…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Τελειώσαμε λοιπόν και με την σούπερ λίγδα. Λογικά έχετε δει τα μπλοκ των ψηφισάντων, που όμως δεν λένε απολύτως τίποτα για τις μετέπειτα εκτλεστικές αποφάσεις που θα παρθούν σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής του πρωταθλήματος και κυρίως των μπαράζ. Το να συμμετέχουν τέσσερις ομάδες ή πέντε δηλαδή αντί για έξι. Ουδόλως απασχολεί την ΑΕΚ κάτι τέτοιο. Όπως ουδόλως την απασχολεί ποιος είναι ο πρόεδρος. Ένα σπρωξιματάκι ήταν αυτό.

Την ΑΕΚ οφείλει να την απασχολεί το αγωνιστικό κομμάτι και κυρίως η ευρωπαϊκή της πρόκριση. Η ενίσχυση της ή όπως sic αναφέρεται φέτος, η αναβάθμιση της. Εκεί πρέπει να σπρώξει το ενδιαφέρον της αυτή την στιγμή και πουθενά αλλού. Εκεί που φαίνεται ότι έχει καθυστερήσει αρκετά. Διότι κατανοητό είναι να γίνονται προσθήκες στο ρόστερ μέχρι την τελευταία μέρα των μεταγραφών, αλλά κάποια παιδιά θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουν πάει ήδη στην προετοιμασία.

Δεν μιλάω φυσικά για τους τερματοφύλακες. Με την σιγουριά που υπήρχε για τον Μπρινιόλι, η ανακοίνωση θα γίνει μόλις τελειώσει το συμβόλαιο του με την αλογοτροφή. Τώρα αν θα αποκτηθεί αμέσως κι ο δεύτερος, είναι απλά μια λεπτομέρεια. Δεν εξαρτάται η πρόκριση μας από την θέση αυτή. Αλλού είναι τα θέματα, κι είναι σοβαρά όσο κι αν οι ανανεώσεις του Χατζησαφί και του Κάλενς, απαλύνουν ελαφρώς την κατάσταση.

Εγώ μιλάω για το κέντρο κύρια και πλέον την επίθεση. Που μπορεί κι ο Τσιλούλης να προσφέρει, αλλά χρειάζονται μπόλικοι παίκτες για να συμπληρώσουν το ρόστερ ή πιο καλά για να το γεμίσουν. Μιλάμε ότι δεν έχουμε Αραούχο και Πόνσε, μάλλον δεν έχουμε Άμραμπαντ, κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι ο Γκατσίνοβιτς, ο Τσούμπερ κι ο Φερνάντες, ενώ λογικά κι ο Γκαρσία θα ξέρει πλέον ότι είναι προς πώληση. Εντάξει καταλαβαίνω ότι ασχολούνται και με μπακ αλλά δεν είναι εκεί κι όλη η ουσία.

Όπως καταλαβαίνω και την διάθεση του νέου ιδιοκτήτη για κάποια ηχηρά ονόματα, καθώς και την πλήρη απομελισσανιδοποίηση της εταιρείας και του ρόστερ. Το θέμα είναι τι ψάρια θα πιαστούν και πόσο ήρεμος θα παραμείνει ο Αλμέιδα. Ειδικά σε περίπτωση στραβής στην Ευρώπη. Διότι για φέτος, κι έτσι όπως πάει να διαμορφωθεί η κατάσταση με την συμμαχία των γαύρων, η Ευρώπη δείχνει να είναι το αποκούμπι.

Πάντως γενικά, είμαι αισιόδοξος. Νοιώθω ότι γίνονται προσπάθειες κι επαφές. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει κοσκίνισμα αρκετό κι είναι λογικό. Και νομίζω ότι κινούμεθα προς τη σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή για την δημιουργία μιας ολοκαίνουργιας ομάδας. Που θα έχει το πάθος και την φλόγα που είχαμε πέρσι. Ελπίζω να έχει και την απαιτούμενη ποδοσφαιρική προσωπικότητα κι όχι απλά τους τρεχαλατζήδες που θέλει ο Αλμέιδα και που ήδη έχει αρχίσει και τους τραυματίζει στο εξωτερικό.

Υγ. Για μένα δεν υπάρχουν ωραιότερες συνθήκες για την ΑΕΚ και τον Ηλιόπουλο. Τα σπρωξίματα θα γίνουν ξεκατινιάσματα και θα έχουμε πολύ ενδιαφέροντα πράματα, τόσο σε επίπεδο παραγοντικό όσο και σε επίπεδο αγωνιστικό. Αρκεί να έχουμε μια δυνατή ομάδα.

Παράπονο δεν έχουμε πλέον. Ο Μάριος μας μίλησε. Πώς σας φάνηκαν οι τοποθετήσεις του; Η αγκαλιά στο τέλος με τον Αλμέιδα; Τα ισπανικά και τα vamos ; Νομίζω ότι η σκηνοθεσία παίρνει άριστα επικοινωνιακά. Ειδικά μάλιστα όταν ο Κώστας που το ξανασκέφτηκε, υπέβαλε ερωτησάρα για να δείξει και την παρουσία του. Και η απάντηση ήταν φιλικότατη και προσωποποιημένη μάλιστα, άσχετα αν δεν είχαμε αγκαλιές.

Η όλη τοποθέτηση λοιπόν, είχε αρχή, μέση και τέλος. Είχε μια δόμηση ρε αδερφέ. Ξεκίνησε με ιστορικά στοιχεία για την ΑΕΚ και τον σεβασμό που έχει επιβάλει στους αντιπάλους, ειδικά όταν αυτοί την κυνηγούσαν και μάλλον την αδικούσαν, καθώς και με κάποια οικουμενικότητα που εμφυσούμε. Φυσικά δεν ξέρω πού τα έχει βρει αυτά – εγώ άλλα θυμάμαι να ακούω σαν συνθήματα μέσα στα γήπεδα παιδιόθεν μάλιστα – αλλά δεν πειράζει. Με τους προσωπικούς βαυκαλισμούς και τους διθυράμβους, μόνο βλάκας ασχολείται. Αυτό που ενδιέφερε αυτή τη στιγμή ήταν η συγκρότηση του Μάριου. Και σε αυτήν φάνηκε ελπιδοφόρος.

Όπως βέβαια φάνηκε ότι ήθελε να έχει τον Αλμέιδα στο ακροατήριο, οπότε μάλλον αυτόν περίμενε για να μιλήσει. Για τον οποίον Αλμέιδα ετοίμασε κι αυτόν τον θεατρικό επίλογο. Στον οποίον επίλογο μάλιστα, φάνηκε πιο ψύχραιμος ο ψυχάκιας ενώ ο Μάριος έδειξε ότι μπορεί εύκολα να προσποιηθεί τον Αεκτζή, τον προστάτη και τον συναισθηματικό ταυτόχρονα.

Όμως και τον ρεαλιστή. Ειδικά όταν αναφέρθηκε στα υπάρχοντα στελέχη αλλά και στους στόχους. Πράγματι θα εισακούονται τα στελέχη αλλά και, θα κρίνονται. Μιλάμε για τα στελέχη της προηγούμενης ιδιοκτησίας φυσικά. Στα καινούργια, κι αυτός Μελισσανίδης θα γίνει αφού αυτός θα τα έχει προσλάβει. Και η κρίση θάναι μάλλον πιο απαιτητική, όπως φάνηκε κι από την δεύτερη σκέψη του Κώστα. Κάτσε να κρίνουμε τους παλιούς, μην με φορτώνετε με καινούργιους. Οπότε στον τομέα αυτόν φάνηκε μάλλον πιο τεχνοκράτης από τον προηγούμενο.

Την δική μας την αγωνία, την κάλυψε σε κάποιο μεγάλο ποσοστό. ” Από την πρώτη ημέρα ασχολούμαστε με μεταγραφές, το κάνουμε με κάποια μυστικότητα ( ο Καμαρά κι ο Φοφανά μάλλον θα ξέφυγαν από κάποιο στέλεχος πάνω σε μπύρες ), και φυσικά ό,τι θέλει ο Αλμέιδα ( για να δούμε τελικά, τον Μάνταλο τον θέλει ακόμα; ) “. Γιατί μας κάλυψε; Διότι μίλησε για πολλές μεταγραφές, μίλησε για καλές μεταγραφές. Οπότε δεν μπορούμε να έχουμε δευτερολογία στη θεωρία αλλά μόνο να περιμένουμε και να κάνουμε και τον σταυρό μας για τις δυό ομάδες που πρόκειται να δουν τα μάτια μας φέτος, αφού μέχρι τα ευρωπαϊκά play-off δεν θα είμαστε σίγουροι για τίποτα. Και ειδικά για την ομάδα του πρωταθλήματος.

