…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Στις αρχές λοιπόν του 2025, η ΑΕΚ παρατάχθηκε με την αναμενόμενη ενδεκάδα της με σκοπό μόνο τη νίκη. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε μεγάλη ένταση ή νεύρο στο παιχνίδι μας, ούτε φυσικά μπορούμε να μιλήσουμε για υπερθέαμα. Όμως σίγουρα ξεχώριζες σήμερα τον καθοδηγητή Πινέδα, που μαζί με τον Γιόνσον και τον πολύ δραστήριο και ουσιαστικό Φερναντές. Και το τέλος του ημιχρόνιου, μας βρήκε να προηγούμαστε δίκαια μετά από ωραία προσπάθεια του Φερναντές και το μετρημένο σουτ του Γιόνσον από το ύψος σχεδόν της περιοχής.

Δίκαια λόγω κατοχής μπάλας και πολύ υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας. Είχαμε κι ένα δοκάρι και κάποιες άλλες ψευτοτελικές, είχαμε όμως και κάποιες απειλητικές καθόδους του αντιπάλου, προϊόν ατομικών λαθών του κέντρου μας. Σήμερα πραγματικά ο Λιούμπισιστς ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Σε ένα παιχνίδι αρκετά εύκολο να διαβαστεί : Ο Βόλος δεν πίεζε την άμυνα μας, και ήταν σχεδόν όλος μαζεμένος στο μισό γήπεδο, ψάχνοντας κάποια γρήγορη αντεπίθεση. Πράμα το οποίο δούλεψε και φυσικά έγινε επικίνδυνο αφού μετά το λάθος σου, είσαι περισσότερο ακάλυπτος.

Η δική μας ομάδα, όπως προείπα, δεν έβγαλε μάτια αλλά έκανε το καθήκον της. Ήταν ελαφρώς μπλαζέ, αλλά να μην ξεχνάμε την έλλειψη κενών χώρων στο ανοιχτό γήπεδο και το ασφυκτικό και πολυπρόσωπο μαρκάρισμα μέσα στην περιοχή του Βόλου. Μπορεί να έμοιαζε νωθρή, ήταν όμως διαβασμένη και προσεκτική, απέναντι στην παγίδα του Μπράτσου, που σαν προπονητής είναι πολύ σοβαρός. Τα λάθη γίνανε λόγω προσωπικών επιλογών των χαφ να σπάσουν αυτό το τείχος κι όχι από κάποια λανθασμένη πάσα. Ένα άλλο ωραίο στοιχείο που πρόσεξα ήταν η εναλλαγή των ρόλων στα δεξιά μεταξύ Γκαρσία και Μαρσιάλ. Το μόνο που μένει είναι να συνεχίσουμε έτσι ακριβώς και στο δεύτερο μέρος.

Πράγμα το οποίο δεν έγινε. Η ΑΕΚ μπήκε πιο αποφασιστικά και σκόραρε δυό σχεδόν απανωτά γκολ. Κι όλοι περιμέναμε την ήρεμη βραδυά καθώς κι ένα πιθανό rotation. Όμως θα έλεγα ότι παραχαλάρωσε η ομάδα, όπως και ο πάγκος της. Κι αντί να πάμε σε μια λογική διαχείριση του σκορ και του χρόνου, πήγαμε σε ένα παιχνίδι playstation τόσο σε ονόματα παικτών όσο και σε θέσεις που κλήθηκαν να παίξουν. Άλλος πιο μόνιμα ( Χατζησαφί σαν σέντερ μπακ ) κι άλλος πιο προσωρινά ( Γκατσίνοβιτς αριστερό μπακ ). Κι άλλα γίνανε, όπως ας πούμε η απόλυτη νέκρωση της δεξιάς πλευράς, αλλά φυσικά θα καλυφθούν πίσω από το ευρύ σκορ της επικράτησης μας. Ας μην κουραζόμαστε μέρες που είναι.

Το σίγουρο είναι ότι με αυτό το 0-3 που είχαμε, ο αντίπαλος άνοιξε τελείως και προσπάθησε να βγει μπροστά. Κάτι η χαλαρότητα μας, κάτι οι αλλαγές που είχαν γίνει, φέρανε το 1-3 κι έναν εκνευρισμό, πιο πολύ για το χάλασμα της γενικής εικόνας μας. Και φυσικά κι έναν φόβο σε περίπτωση που τρώγαμε και δεύτερο. Αυτό που έχω γράψει ότι δεν είσαι σίγουρος γενικά.

Όμως η φοβία – μπορεί και νάταν μόνο δική μου -, κράτησε μόνο κανά δεκάλεπτο. αφού μπήκε και τέταρτο γκολ και πήραμε αβάντσο. Δεν ήταν ότι ανεβάσαμε κάποια ταχύτητα ή ότι παίξαμε πιο σοβαρά, άλλωστε με Μάνταλο και Περέιρα καθώς και τον εκτός τόπου και χρόνου Λαμέλα δεν πας πουθενά, αλλά ότι ο Βόλος πίστεψε σε ολική ανατροπή και η περιοχή του ήταν κανονικό αεροδρόμιο. Και θα μπορούσε φυσικά μετά το 1-4, να φάει άλλα τόσα. Πράμα το οποίο δεν έγινε αφού πλέον όλοι οι δικοί μας θέλανε να σκοράρουνε, αλλά κατώρθωσαν να φάνε κι ένα δεύτερο γκολ, δείγμα φυσικά της απόλυτης ασυνεννοησίας που επικρατούσε στην ομάδα.

Λεπτομέρειες όμως είναι κι αυτά. Κι ειδικά για τους δέκα χιλιάδες ανθρώπους μας, που ταξίδεψαν στον Βόλο κι έστησαν αυτό το πανηγύρι. Βλέποντας την ΑΕΚ να κερδίζει με 4-2 και να μπαίνει με το δεξί στο νέο χρόνο. Οπότε μόνο συγχαρητήρια αξίζουν σήμερα κι ειδικά στους κορυφαίους που φάνηκαν με το καλημέρα κι αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου στους οποίους προστέθηκε κι ο Μήτογλου για την συνολική του παρουσία. Και κλείνουμε με την ευχή να γράφουμε τα ίδια και την Πέμπτη.

Να γιορτάσουμε που έφυγε. Που γλυστρισε. Να χαρουμε για τις μερες που χαθηκαν για παντα. Να ανοιξεις σαμπάνιες που πλησιαζεις ακομα πιο κοντά στο λάκο.. Να πετας σερπαντινες για τα χρονια σου που δεν θα ξανάρθουν. Τα “παλιά”, που τα διώχνουμε με τις κλωτσιες κάθε Δεκέμβρη. Οτι και καλά δεν είσαι πεισιθάνατος αλλά ερασιθάνατος. Δεν σε πάνε σπρώχνοντας στο χώμα, αλλά τρέχεις χοροπηδώντας κατά ‘κει. Εύγε.

