ΑΝΤΕ ΞΑΝΑ ΜΕ ΤΑ ΦΩΤΑ

 

Η γιορταστική κατάθλιψη πεθαίνει. Πάνε τα λαμπιόνια και τα στολίδια. Τελειώνει η χαλαρότητα και η τεμπελιά, που επιτείνουν την δυστυχία. Ανοίγουν τα φαρμακεία, κι έρχεται η εργασιοθεραπεία σαν συμπληρωματικό χάπι. Η παρακμή, θεωρητικώς, απομακρύνεται. Γιατί θεωρητικώς; Διότι στην Ελλάδα είναι μόνιμη κατάσταση. Δεν φεύγει ποτέ. Όμως ημερολογιακά θα πάρει μπρος η μηχανή. Θα αυταπατάσαι ότι κάτι γίνεται. Σημαντικό αυτό. Διότι με τις αργίες, ήσουν σίγουρος ότι τα πάντα ήταν νεκρά. Μέχρι κι η ελπίδα, η αθάνατη, είχε πεθάνει.

Αύριο τα Φώτα και ο φωτισμός. Η γιορτή της ΔΕΗ. Η γιορτή του ελπίζοντα. Ότι θα φωτισθεί ο μαλάκας. Πώς; Αύριο, θα τρώει κατακούτελα το φως, και θα έχουμε τα γνωστά αποτελέσματα. Θα υπερθερμανθεί ο εγκέφαλος του, θα διασταλεί, θα νομίζει ότι είναι μεγαλύτερος, άρα σοφότερος και ωριμότερος, ενώ το κρανίο θα μείνει ίδιο. Θα ασφυκτιά ο εγκέφαλος ανάμεσα στα ακίνητα κρανιακά οστά και θα τρακάρουν τα μαλακά με τα σκληρά μόρια. Όπως γίνεται με το ντόπερμαν, που σαν κατοικίδιο δεν το συστήνω. Τι θα γίνει αύριο; Ο λογαριασμός της ΔΕΗ θα μεγαλώσει και τα Φώτα δεν θα φωτίσουν.

Όμως τα Φώτα θα γιορταστούν. Θα μπει η γραβάτα, θα μποτιλιαριστούν τα πάντα , θα συμμετάσχει η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας, παρέα με τη θρησκευτική, εις τον αγιασμό των υδάτων. Από δίπλα τα ούζα, οι καραβίδες και τα ψάρια. Και τα κοντοσούβλια και τα μοσχάρια και τα γουρουνόπουλα. Ό,τι μπορεί ο καθένας. Να μη φάμε τα θαλασσινά που μολύνουν τα ύδατα; Να μην φάμε τα επίγεια που θα μπορούσαν να τα μολύνουν;

Θυμάμαι επί δικτατορίας την περιγραφή της τελετής. «Με περισσό σεβασμό, λαμπρότητα, και με απόλυτη κατάνυξη, αγιάσθηκαν τα ύδατα και φέτος». Σήμερα είναι αλλιώς. «Σύσσωμη η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση παρακολούθησαν την τελετή του αγιασμού των υδάτων». Αυτά θα πουν τα κανάλια αύριο. Θα πέσουν και τα βίντεο με τις ρίψεις των σταυρών και τις πτώσεις των κολυμβητών. Και τα ύδατα θα είναι όσια, ιερά, αμόλυντα.

Άτιμο πράμα όμως το ύδωρ. Έχει και τρεις μορφές, πώς να το πιάσεις; Aτμός, ρευστό, πάγος. Άτακτο στοιχείο. Ξεφεύγει και ξαναμολύνεται. Γι’ αυτό κάθε Φώτα ο άνθρωπος το επαναγιάζει. Ρε μανία του νερού να μην θέλει να παραμείνει αγιασμένο! Τι να κάνει κι ο παπάς, κι ο πιστός, κι ο πολιτικός; Τρέχουν να το συναιτήσουν. Να το φωτίσουν.

Όμως οι άνθρωποι να μην φωτίζονται. Θα μου πεις βέβαια ότι ολόκληρος Χριστός μίλαγε στους μαθητές Του και χρειάστηκαν τόσες γλώσσες φωτιάς να κάτσουν στα κεφάλια τους, μπας και καταλάβουν. Κατάλαβαν; Όχι μωρέ, ο Σαούλ καθάρισε. Κι έζωσε το μαλάκα, που θα μου κλείσει το δρόμο αύριο, στο βωμό του πεφωτισμένου πανηγυριού. Και το αντιλαμβάνομαι.