Τέλος πάντων, η συνολική εντύπωση ήταν θετική. Μάλλον ξέρει πού ήρθε και μάλλον μοιάζει φιλόδοξος. Και αρκούντως μάγκας για την πρώτη στιγμή, που δεν μπορούσε να πει κάτι παραπάνω για τον Γκαγκάτση ή τον Μπέο, που όμως τους πέταξε την φωτοβολίδα του. Μια χαρά ήταν αυτή – κάπως φαντάζει η υποψηφιότητα Αλαφούζου -, ίδια με την ακέραιη απάντηση για τον χάπια.

Καλή επιτυχία λοιπόν, που μεταφράζεται μόνο στο να κονομήσει. Μόνο τότε θα κονομήσει και η ΑΕΚ, δηλαδή κι εμείς. Και μάλιστα γρήγορα αφού δεν ζητήθηκε καμία πίστωση χρόνου άσχετα αν η λογική της μπάλας δεν συνηγορεί με αυτό. Όμως όπως και να το κάνω, το να δέσω τη ζώνη και να τρέξω, μου αρέσει. Με αδρεναλίνη στα ύψη αλλά και ψυχραιμία. Σαν να βλέπω τον εαυτό μου λίγο πριν μπει στο roller coaster τότε στη Φλώριδα. Κάπως έτσι ανανέωσα και την κάρτα μου ξανά.

Υγ. Η μεταβίβαση των μετοχών είναι στο 80%….

Είμαστε όλοι σε αναμονή της πρώτης επαφής με το νέο ιδιοκτήτη. Είναι αλήθεια ότι την περίμενα πιο γρήγορα. Όχι να κάνει παρουσίαση νέων παικτών, αφού κανείς δεν ξέρει αν οι νέοι θα ταιριάξουν με τα χνώτα μας ή αν έχουν κέφι για μπάλα. Απλά να μας παρουσιάσει τον εαυτό του, να μας περιγράψει τον στόχο του. Να βάλει την θεωρία και να δούμε την πράξη. Εν αναμονή λοιπόν, ας κάνουμε κι έναν απολογισμό για όσα περάσαμε.

Κυρίως περάσαμε μια προπαγάνδα. Μια “εσωτερική ” προπαγάνδα που γίνεται στην ΑΕΚ. Οφείλω να πω ότι αιφνιδιάσθηκα από τον χαρακτηρισμό ” εσωτερική “. Δεν ξέρω τι σημαίνει. Πώς μπορεί κάτι που στόχο έχει να παρασύρει σε λάθος συμπεράσματα την κοινή γνώμη, νάναι εσωτερική; Εκτός αν δεν μιλούν για την προπαγάνδα των αντιπάλων μας που γίνεται εις βάρος μας, αλλά γι’ αυτήν που τρώνε οι ίδιοι οι οπαδοί μας. Και που ασκείται φυσικά από τους δικούς μας ρεπόρτερ.

Για να μην απογοητευτούμε και να ξαναγοράσουμε διαρκείας. Να πιστέψουμε ότι πράγματι είμαστε η καλύτερη ομάδα κι ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουν και πολλά. Δηλαδή πόση προπαγάνδα πρέπει να φάμε στη μάπα μέχρι να μετρήσει χρήματα ο προηγούμενος και μέχρι να ανοίξει το στόμα του ο επόμενος; Πόσο πρέπει να μείνουμε τυφλοί μπροστά σε όλο αυτό που είδαμε;

22 πόντοι χαμένοι σε παιχνίδια που προηγηθήκαμε. Γκέλες με Κηφισιά, Σέρρες, Αγρίνιο. Πόση αδικία έφαγαν παίκτες σαν τον Πήλιο, τον Λιούμπισιτς, τον Πόνσε, τον Βαν Φέερτ, τον Μήτογλου. Ακόμα κι αυτός ο Άμραμπαντ που προοριζόταν για απλός game changer αλλά κατέληξε βασικός. Πού μπαίνει ακριβώς το τέλος και πού το έλεος;

Δεν χρειάζεται η μπούρδα για την καλύτερη ομάδα. Δεύτερη τερμάτισε στην κανονική περίοδο και δεύτερη τερμάτισε μετά τα μπαράζ. Έφαγε διπλάσια γκολ σε σχέση με πέρσι. Τελείωσε με πέντε ολόκληρους βαθμούς συγκομιδή λιγότερους από πέρσι, στον δεύτερο χρόνο του δήθεν τριετούς project. Αν μετρήσω προσωπικά λάθη, ούτε κι εγώ ξέρω σε τι νούμερο θα φτάσω. Τα προσωπικά λάθη δεν οφείλονται στην πνευματική προετοιμασία ή στην προπόνηση που κάνει ο δήθεν καλύτερος προπονητής; Και δηλαδή η άλλη ομάδα, που έβαλε συνολικά περισσότερα γκολ από εμάς, αλλά και που έφαγε λιγότερα, και που τερμάτισε δυό φορές πιο πάνω από εμάς, ήταν χειρότερη ομάδα από εμάς;

Μας έχουν τρελάνει στην πληρωμένη υποκειμενική αντικειμενικότητα. Αντί να ξεστραβώσουν και να μάθουν και λίγη μπάλα, και κυρίως να μην υποτιμούν τις επιτυχίες του οποιουδήποτε αντίπαλου, κι ειδικά όταν δεν έχουν διαιτητικά ” σφάλματα “. Θα μου πεις ότι αν γράψεις αλήθεια, μπορεί και να μην σε προτείνουν για κάποια θέση ή να μην πέσει το μπαγιόκο. Μου είναι αδιάφορο για ποιο λόγο έγινες δημοσιογράφος. Πάντως αν έγινες για να κάνεις το μαύρο άσπρο, είσαι επικίνδυνος. Χώρια που εκτίθεσαι κανονικότατα όταν η καλύτερη ομάδα με τις δυό ισάξιες ενδεκάδες, χρειάζεται για πλάκα εξι με επτά μεταγραφές, ενώ τώρα θέλουμε κι άλλη μία αφού δεν λογιζόταν η πώληση του Πόνσε. Δηλαδή αν είχες γράψει ότι δεν ήμασταν η καλύτερη ομάδα, πόσες μεταγραφές θα χρειαζόμασταν; Εκτός αν αυτό υπονοείται από την γραφή για ” αναβάθμιση του ρόστερ “.

Φύγανε τρεις επιθετικοί και μιλάς για αναβάθμιση; Εγώ μιλάω για απλή αναπλήρωση σε πρώτη φάση. Δεν υπάρχει αναβάθμιση όταν αποχωρεί κάποιος. Και ισχύει για όλες τις θέσεις, όπως και για το προπονητικό τημ. Για να μιλάμε απλά ελληνικά.

Ας θυμηθούμε ένα παλιό ανέκδοτο. Μπας και γελάσουμε λιγάκι. Ήταν λοιπόν ένας γιός που δεν ήξερε την διαφορά μεταξύ του θεωρητικώς και του πρακτικώς. Ρωτάει λοιπόν τον πατέρα του, ο οποίος του λέει να πάει να ρωτήσει την αδερφή του αν θα πήγαινε με έναν άγνωστο για δέκα χιλιάρικα. Επιστρέφει ο γιός λέγοντας του ότι η αδερφή του απάντησε καταφατικά αλλά δεν κατάλαβε την διαφορά του θεωρητικώς και του πρακτικώς. Ο πατέρας του λέει να πάει να ρωτήσει τη μάνα του αν θα πήγαινε με έναν άγνωστο για είκοσι χιλιάρικα. Επιστρέφει ο γιός λέγοντας του ότι η μάνα του απάντησε κι αυτή καταφατικά. Πάλι όμως δεν κατάλαβε την διαφορά του θεωρητικώς και του πρακτικώς. Οπότε του απαντάει ο πατέρας του :

• Άκουσε αγόρι μου. Θεωρητικά έχουμε τριάντα χιλιάδες. Πρακτικά έχουμε δυό πουτάνες στο σπίτι.

Οπότε ο Μελισσανίδης για άλλη μία φορά, έδρασε στην πράξη για τον εαυτό του. Το απολυτήριο του γράφει σχεδόν άριστα. Καλή ομάδα, σχεδόν πρωταθλήτρια, γήπεδο, μουσεία, προπονητήριο και κασούμπα. Και φυσικά έφυγε χωρίς ο κόσμος να τον αποδοκιμάζει ή να τον κυνηγάει στα στενά. Πρακτικά τα πήγε τέλεια. Πάντα για τον εαυτό του. Σε ένα deal που δεν ήταν ακριβώς έτσι σχεδιασμένο. Διότι το deal, ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΤΗΚΕ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ, προέβλεπε και το πρωτάθλημα. Ένα deal που το ξέρανε μόνο δυό άνθρωποι.