Δεν είναι κακό να ζει κανείς με παραμύθια. Το κακό είναι να το παίζει κανείς χαζοχαρούμενα αγαθός και να θέλει να δει με παιδικά κυάλια ενώ είναι τίγκα στη παραδοπιστία,στον ατομισμό και την μικρότητα. Αλλά θέλει μερικές ημέρες το χρόνο να πιστεύει ότι παλιμπαιδίζοντας με σοβαροφάνεια ευχόμενος ακόμα και ανέξοδα βαρύγδουπα πράγματα για να επιβεβαιώσει έτσι τη μαλακία που τον δέρνει, ότι έτσι στήνοντας λαμπιόνια-ξώβεργες στα μπαλκόνια θα πιάσει τα ξωτικά που του γδέρνουν στη ζωή και αυτη θα γίνει βιωτή. Και καθε λιγο δωσ’του κλωτσοπατινάδα ο παλιός χρόνος για να κανει χωρο για τον “νέο”, ενώ το μόνο που υπάρχει είναι το αστραπιαίο Τώρα και τίποτα πιο πριν ή πιο μετά από αυτό.

Τα παιδιά έχουν κάθε δικαιολογία, να γιορτάζουν, γιατι δεν θέλουν και πολυ να χαρούν. Γιατί ήδη ζουν μέσα στο παραμύθι τους. Δεν το αναζητούν το ψευτοπαραμυθιασμα , οπως ο ενήλιξ μαλάκας για να ξεγελάσει ή να ξορκίσει τους δαίμονες του. Ας μη τον ξυπνήσουμε και του πούμε ότι εν έτι 2024 μ.Χ. πιστεύει σε περισσότερες δοξασίες και προσκυνάει περισσότερα φαντάσματα από ότι οι απότατοι πρόγονοι του που ζούσαν σε σπηλιές. Τουλάχιστον εκείνοι είχαν το ελαφρυντικό της άγνοιας. Σήμερα ο σύγχρονος μαλάκας πιστεύει ακόμα ότι έχει μια ειδική και συγκεκριμένη αποστολή ερχόμενος στον κόσμο…ότι φεύγοντας από αυτόν τον περιμένουν παράδεισοι…και ότι στο μεσοδιάστημα, την ζωή του την ορίζει ο Δίας, ο Τοξότης και ο Αιγόκερος. Δηλαδη οι άνθρωποι των σπηλαίων πίστευαν-ελλείψει γνώσεων ότι ο Ηλιος γυρίζει γύρω απο τη Γή, ενώ ο σημερινος πολύξερος ρεμπερσκές πιστεύει ότι το Σύμπαν ολόκληρο γυρίζει γύρω του. (και καμιά φορά “συνομωτεί κι όλας για πάρτι του” Αλλη μαλακία αυτή.) Μιλάμε για φουλ του αυταρεσκα ηλίθιου.

Δεν βαριέσαι. Ας μη χαλασουμε χατίρι….μέρες που είναι . Τί μέρες δεν ξέρω, διότι είναι όλες ίδιες από πλευράς μοναδικότητας και πολυτιμότητας. Ας επιτρέψουμε στον σύγχρονο δεισιδαίμονα να αποχαιρετάει τον παλιό το χρονο το Δεκέμβριο, να πετάει σταυρούς στα νερά το Γενάρη, να καίει καρνάβαλους το Μαρτη, ,να κυνηγάει το Μάϊ στα λιβάδια, να κουβαλά επιτάφιους υποκρινόμενος ότι συμπάσχει τον Απρίλη,να σουρνεται γονατιστός τον Δεκαπενταύγουστο, να κουνάει σημαιάκια στην παρέλαση του Οκτώβρη χαιρετώντας τους δήμιους του,και στα υπόλοιπα μεσοδιαστήματα των 365 κομματιών της χρονοπιττας που έφτιαξε,να αγωνία για τον ωροσκόπο του και να ξορκίζει το κακό με λιβάνια.

Νομίζοντας ότι κάτι του χρωστά ο θεός,η τύχη, η μοίρα,το ριζικό του,το τάμα του και δεν ξέρω ποιο άλλο ξόανο και ξόρκι έχει βάλει μπροστά για να καθαρίσει για πάρτι του και ο ίδιος κρυπτόμενος πίσω απ’ τα φουστάνια της γυφτισσας μοίρας έχοντας ως ξωβεργα την πονηριά στη χειρότερη και την αδιαφορία στην καλύτερη περίπτωση να περιμένει την ευκαιρία του. Την κάθε ευκαιρία του. Την όποια ευκαιρία του. Εχοντας φιάξει μερες καθαρμου. “Εορταστικές” λεει. Μπαινει στη κολυμπιθρα των γιορτών οχι για να χαρεί,αλλα για να ψευτοπλυθεί απο τη βρωμια που μάζεψε ολο το προηγουμενο διάστημα.

Αναμένοντας θαύματα μοιραίοι κι αβουλοι στο απέραντο καφενείο του πλανήτη, ο οποίος στριφογυρίζει σιωπηλά αέναα,αμέριμνος,αδιαφορώντας φυσικά για το μαλακό-είδος που κουβαλά στη πλάτη του,σα τσιμπούρι.

Γιατι, εντάξει είπαμε να γίνουμε πάλι παιδιά, αλλά μη το γαμ’ισουμε κι’όλας. Σιγά να μη μοιραστώ,να μη στερηθώ,να μη δε κυνηγίσω τη βόλεψή μου και σιγά μην και δεν έχω ως πρώτη σκέψη ότι ο κόσμος είναι καριόλης και η ζωή πουτάνα, για αυτό ορμά, φάε, κατάπιε, απόκτησε, πάρε, άρπαξε, κλέψε με κάθε τρόπο.

Γιατί, τί θες απ’ τον καινούριο χρόνο; Μα να φέρει υγεία. Ξέρεις καμιά υγεία που να βελτιώνεται με το πέρασμα του χρόνου αντί να φθίνει; Δεν βαριέσαι. Μια ευχή είναι. Πεσ την κι’ας πέσει χάμω.Τι άλλο; Ευτυχία; Τύχη δηλαδη. Πάρ’την. “Ειναι τυφλή”; Ε, τι να σου κάνω. Μη τα θες ολα δικά σου. Στραβή κι αυτή όπως η ξαδέρφη της η Δικαιοσύνη. Αρα, ψάξε να τη βρεις,στα ιπποδρόμια και στα καζίνο. Τί άλλο είπες θες; Παγκόσμια ειρήνη. Τι μας λες…Δε κοιτάς να κάνεις ειρήνη στο σπίτι σου, παρά κάνεις και διεθνείς ευχές . Βρέσ’τα με τον εαυτό σου πρώτα και βλέπουμε παραπέρα.

Τι άλλο κύριε θέλετε είπαμε; Ελπίδα; Θαυμάσια. Μιλάς για το κακό που ξέμεινε καθώς η Πανδώρα προκαμε και έκλεισε το πιθάρι με τις συμφορές,αφού πρώτα είχαν προκαμει να ξεχυθούν όλες έξω,εκτός από την τελευταία που ήταν στον πάτο; Ναι, αυτή είναι η Ελπίδα. Ως τέτοια λογίζεται. Ως συμφορά. Αλλά παρ όλα αυτά, την θέλεις. Παρ’την. Τζάμπα είναι. Πάλι δηλαδή από κάποιον άλλο θες τη λύση. Μη κουνηθείς καθόλου.Μη ξεβολευτείς. Εκεί μείνε και περίμενε την. Και η Ελπίδα και το Θαύμα, και η Τύχη, και η Υγεία, και η Ειρήνη, έχουν ανοίξει τα πόδια σα γκόμενες. Εσένα περιμένουμε χριστουγεννιάτικε σαρδαναπαλε και πασχαλινέ υποκριτή. Δεν έχουν άλλη έγνοια.

