…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Με δεμένες τις ζώνες φτάσαμε στο γήπεδο. Γύρω στις 6 το απόγευμα είχε χτυπήσει το 112 και μας έλεγε να αποφύγουμε τις μετακινήσεις. Ήταν ποτέ δυνατόν; Να ασχοληθούμε με τις μαλακίες του Μητσοτάκη; Δηλαδή οι περίπου 25 χιλιάδες που πήγαμε στο γήπεδο. Γιατί είχαμε τις ζώνες δεμένες; Μα γι’ αυτό που θα βλέπαμε ξέροντας ότι ο Ηλιόπουλος ήταν στην Βραζιλία. Ξέραμε τι θα βλέπαμε;

Δεν ξέραμε αλλά τώρα ξέρουμε. Αυτό που είδαμε στο πρώτο γκολ. Όλοι οι παίκτες πήγαν κι αγκάλιασαν τον Αλμέιδα. Το όνομα του σήμερα είχε περάσει στα ψιλά, όταν αναφωνούνταν οι συνθέσεις των ομάδων. Δεν πέρασε στα ψιλά όμως στο πρώτο γκολ, ούτε και στα συνθήματα τα γηπεδικά. Νομίζω ήταν το πιο σημαντικό που είδαμε σήμερα εκτός φυσικά από τα αγωνιστικά.

Που είδαμε μια σωστή ενδεκάδα. Δηλαδή σωστό κέντρο. Σιμάνσκι, Λιούμπισιτς και Πινέδα – οι δυό τελευταίοι εναλλάσσονταν στο 6 και στο 8 – που ήταν και οι κορυφαίοι του αγώνα κι έκοψαν τον Άρη στη μέση. Πολύ κοντά τους ο άριστος Μουκουντί κι ο καλός Βίντα στο δεύτερο μέρος. Άμα λοιπόν ξεκινάς με την ρήση ” δείξε μου τα χαφ σου να σου πω τι ομάδα έχεις “, είσαι σε καλό δρόμο κι αρχίζουν και φαίνονται και παίκτες που δεν τους πιάνει το μάτι σου.

Αυτό ακριβώς είχε η ΑΕΚ σήμερα, μαζί με φιλότιμο και διάθεση να τρέξει. Να τρέξει είτε πρεσάροντας μπροστά, είτε στα 2/3 του γηπέδου που έχει αποφασίσει φέτος ο ψυχάκιας. Ήταν πολλή καλή η ομάδα σήμερα, κυρίως στην διάθεση της αυταπάρνησης και του τρεξίματος. Της αλληλοκάλυψης και της ορθολογικότητας. Δεν μπορώ να πω ότι έβγαλε μάτια, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να το περιμένω αυτό. Το σοκ στο τηγάνι δεν είναι κι εύκολο να το ξεπεράσεις. Ειδικά άμα ξέρεις ότι είναι προϊόν δικής σου ανυπαρξίας.

Οπότε όλοι εμφανίστηκαν πολύ προσεκτικοί στο κράτημα των θέσεων τους αλλά και στην συμπεριφορά τους απέναντι στον κόσμο. Γίνανε τακτικές επιθέσεις αλλά κι αντεπιθέσεις, είτε με build up, είτε με μακρινές μπαλιές. Και σίγουρα δεν είδαμε κάποια αστάθεια στην αμυντική λειτουργία, ούτε και κάποια ιδιαίτερη απειλή στην εστία μας. Ίσως και να κρατήθηκε κι ο Άρης εν όψει Τρίτης, αλλά σίγουρα δεν ήρθε και δεν ήθελε να φύγει με τεσσάρα.

Ήταν μια ΑΕΚ γεμάτη και κατά διαστήματα χορταστική. Σε ποδοσφαιρική λογική αναφέρομαι. Τύπου, τρέχω πιο πολύ, βγαίνω πρώτος στη μπάλα, οργανώνομαι όταν την χάνω, κι εκτελώ όταν θεωρώ ότι έχω κάποια πιθανότητα. Κι είναι αλήθεια ότι δεν αγχωθήκαμε σε κανένα σημείο του αγώνα, ενώ είδαμε μια νίκη πραγματικά χτισμένη : Πλήρης εκμετάλλευση των λαθών του αντιπάλου, στα μισά εκ των οποίων είχαμε συμμετοχή λόγω της διάθεσης. Κι ας είχαμε και σήμερα εξτρέμ που δεν κάλυπταν αμυντικά τα μπακ μας, κι ας είχαμε και τον Φερνάντες λιποβαρή.

Και κοίτα να δεις την παράδοση που δεν λέει να αλλάξει : Η ΑΕΚ πάντα παίζει καλά όταν βρέχει. Και που κάνει χαρούμενους όλους εμάς μετά από μια ακατανόητη συντριβή, που όπως και να το κάνεις, μας θυμίζει το container που πιάστηκε στην Κορινθία για να περάσουν δέκα από τον Αστακό. Επαγγελματικό ποδόσφαιρο βλέπουμε, το στοίχημα είναι πολύ μέσα, κι οι εφοπλιστές είναι μια κάστα ανθρώπων, που γνωρίζονται πολύ καλά.

Φυσικά το βαρόμετρο είναι την Τρίτη και βέβαια το τέλος Δεκεμβρίου. Μέχρι τότε όμως έχουμε δικαίωμα στην χαρά και στην ελπίδα. Αυτά που έχουμε πει, δεν τα διαγράφουμε. Ούτε θα μακιγιάρουμε τις καταστάσεις, κι ειδικά βλέποντας σήμερα και τυφλωμένους οπαδούς να αναρωτιούνται γιατί δεν είδε ο Αλμέιδα στο διάλειμμα του τηγανιού. Τι ακριβώς συνέβη;

Υγ1. Το συμβόλαιο είναι μέχρι το 2028, αλλά μόνο για ένα χρόνο θα πάρει αποζημίωση. Κοινώς μέχρι 1,5 μύριο.

Υγ2. Σοβαρότατο πρόβλημα υπάρχει με τον Ελίασον, που φεύγει και μάλιστα σαν ελεύθερος. Μοναδική ρήτρα είναι να μην πάει σε άλλη ελληνική ομάδα για τετραετία.

Το ντέρμπυ λοιπόν αναλύθηκε. Παρααναλύθηκε θα έλεγα πιο σωστά. Παίξαμε όλοι στο παιχνίδι αυτό. Και χονδρικά συμφωνήσαμε κι όλοι για τα αίτια. Παράλληλα γίνανε και κάποιες εκπομπές δήθεν σοβαρών δημοσιογράφων, που εκτός από την ανάλυση, άφησαν υπονοούμενα για τα αποδυστήρια στο διάλειμμα του αγώνα, όπως και για πιθανά στησίματα. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι πλέον.

Φυσικά ο Ηλιόπουλος δεν πήρε κάποια τελεσίδικη απόφαση. Το μόνο που έκανε ήταν να αναβάλει το ταξίδι του και να ξαναπρήξει τα απαυτά του Αλμέιδα. Διότι δεν ήταν η πρώτη φορά. Κι είναι κάτι που ενοχλεί τον ψυχάκια ( γεγονός 1 ), που θέλει να δουλεύει απερίσπαστος. Ο Ηλιόπουλος όμως δουλεύει τεχνοκρατικά και λίγο εφοπλιστικά. Οπότε θέλει να μαθαίνει τα πάντα, να επεμβαίνει παντού και φυσικά να μην παίρνει άμεσες αποφάσεις ειδικά τώρα που έχουμε τα δυο παιχνίδια με τον Άρη ( γεγονός 2 ).

