ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Νάτος. Με περιμένει στην γωνία. Ποιος; Ο ανθρωποειδής άνθρωπος. Αυτό το τετράποδο που σηκώθηκε όρθιο. Και το θεώρησε εξέλιξη. Αυτό το ζουγκλοειδές κτήνος που το μόνο που κάνει είναι να λέει ψέμματα. Και να κάνει ψέμματα. Και να σκέφτεται ψέμματα. Και να υπονοεί ψέμματα. Και να στοχεύει σε ψέμματα.

Το λαγούμι που ζούσε το ονόμασε σπίτι. Την ανικανότητα και την αδυναμία του τα ονόμασε κοινωνία και δικαιοσύνη. Την μαλακία του την βάφτισε πρόοδο. Την ασυνειδησία του την έκανε εκκλησία και φιλανθρωπία. Την αμορφωσιά και το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του, τα έκανε θέαμα και σπατάλη. Μοντέρνο όπλο το χρήμα και όποιος μπορεί ας μιλήσει. Όποιος διαφωνεί επιβουλεύεται την αξιοσύνη, την αξιοκρατία και την ισότητα.

Αλλάζει η χρονιά σε λίγο. Το απόλυτο ανθρώπινο έρεβος. Χρόνια πολλά, ευτυχισμένα. Γεμάτα υγεία και ό,τι καλύτερο. Μιλάω μόνο για τους Χριστιανούς και νεοημερολογίτες. Οι άλλοι τά’χουν τα ψεύτικα αλλιώς και άλλοτε, με ελέφαντες αγελάδες ή ανθρωπόμορφους προφήτες. Τα ίδια σκατένια κλωνοποιημένα ανθρωπάρια παντού. Υπηρέτες του δυνατού που οι ίδιοι έφτιαξαν. Δούλοι ενός συστήματος που οι ίδιοι το έχουν ανάγκη. Και με απόλυτη φυσική εχθρότητα προς τον διπλανό τους. Σαν απλό αποτέλεσμα αναπαραγωγής του προσωπικού μίσους  προς τον εαυτό τους.

Η ανθρώπινη μαλακία όμως πρέπει κάπως να μετριέται και να τοποθετείται. Μαλακόμετρο ο άνθρωπος δεν θέλησε να ανακαλύψει και να θεσπίσει. Μετράει μόνο το IQ κάπως. Βλέπετε ακόμα και ο μαλάκας, τον μαλάκα δεν τον ανέχεται. Γι’αυτό τον λόγο δεν υπάρχει συνδικαλισμός του μαλάκα. Ναι μεν συσπύρωση του μαλάκα υπάρχει, όμως θεσμικό όργανο απορρίπτεται άμα τη εμφανίσει.

Έχετε σκεφτεί το σωματείο του μαλάκα; Το πιο ισχυρό σωματείο θα ήταν. Παγκόσμιο. Πανοικουμενικό. Ασχέτως θρησκειών και λοιπών προκαταλήψεων. Ξέρετε γιατί δεν συνδικαλίζεται ο μαλάκας; Γιατί δεν έχει να προστατευθεί απο κανέναν. Δεν έχει εχθρό. Με μειοψηφίες δεν ασχολείται. Αφού λοιπόν κατέχει την πλειοψηφία ποιος ο λόγος και να δυσφημιστεί μεταξύ του σαν μέλος του ίδιου συλλόγου, αλλά και να σκεφτεί έστω και την ένταξη στο συγκεκριμένο σωματείο. Εξ’άλλου κύριο χαρακτηριστικό του μαλάκα είναι η έλλειψη γνώσης ότι είναι μαλάκας. Φαύλος κύκλος.

Η χρονιά λοιπόν αλλάζει και ο άνθρωπος πρέπει να θυμάται. Σε μια οποιαδήποτε κοινωνική κουβέντα ο άνθρωπος θυμάται τις μαλακίες του παρελθόντος. Αυτές που είχε κάνει. Και τις διηγείται με περηφάνεια και χρονική μονοσημαντότητα.