Στην θεωρία μπήκαμε εμείς. Όταν λέω εμείς, εννοώ η ΑΕΚ. Πράγματι ο νέος ιδιοκτήτης είναι επιχειρηματίας και με κάποια χρήματα. Οι πολύ παλιές ιστορίες, οι μαθητικές, μιλάνε για ένα παιδί που ερχόταν με μια μηχανή μεγάλου κυβισμού στην Αβάνα ( λεωφόρος Κηφισίας )κι ότι από εκεί πήγαινε μέχρι το Μαρούσι με τη μηχανή σούζα. Μιλάμε για ένα κολλεγιόπαιδο, που όμως ξέφυγε από την τετράγωνη λογική του Κιντή ( sic ), κι είπε να φτειάξει κι άλλα πράματα. Ας πούμε κάτι μικρονταραβέρια σχετικά με τον πόλεμο που έχουμε στον βορρά. Όλα αυτά ταιριάζουν με το προφίλ των φίλων του tiger, με άμεσο συμπέρασμα ότι δεν είναι μπροστινός κανενός, ότι θα δράσει αυτοβούλως και ως πραγματικό αφεντικό.

Άρα, η δική μου άποψη είναι ότι ο Μάριος είναι μια χαρά επιλογή για την πώληση της εταιρείας. Μια χαρά για το μέγεθος Μελισσανίδη και μια χαρά για το μέγεθος της ΑΕΚ. Θα μπορούσαμε να ήμασταν καλύτερα αλλά η λαίλαπα Ντέμης είχε φροντίσει να κάψει τον Παππά και τον Χατζιωάννου.

Η θεωρία λοιπόν είναι καλή. Η πράξη θάναι δύσκολη. Πρώτον διότι ο άνθρωπος είναι παρθένος στην αγορά της μπάλας και δεύτερον διότι είναι και άσχετος με αυτήν. Τρίτον διότι απέναντι του έχει ένα πανίσχυρο κονσόρτσιουμ, τόσο οικονομικά όσο και συγκυριακά αγωνιστικά. Και η διαιτησία θα ελέγχεται με τον παλιό τρόπο αλλά και οι αγώνες των συμμάχων θα αρχίσουν αργότερα. Στην εξίσωση φυσικά δεν βάζω ούτε την ανασφάλεια του Αλμέιδα, ούτε και τα λαμόγια τα οποία θα τον πλευρίσουν για τον τάδε ή τον δείνα γνώστη του παρασκηνίου ή των ικανοτήτων κάποιου άλλου νταραβεριτζή. Είτε σε παραγοντικό είτε σε αγωνιστικό επίπεδο.

Η χρονιά προβλέπεται δύσκολη. Με πολλές ακραίες κινήσεις για την εκμάθηση ή για την αντοχή των προκλήσεων. Δεν γίνεται να ξεφύγεις από όσα πέρασε ο Κοσκωτάς ή κι ο Κόκκαλης ακόμα. Το θέμα είναι πόσο ξύπνιος είσαι και πόσο γρήγορα τραβάς το πιστόλι. Μπορεί ο Μελισσανίδης νάναι δίπλα ( αλήθεια την ίδια σουίτα θα κρατήσει ; ) αλλά δεν γίνεται να σηκώνει το τηλέφωνο σε κάθε αναποδιά. Είπαμε. Το έδωσε το μαγαζί. Κουράστηκε και είπε κι όχι σε πιθανή διαδοχή του γιού του. Και το είπε απερίφραστα : Κι εγώ θα κριθώ για την επιλογή μου. Και είναι και λογικό. Αν έχεις έναν συμβουλάτορα ανά πάσα στιγμή για τα πάντα, εσύ πώς θα μάθεις;

Οπότε ξεκινάει νέος επίσκοπος για την ίδια θρησκεία. Μπορεί να ταλαιπωρηθούμε αλλά στο τέλος της ημέρας, τι θα κάνουμε; Θα αλλάξουμε ομάδα; Θα προτιμήσουμε κάποια αποχή; Η απάντηση για μένα, είναι ξεκάθαρα όχι. Οι εραστές παραμένουν τέτοιοι ακόμα κι αν τους πουν κερατάδες. Οι φοβιτσιάρηδες θα φύγουν και θα ξαναέρθουν εκ του ασφαλούς. Τα πρόβατα είναι υποχρεωμένα να βοσκήσουν στον ίδιο αγρό και οι οργανωμένοι να ψάξουν τις τσέπες τους. Όλα υπήρχαν, υπάρχουν και θα ξαναϋπάρξουν. Όπως και η ΑΕΚ που δεν κατάφερε να κάνει δυναστεία.

Αλλά ζούμε με την ελπίδα και την ευχή, ο Μάριος να μάθει πιο γρήγορα, να φέρει φρέσκο αίμα στελεχών και να βάλει και κάποιον τεχνοκρατισμό στην εταιρεία. Μας χρειάζεται ο νέος ιδιοκτήτης δίπλα του. Αυτό είναι δεδομένο χωρίς να αλλοιώσουμε τα χαρακτηριστικά μας. Μέχρι η πράξη να δικαιώσει την θεωρία. Οπότε εγώ προσωπικά διατηρώ την παρουσία μου στο γήπεδο, εξακολουθώ την κριτική μου από εδώ και φυσικά ανυψώνω την αγάπη μου για την ΑΕΚ, πληρώνοντας.

Καλή επιτυχία Μάριε. Ζήτω η ΑΕΚ.

Υγ1. Οι κινήσεις θάναι εντυπωσιακές. Δύσκολο βέβαια να κάτσουν όλες.

Υγ2. Δεν νομίζω να ψάξαμε ιδιαίτερα για τον υπεύθυνο επικοινωνίας αλλά ακόμα κι έτσι ας πούμε σιδηροκέφαλος.

Αυτό λοιπόν που παρατηρώ, συναντώντας Αεκτζήδες από διάφορους χώρους και σε διαφορετικά σημεία, είναι μια απέραντη απογοήτευση. Ίσως και να μην είναι σωστή η λέξη. Θα μπορούσα πιο καλά να πω, ένα σκάσιμο. Ένα πράμα αχώνευτο, με την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να δεχτεί το πώς χάθηκε αυτό το πρωτάθλημα.

Το ίδιο είδαμε στην Τούμπα με τον Αλμέιδα να πλακώνεται με τον αυριανό πρόεδρο της ΕΠΟ, όπως το ίδιο είχα δει στη Φιλαδέλφεια όταν ισοφάρισε ο ΠΑΟΚ κι ο Αλμέιδα κλώτσαγε τα μπουκάλια προς τον πάγκο μας. Τώρα, που έχουν περάσει κάποιες μέρες κι έχω μια αταραξία, τολμώ να πω ότι το ίδιο σκάσιμο είχε κι ο ίδιος. Ούτε κι αυτός καταλάβαινε το πώς δεν κέρδισε αυτά τα παιχνίδια ( ειδικά αυτό της Φιλαδέλφειας ήταν κομβικότατο, το άλλο, άσχετα αν με ισοπαλία το σηκώναμε, δεν ήταν ).

Αν όμως γυρίσουμε στα εταιρικά θέματα, άντε και να δεχτούμε ότι υπήρχε στα χαρτιά κάποιο τριετές project. Δεν το ακούσαμε ποτέ, αλλά ξαναλέω, ας το δεχτούμε. Θεωρητικά λοιπόν, πέρσι δεν θα έπρεπε να πάρουμε τίποτα. Υποτίθεται ότι μπαίνουν τα θεμέλια για το μέλλον. Μαθαίνουμε νέο στυλ μπάλας, και τα λοιπά κουραφέξαλα. Τα λέω κουραφέξαλα διότι έτσι είναι : Όλοι κέρδισαν κάτι, εκτός από εμάς. Με τρεις παιχταράδες στο κέντρο, έχουν πάει περίπατο όλες οι μαλακίες που γίνονται στις προπονήσεις.

Στις εταιρείες λοιπόν, όταν ένα budget ΔΕΝ βγει, αμέσως αρχίζουν τα γιατί και τα διότι. Το ψάξιμο. Κύρια στα στοιχεία της αγοράς. Στις σοβαρές εταιρείες όμως, όταν ένα budget παραβγεί, και πάλι αρχίζει το ψάξιμο. Και μάλιστα το ψάξιμο είναι προς την κατεύθυνση της ικανότητας των στελεχών. Ρε μπας και δεν ξέρουν τι στελέχη έχουμε, τι προϊόν διαθέτουμε και τι μηχανισμούς προώθησης. Λέτε να έγινε κάτι τέτοιο στην δική μας την εταιρεία; Μην γελάτε. Απαντάτε.

