ΛΑΡΙΣΑ – Α Ε Κ

Αίνιγμα το σημερινό παιχνίδι. Από τη μια μονόδρομος για τη νίκη μας, κι από την άλλη οι μπόλικες απουσίες. Από τη μια μεριά η αμφισβήτηση προς τον Τιμούρ, κι από την άλλη το αν θα τον στηρίξουν οι παίκτες. Απέναντι σε έναν αντίπαλο, που μοιάζει αξιόμαχος πριν το παιχνίδι, και με έναν πολύ έμπειρο προπονητή, που όπως και ο Κούγιας ήσαν ολιγόμιλοι όλη την εβδομάδα, σαν αποτέλεσμα του ηρεμιστικού ταξιδιού κάποιου.

Οι αλλαγές προσώπων λοιπόν, ήταν επιβεβλημένες. Χωρίς φυσικά μεγάλες εκπλήξεις. Μετρημένα κουκιά θα λέγαμε. Ο Τιμούρ από την άλλη όμως, θα έπρεπε να αλλάξει κάτι στην τακτική. Να δείξει οτι κάτι σκέφτηκε κι αυτός. Και το έκανε εμφανίζοντας ένα βαρυφορτωμένο κέντρο, με δυό δημιουργικούς παίκτες – Μάνταλος, Μπακασέτας – και έναν αμυντικό χαφ. Φυσικά η πεποίθηση του για ισχυρά εξτρέμ, έφερε στην αρχική ενδεκάδα τον Πλατέλα.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, ξεκίνησε υπέροχα. Ο Πλατέλας, πέτυχε ένα πολύ γρήγορο γκολ, που λογικά θα έδιωχνε κάποιο άγχος. Φυσικά όταν σκοράρεις στο τρίτο λεπτό, δεν μπορείς να μιλήσεις για οργάνωση παιχνιδιού. Κάτι που φάνηκε κατόπιν, όταν η Λάρισα κυριάρχησε, όλοι οι μέσοι έχαναν τις προσωπικές τους μονομαχίες και η ΑΕΚ ήταν αδύνατον να κρατήσει την μπάλα παγώνοντας το παιχνίδι ή να αλλάξει δυό πάσες της προκοπής και να αντεπιτεθεί.

Ουσιαστικά η ΑΕΚ μετά το γκολ, εξαφανίστηκε από το γήπεδο. Έφαγε πολλές προσπάθειες και φάσεις, και μπορώ άνετα να μιλήσω για τρικυμία στην ανασταλτική της λειτουργία. Μια τρικυμία, που την είχε και ο διαιτητής Κομίνης, χωρίς βέβαια να είναι ο κύριος φταίχτης. Όμως να τα πούμε κι αυτά : Η φάση που παίρνει την κεφαλιά ο Μάνταλος, δεν είναι καν φάουλ. Στην φάση αυτή, έγινε μετά η μεγάλη απόκρουση του Ανέστη. Επίσης, λίγο αργότερα, ο διαιτητής δίνει φάουλ στην Λάρισα και κίτρινη στον μοναχό, την ώρα που το σφύριγμα έπρεπε να είναι εντελώς ανάποδο. Ο παίκτης της Λάρισας κατέβασε το κεφάλι, κι άρα εκείνος έκανε το φάουλ.

Ψιλά γράμματα αυτά βέβαια, αλλά όταν παίζεις στην κόψη, κάποιες λεπτομέρειες μπορεί να είναι και καθοριστικές. Όπως καθοριστικό για το τελικό αποτέρλεσμα φάνηκε να είναι το τυχαίο δεύτερο γκολ του Πλατέλα. Η πραγματικά μεγάλη ομάδα – που δεν παίζει τίποτα – την ώρα που προηγείται εκτός έδρας με δυό γκολ διαφορά, πραγματικά ξέρει τι να κάνει. Δεν εξακολουθεί να πελαγοδρομεί και μάλιστα να τρώει γκολ με παιδικά λάθη του Γιόχανσον και του Ανέστη. Τρεις ήταν στην φάση, και χάσανε τα αυγά και τα πασχάλια.

Όπως χαμένα τα είχαν οι δημιουργικοί και οι επιφορτισμένοι με τα μαρκαρίσματα. Με τον Μάνταλο πολύ φοβισμένο, και τον Μπακασέτα και τον Λάζαρο, εκτός τόπου και χρόνου. Κάπως έτσι και τον Σουηδό, που όμως είχε να σταματήσει ολόκληρες ορδές. Κάπως κουράστηκε ο αντίπαλος, που μου άρεσε πολύ, προς το τέλος του ημιχρόνιου, και βρήκαμε την ευκαιρία και κρατήσαμε την μπάλα. Και κάπως έτσι σώσαμε και τα προσχήματα. Την ώρα μάλιστα που είχαμε και δοκάρι, αλλά οι αναμεταδότες του αγώνα το χρεώνανε στον Αραβίδη, ενώ ήταν ανάποδη κεφαλιά του αμυντικού της Λάρισας.

