Έχουμε λοιπόν αυτή την ειδική κάστα ανθρώπων που λέγονται πιστοί. Ευσεβείς, θρησκόληπτοι, αιρετικοί, ταπεινοί και λοιπά θεοσεβούμενα. Ή πιο καλά θεοφοβούμενα. Έχουμε όμως και τους άλλους, τους ακριβώς αντίθετους. Όλους όμως τους έχουμε σαν τέκνα του Θεού. Του μεγαλύτερου δικτάτορα επί στερεώματος.
Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς. Ο Θεός δεν έχει να κάνει τίποτα με την δημοκρατία και τα λοιπά φιλελεύθερα καθεστώτα. Άν ήταν δημοκράτης ο Θεός, τις εντολές θα τις είχε δώσει προς συζήτηση. Και κατόπιν του διαλόγου, προς ψήφιση. Μέσα απο κάποια μορφωτική επιτροπή της βουλής των ανθρώπων. Όμως ο Θεός τις παρέδωσε σαν εντολές, επιταγές και διαταγές. Έγραψε στ’αρχίδια του τον οποιονδήποτε κοινωνικό διάλογο. Έγινε δηλαδή Φράνκο και Μουσολίνι ο Θεός. Δεν έγινε Παπανδρέου και Παπαρήγα και Καραμανλής. Διέταξε.
Τι έκανε ο άνθρωπος; Το ποίμνιο; Άσχετο. Και για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Και οι δύο πορεύονται σε παράλληλους δρόμους. Που θα συναντηθούν σίγουρα στην απειρία του θανάτου. Όπως όλα τα παράλληλα που τέμνονται εκεί.
Δεν πέτυχε ο Θεός με την δικτατορία και τις εντολές. Το ποίμνιο καθώς εξελίσσεται άρχισε να σκέφτεται. Έμαθε και λίγο γεωμετρία. Το αξίωμα– το μη αποδεικνυόμενο δηλαδή – που αποτελεί θεμέλιο λίθο για την οποιανδήποτε επιστήμη, το ήθελε αλλιώς. Το ήθελε θεώρημα. Δηλαδή το ήθελε να το αποδείξει. Ή πιο καλά να το του αποδείξουν. Την πάτησε ο Θεός, την πάτησε και ο άνθρωπος. Μετά την πάτησε και το κράτος και τέλος την πάτησε και η οικογένεια. Την πάτησε και η κοινωνική συμβίωση και ο πολιτισμός. Ειδικά στην Ελλάδα που η ασυδοσία δεν αμφισβητεί μόνο σωστά κείμενα θεωρήματα. Αμφισβητεί και αξιώματα.
Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Θεός να πετύχει τίποτα με τη λογική του ποιμνίου. Και γύρισε το δίσκο. Θεός είναι ό,τι θέλει κάνει. Τον έβαλε στο συναίσθημα. Στην κόντρα δηλαδή. Και μάλιστα όχι ισορροπημένη κόντρα. Όχι δίπολο. Το δίπολο είναι λογική – παραλογισμός. Το συναίσθημα είναι άλλη παράμετρος. Κάτι σαν εξωτερικό μαγνητικό πεδίο που τον μαγνήτη τον κάνει οτι θέλει.
Άνθρωπε, αφού δεν καταλαβαίνεις απλά εβραϊκά, θα στο πω αγαπησιάρικα. Εκεί που υποφέρεις. Κανείς δεν μπορεί να κουλανδρίσει το συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι δύναμη ανώτερη της λογικής. Η λογική είναι αποτέλεσμα γνώσης και εμπειριών. Το συναίσθημα είναι στο ένστικτο, στην φύση και στην υποχρέωση της επιβίωσης. Όποτε η επιβίωση γίνεται ξανά ανάγκη, πάει περίπατο η λογική. Και η σκέψη. Και η δικαιοσύνη. Και όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές παπαριές.