Όπως όμως και να το κάνεις, μπορεί το budget νάναι τριετές, μπορεί και να ψάχνουμε πώς και προέκυψε νταμπλ με το καλημέρα, το μέλλον μοιάζει πιο εύκολο. Διότι είσαι πιο πολύ κοντά στον στόχο της τριετίας, που φυσικά κανείς δεν ήξερε. Φανταζόμασταν μόνο κάποιους απανωτούς τίτλους. Έλα όμως που διοίκηση, τεχνικό τημ και μεις φυσικά, καθίσαμε πάνω στο παγωτό. Με μια παταγώδη αποτυχία, που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν σκεφτείς ότι βγήκαμε δεύτεροι, και οι πιο κάτω όχι απλά κέρδισαν κάτι φέτος, αλλά θεωρητικά προχωράνε σε πιο άνετο δρόμο για το μέλλον ( σκέψου τώρα τον γαύρο που κάνει διακοπές και που παίζει Ευρώπη τον Σεπτέμβριο ).

Προχωράμε όμως. Αυτό το τριετές πλάνο, προέβλεπε φέτος κι ασχέτως αποτυχίας, ότι η ΑΕΚ θα έπρεπε να κάνει 6 με 7 μεταγραφές; Αν είχε προβλεφθεί κάτι τέτοιο, τότε ο Αλμέιδα αδικείται που κάνει τον προπονητή. Θα έπρεπε να πάρει τον Μελισσανίδη και να πάνε να διοικήσουν τη ΝΑΣΑ. Φυσικά και γίνεται πλάκα από μεριάς μας, που δεν είμαστε life style οπαδοί ούτε και άμυαλοι άμπαλοι. Δόξα τω Θεώ και πολύ μπάλα έχουμε δει, κι έχουμε κάνει και πλάνα τετραετίας ακόμα και στο ποδόσφαιρο.

Η ευθύνη επομένως είναι καθαρά της εταιρείας. Σε κάθε επίπεδο και σε κάθε διάσταση. Και δεν θεωρώ κακή την σύγκριση που έκανα με τον Φάντροκ. Κι ο Αλμέιδα ένας ρομαντικός άνθρωπος είναι για το ποδόσφαιρο, που δεν ξέρει να παίρνει το αποτέλεσμα. Βέβαια η ιστορία θα τον παρουσιάσει σαν αναμορφωτή της ΑΕΚ. Τα ίδια είχαν γίνει κι επί Φάντροκ. Πού κατέληξαν; Στην απόλυση του και σε μια κάποια συμπάθεια του κόσμου. Το γενικό πλαίσιο ήταν ότι ο Θεός ήταν ο θείος Λουκάς. Οπότε μην πολυασχολείστε με ιστορίες σύντομες.

Ήδη οι φήμες είναι πολλές για τη θέση του Αλμέιδα. Που είναι σίγουρο ότι αυτός θα κριθεί αυτήν την χρονιά κι εφόσον βέβαια γίνουν αυτές οι μεταγραφές που λένε. Όλα τα άλλα είναι αρλούμπες της ιστορίας. Και να μην ξεχνάμε ότι και σήμερα υπάρχουν εραστές της δικτατορίας ή του βασιλιά ή βαμμένοι πασόκοι που πίνουν νερό στο όνομα του Ανδρέα.

Τον οποίο Ανδρέα, τον θυμίζει έντονα κι ο Αλμέιδα. Αλκοόλ, ναρκωτικά, κατάθλιψη…Τρομερές φιλοσοφίες, μπαλκονάτες. Για αλλαγή, για χρονοντούλαπα για την δεξιά, για ισότητα. Τρομερός βαθμός και τελειότητα για τον λαοπλάνο αλλά ακυρότητα για ουσιαστικό έργο. Καθαρά συναισθηματικά στοιχεία. Με σύστημα το πάθος, την ενέργεια, την αγάπη και την όρεξη. Ωραία στοιχεία για ποιητές και καλλιτέχνες. Εντελώς βλακώδη όταν μια εταιρεία ή ένα έργο πρέπει να πάει μπροστά. Και μην πεταχτεί κανένας και πει, μα κι ο Αλμέιδα θέλει συνέχεια να νικάει. Επειδή το είπε; Κι ο Δον Κιχώτης πίστευε ότι είχε εχθρούς τους ανεμόμυλους. Ξέρει τον τρόπο για νάναι νικητής; Μαθαίνει από τα λάθη του; Επαναπροσδιορίζει την τακτική του; Χρησιμοποιεί ορθολογικά όλο το ρόστερ του; Έχει καταλάβει ότι είναι προπονητής κι όχι ποδοσφαιριστής πλέον;

Εδώ πιστεύω ότι πρέπει να κλείσω την σχεδόν θεωρητική ανάλυση της φετινής αποτυχίας. Για να προχωρήσουμε στο παρόν και στο μέλλον. Με σκέψεις για το ρόστερ, είτε μιλάμε για προσθήκες είτε για αποχωρήσεις. Για τα δεδομένα τα αγωνιστικά, τις εκλογές της ΕΠΟ, την πιθανή μεταβίβαση της εταιρείας ( ακούω κι εγώ τις φήμες αλλά δεν έχω κάτι χειροπιαστό ).

Καλή ευρωψήφο….

Φάγαμε μια στενοχώρια. Μεγάλη. Πραγματικά μεγάλη. Έχει καμία σχέση όμως με τον υποβιβασμό μας; Έχει κάποια με την γενοκτονία των Ποντίων; Ή μήπως έχει με την μικρασιατική καταστροφή; Καμία σχέση δεν έχουν αυτές οι στενοχώριες. Τα μεν είναι βούρτσες, τα δε είναι πούτσες.

Δεν κατάλαβα λοιπόν, γιατί μπερδεύει όλα αυτά η δημοσιογραφία της ΑΕΚ σε σχέση με την απώλεια του πρωταθλήματος. Που είναι κυρίως σημερινό γεγονός. Μας θεωρεί πλάσματα ιδιαίτερης αντοχής ή μας θεωρεί ηλίθιους, που δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε στενοχώριες; Κι επειδή στο φινάλε υπάρχουν και χειρότερα, εμείς δεν πρέπει να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο; Με τον φόβο πρέπει να προχωράμε; Μήπως να πούμε και μπράβο που δεν πήραμε κανέναν τίτλο φέτος, ενώ όλη την χρονιά διαβάζαμε για δυό ισάξιες ενδεκάδες κι ότι η ΑΕΚ είναι καλύτερη από πέρσι;

Γιατί δεν διαβάζουμε μια κανονική κριτική; Γιατί να μην προχωράμε με ανοιχτά μάτια; Γιατί να μην μιλάμε με τα κανονικά γεγονότα; Η ΑΕΚ τερμάτισε δεύτερη και στα μπαράζ αλλά και στο κανονικό πρωτάθλημα. Έναν πόντο πίσω από τον πρωταθλητή. Πώς ήταν καλύτερη; Μάζεψε συνολικά πέντε ( 5 ), πόντους λιγότερους από πέρσι. Έφαγε 35 γκολ σε σχέση με τα 17 που έφαγε πέρσι. Κι έχασε 22 πόντους σε παιχνίδια που είχε προηγηθεί.

Αυτά δεν έχουν σχέση με τον υποβιβασμό και σίγουρα δεν είναι χαμένη πατρίδα. Έχουν άλλο όνομα : Λέγονται αεκτζήδικη αποτυχία. Που οφείλεται κάπου. Πού; Στην διοίκηση και στο τεχνικό επιτελείο, μέσα φυσικά και οι παίκτες. Αυτά είναι τα γεγονότα και τέλος. Και σε αυτά θα έπρεπε να ψάχνονται οι ευθύνες και οι λύσεις. Όχι στο παραμύθιασμα του κόσμου, που ούτε τιμωρίες προκάλεσε, ούτε και φταίει σε κάπου επειδή την ΑΕΚ την έβγαλε φέτος πρώτη ομάδα στα εισιτήρια. Συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος μέχρις εδώ, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Διότι εγώ αυτήν την στιγμή παραθέτω τα γεγονότα.

Η ευθύνη λοιπόν της αποτυχίας, είναι καθαρά της εταιρείας. Η οποία φυσικά και δεν έχει καμία συγκεκριμένη εταιρική δομή. Τη μία είναι με το τεφαρίκι, τον Αλμέιδα, και την άλλη εμφανίζεται στη Σαλονίκη και στο ξενοδοχείο του Σαββίδη. Αν έρθει το αποτέλεσμα, ας υποπτευθεί ο κάθε πονηρός ποιος το έφερε. Με μόνη διαφορά από τον Μπέο, ότι δεν κάθεται στον πάγκο.

