Είμαι πολύ χαρούμενος. Στα όρια της παρακρουστικής ευφορίας. Οι τρεις Ιεράρχες μου φέρανε το πιο ωραίο δώρο ημερολογιακά. Βρίσκομαι στην πρώτη εβδομάδα του πιο σοβαρού μήνα του χρόνου. Του Φεβρουάριου. Του γέρου, του κουτσού, του καχεκτικού. Αυτουνού που κρατάει μαγκούρα για να την βγάλει. Με τα αξύριστα γένια του και το ολοκάθαρο ροδαλό του πρόσωπο. Ήρθε ο μήνας της αυθεντίας. Ο πιο γνήσιος μήνας για την εποχή του.
Χειμώνας ρε φίλε. Επιτέλους. Έστω και στην παράταση του αγώνα. Έστω και στο τέλος του. Να μυρίσουμε το διασπασμένο άζωτο της γης. Να δούμε κανά χιόνι και μαζί μ’αυτό και καμιά άσπρη μέρα. Ή μια γαλανή νύχτα από την αντανάκλαση του φωτός. Να πέσουν τα φύλλα από τα δένδρα και να γλυτώσουμε από τις μαλακίες των υπόλοιπων lifestyle μηνών. Που μονίμως μας πηδάνε οι μετεωρολόγοι με την επιδείνωση του καιρού. Μόνιμα σ’ένα δεινό είμαστε.
Με τον Φλεβάρη, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Τα ωραία μας ρούχα, τα παλτά και τα πουλόβερ μας. Να ψοφήσουν οι μύγες και τα έντομα, να φυσήξει κρύος αέρας στα πρόσωπα μας και ν’ ανάψουμε και κανά τζάκι. Τα κορίτσια κάθε ηλικίας να φορέσουν τις μπότες και τα κολλητά παντελόνια τους. Και τα καλσόν που θα μαζέψουν τις μπουτάρες. Μια παγωμένη καύλα λόγω θερμοκρασίας περιφέρεται στην ατμόσφαιρα. Σε απόλυτη αντιδιαστολή με τον πασίγυμνο Αύγουστο που τρελαίνεσαι από την κυτταρίτιδα μια που όλες οι γυναίκες πιστεύουν ότι είναι ωραίες άσχετα με το πώς είναι. Και που δεν ξέρεις πώς να προφυλαχθείς από την νεκρική ζέστη. Μόνο το δέρμα σου έχει απομείνει για να βγάλεις μπας και δροσισθείς.
Φεβρουάριος κύριε με διάθεση περισυλλογής. Υγιές πρόσωπο και χιονόμπαλα. Κρύο και καιρός για δυο ή για όσους μπορεί ο καθένας. Ατμισμένα χνώτα, παρέα χουχουλιάρικη, πηγμένο μυαλό κι αυτοσυγκέντρωση. Ακμή πριν την επερχόμενη παρακμή του καλοκαιριού. Και γρήγορος μήνας. Να μην σε κουράζει μέχρι να βγει. Κι εναλλασσόμενος επίσης. Κάθε τέσσερα χρόνια να προσθέτει και μια μέρα. Και να μην το θυμάσαι ακαριαία. Όχι σαν τους άλλους. Με την θλιβερή ημερολογιακή ακρίβεια.
Προχωράμε δυνατά στην ιστορία. Ο Φλεβάρης ήταν ο τελευταίος και καταϊδρωμένος μήνας στο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του Ιούλιου Καίσαρα το 45 π.Χ έγινε δεύτερος κι είχε κανονικά 29 μέρες και 30 κάθε δίσεκτο έτος. Τσαντίστηκε όμως ο Οκταβιανός Αύγουστος το 4 π.Χ και του βούτηξε μια μέρα που την πρόσθεσε στον καλοκαιρινό μήνα προς τιμήν του ονόματος του.
Κι ο Φεβρουάριος δεν είναι τυχαίος μήνας για την ψυχή μας. Februare σημαίνει εξαγνίζω στα λατινικά. Από τις γιορτές Februa και Feralia της Ρώμης που δώσανε αργότερα τις θέσεις τους στα καρναβάλια και στις Αποκριές. Κι είχε πάντα ο μήνας αυτός στα σπλάχνα του τα Λουπερκάλια ( 15/2 ) για την γονιμότητα του γαμήκου Φαύνου ( του αντίστοιχου με τον δικό μας Πάνα ή του σημερινού Βαλεντίνου ) , τα Φορνεκάλια για το ψωμί ( 17/2 ) και τα Χαρίστια για την επίλυση των οικογενειακών διαφορών ( 20/2 ).
