Ανώτερα μαθήματα αεκοδολοπλοκίας

Έχω γράψει στο παρελθόν ότι «το παρασκήνιο στην ΑΕΚ το βρίσκω εκατό φορές πιο διασκεδαστικό κι ενδιαφέρον από το προσκήνιο και νομίζω το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ο μαινόμενος πόλεμος συμφερόντων. Τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαρετά».

Σε ένα άλλο άρθρο, οίκτιρα τους Ισπανούς φιλάθλους, οι οποίοι είναι δυστυχώς υποχρεωμένοι να βλέπουν το ίδιο έργο συνέχεια, Μέσι-Ρονάλντο, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, ενώ εμείς παρακολουθούμε (και μάλιστα τζάμπα) το υπερθέαμα που μας χαρίζει το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου με νόμιμες και παράνομες παρακολουθήσεις, φούρνους που ανατινάζονται, ναρκόπλοια κλπ.

Γενικά, το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικά, και της ΑΕΚ ειδικότερα, προσφέρουν ένα θέαμα μπροστά στο οποίο ωχριούν τα έργα των καλύτερων σεναριογράφων του Χόλιγουντ.  Θεωρώ μάλιστα ότι αν έστελνε κάποιος σε ένα κινηματογραφικό στούντιο ένα σενάριο, στο οποίο απλώς να κατέγραφε την πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτό θα απορριπτόταν ως πολύ τραβηγμένο.

Κάποιες φορές το θέαμα είναι τόσο υψηλού επιπέδου, που οι αμύητοι δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν πλήρως, όπως γίνεται καμιά φορά με τα έργα της σύγχρονης τέχνης Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να σας παρουσιάσω ένα αριστούργημα του παρασκηνίου της ΑΕΚ.

Να ξεκινήσουμε με το υπόβαθρο, με τον καμβά πάνω στον οποίο κλήθηκε να ζωγραφίσει ο μεγάλος καλλιτέχης με το ψευδώνυμο «κιτρινιάρης»: εδώ και πολλά χρόνια, από εποχής κόντρας Πέτρου Στάθη–Δημήτρη Μελισσανίδη, μένεται στην ΑΕΚ μια μάχη μεταξύ «εκσυγχρονιστών» και «λαϊκών», η οποία, όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Χρήστος, μπορεί να παραλληλιστεί με την αντιπαράθεση στον πολιτικό στίβο της χώρας. Όπως και στην πολιτική, «εκσυγχρονιστές» και «λαϊκοί» αλλάζουν καμιά φορά θέση, δανειζόμενοι ο ένας τα επιχειρήματα του άλλου, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Στη μάχη αυτή, έχουν πάρει θέση σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι του ΑΕΚτζήδικου ρεπορτάζ. Από την μια μεριά λοιπόν, έχουμε το λεγόμενο «ντεμοτεχνείο» κι από την άλλη τους σημερινούς υποστηρικτές της διοίκησης, ας τους πούμε «τιγρικούς». Γεγονός είναι ότι κάποια από τα «βαριά χαρτιά» της μιας πλευράς, έχουν κατά καιρούς εξυμνήσει τον ηγέτη της άλλης (κατά σύμπτωση, όταν ο ηγέτης αυτός είχε την εξουσία), αλλά βέβαια, ο ηγέτης γνωρίζει ότι αυτά είναι καιροσκοπισμοί, και δεν υπολογίζει πραγματικά τους δημοσιογράφους αυτούς στα δικά του «παιδιά». Στόχος και των δύο πλευρών, είναι βέβαια η απόλυτη επικράτηση και η οριστική συντριβή του αντιπάλου.

Έχουμε εδώ και καιρό σημειώσει, ότι ο Ντέμης φαίνεται να προετοιμάζει το έδαφος για την επιστροφή του στα της ΑΕΚ, μέσω κατάλληλων δημοσιευμάτων, καταχωρήσεων στο Facebook κ.λπ. Δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς, ότι, δεδομένων και των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν («ερχόμαστε», έναρξη εργασιών για το γήπεδο σε εκατό μέρες), θα έρχονταν κάποια στιγμή τα δύσκολα και τότε μια τέτοια επιλογή θα είχε πολλά πλεονεκτήματα για το Μελισσανίδη: αν τα πράγματα πήγαιναν καλά με τον Ντέμη στο τιμόνι, τότε βέβαια μάγκας θα ήταν ο Τίγρης που τον έφερε πίσω, στα πλαίσια πάντα της ενότητας. Αν όχι, θα έφταιγε προφανώς ο Ντέμης. Επίσης, ο Ντέμης θα πουλούσε και κανένα διαρκείας παραπάνω, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει λύση και για το θέμα με την ΕΕΑ (το οποίο θα γίνει πιο πιεστικό σύντομα, ενόψει και της αδειοδότησης της ΑΕΚ για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια).