Στο δεύτερο μέρος, τα πράματα άλλαξαν τουλάχιστον στην αρχή. Μπήκαμε πιο ορθολογιστικά και πιο οργανωμένα. Η μπάλα άλλαξε μερικές φορές τα πόδια μας και γίνανε δυό σημαντικές ευκαιρίες. Δυστυχώς δεν γίνανε γκολ και το παιχνίδι πήγε σε ροντέο. Ο Τιμούρ λογικότατα έβαλε τον Αλμέιδα μέσα, τραβώντας στα άκρα τον Αραβίδη, κι όλα μοιάζανε πιο καλά. Βγήκε έξω ο κακός Λάζαρος κι απολαύσαμε κάτι για κανά δεκάλεπτο. Κάτι δημιουργικό που ταίριαζε στην ΑΕΚ.

Έλα όμως που δεν ξέραμε την συνέχεια. Που λογικά ήρθε η είσοδος του Λαμπρόπουλου στο παιχνίδι, αλλά δεν ξέραμε οτι θα είχαμε και τόσο εχθρικότατη διαιτησία. Μιλάμε για έναν ανεκδιήγητο Κομίνη. Ρε με το ζόρι να δείξει ανεξιθρησκεία. Φυσικά συνεπικουρούμενος από την κάθετη πτώση της ΑΕΚ και την κάθετη άνοδο της Λάρισας. Με το λάθος βέβαια του Τιμούρ, που δεν έβαλε δεξί μπακ , μετά την αποβολή του Γκάλο, αλλά έστειλε τον Λαμπρόπουλο εκεί. Είναι αυττό που λέμε η δημιουργική βλακεία.

Τον βάζεις για υποστήριξη στα στόπερ, και μετά τι κάνεις; Αυτός ο Λαμπρόπουλος – το συμπαθώ το παιδί – παντού μπορεί να παίξει; Έλεος δηλαδή. Ένα έλεος που δεν έδειξε το παιχνίδι στα συναισθήματα μας. Η ΑΕΚ έπαιξε παθητική άμυνα και κυριολεκτικά μέσα στην περιοχή της. Εξαφανίστηκε από την επίθεση, έφαγε μπόλικες φάσεις, κι ήταν τυχερή που κουβαλάει αυτήν την φανέλα. Τα πάντα έμοιαζαν οτι ήταν αφημένα στην τύχη τους.

Όμως, υπάρχει κι ένα συμπέρασμα. Η ΑΕΚ βγήκε από μια πολύ δύσκολη έδρα, με νικηφόρο αποτέλεσμα. Είναι το μόνο που μπορούμε να κρατήσουμε, μαζί με το κανονικό διάβασμα της βαθμολογίας, που μαρτυράει τα πάντα : Η ουσιαστική γκέλα, πάντα θα είναι το παιχνίδι με τον Ηρακλή. Κι ήρθε, ρεφάροντας την αντίστοιχη ήττα του γάβρου.

Επίσης μπορούμε να κρατήσουμε, οτι είδαμε ένα τρομερό παιχνίδι, που εμένα με άγχωσε διότι δεν το είδα μόνο σαν παιχνίδι, αλλά σαν επιβίωση. Όχι βέβαια του Τιμούρ, αλλά της ΑΕΚ. Η ΑΕΚ με ενδιαφέρει, κι όχι ο οποιοσδήποτε είχε ρέντα σήμερα. Διότι πάντα θα ρωτάω τον αγαπητό Κώστα : αυτή είναι η σκληροτράχηλη ομάδα, που δεν τρώειο φάσεις; Τότε κι εγώ είμαι πουτάνα της Συγγρού. Που μπορεί κι εγώ να προσφέρω θέαμα, αλλά τέλος πάντων δεν θα είναι και το καλύτερο για τους εργαζόμενους στην εταιρεία μου. Διότι μπορεί να μας λένε οτι πρέπει να σεβόμαστε την διαφορετικότητα, αλλά όχι κι η πουτάνα να πάει με αδερφή. Διότι ο Λαμπρόπουλος καλώς μπαίνει, αλλά δεν γίνεται να παίζεις χωρίς κανονικό δεξί μπακ και να προσεύχεσαι μόνο. Ούτε να βγαίνει ο Αραβίδης και να μένει μέσα ο Μπακασέτας. Δεν μιλάμε για λάθη. Μιλάμε για ολοκληρωτιές μαλακίες.

Δόξα τω θεώ, την γλυτώσαμε. Από δικά μας λάθη βέβαια. Με μια ομάδα που είναι λιγόψυχη. Και δεν έχει κανένα μέταλλο. Και τυχαία πλέον, μπορώ να πω, οτι φιγουράρει σε λογική διαφορά από την κορυφή, κι ισόβαθμη από την αλογοτροφή, που είναι πραγματικά της πλάκας. Οπότε περιμένουμε τις κινήσεις της διοίκησης, διότι δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου Φανουρίου. Το παιχνίδι ήταν καλό, αλλά η ΑΕΚ ήταν ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Αδούλευτη, και πιο πολύ play station. Συγχαρητήρια όμως.

Υγ. Κορυφαίος ο Τσιγκρίνσκι. Μετά ο Ανέστης. MVP, φυσικά ο Πλατέλας.