Άρα δεν τίθεται θέμα Αλμέιδα προς το παρόν. Τίθεται αν η ΑΕΚ αποκλειστεί στο κύπελλο; Θα αποφύγω να το απαντήσω κι αυτό αλλά θα πάω απλά λογικά. Γιατί χώρισε ο προπονητής την ομάδα σε διαφορετικά γκρουπ ( γεγονός 3 ); Για να δουλέψει πιο καλά με τους αθλητές που θα παίζανε στο τηγάνι ή επειδή φοβόταν μην διαρρεύσει η τακτική του στους αντιπάλους; Ό,τι θέλετε απαντείστε, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα.

Στα δυο παιχνίδια λοιπόν που έρχονται, θα παίξουν οι ίδιοι ή θα χρειαστεί κάποιο rotation ; Αυτοί που θα αλλαχτούν θα είναι για να χρησιμοποιηθούν στου Χαριλάου ή εκεί θα πάμε με το rotation ; Ή μήπως δεν θα γίνουν κι ιδιαίτερες αλλαγές, διότι ” στις ήττες οι παίκτες πρέπει να στηρίζονται ; ” Μπόλικα πράματα στο μυαλό του Αλμέιδα, που όπως λέει μέχρι κι ο αγαπητός Κώστας, ” ο Ματίας μοιάζει μπερδεμένος ” ή όπως λέει η άλλη η μπαλαδόφατσα, ” όπως αυτός έφτιαξε την ομάδα του νταμπλ, έτσι και μπορεί να την διορθώσει “.

Κι εγώ λέω μακάρι. Διότι πράγματι προέχει η ενότητα της ομάδας κι όχι άλλη μια κόντρα αεκτζήδικη για τον Αλμέιδα ή για τον Ρότα. Το ερώτημα όμως είναι ένα : Ποιοι είναι οι αγωνιστικοί πυλώνες πάνω στους οποίους θα στηριχτεί ο προπονητής ; Τα παιδιά ή τα αποπαίδια; Ποιοι θα παίξουν για τον προπονητή, ποιοι για το club και ποιοι για τον εαυτό τους; Κι όλα αυτά τα λέω διότι ο ίδιος ο Αλμέιδα τα έχει καταφέρει έτσι. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε πέφτουν κορμιά στις προπονήσεις ή αυτές έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα;

Με γκέλα το Σάββατο κι αποκλεισμό την Τρίτη, στέκεται κανείς Αλμέιδα στην ομάδα; Με 50 – 50 επιτυχίες, κερδίζεται κάποιος χρόνος ίσως, και δεν κοιτάμε τα επόμενα – πάλι δύο – εκτός έδρας. Όπου πλέον είμαστε στη φάση ότι κάθε Κυριακή θα μιλάμε, θα χειροκροτάμε, θα αμφισβητούμε ή θα αναθεματίζουμε. Διότι όπως και να πάει το πράμα, ο προπονητής μπήκε στην αμφισβήτηση. Πρώτον από την διοίκηση, δεύτερον από το τημ του και τρίτον από μερίδα του κόσμου. Και φυσικά κιι από κάποιους δημοσιογράφους.

Το ακόμα βασικότερο όμως είναι ότι ο Αλμέιδα έφτασε στο σημείο να αμφισβητεί ο ίδιος τον εαυτό του. Πρώτον διότι αυτοί που έφερε δεν του προσφέρουν τίποτα και δεύτερον διότι αμφισβήτησε την ενότητα του νταμπλ. Στο σύστημα του της ταχυδύναμης αλλά και σε κάποιες προσωπικότητες, που μπορούσαν και τον βοήθαγαν στην διάρκεια του αγώνα. Και μιλάω για μέσα στο γήπεδο ( οι φήμες περί Βίντα και Περέιρα έχουν πλέον επαληθευτεί, γεγονός 4 ). Κι είναι τέτοια η προσωπική του αμφισβήτηση, που υπερισχύει κι ένας εγωπαθής εγωισμός που θυμίζει εποχές προσωπικής αυτοκαταστροφής ( διάλειμμα στο τηγάνι, γεγονός 5 ), που είτε σκόπιμα είτε από απλή θολούρα, μοιάζει ότι είναι αμέτοχος. Ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και σε ποιον σύλλογο βρίσκεται ( άστο το τηγάνι, αλλά βάλε τις γκέλες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα και που έχουν φέρει την ομάδα στο -8 βαθμολογικό κέρδος σε σχέση με πέρσι ).

Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή που δένουμε τις ζώνες. Διότι πλέον έχουμε τον Ριμπάλτα αλλά και τον Ηλιόπουλο σε συλλογισμό και σε σκεπτικισμό αντίστοιχα. Και θέλουμε και ζώνες για ψυχραιμία σε ενδεχόμενη επερχόμενη καινούργια αποτυχία ή ζώνες για να μην φύγουμε στα κάγκελα αν η ομάδα διαπρέψει, όπως είναι το ευκταίον ή το λογικό με βάση το ρόστερ που διαθέτει. Δεν παίζουμε εξ άλλου και με την Μποταφόγκο. Όπως φυσικά δεν ήταν τέτοιος κι ο γάβρος, που έχανε παίκτες βασικούς είτε πριν είτε στην διάρκεια του αγώνα.

Εγώ, που φυσικά είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, κοιτάω τα γεγονότα που μέτρησα, βάζω το παράπονο μου για παίκτες που έχουν αδικηθεί, λυπάμαι για το όλο ποδοσφαιρικό θέαμα που έχω δει μέχρι τώρα, και εντελώς καθαρά λέω ότι δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στον Αλμέιδα. Και μιλάω καθαρά προπονητικά. Για να έχετε εδώ στον χώρο την άποψη μου και να ασκήσετε οποτεδήποτε θελήσετε την όποια κριτική σας.

Ζήτω οι ζώνες και ζήτω η ΑΕΚ.

Υγ. Η τελευταία παράγραφος μου σημαίνει ότι από εδώ και πέρα υπεύθυνη θα είναι η διοίκηση.

Το παιχνίδι ήταν δύσκολο και το ξέρανε όλοι. Δεν ήταν τυχαίες οι περιφορές στην Κυψέλη και στην γιορτή της οργάνωσης, ούτε και η επίσκεψη του πατριάρχη. Μιλάμε για εκφράσεις μικροαστικές, γεμάτες φουκαραδισμό και μπόλικο φασισμό που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του μικροαστού. Κι εμείς εδώ, δύσκολα τα περιγράφαμε τα πράματα.

Ακόμα κι αν ο ψυχάκιας είχε κατεβάσει νορμάλ ενδεκάδα, κι όχι αυτό του τσίρκο που είδαμε να κατεβαίνει στο τηγάνι. Μάνταλος και Φερνάντες μέσα; Αν μάλιστα κολλήσεις δίπλα τους και τον απαράδεκτο Γιόνσον και τον παίκτη του εικοσάλεπτου Περέιρα, κατανοείς ότι κατεβήκαμε με επτά παίκτες, απέναντι σε έναν αντίπαλο αποφασισμένο να πάρει το παιχνίδι.