Πριν το Ρωμαϊκό ημερολόγιο είχαμε το αρχαίο Αττικό καλαντάρι. Σ’ αυτό, ο κουτσοφλέβαρος αντιστοιχούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Γαμηλίωνα και το πρώτο του Ανθεστηρίωνα. Και γιόρταζαν τα λαμόγια οι Αθηναίοι τα θεογάμια του Δία και της Ηρας, και τα γούστα του Διόνυσου αντίστοιχα. Γαμήσια και κρασί δηλαδή, στην κοινωνία που την φιλοσοφία την είχαν σαν αποτέλεσμα της μέθης ή σαν τσιγάρο μετά την παρτούζα.
Με νοιάζει ο μήνας αυτός. Ο γκουζούκης ( ατελής ) . Ψάχνω το τεχνητό μέλος για τον κούντουρο ( κολοβός ). Και τακτοποιώ τα δένδρα στην διάρκεια του κλαδευτή. Γιατί με νοιάζει; Διότι ο μήνας αυτός αντιπροσωπεύει την χώρα μας. Που ζει μέσα στην ατέλεια και με την ελεημοσύνη των εταίρων κλαδεύοντας τις ελπίδες των νέων ανθρώπων.
Γεωργική χώρα είμαστε και το πιο σημαντικό για μας είναι οι Φλέβες. Δηλαδή τα υπόγεια νερά που δίνουν τα πάντα επάνω στο χώμα μας. Και που πλουτίζουν πραγματικά τώρα, αυτόν τον καιρό. Που αν δεν υπάρξει δυνατός Φλεβάρης, μετά, κλάψε με μάνα κλάψε με. Βαριά πράματα αυτά κι άρα προχωράμε στις Αποκριές στα ψέματα και στις μάσκες της ψυχής. Και « ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας», και « ο χειμώνας είναι αγόρι μ’ένα αδέξιο πανωφόρι». Σαββόπουλος και Άσημος τα είπαν όλα για το μήνα αυτό που είναι ελληνικός αλλά δεν είναι κιόλας.
Καλώς μπήκαμε λοιπόν στον Φλιάρη, τον χλιαρό. Τη μεγάλη προσωπικότητα που σαν τον Ήφαιστο αγκαλιά με την Αφροδίτη, θαύμαζε τους υγιείς και τους δυνατούς. Ξεκινάει η μελλοντική ιστορία για άλλη μια φορά ή το παρελθόν του μέλλοντος για πολλοστή. Για μένα προσωπικά ξεκινάει η νέα χρονιά της συγκροτημένης παρουσίας και της εθελούσιας εξόδου παρέα με το μήνα με τις ειδικές ανάγκες. Στον οποίο δείχνω τον πολιτισμό μου και την διάθεση της ψυχής μου.
Τρελάθηκα; Αμέ. Μπαίνει ο κουτσοφλέβαρος και τα μυαλά στα κάγκελα. Μπαίνει ο Υδροχόος σε καρδιά κι ο πιο ειλικρινής μήνας που δεν έχει την δυνατότητα να πει ψέματα λόγω αρτιμέλειας ή δύναμης. Μπαίνει η μοναδική σκληρότατη αλήθεια του ανάπηρου. Πόσο την χαίρομαι. Σαν αεράκι από την Ανταρκτική. Φρέσκο. Η ανάγκη της ζωής. Η διάθεση και το ανίκητο της θέλησης.
Καλό σας μήνα. Απολαύστε τον. Και μην ξεχνάτε και τον τελικό των τελικών την Κυριακή τη νύχτα. Eagles versus Patriots. Άλλο ένα προνόμιο του Φλεβάρη.
Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη , φλεβισε το…..(.φλεβιζω: δυναμωνω)
Το Φλεβάρη μη φυτέψεις, ούτε να στεφανωθείς, Τριτη μέρα μη δουλέψεις, Σάββατο μη στολιστείς….
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει
πρωτάθλημα θε να μυρίσει
μα κι αν τύχει και θυμώσει
θα μας αποτελειώσει.
Καλό μήνα.
