…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Μπήκε λοιπόν η ομάδα με την ενδεκάδα που θεωρεί ότι είναι η καλύτερη της. Άσχετα αν ο Μήτογλου πήγε σήμερα να παίξει αριστερά, αφού ο Βίντα επιστρατεύθηκε να συμμετάσχει. Φυσικά μπροστά είχαμε τον μηδέν Μαρσιάλ, ενώ από δεξιά ο Λαμέλα προτίμησε να αφήσει την δεξιά του θέση και να παίζει στον άξονα. Σε αυτούς βάλτε και τον ανύπαρκτο Γκαρσία, κι έχετε την εικόνα της ομάδας.

Μια εικόνα που αλλοιώθηκε ξεκάθαρα από τον διαιτητή, που δεν έδωσε ξεκάθαρο πέναλτυ επάνω στον Βίντα, που φυσικά ήταν κι ο κορυφαίος παίκτης μας. Σε αυτό το διάστημα, που ο Πινέδα ήταν πολύ γερά μαρκαρισμένος και που η ομάδα φαινόταν καλύτερη αλλά οι επιθέσεις της από τον άξονα κυρίως, δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Να θυμηθούμε μία τελική;

Αυτό που δεν κατάλαβε ο Αλμέιδα, ήταν η τακτική του αντιπάλου. Που ήταν δουλεμένη αμυντική. Στην ουσία με δυό γραμμές αμύνης και με το ψάξιμο κάποιας αντεπίθεσης. Επομένως στα σημεία η ΑΕΚ υπερτέρησε. Είχε πιο πολλά κόρνερ και φαινόταν ότι ήλεγχε τον ρυθμό όταν είχε την μπάλα. Όμως όταν έφτανε στην αντίπαλη περιοχή, δεν ήξερε τι να κάνει. Η φάση του πέναλτυ που ζητάμε – πιο καραμπινάτο δεν υπάρχει – ήταν μια αναμπουμπούλα σε επέμβαση του αντίπαλου τέρμα. Όχι κάποιο προϊόν δράσης δικής μας.

Συμπερασματικά λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κακώς βρεθήκαμε να χάνουμε αλλά όταν δεν σου δίνουν και ταυτόχρονα εσύ υφίστασαι το λάθος του Γιόνσον και φυσικά το λάθος του Στρακόσα, τότε κοιτάς το κάρμα σου. Σαν τον Ηλιόπουλο που πήγε στα μπουζούκια κι είπε να χορέψει πάνω στους δίσκους με τα λουλούδια. Αυτό πάθαμε κι εμείς σήμερα στο πρώτο μέρος. Ανέβηκες με σιγουριά και βρέθηκες τανάσκελα. Και φυσικά χωρίς επίθεση, από τα πλάγια τι να περιμένεις; Σε φέρανε στον άξονα και σε άφησαν με την εντύπωση ότι είσαι γαμίκος και τραγουδισταράς. Που μπορεί και να είσαι αλλά τώρα πρέπει και να το αποδείξεις στο δεύτερο μέρος.

Όμως ρε φίλοι κι αδερφοί, η σκέψη ήταν στα ρηχά νερά. Μπορεί να μπήκε ο Σιμάνσκι γρήγορα για να αποκτήσει το κεντρικό δίδυμο μεγαλύτερη κινητικότητα, όμως ο αγώνας σε πήγαινε ότι πιο εύκολα θα τρώγαμε γκολ, παρά ότι θα βάζαμε. Διότι ο υδροκεφαλισμός από τον άξονα συνεχιζόταν χωρίς όμως να υπάρχουν επικίνδυνες καταστάσεις. Μπορώ να πω ότι η ΑΕΚ ήταν χειρότερη από το πρώτο μέρος.

Φώναζε το παιχνίδι για εξτρέμ. Αντί να τα βάλει ο Αλμέιδα, τα έβαλε ο αντίπαλος προπονητής. Ο δικός μας περίμενε και μάλιστα συνιστούσε να παίζουμε στο ίδιο τέμπο. Του άρεσε το τέμπο του Μαρσιάλ… Ο οποίος επιβραβεύτηκε κιόλας, διότι όταν ο ψυχάκιας έκανε τις αλλαγές με τα εξτρέμ μπας και κερδίσει πλάτος στο γήπεδο, στην κυριολεξία γάμησε όλη την ομάδα, με τον Μαρσιάλ σέντερ φορ, τον Περέιρα αριστερό μπακ και τον Πινεδα αμυντικό χαφ. Μετά από πέντε λεπτά φυσικά, έκανε κι άλλες αλλαγές διορθώνοντας τα ψυχοφάρμακα που είχε πάρει.

Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, τόφαγε κι ο γάιδαρος που λένε. Ούτε αρχή ούτε τέλος, παρά μόνο γεμίσματα, ξυλίκι κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Και φυσικά μην μου πειράξετε τους Αργεντίνους. Ομάδα για τα μπάζα, που έχασε με κάτω τα χέρια στην ουσία, άσχετα αν μπορούμε να μιλήσουμε για προσωπικά ή διαιτητικά λάθη. Αυτά τα οποία έγιναν από τον ψυχάκια, ούτε στο Δαφνί δεν μπορούν να εξηγηθούν. Διότι στην ουσία φάγαμε και δεύτερο γκολ αλλά το var αυτήν την φορά – μάλλον ισοπαλία ήθελε το παιχνίδι ο Γκαγκάτσης -είδε την παραμάνα ενώ στο πρώτο μέρος είχε χάσει το γουρούνι ολόκληρο.

Χονδρικά λοιπόν, είδαμε μάλλον μια δίκαιη ήττα. Με βάση το δεύτερο μέρος. Είδαμε όμως μια τραγική αντιμετώπιση από προπονητικής πλευράς. Που δεν διόρθωνε κάποια κακώς κείμενα, αλλά ανατίναζε ολόκληρο το οικοδόμημα. Και που για μένα δεν είναι κακό κοουτσάρισμα. Είναι μία κουβέντα : Διώχτε με, δεν κάνω. Οπότε εφόσον σηκώθηκε ο Ηλιόπουλος από τα πανέρια, καλό είναι να δει την κατάσταση, όχι ότι σώζεται κάτι φέτος. Οι παλαίμαχοι μπροστά είναι δεδομένοι – ο Μαρσιάλ επίτηδες χρησιμοποιείται τόσο πολύ αφού έχει κάνει την κούρσα με το αγωνιστικό του Ηλιόπουλου – και οι παίκτες αλλάζουν θέσεις, μόνο και μόνο για να δείξει οξυδέρκεια σκέψης ο ψυχάκιας, ενώ τίποτα τέτοιο δεν δουλεύεται στις προπονήσεις. Ένα συνεχές μπέρδεμα γίνεται από τον προπονητή, ενώ η διοίκηση μιλάει για ΔΥΟ ενδεκάδες.

Ό,τι μπορούσε έκανε κι ο Λαμέλα. Το ίδιο κι ο Μαρσιαλ. ΕΙΝΑΙ ΤΕΩΣ ΠΑΙΚΤΕΣ. ΞΥΠΝΕΙΣΤΕ. Παίκτης Φεράντες, δεν υπάρχει. Σεντερ μπακ, δεν είναι ο Σιμάνσκι. Ο Πινέδα δεν μπορεί να κρατάει όλο το κέντρο μόνος του. Ο Περέιρα, είναι για να κάνει βουτιές στον Αστέρα με βίζιτες. Ο Μπρινιόλι έπρεπε να είναι βασικός εδώ και πολύ καιρό. Το να ψάχνουν αριστερό μπακ απλά με ξεπερνάει. Είναι σαν να μην βλέπουν τίποτα σε όλη την ομάδα. Ουστ μαλάκες.