Αλλά έχουμε κι άλλα. Τον παικταρά Γκαρσία, αλλά μόλις περάσει δεύτερη κορίνα, τον πιάνουν τα νεφρά του. Και φυσικά εδώ, έχουμε σίγουρα καταγεγραμμένη διαφωνία διοίκησης και προπονητή ( ” αν ήταν δικός μου, για 22 μύρια θα τον είχα πουλήσει ” ). Τον παικταρά Μουκουντί, που όμως καταλαβαίνεις γιατί παίζει εδώ όταν τον έκανε γιογιό ο Ιωαννίδης του τέταρτου Αλαφούζου. Έχεις μια ομάδα που δεν έχει τερματοφύλακα εμπιστοσύνης. Έχεις αστείες αλλαγές στα πλάγια μπακ αν φροντίσεις να πάρεις κάποιον δεύτερο στον πάγκο. Έχεις τέως παίκτες που παίρνουν φανέλα βασικού κι έναν παίκτη φρέσκο των τεσσάρων ( 4 ) μύριων, που δεν έπαιζε ούτε σαν αλλαγή. Έχεις ένα ψυχάκια που βάζει τρίτο στόπερ στο 3-0 με το καφενείο του Αλαφούζου, αλλά δεν κάνει το ίδιο στο 2-0 με τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια ( εδώ χάθηκε το πρωτάθλημα ), ούτε στο 1-2 στην Τούμπα.

Επειδή του είπε ο Λουτσέσκου ότι δεν ξαναχάνει από γύφτους. Κι αυτός χάνει την ψυχραιμία του και πάει να του δείξει ότι όχι, θα τον κερδίσει ξανά ( γι’ αυτό στο 1-2 βάζει επιθετικούς, για να κάνει κι άλλο γκολ ) και μετά παίζει και μερικές γυφτοσπρωξιές, έχοντας καταλάβει ότι μάλλον είχε δίκιο ο Λουτσέσκου και στα δύο που του είπε. Οι δηλώσεις του μετά ( ” προστάτευσα όλη την ΑΕΚ εκεί ” ), εκτός από αυτρολάρισμα, είναι η δεύτερη ανοιχτή διαφωνία με την διοίκηση.

Δηλαδή τον άφησε απροστάτευτο η διοίκηση. Άντε και να είναι έτσι. Αυτός την ώρα που προηγείται, γιατί δεν προστατεύει αγωνιστικά την ομάδα του; Γιατί δεν κάνει το σωστό κατά το μυαλό του αφού αισθάνεται απροστάτευτος; Γιατί δεν μαθαίνει ποτέ από τα λάθη του ( είπαμε 22 χαμένοι βαθμοί ) ; Ή είναι βαλτός ή είναι βλάκας. Διαλέγετε. Αν διαφωνεί με την διοίκηση γιατί δεν παραιτείται; Αν θεωρεί ότι τον δουλεύει η διοίκηση, γιατί κάθεται εκεί; Μήπως θεωρεί κι αυτός ότι αν παραιτηθεί η διοίκηση, ο κόσμος θα αναλάβει και θα τον πληρώνει;

Και τι δηλώσεις είναι αυτές ότι ο Μενότι θεωρούσε τα τακτικά συστήματα, τηλεφωνικούς αριθμούς; Ότι ο Ανσελότι μπορεί να προσαρμόζει την τακτική του λόγω των παικτών; Τι λες ρε Αλμέιδα; Μενότι είσαι ή Ανσελότι; Βλέπεις τον Σιμάνσκι σαν τον Μαραντόνα; Βλέπεις τον Ρώτα σαν τον μπακ της Ρεαλ; Όπως και να το βλέπει ή να το νοιώθει, εγώ μπορώ να πω ότι η ψυχιατρική επιστήμε έχει προχωρήσει πολύ και μπορεί να βοηθήσει. Όπως και ο Βάρσος με τα γιαούρτια του. Διότι δεν δήλωσα εγώ ότι ο Λιούμπισιτς είναι παικταράς. Το δήλωσε ο ημίτρελος. Που ταυτόχρονα δεν τον χρησιμοποίησε κιόλας.

Και δεν με ενδιαφέρει να ακούω απόψεις και φιλοσοφίες και προφητείες. Η μπάλα εκτός από ενέργεια, έχει και τακτική. Κι έχει και εργομετρικά. Άρα οφείλεις να προσαρμοστείς στα σημερινά δεδομένα του ποδοσφαίρου και να μη νομίζεις ότι είσαι σε κάποιες αργεντίνικες φαβέλες. Άρα να διαχειριστείς το σκορ, τον ρυθμό του αγώνα και το ρόστερ σου. Άγνωστα πράματα αυτά σε άνθρωπο που μάλλον αγνοεί τους κανόνες της βαρύτητας ή τις εξετάσεις που του δίνουν στο πιάτο. Επιμένοντας στον Αραούχο, στον Γκατσίνοβιτς και στον Μάνταλο. Μάλλον το hit του Άκη Πάνου ( στο θολωμένο μου μυαλό ) είναι το αγαπημένο του.

Φυσικά υπάρχει κι η άποψη ότι ο Αλμέιδα είναι η Φιλιππινέζα της διοίκησης. Που τον συγχωρεί για τον Πισάρο, τον Βαν Φέερτ, τον Λιούμπισιτς, τον Ραντόνια, τον Πήλιο, τον Μήτογλου και τον Πινέδα σαν δεξί μπακ. Οπότε σαν Φιλιππινέζα, είναι σε πλήρη συνεννόηση για την άτιτλη φετινή ΑΕΚ. Εγώ δεν την δέχομαι αυτήν την άποψη. Όποιος την πιστεύει, οφείλει να κόψει την ΑΕΚ. Διότι εδώ έχουμε κύριο υπεύθυνο τον Μελισσανίδη, ο οποίος όμως θα παραμείνει. Με αυτόν θα συνεχίσει η ΑΕΚ. Ο Αλμέιδα, μπορεί και να φύγει αρκετά σύντομα, ειδικά άμα δεν του βγουν τα αποτελέσματα ( όρα Φάντροκ για τους πιο παλιούς ).

Μας τρολάρησε μάλλον ο προφήτης με την χρησιμοποίηση του Λιούμπισιτς σήμερα, αλλά δεν μασάμε εμείς. Μασάμε; Φυσικά και όχι. Ο μαλάκας αποδεικνύεται μόνος του. Κι ο μαλάκας έχει δυό χαρακτηριστικά; Πρώτον ότι απολαμβάνει τους ύμνους από βαλτούς που λέγονται δημοσιογράφοι και δεύτερον ότι δεν μαθαίνει από τα λάθη του.

Όμως δεν θα πάμε έτσι. Σήμερα κάνουμε κριτική του αγώνα. Που γενικά κι αόριστα , η ΑΕΚ ήταν κακή, αλλά για να την δικαιολογήσω, ας την πω απλά επιπόλαια. Δεν γίνεται να παίζεις ένα πρωτάθλημα με το κορμί εδώ και το μυαλό σε άλλο γήπεδο. Τι να κάνει κι ο παίκτης όταν βλέπει τον ψυχακοπροφήτη να πηγαίνει ανά τρία λεπτά στον πάγκο και να ρωτάει τι γίνεται στους Χαριλάου…

Εν πάση περιπτώσει, προσπάθησε η ομάδα να παίξει μπάλα. Δεν είχε μεγάλες αλλαγές, αλλά είχε τον Λιούμπισιστς – ρε τι διάολο η μοίρα να τον βγάζει κορυφαίο παίκτη -, δυό αμυντικά χαφ και τον Βίντα χαμένο κάπου στο κέντρο. Μιλάμε για μια ομάδα, π[ου απλά δεν ήταν ομάδα. Σήμερα ήταν καθαρά , οι ατομικές ενέργειες, που απλά εντάχθηκαν σε κάποια δήθεν ομαδική λειτουργία.

Μπορείς να πεις ότι ήταν λόγω της νευρικότητας. Μπορείς να πεις ότι πλέον δεν θέλανε να ελπίζουν καρτερώντας κάποιο δώρο από αντίπαλο. Μπορείς να πεις πολλά ( θα σας πω για το τι έλεγε ο Δημητριάδης ή γιατί πήγε φανερά ο Μελισσανίδης επάνω ), αλλά δεν είναι για το παιχνίδι. Το παιχνίδι ήταν μονόδρομος κι αυτό, αλλά στην ουσία παρωδία στησίματος ή σχεδιασμού. Νομίζω ότι ο Αλμέιδα, δεν άντεξε την πίεση.

Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς παίζαμε. Έπρεπε να επιτεθούμε και το ψάξαμε με τον Άμραμπαντ και τον Τσούμπερ, που για μένα αυτός ήταν σήμερα ο αρχηγός. Την ώρα μάλιστα που δεν του έβγαινε τίποτα του μαροκινού και την ώρα που βλέπαμε αυτό το όρθιο κρέας, τον Γκαρσία, τον οποίον τον παντρευτήκαμε τελικά. Επίσης κανείς δεν κατάλαβε γιατί υπήρχαν τα δύο αμυντικά χαφ και πώς ήταν δυνατόν να έρθει η δημιουργία. Το πουλέν του προφήτη σήμερα, ο Πινέδα, ήταν έξω αλλά κι όταν μπήκε, πήγε δεξί μπακ.

