Πάντα έγραφα αυθόρμητα και αποσπασματικά, δοκίμια, διηγήματα, ποιήματα και στίχους (ροκ πάντα!). Ξεκινούσα και δούλευα συγχρόνως πολλά σχέδια, για να τα αφήσω αργότερα ημιτελή ή απλώς αδημοσίευτα αλλά είχα κάθε δικαίωμα να το κάνω αυτό: δεν ήμουν συγγραφέας ούτε σαν απασχόληση αλλά ούτε και από πλευράς λογοτεχνικής αξίας, δεν είχα ποτέ deadlines παράδοσης κειμένων. Κάποια (λίγα) γραπτά μου τα αποκύρηξα και τα κατέστρεψα γιατί έκρινα οτι δεν προσφέρουν τίποτα, σε κανέναν (εμού συμπεριλαμβανομένου). Υπάρχει όμως και η «άλλη σοδειά», ένα μέρος αυτής της πολύτιμης (για εμένα) εργασίας που έμεινε στα σκοτάδια, στα συρτάρια και σε σκληρούς (αλλά όχι και απάνθρωπους) δίσκους υπολογιστών που αποδείχτηκαν φιλόξενοι και κράτησαν αυτά τα κείμενα ζωντανά. Τυχαία κάποιες φορές έπεφτα πάνω σε κάποια από αυτά και εύρισκα μέσα τους μια ακτίνα που ακόμη θα μπορούσε να φωτίσει, έστω και αμυδρά, ολόγυρά μου.
Κι έτσι πρόσφατα, την ώρα που έβαζα την τελευταία τελεία στην πρώτη μου, ουσιαστικά, νουβέλα, έκρινα οτι έφθασε η ώρα να παρουσιάσω στους φίλους μου (ορισμένοι από τους οποίους παρακολουθούν με μεγάλη πίστη το ταπεινό μου έργο από το 2008 με τα Οκτώ Σημάδια Ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι), τα Δέκα σταθερά βήματα πάνω στην άμμο. Κάπου στις αρχές του 2009 (προ κρίσης της χώρας!) για ένα ανεξήγητο λόγο αισθάνθηκα την ανάγκη να καταγράψω πιο οργανωμένα τις παγιωμένες θέσεις μου στη ζωή. Έτσι προέκυψαν τα Δέκα σταθερά βήματα πάνω στην άμμο που ουσιαστικά ποτέ δεν ήθελα να εκδώσω για το «ευρύ κοινό», γιατί αποτελούσαν την προσωπική θεώρηση ενός ανθρώπου και μάλιστα με κάποιες λεπτομέρειες της ζωής του που πιθανότατα δεν ενδιαφέρουν τους τρίτους. Αλλά, σκέφτομαι, όσοι επιλέγουν να παρακολουθούν το site μου, δεν είναι «τρίτοι άνθρωποι» για εμένα.
Ο μόνος άνθρωπος ουσιαστικά που έχει διαβάσει αυτά τα κείμενα εκτός από τη γυναίκα μου Ισιδώρα (Ντόρα), είναι ένας συγγραφέας που θαυμάζω και σέβομαι απεριόριστα, ο Νίκος Δήμου. Ο Νίκος τα αντιμετώπισε, νομίζω, περισσότερο με την τρυφερότητα του φίλου, παρά με το αυστηρό μάτι του συμβούλου έκδοσης! Από ευγένεια, ίσως, ο Νίκος βρήκε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία και μου έκανε γενικές παρατηρήσεις, όχι πάντως υπό το πρίσμα να δημιουργεί υλικό προς έκδοση σα βιβλίο.
Για τη δημοσίευση των σταθερών βημάτων μου στην άμμο επιλέγω το χώρο του site μου στο internet (http://www.stigmesstochrono.gr) που επιμελείται από την πρώτη τους στιγμή που εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο το 2000 -με μόνη αμοιβή το πρήξιμο που του κάνω- ο αγαπημένος μου Θέμης Ντάλλας. Τα κείμενα συνοδεύονται από μια σειρά εντυπωσιακών φωτογραφιών της επίσης αγαπημένης μου φίλης Έφης Γανιάρη (επειδή ενίοτε συγγράφω, δε σημαίνει οτι δε μπορώ να έχω και κάποιους αγαπημένους!) από την Έρημο Σαχάρα, στη Νότια Αλγερία.