Υγ. Πέρσι είχαμε κάνει διπλό. Άρα η ομάδα είναι -10 βαθμούς σε σχέση με πέρσι.

Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις και πειραματική την σημερινή ενδεκάδα, όχι μόνο λόγω του υποχρεωτικού rotation αλλά και διότι έπαιξαν άνθρωποι που προχθές είχαν βγάλει 120 λεπτά ή και άνθρωποι, που ήταν σε καινούργιες θέσεις. Δεν έχω προσωπικά κανένα παράπονο. Η ΑΕΚ ήταν αυτή που έπρεπε να είναι, αφεντικό σε ολόκληρο το παιχνίδι, και μπορώ να πω ότι ήταν από τις καλύτερες μας εμφανίσεις φέτος.

Με Γκατσίνοβιτς λοιπόν αριστερό μπακ και Σιμάνσκι σέντερ μπακ – τι ζημιά έχει πάθει τελικά ο Κάλενς ; – η ομάδα μπήκε δυνατά, ορεξάτα κι επιβλητικά. Η σκέψη του Αλμέιδα για τον Σιμάνσκι, με βρήκε απόλυτα σύμφωνο κι ήταν πολλή έξυπνη. Ένα επί πλέον χαφ, αν χρειαζόταν, βάσει της δεδομένης επιλογής παιχνιδιού από την Καλλιθέα. Σε ένα σύστημα που έμοιαζε με το κλασσικό που παίζουμε, όμως σε πολλές περιπτώσεις έμοιαζε και 3-5-2 καθ’ υπερβολήν φυσικά. Το σίγουρο είναι ότι είδαμε τον Μήτογλου σε ρόλο αριστερού σέντερ ή κι απόλυτα κεντρικού, όταν γινόντουσαν οι επιθέσεις μας.

Ήταν μια ΑΕΚ πολλή καλή. Άψογη στα πλάγια μπακ της, κι άψογη στην πίεση του κέντρου. Πολλή δυνατή στην οργάνωση του παιχνιδιού της και στο τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Μπορεί ο Φερνάντες σήμερα να μην ήταν καλός, ήταν όμως καλοί οι περισσότεροι. Με διάθεση για μάχη, με σωστή αλληλοκάλυψη και με πολλά τρεξίματα. Και πάντα πρώτοι στη μπάλα. Δεν ήθελε και πολύ το ποδόσφαιρο. Μας αντάμειψε.

Με ένα γκολ του Μήτογλου – πράγματι άλλη μία τρομερή εμφάνιση – και με πλήθος προσπαθειών, είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα, με ένα τρομερό δοκάρι του Γκατσίνοβιτς, και με τρεις εκπληκτικές αποκρούσεις του αντίπαλου τέρμα. Ήμασταν καταιγιστικοί στο πρώτο ημιχρόνιο, που δεν θέλαμε να τελειώσει. Από τις πιο μεστές εμφανίσεις μας.

Όχι ότι άλλαξε κάτι στο δεύτερο μέρος. Ένα ημιχρόνιο που καθυστέρησε στην ουσία να ξεκινήσει από την βροχή που έπεφτε. Πάλι η ΑΕΚ διαβασμένη. Όταν έπρεπε να γίνει συρτή η μπαλιά γινόταν, όταν έπρεπε να σηκωθεί, και πάλι γινόταν το σωστό. Ακόμα κι ο Αλμέιδα σήμερα, ήταν καταπληκτικός με τις αλλαγές του. Διότι έβαζε τον σωστό παίκτη στην σωστή συγκυρία και στη σωστή θέση. Πολύ σωστά αντικαταστάθηκε ο Φερνάντες από τον χείμαρρο Γκαρσία, και πολύ σωστά μπήκε ο Περέιρα ή κι ο Λιούμπισιτς για να τονωθεί το κέντρο. Θα μου πείτε μπήκε κι ο Μαρσιάλ – λάθος ήταν αυτό για τον Κοϊτά που μάρκαρε – αλλά τέλος καλό όλα καλά.

Κι αυτό το λέω διότι σήμερα αμαύρωσε ο Γκατσίνοβιτς με την κόκκινη που πήρε, την πολλή καλή του εμφάνιση. Οπότε με Μαρσιάλ από αριστερά και χωρίς μπακ, δεν ήθελες πολύ να πάθεις κάποια ζημιά. Όμως η εμφάνιση ήταν τόσο καλή, που η Καλλιθέα προσπαθούσε να μην συντριβεί και δεν είχε στο μυαλό της πλέον να διαβάσει κάποια αδυναμία μας. Αυτό είχαν προκαλέσει οι επελάσεις του Γκαρσία από δεξιά, όπως και οι εφορμήσεις του Λιούμπισιτς από το κέντρο. Όλα αυτά μεταφράστηκαν σε ένα απίστευτο δοκάρι του Γκαρσία και σε ένα τρομερό γκολ από τον Λαμέλα με χτύπημα φάουλ. Την ώρα που θυμάμαι δυο πολύ καλές αποκρούσεις του Στρακόσα σε ένα λεπτό δικής μας αμυντικής αδράνειας.

Σήμερα λοιπόν ευχαριστηθήκαμε μπάλα. Στο πρώτο παιχνίδι που είδαμε με βροχή στο καινούργιο γήπεδο. Με την ΑΕΚ να επιβεβαιώνει την παράδοση, που παίζει πάντα καλά όταν βρέχει. Και είδαμε τον Σιμάνσκι μακράν κορυφαίο, να ηγείται όλου αυτού του θεάματος. Χωρίς όμως στην ουσία να έχει υστερήσει κανένας. Ακόμα κι αυτοί που μπήκαν, πρόλαβαν να προσφέρουν κάτι στην όλη εμφάνιση. Και φύγαμε χαρούμενοι ανταλλάσσοντας ευχές για καλή υγεία για το όταν και αν ξαναβρεθούμε. Διότι αν ο Ηλιόπουλος δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει παίρνοντας εισιτήρια για τα εκτός έδρας, μπορεί να το καταλάβει αν θα παίξουμε όλα τα μπαράζ χωρίς κόσμο. Όπου βέβαια, δεν θα θεωρείται απλά τρελός – χαϊδευτικό είναι αυτό ακόμα – αλλά εγκάθετος και βαλτός, που δεν έχει κάνει ακόμα διαμαρτυρία ή έφεση.

Υγ1. Ο Μελισσανίδης μια χαρά είναι με τον Μαρινάκη πλέον. Λογικά πράματα. Οι έντονες κουβέντες με τον Ηλιόπουλο, είτε άμεσα είτε με φαλακρούς, όλοι κατανοούμε τι σημαίνουν.

Υγ2. Χαιρετώ τον τεράστιο αθλητή και άνθρωπο, Άμραμπαντ. Η προσωπικότητα του θα λείψει από τα αποδυτήρια.

Μπορεί ο Ηλιόπουλος να συνόδευσε την ομάδα, όμως δεν συνέβη το ίδιο και με τους παλαίμαχους, που παίζανε μπροστά. Κι αν ο Λαμέλα πεις ότι είναι πολυθεσίτης, τι να πεις για τον Μαρσιάλ; Τον είδαμε πουθενά; Έκανε τίποτα στον χώρο ή σε ατομική προσπάθεια ; Και πάλι καλά που το var δεν φωνάζει για κίτρινη κάρτα. Κάπως έτσι έμεινε στο γήπεδο, ο χειρότερος όλων.