Από εκεί κι έπειτα, στο πρώτο ημιχρόνιο είδαμε ένα κανονικό ναυάγιο. Σε κάθε παίκτη μας πέφτανε δυό και τρεις αντίπαλοι, ενώ φυσικά η σεμνή τελετή – για όσους ξέρουν μπάλα – είχε τελειώσει από το πέμπτο λεπτό. Όταν προηγήθηκε ο αντίπαλος με το χαζό πέναλτυ του Ρότα. Και μετά έβλεπες ξεκάθαρα, ότι δεν υπήρχε κανένα πλάνο για το παιχνίδι. Την ώρα δηλαδή που ο αντίπαλος έχει ηρεμήσει λιγάκι και δεν χρειάζεται να βγάλει τα δόντια και την ορμή του. Είπαμε, για όσους ξέρουν μπάλα.

Αν είσαι γκόμενα και λες ότι το ημιχρόνιο βγήκε ισόπαλο, τότε πραγματικά είσαι επικίνδυνος για γνώμες. Πού ήταν η αμυντική λειτουργία; Έπαιζες από τα πλάγια ή από τον άξονα; Ήξερες αν μαρκάρεις στον χώρο ή ποιον θα έπαιζες man to man; Ποιος θα έδινε αλληλοκαλύψεις ; Άγνωστα πράματα ήταν αυτά για το πρώτο μέρος, που ναι μεν έδειξε ότι ο Μαρσιάλ ξέρει μπάλα και ψάχνει, αλλά ρε φίλε δεν είναι αρκετός για μάχη σώμα με σώμα. Στο τηγάνι θέλαμε μαχητές..

Κι έλεγα ότι θα γίνουν στο διάλειμμα, οι απαραίτητες αλλαγές. Τίποτα ο ψυχάκιας. Εκεί να επιμένει στον Μάνταλο ( από θαύμα δεν έφυγε με κόκκινη ), στον Φερνάντες και σε όλες τις μαλακίες που ακούγαμε όλη την εβδομάδα για δουλειά, για στόχο και πλάνο, ενώ ο άνθρωπος κάνει κανονική πλάκα. Με την ομάδα εντελώς αδούλευτη κι απροετοίμαστη, την οποίαν πήγε να την διορθώσει αφού είχε φάει και τρίτο γκολ. Δεν μιλάμε για λάθος κοουτσάρισμα. Στα μάτια μου είναι επίτηδες κοουτσάρισμα, ασχέτως αν θα πεταχτεί κάποιος πάλι και πει ότι τα γκολ τα φάγαμε από προσωπικά λάθη και τι να κάνει ο Αλμέιδα. Να πάει να γαμηθεί ο Αλμέιδα, αυτό να κάνει.

Και φυσικά το 3-1 ήταν το κανονικό σκορ για το πρώτο μέρος. Μην ξεχνάμε ότι έβγαλε δυό γκολ ο Στρακόσα. Ξαναλέω : Έβγαλε. Δηλαδή έκανε την δουλειά του. Το ότι έχασε το γκολ ο Μαρσιάλ, είναι ότι αυτός δεν έκανε την δουλειά του. Για να ξέρουμε να μετράμε. Όπως και να ξέρουμε ότι ο Λαμέλα μπήκε για να βοηθήσει, κι όχι για να μας πει τι μπάλα ξέρει στην θεωρία, που όταν δεν του βγει τρώει μια κόκκινη. Αν δεν έχουμε καταλάβει ότι έχουμε γεμίσει με τέως παίκτες κι όχι με ποιότητα, όπως γράφουν οι χαρτζηλικωτοί υποστηρικτές του Αλμέιδα, έχουμε πρόβλημα συνεννόησης.

Διότι ακόμα και μετά τις αλλαγές, τι ακριβώς έκανε η ομάδα του Πελάδο, μην χέσω. Βαθειά μπαλιά για να βρουν τον Πειρό αντί του Γκαρσία. Κι άντε και γίνανε και κάποιοι συνδυσαμοί όταν τα πάντα ήταν χαμένα κι ο αντίπαλος σε κοιτούσε σαν ανήμπορο φτωχομπινέ. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να φας και τέταρτο και να σώζεσαι στο τέλος κι από πέμπτο, χωρίς ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ. Μια συντριβή αναμενόμενη που φτιασιδωνόταν τόσο καιρό με τα λίγα γκολ που είχαμε φάει και με τις μαλακισμένες δημοσιογραφικές αναλύσεις.

Η ομάδα δεν έχει κέντρο. Είμαστε σαφείς; Μάλλον. Η ομάδα έχει μισορριξιές και δαντέλες με μεταξωτά φύκια μπροστά. Και δεν φτιάχνει με μεταγραφές κέντρου. Διότι δεν έχει προπονητή. Που δεν μπορεί να βρει χημεία ούτε και στην κάποια ποιότητα που διαθέτει. Να μην πω κι άλλα. Ας παραμείνουμε στο πένθιμο εμβατήριο και στις λοιπές δικαιολογίες που θα ακούσουμε, την ώρα που ο αντίπαλος, αντί να βάζει παίκτες, έχανε με αναγκαστικές αλλαγές. Την ώρα που παίζει Ευρώπη ενώ εσύ ξύνεις τα αρχίδια σου παίζοντας και γκελάροντας με τις Καλλιθέες.

Είμαστε προ των πυλών μεγάλων εξελίξεων, λοιπόν. Κάθισαν οι παίκτες γύρω από το τραπέζι και ξαναμοίρασαν τα φύλλα. Έτσι μοιάζει δηλαδή στα μάτια των αδαών. Ο ένας Παπαδόπουλος πήγε στην αλογοτροφή, ο άλλος στον χάπια, εμείς αποκτήσαμε τον Λάκωνα κι οργιάζει ένα παρασκήνιο για τις εκλογές του χρόνου ή αν τα βρήκε ο τίγρης με τον Πειραιά. Είμαστε σε αναμονή και του Κούγια ( ! ), ενώ ανακατεύτηκε μέχρι κι ο Γιδόπουλος αλλά και η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, που ασκεί διώξεις. Ρε φίλε, μπάχαλο έγινε με την διαγραφή Σαμαρά κι είναι ένα στοιχείο που προβλημάτισε τα μάλα τον Γκαγκάτση.

Όλα αυτά γίνονται για το καλό του ποδοσφαίρου βεβαίως. Μας νοιάζει τίποτα από αυτά; Εμένα προσωπικά όχι. Εμένα με νοιάζει να γίνουν οι δυό μεταγραφές τον Γενάρη και να του βγει του Μάριου η τόνωση του Αλμέιδα. Εν όψει των πέντε δύσκολων αγώνων που έρχονται, που ή θα δώσουν τίτλο ή θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε. Διότι καλή η ΕΠΟ και οι ΕΠΣ αλλά τα πάντα φαίνονται στο γήπεδο είτε με αποτελέσματα είτε έστω με κάποια καλή απόδοση.