Όλα αυτά όμως, δεν έμειναν απαρατήρητα από τους «τιγρικούς», οι οποίοι δεν ήθελαν τον ηγέτη της αντίπαλης παράταξης μες στα πόδια τους. Οπότε, τι έκαναν; Φόρτωσαν στον Ντέμη την ανακοίνωση Δέλλα, την οποία μάλιστα ερμήνευσαν ως μία ακόμη βολή του «ντεμοτεχνείου» κατά του Μελισσανίδη.

Να προσπαθήσουμε όμως να εξηγήσουμε το πώς φτάσαμε στην παραίτηση Δέλλα. Πρώτα απ’ όλα, είναι προφανές ότι ο Δέλλας θεωρείται φιλικά διακείμενος προς τον Ντέμη, όπως κι ο Ζήκος κι ο Λύμπε.  Το γεγονός ότι αυτοί οι τρεις είχαν λάβει θέσεις στην ΑΕΚ δεν άρεσε στην άλλη πλευρά, η οποία θα προτιμούσε τις θέσεις αυτές να καταλάβουν δικά της παιδιά. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο οι «τιγρικοί» να κινηθούν κατά των «ντεμικών». Έτσι κι έγινε, με αποτέλεσμα Ζήκος και Λύμπε να φαγωθούν με συνοπτικές διαδικασίες (καθώς και ο παντός καιρού μεν, κολλητός του Ντέμη δε, Χάρης Γρηγορίου). Έμενε μόνο ο Δέλλας.

Ο εκάστοτε προπονητής της ΑΕΚ έχει δύο επιλογές όταν παίζει με τον Ολυμπιακό: να κατέβει επιθετικά (με κίνδυνο να φάει την τεσσάρα, γιατί βέβαια ο Ολυμπιακός έχει πολύ καλύτερο υλικό, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον) ή να πάει να «κλέψει» το ματς. Οποιοσδήποτε λογικός προπονητής θα κατέβαινε βέβαια αμυντικά, γιατί έτσι θα μεγιστοποιούσε τις πιθανότητες να πάρει ένα καλό αποτέλεσμα.

Όμως, ο βασικός ίσως «τιγρικός» δημοσιογράφος, είχε άλλη άποψη: «αν η ΑΕΚ μπει για να μην χάσει θα χάσει. Πρέπει να μπει για να κερδίσει. Όπως ακριβώς είπε ο Δέλλας» (δεν είναι προφανές που στηρίζεται αυτό το τσιτάτο, γιατί εγώ θυμάμαι τον Ρεχάγκελ να κατεβαίνει σε όλα τα ματς για να μη χάσει και να παίρνει το Euro, αλλά εν πάση περιπτώσει). Λέει επίσης ο δημοσιογράφος αυτός, ότι «για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους. Όποιο κι αν είναι. Δεν δίνουμε εξετάσεις σήμερα για το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει, ποιος μένει ή ποιος φεύγει. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Όποιοι κι αν παίξουν».

Αν είσαι Δέλλας και το διαβάζεις αυτό, έχοντας υπόψη κι ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δε σε πολυγουστάρει, τι επιλογές έχεις; Αν παίξεις αμυντικά και χάσεις, ξέρεις ότι την επομένη θα διαβάσεις ότι τα είχαμε πει εμείς ότι «αν η ΑΕΚ μπει για να μην χάσει θα χάσει», καθώς και κάποιες σπόντες ότι είσαι ηττοπαθής, κότα κλπ. (εδώ σύσσωμοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι τα έλεγαν αυτά για το Ρεχάγκελ, στο Δέλλα θα κώλωναν;). Αυτό, το είχε πάρει γραμμή κι ο Δέλλας: ήξερε ότι αν παίζει αμυντικά και χάνει, θα φταίει (μόνο) αυτός.  Οπότε, δεν είχε άλλη επιλογή από το να παίζει επιθετικά, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να κάνει και τις σχετικές δηλώσεις: πριν το ματς με τη Βέροια και μετά την Τούμπα: «Η φιλοσοφία η δική μου είναι ότι σε όλα τα γήπεδα θα πηγαίνουμε για τη νίκη. Με επιθετικό ποδόσφαιρο, με αυτό που έχουμε δείξει μέχρι τώρα. Κάποιες φορές βγαίνει, κάποιες όχι, αλλά το θέμα είναι να περάσουμε στην ομάδα αυτό το στοιχείο. Ότι πάμε για τη νίκη». Και στις 4 Οκτωβρίου, ενόψει του ματς στο Καραϊσκάκη: «Η φιλοσοφία μας είναι να πηγαίνουμε σε κάθε ματς για τη νίκη. Κάποιες φορές βγαίνει, κάποιες όχι».