Σε μια ΑΕΚ που ξεκίνησε καλά αλλά όσο πέρναγε η ώρα, έδινε το κέντρο και τα μέτρα μέσα στο γήπεδο στον αντίπαλο. Και μιλάω για την αμυντική οργάνωση. Διότι επιθετικά δεν υπήρχε τίποτα από την τριάδα. Οπότε λογικά είχαμε καλύτερο όλων τον Μουκουντί και φυσικά τον Γιόνσον που έτρεχε για δύο. Χωρίς να θέλω να πω κάτι για τον Περέιρα, που προσπάθησε κι αυτός στον αόρατο ρόλο που του είχε ανατεθεί.

Χονδρικά η ομάδα ήταν της πλάκας κι έψαχνα να βρω κάποια τελική ( δεν ασχολούμαι με την στατιστική ). Παίζοντας απέναντι σε αντίπαλο, που δεν ήταν τίποτα το τρομερό ή εξεζητημένο. Ένα νορμάλ ποδόσφαιρο έπαιζε και μάλιστα με μπόλικα λάθη στην ανάπτυξη του. Φυσικά δεν μπορώ να πω ότι η ΑΕΚ κινδύνεψε στη σούπα του πρώτου ημιχρόνιου, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι είδαμε μια καλή επιθετική προσπάθεια ή κάποια στοιχεία της παλιάς ΑΕΚ. Αυτό που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι έπαιζε ο Μουκουντί με τον Γιόνσον κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Στη συνέχεια σε αυτούς προστέθηκαν κι ο Μπρινιόλι καθώς και ο Χατζησαφί. Άντε να πούμε και τον πολύ τρεχαλητό και φιλότιμο Πινέδα. Τίποτα όμως το σπουδαίο. Μια ΑΕΚ κακή, νωθρή κι αδιάβαστη, που έψαχνες να βρεις πώς ακριβώς θέλει να πάρει την πρόκριση. Λέω πρόκριση διότι για νίκη, μόνο τυχαία. Κάτι που παραλίγο να γίνει στο δεύτερο μέρος με το δοκάρι του Πινέδα, χωρίς να μπορώ να ισχυριστώ ότι θα ήταν ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Όχι ότι ο ΠΑΟΚ ήταν καταιγιστικός, όμως ρε παιδί μου ήταν πιο ορθολογικός μέσα στο γήπεδο.

Μην λέμε πολλά, από ένα σημείο και μετά ο αντίπαλος κουράστηκε και βρήκε την ευκαιρία η ομάδα μας να ισορροπήσει το παιχνίδι χωρίς όμως να ψάχνει το γκολ αλλά πιο πολύ να κρατήσει το μηδέν πίσω. Και μπορώ να πω ότι θα το έπαιρνε αλλά ήρθε ένα γκολ σε νεκρό σημείο, που έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Φυσικά ο κύριος λόγος που πήγαμε στην παράταση ήταν ο αποσυντονισμός που επέφερε στην ομάδα ο Αλμέιδα. Που του πήρε μπόλικο χρόνο να καταλάβει ότι έπρεπε να βγει ο Μαρσιάλ κι ο Λαμέλα κι ότι φυσικά η ομάδα χρειαζόταν νέο πνευμόνι στο κέντρο, δηλαδή τον Σιμάνσκι, κι όχι να σκάσει και σήμερα τον Πινέδα.

Φαντάσου τώρα να κυνηγάς αποτέλεσμα για την πρόκριση και να έχεις μέσα τον Πιερό, τον Μάνταλο και τον Γκατσίνοβιτς. Ίσα που τρελαίνεσαι, ειδικά αν είσαι Ηλιόπουλος. Κι όμως μέσα σε αυτή την παρακμή, μέσα σε μαζικές άμυνες και μέσα σε φάση που ήταν αδύνατον να κρατηθεί η μπάλα, είχε γίνει κι ένα σωστό : Είχε βγει αυτή η μισοριξιά που λέγεται Ρότα, κι είχε μπει ο Οντουμπάτζο. Που έμελλε να ισοφαρίσει. Και να περάσει στους διακριθέντες σαν έξτρα αλλαγή στην παράταση. Οι δημοσιογραφάρες θα μιλήσουν για σχεδιασμό. Εγώ θα μιλήσω ότι τράβηξε ο ψυχάκιας στο 30 κι έβγαλε 31.

Και να περνάς τραγικές στιγμές στην οθόνη μπροστά. Διότι έβλεπες την ανικανότητα του ΠΑΟΚ, αλλά έβλεπες και την νωχελικότητα της ΑΕΚ και την αδυναμία της να κατέβει το γήπεδο, όπως κι έβλεπες την επιθετική νοοτροπία μας να έχει γίνει γαρύφαλλο σε μπουζουκτζήδικο. Μιλάμε για άκρως τραγικό παιχνίδι μας, που όμως ο Θεός της μπάλας ήθελε εμάς κι όχι τους κλεφτοκοτάδες, τους Κούγιες και τους λαθροτσιγαράδες. Δεν πανηγυρίζω, όμως μπορώ να πω ότι η ΑΕΚ δίκαια προκρίθηκε λόγω του πρώτου αγώνα, που δεν πήραμε το σκορ.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΓΙΟΝΣΟΝ. ΣΤΟΝ ΜΟΥΚΟΥΝΤΙ. ΣΤΟΝ ΜΠΡΙΝΙΟΛΙ. ΣΤΟΝ ΧΑΤΖΗΣΑΦΙ.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΟΝΤΟΥΜΠΑΤΖΟ. ΗΤΑΝ ΓΚΟΛΑΡΑ.

Υγ. Ηλιόπουλε δεν υπάρχει πρόβλημα. Δίνε εισιτήρια στους ηλίθιους και μετά βγάζε διαρκείας στην παρέα σου.

Στις αρχές λοιπόν του 2025, η ΑΕΚ παρατάχθηκε με την αναμενόμενη ενδεκάδα της με σκοπό μόνο τη νίκη. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε μεγάλη ένταση ή νεύρο στο παιχνίδι μας, ούτε φυσικά μπορούμε να μιλήσουμε για υπερθέαμα. Όμως σίγουρα ξεχώριζες σήμερα τον καθοδηγητή Πινέδα, που μαζί με τον Γιόνσον και τον πολύ δραστήριο και ουσιαστικό Φερναντές. Και το τέλος του ημιχρόνιου, μας βρήκε να προηγούμαστε δίκαια μετά από ωραία προσπάθεια του Φερναντές και το μετρημένο σουτ του Γιόνσον από το ύψος σχεδόν της περιοχής.

Δίκαια λόγω κατοχής μπάλας και πολύ υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας. Είχαμε κι ένα δοκάρι και κάποιες άλλες ψευτοτελικές, είχαμε όμως και κάποιες απειλητικές καθόδους του αντιπάλου, προϊόν ατομικών λαθών του κέντρου μας. Σήμερα πραγματικά ο Λιούμπισιστς ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Σε ένα παιχνίδι αρκετά εύκολο να διαβαστεί : Ο Βόλος δεν πίεζε την άμυνα μας, και ήταν σχεδόν όλος μαζεμένος στο μισό γήπεδο, ψάχνοντας κάποια γρήγορη αντεπίθεση. Πράμα το οποίο δούλεψε και φυσικά έγινε επικίνδυνο αφού μετά το λάθος σου, είσαι περισσότερο ακάλυπτος.