«Θα σκοτώσω τον γυιό μου» αποφάσισε ο Θεός. Μπας και συνταρακτεί ο άνθρωπος. Μπας και αρχίσει να κουνάει το κεφάλι του και να καταλάβει το εξής απλό: Οτι, ό,τι και νά κάνει είναι ο τίποτας. Είναι γνωστό το πού θα καταλήξει όπως και νάναι. Ό,τι και να κάνει στη ζωή του. Και μπλέκει την διαδικασία της ζωής με μια διδασκαλία εύκολη. Εύκολη βέβαια σαν θεϊκή σύλληψη. Γιατί σαν ανθρώπινη υλοποίηση, είναι απλά ακατόρθωτη.
«Αγάπα τον διπλανό σου». Πάπαλα το ποίμνιο. Η αγάπη είναι πάνω απο τις δυνατότητες του ανθρώπου. Όπως και η κοινωνική ζωή.
«Δώσε μου ισορροπία τρόμου ή χρήματος. Τότε κάτι μπορεί να γίνει. Μη βάζεις τόσο δύσκολα. Πάρε με, σώσε με, δεν μπορώ την αγάπη», ανταπαντά ο άνθρωπος.
Τώρα τα Χριστούγεννα που ο Χριστός γίνεται 2017 χρονών, δείχνει την μαγκιά του σαν θεάνθρωπος. Σαν το απόλυτο δίπολο, το ενωμένο. Κανείς δεν θα φτάσει την διαχρονική του αξία σαν διδασκαλία και την απόλυτη εμπορευσιμότητα του σαν γνήσια κόκα-κόλα. Κανείς και εμού συμπεριλαμβανομένου δεν θα καταλάβει τίποτα. Πιστεύοντες και μη, ευσεβείς ή ασεβείς θα την πέσουν στα φωτάκια. Μέσα και έξω απο το σπίτι τους. Όσο πιο φωτεινά τόσο θα κρύβουν τη γύμνια και την φτώχεια την πνευματική. Ακριβώς σαν τους τάφους. Απ’έξω μάρμαρο και πολυτέλεια και μέσα κόκκαλα και σκουλήκια.
Όλοι θα αποδέχονται τα στολίδια δήθεν για τα παιδιά τους. Τα δώρα και τα ψευτοσημάδια του δήμου στους αλβανικούς ευρωπαϊκούς δρόμους. Καλά ειδικά στην Ελλάδα τα στολίδια δεν βγαίνουν καν. Όταν δεν είναι περίοδος εορτών απλά δεν φωτίζονται.
Ποιος γιορτάζει; Τι; Την γέννηση; Ή την απόλυτη πνευματική κατάπτωση; Είναι για τη ζωή ή για τον θάνατο τα Χριστούγεννα; Για την θανατερή ζωή, την εν σώματι αμαρτία και το επερχόμενο τέλος; Ή άλλη μια ευκαιρία που θα’ πρεπε να την αντιληφθούμε;
Πιστοί και άπιστοι ενωμένοι σ’ένα σώμα. Την υπερκατανάλωση. Όσοι μπορούν εντάξει. Οσοι δεν μπορούν δεν πρέπει να ανησυχούν. Υπάρχουν και τα εορτοδάνεια. Όλοι όμως μπας και αισθανθούν γεμάτοι και πλήρεις και ηγεμόνες. Πού; Μα στην ευάλωτη παιδική φυσική ψυχή που διακοπάζει απο το σχολείο. Την θεϊκή ψυχή που όλοι οι ενήλικες μαλάκες θέλουν να την κάνουν ίδια. Με το επιτρεπόμενο ξενύχτι και κύρια την αποφυγή του συναισθήματος. Καλυμμένοι πίσω απο το φωτισμένο δέντρο ή το καράβι. Και την γαλοπούλα που σαν εποχιακό αρνί κατακρεουργείται για να κορεσθεί το κτήνος.