Βέβαια, ο «τιγρικός» δημοσιογράφος είχε πει κι ότι ο προπονητής δε δίνει εξετάσεις σ’ εκείνο το ματς. Αυτό ίσως να παρέσυρε το Δέλλα, ο οποίος πιθανόν να θεώρησε ότι δεν αναλαμβάνει και κανένα κίνδυνο παίζοντας επιθετικά, αφού έτσι έγραψε κι η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (με τα κελεύσματα της οποίας είχε εξάλλου συνταχθεί). Όμως, ήταν ίσως προφανές στο δημοσιογράφο ότι, αν έπαιζε επιθετικά ο Δέλλας κι άρπαζε την τεσσάρα, το τι γράφτηκε πριν το ματς (ότι δηλαδή δε δίνει εξετάσεις), μικρή σημασία θα είχε (όπως κι αποδείχθηκε).  Ο στόχος της απομάκρυνσης του «ντεμικού» θα είχε επιτευχθεί, με μόνο κόστος μια ανακολουθία στο τι γράψαμε πριν το ματς (ότι «για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους»). Σιγά το πράγμα. Αυτό το συλλογισμό έπρεπε να έχει κάνει κι ο Δέλλας και να μην έχει τσιμπήσει, αλλά δε φαίνεται να είναι αρκετά πονηρός.

Οπότε, αφού το ματς έφτασε στο 63΄ κι ήταν 1-0, ο Δέλλας δεν είχε άλλη επιλογή: έπρεπε να παίξει επιθετικά, αλλιώς ήξερε καλά τι θα διάβαζε την επόμενη αν το ματς έληγε με το ίδιο σκορ. Εμείς τα είχαμε πει, ο προπονητής είναι ηττοπαθής, φοβήθηκε κλπ. Οπότε, βουρ στον πατσά: έξω ο Σιμόες, μέσα ο Μπουονανότε. Κι αν  μετρήσουμε τέσσερα, δεν μπορεί να φταίει ο προπονητής, αφού τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε: πρέπει να παίζουμε επιθετικά κι εν πάση περιπτώσει «για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους». Το έγραψε κι η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Από τη στιγμή που ο Δέλλας έκανε την αλλαγή, τα υπόλοιπα ήταν αναπόφευκτα: ο Ολυμπιακός θα έβαζε κι άλλα γκολ. Κάποιος θα έπρεπε να πάρει την ευθύνη για τα πολλά γκολ. Αυτός δεν μπορεί να είναι βέβαια ο Μελισσανίδης, ούτε (ακόμη) ο Μπάγεβιτς που είναι πολύ κοντά στο Μελισσανίδη. Άρα; Άρα καταλήγουμε στο Δέλλα, γιατί αν δεν καταλήξουμε να τη χρεώσουμε κάπου αλλού, η ήττα θα χρεωθεί στο Μελισσανίδη. Που όπως είπαμε δε γίνεται. Τη χρεώνουμε στο Δέλλα λοιπόν, γράφοντας ότι «δεν μπορεί να εμμένει στην άποψη της μικρής ήττας, που θα έκρυβε τις αδυναμίες της ομάδας. Μα, δουλειά ενός προπονητή είναι να κρύβει, να βελτιώνει, να βρίσκει λύσεις στις αδυναμίες της ομάδας του. Δεν μπορείς να παίζεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης και να αντιμετωπίζεις το ματς με αφέλεια, κινδυνεύοντας να δεχθείς οκτώ γκολ. Πηγαίνεις να “κλέψεις” το παιχνίδι, να καλύψεις αδυναμίες. Οπως έκανε η ΑΕΚ μία μέρα σαν χθες του 2002, όταν “έκλεβε” την ισοπαλία από τη Ρεάλ και έγραφε το έπος του “Μπερναμπέου”». Τα ακριβώς αντίθετα δηλαδή από αυτά που έγραφε η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (δηλαδή, ζυγά χάνεις μονά κερδίζω—αν κάποιος αφελής νόμιζε ότι ο Δέλλας είχε την παραμικρή πιθανότητα να βγει αλώβητος αν έχανε το ματς)

