να μιλήσουμε για προσωπικά ή διαιτητικά λάθη. Αυτά τα οποία έγιναν από τον ψυχάκια, ούτε στο Δαφνί δεν μπορούν να εξηγηθούν. Διότι στην ουσία φάγαμε και δεύτερο γκολ αλλά το var αυτήν την φορά – μάλλον ισοπαλία ήθελε το παιχνίδι ο Γκαγκάτσης -είδε την παραμάνα ενώ στο πρώτο μέρος είχε χάσει το γουρούνι ολόκληρο.

Χονδρικά λοιπόν, είδαμε μάλλον μια δίκαιη ήττα. Με βάση το δεύτερο μέρος. Είδαμε όμως μια τραγική αντιμετώπιση από προπονητικής πλευράς. Που δεν διόρθωνε κάποια κακώς κείμενα, αλλά ανατίναζε ολόκληρο το οικοδόμημα. Και που για μένα δεν είναι κακό κοουτσάρισμα. Είναι μία κουβέντα : Διώχτε με, δεν κάνω. Οπότε εφόσον σηκώθηκε ο Ηλιόπουλος από τα πανέρια, καλό είναι να δει την κατάσταση, όχι ότι σώζεται κάτι φέτος. Οι παλαίμαχοι μπροστά είναι δεδομένοι – ο Μαρσιάλ επίτηδες χρησιμοποιείται τόσο πολύ αφού έχει κάνει την κούρσα με το αγωνιστικό του Ηλιόπουλου – και οι παίκτες αλλάζουν θέσεις, μόνο και μόνο για να δείξει οξυδέρκεια σκέψης ο ψυχάκιας, ενώ τίποτα τέτοιο δεν δουλεύεται στις προπονήσεις. Ένα συνεχές μπέρδεμα γίνεται από τον προπονητή, ενώ η διοίκηση μιλάει για ΔΥΟ ενδεκάδες.

Ό,τι μπορούσε έκανε κι ο Λαμέλα. Το ίδιο κι ο Μαρσιαλ. ΕΙΝΑΙ ΤΕΩΣ ΠΑΙΚΤΕΣ. ΞΥΠΝΕΙΣΤΕ. Παίκτης Φεράντες, δεν υπάρχει. Σεντερ μπακ, δεν είναι ο Σιμάνσκι. Ο Πινέδα δεν μπορεί να κρατάει όλο το κέντρο μόνος του. Ο Περέιρα, είναι για να κάνει βουτιές στον Αστέρα με βίζιτες. Ο Μπρινιόλι έπρεπε να είναι βασικός εδώ και πολύ καιρό. Το να ψάχνουν αριστερό μπακ απλά με ξεπερνάει. Είναι σαν να μην βλέπουν τίποτα σε όλη την ομάδα. Ουστ μαλάκες.

Υγ. Πέρσι είχαμε κάνει διπλό. Άρα η ομάδα είναι -10 βαθμούς σε σχέση με πέρσι.