Και στα παιχνίδια που έρχονται θα γίνουν μπόλικες ζυμώσεις. Είναι πεπεισμένοι οι δημοσιογράφοι μας ότι η χρησιμοποίηση 27 παικτών μέχρι τώρα, θα έχει αποτέλεσμα. Διότι είδε ο Αλμέιδα αυτά που προφανώς δεν βλέπει στις προπονήσεις. Και προβληματίζεται ευχάριστα σχεδόν μόνο για μία θέση και συγκεκριμένα πότε να χρησιμοποιηθεί ο Μάνταλος. Αν δεν βάλεις στραβοπόδι το ένα πόδι πάνω στο άλλο, τότε δεν μπορείς να ευχαριστηθείς την πλάκα που γίνεται.

Να τελειώνει μία συμμαχία, που ουδέποτε έγινε στην ουσία. Ή κι αν έγινε ήταν μέχρι να φύγει ο τίγρης. Χρειάζεται ο Μαρινάκης τον Λουτσέσκου; Υπάρχει κάτι άλλο στον βορρά; Όταν έφαγε την τιμωρία από την πειθαρχική, πού ήταν η πρστασία; Καλά οι ιδιοκτήτες κι οι επιχειρηματίες που δεν έχουν πατρίδα, οι παράγοντες έχουν; Δηλαδή άμα πλακωθούν τα βουβάλια, ποιος να σώσει τα ποντίκια; Εδώ μέχρι κι ο αγαπητός Κώστας στρίμωξε το μωρό, που ανακάτεψε ιστορία με τον Πανιώνιο, πάλι καλά που δεν μίλησε για τη μονή στο Αρκάδι.

Είναι ζυμώσεις που θα ξαναγίνουν μέχρι του χρόνου. Και που θεωρητικά δεν θα έπρεπε να μας αφορούν. Μπορείς να φτειάξεις μια Λίβερπουλ στην Ελλάδα; Δέκα Φωτιάδες και είκοσι Σιδηρόπουλους να βάλεις, πέντε γκολ θα φάνε. Τα πράματα πάνε στον τεχνοκρατισμό, εκεί πρέπει να πάνε, μέχρι όλοι αυτοί οι παραγοντίσκοι εξαφανισθούν. Και να πάμε σε διαχείριση βάσει budget και αξίας παικτών και προπονητών. Για την ΑΕΚ αυτήν την στιγμή είναι μόνο το τηγάνι, όλα τα άλλα είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε με κάτι ανύπαρκτους, που δήθεν έχουν δύναμη.

Τα ξαναλέμε….

Ο γελοίος νόμος του φοβικού κερατά που παριστάνει τον πρωθυπουργό, μας άφησε έξω από το γήπεδο σήμερα. Όπως και οι κάμερες που έβαλε το νούμερο ο Βρούτσης, που πλέον δεν πιάνουν τον πραγματικό ένοχο αλλά τιμωρούν τριάντα χιλιάδες κόσμο. Επικίνδυνα διαταραγμένα άτομα αυτά, που πραγματικά διαταράσσουν την καθημερινότητα μας. Τηλεόραση λοιπόν….

Για να δούμε μια ενδεκάδα έκπληξη πάλι από τη μέση και μπροστά. Πάλι μέσα ο Μάνταλος, πάλι μέσα ο Περέιρα και πάλι ο Μαρσιάλ στο αριστερό άκρο. Ακατανόητα πράματα, ειδικά άμα σκεφτείς ότι έξω είχαμε τον Λιούμπισιτς και τον Πινέδα. Δεν ξέρω τι ισορροπίες θέλει να κρατήσει ο προφήτης και τι ρυθμό προσπαθεί να δώσει σε παίκτες, που αν φορμαριστούν, αυτό θα είναι αργότερα και μάλλον σε παιχνίδια που θα τραβήξουν managers.

Πάντως η ομάδα μπήκε δυνατά κι αποφασιστικά. Με πίεση, σωστή αλληλοκάλυψη και καλή οργάνωση. Αιφνιδίασε τον Αστέρα με τον έξοχο συνδυασμό του Μαρσιάλ και του Χατζισαφί ( για να ξέρουμε τι έχουμε αριστερά ) κι αφού προηγήθηκε, άρχισε να κοντρολάρει τον ρυθμό και να περιμένει τον αντίπαλο. Ένα αξιοσέβαστο αντίπαλο, που απείλησε μία φορά και προσπάθησε να παίξει μπάλα.

Όμως η αμυντική λειτουργία της ομάδας μας, κυρίως τα κεντρικά μπακ με τον Χατζισαφί κι ο Γιόνσον, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Τα οποία εκμηδενίστηκαν με το δεύτερο γκολ μετά το εκπληκτικό φάουλ του Φερνάντες αλλά και την κόκκινη κάρτα στον παίκτη του Αστέρα. Οπότε η ομάδα κυριάρχησε, πήρε μια τρομερή κατοχή της μπάλας κι έπαιξε μάλλον το καλύτερο της πρώτο μέρος φέτος. Δεν με παρασύρει το σκορ. Και με τον ΟΦΗ γρήγορα προηγήθηκε αλλά δεν είχε παίξει τόσο ουσιαστικά όσο σήμερα. Και κυρίως τόσο κυριαρχικά. Σκεφθείτε να υπήρχε και μεγαλύτερη ταχύτητα, με τους παίκτες που ήταν έξω.

Κάτι κατάλαβε ο προφήτης, οπότε άλλαξε τη συνήθεια του για αλλαγές στο 70, κι έφερε στο παιχνίδι τον Πινέδα στη θέση του Περέιρα. Τα πάντα άλλαξαν, τόσο σε επίπεδο γρηγοράδας όσο και πραγματικής δημιουργίας. Η ομάδα έγινε ακόμα καλύτερη, βρήκε την πραγματική κάθετη πάσα, και σχεδόν αμέσως σκόραρε και τρίτο γκολ. Το θέμα είχε τελειώσει και το μόνο ενδιαφέρον ήταν να μπούμε στο μυαλό του Αλμέιδα για την ενδεκάδα του τηγανιού. Ένα θέμα που σχεδόν δεν υπήρχε όταν ο Αστέρας έμεινε και με εννέα παίκτες.

Άρα το παιχνίδι δεν μπορεί να αντέξει σε σοβαρή αγωνιστική κριτική, αλλά πάντα συμπεράσματα μπορούν να βγουν. Διότι η ΑΕΚ έγινε μεν καταιγιστική, με πάμπολλες προσπάθειες για να πατήσει στην περιοχή, όμως το κυριότερο ήταν ότι έπαιξε σωστά. Κι αυτό οφείλεται στην είσοδο του Πινέδα αλλά και του Λαμέλα, που πρόλαβαν να περάσουν στους διακριθέντες. Έβλεπες ότι η ποιότητα μπροστά πραγματικά περισσεύει, αλλά δεν νομίζω ότι αυτή είναι αρκετή για το τηγάνι. Διότι έχεις πολλούς παίκτες που δεν πρεσάρουν, ενώ τόσοι διάδρομοι σε αναμενόμενο σκληρό παιχνίδι, δεν θα βρεθούν.

Όμως σίγουρα είδαμε την καλύτερη ΑΕΚ φέτος. Πολλή κοντρολαρισμένη και πολλή ισορροπημένη σε όλες τις γραμμές της. Προσπαθώ να το δω καθαρά και να περιορίσω το εφέ του αριθμητικού μειονεκτήματος του αντιπάλου. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι κορυφαίος σήμερα ήταν ο Χατζισαφί κι ο Γιόνσον, ενώ κι ο Βίντα ήταν ο γνωστός. Μπροστά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, αλλά ο Γκαρσία ήταν θετικός κι ο Μαρσιάλ, είχε μεν εμπνεύσεις αλλά δεν νομίζω ότι εκεί είναι η θέση του, χώρια που δεν τον βλέπω χρήσιμο για το τηγάνι.

