ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ

Εντάξει με το προσκήνιο κι όλους τους λογικούς πρωταγωνιστές που πρακτικά παίρνουν όλο το φως της δημοσιότητας. Τους αθλητές δηλαδή, αφού αυτοί κλωτσάνε και γίνονται τα ινδάλματα και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί η φτωχή εξέδρα του να ξεφύγει από κάποια ρουτίνα. Λογικά πράματα αυτά, και τα ξέρουμε όλοι. Όπως ξέρουμε σήμερα στον επαγγελματισμό, τι είναι ο ένας και τι ο άλλος, και πόσο εύκολα προδίδεται κάτι που είναι παιδικό βίωμα και μεταλλάσσεται σε κάτι που μπορεί να υπηρετήσει ένα αυριανό συμφέρον.

Είναι τα πάντα αλλοιωμένα σήμερα, με σούπερ αποδοχή της κοινωνίας. Εύκολα μπορεί να φάει αυτή το μπαρούτι, οτι από μικρός υποστήριζα αυτήν την ομάδα. Δήλωση που την έχουμε ακούσει ακόμα κι από ξένο παίκτη. Όπως την έχουμε ακούσει κι από ομόθρησκους, που όμως το παίξανε επαγγελματίες, κι άρα γίνανε αλλόθρησκοι. Δεν βαριέσαι ρε αδερφέ. Εδώ μιλάμε οτι κοινοί δολοφόνοι γίνανε ήρωες ή απλοί κλέφτες, ανηγορεύτηκαν σε σωτήρες της πατρίδας. Απ’ ολα έχει ο μπαξές.

Ο κήπος όμως φτώχηνε, τώρα κάπου κοντά. Και μιλάω για το περιβόλι της ΑΕΚ. Τουλάχιστον αυτό που γνωρίζω εγώ. Από το 1972, που έγινα Αεκτζής, σε εκείνο το παιχνίδι της λεωφόρου Αλεξάνδρας, που κάναμε το 1-2 απέναντι στην ομάδα που πήγε στον τελικό πρωταθλητριών. Φυσικά τα μάτια μου ήταν από την θύρα 6, στους παίκτες. Κύρια στον τέρμα, τον Κωνσταντινίδη που είχε φάει το γκολ από τον Δομάζο. Επίσης κυριότερα στον Πομώνη και στον Νικολαίδη, που είχαν κάνει την μεγάλη ανατροπή.

Τα παιδικά όμως μάτια, κοιτάζανε κι άλλα. Τότε το ποδόσφαιρο, μπορεί να ήταν ερασιτεχνικό, αλλά ήταν σίγουρα ανδρικό. Και κάποιοι χτυπάγανε και μετά από κάποια φλιτ, σηκωνόντουσαν και συνεχίζανε. Μου έκανε εντύπωση ο τύπος που τράβαγε το σπρέυ. Χωρίς να παίρνω όρκο οτι ήταν ο Πανταζής. Σε εκείνο το παιχνίδι της λεωφόρου. Ούτε και στο επόμενο, που ήταν εντός έδρας. Θεωρούσα αδιανόητο να μας χτυπήσουν μέσα στο σπίτι μας. Φυσικά δεν ξέρω ούτε για το μεθεπόμενο, που μάλλον δεν είχα πάει αφού ο πατέρας μου δεν είχε διάθεση για λεκτικές αντιπαραθέσεις με δήθεν φανατισμένους.

Σίγουρα όμως θυμάμαι, όταν δόθηκα ψυχή – σώματι – πνεύματι στην ΑΕΚ, ένα ξανθό στα όρια του γκριζομάλλη τύπο, να τρέχει σε κάθε τραυματισμό μέσα στο γήπεδο. Φυσικά μικρός ήμουν ακόμα, οπότε είχα ρωτήσει, ποιός είναι αυτός ο γέρος που τρέχει πέρα δώθε. Όλη η ομήγυρις της κερκίδας, γύρισε και με κοίταξε απαξιωτικά. Τουλάχιστον βρέθηκε κι ένας – όχι ο πατέρας μου που μάλλον ήταν απασχολημένος με κάποιο φάουλ στο κέντρο του γηπέδου, εκεί ανησυχούσε ιδιαίτερα ο γιατρός πρόγονος μου, γνήσιος άσχετος από μπάλα κι από οδήγηση – και μου πρωτοείπε για τον ΝΙΚΟ ΠΑΝΤΑΖΗ.

Τον οποίον τον παρακολουθούσα και τον ήθελα να τον βλέπω – πεισμένος πλέον οτι ήταν πάντα γκριζομάλλης ή ασπρομάλλης – αλλά και δεν τον ήθελα τον άτιμο. Ή μάλλον τον ήθελα σαν αναγκαίο κακό, περιμένοντας όμως να κάνει την κίνηση προς τον πάγκο, οτι ο παίκτης μπορεί να συνεχίσει. Δεν ξέρω τι σχέση είχα αναπτύξει με το ιατρικό επιτελείο του ζωντανού αγώνα, αλλά σίγουρα δεν ήταν προσωπική γνωριμία. Ήταν καθαρά ένστικτο. Παιδικό, κανιβαλώδες.

Που μετά όμως έγινε σιγουριά. Ήταν μια ασφάλεια ρε παιδί μου. 44 χρόνια ασφάλεια. Ακόμα κι όταν ο Νικολάου έσπαγε το βρεγματικό του. Όταν ο Δίντσικος σακατευόταν ή όταν ο Χρηστίδης έβγαινε παρέα σε φορείο μαζί του από το Καραϊσκάκη. Όταν ο Κωστής δεν μπορούσε άλλο ή όταν έπρεπε να διαχειριστείς μια κράμπα. Ο Πανταζής ήταν εκεί, και πεταγόταν σαν σφαίρα από τον πάγκο, έχοντας καταλάβει την σοβαρότητα ή την κρισιμότητα της κατάστασης, πριν πάρει χαμπάρι ο οποιοσδήποτε, και φυσικά πριν του κάνει νεύμα ο διαιτητής. Εξ άλλου τότε παλιά, αυτό δεν υπήρχε.