«Τότε με την τάδε γκόμενα». Και «τότε στον στρατό».

«Στις εκλογές του τάδε έτους ψήφισα λευκό γιατί απλά ήμουν μαλάκας». «Τότε δεν φέρθηκα καλά γιατί πάλι ήμουν μαλάκας».

«Και χτές φέρθηκα μαλακισμένα γιατί δεν ήμουν νηφάλιος».

Και όλη η παρέα οχλοκρατείται και καγχάζει, και γελά γιατί έχει τον μαλάκα της. Λες και αν κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με αυτόν δεν είσαι και εσύ μαλάκας. Κύρια εσύ που τον ανέχεσαι και τον ακούς. Και πού νομίζεις οτι μόνο η τηλεόραση βλάπτει ενώ ο μαλάκας ποτέ.

Στην χώρα της μαλακίας – την ξέρω, αλλά τώρα μιλάω υποθετικά – λέτε να κυβερνάει ο έξυπνος;  Δεν έχει επικρατήσει ο «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν»; Τι επειδή υπάρχει δημοκρατία και εκλογές, ο μαλάκας δεν αναπλάθεται; Ή νομίζετε οτι αν ψηφίσουν 100000 μαλάκες θα εκλεγεί έξυπνος; Να θυμόμαστε πάντα τη χρονιά όμως.

Γι’αυτό αλλάζει η χρονιά λοιπόν. Κάθε 12 μήνες. Κι άν θα μπορούσε ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα την άλλαζε γρηγορότερα. Στο τρίμηνο ας πούμε. Γιατί πάντα ελπίζει. Χωρίς να αλλάζει αυτός και η μαλακία του διπλανού του. Πάντα πιστεύει ότι ο χρόνος φταίει και τα ζώδια και οι αστερισμοί. Και η σύζευξη των πλανητών. Η χρονιά λοιπόν θα ξαναλλάξει για να έχει ο άνθρωπος συγκεκριμένη αναφορά στην συγκεκριμένη ανθρώπινη μαλακία του. Και να μην την μετράει ακριβώς, αφού μαλακόμετρο δεν υπάρχει, αλλά να την προσδιορίζει συγκεκριμένα. Ο μαλάκας υποχρεωτικά πρέπει να έχει μνήμη. Για να μην ξεφύγουν οι επόμενοι.

Να εξελίσσονται φυσικά, ορμονικά, απάνθρωπα. Το είδος να διαιωνίζεται και ουσιαστικά να μην προοδεύει. Να υπάρχει μόνο. Σιγά να μην αφεθεί να ζήσει. Να περιφέρεται στον πλανήτη έτσι, για να τη βγάλει. Και να μετράει μόνο: τις χαμένες ώρες και τα χαμένα χρόνια. Και να ακούει τα λόγια τα καημένα.

Στο 2018, λοιπόν, που έρχεται σαν ανθρώπινο και χρονικό επίτευγμα λογικά δεν πρέπει να περιμένεις κάτι. Σαν φυσική καταστροφή κάτι μπορεί να γίνει. Υπάρχει κάποια προσδοκία, ρε παιδί μου. Όλα τα ανθρώπινα θα ξαναγίνουν. Και πόλεμοι και ραδιουργίες και απαραίτητες κοινωνικές ζυμώσεις. Και σίγουρα θα πέσουν και οι ευχές. Οι ψεύτικες και οι ανεκπλήρωτες.

Δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Ούτε ελπίζω. Παρατηρώ μόνο. Τον πανδαμάτορα χρόνο και την αέναη μαλακία. Είμαι σίγουρος οτι το νέο έτος θα είναι όπως το 1990 π.Χ. Απλώς με διαφορετική συγκάλυψη γαρνιτούρας γεγονότων. Γι’αυτό πάντα περιορίζομαι στην ευχή του αύριο.

Καλή πρωτοχρονιά.