Πάντως είδαμε μια ξεκούραστη νίκη, ένα καλό θέαμα, έναν πιο γρήγορο προπονητή και μια εξαιρετική διαιτησία. Στοιχεία που μας φέρνουν να δίνουμε συγχαρητήρια στην ομάδα αλλά και μούτζες στον Βρούτση όπως και στον ηλίθιο αεκτζή που είπε να ανάψει την κροτίδα. Μας χάλασαν μια βραδυά με την ηλιθιότητα τους. Κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ηλίθιος : Αυτός που κάνει μια ενέργεια χωρίς να κερδίζει ο ίδιος τίποτα ενώ ταυτόχρονα βλάπτει τον διπλανό του.

Δύσκολο ήταν το παιχνίδι σήμερα και με αρκετή καχυποψία για την διαιτησία που θα βλέπαμε με τον Βεργέτη. Και πράγματι αυτό που είδαμε ήταν δύσκολο, όμως είδαμε μια λαμπρή διαιτησία. Άρα φεύγουμε από την συνωμοσία και πάμε στα δικά μας.

Φυσικά θα γινόντουσαν αλλαγές. Έπρεπε να είναι αυτές; Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν βλέπω προπονήσεις για να σας πω τι βλέπει όλη την εβδομάδα ο προφήτης. Πάντως έχω αμφιβολία ότι βλέπει τον Μαρσιάλ να πετάει σαν αριστερό εξτρέμ ή τον Περέιρα να καταπίνει χιλιόμετρα στο κέντρο. Φυσικά δεν αυτοί οι χειρότεροι σήμερα. Τον τίτλο τον κερδίζει με το σπαθί του ο Άμραμπαντ. Εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Γενικά το παιχνίδι ήταν πολύ τακτικό, χωρίς χώρους. Στο πρώτο μέρος ήταν σαφώς καλύτερο σαν θέαμα, και με την ΑΕΚ να ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο. Μια ΑΕΚ που στην ουσία έπαιζε χωρίς επιθετικά άκρα αλλά ήταν τυχερή στον άξονα. Γιατί τυχερή; Διότι ναι μεν έχανε σε ταχύτητα λόγω Μάνταλου και Περέιρα, αλλά είχε σε τρομερή μέρα τον Μάνταλο, που από τα πόδια του έφευγε ό,τι πιο ελπιδοφόρο σαν παραγωγή παιχνιδιού. Είχε κι ένα δοκάρι ο τέως αρχηγός.

Πολύ κοντά στον Μάνταλο, ήταν ο Οντουμπάτζο και ο Χατζησαφί, που έκανε και τη σέντρα για το γκολ του Γκαρσία. Όλα αυτά ισχύουν και για το δεύτερο μέρος, που το θέαμα κακοποιήθηκε βάναυσα, τόσο από την διάθεση των παικτών όσο κι από τις καθυστερημένες αλλαγές κυρίως από τη μεριά μας. Απλά στο δεύτερο μέρος, ήρθε σε περίοπτη θέση απόδοσης κι ο Μουκουντί καθώς κι ο Βίντα, που δεν είχε ξεκινήσει καθόλου καλά.

Πάντως αν πάμε συνολικά, θα μιλήσουμε για μιά δίκαιη νίκη, λόγω κατοχής μπάλας, λόγω κόρνερ και λόγω δύο δοκαριών κι ενός γκολ, έναντι σε ένα δοκάρι, που αν έμπαινε θα ξέσπαγε ο γνωστός κιτρινόμαυρος φουκαραδισμός. Ένας φουκαραδισμός, που φυσικά ενισχύεται κι από τον προπονητή, που μοιρολατρικά περιμένει μέχρι το 73 για να κάνει κάποια αλλαγή. Ήταν δηλαδή τόσο πολύ ευχαριστημένος με τον Μασιάλ. Ή τον Περέιρα ή τον Άμραμπαντ. Τι να πω πια…Μου αρκεί που είδα και δεύτερο αμυντικό χαφ αλλά και τρίτο στόπερ στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα διότι δεν υπάρχει σοβαρό χαφ, αν δεχτούμε ότι έπρεπε και σήμερα να είναι έξω ο Πινέδα ! Όμως έτσι θα πάμε, αφού κανείς δεν βλέπει ελλείψεις εκεί. Αν όμως το γυρίσουμε στο lifestyle, τότε θα πούμε για μια σημαντική νίκη κι ότι κρατάμε τους βαθμούς. Κι άρα θα δώσουμε συγχαρητήρια στο μέταλλο κύρια αλλά και στην διαχείριση των αποδυτηρίων, κι ο νοών νοείτω.

Υγ. Φάγαμε μια αγωνιστική τιμωρία. Έτσι λέει ο γελοίος νόμος του Μητσοτάκη. Για μία κροτίδα. Οι κάμερες που μπήκανε στα γήπεδα, δεν προσωποποιούν το αδίκημα; Τιμωρούνται τριάντα χιλιάδες άνθρωποι για έναν; Πιο μαλάκας πεθαίνεις, πρώτον σα νόμος και δεύτερον σαν οπαδός.

Χωρίς κέφι πήγα σήμερα στο γήπεδο. Χωρίς κέφι έβγαλα και τον αγώνα. Υποθέτω κι άλλοι μπόλικοι, αφού δεν χρειάστηκε η λεωφόρος Ηρακλείου για παρκάρισμα. Δεν ξέρω φυσικά τι αισθάνθηκαν αυτοί που ήρθαν πριν έρθουν , αλλά και τι ένιωσαν αφού έφυγαν. Μακάρι να συντονιστήκαμε.

Σήμερα, η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα προπέρσινη. Ομάδα του Αλμέιδα. Ορθολογικά στημένη, με αρχή, μέση και τέλος. Με ένα φορ και κυρίως με το σύστημα που διδάσκεται στις προπονήσεις. Αλλά κυρίως με την ένταση που θέλει ο παλιός Αλμέιδα. Το επιθετικό πρεσάρισμα και την ομαδική μάχη μέχρις εσχάτων. Σήμερα, θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο φετινό παιχνίδι μας.

Κι έχει μεγάλη αξία αυτό. Πρώτον διότι θα μπορούσε να θεωρηθεί το τέλος των πειραμάτων. Δεύτερον διότι μπορεί ο Αλμέιδα να επανέρχεται σε ξεμπέρδεμα. Και τρίτον διότι δεν παίξαμε με τυχαία ομάδα. Φυσικά δεν ασχολούμαι με την δήθεν πρωτοπορεία, αλλά με την τεχνική κατάρτιση του Άρη. Που έπαιξε πολύ ορθολογικά, ήξερε τι έψαχνε στο γήπεδο, και φυσικά για κανά εικοσάλεπτο δτο δεύτερο ημιχρόνιο, δυσκόλεψε την ομάδα μας αρκετά.