Όμως οι ατομικές προσπάθειες φέρανε το αποτέλεσμα. Δυό σουτ, προσωπικές ενέργειες του Τσούμπερ και του Λιούμπισιτς, μας φέρανε μπροστά και πλέον έβλεπες τους περισσότερους να κοιτάνε στο κινητό τους τι γίνεται στο άλλο παιχνίδι. Κανέναν δεν ενδιέφερε τι έκανε η ΑΕΚ και φυσικά ούτε και η ΑΕΚ τους ιντριγκάριζε με κάποιο καλό ποδόσφαιρο. Το τρίτο γκολ ήταν απλά ένα επιστέγασμα τυφλό χωρίς να έχει προηγηθεί τίποτα από όσα έχουμε θεωρητικά διδαχτεί.

Πάντως η ομάδα μας έτρεξε, για να πούμε και τα καλά. Είχε διάθεση αλλά δεν είχε την προσωπικότητα στο γήπεδο για να την κατευθύνει. Φιλότιμο υπήρχε αλλά δεν υπήρχε ο στρατηγός. Κι αυτό το παιχνίδι σηματοδοτεί τις ανάγκες για το μέλλον, που όπως διάβασα έχει ήδη γίνει ο σχεδιασμός. Όταν το διάβασα, πράγματι έπεσα από τα σύννεφα. Λες κι ήμουν σε άλλη χώρα. Στην Ελλάδα και ειδικά στην ΑΕΚ, έχει γίνει προγραμματισμός; Μπράβο ρε παιδιά, δεν θα περιμένουμε θρίλερ στις μεταγραφές φέτος.

Και τελείωσε η σεμνή τελετή με το τερμάτισμα στην δεύτερη θέση. Διότι ο Αλμέιδα έκανε και τις αλλαγές του, οι οποίες φυσικά τι να προσφέρουν; Ξέρανε από τον πάγκο το αποτέλεσμα του άλλου αγώνα, χώρια που Γκατσίνοβιτς και Αραούχο, είναι απλά τέως παίκτες. Ναι, έβαλε γκολ ο Σιμάνσκι και περάσαμε τη Λαμία με ευρύ σκορ. Δεν θέλαμε αυτό ρε προφήτη. Θέλαμε να πιστοποιήσουμε φέτος ότι ήμασταν καλύτεροι. Κι ήρθες κόντρα στα λόγια σου : Το project ήταν τριετές, πράγματι. Επειδή το πήρες πέρσι, ίσως βιαστικά, φέτος έπρεπε να το χάσεις; Κάτσε και βλέπε τον Πινέδα των 6 μύριων δεξί μπακ και κάτσε και βλέπε τον Λιούμπισιτς των 4 μύριων να σε εκθέτει συνέχεια.

Υγ1. Ο Λιούμπισιτς μου έκανε εντύπωση σαν Κροάτης. Να μην αφιερώσει το γκολ του στον προφήτη; Εγώ , θα τον είχα κατουρήσει.

Υγ2. Κατέβηκα στο μπαρ στο διάλειμμα να πάρω ένα ουίσκι. Δίπλα μου ήταν ο Γαλανόπουλος. Μιλάμε ότι τρόμαξα. Αυτό το παιδί έπαιζε αμυντικό χαφ; Ευτυχώς που δεν έπαιζα εγώ σε αυτήν την ηλικία αντίπαλος του. Ο μισός από εμένα σε ύψος και σε σωματοδομή.

Αν αυτό που είδαμε στο πρώτο μέρος είναι αυτό που δουλευόταν τόσο καιρό στις προπονήσεις, τότε ας ξανακοιτάξουμε τα βιβλία της μπάλας που ξέρουμε. Διότι είδαμε ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που φανταζόμασταν : Μια ΑΕΚ σχεδόν ψόφια, κι έναν αντίπαλο με φουλ ενέργεια. Αυτό για την φυσική κατάσταση.

Μετά έχουμε και τα τακτικά κομμάτια. Μια ΑΕΚ ανύπαρκτη στο κέντρο και σχεδόν εξαφανισμένη στην επίθεση. Όλοι οι επιθετικοί ήταν κάτω του ανεκτού μέσου όρου για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Επίσης μια ΑΕΚ κλεισμένη πίσω που έψαχνε συνεχώς κάποια αντεπίθεση. Μια μακρινή μπαλιά ή μια πλαγιοκόπηση κύρια από δεξιά. Μονότονη, άνευρη και πολλή παθητική. Στα όρια της μοιρολατρίας.

Ο αντίπαλος ήταν πολύ καλύτερος. Πήρε το κέντρο με τα χαφ του αλλά και την άμυνα του που έπαιξε πολύ ψηλά. Έβγαλε μπόλικη ενέργεια και σφυροκόπησε το τέρμα μας. Μπορεί να μην έκανε κάποια άχαστη τελική, όμως στην ουσία κατετρόπωσε την ομάδα μας. Απειλούμασταν συνεχώς είτε στην περιοχή μας είτε στις δεύτερες μπάλες. Εμείς δεν μπορούσαμε όχι μόνο να κατεβάσουμε τη μπάλα αλλά ούτε και να διώξουμε σωστά. Καιρό είχα να δω τόσο άτακτο παιχνίδι από μέρους μας. Τέτοια παντελή έλλειψη πρεσαρίσματος, τόση νευρικότητα και τόσους κακούς παίκτες.

Η ουσία είναι ότι δεν πήγαμε για ποδόσφαιρο κατοχής αλλά για κάτι άλλο, που δεν βγήκε. Και δεν βγήκε αφού ο Γκαρσία κι ο Αραούχο ήταν της πλάκας. Πολύ κοντά τους και ο Ελίασον. Φυσικά για τα μπάζα ήταν κι ο Γκατσίνοβιτς. Κι έβλεπες αυτήν κακομοιριά όταν δεν υπήρχε τρέξιμο σε κενούς χώρους και προτιμούσαν όλοι να κλείνονται ανάμεσα σε δυό και τρεις αντιπάλους. Μόνο ένα θετικό μπορώ να πω : Μια καλή ευκαιρία που έχασε ο Ελίασον αλλά που δεν είναι ικανή να ισοφαρίσει όλες αυτές τις τρίχες που είδαμε. Εντάξει παίδες πράγματι ο διαιτητής έπρεπε να είχε βγάλει μια κίτρινη στο σέντερ μπακ του Οσφπ.

Πήγε με γρήγορη αλλαγή να διορθώσει την κατοχή στο χώρο του κέντρου. Έβαλε λοιπόν τον Γιόνσον ενώ πήγε τον Πινέδα δεξί μπακ. Πήγε να φτειάξει κάτι αλλά χάλασε κάτι άλλο. Βλέπετε του άρεσαν πάρα πολύ οι Γκατσίνοβιτς και Αραούχο, κι είπε ότι ο Σιντιμπέ είχε θέμα. Εν πάση περιπτώσει έτσι το σκέφτηκε κι έτσι το έκανε. Χωρίς όμως να παίρνει και κάτι το ιδιαίτερο.

Η ΑΕΚ εξακολουθούσε να είναι φοβισμένη και ανήμπορη. Κάπως κουνήθηκε επειδή την λέγανε ΑΕΚ, αλλά γενικά δεν έπεισε κανέναν σήμερα. Μπορώ να πιω ότι ήταν απλά αναλώσιμη αλλά και πολλή κακή. Νόμιζα ότι έβλεπα ομάδα προ Αλμέιδα. Οι γραμμές ήταν μακριά, ενέργεια δεν υπήρχε και φυσικά λείπανε οι προσωπικότητες. Φυσικά μόνο για γέλια ήταν η απόφαση του Αλμέιδα να κάνει ένα πεντάλεπτο με δυό επιθετικούς ή αντί του Λιούμπισιτς να μπει ξανά ο Μάνταλος.

Δεν ξέρω ειλικρινά τι προετοιμασία είχε γίνει. Εμένα μου θύμισε ένα σκορποχώρι με παίκτες που τους μάζεψαν από κάποια παραλία και τους είπαν, μπείτε για να προπονήσετε λιγάκι τον αντίπαλο. Τα πάντα ήταν λάθος και με τρομερή συνέπεια στα λάθη. Στην έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, στην λιγοψυχιά στις προσωπικές μονομαχίες και φυσικά σε μια απίστευτη ασυνεννοησία.