Να ξεκινήσω με τα τετριμμένα ή τα χιλιοειπωμένα ( κατά Μακρόπουλο ) : Ευχές μπόλικες στους αναγνώστες του χώρου για υγεία κυρίως. Όλα τα άλλα, είναι της πλάκας κι απλά πολλαπλασιάζουν τη μοναχικότητα και την απελπισία της καθημερινότητας. Εξ άλλου, δεν αλλάζει η χρονιά για κάποιο ουσιαστικό λόγο, αλλά μόνο για να καταγραφούν οι ανθρώπινες μαλακίες, που το είδος μας τις θέλει χρονικά προσδιορισμένες.

Οπότε αφού θέλουμε να δούμε τα έργα μας, σαν ΑΕΚ εννοώ, έχουμε τα εξής απτά:

• Απώλεια ενός πρωταθλήματος ενώ είχαμε την καλύτερη ομάδα.
• Απώλεια ενός κυπέλλου λόγω Μελισσανίδη
• Αποκλεισμό από ένα χωριό της Αρμενίας
• Τρομερές γκέλες λόγω ενός ρόστερ που έχει σχεδιαστεί για να έπαιζε και στην Ευρώπη. Και που λέω εγώ, ότι αν έπαιζε στην Ευρώπη ίσα που θα κινδυνεύαμε με υποβιβασμό.
• Μείον 5 βαθμοί σε σχέση με πέρσι
• Μια ΑΕΚ που δεν είναι θελκτική σαν θέαμα
• Μια ΑΕΚ που εκεί που ακούγαμε ότι από σεβασμό θέλει να ισοπεδώνει τον αντίπαλο, μάχεται μπας και κερδίσει τον αντίπαλο.

Αυτά είναι τα γεγονότα, κι έρχεται κι ο καζαμίας. Πού θα τερματίσουμε; Θέλουμε τίτλο ή θέλουμε να είμαστε πρόσφυγες; Ακόμα εννοώ. Μας ταιριάζει πιο πολύ να είμαστε αδικημένοι από την διαιτησία, τον Λουτσέσκου ή τον τριτοδιάβολο; Τι θέλουμε; Για να ορίσουμε επιτέλους τι ζητάει ο καθένας, έστω σιωπηλά για τον εαυτό του. Καινούργια χρονιά έχουμε, καινούργια μετάλλια, ας δούμε τι θέλει ο καθένας. Δεν πιστεύω φυσικά κάποιος να αμφισβητεί τα γεγονότα μας του 2024. Για να έχουμε μία βάση μιλάω.

Εμπιστεύεται κανείς την ομάδα σήμερα; Δηλαδή πιστεύει κανείς ότι μπορεί να παίξει τη μπάλα του νταμπλ; Είναι σίγουρος ότι ήττα θα προκύψει τυχαία; Να βγει και να το πει. Τυχαία δεν έχει πάει στα αποδυτήρια ο Ηλιόπουλος ( ακόμα δεν ξέρω αν είναι καθαρός ο ρόλος του ) και πρεσάρει τον Αλμέιδα. Ο οποίος φυσικά έριξε τον ρυθμό των προπονήσεων κι άρα γι’ αυτό δεν υπάρχει το επιθετικό πρεσάρισμα, κι άρα αναρωτιέσαι, αρκούν τα venga venga ή είμαστε μάρτυρες μιας παράστασης με ημερομηνία λήξης; Σκέψου τώρα : Ο ένας είναι εφοπλιστής ενεργός κι ο άλλος δήθεν ρομαντικός. Τα βρίσκουν αυτοί; Και θα πεταχτεί κι η τσυτσού : Μα τα βρήκε με τον Μελισσανίδη. Θέλετε ανάλυση σε αυτό; Για μένα, οι απατεώνες πάντα τα βρίσκουν μεταξύ τους. Δεν θέλετε αυτό; Τι κριτήριο τεχνοκρατικό αξιολόγησης έχει ο Μελισσανίδης για κάποιον εργαζόμενο; Πού το βρήκε, πού το έμαθε; Και γιατί κυνήγαγε τους βλαχοδήμαρχους των ΕΠΣ; Για να κρίνει τον προπονητή; Δεν χρειάζονται περισσότερα.

Εξ άλλου αλλάζει η χρονιά. Κι αν φύγω από την ιστορία την ερωτική του Τσούμπερ που έχει κάποια σχέση με τον Καρβουνίδη και τον Ελίασον, αν φύγω από τον Γαλανόπουλο – ποτέ δεν υπήρξε, εξ ου και τα ιδιαίτερα αφιερώματα των ανύπαρκτων -, κι αν φύγω από τη ανανέωση του Άμραμπαντ που έχει καταλήξει στα αζήτητα, αν φύγω ότι αριστερό μπακ δεν του κάνει κανένας, αν φύγω ότι χωρίς σέντερ φορ, που δεν έχεις, δεν πας πουθενά, αν ξεπεράσω ότι με το ζόρι πρέπει να πω ότι ο Μαρσιάλ είναι παίκτης, κι αν σιωπήσω για τον Λαμέλα ή τον Περέιρα, ψάχνω να βρω τι δουλεύει ο Αλμέιδα. Την ατομική ποιότητα του καθενός; Κάπου λάθος αρμενίζουμε αφού προπονητής σημαίνει ότι ψάχνει μια τακτική για να ενσωματώσει την όποια ποιότητα σε ομαδική λειτουργία.

Οπότε περιμένουμε το 2025, που αφού δεν αλλάζει ο κόσμος αλλάζει ο χρόνος, για να δούμε το περίφημο έργο, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Σε μεταγραφές και σε αποχωρήσεις. Σε μπάλα ή σε τιμωρίες. Ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας, ο Θεός είναι μεγάλος. Και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ( Βόλος, Τούμπα ), θεωρώντας ότι ακόμα στο 2024 δεν έχει ξημερώσει….

Χρόνια καλά.

Τα λέγαμε το μεσημέρι πως η ΑΕΚ συνήθως μετά από καλές εμφανίσεις στο επόμενο παιχνίδι κατεβαίνει ασόβαρη. Αυτό έγινε και σήμερα μόνο που ήταν σε συνδυασμό με το πνεύμα των Χριστουγέννων που παίζει μπαλίτσα και γκελάρουμε πριν τις γιορτές.

Είναι πιο ενοχλητικό να χάνεις από τον Λεβαδειακό, πόσο μάλλον εντός έδρας.

Πάντως αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι ο Λεβαδειακός φέτος έχει αξιοπρεπή ομαδίτσα.

Εμείς στα πρώτα λεπτά ψαχνόμασταν. Μέχρι το 10′ περάσαμε το κέντρο 1-2 φορές, λες και οι παίκτες περίμεναν πως κάποιος άλλος θα κάνει τη δουλειά τους. Ίσως η κερκίδα, δεν ξέρω.

Ίσως να νομίζουν πως έβγαλαν την υποχρέωση με τον παοκ και δεν χρειάζεται να παίξουν δεύτερο σερί παιχνίδι. Νωχελικότητα και τεμπελιά στα πρώτα λεπτά.