Λογικά πράματα δηλαδή, αν πούμε ότι περιμέναμε ένα ντέρμπυ. Όπως λογικά περιμέναμε ένα εκτεταμένο rotation από τον Αλμέιδα, όχι φυσικά διότι κάποιοι ήταν κουρασμένοι ή διότι τους θέλουμε ξεκούραστους για την Κυριακή. Αυτά είναι για τα μικρά παιδιά. Όταν κάποιος αμείβεται με εκατομμύριο την χρονιά, δεν γίνεται να μην μπορεί να παίξει δυό παιχνίδια στο ελληνικό γίγνεσθαι. Το rotation που ανέφερα, είναι μπας και πάψει ο προπονητής να είναι ισορροπιστής. Δεν γίνεται να παίζεις με το όνομα σου, κι όχι με την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεσαι.

Κι όπως και να το κάνεις, σήμερα το δίδυμο Μήτογλου και Κάλενς, είτε σαν δίδυμο είτε ατομικά, ήταν φοβερό. Πολύ κοντά ο Γιόνσον κι ο Πινέδα. Όχι τόσο κοντά ο Λιούμπισιτς που ήταν μαγικός και μακράν ο καλύτερος. Ακόμα κι ο Μπρινιόλι, εξέπεμπε μια μεγαλύτερη σιγουριά για την ομάδα. Ελπίζω να μην είδαμε σήμερα μια ομάδα του κυπέλλου. Θα δούμε την Κυριακή…

Η ΑΕΚ έπνιξε τον αντίπαλο στο πρώτο μέρος. Στην κυριολεξία έκανε ό,τι ήθελε. Με πλουραλισμό κι οργάνωση. Με σχέδιο και με διάθεση όταν χάνει τη μπάλα, να μάχεται να την ξαναπάρει. Μπορεί να μην είχε πολλές ευκαιρίες, αλλά η εμφάνιση της προμήνυε κάτι καλό. Που ευοδώθηκε εκεί στο τέλος, με ένα γκολ του Μαρσιάλ, που φυσικά δεν είναι εξτρέμ αλλά κάπως έπρεπε να χωρέσει στην ενδεκάδα. Και να δείξει ότι αν επανέλθει, θα είναι σούπερ.

Στο δεύτερο μέρος, ο Άρης ανέβηκε ψηλά. Δυσκόλεψε την ομάδα μας, αλλά λόγω των χώρων, χάσαμε κλασσικές ευκαιρίες αδικαιολόγητα. Τρία γκολ θα μπορούσαμε να τα έχουμε πετύχει, αλλά κι ο Άρης θα δικαιούταν ένα. Ένας Άρης που έσβησε από ένα σημείο και μετά, όταν ο Αλμέιδα έκανε τις αλλαγές του – φυσικά Γκατσίνοβιτς και Γαλανόπουλος δεν έδωσαν τίποτα – και με έμβολο τον Φερνάντες ξαναέβαλε τον αντίπαλο στην περιοχή του.

Δεν ήταν πλέον κόντρα επιθέσεις αλλά κανονικό παιχνίδι ακόμα και με αυτόν τον ξεχασμένο Τσούπερ. Η ΑΕΚ ήταν κυρίαρχη γενικά στο παιχνίδι και δικαιούτο κάτι παραπάνω. Χωρίς βέβαια να είναι εξασφαλισμένη για τη ρεβάνς αλλά ας μένουμε στις σιγουριές και στους περιπάτους, αφού μπορεί να είχαμε άλλα χειρότερα. Ας πούμε να σου έβγαζε κόκκινη ο Σιδηρόπουλος και να τρέχεις και να μην φτάνεις. Και μην μου πει κάποιος για var και τρίχες. Άμα θέλουν να σε γαμήσουν, σε γαμάνε και δεν μιλάς κιόλας.

Και χονδρικά είδα μια καλή ΑΕΚ, με τους περισσότερους παίκτες σε διάθεση και χωρίς να υπάρχει εμφανής υστέρηση. Κι αυτό με ευχαρίστησε χωρίς φυσικά να μπορώ να αισιοδοξώ πιο πολύ για την Κυριακή. Θα δούμε τι θα δούμε. Όμως για σήμερα, δίνουμε εύσημα για την ωραία παράσταση που μακάρι να είναι απαρχή κι όχι παρένθεση.

Εδώ και δυο χρόνια παρακολουθούμε το ίδιο έργο. Ένα σκηνικό που δεν αλλάζει και μια κατάσταση που δεν βελτιώνεται.
Τα απομεινάρια της ομάδας 2022/23 να προσπαθούν να λύσουν τον γρίφο της κλειστής άμυνας των αντιπάλων και να μη βρίσκουν λύσεις και τρόπους.
Πέρυσι έφταιγε ο καιρός, η ατυχία, η αστοχία κάποιων παικτών, τα ποιοτικά κενά σε κάποιες θέσεις κλπ.
Βεβαίως τα Σέρρας με ρόστερ Β’ εθνικής και πέρυσι σε είχαν πελάτη, αλλά έτερον εκάτερον.
Ας πούμε πως πάντα κάτι βρισκόταν για να δικαιολογηθεί η εικόνα που βλέπαμε.
Φέτος το καλοκαίρι παρά τις ακριβές προσθήκες που έγιναν η ομάδα είναι χειρότερη.
Γιατί? Διότι “πρέπει” να παίξουν οι επιλογές του προπονητή, με αποτέλεσμα αυτό να αποβαίνει εις βάρος της ίδιας της ομάδας.
Όπως όταν πληρώνεις και “νοικιάζεις” θέση πάρκινγκ. Έτσι και αυτοί έχουν “παρκάρει” στην 11αδα χωρίς να μπορούν να βγάλουν ούτε ένα αξιοπρεπές 30λεπτο.
Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το να παίζουν οι (εμφανώς ανέτοιμοι) Λαμέλα, Μαρσιάλ, Περέιρα κλπ και να έχουν εξαφανιστεί παίκτες που σε ξελάσπωναν τα προηγούμενα χρόνια.
Αρκούσε αυτό? θα ρωτήσει κάποιος. Και πέρυσι κορόιδο πιάστηκες, και φέτος με τους άλλους βασικούς σου έκανε πλάκα κάποια Νόα που η προφορά του ονόματός της θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με το βατραχάκι.
Και με τους άλλους, και με τους καινούριους παίκτες η ΑΕΚ αδυνατεί να κάνει τα βασικά μέσα στο γήπεδο.
Διότι από την μέση και μπροστά δεν υπάρχει χημεία, δεν υπάρχει σχέδιο και καμία λογική σειρά και είναι σαν διαφορετικά ξύδια που προσπαθείς να τα χωρέσεις στο ίδιο μπουκάλι.
Κάποιες φορές θα αρκεί η ατομική ποιότητα, και κάποιες άλλες όχι. Σήμερα ήταν ένα από τα παιχνίδια που ο αντίπαλος κλείστηκε πίσω (αφού έπαιζε με 10 παίκτες από το ’28) και η ΑΕΚ δεν είχε απαντήσεις. Διότι για να διασπάσεις κλειστές άμυνες (ενώ είσαι πίσω στο σκορ) χρειάζονται πολλά πράγματα, αλλά κυρίως τακτική και σχέδιο.
Χρειάζονται καλά στημένα, δουλεμένα στις προπονήσεις, ποιος θα κάνει τι, κομπίνες, ποιος θα εκτελέσει, ποιοι παίκτες θα πάνε που κλπ.
Αυτό η ΑΕΚ του Αλμέιδα δεν το έχει. Δεν το είχε ποτέ. Το μόνο που είχε ήταν τρέξιμο και πίεση, όσο άντεχαν οι παίκτες.
Για να ξαναπάμε στο αποψινό παιχνίδι, η ΑΕΚ άρχισε να γίνεται απειλητική μετά το ’70 όταν πια ο χρόνος πίεζε. Έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές, η ομάδα “ανέβηκε” αφού ο αντίπαλος έδωσε χώρο και λογικά βγάλαμε ευκαιρίες τις οποίες δεν αξιοποίησαν οι παίκτες μας.
Ίσως θα μπορούσε να μας δοθεί και ένα μπέναλτ σε τράβηγμα στον Πινέδα, αλλά πες ότι το παίρναμε και έληγε 1-1.
Αυτό δεν θα άλλαζε την ουσία, και η ουσία είναι πως εδώ και δυο χρόνια η ΑΕΚ δεν έχει ομάδα.
Έχει ένα συνονθύλευμα που ακόμα “ξοδεύει” τα καύσιμα του double γιατί ο ΑΕΚτζής ως γνωστόν είναι οπαδός χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις που θα δεχόταν ακόμα και τον Στέλιο Μανωλά ως βασικό προπονητή γιατί πήρε το κυπελλάκι με την ομάδα που δούλευε ο Πογιέτ από τον χειμώνα. Και ας μην κατάφερε τίποτα στην καριέρα του ως προπονητής.
Εύκολα μπορείς να πάρεις τον ΑΕΚτζή με το μέρος σου, αρκεί να πουλήσεις λίγο οπαδηλίκι, λίγο συναίσθημα κλπ.
Πόσο μάλλον αν πάρεις το νταμπλ.
Πολλοί ΑΕΚτζήδες αρνούνται να δουν πως η ομάδα του νταμπλ δεν υπάρχει ούτε και θα υπάρξει ξανά στο μέλλον με τον ίδιο προπονητή.
Διότι αν ήξερε πως να το ξανακάνει θα το έκανε και πριν έρθει στην ΑΕΚ και θα προπονούσε τώρα καμιά Βιγιαρεάλ ή καμιά Ουντινέζε ξερωγώ.
Στο δια ταύτα, αυτό που μένει από τα σημερινά είναι η λακωνική δήλωση του προέδρου πως ξέχωρα από το αν πήραμε ή όχι αυτά που έπρεπε διαιτητικά, η ομάδα απογοήτευσε τον κόσμο που την στηρίζει.
Δείχνει ότι το μήνυμα ελήφθη και η κατάσταση πλέον δύσκολα θα διορθωθεί. Η ομάδα έχει “ξεπεράσει” τον Αλμέιδα και φαίνεται πως και ο ίδιος τα έχει ψιλο παρατήσει.