Καλο μηνα κι απο μενα. Πηραμε και τον Χουλτ, για αριστερο μπακ,που μεχρι τωρα παιζει ο Μπακακης που ειναι δεξι μπακ, που ειχαμε παρει τον Λοπεζ για αυτη τη θεση,επειδη ο Βινισιους που τον ειχαμε παρει για αριστερο μπακ δεν καταφερε να αντικαταστησει επαξια τον …… Τελικα η Αριστερα , οπου κι αν “βρισκεται” εχει προβλημα προσαρμογης.
Προς conpater : Η δεξιά απολογείται στην αριστερά. Τι μου θυμίζει τι;
Τι να σου θυμιζει αραγε…Μηπως THIS IS HELLAS ????
ΦΛEBAPHΣ THΣ EΛΠIΔAΣ, TΩN ΔIAΠPAΓMATEYΣEΩN KAI THΣ IΣTOPIAΣ. ΦΛEBAPHΣ TOY XAMOΓEΛOY, THΣ ΣYΓKINHΣHΣ KAI THΣ AΓKAΛIAΣ»
Nίκος Κοτζιάς, 2018 μ.Χ.
Στηβ, γνώμη για ” 1968″ ? εννοώ αμιγώς από καλλιτεχνική σκοπιά..
Προς Κέλβιν Σέμπουε : To είδα την Τρίτη. Σκέφτομαι να κάνω κείμενο την ερχόμενη εβδομάδα. Καλλιτεχνικά είναι πολύ καλό στα γνωστά βήματα του Μπουλμέτη. Την ώρα που το έβλεπα δεν μου άρεσε. Εκ των υστέρων – θα το εξηγήσω αυτό – θεωρώ οτι είναι σπουδαίο πόνημα.
Αν μπορώ να εκφέρω αποψη για το 1968…μάλλον όχι άποψη αλλά κάποιες σκόπριες σκέψεις μου, μιας κι έχω πρόσφατο το έργο…
Είδα χθες το βράδυ (πέμπτη) το 1968, και το κυρίαρχο μου σχόλιο είναι ότι έιναι μια ταινία του Μπουλμέτη κι όχι μια ταινία της ΑΕΚ. Πιστεύω ακράδαντα ότι βλέπετε ευχάριστα από φίλαθλους οποιασδήποτε απόχρωσης, και βλέπετε ευχαριστα από μη φιλάθλους.
Να πω καταρχήν ότι είμαι fan του μπουλμέτη και από την πολίτικη κουζίνα κι από το Νοτιά, τις οποίες όταν τις είχα δει έιχα παει με γυναικοπαρέα. χθές είχα προετοιμαστεί να δω μια ταινία για την ΑΕΚΑΡΑ, έτσι πήγα με ενωσίτικη αντροπαρέα, και περίμενα ότι στην αίθουσα θα ήταν κυρίως αντρες. με εκπληξη μου είδα ότι οι θεατές ήταν σχεδόν 50% γυναίκες 50% άντρες. και μάλιστα κυρίως νέες γυναίκες ηλικίες από 25 έως 35. (ώρα προβολής στις 21:00)
επίσης να πω ότι για εμένα “καλό σινεμα” έιναι αυστηρά και μόνο 2 πράγματα:
1. να σε ταξιδεύει (ανεξαρτήτως τρόπου)
είτε
2. να σε κρατάει σε εγρήγορση (ανεξαρτήτως τρόπου)
το 1968 εμένα χθές με ταξίδευσε, όχι τόσο ως γεννητάτο αεκτζή αλλά κυρίως ως άνθρωπο. (περιλαμβάνει ιστορίες και περιστατικά απλών καθημερινών ανθρώπων συμπεριλαμβανομένου των παικτών. )
κι όταν λέω ως άνθρωπο αναφέρομαι σε αυτή τη γλύκα των ανθρώπινων σχέσεων οι οποίες είτε χτίζονται με ένα καλό γείτονα, είτε συμμετέχοντας σε μια ομάδα διαφορετικών χαρακτήρων όπου υπάρχει ο κοινός στόχος, είτε στη ζεστή καλημέρα που λένε δύο άνθρωποι ελάχιστα γνωστοί μεταξύ τους, είτε ακούγοντας για δέκα λετπά την ιστορία του αγνώστου που βρέθηκε τυχαία απέναντι σου, είτε συμμετέχοντας στον πόνο του χαμού ή στη χαρά του άλλου, ειτε είσαι εσύ αυτός που βγάζεις τις ιστορίες σου στον απέναντι…
σε ένα δέυτερο επίπεδο με ταξίδευσε η ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν να διασκεδάσουν να ζήσουν να δημιουργήσουν να διακριθούν να βολευτούν μεσα σε ένα κοινωνικό περίγυρο ιδιαίτερα συντηρητικό και φοβισμένο…
όλα τα παραπάνω κι ακόμη περισσότερα διαπραγματευται το 1968…..