Στα μέσα του 1ου ημιχρόνου η ομάδα άρχισε να πιέζει κυρίως με Πινέδα και Φερνάντεζ από δεξιά, δημιούργησαν καλές προϋποθέσεις όμως τα χαλούσαμε στην τελική προσπάθεια.

Λιούμπισιτς-Πινέδα σε ρηχά νερά, όμως παρόλα αυτά βγήκαν κάποιες φάσεις χωρίς να μπορούμε να σπρώξουμε τη μπάλα στα δίχτυα.

Η γενικότερη εικόνα ήταν γύρω-γύρω όλοι με κάποια σουτ εκτός περιοχής που πήγαν άουτ.

Παρόλο που είχαμε ψηλό φορ μπροστά δεν παίξαμε με σέντρες μήπως εκμεταλλευτεί κάποια από αυτές.

Τώρα θα πει κάποιος ότι τις σέντρες τις βγάζουν συνήθως οι πλάγιοι, και εμείς έχουμε Πήλιο που βάζει το κεφάλι κάτω και τρέχει πάνω στη γραμμή λες και τον βάλαμε να τρέξει 100άρι με τον Μπολτ.

Όμως ο δάσκαλος κατάλαβε το πρόβλημα και στο Β’ ημίχρονο άλλαξε τον Πήλιο με τον Χατζισαφί, ο οποίος λίγο μετά την είσοδό του στο παιχνίδι έκανε μπέναλτ.

Είναι να έχεις το κοκαλάκι της νυχτερίδας, που λέμε. Μια φορά έκανε νωρίς αλλαγή, έβγαλε τον κακό μπακ αντικαθιστώντας τον με έναν επίσης κακό μπακ ο οποίος μόλις μπήκε έκανε μπέναλτ.

Στη συνέχεια έκανε κι άλλες αλλαγές, οι οποίες δεν έκαναν κάποια διαφορά.

Για να γυρίσεις παιχνίδι χρειάζεσαι διαχειριστή-γάτο, και η ΑΕΚ τέτοιον δεν έχει στον πάγκο.

Οι αλλαγές που κάνει είναι τυπικές (μπαίνει παίκτης – βγαίνει παίκτης), απολύτως προβλέψιμες, χωρίς κανένα σχέδιο και περιμένει οι παίκτες να γυρίσουν το παιχνίδι μόνοι τους.

Γενικά, μια “αδούλευτη” ομάδα που αν δεν της βγει το παιχνίδι από την αρχή φλερτάρει με την γκέλα καθώς βασίζεται κυρίως σε ατομικές εμπνεύσεις.

Μετά από καιρό είδαμε επιτέλους μια ΑΕΚ να κυριαρχεί, να πιέζει και να δημιουργεί ευκαιρίες όμως και πάλι λειτούργησε η κωλοφαρδία του παοκ και αντί να πάει στο ημίχρονο με 3-0 πήγε με 0-0.

Σε αντίθεση με όσα είχαν γραφτεί πριν το παιχνίδι ο Αλμέιδα κατέβασε μια σχετικά λογική 11αδα ξεκινώντας με ο,τι καλύτερο και ποιοτικότερο έχει (θεωρητικά).

Υπήρχε τρέξιμο, πίεση, δημιουργία φάσεων όμως στο τέλος πηγαίναμε στη βρύση και πίναμε το λαστιχάκι, που έλεγε κάποτε μια ψυχή. Κερδίσαμε μπέναλτ, χάσαμε το μπέναλτ και το γκολ στην επαναφορά δεν μέτρησε γιατί θεωρήθηκε πως ο Χατζισαφί μπήκε στην περιοχή νωρίτερα.

Η έδρα σπρώχνει την ομάδα, όμως κάποιος πρέπει να σπρώξει και την μπάλα στα δίχτυα.

Αυτό έγινε στο β’ ημίχρονο μετά από ένα καλό κατέβασμα και ασίστ του Μαρσιάλ με σκόρερ τον Λαμέλα. Ο Μαρσιάλ όσο περνά ο καιρός εξελίσσεται σε κομβικό παίκτη στα αριστερά.

Μετά το γκολ του Λαμέλα σαν να υποχώρησε λίγο η ομάδα και σε συνδυασμό με την αλλαγή του Γκαρσία ο παοκ πήρε μέτρα στο γήπεδο και άρχισε να πιέζει για την ισοφάριση δημιουργώντας 1-2 καλές φάσεις.

Η ΑΕΚ στο β’ ημίχρονο περισσότερο προσπάθησε να φυλάξει τα νώτα της και να βγει με αντεπιθέσεις.

Σ’αυτό δεν τη βοήθησε η αναγκαστική αλλαγή του Γκαρσία, αφού ο Πιερό δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά για πίεση μπροστά.

Ο Αλμέιδα έβαλε και τον Σιμάνσκι για να κοντρολάρει καλύτερα το παιχνίδι και να κόψει τις επιθέσεις του παοκ που προσπαθούσε να ισοφαρίσει με τον Σαμάτα.

Όμως όσο η ώρα περνούσε και γκολ δεν έμπαινε ήταν λογικό να υπάρχει εκνευρισμός που είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του Λόβρεν.

Κάπου εκεί το παιχνίδι είχε σχεδόν κριθεί. Ο παοκ φεύγει “ευχαριστημένος” που πήρε σκορ το οποίο δεν τον αποκλείει από απόψε, και η ΑΕΚ θα πρέπει να διαχειριστεί έξυπνα αυτό το 1-0 γιατί τα τελευταία χρόνια μας έπιασε πολλές φορές κορόιδα ο Λουτσέσκου.

Σήμερα δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο για την ενδεκάδα που μπήκε στο γήπεδο της Λαμίας. Ήταν από τις καλύτερες όσο κι αν εγώ, που είμαι γκρινιάρης, δεν καταλαβαίνω τέτοια επιμονή στην χρησιμοποίηση του Φερνάντες αλλά και του Μαρσιάλ. Ειδικά του δεύτερου, που δεν δίνει τίποτα στο παιχνίδι, ούτε παραγωγή, ούτε ενέργεια.

Παράπονα λοιπόν έχω από τους παίκτες μας. Κι ειδικά αυτούς του κέντρου, τους επιφορτισμένους με την οργάνωση του παιχνιδιού. Ήταν για τα μπάζα. Άνευροι, νωθροί, άτολμοι και πολύ κουραστικοί. Να ξέρουμε και με ποιόν έπαιζαν. Με τα δεύτερα της Λαμίας τα οποία ήταν παρατεταγμένα σε μορφή πούλμαν και με εντολή να μην βγουν από την περιοχή τους.

Τίποτα οι δικοί μας. Ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, χωρίς τρεξίματα, μια κούραση κι ένα θέαμα σούπα. Εντάξει να μην αδικήσω τα τέσσερα άστοχα σουτ εκτός της περιοχής, ούτε και την τελική του Λιούμπισιτς, που κατώρθωσε και την έχασε. Μιλάμε για ένα τραγικό πρώτο μέρος, που ήθελες ξανά να σπάσεις την τηλεόραση. Ρε να μην βλέπεις τίποτα ή μάλλον να βλέπεις ένα ξυλίκι. Για άλλη μία φορά η ομάδα πέταξε ολόκληρο το πρώτο μέρος και φυσικά προβλημάτισε ξανά.