Ωραία είχαν κάτσει τα αποτελέσματα, ωραία θα ήταν να είχαμε βρεθεί στην πρώτη θέση. Άλλη μία χαμένη ευκαιρία, κι άλλη μία ιστορία για το τι μπορεί να χαθεί και φέτος. Δεν πειράζει όμως. Ο Αλμέιδα να είναι καλά και θα τα φτειάξει όλα. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν. Γιατί να τους κακοκαρδίσουμε; Να πούμε στους Χριστιανούς ότι κανείς Λάζαρος δεν αναστήθηκε; Χρόνο θα χάσουμε…

Πήγαμε λοιπόν στο γήπεδο, το κατάμεστο, αλλά ψύχραιμα. Πιο πολύ φόβος επικρατούσε, παρά αισιοδοξία. Αυτό κατέγραφε το ρεπορτάζ μου, τόσο από τις κουβέντες μου, όσο κι από την ατμόσφαιρα. Δεν έχει χάσει μόνο η ομάδα από την ορμή της, έχει χάσει κι ο κόσμος την πίστη του, άσχετα αν δεν θέλει να το παραδεχτεί και να το πει ωμά. Όπως καταγράφεται εδώ. Λογικά πράματα για οπαδούς.

Τι είδαμε στο γήπεδο; Μιλάμε για κανονικό ξυλίκι. Τη πλάκας θέαμα, της πλάκας κι οι δυό ομάδες. Αυτή η πλάκα αποτυπώνεται στα δυό γκολ που μπήκανε. Μείξη κωμικών του βουβού κινηματογράφου. Ούτε προϊόν πίεσης ή οργάνωσης, ούτε κάποιων αυτοματισμών ή σχεδιασμών τακτικών επιθέσεων ή αντεπιθέσεων. Κάτι καραμπόλες για να το φάμε εμείς, και μια προσωπική προσπάθεια του Πιερό και της σωματοδομής του, για να ισοφαρίσουμε.

Στα της ΑΕΚ. Είχαμε κορυφαίους τον Βίντα και τον Μουκουντί. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο, εκτός από προσωπικές ενέργειες κάποιων κατά διαστήματα. Δεν είδα κανένα επιθετικό πρεσάρισμα, κανένα πνίξιμο του αντιπάλου, καμία προπέρσινη ΑΕΚ. Δεν είδα τον αντίπαλο να υποφέρει, ούτε θυμάμαι κάποια μεγάλη απόκρουση του Κοτάρσκι. Τα πάντα ήταν σβησμένα από τον Λουτσέσκου ή ήταν συμφωνημένα σε ισοπαλία με γκολ.

Ήταν ένα παιχνίδι, που προσφερόταν να ασχολείσαι με γκόμενες. Αν πάλι δεν είχες κάποια κοντά σου, θα μπορούσες να αρχίσεις να αναλύεις τις τρίχες του Αλμέιδα. Που βέβαια σήμερα είχε εξουδετερώσει όλη την δεξιά πλευρά. Και που αντί να ρίξει εκεί τον Γκαρσία, φρόντισε να αφανίσει τον Λαμέλα. Δεν τρέχει κάτι. Θα μάθει σιγά σιγά το ρόστερ του, θα μάθει σιγά σιγά ότι οι ομάδες για να κυριαρχούν στο γήπεδο, χρειάζονται χαφ κι όχι ένα κέντρο άδειο όπως σήμερα. Γιατί άδειο; Διότι ο Περέιρα που ήταν το οχτάρι, κάποιον είχε εντολή να παρακολουθεί κι ο Λουτσέσκου όταν το είδε φρόντιζε, να ΄χει πεδιάδα για την επίθεση του.

Ο δικός μας; Μην ενοχλείτε τον οδηγό. Μέχρι το 75 δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνουν αλλαγές. Κανένας λόγος να γεμίσει το κέντρο, κανένας λόγος να μπει ο Λιούμπισιτς μαζί με τον Πινέδα ( αυτός μπήκε ) αλλά ήταν υποχρεωτικό να μπει ο Μαρσιάλ, που νομίζω δεν ακούμπησε καν τη μπάλα. Υποθέτω ότι στις προπονήσεις, στις οποίες δίνει έμφαση ο ψυχάκιας, ο Μαρσιάλ δεν κρατιόταν. Δεν βαριέσαι ρε φίλε. Και πολύ ασχολούμαι. Ευτυχώς είδα μια εικόνα που με κάνει νάμαι αισιόδοξος. Ο Ηλιόπουλος – με μάσκα λόγω κόβιντ – έβαλε τον Ριμπάλντα να καάσει δίπλα του. Πολύ σημαντικό να ακούει ο πρόεδρος τις αγωνιστικές μαλακίες δια ζώσης.