«Μην μετατρέπετε τον οίκο μου σε οίκο εμπορίου», είχε πεί. Κι εγώ λέω άλλο. Ας μην ξανάρθουν Χριστούγεννα. Έτσι μπορεί και να μην εξομοιωθούν οι οίκοι. Το να έρχονται χωρίς σκέψη δεν έχει νόημα. Μήπως έτσι και σώσουμε λίγη ανθρωπιά. Τα Χριστούγεννα πλέον είναι ένα καθαρό βαρβαρικό άσκεφτο, διατραπεζικό έθιμο.
Χρόνια πολλά, ο Κύριος εγεννήθη.
Δεν γινεται στη ζωη,να ειναι ολα μια ατελειωτη ευθεια. Θες και τις στροφες,τις ανηφορες ,τις κατηφορες.Τα θες, για να δωσεις νοημα και ουσια στην ευθεια που ο καθενας την μεταφραζει οπως θελει η οπως μπορει οσο κοντα στο “θελει”. Χωρις το παραμυθι δεν υπαρχει ο κακος δρακος να τον σκοτωσει ο καλος και δυνατος.
Χωρις την γεννηση του Κυριου,δεν θα υπηρξε η υπαρξη του. Η απτη υπαρξη του. Χωρις τον θανατο του δεν θα υπηρχε εσαει η ουρανια και αυλη παρουσια του πανω απο τα κεφαλια και μεσα στις σκεψεις των ανθρωπων. Η υπερβολη,ο εξαναγκασμος,η αυθαιρετη οικιοποιηση απο καποιους εις στους αιωνας των αιωνων της υπαρξης ολων των εμψυχων και αψυχων επι της γης,μας φερνουν στα σημερινα αποτελεσματα,τα οποια και αναφερεις. Ειναι πολυ πιο ευκολο για εναν γονεα να παρει ενα δωρο Χριστουγεννιατικο στο παιδι του,που στα χερια ενος τριχρονου εχει ημερομηνια ληξης μερικων ημερων,απο το να το παρει (οικογενειακως) και να πανε ενα μικρο ταξιδι τριων ημερων να γνωρισουν ενα χωριο,μια αλλη πολη σαν αποδραση απο τις καθημερινες παραστασεις τους.Επαναλαμβανομενες καταστασεις παυουν να`χουν το αισθημα του μυστηριου,της εξερευνησης, και μετατρεπεται η ρουτινα σε βρογχο που σφιγγει σιγα σιγα ωσπου στο τελος σε πνιγει πρωτα οικονομικα , αφου θα πρεπει να ξηλωθεις για να περασεις καλα τις μερες αυτες,ειτε τρωγοντας μεχρι να σκασεις,ειτε αγοραζοντας ενα καρο μαλακιουλες για γνωστους και συγγενεις και μετα ψυχολογικα,βαζοντας ταφοπλακα στην οποια ιδιαιτεροτητα αυτων των ημερων,οπως κι ας τις πιστευει η θελει να τις “πιστευει” ο καθενας .
Στο ημι… εχει κολοκαθησει ο κοσμος. Ημιμαθεια,ημιτασιον, ημισυ και παει λεγοντας. Αυτη ειναι η πραγματικοτητα για τους πολλους….
Τι κειμενάρα είναι αυτή! Θα έπρεπε να βρίσκεται αναρτημένη σε κάθε “χριστουγενιάτικο” τοίχο.Απέναντι από το-από κάθε άποψη- ψεύτικο δέντρο.
Ως αντίδοτο στην υποχρεωτική και καταναγκαστική “χαρά” στην οποία ψυχαναγκαστικά καθυποβάλονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες εκατομύρια “νοικοκυριά” ένεκα ενός πολύ κερδοφόρου και καταναλωτικού παραμυθιού.