Και περίπου στο ίδιο τέμπο, πήγε και το δεύτερο μέρος. Τίποτα που να πεις ότι σε θάμπωσε. Όμως είχαν δημιουργηθεί περισσότεροι διάδρομοι αφού η κούραση είχε αρχίσει και εμφανιζόταν στους αντιπάλους. Ο Αλμέιδα δεν καταλάβαινα τι περίμενε και καθυστερούσε τις αλλαγές. Για να κατανοήσουμε τι λέμε, πρέπει να είχαμε σήμερα κορυφαίο τον Μουκουντί σε επίπεδο ορμής, διάθεσης και κατεβάσματος της μπάλας. Εννοώ σταθερά κορυφαίο διότι πολύ κοντά του φυσικά βρέθηκε και ο αδικημένος Μήτογλου, που έβαλε και το γκολ μετά από δυό απανωτά κόρνερ του Λαμέλα, που τα χτύπησε όπως πρέπει.

Έλεγα θα ηρεμήσουμε και φυσικά θα βάλουμε και δεύτερο. Τίποτα. Αν εξαιρέσω μια μαλακία που έκανε ο Γκαρσία και χάσαμε το προφανές, η ομάδα συνέχισε να περπατάει, να φλυαρεί και να προσπαθεί να ροκανίσει τον χρόνο. Ακόμα και μετά από πέντε αλλαγές εν συνόλω, ναι μεν δεν κινδυνέψαμε πίσω αλλά ήταν αδύνατον να κρατήσουμε τη μπάλα ή να κάνουμε ένα ακίνδυνο παιχνίδι με αλλαγή πάσας. Πλάκωσε τις γιόμες η Λαμία κι αρχίσαμε τα γιούρια και τα φτου ξελευθερία, τρέμοντας μην γίνει κάποιο προσωπικό λάθος.

Ευτυχώς δεν έγινε και φύγαμε με τους βαθμούς της νίκης, που φυσικά αφιερώνεται σε όλο αυτόν τον κόσμο που ταξίδεψε και υποστήριξε την ομάδα σε όλο τον αγώνα. Υποστήριξε δηλαδή όλη αυτήν την αηδία που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα, που προσπαθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις στα αποδυτήρια. Μπορεί ο Ηλιόπουλος να πανηγύριζε στο τέλος λες κι είχε κατακτήσει κάποιο κύπελλο, αλλά κανονικά θα έπρεπε να ρίξει πρόστιμα.

Διότι δεν μιλάμε ούτε καν για επαγγελματική νίκη. Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική τραγωδία, που ευτυχώς δεν είχε αντίπαλο σήμερα. Έχει κερδίσει κανέναν φέτος η Λαμία στο γήπεδο αυτό; Ούτε σήμερα μπήκε για να κερδίσει. Πήγε να μην συντριβεί. Τι έκανε η ΑΕΚ; Απλά μας έσπασε τα νεύρα.

Υγ1. Η στατιστική δεν λέει τίποτα, ούτε οι τρίχες που θα διαβάσουμε για δύσκολο παιχνίδι.

Υγ2. Ο Παπαδόπουλος δεν πήγε άσχημα.

Υγ3. Σε κάποιες λεπτομέρειες σίγουρα ξεχώρισε ο Λαμέλα σήμερα.

Αυτήν την φορά δεν μπορείς να έχεις παράπονο για την ενδεκάδα που κατέβασε ο Αλμέιδα. Στην θεωρία φαινόταν πλήρης και ουσιαστική. Και για παραγωγή παιχνιδιού αλλά και για σοβαρή αμυντική λειτουργία. Και πραγματικά φόβισε τον αντίπαλο στην αρχή αλλά ήρθε αντιμέτωπη με δυό άτυχες στιγμές, που έφεραν μια αποδιοργάνωση.

Χάσαμε τον Ρότα και τον Βίντα, ενώ ο ΟΦΗ έπαιζε με δέκα παίκτες, πράγμα που γενικώς σοκάρει την ομάδα μας. Εν τω μεταξύ φάγαμε κι ένα γκολ σε μια αντεπίθεση, και η ομάδα γέμισε άγχος, νεύρα και μια αδημονία και τσαπατσουλιά. Οι επιθέσεις γινόντουσαν βιαστικά και με κύριο έμβολο την δεξιά πλευρά. Εκεί πράγματι ήταν η αδύναμη πλευρά του αντιπάλου, αλλά έλα που είχαμε και σε κακή μέρα τον Φερνάντες…

Και δεν ήταν ο μόνος. Ήταν πολύ λίγος κι ο Μαρσιάλ, οπότε η άλλη πλευρά δεν χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα. Πλακώσαμε τις σέντρες λοιπόν, ενώ πίσω η άμυνα ήταν αεροδιάδρομος κι αρκετά ευάλωτη σε αντεπιθέσεις. Αυτό ήταν το τίμημα της αλλαγής του Βίντα με τον Λαμέλα και το οποίο δεν το πληρώσαμε αφού ο Στρακόσα έσωσε δυό γκολ.

Εν πάση περιπτώσει, η ΑΕΚ δεν ήταν καλή αλλά κατώρθωσε να ισοφαρίσει με μία από τις σέντρες αυτές και με κεφαλιά του Μουκουντί. Και πήγαμε στο διάλειμμα με την ελπίδα να καθαρίσει λίγο το μυαλό των παικτών και να επανέλθει μια στοιχειώδης ανάπτυξη για να κερδίσουμε. Ρε διαόλε, πλήρεις είμαστε κι ο αντίπαλος παίζει με δέκα. Με σύστημα το αναμενόμενο. Φουλ κατενάτσιο και αντεπίθεση.

Όλα αυτά λοιπόν που περιμέναμε θεωρητικά, επαληθεύτηκαν στο γήπεδο. Ο ΟΦΗ έχανε δυνάμεις ενώ δεν έβγαινε από την περιοχή του. Όμως η ΑΕΚ δεν είχε όχι καθαρό μυαλό, αλλά καθόλου μυαλό. Στην κυριολεξία ήταν της πλάκας σε επικινδυνότητα αλλά και σε διάθεση για δυνατές μονομαχίες. Τα άκρα της ήταν εντελώς ακίνδυνα ενώ όσο πέρναγε η ώρα το κέντρο της ήταν σαν να βρισκόταν σε άλλο γήπεδο. Λιούμπισιτς και Πινέδα δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ή να δημιουργήσουν κάτι σημαντικό.

Ήταν μια ΑΕΚ που σου έσπαγε τα νεύρα. Έπαιζε ρόλο και η τακτική του ΟΦΗ βέβαια, όπως και οι συνεχείς καθυστερήσεις, όμως δεν είναι ικανές δικαιολογίες για την κακή εικόνα της ομάδας μας, όσο κι αν η στατιστική δείχνει τρελά πράματα. Τρομερή κατοχή μπάλας και τόσα κόρνερ. Δεν ξεγελιόμαστε. Η απόδοση ήταν κακή, φλύαρη και άνευρη. Και το θέαμα εξ ίσου κακό. Ήταν για να κλείσεις την τηλεόραση.