Φυσικά καταλήξαμε με πολύ μεγάλο εκνευρισμό στο γήπεδο. Έφταιγε ο διαιτητής, έφταιγε ο Λουτσέσκου, μπορεί και να έφταιγε η προχθεσινή πανσέληνος. Όλα υπάρχουν στο μυαλό της κάθε γηπεδικής μπαλαδόφατσας. Πουθενά δεν μπορεί να δει ότι ο αντίπαλος ήταν πιο οργανωμένος, πολύ πιο επικίνδυνος στις τελικές κι ότι πήρε περίπατο την ισοπαλία. Με την οποίαν είμαστε τουλάχιστον ευχαριστημένοι. Όπως είμαστε ευχαριστημένοι με τον παροπλισμό των στελεχών του Μελισσανίδη.

Υγ. Το κείμενο το έγραψα χωρίς να έχω ακούσει τι δήλωσε ο προφήτης, οπότε το έγραψα πολύ ήρεμα….

Την περασμένη εβδομάδα έλειπα στη Ζάκυνθο. Κάτι μεταξύ δουλειάς και τριήμερου χαλάρωσης. Είχα να πάω σχεδόν σαράντα χρόνια, οπότε άδραξα την ευκαιρία. Το Σάββατο ήταν βροχερό, οπότε μπόρεσα και την γύρισα σχεδόν όλη, φυσικά σε επίπεδο bullet points. Και ήρεμα κάθισα να δω και την ομάδα μας το απόγευμα, πριν το φαγητό. Ένα hdmi καλώδιο έκανε τέλεια την σύνδεση με τον υπολογιστή και την μεγάλη τηλεόραση.

Για τον αγώνα, τα έγραψε όλα ο Αλέξανδρος. Και μπορώ να πω ότι ήταν από τις καλύτερες κριτικές που έχω διαβάσει. Οπαδός είναι κι ο Αλέξανδρος, αλλά δεν είναι τυφλός. Και τα είπε ακριβώς όπως ήταν. Κυνικά. Μια ΑΕΚ καλύτερη του αντίπαλου μέχρι το ημιχρόνιο, που έχασε κανά δυό γκολ, ενώ δεν πήρε κι ένα πέναλτυ και κάποιες άλλες κάρτες από έναν διαιτητή, που άλλος τον ονομάζει εγκάθετο, κι άλλος τον ονομάζει αστείο. Φυσικά όχι πιο αστείο από τον βαρίστα. Εν πάση περιπτώσει.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι η ΑΕΚ δεν είχε την απαιτούμενη διάρκεια, ενώ προδόθηκε κι από τον προπονητή της. Ο Αλμέιδα μου θύμισε τον αγώνα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας προ δύο ετών. Μιλάω για τις αλλαγές που έκανε, οι οποίες ήταν αδύνατον να βοηθήσουν. Με εξαίρεση τον Χατζησαφί, όλοι οι άλλοι είχαν ένα μπέρδεμα τόσο σε θέσεις όσο και σε ρόλους. Η ομάδα έγινε τσίρκο ενώ μετέφερε και στο τερέν τον πανικό του πάγκου. Άλλες λεπτομέρειες δεν χρειάζονται για να μην θίξουμε και τους προσωπολάγνους.

Αυτούς δηλαδή που φαίνεται ότι δεν τους πολυλαμβάνει υπ’ όψιν του ο Μάριος. Το πραγματικό στήριγμα μας, αν όλα είναι καθαρά. Μέχρι τώρα έχει καθαρίσει 22 στελέχη. Ξέρω ότι δεν είναι πρώτης γραμμής, αλλά δείχνει την διάθεση και την τάση του. Πρώτα από όλα να οργανώσει την εταιρεία όπως αυτός νομίζει. Διοικητικά. Αυτό μάλλον το ξέρει σαν επιχειρηματίας. Το ποδοσφαιρικό ασφαλώς και δεν το γνωρίζει. Αυτός είναι κι ο κύριος λόγος που ο Αλμέιδα παραμένει, για να απαντήσω σε κάποιες φωνές που αναρωτιούνται γιατί δεν καθαρίζει πρώτα το αγωνιστικό. Πρώτα χτίζεις την δομή σου σαν οργανόγραμμα και μετά μπαίνεις στα διάφορα τμήματα. Επίσης δεν πας κόντρα στην συναισθηματική διάθεση του κόσμου, ούτε και σε επιλογές παικτών στις οποίες έπαιξε ρόλο ο προπονητής.

Και μπαίνεις με ειδικούς συμβούλους. Αυτό δηλαδή που είχα γράψει προ καιρού : Ποιός είναι ο άνθρωπος ο οποίος θα του μιλάει για θέματα αγωνιστικά; Δεν υπήρχε. Τώρα υπάρχει κι είναι καλό όνομα. Αυτός είναι που αναλύει τους παίκτες, την τακτική προσέγγιση των αγώνων και φυσικά τον προπονητή. Μια κίνηση καταπληκτική και μελλοντική προοπτική. Την οποίαν την ψάχνει ο Μάριος, είτε με τις μετοχές της Ιταλίας είτε με τις επενδύσεις που διαλάλησε ότι θα κάνει. Εμείς περιμένουμε με ζώνες βέβαια ακόμα ακόμα αλλά σε ράγες.

Μένουν κι άλλα. Μένει ο επικεφαλής του scouting και ο άνθρωπος που θα είναι επιφορτισμένος με την διαιτησία, μακροσκοπικά ( ΕΠΟ, ΚΕΔ ) και μικροσκοπικά ( σέρβις προσωπικό του εκάστοτε διαιτητή ). Έχει ακόμα μελισσανιδικό λίπος η ομάδα αλλά δεν μπορούν όλα να γίνονται ταυτόχρονα. Πάντως βλέπω μια μεθοδικότητα χωρίς υστερίες και συγκινησιακές κινήσεις. Βλέπω δηλαδή έναν τεχνοκρατισμό, που προσωπικά με ενθουσιάζει.

Για τον Αλμέιδα υπάρχουν σαφή δεδομένα, πάντα σύμφωνα με τον Μάριο :

• Πήραμε όλους τους παίκτες που μας υπέδειξε ο προπονητής
• Καθαρίσαμε τα παράκεντρα των αποφάσεων
• Απορροφήσαμε τον αποκλεισμό από την Ευρώπη
• Παίζουμε ένα παιχνίδι την εβδομάδα.

Η πρόταση της λογικής πάει ως εξής :

Θα είσαι ξεκούραστος με το ρόστερ της επιλογής σου, άρα δεν έχεις περιθώρια ή δικαιολογίες για να αποτύχεις στον ξεκάθαρο στόχο του νταμπλ. Οτιδήποτε άλλο θα θεωρηθεί αποτυχία.

Υγ. Το να μπει κάποιο χέρι στο τημ των γυμναστών αλλά και στο τημ του ιατρικού επιτελείου, μόνο προς όφελος της ομάδας θα είναι. Αυτή η μαλακία που έγινε με τον Βίντα, ούτε σε τοπικό πρωτάθλημα δεν γίνεται.