Στο site stigmesstochrono.gr έχουν φιλοξενηθεί σε ανύποπτα σημεία βαθειές αλήθειες που μπορεί να με ταράζουν, αλλά τελικά είναι λυτρωτικἐς. Εξάλλου, όπως έχω καταλάβει, αν θέλεις να δημοσιοποιήσεις τις μεγάλες σου αλήθειες που ίσως θα προτιμούσες να μείνουν κρυφές, ο καλύτερος τρόπος είναι να τις παρουσιάσεις γυμνές στα διαδικτυακά μάτια όλων!
Στο site θα βρείτε επίσης στοιχεία και αποσπάσματα από την πλήρη βιβλιογραφία μου:
- Οκτώ Σημάδια Ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι (1998)
- Στιγμές στο Χρόνο (2000)
- Υπόγειος – Ο κόσμος Κάτω (2002)
- Η Μέρα με το Φως – Ο κόσμος Επάνω (2003)
- Ένα ΑΣΤΡΟΝ τρεμοσβήνει (2010)
Σημ. Τα έργα Νο 1, 2 και 5 έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλία, ενώ τα Νο 3 και 4 παρουσιάστηκαν μέσα από το site ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Θυμάμαι ότι ξεκίνησα το Φεβρουάριο του 2002 να ξετυλίγω (σχεδόν καθημερινά) τα κεφάλαια του Υπογείου χωρίς να γνωρίζω πού θα με οδηγήσει η καλπάζουσα εικονοπλασία μου: δεν είχα ιδέα ποιά θα ήταν η εξέλιξη της ιστορίας, όπως και οι επισκέπτες του site! Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά: το κείμενο των Βημάτων είναι ήδη έτοιμο και θα παρουσιάζεται μια ενότητα τακτικά (θα ενημερώνω από το blog πότε θα εμφανίζεται η κάθε ενότητα).
Επέλεξα να μην επέμβω στο πρωτότυπο κείμενο: όλα έχουν μείνει όπως τα άφησα τον Ιούλιο του 2012!
Ακολουθούν λίγα λόγια για το υπό συζήτηση πόνημα:
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Γιατί δέκα σταθερά βήματα πάνω στην άμμο;
Όταν το μυαλό μου βρίσκεται σε στάση αλλά όχι σε ακινησία, ξεδιπλώνονται μπροστά μου όλα τα αρχέγονα μεταφυσικά θέματα που με απασχολούν, όπως πιθανότατα και πολλούς ακόμα συνοδοιπόρους σε μια πορεία συχνά ακανόητη, ενίοτε απίστευτα σκληρή αλλά τελικά αθεράπευτα γοητευτική. Όσο δύσκολη κι αν γίνεται η ζωή, πολύ λίγοι είναι διατεθειμένοι να την αφήσουν να φύγει και να χαθεί. Αντ’ αυτού, προτιμούν να την κρατούν σφιχτά στην παλάμη τους, σαν παιχνίδι στα χέρια μικρού παιδιού που το αισθάνεται κατάδικό του και δεν έχει πρόθεση να αφήσει κανέναν να του το πάρει.
Και τότε βάζω αυτά τα θέματα σε μια τάξη και τα τακτοποιώ προσεκτικά σαν μοναχός του Αγίου Όρους που με σεβασμό διαχειρίζεται τα ιερά λείψανα.
Γιατί δέκα;
Σημειολογικά, το δέκα μου φαίνεται ως ο πλέον ομαλός, ευρύς και περιεκτικός αριθμός.