Αλλά δεν μιλάμε για έναν απλό επαγγελματία. Μιλάμε για την ζωντανή ιστορία της ΑΕΚ, την αθέατη, που όμως τράβαγε τα ίδια με την κερκίδα. Διότι άλλο να είσαι ψυχρός επαγγελματίας, κι άλλο να υποφέρεις την ώρα που ο παίκτης δεν θα μπορέσει να συνεχίσει, κι άρα μπορεί και να χαθεί ο αγώνας. Ο Νίκος Πανταζής, ήταν η καρδιά του απλού φίλαθλου, του σύνθετου οπαδού, και του σοβαρού στελέχους του ιατρικού επιτελείου, που έπαιρνε προσωπικά τον αγώνα και την νικηφόρα εξέλιξη του. Χωρίς όμως το συναίσθημα του να επιρρεάζει την κρίση του. Δεν θα σκότωνε τα μουλάρια για τον στόχο.

Ο Πανταζής λοιπόν, πέρασε κι αυτός από τα γνωστά μας κύματα. Ο Μπάγιεβιτς στο λιμάνι και μια γνήσια παρέα του Διονύσου σε κρίση. Τροχανάδες, Enic, κατιμάδες και πόσα δεν μπορούμε να θυμηθούμε. Από το 1972, παρών σε ό,τι έλαχε κι εγώ να δω. Τυχερός που τον είδα εγώ, τυχερός που δεν με είδε  αυτός, αφού πολλές φορές θα προτιμούσε να ανέβει στην εξέδρα. ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΣ ΟΜΩΣ ΕΓΩ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ.

Και πιστοποίησα σε μεγάλη ηλικία, την ποιότητα του Αεκτζή. ΤΟΥ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΥ ΟΠΑΔΟΥ – ΕΡΓΑΤΗ, που είναι τύχη σε κάθε ομάδα να διαθέτει κάποιον τέτοιο σε οποιαδήποτε θέση. ΔΙΟΤΙ Ο ΠΑΝΤΑΖΗΣ, ΕΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΝ ΑΘΩΟ. ΤΗΝ ΑΝΤΡΙΚΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΓΝΗΣΙΟΥ ΑΕΚΤΖΗ. ΕΚΦΡΑΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, που ενώ ζούσαμε στην απόλυτη αγωνισιτική απαξίωση, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΠΟΤΗΡΙ. ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΣ.

Ούτε την δουλειά του θα έχανε, ούτε τίποτα. Εξ άλλου και σήμερα, ούτε καν πληρώνεται από την εταιρεία. Σήμερα είναι το θέμα; Οτι είχε κόψει την καλημέρα στον περιδιαβαίνοντα, οτι δεν πήγε κάτω με τον Νικολάου, κι οτι έμεινε στον πάγκο επι 44 χρόνια, είναι λίγο; Σε εποχές που δαμάστηκαν από Βαρδινογιάννη, Κόκκαλη,Μαρινάκη, σε εποχές που αλώθηκαν τα πάντα, σε εποχές που οι της πλάκας ομάδες που διαθέτει η Ελλάδα κάνανε κουμάντο στα ιατρικά κάποιοι Δήμου και Δάρρες. ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΨΑΧΝΑΝΕ ΕΝΑΝ ΠΑΝΤΑΖΗ. Ε, ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ, Ο ΠΑΝΤΑΖΗΣ ΗΤΑΝ ΑΕΚ.

Γνήσιος Αεκτζής, Φιλότιμος, αθόρυβος εργάτης. Χαμηλών τόννων άνθρωπος, ταγμένος και δοσμένος στην δουλειά του, αλλά πάντα στην ΑΕΚ. Κι αυτό είναι που του δίνει αξία,  στην εταιρεία, που μέχρι να πέσει,  ήταν φαλιμέντο καμιά πενταετία. Εκεί στο φαλιμέντο ήταν που φεύγανε τα ποντίκια. Εντάξει και πιο παλιά, που αναλάμβανε το ψυχιατρείο. Και να τα ξέρει από πρώτο χέρι. Να τα βλέπει εκεί μέσα. Τίποτα αυτός. ΕΚΕΙ. ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΕΚ. Σαν να ήθελε να γυρίσει κι αυτός, και σαν να ήθελε με αυτό το ρόστερ της πλάκας να σηκώσει το κύπελλο. Τα επόμενα ίσως να μην χρειάζονται πλέον. Ρομαντικός δεν μπορεί να είσαι μια ζωή.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ = ΑΕΚ.

Και καλοί οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές για τα μουσεία, αλλά επειδή υπάρχουν και πιο λειτουργικά θέματα σε μια εταιρεία ποδοσφαίρου, καλό θα είναι ένα τραπέζι αποκατάστασης, να έχει και το όνομα του Πανταζή. Σαν μικρό φόρο τιμής για τις τόσες μαλάξεις, και τις τόσες κουβέντες υποστήριξης, που σίγουρα έδωσε ο Νίκος, σε όλους εκείνους που χτύπησαν για την ΑΕΚ, μέσω ΑΕΚ ή ελέω ΑΕΚ. Και στο φινάλε να ξέρουμε όταν λέμε για θρύλους, τι εννοούμε. Ο παίκτης που πέρασε για μια τριετία, ή ο άνθρωπος που μισό αιώνα ήταν εκεί.