Η δική μας ομάδα, όπως προείπα, δεν έβγαλε μάτια αλλά έκανε το καθήκον της. Ήταν ελαφρώς μπλαζέ, αλλά να μην ξεχνάμε την έλλειψη κενών χώρων στο ανοιχτό γήπεδο και το ασφυκτικό και πολυπρόσωπο μαρκάρισμα μέσα στην περιοχή του Βόλου. Μπορεί να έμοιαζε νωθρή, ήταν όμως διαβασμένη και προσεκτική, απέναντι στην παγίδα του Μπράτσου, που σαν προπονητής είναι πολύ σοβαρός. Τα λάθη γίνανε λόγω προσωπικών επιλογών των χαφ να σπάσουν αυτό το τείχος κι όχι από κάποια λανθασμένη πάσα. Ένα άλλο ωραίο στοιχείο που πρόσεξα ήταν η εναλλαγή των ρόλων στα δεξιά μεταξύ Γκαρσία και Μαρσιάλ. Το μόνο που μένει είναι να συνεχίσουμε έτσι ακριβώς και στο δεύτερο μέρος.

Πράγμα το οποίο δεν έγινε. Η ΑΕΚ μπήκε πιο αποφασιστικά και σκόραρε δυό σχεδόν απανωτά γκολ. Κι όλοι περιμέναμε την ήρεμη βραδυά καθώς κι ένα πιθανό rotation. Όμως θα έλεγα ότι παραχαλάρωσε η ομάδα, όπως και ο πάγκος της. Κι αντί να πάμε σε μια λογική διαχείριση του σκορ και του χρόνου, πήγαμε σε ένα παιχνίδι playstation τόσο σε ονόματα παικτών όσο και σε θέσεις που κλήθηκαν να παίξουν. Άλλος πιο μόνιμα ( Χατζησαφί σαν σέντερ μπακ ) κι άλλος πιο προσωρινά ( Γκατσίνοβιτς αριστερό μπακ ). Κι άλλα γίνανε, όπως ας πούμε η απόλυτη νέκρωση της δεξιάς πλευράς, αλλά φυσικά θα καλυφθούν πίσω από το ευρύ σκορ της επικράτησης μας. Ας μην κουραζόμαστε μέρες που είναι.

Το σίγουρο είναι ότι με αυτό το 0-3 που είχαμε, ο αντίπαλος άνοιξε τελείως και προσπάθησε να βγει μπροστά. Κάτι η χαλαρότητα μας, κάτι οι αλλαγές που είχαν γίνει, φέρανε το 1-3 κι έναν εκνευρισμό, πιο πολύ για το χάλασμα της γενικής εικόνας μας. Και φυσικά κι έναν φόβο σε περίπτωση που τρώγαμε και δεύτερο. Αυτό που έχω γράψει ότι δεν είσαι σίγουρος γενικά.

Όμως η φοβία – μπορεί και νάταν μόνο δική μου -, κράτησε μόνο κανά δεκάλεπτο. αφού μπήκε και τέταρτο γκολ και πήραμε αβάντσο. Δεν ήταν ότι ανεβάσαμε κάποια ταχύτητα ή ότι παίξαμε πιο σοβαρά, άλλωστε με Μάνταλο και Περέιρα καθώς και τον εκτός τόπου και χρόνου Λαμέλα δεν πας πουθενά, αλλά ότι ο Βόλος πίστεψε σε ολική ανατροπή και η περιοχή του ήταν κανονικό αεροδρόμιο. Και θα μπορούσε φυσικά μετά το 1-4, να φάει άλλα τόσα. Πράμα το οποίο δεν έγινε αφού πλέον όλοι οι δικοί μας θέλανε να σκοράρουνε, αλλά κατώρθωσαν να φάνε κι ένα δεύτερο γκολ, δείγμα φυσικά της απόλυτης ασυνεννοησίας που επικρατούσε στην ομάδα.

Λεπτομέρειες όμως είναι κι αυτά. Κι ειδικά για τους δέκα χιλιάδες ανθρώπους μας, που ταξίδεψαν στον Βόλο κι έστησαν αυτό το πανηγύρι. Βλέποντας την ΑΕΚ να κερδίζει με 4-2 και να μπαίνει με το δεξί στο νέο χρόνο. Οπότε μόνο συγχαρητήρια αξίζουν σήμερα κι ειδικά στους κορυφαίους που φάνηκαν με το καλημέρα κι αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου στους οποίους προστέθηκε κι ο Μήτογλου για την συνολική του παρουσία. Και κλείνουμε με την ευχή να γράφουμε τα ίδια και την Πέμπτη.

Να γιορτάσουμε που έφυγε. Που γλυστρισε. Να χαρουμε για τις μερες που χαθηκαν για παντα. Να ανοιξεις σαμπάνιες που πλησιαζεις ακομα πιο κοντά στο λάκο.. Να πετας σερπαντινες για τα χρονια σου που δεν θα ξανάρθουν. Τα “παλιά”, που τα διώχνουμε με τις κλωτσιες κάθε Δεκέμβρη. Οτι και καλά δεν είσαι πεισιθάνατος αλλά ερασιθάνατος. Δεν σε πάνε σπρώχνοντας στο χώμα, αλλά τρέχεις χοροπηδώντας κατά ‘κει. Εύγε.

Δεν είναι κακό να ζει κανείς με παραμύθια. Το κακό είναι να το παίζει κανείς χαζοχαρούμενα αγαθός και να θέλει να δει με παιδικά κυάλια ενώ είναι τίγκα στη παραδοπιστία,στον ατομισμό και την μικρότητα. Αλλά θέλει μερικές ημέρες το χρόνο να πιστεύει ότι παλιμπαιδίζοντας με σοβαροφάνεια ευχόμενος ακόμα και ανέξοδα βαρύγδουπα πράγματα για να επιβεβαιώσει έτσι τη μαλακία που τον δέρνει, ότι έτσι στήνοντας λαμπιόνια-ξώβεργες στα μπαλκόνια θα πιάσει τα ξωτικά που του γδέρνουν στη ζωή και αυτη θα γίνει βιωτή. Και καθε λιγο δωσ’του κλωτσοπατινάδα ο παλιός χρόνος για να κανει χωρο για τον “νέο”, ενώ το μόνο που υπάρχει είναι το αστραπιαίο Τώρα και τίποτα πιο πριν ή πιο μετά από αυτό.

Τα παιδιά έχουν κάθε δικαιολογία, να γιορτάζουν, γιατι δεν θέλουν και πολυ να χαρούν. Γιατί ήδη ζουν μέσα στο παραμύθι τους. Δεν το αναζητούν το ψευτοπαραμυθιασμα , οπως ο ενήλιξ μαλάκας για να ξεγελάσει ή να ξορκίσει τους δαίμονες του. Ας μη τον ξυπνήσουμε και του πούμε ότι εν έτι 2024 μ.Χ. πιστεύει σε περισσότερες δοξασίες και προσκυνάει περισσότερα φαντάσματα από ότι οι απότατοι πρόγονοι του που ζούσαν σε σπηλιές. Τουλάχιστον εκείνοι είχαν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Σήμερα ο σύγχρονος μαλάκας πιστεύει ακόμα ότι έχει μια ειδική και συγκεκριμένη αποστολή ερχόμενος στον κόσμο…ότι φεύγοντας από αυτόν τον περιμένουν παράδεισοι…και ότι στο μεσοδιάστημα, την ζωή του την ορίζει ο Δίας, ο Τοξότης και ο Αιγόκερος. Δηλαδη οι άνθρωποι των σπηλαίων πίστευαν-ελλείψει γνώσεων ότι ο Ηλιος γυρίζει γύρω απο τη Γή, ενώ ο σημερινος πολύξερος ρεμπερσκές πιστεύει ότι το Σύμπαν ολόκληρο γυρίζει γύρω του. (και καμιά φορά “συνομωτεί κι όλας για πάρτι του” Αλλη μαλακία αυτή.) Μιλάμε για φουλ του αυταρεσκα ηλίθιου.