Τέλος πάντων, ο Αλμέιδα έκανε ακόμα τρεις αλλαγές που τελικά τον έσωσαν. Αποκέντρωσε τον Πινέδα βάζοντας τον αριστερό μπακ κι έφερε τον Γκαρσία στα δεξιά. Αυτή ήταν και η κίνηση που δημιούργησε πιο επικίνδυνες καταστάσεις ενώ έδωσε και το νικητήριο γκολ, την ώρα που δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα κερδίζαμε. Ήταν μια φοβερή προσπάθεια του Γκαρσία, που αφού πήρε παραμάζωμα τρεις παίκτες του ΟΦΗ, έπαιξε το 1-2 με τον Πιερό κι έβγαλε τον Μαρσιάλ με κενό τέρμα. Ο νωθρός Γάλλος έβαλε το γκολ και την καρδιά μας στην θέση της. Μετά, ανέλαβε ο Μάνταλος να κάνει τις καθυστερήσεις για ροκάνισμα του χρόνου.

Συμπερασματικά θεωρώ κορυφαίο του αγώνα τον Σιμάνσκι. Και στις δύο θέσεις που έπαιξε. Τον ακολούθησε ο Οντουμπάτζο, που κάλυψε πολλά κενά ενώ έτρεξε αχαλίνωτα. Φυσικά πολυτιμότερος αναδεικνύεται ο Γκαρσία στη δεξιά πλευρά ενώ εξ ίσου σημαντικός ήταν κι ο Στρακόσα που κράτησε την ομάδα στην διεκδίκηση.

Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι λείπει η σοβαρότητα. Είναι τρομερό να κάνεις ντέρμπυ ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος παίζει φουλ άμυνα και με αριθμητικό πλεονέκτημα. Και να μην έχεις δουλέψει μπροστά για κάποια κομπίνα, όταν έχεις καλούς χειριστές, και να περιμένεις μια ατομική ενέργεια που στην ουσία ήταν σάλτο μορτάλε. Αυτά δουλεύει ο Αλμέιδα στις προπονήσεις;

Υγ. Ο διαιτητής Τσιμεντερίδης ήταν καλός, αν και είναι μέτριος διαιτητής. Ακούσαμε πολλά όλη την εβδομάδα και περιμέναμε μίνιμουμ σφαγή. Θεωρώ λάθος του ότι δεν έβγαλε την κόκκινη κάρτα στον παίκτη του ΟΦΗ, αλλά ακόμα κι αυτό βγήκε εις βάρος των δημοσιευμάτων, που υποπτεύονταν και τον var Παπαδόπουλο. Φαίνεται ότι οι παριστάνοντες τους δημοσιογράφους δεν έχουν ενημερωθεί καλά.

Να το πούμε με το καλημέρα : ΔΕΝ ήταν ματσάρα. Ματσάρα το έκανε ο Αλμέιδα με την ενδεκάδα ανέκδοτο που σκεφτηκε και φυσικά η ανεκδιήγητη διαιτησία του Φωτιά. Μιλάω για τις κίτρινες κάρτες που βγαίνανε πανεύκολα σε μας καθώς και τις αποφάσεις του συνεταίρου του στο var, Παπαπέτρου. Μιλάμε ξεκάθαρα για μια στημένη διαιτησία. Πιο στημένη δεν γίνεται. Και με συγκεκριμένο σύστημα : πρώτα οι αμυντικοί και μετά, όποιον πάει ο χάρος.

Φυσικά δεν θα κάνω διθυράμβους για την πρόκριση. Διότι μπορεί να φαίνεται παλληκαρίσια κι επική, όμως έχει έναν βλάκα που δημιούργησε αυτές τις συνθήκες. Μιλάω φυσικά για τον Αλμέιδα, ασχέτως αν στην πορεία του παιχνιδιού διόρθωσε την ομάδα. Θέλει πολλή σκέψη να καταλάβεις ότι ο Πινέδα δεν βγαίνει έξω; Ο Πινέδα που πρόλαβε να γίνει ο κορυφαίος μας σήμερα. Θέλει πολλή σκέψη να μην βάλεις τον Γκατσίνοβιτς ή πρέπει να ξέρεις καντάρια μπάλα για μην χρησιμοποιείς τον Λαμελα;

Όμως ο Θεός της μπάλας ήταν μαζί μας σήμερα κυρίως σαν προστάτης. Εναντίον του Φωτιά κι εναντίον του Αλμέιδα. Και μπορεί να γίνανε πέντε αλλαγές, όμως μην γελιέστε. Στην ουσία ο αντίπαλος τρόμαξε με τον Πινέδα, άντε και τον Ελίασον. Φυσικά ο Μαρσιάλ – θυμίζει Σκόκο – έκανε την δουλειά του, όμως δεν μπορείς να μιλήσεις για παραγωγή παιχνιδιού. Άρα, τέλος καλό κι όλα καλά. Ας το πούμε έτσι.

Αν γυρίσουμε στο πρώτο ημιχρόνιο, μόνο αρνητικά θα μπορούσαμε να βρούμε. Μια ομάδα νωθρή, χωρίς να ξέρει πώς να αναπτυχθεί και χωρίς να έχει και κάποια ιδιαίτερη δύναμη στις μονομαχίες. Μπορεί να φταίξανε κι οι κάρτες, όμως το βασικό πρόβλημα ήταν στο κέντρο, παρόλο που δεν έβλεπα σήμερα και τόσο κακό τον Περέιρα. Πράγμα το οποίο το σημειώνω αφού όταν πήγε στα αριστερά, πραγματικά προσέφερε. Με την εμπειρία του και τον τσαμπουκά του. Και τον βάζω στους διακριθέντες.

Εκεί που φυσικά έχω τον Μουκουντί, όπως βέβαια και τον Μπρινιόλι, που κράτησε όρθια την ομάδα όποτε χρειάστηκε. Είναι αξιοθαύμαστος με την μπάλα στα πόδια, την ταχύτητα του και την ψυχραιμία του. Κάπου κοντά έχω και τον Μήτογλου. Όχι τόσο πολύ για το θέαμα, αλλά διότι ο κομμένος έπαιξε με αποφασιστικότητα και θυμηθείτε ξανά τι έκανε ο άνθρωπος στο δεύτερο γκολ μας που ακυρώθηκε. Ψυχάρα.

Οι αλλαγές λοιπόν του Αλμέιδα, ανέβασαν την ΑΕΚ που κυνήγησε την ευκαιρία της. Κόντρα στον Γκαγκάτση και κυρίως στον διωκόμενο για τον αστυνομικό. Χαλυβδώθηκε μέσα στο παιχνίδι, όπου φάνηκε ότι εδικαιούτο την πρόκριση πιο πολύ από τον Άρη, που πράγματι ήταν κοντρολαρισμένος κι απείλησε. Όχι αυτά που λέει ο Μάντζιος, αλλά ήταν αξιόμαχος. Είναι χειρότερη ομάδα από την ΑΕΚ. Με νορμάλ διαιτησία ( το πρώτο γκολ δεν ελέγχεται με τίποτα κι από κανέναν παρά μόνο από στημένους ), θα είχε χάσει πιο εύκολα.