Η συσκότιση θέλει φώτα για να φανεί. Πώς να δεις το σκοτάδι που σε περικυκλώνει, χωρίς να ανοίξεις άρα και να γιορτάσεις τα φώτα; Πως μπορείς να δεις το μαλάκα αν δεν αγιάσεις τα ύδατα και δεν φωταγωγίσεις την πόλη; Τι είναι ο μαλάκας; Πυγολαμπίδα για να φαίνεται μόνος του; Όχι. Σκόνη είναι που κατακλύζει τα πάντα και προσπαθούμε με τα φώτα να αγιάσουμε τα ύδατα μπας και μας ξεσκονίσουν.

Παρά όμως τα τόσα που λέω, την αγαπάω αυτή τη γιορτή. Από μικρό παιδί. Διότι τελειώνουν οι επετειακές ανούσιες κουβέντες που κυριαρχούν τόσες μέρες. Σαν σχολικές διακοπές ακούγονται. Που ενώ αυτές τις απολαμβάνουμε, διότι το σχολείο σταμάτησε, αυτές οι ευχές, μας ταράζουν και μας υποχρεώνουν να είμαστε καραγκιόζηδες. Εκατό πράγματα ακούς και εκατό μαλακίες λαμβάνεις σαν κάρτα. Από εστιατόριο μέχρι τράπεζα. Από μαζικής αποστολής μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο, μέχρι γραπτή κάρτα πρόσκλησης να διασκεδάσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Να σας πω μια αλήθεια; Την μοναδική ευχή που παραδέχομαι είναι του γωνιακού γραφείου τελετών. Που δεν μας στέλνει χρόνια πολλά. Ούτε χρόνια καλά. Τον γουστάρω τον νεκροθάφτη. Διότι ξέρει τι ζητάει από μένα και δεν μ’ ενοχλεί. Αυτουνού το μαγαζί θα πάω να αγιάσω αύριο, και μέσα από την καρδιά μου θα του ευχηθώ να αποκτήσει σκάφος.

Πάντα τα Φώτα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Διότι ήταν μια λογική ανθρώπινη γιορτή. Που δεν γιορτάζεις τίποτα. Ούτε τα ύδατα αγιάζονται, ούτε ο μαλάκας φωτίζεται. Κάνει και την ευθανασία το έλατο, τελειώνουν και τα εποχιακά γιαπιά με τα καρναβαλιστικά στολίδια, τελειώνει ο 14^ος μισθός κι έρχεται κι ο αη-Γιάννης και μαζεύει το καρναβάλι των πιστών του μπουζουκτζίδικου με τις μίνι φούστες και το γυναικείο όργανο έξω, φωταγωγημένο τόσες μέρες. Και θυμάμαι μόνο το στίχο του Σαββόπουλου. «Μέσα από τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά, θ’ ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά… σε παραλίες σκουπιδότοπων… μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό».

Η γιορτή έχει κι ένα αρνητικό. Χάνω τους αγαπημένους μου καλικάτζαρους. Τους λατρεύω. Όλη τη χρονιά με σφυράκια, πριονάκια, κατσαβιδάκια, προσπαθούν να ρίξουν τη γη από τα χέρια του Άτλαντα. Χαλάνε τη συχνότητα των φώτων του δένδρου ή τρώνε τα ζαχαρωτά.

Αύριο φεύγουν. Πού πάνε άραγε; Από πάνω ή από κάτω; Που θα με αφήσουνε; Τι θα έχω μετά;

Φωτισμένους ηλίθιους, κλέφτες, απατεώνες; Ανθρώπους; Κι αυτοί οι καλικάτζαροι να μ’ αφήνουν επάνω μόνο μου και να μην με παίρνουν μαζί τους! Να μην καταλαβαίνουν ότι το υλικό μου σχήμα δεν είναι αληθινό. Κι εγώ με το αόρατο κόκκινο σκουφί κυκλοφορώ. Και πριονίζω την υπομονή και την ψυχραιμία. Δηλαδή τα δύο σιδεράκια που ανάβουν τη λάμπα της ελπίδας. Κι ενώ η λάμπα θα καεί, διότι τα μέταλλα έχουν συγκεκριμένη αντοχή, τα φώτα να μην κάνουν το έργο τους. Ο μαλάκας, η άσβεστος λυχνία, θα υπάρχει και θα φωτίζει τον ψεύτικο δρόμο. Ποτέ την πορεία. Και το ύδωρ να μη μας σώζει. Ο Σαούλ να πυρακτώνεται και το νερό να μην κουνιέται για να τον πνίξει. Και να σταματήσει το πεφωτισμένο πανηγύρι!