Δεν βαριέσαι. Ας μη χαλασουμε χατίρι….μέρες που είναι . Τί μέρες δεν ξέρω, διότι είναι όλες ίδιες από πλευράς μοναδικότητας και πολυτιμότητας. Ας επιτρέψουμε στον σύγχρονο δεισιδαίμονα να αποχαιρετάει τον παλιό το χρονο το Δεκέμβριο, να πετάει σταυρούς στα νερά το Γενάρη, να καίει καρνάβαλους το Μαρτη, ,να κυνηγάει το Μάϊ στα λιβάδια, να κουβαλά επιτάφιους υποκρινόμενος ότι συμπάσχει τον Απρίλη,να σουρνεται γονατιστός τον Δεκαπενταύγουστο, να κουνάει σημαιάκια στην παρέλαση του Οκτώβρη χαιρετώντας τους δήμιους του,και στα υπόλοιπα μεσοδιαστήματα των 365 κομματιών της χρονοπιττας που έφτιαξε,να αγωνία για τον ωροσκόπο του και να ξορκίζει το κακό με λιβάνια.

Νομίζοντας ότι κάτι του χρωστά ο θεός,η τύχη, η μοίρα,το ριζικό του,το τάμα του και δεν ξέρω ποιο άλλο ξόανο και ξόρκι έχει βάλει μπροστά για να καθαρίσει για πάρτι του και ο ίδιος κρυπτόμενος πίσω απ’ τα φουστάνια της γυφτισσας μοίρας έχοντας ως ξωβεργα την πονηριά στη χειρότερη και την αδιαφορία στην καλύτερη περίπτωση να περιμένει την ευκαιρία του. Την κάθε ευκαιρία του. Την όποια ευκαιρία του. Εχοντας φιάξει μερες καθαρμου. “Εορταστικές” λεει. Μπαινει στη κολυμπιθρα των γιορτών οχι για να χαρεί,αλλα για να ψευτοπλυθεί απο τη βρωμια που μάζεψε ολο το προηγουμενο διάστημα.

Αναμένοντας θαύματα μοιραίοι κι αβουλοι στο απέραντο καφενείο του πλανήτη, ο οποίος στριφογυρίζει σιωπηλά αέναα,αμέριμνος,αδιαφορώντας φυσικά για το μαλακό-είδος που κουβαλά στη πλάτη του,σα τσιμπούρι.

Γιατι, εντάξει είπαμε να γίνουμε πάλι παιδιά, αλλά μη το γαμ’ισουμε κι’όλας. Σιγά να μη μοιραστώ,να μη στερηθώ,να μη δε κυνηγίσω τη βόλεψή μου και σιγά μην και δεν έχω ως πρώτη σκέψη ότι ο κόσμος είναι καριόλης και η ζωή πουτάνα, για αυτό ορμά, φάε, κατάπιε, απόκτησε, πάρε, άρπαξε, κλέψε με κάθε τρόπο.

Γιατί, τί θες απ’ τον καινούριο χρόνο; Μα να φέρει υγεία. Ξέρεις καμιά υγεία που να βελτιώνεται με το πέρασμα του χρόνου αντί να φθίνει; Δεν βαριέσαι. Μια ευχή είναι. Πεσ την κι’ας πέσει χάμω.Τι άλλο; Ευτυχία; Τύχη δηλαδη. Πάρ’την. “Ειναι τυφλή”; Ε, τι να σου κάνω. Μη τα θες ολα δικά σου. Στραβή κι αυτή όπως η ξαδέρφη της η Δικαιοσύνη. Αρα, ψάξε να τη βρεις,στα ιπποδρόμια και στα καζίνο. Τί άλλο είπες θες; Παγκόσμια ειρήνη. Τι μας λες…Δε κοιτάς να κάνεις ειρήνη στο σπίτι σου, παρά κάνεις και διεθνείς ευχές . Βρέσ’τα με τον εαυτό σου πρώτα και βλέπουμε παραπέρα.

Τι άλλο κύριε θέλετε είπαμε; Ελπίδα; Θαυμάσια. Μιλάς για το κακό που ξέμεινε καθώς η Πανδώρα προκαμε και έκλεισε το πιθάρι με τις συμφορές,αφού πρώτα είχαν προκαμει να ξεχυθούν όλες έξω,εκτός από την τελευταία που ήταν στον πάτο; Ναι, αυτή είναι η Ελπίδα. Ως τέτοια λογίζεται. Ως συμφορά. Αλλά παρ όλα αυτά, την θέλεις. Παρ’την. Τζάμπα είναι. Πάλι δηλαδή από κάποιον άλλο θες τη λύση. Μη κουνηθείς καθόλου.Μη ξεβολευτείς. Εκεί μείνε και περίμενε την. Και η Ελπίδα και το Θαύμα, και η Τύχη, και η Υγεία, και η Ειρήνη, έχουν ανοίξει τα πόδια σα γκόμενες. Εσένα περιμένουμε χριστουγεννιάτικε σαρδαναπαλε και πασχαλινέ υποκριτή. Δεν έχουν άλλη έγνοια.

Να ξεκινήσω με τα τετριμμένα ή τα χιλιοειπωμένα ( κατά Μακρόπουλο ) : Ευχές μπόλικες στους αναγνώστες του χώρου για υγεία κυρίως. Όλα τα άλλα, είναι της πλάκας κι απλά πολλαπλασιάζουν τη μοναχικότητα και την απελπισία της καθημερινότητας. Εξ άλλου, δεν αλλάζει η χρονιά για κάποιο ουσιαστικό λόγο, αλλά μόνο για να καταγραφούν οι ανθρώπινες μαλακίες, που το είδος μας τις θέλει χρονικά προσδιορισμένες.

Οπότε αφού θέλουμε να δούμε τα έργα μας, σαν ΑΕΚ εννοώ, έχουμε τα εξής απτά:

• Απώλεια ενός πρωταθλήματος ενώ είχαμε την καλύτερη ομάδα.
• Απώλεια ενός κυπέλλου λόγω Μελισσανίδη
• Αποκλεισμό από ένα χωριό της Αρμενίας
• Τρομερές γκέλες λόγω ενός ρόστερ που έχει σχεδιαστεί για να έπαιζε και στην Ευρώπη. Και που λέω εγώ, ότι αν έπαιζε στην Ευρώπη ίσα που θα κινδυνεύαμε με υποβιβασμό.
• Μείον 5 βαθμοί σε σχέση με πέρσι
• Μια ΑΕΚ που δεν είναι θελκτική σαν θέαμα
• Μια ΑΕΚ που εκεί που ακούγαμε ότι από σεβασμό θέλει να ισοπεδώνει τον αντίπαλο, μάχεται μπας και κερδίσει τον αντίπαλο.