να αναφέρω ότι για εμενα που έχω μεγαλώσει τη δεκαετία του 80, βασικά στοιχεία της καθημερινότητας των αμέσως προηγούμενων γεννεών μου είναι άγνωστα….
κοινωνική απομόνωση λόγω πολιτικών φρονημάτων, εξορία, χούντα-καρφάκι, φόβος στην ελέυθερη έκφραση, φτώχια, μικροαστοί, ο γάμος ως όνειρο μιας κοπέλας, ο γάμος και οι προεκτάσεις του στην ευρύτερη οικογένεια – γειτονιά, αξιοπρέπεια, αλλά ταυτόχρονα και βόλεμα, και τα έχω με όλους καλά ακόμη και με το καρφάκι, κτλ κτλ κτλ…..
στο τέλος τέλος η ταινία είναι μια ακτινογραφία καποιας προηγούμενης ελλάδας τόσο ίδιας μα και τόσο διαφορετικής με τη δική μας. μιας ελλαδας ταλαιπωρημένης αλλά αισιόδοξης, αξιοπρεπής αλλά και υπόδουλης, με ενδιαφέρον στον απέναντι αλλά συνάμα και επιφανειακής, που θέλει να ζήσει αλλά τρέμει στην ιδέα του θανάτου, που καταλαβαίνει ότι πρέπει να παέι μπροστα αλλά αρνείται να νικήσει τις μνήμες της, που ξέρει το “σωστό” αλλά οκνηρά αφήνεται-παρασύρεται-βολεύεται στο “λάθος”…
Μη τη χάσετε…
PS. last but not least, η ταινία έχει εξαιρετική κινηματογραφική μουσική, ταξιδιάρικια κι αυτή…
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ: O παπατζης ειναι ικανος να βαλει το Χουλτ δεξι μπακ για να ξεκουρασει τον Γκαλο.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΦΛΕΒΑΡΗ ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΑ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. ΑΒΡΑΜΙΔΗ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΟΣΤ. ΤΟ 1968 ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΑ ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΗΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΓΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΔΩ ΣΙΓΟΥΡΑ. ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΘΑΥΡΙΑΝΟ ΦΛΕΓΟΝ ΘΕΜΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ. ΚΟΝΕ ΓΑΛΑΝΟ ΛΕΕΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΣΙΜΟΕΣ. ΚΡΙΜΑ. ΘΕΛΕΙ ΛΕΕΙ ΥΨΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ Ο ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ ΠΕΡΥΣΙ. ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΠΕΛΟ ΠΟΥ ΚΑΙ 2-0 ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΡΕΒΑΝΣ. ΕΔΩ ΑΝ ΦΑΣ ΕΝΑ ΓΚΟΛ
ΜΕΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΔΡΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ΠΟΛΛΑ . ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΤΙΑ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ ΕΣΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΦΑΡΔΙΑ. ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΡΙΤΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΔΡΑ ΤΡΙΤΗ ΣΕΡΙ ΧΡΟΝΙΑ? ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΤΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΟΧΙ ΟΤΙ ΤΙΜΑΕΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ ΕΝΑΣ ΠΑΙΧΤΗΣ ΝΑ ΣΕ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟΤΕΡΜΑ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ ΜΙΑ ΚΑΚΗ ΑΜΥΝΑ ΠΑΣ ΕΞΥΠΝΑ ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ…..
Μάλλον θα διαφωνήσετε, αλλά η εμπειρία του νεόδμητου τηγανιού διδάσκει ότι η ΑΕΚ δεν πρέπει να μπει σοφτ.Καλώς ή κακώς , θα χρειαστεί δύναμη, δηλαδή κλωτσίδι.
Γι΄αυτό τελειώναμε με 10 ή 9 παίχτες στο μπουρδέλο τους, γι΄αυτό και τους κερδίζαμε,.
Αρκεί να υπάρχει και μυαλό, λίγη γαμημένη τακτική.
Κι αν δεν είμαστε κάτι τρομερό ως ομάδα, σκεφτείτεκαι το δικό τους χάλι.
Τα λέμε, αδέρφια