Σταμάτησαν οι κατηγορίες από τους άβρεχτους από ζωή, σίγασαν οι γενικόλογες ροζ ευχές και απομακρύνθηκαν -προσώρας- οι στοχευμένες κατάρες. Τώρα, μπορώ πλέον να αναπαύσω το ψυχομαχητό μου. Αντί να υπερπληρώνομαι με άσκοπες συγκινήσεις, αφήνω την εσωτερική φωτιά να σιγοκαίει κι απομακρύνομαι από το πεδίο της καθημερινής μάχης για να μείνω “εκτός”, μέσα στον ασφαλή μου χώρο. Εκτός τεχνητής έντασης, μπορεί να παραμένω, αλλά όχι και εκτός πραγματικότητας. Σφίζω από αγωνία για τις εξελίξεις, αλλά φορώ το προσωπείο του ψύχραιμου μύστη της ζωής. Δε διστάζω να απαντήσω επί παντός επιστητού αλλά αποφεύγω τις συζητήσεις για θέματα που γνωρίζω τις απαντήσεις, γιατί σε αυτές μπορώ να προβλέψω με ακρίβεια τα λόγια, ακόμη και τα αστεία μου. Προτιμώ αυτές όπου θα καταδείξω στο συνομιλητή την εμπεριστατωμένη μου γνώση, αλλά δεν θα κληθώ να πάρω θέση για τα αναπάντητα μυστήρια της ζωής που με πνίγουν. Εν κατακλείδι, θα μιλήσω ανόρεκτα για ενδιαφέροντα ίσως θέματα, χωρίς όμως να επιβαρύνω τη συναισθηματική μου κατάσταση.
Άλλωστε ελάχιστα μπορεί να μου προσφέρει ένα εκχιονιστικό μηχάνημα μια ηλιόλουστη μέρα;