Αυτά είναι τα γεγονότα, κι έρχεται κι ο καζαμίας. Πού θα τερματίσουμε; Θέλουμε τίτλο ή θέλουμε να είμαστε πρόσφυγες; Ακόμα εννοώ. Μας ταιριάζει πιο πολύ να είμαστε αδικημένοι από την διαιτησία, τον Λουτσέσκου ή τον τριτοδιάβολο; Τι θέλουμε; Για να ορίσουμε επιτέλους τι ζητάει ο καθένας, έστω σιωπηλά για τον εαυτό του. Καινούργια χρονιά έχουμε, καινούργια μετάλλια, ας δούμε τι θέλει ο καθένας. Δεν πιστεύω φυσικά κάποιος να αμφισβητεί τα γεγονότα μας του 2024. Για να έχουμε μία βάση μιλάω.

Εμπιστεύεται κανείς την ομάδα σήμερα; Δηλαδή πιστεύει κανείς ότι μπορεί να παίξει τη μπάλα του νταμπλ; Είναι σίγουρος ότι ήττα θα προκύψει τυχαία; Να βγει και να το πει. Τυχαία δεν έχει πάει στα αποδυτήρια ο Ηλιόπουλος ( ακόμα δεν ξέρω αν είναι καθαρός ο ρόλος του ) και πρεσάρει τον Αλμέιδα. Ο οποίος φυσικά έριξε τον ρυθμό των προπονήσεων κι άρα γι’ αυτό δεν υπάρχει το επιθετικό πρεσάρισμα, κι άρα αναρωτιέσαι, αρκούν τα venga venga ή είμαστε μάρτυρες μιας παράστασης με ημερομηνία λήξης; Σκέψου τώρα : Ο ένας είναι εφοπλιστής ενεργός κι ο άλλος δήθεν ρομαντικός. Τα βρίσκουν αυτοί; Και θα πεταχτεί κι η τσυτσού : Μα τα βρήκε με τον Μελισσανίδη. Θέλετε ανάλυση σε αυτό; Για μένα, οι απατεώνες πάντα τα βρίσκουν μεταξύ τους. Δεν θέλετε αυτό; Τι κριτήριο τεχνοκρατικό αξιολόγησης έχει ο Μελισσανίδης για κάποιον εργαζόμενο; Πού το βρήκε, πού το έμαθε; Και γιατί κυνήγαγε τους βλαχοδήμαρχους των ΕΠΣ; Για να κρίνει τον προπονητή; Δεν χρειάζονται περισσότερα.

Εξ άλλου αλλάζει η χρονιά. Κι αν φύγω από την ιστορία την ερωτική του Τσούμπερ που έχει κάποια σχέση με τον Καρβουνίδη και τον Ελίασον, αν φύγω από τον Γαλανόπουλο – ποτέ δεν υπήρξε, εξ ου και τα ιδιαίτερα αφιερώματα των ανύπαρκτων -, κι αν φύγω από τη ανανέωση του Άμραμπαντ που έχει καταλήξει στα αζήτητα, αν φύγω ότι αριστερό μπακ δεν του κάνει κανένας, αν φύγω ότι χωρίς σέντερ φορ, που δεν έχεις, δεν πας πουθενά, αν ξεπεράσω ότι με το ζόρι πρέπει να πω ότι ο Μαρσιάλ είναι παίκτης, κι αν σιωπήσω για τον Λαμέλα ή τον Περέιρα, ψάχνω να βρω τι δουλεύει ο Αλμέιδα. Την ατομική ποιότητα του καθενός; Κάπου λάθος αρμενίζουμε αφού προπονητής σημαίνει ότι ψάχνει μια τακτική για να ενσωματώσει την όποια ποιότητα σε ομαδική λειτουργία.

Οπότε περιμένουμε το 2025, που αφού δεν αλλάζει ο κόσμος αλλάζει ο χρόνος, για να δούμε το περίφημο έργο, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Σε μεταγραφές και σε αποχωρήσεις. Σε μπάλα ή σε τιμωρίες. Ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας, ο Θεός είναι μεγάλος. Και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ( Βόλος, Τούμπα ), θεωρώντας ότι ακόμα στο 2024 δεν έχει ξημερώσει….

Χρόνια καλά.

Τα λέγαμε το μεσημέρι πως η ΑΕΚ συνήθως μετά από καλές εμφανίσεις στο επόμενο παιχνίδι κατεβαίνει ασόβαρη. Αυτό έγινε και σήμερα μόνο που ήταν σε συνδυασμό με το πνεύμα των Χριστουγέννων που παίζει μπαλίτσα και γκελάρουμε πριν τις γιορτές.

Είναι πιο ενοχλητικό να χάνεις από τον Λεβαδειακό, πόσο μάλλον εντός έδρας.

Πάντως αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι ο Λεβαδειακός φέτος έχει αξιοπρεπή ομαδίτσα.

Εμείς στα πρώτα λεπτά ψαχνόμασταν. Μέχρι το 10′ περάσαμε το κέντρο 1-2 φορές, λες και οι παίκτες περίμεναν πως κάποιος άλλος θα κάνει τη δουλειά τους. Ίσως η κερκίδα, δεν ξέρω.

Ίσως να νομίζουν πως έβγαλαν την υποχρέωση με τον παοκ και δεν χρειάζεται να παίξουν δεύτερο σερί παιχνίδι. Νωχελικότητα και τεμπελιά στα πρώτα λεπτά.

Στα μέσα του 1ου ημιχρόνου η ομάδα άρχισε να πιέζει κυρίως με Πινέδα και Φερνάντεζ από δεξιά, δημιούργησαν καλές προϋποθέσεις όμως τα χαλούσαμε στην τελική προσπάθεια.

Λιούμπισιτς-Πινέδα σε ρηχά νερά, όμως παρόλα αυτά βγήκαν κάποιες φάσεις χωρίς να μπορούμε να σπρώξουμε τη μπάλα στα δίχτυα.

Η γενικότερη εικόνα ήταν γύρω-γύρω όλοι με κάποια σουτ εκτός περιοχής που πήγαν άουτ.

Παρόλο που είχαμε ψηλό φορ μπροστά δεν παίξαμε με σέντρες μήπως εκμεταλλευτεί κάποια από αυτές.

Τώρα θα πει κάποιος ότι τις σέντρες τις βγάζουν συνήθως οι πλάγιοι, και εμείς έχουμε Πήλιο που βάζει το κεφάλι κάτω και τρέχει πάνω στη γραμμή λες και τον βάλαμε να τρέξει 100άρι με τον Μπολτ.

Όμως ο δάσκαλος κατάλαβε το πρόβλημα και στο Β’ ημίχρονο άλλαξε τον Πήλιο με τον Χατζισαφί, ο οποίος λίγο μετά την είσοδό του στο παιχνίδι έκανε μπέναλτ.

Είναι να έχεις το κοκαλάκι της νυχτερίδας, που λέμε. Μια φορά έκανε νωρίς αλλαγή, έβγαλε τον κακό μπακ αντικαθιστώντας τον με έναν επίσης κακό μπακ ο οποίος μόλις μπήκε έκανε μπέναλτ.

Στη συνέχεια έκανε κι άλλες αλλαγές, οι οποίες δεν έκαναν κάποια διαφορά.

Για να γυρίσεις παιχνίδι χρειάζεσαι διαχειριστή-γάτο, και η ΑΕΚ τέτοιον δεν έχει στον πάγκο.