Γιατί σταθερά;
Επειδή το κρίσιμο διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη του θέματος μέχρι την ώρα που απλώνεται δεσμευτικά το μελάνι πάνω στο χαρτί και καταγράφεται η αλήθεια όπως εισρέει εντός μου, του δίνει την απαιτούμενη σταθερότητα στη συνείδησή μου. Δεν αποτελεί πλέον μια νεανική άσκηση στο χαρτί, αλλά μια αρκούντως πνευματική υποθήκη που, όταν αγγίζει προσωπικά θέματα καθίσταται και δεσμευτική.
Γιατί βήματα;
Το πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο στον άυλο άλλον που -πολλοί πιστεύουμε ότι- υπάρχει δεν είναι παρά μια πορεία που γίνεται σταδιακά, άλλοτε ταχύτερα και άλλοτε με συνεχείς διακοπές, ανάλογα με τα προσχώματα που συναντάμε. Επομένως δε μπορώ να βρω καλύτερο συμβολισμό από το «βήμα» που να περιγράφει τα πατήματά μας στην ζωή.
Γιατί στην άμμο;
«Αγοράζουμε καρύδια, πουλάμε καρύδια, μένει ο θόρυβος» λέει μια παλαιά τούρκικη παροιμία. Ο θόρυβος μένει, ο απόηχος της ζωής που έχουμε ζήσει, άλλοτε βουερός κι άλλοτε εκκωφαντικός, πάντα όμως αδιευκρίνιστος, άσχετα αν ορισμένοι φωτισμένοι τον ακούν πιο καθαρά. Οι περισσότεροι από εμάς, μόνο διαισθητικά αντιλαμβανόμαστε το θόρυβο της ζωής. Να γιατί λοιπόν τα βήματα που κάνουμε είναι σα να γίνονται στην άμμο, αφού αν φυσήξει ένας ανεμοστρόβιλος -αλλά κι ένα αεράκι αρκεί!- εξαφανίζονται σε μια στιγμή τα αποτυπώματα της μέχρι τότε πορείας, κι ένας απρόσεχτος τουρίστας της ζωής που περπατούσε αφηρημένος, μπορεί να βρεθεί μετέωρος χωρίς ζωή. Η άμμος που πάνω της γίνονται τα βήματα της ζωής συμβολίζει τη ματαιότητα που υπάρχει κι εμείς οι θνητοί αρνούμαστε να την αποδεχτούμε.
Δέκα θέματα, δέκα σταθερά βήματα στην άμμο που ορισμένες φορές το ένα μπαίνει στα χωρικά ύδατα του άλλου, το καλύπτει αλλά τελικά αφήνει στην άμμο ένα μόνο αποτύπωμα.
Στην καταγραφή αυτών των βημάτων το υποκείμενο της παρατήρησης αναφέρεται άλλοτε σε πρώτο ενικό, άλλοτε σε τρίτο ενικό και άλλοτε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Ασφαλώς πίσω από το τρίτο πρόσωπο κρύβεται ο υπογράφων, αλλά τα όσα εμφανίζονται σε αυτό το -κυριολεκτικά!- πόνημα, αφορούν και άλλους εξ ού και απλώνονται σαν εμπόρευμα πάνω σε ένα χαλί στην άμμο της ερήμου του σύγχρονου ανθρώπου και ο καθείς μπορεί να επιλέξει ό,τι τον ενδιαφέρει.
Εν κατακλείδι, δε ψήνομαι να αισθανθώ ευλογημένος που έχω αντιληφθεί κάποια πράγματα που καταγράφω… ούτε καταραμένος αισθάνομαι.
KΕΦΑΛΑΙΑ
0. ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Γιατί δέκα σταθερά βήματα πάνω στην άμμο;
1. Ερωτική ζωή
2. Επαγγελματικά/Καριέρα
3. Σχέσεις με τον εαυτό σου
4. Ισορροπία
5. Σχέσεις με τα παιδιά (σου)
6. Σχέσεις με φίλους, αγνώστους και αγνώστους φίλους
7. Σχέσεις με το Θεό
8. Υγεία/φόβος του Θανάτου
9. Μοναξιά (εντός και εκτός των τειχών)
10. Η ομορφιά της ζωής