Η ΑΕΚ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΔΙΚΑΙΟΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν φοβόμαστε να το πούμε, ούτε να δώσουμε συγχαρητήρια στον αντίπαλο. Πλέον το πρωτάθλημα αν έρθει, θα είναι προϊόν δώρου. Δεν θα είναι θέμα παικτών ούτε προπονητή. Θα είναι μόνο η καύλα του Μελισσανίδη να πει ότι πήρε ακόμα έναν τίτλο. Οι παίκτες και ο προπονητής, απέτυχαν. Οπότε αν την Κυριακή πάρει τελικά η ΑΕΚ τον τίτλο, καλό θα ήταν να αποθεώσουμε τον Μελισσανίδη. Καλό θα ήταν αυτός να μπει στο γήπεδο και να κάνει τον γύρο του θριάμβου. Θα το αξίζει πραγματικά.

Υγ. Κορυφαίους είδα σήμερα τον Κάλενς και τον Χατζησαφί. Οπότε κι έτσι εξηγούνται τα πάντα.

ΟΥΣΤ ΦΟΒΙΤΣΟΥΛΕΣ.

Σήμερα ήταν του Θωμά; Του άπιστου; Που τελικά πίστεψε; Έτσι λένε τα κιτάπια κι έτσι λένε και κάποιοι άλλοι που το παίζουν Αεκτζήδες, αλλά τρέμουν και φοβούνται. Κι αφού αλλάζουν πρωταθλητή ανά τρεις ημέρες, από την αρχή των μπαράζ, τώρα έχουν βαφτίσει πρωταθλητή τον Παοκ.

Οι υπόλοιποι ελπίζω να μην κοιτάζονται μεταξύ τους με απόγνωση. Αλλά να εύχονται να ξαναδούν την ΑΕΚ, όπως την θέλουνε. Ενωμένη, αποφασιστική, και με ένα προπονητή που να ξέρει πότε και πώς να παρέμβει. Μιλάω για το παιχνίδι της Τετάρτης, έτσι όπως τα καταφέραμε με την απόδοση μας στην Τούμπα.

Που μπορεί και να είναι και κάποιος οδηγός μας. Σε εκείνο το παιχνίδι, δεν είδαμε τίποτα που να μας φοβίσει περισσότερο από τον εαυτό μας. Στο σημερινό παιχνίδι ανάμεσα στους δυό γάβρους, δεν είδαμε τίποτα που να έχουμε να φοβηθούμε στον Πειραιά. Η ΑΕΚ έχασε τρομερά δύσκολα, σήμερα ο αντίπαλος την Τετάρτη, έχασε μαρς.

Θες την κούραση; Θες την ψυχική σκέψη που είναι πλέον στην Ευρώπη; Αυτά είναι δικαιολογίες για τον αντίπαλο, που κατώρθωσε και χρύσωσε το χάπι μιας πλήρως αποτυχημένης χρονιάς. Κερδίζοντας αυτήν την στιγμή, μόνο τις εντυπώσεις. Διότι ουσιαστικό στα χέρια του, δεν έχει τίποτα. Εκτός αν θεωρεί ότι επειδή θα παίξει τον τελικό του Μίλκο cup, κατά δήλωση Καραπαπά, κάτι έχει κάνει. Θυμίζοντας τον κλασσικό νεοέλληνα, που επειδή έχει μια Ακρόπολη θεωρεί ότι κάτι του χρωστάει ο πλανήτης.

Η ΑΕΚ αρκετά γκελάρισε. Αρκετά μας κούρασε φέτος. Η ΑΕΚ οφείλει να πάει να αποδείξει ότι είναι καλύτερη ομάδα μεθαύριο. Και φυσικά να μην περιμένει κάποιο δώρο από τον Αλαφούζο ή τον Καρυπίδη. Η ΑΕΚ οφείλει να κερδίσει από σεβασμό σε όλον τον κόσμο της αλλά και σε όλον τον υγιή κόσμο που βλέπει μια κανονική μπάλα. Οφείλει να παίξει μόνο για τη νίκη κι οφείλει να την κατακτήσει. Δεν έχει καμία δικαιολογία για καινούργια γκέλα.

Ναι, αν δεν κερδίσει θα είναι γκέλα. Είναι ξεκούραστη εντελώς. Δεν έχει τίποτα άλλο να σκέφτεται. Κι απέναντι της έχει έναν αντίπαλο με το μυαλό αλλού αλλά και τα πόδια τσακισμένα. Δεν υπάρχουν άλλα πλεονεκτήματα, που θα μπορούσαμε αυτήν την στιγμή να έχουμε. Με όλο το ρόστερ ετοιμοπόλεμο – ο Φερνάντες δεν αποτελεί κάποιο θέμα – και με έναν μόνο στόχο. Τη φιέστα την άλλη Κυριακή.

Κι αυτά είναι τα παιχνίδια, που θεωρητικώς γουστάρουμε κάποιοι : Τα γνήσια ανδρικά. Όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο κι όταν έχεις μονοδρομικό στόχο. Τίποτε άλλο. Κι όταν μάλιστα καλείσαι να υπερασπιστείς την πρώτη θέση που δίκαια κατέχεις. Κι όταν μάλιστα μπορείς να κάνεις τη νίκη μέσα στον Πειραιά και να χειροκροτηθείς από όσους πάνε στο γήπεδο με σκοπό να δουν ένα καλό παιχνίδι. Να διασκεδάσουν την αδιαφορία τους για τον στόχο σου, που χάθηκε γι’ αυτούς.

Δεν είναι φυσικά, ούτε ζωή ούτε θάνατος. Ένα παιχνίδι είναι, κι ό,τι και να γίνει, Αεκτζήδες θα συνεχίσουμε να είμαστε όλοι. Απλά μια νίκη εκεί μέσα, θα γιγαντώσει κι άλλο τη φανέλα μας και θα βάλει βάσεις για καινούργια ιστορία στο μέλλον. Δεν απειλείται κάποιος, ούτε αμφισβητείται κάποιο έργο. Απλά όλος ο οργανισμός ΑΕΚ χρειάζεται αυτό το οξυγόνο στις πολυθρόνες που θα κάτσει αργότερα άπρακτος. Και το χρειάζεται για να το πάρει μόνος του, με την ομάδα του, κι όχι από δώρα άλλων, όπως ξαναείπα.

Θάρρος λοιπόν και δύναμη. Και μόνο για τη νίκη. Με καλή μπάλα, με καλή τακτική και με προσωπική δύναμη, από όσους επιλεγούν να παίξουν. Χωρίς φόβο και χωρίς καμία αναστολή για οτιδήποτε χρησιμοποιηθεί, θεμιτό ποδοσφαιρικά. Παίζει ο δικέφαλος με όλα τα εχέγγυα του απέναντι σε μια δαφνοστεφανωμένη αδερφή, που τυχαία πίστεψε ότι έγινε ομάδα.

ΑΠΟΔΕΙΞΤΕ ΤΟ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.

Βαρεθήκαμε τις γκέλες.

Θέλουμε μια αντρική νίκη.

Βαρεθήκαμε να κάνουμε σχεδιασμούς με εικονικές βαθμολογίες.

Μέσα τα τεφτέρια, έξω πλέον τα γιαταγάνια.

Ενότητα ζητάμε υποθέτω σαν ΑΕΚ. Άρα το λάδι στη φωτιά, δεν χρειάζεται αυτήν την στιγμή. Πηγαίνουμε ενωμένοι είτε για κάποιο δώρο την επόμενη Κυριακή από το Πάσχα, είτε για μια καλή εμφάνιση στο τηγάνι στις 15/05. Όλα τα άλλα στοιχεία έχουν σταχυολογηθεί κι αναλυθεί από τους πάντες. Όλα αυτά τα σκόρπια, θα τα αναλύσουμε και θα τα ιεραρχήσουμε αφού τελειώσει αυτό το πρωτάθλημα, που θα το τελειώσουμε με -2 βαθμούς σε σχέση με πέρσι, αν νικήσουμε στο τηγάνι ( αν δεν, θάναι μεγαλύτερο το πλην ). Κύρια για την προσωπολατρεία που έχει εμφανισθεί πάλι, αλλά κύρια για τον τεχνοκρατισμό που θα έπρεπε να υπάρχει, σε σχέση με την εκδήλωση ενός άκρατου και ακράτητου ψυχισμού. Είναι μεγάλη εβδομάδα βάσει ημερολογίου. Δεν λέει τίποτα αυτό για μένα, ή για τους Κινέζους ή για τους Ισαρηλίτες ή για τους Αμερικάνους ή για τους Ινδούς ή ακόμα και τους μοναχούς του Άγιου Όρους. Όλοι θα ζήσουν, και δεν θα παρασυρθούν από παραμύθια.