Το οποίο γεμίζει τα ταμεία των μεγαλοκαταστημάτων και αφήνει τις καρδιές περισσότερο κρύες,αντιμέτωπες με ατομικά στρες,προσωπικά άγχη, κοινωνικές καταθλήψεις, οικογενειακές έριδες,συγγενικούς τσακωμούς και -ενίοτε- εγκληματικές εκρήξεις και μάλιστα ιδιαζόντως ειδεχθή κατά πως λένε και στα νομικά. Οπως βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες.
Σαν σηκωθούν απ’το τραπέζι με την ξεκοκκαλισμένη γαλοπούλα,τί μένει; Μερικά άδεια μπουκάλια κρασί,τα κόκκαλα της γαλοπούλας- ή του κοτόπουλου ένεκα κρίσης-και φυσικά πολλές “μπηχτές”, ειρωνίες και “καρφώματα” των ψυχωτικών συνδαιτυμόνων. Οι οποίοι πέρνουν μαζί τους φεύγοντας, τις βρισιές, τις προσβολές και τις ζήλιες τους,να τις πάνε παραπέρα. Στο επόμενο “event”. Στο ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς. Και πάει λέγοντας…
Οι περισσότερο-και πραγματικά- χαρούμενοι αυτές τις και πάλι “άγιες μέρες” καθώς βλέπετε,είναι οι σκύλοι.
Λιγότερα χριστούγεννα λοιπόν, για λιγότερη σπατάλη,λιγότερη θλήψη,λιγότερους θανάτους και σφαξίματα. Και για περισσότερη επίγνωση,χαλάρωση και ρεαλισμό.
Και αν γίνεται,καθόλου χριστούγεννα, όπως λέει και ο αρθρογράφος. Στον οποίο εύχομαι-έτσι κι’αλλιώς- καλή ξεκούραση αυτές τις μέρες και πάνω από όλα προσωπική και οικογενειακή υγεία.
Καθαρή σκέψη, χάρισμα στην πέννα, παρατηρητικότητα στο μέγιστο…… Μας ταξιδεύεις…..τι άλλο να ζητήσεις από ένα κείμενο και μάλιστα “εορταστικό”……δε θα κάνω κανένα ειδικό σχόλιο πάνω στο κείμενο σου, για μη χαθεί η μαγεία του…….χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα ……
Αδερφέ , κατά την άποψη μου το μετράς λάθος το παλικάρι ,και δικαίωμα σου . Το άναρχο και το δημοκρατικό το εξετάζει ο καθένας όπως του βγεί .(εάν πάλι σου κάνει κανά τρελό από τά δικά του ,κάποιοι αναθεωρούν κιόλας& πάλι δικαίωμα τους)
Θα μου πείς οι κακές παρέες και οι συναναστροφές τον έβαλαν σε δύσκολη (κατά την δική μου άποψη ,έχει τον τρόπο του ο μπαγάσας και το φέρνει στά μέτρα του).
Με την αγάπη καλά το έπαιξε ,οι υπόλοιποι εμείς τα θέλουμε όλα στα μέτρα μας και δυστυχώς χωρίς αγάπη αλλά και έλεος για τον όμοιο μας .
Ζοριλίκια και Ζορρο ‘ξήγες δεν ζητάει και δίνει και το δικαίωμα όποιος κάνει κέφι ελεύθερα κατα βούληση , τώρα εάν κάποιος είναι και στό ποιό κοντινό του περιβάλλον (πραγματικά και ουσιαστικά )του δίνει και τιπσ άκια.ΛΟΓΙΚΌ
Αυτό με τα χρόνια πολλά έχει πολλή πλάκα τελικά.
Είναι μακράν η πιο χρησιμοποιημένη ευχή που ανταλλάσσουν όλοι με όλους, όλες τις μέρες του χρόνου.
Λόγω ονόματος,λόγω γενεθλίων.Ειδικά δε χριστούγεννα και πασχα τα χρόνια πολλά πέφτουν βροχή.Τι βροχή, καταιγίδα.