Οι αλλαγές που κάνει είναι τυπικές (μπαίνει παίκτης – βγαίνει παίκτης), απολύτως προβλέψιμες, χωρίς κανένα σχέδιο και περιμένει οι παίκτες να γυρίσουν το παιχνίδι μόνοι τους.

Γενικά, μια “αδούλευτη” ομάδα που αν δεν της βγει το παιχνίδι από την αρχή φλερτάρει με την γκέλα καθώς βασίζεται κυρίως σε ατομικές εμπνεύσεις.

Μετά από καιρό είδαμε επιτέλους μια ΑΕΚ να κυριαρχεί, να πιέζει και να δημιουργεί ευκαιρίες όμως και πάλι λειτούργησε η κωλοφαρδία του παοκ και αντί να πάει στο ημίχρονο με 3-0 πήγε με 0-0.

Σε αντίθεση με όσα είχαν γραφτεί πριν το παιχνίδι ο Αλμέιδα κατέβασε μια σχετικά λογική 11αδα ξεκινώντας με ο,τι καλύτερο και ποιοτικότερο έχει (θεωρητικά).

Υπήρχε τρέξιμο, πίεση, δημιουργία φάσεων όμως στο τέλος πηγαίναμε στη βρύση και πίναμε το λαστιχάκι, που έλεγε κάποτε μια ψυχή. Κερδίσαμε μπέναλτ, χάσαμε το μπέναλτ και το γκολ στην επαναφορά δεν μέτρησε γιατί θεωρήθηκε πως ο Χατζισαφί μπήκε στην περιοχή νωρίτερα.

Η έδρα σπρώχνει την ομάδα, όμως κάποιος πρέπει να σπρώξει και την μπάλα στα δίχτυα.

Αυτό έγινε στο β’ ημίχρονο μετά από ένα καλό κατέβασμα και ασίστ του Μαρσιάλ με σκόρερ τον Λαμέλα. Ο Μαρσιάλ όσο περνά ο καιρός εξελίσσεται σε κομβικό παίκτη στα αριστερά.

Μετά το γκολ του Λαμέλα σαν να υποχώρησε λίγο η ομάδα και σε συνδυασμό με την αλλαγή του Γκαρσία ο παοκ πήρε μέτρα στο γήπεδο και άρχισε να πιέζει για την ισοφάριση δημιουργώντας 1-2 καλές φάσεις.

Η ΑΕΚ στο β’ ημίχρονο περισσότερο προσπάθησε να φυλάξει τα νώτα της και να βγει με αντεπιθέσεις.

Σ’αυτό δεν τη βοήθησε η αναγκαστική αλλαγή του Γκαρσία, αφού ο Πιερό δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά για πίεση μπροστά.

Ο Αλμέιδα έβαλε και τον Σιμάνσκι για να κοντρολάρει καλύτερα το παιχνίδι και να κόψει τις επιθέσεις του παοκ που προσπαθούσε να ισοφαρίσει με τον Σαμάτα.

Όμως όσο η ώρα περνούσε και γκολ δεν έμπαινε ήταν λογικό να υπάρχει εκνευρισμός που είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του Λόβρεν.

Κάπου εκεί το παιχνίδι είχε σχεδόν κριθεί. Ο παοκ φεύγει “ευχαριστημένος” που πήρε σκορ το οποίο δεν τον αποκλείει από απόψε, και η ΑΕΚ θα πρέπει να διαχειριστεί έξυπνα αυτό το 1-0 γιατί τα τελευταία χρόνια μας έπιασε πολλές φορές κορόιδα ο Λουτσέσκου.

Σήμερα δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο για την ενδεκάδα που μπήκε στο γήπεδο της Λαμίας. Ήταν από τις καλύτερες όσο κι αν εγώ, που είμαι γκρινιάρης, δεν καταλαβαίνω τέτοια επιμονή στην χρησιμοποίηση του Φερνάντες αλλά και του Μαρσιάλ. Ειδικά του δεύτερου, που δεν δίνει τίποτα στο παιχνίδι, ούτε παραγωγή, ούτε ενέργεια.

Παράπονα λοιπόν έχω από τους παίκτες μας. Κι ειδικά αυτούς του κέντρου, τους επιφορτισμένους με την οργάνωση του παιχνιδιού. Ήταν για τα μπάζα. Άνευροι, νωθροί, άτολμοι και πολύ κουραστικοί. Να ξέρουμε και με ποιόν έπαιζαν. Με τα δεύτερα της Λαμίας τα οποία ήταν παρατεταγμένα σε μορφή πούλμαν και με εντολή να μην βγουν από την περιοχή τους.

Τίποτα οι δικοί μας. Ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, χωρίς τρεξίματα, μια κούραση κι ένα θέαμα σούπα. Εντάξει να μην αδικήσω τα τέσσερα άστοχα σουτ εκτός της περιοχής, ούτε και την τελική του Λιούμπισιτς, που κατώρθωσε και την έχασε. Μιλάμε για ένα τραγικό πρώτο μέρος, που ήθελες ξανά να σπάσεις την τηλεόραση. Ρε να μην βλέπεις τίποτα ή μάλλον να βλέπεις ένα ξυλίκι. Για άλλη μία φορά η ομάδα πέταξε ολόκληρο το πρώτο μέρος και φυσικά προβλημάτισε ξανά.

Και περίπου στο ίδιο τέμπο, πήγε και το δεύτερο μέρος. Τίποτα που να πεις ότι σε θάμπωσε. Όμως είχαν δημιουργηθεί περισσότεροι διάδρομοι αφού η κούραση είχε αρχίσει και εμφανιζόταν στους αντιπάλους. Ο Αλμέιδα δεν καταλάβαινα τι περίμενε και καθυστερούσε τις αλλαγές. Για να κατανοήσουμε τι λέμε, πρέπει να είχαμε σήμερα κορυφαίο τον Μουκουντί σε επίπεδο ορμής, διάθεσης και κατεβάσματος της μπάλας. Εννοώ σταθερά κορυφαίο διότι πολύ κοντά του φυσικά βρέθηκε και ο αδικημένος Μήτογλου, που έβαλε και το γκολ μετά από δυό απανωτά κόρνερ του Λαμέλα, που τα χτύπησε όπως πρέπει.

Έλεγα θα ηρεμήσουμε και φυσικά θα βάλουμε και δεύτερο. Τίποτα. Αν εξαιρέσω μια μαλακία που έκανε ο Γκαρσία και χάσαμε το προφανές, η ομάδα συνέχισε να περπατάει, να φλυαρεί και να προσπαθεί να ροκανίσει τον χρόνο. Ακόμα και μετά από πέντε αλλαγές εν συνόλω, ναι μεν δεν κινδυνέψαμε πίσω αλλά ήταν αδύνατον να κρατήσουμε τη μπάλα ή να κάνουμε ένα ακίνδυνο παιχνίδι με αλλαγή πάσας. Πλάκωσε τις γιόμες η Λαμία κι αρχίσαμε τα γιούρια και τα φτου ξελευθερία, τρέμοντας μην γίνει κάποιο προσωπικό λάθος.

Ευτυχώς δεν έγινε και φύγαμε με τους βαθμούς της νίκης, που φυσικά αφιερώνεται σε όλο αυτόν τον κόσμο που ταξίδεψε και υποστήριξε την ομάδα σε όλο τον αγώνα. Υποστήριξε δηλαδή όλη αυτήν την αηδία που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα, που προσπαθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις στα αποδυτήρια. Μπορεί ο Ηλιόπουλος να πανηγύριζε στο τέλος λες κι είχε κατακτήσει κάποιο κύπελλο, αλλά κανονικά θα έπρεπε να ρίξει πρόστιμα.

