Διάβασα για εκτεταμένο rotation από την μεριά του αντιπάλου – συγνώμη που δεν ξέρω τους βασικούς, άρα μπορεί και να κάνω λάθος -, την ώρα που μάλλον έβλεπα τους βασικούς τους δικούς μας. Φυσικά έλειπε ο Μαρσιάλ, αν θεωρείται βασικός. Αυτό πριν αρχίσει το παιχνίδι.
Που στο πρώτο μέρος, πρέπει να είναι από τις πιο εύκολες κριτικές, που έχω βρεθεί να γράψω. Διότι εγώ ξέρω ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, παίζεται από δυο αντιπάλους. Την ΑΕΚ δεν την είδα μέσα στο γήπεδο. Ούτε σαν φυσική κατάσταση, ούτε σαν δύναμη, ούτε σαν πλάνο. Πλάνο επίθεσης, αντεπίθεσης, ή άμυνας. Και φυσικά το σκορ, που ήταν προϊόν τύχης στο πρώτο γκολ και λάθους στο δεύτερο, δεν λύνει τις απορίες μου.
Διότι, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ότι η ΑΕΚ ήταν φοβισμένη, φυσικά χωρίς πλάνο – άλλωστε ποτέ δεν έχει – αλλά κι απόλυτα φουκαριάρα. Πάντα δεύτερη, για να μην πω τρίτη πάνω στη μπάλα, χωρίς δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες και φυσικά χωρίς ηθικό, αφού δεν είχε σταθερές για να στηριχτεί στο γήπεδο. Τα σέντερ μπακ της τραγικά, Πινέδα ανύπαρκτος, την ώρα που έβλεπε έναν καταιγισμό ενέργειας, πάθους και διάθεσης να την καταπίνει. Έβλεπα τον αντίπαλο προπονητή – για μένα είναι αστείος – να χτυπιέται και τον Αλμέιδα να τρώει κάρτα, να βγάζει το μπουφάν και να μαλώνει με τους γύρω του.
Φυσικά δεν μου φταίει ο Αλμέιδα ΣΗΜΕΡΑ. Φυσικά μου φταίει ο ξάδερφος του Ηλιόπουλου, όπως και η γιαγιά του για την οποίαν δεν έχει μιλήσει κάποιος δημοσιογράφος, ίσως από σεβασμό στην ηλικία της. Φυσικά φταίει ο Μουκουντί, ο Βίντα, ο Πινέδα, ο Σιμάνσκι κι ο Λαμέλα. Φταίνε κι άλλα, αλλά χρειάζονται; Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε πει ακόμα και μετά από νικηφόρα αποτελέσματα. Εκτός αν στην Ελλάδα, υπάρχει κάποια κρυμμένη Λίβερπουλ στον Πειραιά, και δεν την είχαμε πάρει χαμπάρι.
Έλεγα λοιπόν, με χαμένη την πρόκριση, ότι θα βάζαμε το γκολ της τιμής ή ότι θα έπιαναν κάποιο τόπο οι εντολές του Αλμέιδα στο διάλειμμα. Διαψεύστηκα. Η ΑΕΚ εξακολούθησε να είναι της πλάκας ομαδούλα – εντάξει μπορούμε να ζητήσουμε κι ένα φάουλ σε μια έξοδο του Πασχαλάκη που στην εξέλιξη φάγαμε γκολ -, χωρίς διάθεση, χωρίς νεύρο. Ήταν σαν να έβλεπες κάποια κάρα αγίου και προσκυνούσες να γίνει κάποιο θαύμα. Κυρίως να βρεις κάποιον διακριθέντα. Το θαύμα έγινε σε μένα. Βρήκα τον Ελίασον.
Φυσικά με ένα εξτρέμ, δεν μπορείς να έχεις κι απαιτήσεις. Διότι όλοι ήταν της πλάκας. Και δεν ήταν θέμα κακιάς βραδιάς. Ήταν θέμα ανημποριάς. Εντελώς ξεκάθαρα πράματα. Πράματα τα οποία γράψανε ιστορία : Τέτοιο σκορ δεν το πέτυχε φέτος ο αντίπαλος, ούτε απέναντι στην Ραφήνα. Ούτε σε φιλικό. Κι η ιστορία λέει : Ηλιόπουλος – Αλμέιδα – οι ένδεκα που μπήκαν. Στο μουσείο δεν βάζουμε μόνο νίκες. Ειδικά στο μουσείο της ΑΕΚ, ξεκινάμε από ήττες. Οπότε οι σημερινοί, καλό είναι να κοσμήσουν κάποια προθήκη.
Εγκλωβισμένοι σε μικρούς χώρους, πασίτσες χωρίς καμία προοπτική και χωρίς να μπορείς να φρενάρεις τίποτα, άδειος από ενέργεια και φυσικά νεκρός από ψυχολογία. Και φυσικά, απολογιστικά, σε μία από τις χειρότερες ήττες που εγώ προσωπικά έχω δει ( η άλλη είναι όταν χάσαμε με το ίδιο σκορ στο μνημόσυνο της θύρας 7 ). Κρίμα, και μόνο κρίμα. Και φυσικά, ντροπή. Κι όπως δίνουμε συγχαρητήρια, μπορούμε να δώσουμε συλλυπητήρια. Δικά μας είναι όλα. Όπως και οι γνώμες και οι απόψεις, που είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουν έναν. Ειδικά αυτοί που δεν τους καθάρισε ο Άρης…