Ε, μετά ο Δέλλας δεν είναι λογικό να πει, μισό λεπτό ρε παιδιά, δεν μπορεί να φταίω μόνο εγώ; Να λοιπόν πώς φτάνουμε στην ανακοίνωση, χωρίς να είναι απαραίτητη καμία εμπλοκή Ντέμη (ο οποίος, στο συγκεκριμένο θέμα, έκανε μάλιστα τον κινέζο). Δε λέω ότι δεν υπήρξε εμπλοκή Ντέμη, γιατί απλά δεν έχω καμία πληροφόρηση. Λέω όμως ότι δεν ήταν απαραίτητο να έχει υπάρξει. Εν πάση περιπτώσει όμως, κι αν υπήρξε, πώς θα το μάθαινε ο «κιτρινιάρης»;

Γιατί όμως να αφήσουμε όλη αυτή τη συλλογιστική να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία; Ξέρουμε ότι, όπως λέει κι ο Στήβεν, ο Τίγρης «δεν εμπιστεύεται κανέναν» και βλέπει παντού εχθρούς (όχι άδικα).  Όλοι ξέρουν ότι ο Δέλλας είναι φίλος του Ντέμη, η ανακοίνωση Δέλλα (υποχρεωτικά όπως είδαμε) ρίχνει το βάρος (και) στον Τίγρη, άρα τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Τον έβαλε ο Ντέμης για να χτυπήσει τον Τίγρη.

Κάπως έτσι έφθασε στα χέρια σας το αριστούργημα που βλέπετε (το οποίο υπογράφει ο «κιτρινιάρης»). Με μια σελίδα της Ώρας (την οποία, μην αμφιβάλλετε, διαβάζει ο Μελισσανίδης) σβήνουμε μονοκοντυλιά τις άοκνες προσπάθειες του Ντέμη να «ρίξει γέφυρες» στην πλευρά Μελισσανίδη. Τόσο απλά. Τόσο θεαματικά!

Τώρα, ο Ντέμης δε θα έχει άλλη επιλογή από το να συγκρουσθεί με το Μελισσανίδη. Stay tuned, η συνέχεια αναμένεται φαντασμαγορική!

Υ.Γ₁.  Γράφει ο Δέλλας στην περίφημη ανακοίνωση: «Ναι, συνυπεύθυνος είμαι, όχι όμως ένοχος». Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το πρόβλημα στην οργανωτική δομή της ΑΕΚ: όταν είναι συνυπεύθυνοι περισσότεροι, δεν είναι υπεύθυνος κανείς. Αν είναι περισσότεροι συνυπεύθυνοι και γίνει η γκέλα, ποιος απ’ όλους φταίει; Ή θα τους διώξουμε όλους; Γι αυτό κι η ευθύνη είναι πάντα ατομική: έχεις τα απαραίτητα εργαλεία για να κάνεις τη δουλειά σου, να φέρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα; Αν ναι, είσαι υπεύθυνος. Ατομικά. Κι αν αποτύχεις, φεύγεις. Αν δεν τα έχεις, σηκώνεις το χέρι και το λες—πριν γίνει όμως η γκέλα.

Υ.Γ₂. Γράφει επίσης ότι «θέλω να είμαι άνθρωπος όχι μόνο των επιτυχιών αλλά, πολύ περισσότερο, άνθρωπος αξιών». Μάλιστα. Να του θυμίσω ότι κάποιοι τύποι μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο κατά τον αγώνα με τον Πανθρακικό, διέκοψαν το ματς και καταδίκασαν την ΑΕΚ σε υποβιβασμό, ενώ αυτός καθόταν στον πάγκο της. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, εμφανίστηκε σε χορό κάποιας οργάνωσης οπαδών της ΑΕΚ, όπου και φωτογραφήθηκε μάλιστα με το Δημήτρη Μελισσανίδη. Προφανώς θεωρούσε ότι αυτοί που μπούκαραν στο γήπεδο με τον Πανθρακικό ήταν οπαδοί του Φωστήρα, ή τότε ήταν άνθρωπος μόνο των επιτυχιών, αλλά όχι των αξιών;