Αν για κάθε χρόνια πολλά που λέει ο καθένας έδινε 1 λεπτό του ευρώ, πιθανόν να μην υπήρχαν άστεγοι και πεινασμένοι.Ούτε παιδιά να κλαίνε…
Υπάρχει τέτοιος εθισμός στο χρόνια πολλά,που πολλοί λένε χρόνια πολλά ακόμα και τη μεγάλη Παρασκευή ή το δεκαπενταύγουστο.Σε κηδείες δηλαδή…
Για τέτοια κατάσταση μιλάμε.
Και να πεις ότι είναι και μια ευχή με υπόσταση;
Ότι είναι μια ευχή μελετημένη, φιλοσοφημένη;
Φυσικά και όχι.Απλως έτσι το μάθαμε έτσι το κάνουμε.Χωρίς σκέψη, άνευ προβληματισμού.
Όπως ακριβώς και σε όλες τις πράξεις και συμπεριφορές…
Κι άντε και για κάποιους πιάνει η ευχή και ζουν χρόνια πολλά.
Ποιά είναι η διαφορά από εκείνους που δεν ζουν χρόνια πολλά;
Ότι έφαγαν κι έχεσαν περισσότερο;
Είναι κέρδος τώρα αυτό;
Διαφορά ουσιαστική δεν νομίζω να υφίσταται.Κοινο σημείο όμως και για τις δύο περιπτώσεις φαίνεται να υπάρχει.
Είτε χρόνια πολλά είτε χρόνια λίγα,η ίδια μαύρη τρύπα θα μας ρουφήξει.
Και δεν πιστεύω κοτζαμ μαύρη τρύπα να την ενδιαφέρει πόσα χρόνια έζησες ή πόσους τόνους απόβλητα άφησες πίσω σου…
Τέλος πάντων, πάω να κάνω ρεβεγιόν, μήπως και κάποια στιγμή καταλάβω κι εγώ το μήνυμα των εορτών.
Έχω κλείσει πρώτο τραπέζι,αριστερά όπως μπαίνεις,στη ταβέρνα “ο πλάτανος”.
Χρόνια πολλά!
Χρόνια Πολλά με Υγεία.. διότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να πέσεις στα χέρια του Πολάκη τέτοια εποχή 🙂
@Παρατηρητής Ε σ’αυτόν θα πούμε χρόνια Πολάκη.
Σε ολους τους άλλους χρόνια πολλά.
Χρόνια πολλά και με υγεία, ειδικά στο Χρήστο και τους λοιπούς εορτάζοντες. Καβατζώσαμε το χειμερινό ηλιοστάσιο, Τον ξεβγάλαμε πάμε σιγά σιγά να Τον σταυρώσουμε -και να σταυρωθούμε- πάλι, η ταλάντωση συνεχίζεται απρόσκοπτη -και δίχως εμάς- μέχρι το μεγάλο μπαμ.
Χρήστο, εύχομαι να είσαι κάτω και να παστώνετε το χοιρινό (τα καλά κομμάτια φεύγουν επιτόπου βεβαίως πάνω στην καυτή πέτρα του τζακιού με τα αποστάγματα των οκτωβριάτικων καζανεμάτων). Πριν πάμε να σφάξουμε τον αμνό (πεσάχ) και το μόσχο (κουρμπάνι) προηγείται ο χοίρος. Κάθε πράγμα στον καιρό του…
Προς Γιωργη: Γεια σου αδελφε. Σε ευχαριστω.. Ναι κατω ειμαι,οπως τα λες. Ευτυχως που υπαρχουν και οι κρεατογιορτες και ετσι ριχνουμε το αναθεμα της χολιστερινης στους θεους και τους αγιους…
Αυτοι φταινε για ολα!
Καλες γιορτες εκει πανω βρε.