Η καλύτερη ομάδα λοιπόν, θα μπορούσε να κάνει το rotation αφού έχει εξασφαλίσει το σκορ και πριν εμείς βρεθούμε με το πιεσόμετρο κι αγωνιώντας μπας και πάμε στην παράταση. Διότι τα πάντα ήταν στην κόψη του ξυραφιού αφού ο ψυχάκιας είδε πάλι περίεργα όνειρα σχετικά με το κέντρο του. Που καλά θα κάνει να το ενισχύσει τον Γενάρη σε σχέση με τα μπακ που ψάχνει. Εκεί είναι όλο το πρόβλημα κι όχι εκεί που φαντάζονται ότι υστερούμε.

Υγ1. Δεν είναι κακό να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ. Κάποιοι δεν μπορούν.

Υγ2. Η μονιμοποίηση κάποιων παικτών είναι μονόδρομος. Δέκα αλλαγές για τέτοιο παιχνίδι, δεν γίνονται ούτε σε playstation.

Υγ3. Το πρώτο παιχνίδι απέναντι στην πουστιά κερδήθηκε. Οι Αεκτζήδες πρέπει να είμαστε χαρούμενοι.

Με δεμένες τις ζώνες φτάσαμε στο γήπεδο. Γύρω στις 6 το απόγευμα είχε χτυπήσει το 112 και μας έλεγε να αποφύγουμε τις μετακινήσεις. Ήταν ποτέ δυνατόν; Να ασχοληθούμε με τις μαλακίες του Μητσοτάκη; Δηλαδή οι περίπου 25 χιλιάδες που πήγαμε στο γήπεδο. Γιατί είχαμε τις ζώνες δεμένες; Μα γι’ αυτό που θα βλέπαμε ξέροντας ότι ο Ηλιόπουλος ήταν στην Βραζιλία. Ξέραμε τι θα βλέπαμε;

Δεν ξέραμε αλλά τώρα ξέρουμε. Αυτό που είδαμε στο πρώτο γκολ. Όλοι οι παίκτες πήγαν κι αγκάλιασαν τον Αλμέιδα. Το όνομα του σήμερα είχε περάσει στα ψιλά, όταν αναφωνούνταν οι συνθέσεις των ομάδων. Δεν πέρασε στα ψιλά όμως στο πρώτο γκολ, ούτε και στα συνθήματα τα γηπεδικά. Νομίζω ήταν το πιο σημαντικό που είδαμε σήμερα εκτός φυσικά από τα αγωνιστικά.

Που είδαμε μια σωστή ενδεκάδα. Δηλαδή σωστό κέντρο. Σιμάνσκι, Λιούμπισιτς και Πινέδα – οι δυό τελευταίοι εναλλάσσονταν στο 6 και στο 8 – που ήταν και οι κορυφαίοι του αγώνα κι έκοψαν τον Άρη στη μέση. Πολύ κοντά τους ο άριστος Μουκουντί κι ο καλός Βίντα στο δεύτερο μέρος. Άμα λοιπόν ξεκινάς με την ρήση ” δείξε μου τα χαφ σου να σου πω τι ομάδα έχεις “, είσαι σε καλό δρόμο κι αρχίζουν και φαίνονται και παίκτες που δεν τους πιάνει το μάτι σου.

Αυτό ακριβώς είχε η ΑΕΚ σήμερα, μαζί με φιλότιμο και διάθεση να τρέξει. Να τρέξει είτε πρεσάροντας μπροστά, είτε στα 2/3 του γηπέδου που έχει αποφασίσει φέτος ο ψυχάκιας. Ήταν πολλή καλή η ομάδα σήμερα, κυρίως στην διάθεση της αυταπάρνησης και του τρεξίματος. Της αλληλοκάλυψης και της ορθολογικότητας. Δεν μπορώ να πω ότι έβγαλε μάτια, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να το περιμένω αυτό. Το σοκ στο τηγάνι δεν είναι κι εύκολο να το ξεπεράσεις. Ειδικά άμα ξέρεις ότι είναι προϊόν δικής σου ανυπαρξίας.

Οπότε όλοι εμφανίστηκαν πολύ προσεκτικοί στο κράτημα των θέσεων τους αλλά και στην συμπεριφορά τους απέναντι στον κόσμο. Γίνανε τακτικές επιθέσεις αλλά κι αντεπιθέσεις, είτε με build up, είτε με μακρινές μπαλιές. Και σίγουρα δεν είδαμε κάποια αστάθεια στην αμυντική λειτουργία, ούτε και κάποια ιδιαίτερη απειλή στην εστία μας. Ίσως και να κρατήθηκε κι ο Άρης εν όψει Τρίτης, αλλά σίγουρα δεν ήρθε και δεν ήθελε να φύγει με τεσσάρα.

Ήταν μια ΑΕΚ γεμάτη και κατά διαστήματα χορταστική. Σε ποδοσφαιρική λογική αναφέρομαι. Τύπου, τρέχω πιο πολύ, βγαίνω πρώτος στη μπάλα, οργανώνομαι όταν την χάνω, κι εκτελώ όταν θεωρώ ότι έχω κάποια πιθανότητα. Κι είναι αλήθεια ότι δεν αγχωθήκαμε σε κανένα σημείο του αγώνα, ενώ είδαμε μια νίκη πραγματικά χτισμένη : Πλήρης εκμετάλλευση των λαθών του αντιπάλου, στα μισά εκ των οποίων είχαμε συμμετοχή λόγω της διάθεσης. Κι ας είχαμε και σήμερα εξτρέμ που δεν κάλυπταν αμυντικά τα μπακ μας, κι ας είχαμε και τον Φερνάντες λιποβαρή.

Και κοίτα να δεις την παράδοση που δεν λέει να αλλάξει : Η ΑΕΚ πάντα παίζει καλά όταν βρέχει. Και που κάνει χαρούμενους όλους εμάς μετά από μια ακατανόητη συντριβή, που όπως και να το κάνεις, μας θυμίζει το container που πιάστηκε στην Κορινθία για να περάσουν δέκα από τον Αστακό. Επαγγελματικό ποδόσφαιρο βλέπουμε, το στοίχημα είναι πολύ μέσα, κι οι εφοπλιστές είναι μια κάστα ανθρώπων, που γνωρίζονται πολύ καλά.

Φυσικά το βαρόμετρο είναι την Τρίτη και βέβαια το τέλος Δεκεμβρίου. Μέχρι τότε όμως έχουμε δικαίωμα στην χαρά και στην ελπίδα. Αυτά που έχουμε πει, δεν τα διαγράφουμε. Ούτε θα μακιγιάρουμε τις καταστάσεις, κι ειδικά βλέποντας σήμερα και τυφλωμένους οπαδούς να αναρωτιούνται γιατί δεν είδε ο Αλμέιδα στο διάλειμμα του τηγανιού. Τι ακριβώς συνέβη;

Υγ1. Το συμβόλαιο είναι μέχρι το 2028, αλλά μόνο για ένα χρόνο θα πάρει αποζημίωση. Κοινώς μέχρι 1,5 μύριο.

Υγ2. Σοβαρότατο πρόβλημα υπάρχει με τον Ελίασον, που φεύγει και μάλιστα σαν ελεύθερος. Μοναδική ρήτρα είναι να μην πάει σε άλλη ελληνική ομάδα για τετραετία.

