Το ωαραιότερο παιχνίδι του τουρνουά. Αργεντινή – Ολλανδία. Τα πάντα είδες.
Μιλάω για ανθρώπους που ξέρουν από μπάλα. Δεν μιλάω για θηλυπρεπείς ή για γυναίκες που ψάχνουν κανά γκόμενο στην εξέδρα και μπήκαν και στο εκ των τελευατίων κάστρων των ανδρών.
Μα δεν είχε γκολ. Και λοιπόν; Η μπάλα δεν είναι μόνο γκολ. Το παοδόσαφαιρο δεν είναι απλά να ανέβει το σκορ για να έχουν να λένε οι Αμερικάνοι.
Και τι δεν είδαμε; Τρομερές τακτικές από τους δυό προπονητές. Που έσβησαν τους καλύτερους από την κάθε πλευρά. Τις απόλυτες προσωπικές μονομαχίες στο κέντρο, που αποδείχθηκε περιφερειακό.
Γιατί το λέω αυτό; Απλά πράματα. Διότι και οι δυό ομάδες ήταν παρέες αλάνας. Πιο κυριλάτη η Ολλανδία και πιο αλήτικη η Αργεντινή. Για μπάλα μιλάμε έτσι;
Αυτή η αλληλοεξουδετέρωση, ήταν όλα όλα τα λεφτά. Και πρακτικά, κανείς δεν ασχολείται με την πεμπτουσία του αθλήματος – ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΟΥΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ – που είναι τα γκολ. Καλό είναι να μπαίνουν, αλλά όταν υπάρχει παραγωγή.
Διότι θα μπορούσαν και να μπαίνουν με ανύπαρκτα πέναλτυ ή μη καταλογισθέντα οφσάιντ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΧΑΙΡΟΝΤΟΥΣΑΝ ΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ.
Ενώ εδώ, χτυπήθηκαν δυό υπερδυνάμεις. ΑΝΤΙ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ ΚΑΙ ΜΕΞΙΚΟ , που είναι μόνιμα σε διωγμό.
Ωραίο το παιχνίδι και με την διάσταση του Χιτσκοκικού θρίλερ. Που μας έχει λείψει σε σχέση με όλα τα εφέ του καινούργιου σινεμά, που τα πάντα είναι αποτέλεσμα του υπολογιστή.
Αδιάφορο πιά ποιός θα προκριθεί. ΤΟ ΤΥΧΑΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗΜΕΝΟ. Δεν είναι Βραζιλία, που έφαγε Μεξικό και Χιλή και Κροατία και τόλμησαν κάποιοι να μιλήσουν για ομαδάρα, ενώ ήταν οι Κουκουβάουνες πιωμένες με ενισχυμένα μοχίτο.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣ.