Διότι δεν μιλάμε ούτε καν για επαγγελματική νίκη. Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική τραγωδία, που ευτυχώς δεν είχε αντίπαλο σήμερα. Έχει κερδίσει κανέναν φέτος η Λαμία στο γήπεδο αυτό; Ούτε σήμερα μπήκε για να κερδίσει. Πήγε να μην συντριβεί. Τι έκανε η ΑΕΚ; Απλά μας έσπασε τα νεύρα.

Υγ1. Η στατιστική δεν λέει τίποτα, ούτε οι τρίχες που θα διαβάσουμε για δύσκολο παιχνίδι.

Υγ2. Ο Παπαδόπουλος δεν πήγε άσχημα.

Υγ3. Σε κάποιες λεπτομέρειες σίγουρα ξεχώρισε ο Λαμέλα σήμερα.

Αυτήν την φορά δεν μπορείς να έχεις παράπονο για την ενδεκάδα που κατέβασε ο Αλμέιδα. Στην θεωρία φαινόταν πλήρης και ουσιαστική. Και για παραγωγή παιχνιδιού αλλά και για σοβαρή αμυντική λειτουργία. Και πραγματικά φόβισε τον αντίπαλο στην αρχή αλλά ήρθε αντιμέτωπη με δυό άτυχες στιγμές, που έφεραν μια αποδιοργάνωση.

Χάσαμε τον Ρότα και τον Βίντα, ενώ ο ΟΦΗ έπαιζε με δέκα παίκτες, πράγμα που γενικώς σοκάρει την ομάδα μας. Εν τω μεταξύ φάγαμε κι ένα γκολ σε μια αντεπίθεση, και η ομάδα γέμισε άγχος, νεύρα και μια αδημονία και τσαπατσουλιά. Οι επιθέσεις γινόντουσαν βιαστικά και με κύριο έμβολο την δεξιά πλευρά. Εκεί πράγματι ήταν η αδύναμη πλευρά του αντιπάλου, αλλά έλα που είχαμε και σε κακή μέρα τον Φερνάντες…

Και δεν ήταν ο μόνος. Ήταν πολύ λίγος κι ο Μαρσιάλ, οπότε η άλλη πλευρά δεν χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα. Πλακώσαμε τις σέντρες λοιπόν, ενώ πίσω η άμυνα ήταν αεροδιάδρομος κι αρκετά ευάλωτη σε αντεπιθέσεις. Αυτό ήταν το τίμημα της αλλαγής του Βίντα με τον Λαμέλα και το οποίο δεν το πληρώσαμε αφού ο Στρακόσα έσωσε δυό γκολ.

Εν πάση περιπτώσει, η ΑΕΚ δεν ήταν καλή αλλά κατώρθωσε να ισοφαρίσει με μία από τις σέντρες αυτές και με κεφαλιά του Μουκουντί. Και πήγαμε στο διάλειμμα με την ελπίδα να καθαρίσει λίγο το μυαλό των παικτών και να επανέλθει μια στοιχειώδης ανάπτυξη για να κερδίσουμε. Ρε διαόλε, πλήρεις είμαστε κι ο αντίπαλος παίζει με δέκα. Με σύστημα το αναμενόμενο. Φουλ κατενάτσιο και αντεπίθεση.

Όλα αυτά λοιπόν που περιμέναμε θεωρητικά, επαληθεύτηκαν στο γήπεδο. Ο ΟΦΗ έχανε δυνάμεις ενώ δεν έβγαινε από την περιοχή του. Όμως η ΑΕΚ δεν είχε όχι καθαρό μυαλό, αλλά καθόλου μυαλό. Στην κυριολεξία ήταν της πλάκας σε επικινδυνότητα αλλά και σε διάθεση για δυνατές μονομαχίες. Τα άκρα της ήταν εντελώς ακίνδυνα ενώ όσο πέρναγε η ώρα το κέντρο της ήταν σαν να βρισκόταν σε άλλο γήπεδο. Λιούμπισιτς και Πινέδα δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ή να δημιουργήσουν κάτι σημαντικό.

Ήταν μια ΑΕΚ που σου έσπαγε τα νεύρα. Έπαιζε ρόλο και η τακτική του ΟΦΗ βέβαια, όπως και οι συνεχείς καθυστερήσεις, όμως δεν είναι ικανές δικαιολογίες για την κακή εικόνα της ομάδας μας, όσο κι αν η στατιστική δείχνει τρελά πράματα. Τρομερή κατοχή μπάλας και τόσα κόρνερ. Δεν ξεγελιόμαστε. Η απόδοση ήταν κακή, φλύαρη και άνευρη. Και το θέαμα εξ ίσου κακό. Ήταν για να κλείσεις την τηλεόραση.

Τέλος πάντων, ο Αλμέιδα έκανε ακόμα τρεις αλλαγές που τελικά τον έσωσαν. Αποκέντρωσε τον Πινέδα βάζοντας τον αριστερό μπακ κι έφερε τον Γκαρσία στα δεξιά. Αυτή ήταν και η κίνηση που δημιούργησε πιο επικίνδυνες καταστάσεις ενώ έδωσε και το νικητήριο γκολ, την ώρα που δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα κερδίζαμε. Ήταν μια φοβερή προσπάθεια του Γκαρσία, που αφού πήρε παραμάζωμα τρεις παίκτες του ΟΦΗ, έπαιξε το 1-2 με τον Πιερό κι έβγαλε τον Μαρσιάλ με κενό τέρμα. Ο νωθρός Γάλλος έβαλε το γκολ και την καρδιά μας στην θέση της. Μετά, ανέλαβε ο Μάνταλος να κάνει τις καθυστερήσεις για ροκάνισμα του χρόνου.

Συμπερασματικά θεωρώ κορυφαίο του αγώνα τον Σιμάνσκι. Και στις δύο θέσεις που έπαιξε. Τον ακολούθησε ο Οντουμπάτζο, που κάλυψε πολλά κενά ενώ έτρεξε αχαλίνωτα. Φυσικά πολυτιμότερος αναδεικνύεται ο Γκαρσία στη δεξιά πλευρά ενώ εξ ίσου σημαντικός ήταν κι ο Στρακόσα που κράτησε την ομάδα στην διεκδίκηση.

Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι λείπει η σοβαρότητα. Είναι τρομερό να κάνεις ντέρμπυ ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος παίζει φουλ άμυνα και με αριθμητικό πλεονέκτημα. Και να μην έχεις δουλέψει μπροστά για κάποια κομπίνα, όταν έχεις καλούς χειριστές, και να περιμένεις μια ατομική ενέργεια που στην ουσία ήταν σάλτο μορτάλε. Αυτά δουλεύει ο Αλμέιδα στις προπονήσεις;

Υγ. Ο διαιτητής Τσιμεντερίδης ήταν καλός, αν και είναι μέτριος διαιτητής. Ακούσαμε πολλά όλη την εβδομάδα και περιμέναμε μίνιμουμ σφαγή. Θεωρώ λάθος του ότι δεν έβγαλε την κόκκινη κάρτα στον παίκτη του ΟΦΗ, αλλά ακόμα κι αυτό βγήκε εις βάρος των δημοσιευμάτων, που υποπτεύονταν και τον var Παπαδόπουλο. Φαίνεται ότι οι παριστάνοντες τους δημοσιογράφους δεν έχουν ενημερωθεί καλά.