Το ντέρμπυ λοιπόν αναλύθηκε. Παρααναλύθηκε θα έλεγα πιο σωστά. Παίξαμε όλοι στο παιχνίδι αυτό. Και χονδρικά συμφωνήσαμε κι όλοι για τα αίτια. Παράλληλα γίνανε και κάποιες εκπομπές δήθεν σοβαρών δημοσιογράφων, που εκτός από την ανάλυση, άφησαν υπονοούμενα για τα αποδυστήρια στο διάλειμμα του αγώνα, όπως και για πιθανά στησίματα. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι πλέον.

Φυσικά ο Ηλιόπουλος δεν πήρε κάποια τελεσίδικη απόφαση. Το μόνο που έκανε ήταν να αναβάλει το ταξίδι του και να ξαναπρήξει τα απαυτά του Αλμέιδα. Διότι δεν ήταν η πρώτη φορά. Κι είναι κάτι που ενοχλεί τον ψυχάκια ( γεγονός 1 ), που θέλει να δουλεύει απερίσπαστος. Ο Ηλιόπουλος όμως δουλεύει τεχνοκρατικά και λίγο εφοπλιστικά. Οπότε θέλει να μαθαίνει τα πάντα, να επεμβαίνει παντού και φυσικά να μην παίρνει άμεσες αποφάσεις ειδικά τώρα που έχουμε τα δυο παιχνίδια με τον Άρη ( γεγονός 2 ).

Άρα δεν τίθεται θέμα Αλμέιδα προς το παρόν. Τίθεται αν η ΑΕΚ αποκλειστεί στο κύπελλο; Θα αποφύγω να το απαντήσω κι αυτό αλλά θα πάω απλά λογικά. Γιατί χώρισε ο προπονητής την ομάδα σε διαφορετικά γκρουπ ( γεγονός 3 ); Για να δουλέψει πιο καλά με τους αθλητές που θα παίζανε στο τηγάνι ή επειδή φοβόταν μην διαρρεύσει η τακτική του στους αντιπάλους; Ό,τι θέλετε απαντείστε, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα.

Στα δυο παιχνίδια λοιπόν που έρχονται, θα παίξουν οι ίδιοι ή θα χρειαστεί κάποιο rotation ; Αυτοί που θα αλλαχτούν θα είναι για να χρησιμοποιηθούν στου Χαριλάου ή εκεί θα πάμε με το rotation ; Ή μήπως δεν θα γίνουν κι ιδιαίτερες αλλαγές, διότι ” στις ήττες οι παίκτες πρέπει να στηρίζονται ; ” Μπόλικα πράματα στο μυαλό του Αλμέιδα, που όπως λέει μέχρι κι ο αγαπητός Κώστας, ” ο Ματίας μοιάζει μπερδεμένος ” ή όπως λέει η άλλη η μπαλαδόφατσα, ” όπως αυτός έφτιαξε την ομάδα του νταμπλ, έτσι και μπορεί να την διορθώσει “.

Κι εγώ λέω μακάρι. Διότι πράγματι προέχει η ενότητα της ομάδας κι όχι άλλη μια κόντρα αεκτζήδικη για τον Αλμέιδα ή για τον Ρότα. Το ερώτημα όμως είναι ένα : Ποιοι είναι οι αγωνιστικοί πυλώνες πάνω στους οποίους θα στηριχτεί ο προπονητής ; Τα παιδιά ή τα αποπαίδια; Ποιοι θα παίξουν για τον προπονητή, ποιοι για το club και ποιοι για τον εαυτό τους; Κι όλα αυτά τα λέω διότι ο ίδιος ο Αλμέιδα τα έχει καταφέρει έτσι. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε πέφτουν κορμιά στις προπονήσεις ή αυτές έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα;

Με γκέλα το Σάββατο κι αποκλεισμό την Τρίτη, στέκεται κανείς Αλμέιδα στην ομάδα; Με 50 – 50 επιτυχίες, κερδίζεται κάποιος χρόνος ίσως, και δεν κοιτάμε τα επόμενα – πάλι δύο – εκτός έδρας. Όπου πλέον είμαστε στη φάση ότι κάθε Κυριακή θα μιλάμε, θα χειροκροτάμε, θα αμφισβητούμε ή θα αναθεματίζουμε. Διότι όπως και να πάει το πράμα, ο προπονητής μπήκε στην αμφισβήτηση. Πρώτον από την διοίκηση, δεύτερον από το τημ του και τρίτον από μερίδα του κόσμου. Και φυσικά κιι από κάποιους δημοσιογράφους.

Το ακόμα βασικότερο όμως είναι ότι ο Αλμέιδα έφτασε στο σημείο να αμφισβητεί ο ίδιος τον εαυτό του. Πρώτον διότι αυτοί που έφερε δεν του προσφέρουν τίποτα και δεύτερον διότι αμφισβήτησε την ενότητα του νταμπλ. Στο σύστημα του της ταχυδύναμης αλλά και σε κάποιες προσωπικότητες, που μπορούσαν και τον βοήθαγαν στην διάρκεια του αγώνα. Και μιλάω για μέσα στο γήπεδο ( οι φήμες περί Βίντα και Περέιρα έχουν πλέον επαληθευτεί, γεγονός 4 ). Κι είναι τέτοια η προσωπική του αμφισβήτηση, που υπερισχύει κι ένας εγωπαθής εγωισμός που θυμίζει εποχές προσωπικής αυτοκαταστροφής ( διάλειμμα στο τηγάνι, γεγονός 5 ), που είτε σκόπιμα είτε από απλή θολούρα, μοιάζει ότι είναι αμέτοχος. Ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και σε ποιον σύλλογο βρίσκεται ( άστο το τηγάνι, αλλά βάλε τις γκέλες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα και που έχουν φέρει την ομάδα στο -8 βαθμολογικό κέρδος σε σχέση με πέρσι ).

Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή που δένουμε τις ζώνες. Διότι πλέον έχουμε τον Ριμπάλτα αλλά και τον Ηλιόπουλο σε συλλογισμό και σε σκεπτικισμό αντίστοιχα. Και θέλουμε και ζώνες για ψυχραιμία σε ενδεχόμενη επερχόμενη καινούργια αποτυχία ή ζώνες για να μην φύγουμε στα κάγκελα αν η ομάδα διαπρέψει, όπως είναι το ευκταίον ή το λογικό με βάση το ρόστερ που διαθέτει. Δεν παίζουμε εξ άλλου και με την Μποταφόγκο. Όπως φυσικά δεν ήταν τέτοιος κι ο γάβρος, που έχανε παίκτες βασικούς είτε πριν είτε στην διάρκεια του αγώνα.

Εγώ, που φυσικά είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, κοιτάω τα γεγονότα που μέτρησα, βάζω το παράπονο μου για παίκτες που έχουν αδικηθεί, λυπάμαι για το όλο ποδοσφαιρικό θέαμα που έχω δει μέχρι τώρα, και εντελώς καθαρά λέω ότι δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη στον Αλμέιδα. Και μιλάω καθαρά προπονητικά. Για να έχετε εδώ στον χώρο την άποψη μου και να ασκήσετε οποτεδήποτε θελήσετε την όποια κριτική σας.

Ζήτω οι ζώνες και ζήτω η ΑΕΚ.

Υγ. Η τελευταία παράγραφος μου σημαίνει ότι από εδώ και πέρα υπεύθυνη θα είναι η διοίκηση.