***********************************************************************************************************

                                             ΠΑΣΧΑ

            Πολλές φορές γυρνάω πίσω το λογισμό μου. Το πόσο πίσω, έχει να κάνει με την διάρκεια κάποιας ευχάριστης ανάμνησης. Γιατί άλλο; Να αναπολήσω πράματα που θα ήθελα να μην έχουν συμβεί; Ή μήπως επειδή ο νους μου είναι ανίκανος να διαγράψει τα μαύρα, πρέπει εγώ να τα ξαναφέρνω στο εκράν του μυαλού μου; Δεν ελέγχω το υποσυνείδητο;

          Κι οι δεκαετίες του 80 ή του 90, δεν είναι δα και τόσο μακρινές. Κι όμως, έτσι μοιάζουν. Στο ντύσιμο των ανθρώπων και στον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους. Στην οικογενειακή ή στην παρεϊστικη διασκέδαση. Άλλος πολιτισμός; Γιατί , κάθε πέρσι και καλύτερα;

          Την απάντηση την έχει δώσει ο Γιάλομ: Ο άνθρωπος σήμερα, είναι ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του. Ο φόβος για τον θάνατο, είτε αφορά τον ίδιο είτε κάποιο προσφιλές του πρόσωπο, έχει μεγαλώσει. Τρέμει μια έσχατη μοναχικότητα. Δεν βρίσκει κάποιο προφανές νόημα στην σύγχρονη ζωή.

         Δεν μιλάω για σχιζοφρενείς ή μανιοκαταθλιπτικούς. Οι << ασθενείς >> του τεράστιου ψυχοθεραπευτή, είναι άνθρωποι καθημερινοί. Αυτούς που αποκαλούμε, της διπλανής πόρτας. Ωραίοι ή άσχημοι. Οικογενειάρχες ή εργένηδες. Με σημαντικές επαγγελματικές επιτυχίες ή απλοί βιοπαλαιστές. Και με πλούσιο κοινό νου.

         Και φυσικά, όλοι αυτοί που συρρέουν στις ομάδες ψυχολογικής  συμβουλής, δεν έχουν ανάγκη από χάπια . Μόνο στήριξη από κάποιον επιστήμονα σε επίπεδο ομαδικής ψυχανάλυσης. Που ταυτόχρονα όμως, ντρέπονται που επισκέπτονται τους ειδικούς. Κι άλλος φόβος δηλαδή;

        Προφανώς. Διότι το τελειότερο δημιούργημα του θεού, είναι ατελέστατο. Πάλεψε αιώνες να φύγει από τις κουφάλες των δένδρων ή τις σπηλιές. Για να μην νοιώθει μοναξιά ή ανασφάλεια. Κι οργάνωσε κοινωνίες σε πόλεις ή σε χωριά. Και τελικά επανίδρυσε την φυσική ζούγκλα με τους κανόνες της μέσα στα τσιμέντα. Και δημοκρατικά μάλιστα. Αβίαστα.

         Και φόρτωσε το μυαλό του με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Γέμισε και την δήθεν βελτίωση της ζωής του με ένα κάρο επικίνδυνα τοξικά γκατζετάκια. Που κανείς ακόμα δεν γνωρίζει πόσο επικίνδυνα είναι για τα κορμιά, τις ψυχές ή το φυσικό περιβάλλον. Αυτό που εξακολουθεί να υφίσταται, και που σε κάθε δυνατή ευκαιρία υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι δεν είναι και τίποτα περισσότερο από έναν παπαγάλο.

          Τίποτα ο άνθρωπος. Εκεί, να επιμένει στην αέναη μαλακία. Να φτιάχνει κι άλλα. Πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Θρησκείες και όπλα. Τάσεις και κινήματα μπας και βγει από το αδιέξοδο τούνελ που έχει μπει. Τον κασάτο φαύλο κύκλο. Πού να κοιτάξει πίσω ο πολιτισμένος; Να ξαναπάρει τα βουνά; Να συνειδητοποιήσει ότι παλιότερα ήταν καλύτερα όλα; Να καταλάβει σήμερα ότι τόσων χρόνων προσπάθεια θα δικαιώσει την όπισθεν;

           Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, η μόνιμη επωδός. Χωρίς να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Διότι μέρα θα έρθει σίγουρα, αλλά θα έρθει και νύχτα. Που είναι πιο σημαντική τελικά. Διότι η φύση σου δείχνει το κανονικότατο μέλλον της ανθρωπότητας , που είναι το σκοτάδι. Από εκεί ήρθαμε , κι εκεί πηγαίνουμε. Τυχαία αγωνίζονται όλες αυτές οι οικολογικές οργανώσεις να σβήσουν τα φώτα για καμιά ώρα, μπας κι ο άνθρωπος αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του; Τον εαυτό του.

             Δηλαδή μπας και νοήσει ο άνθρωπος, ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς φως όταν κρύβεται ο ήλιος. Όπως παλιά , που δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα οι ψυχιατρικές, οι ψυχολογίες ή οι τοξικολογικές θεραπείες καταστολής. Που φυσικά υπήρχαν  προβλήματα, αλλά λυνόντουσαν πιο εύκολα. Κι όταν το χαμόγελο εμφανιζόταν στην φάτσα των ανθρώπων, ήταν πραγματικό. Κάποιο δεινό είχε πραγματικά ξεπεραστεί.

           Ο άνθρωπος όμως είχε πρόβλημα που πέθαινε νεότατος. Έτσι λέμε εμείς  βέβαια. Οι παλιότεροι μια χαρά συμπλήρωναν έναν καθορισμένο βιολογικό κύκλο. Εμείς που κατορθώσαμε και τον επιμηκύναμε σήμερα, τι καταφέραμε; Να ανακαλύψουμε την χαρά της ύπαρξης μετά τα  80, με τα ψυχοφάρμακα και τις μαγκούρες;  Βρήκαμε την τρέλα της βαριεστημάρας και την ομορφιά της παρακμής; Ή μήπως την τελειότητα της εμπειρίας με την αρτηριοσκλήρυνση, που είναι αδύνατον να σου επιτρέψει να καταλάβεις ότι είσαι άχρηστος.

         Κι υποθέτω λοιπόν, ότι ακόμα και τώρα είμαστε πολύ άτυχοι, που θα φύγουμε και δεν θα μάθουμε τι συμβαίνει μετά από 150 χρόνια ζωής . Που θέλουμε το κοντέρ να τρέξει,  ακόμα και καλωδιωμένοι σε κάποιον μηχανικό αναπνευστήρα. Σαν αποκόμματα ζωής, αλλά…  Αλλά  με πάθος όλα τα δισεκατομμύρια ηλίθιων που βαραίνουν τον πλανήτη, να ξεπεράσουν τον ένα και μοναδικό θεό: τον Χάρο. Που κάθεται ήρεμος, ατάραχος, χθόνιος στην χρυσοποίκιλτη του πολυθρόνα παρέα με τον Κέρβερο.

             Που τότε, με την Ανάσταση του Κυρίου και πιο πριν με του Λάζαρου που είχε βύσμα,  ξεγελάστηκε. Δηλαδή όχι κι ακριβώς. Τα στραβά μάτια έκανε για να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη μπαρούφα. Κι αφού την έμαθε κι αυτήν, πήρε τον Θεάνθρωπο και τον έστειλε στους ουρανούς να κάνει παρέα στον μπαμπά Του μαζί με τον Κρόνο, τον Δία κι όλους τους άλλους θεούς όλων των λαών της γης, που κάποια στιγμή κατάντησαν ντεμοντέ. 

            Και πολύ φυσιολογικά ο άνθρωπος, τον έχει ξηλώσει εδώ και κάτι αιώνες από θεό τον Άδη. Αφού δεν συμφωνεί  μαζί του. Κι αφού η ιατρική τελικά θα φέρει την αθανασία. Που την Δευτέρα Παρουσία θα την κάνει Μόνιμη. Ε, κι αν μπορέσει και να αναστήσει κι όλους που έχουν χαθεί τα μέχρι τώρα, ακόμα καλύτερα. Γιατί αγωνίζεται εξ άλλου ο άνθρωπος; Για να τελειοποιήσει τον θεό του.

        Μέχρι όμως να τα κατορθώσει όλα αυτά η ιατρική κι ο Γιάλομ, καλό είναι παιδιά να αντιμετωπίσετε το φαγητό του Πάσχα με μέτρο. Καταλαβαίνω την χαρά σας με την ομαδική σφαγή των ένοχων αρνιών, επιταγή του Χριστού, αλλά ο Χάρος τρέφεται με τριγλυκερίδια και χοληστερίνη. Και δεν βιάζεται διότι παρακολουθεί ιατρική και γελάει. Όντας υπομονετικός και σίγουρος. Τον έχει πιάσει βέβαια μια αγωνία σε σχέση με την αθανασία που είναι προ των πυλών, αλλά όταν έχει σύμμαχο την πυρηνική ενέργεια, τι να φοβηθεί;

                     ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.