ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΓΙΑΤΡΟΣ

 

Νύχτα. Το ασθενοφόρο ουρλιάζοντας κατορθώνει να φτάσει στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου. Ο μεταφερόμενος ήταν χτυπημένος σοβαρά, λόγω τρακαρίσματος. Άρον άρον μεταφέρεται μέσα για τις πρώτες  βοήθειες. Σπεύδουν όλοι εκεί . Όποιος μπορεί να βοηθήσει. Από τραυματιοφορέα, νοσοκόμα μέχρι και κλητήρα. Και ο γιατρός βέβαια. Γιατρός  όμως άπειρος, νέος, εφημερεύων.

Ίδια νύχτα, και μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, ο νέος,  άπειρος ρεπόρτερ  μπαίνει στα γραφεία της εφημερίδας έχοντας την είδηση. Μετά από πολύμηνο ρεπορτάζ, πλέον, είχε όλα τα στοιχεία στα χέρια του. Ο επιχειρηματίας τις δουλειές τις έπαιρνε, μέσω του μεσάζοντα προς τον πολιτικό άνδρα. Είχε ξετυλίξει τον μήτο της Αριάνδης. Το άρθρο του θα ήταν βόμβα σε συνέχειες. Μέχρι και πρωτοσέλιδο θα γινόταν. Ονειρευόταν την δικαίωση της καριέρας του. Την δικαίωση της αγωνιστικότητας του και τη δικαίωση των φρονημάτων του. Ήταν αντίθετος ιδεολογικά με τον συγκεκριμένο πολιτικό.

Στο νοσοκομείο δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Το παλικάρι θα πέθανε. Μακάρι να ήταν εδώ ο διευθυντής της κλινικής, σκέφτηκε ο εφημερεύων. Έπρεπε να του τύχει κάτι τέτοιο, στο ξεκίνημα της καριέρας του; Κοντοστάθηκε, σκέφτηκε το κινητό, όμως συνειδητοποίησε ότι τηλεϊατρική δεν υπάρχει. Ο καθηγητής θα ζήταγε πολλές λεπτομέρειες, και  θα αμφέβαλε για την ικανότητα του εφημερεύοντα. Η εγχείρηση έπρεπε να γίνει άμεσα. Ικανότητα είχε, η πείρα του έλειπε. «Η ιατρική είναι θέμα πείρας», θυμήθηκε, εκείνη την κουβέντα του πανεπιστημίου. Όμως χρόνος δεν υπήρχε. Και πρόσταξε να ετοιμασθεί το χειρουργείο.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ο δαιμόνιος ρεπόρτερ, χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, ρίχτηκε στο καθήκον. Το χέρι  πήγαινε τρελά. Φεύγαν οι σελίδες σε ρυθμό πολυβόλου . Τι κι αν του είχαν πει, ότι μέχρι 300 λέξεις είναι διαθέσιμες σαν χώρος. Ρε αυτουνού, ούτε μια ολόκληρη πενηντασέλιδη εφημερίδα, επί 10 ημέρες,  δεν θα του έφτανε. Η αποκάλυψη του θα ήταν βόμβα στα γρανάζια και στα θεμέλια του διεφθαρμένου συστήματος .Ήταν καιρός άλλοι να πάνε στο χώμα , δηλαδή οι πολιτικοί στο σπίτι τους, και άλλοι να πάνε φυλακή, δηλαδή ο επιχειρηματίας. Θα μίλαγε σε κανάλια, στη βουλή, θα γινόταν πολιτικός αδιάφθορος, αν άλλαζε επάγγελμα. Και διευθυντής και εκδότης. Και το κοινό αποσβολωμένο, πάντα θα καρτερούσε την τοποθέτηση του. «Η δημοσιογραφία είναι θέμα τόλμης και διασταύρωσης στοιχείων» , θυμήθηκε την κουβέντα του διευθυντή της  εφημερίδας.

Το χειρουργείο ήταν η επιλογή του. Όμως, άλλο πράμα να το βλέπεις, κι άλλο πράμα να το κάνεις. Τα χέρια έτρεμαν,  το μέτωπο έσταζε, η καρδιά ήθελε να φύγει απ’ τη θέση της. Όλα τα μάτια και τα αυτιά του δωματίου περίμεναν την εντολή του. Ήταν ο αρχηγός για τις ώρες της επέμβασης. Δεν του είχε ξαναπεθάνει κι ασθενής στα χέρια του. Πήγαινε καλά όμως. Το παιχνίδι της ζωής του τραυματία φαινόταν ότι το  κέρδιζε.

Κι ο δημοσιογράφος όμως,  λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, κέρδιζε το παιχνίδι. Οι τόσες σελίδες που είχε γράψει, μπορεί να μην μπαίνανε στην πρώτη σελίδα, όμως θα υπήρχε χτυπητός τίτλος για το τι αποκάλυψε. Και  πώς το κοινό θα ενημερωνότανε καθημερινώς στις μέσα σελίδες της εφημερίδας με την σούπερ κυκλοφορία. Θα  του γινόταν και αύξηση μισθού. Αυτό βέβαια ήταν το τελευταίο. Η περηφάνεια , το φούσκωμα, η ατελείωτη αδρεναλίνη, η χυμένη στους νευρώνες, ήταν τα  βασικά.  Και το μπράβο του αρχισυντάκτη, του διευθυντή και του εκδότη. Άσε δε και τη μάνα του, που τον ήθελε τοπογράφο, κι όχι δημοσιογράφο.

Το χειρουργείο τέλειωσε. Δυστυχώς ανεπιτυχώς. Ο χτυπημένος πέθανε. Δεν μπόρεσε το γιατρουδάκι να σώσει τη ζωή. Τα συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητα του από το διευθυντή, τα ευχαριστήρια για τη μάχη που έδωσε από τους  συγγενείς του χαμένου, και η προαγωγή του σε βοηθό της εντατικής μονάδας, δεν τον γέμισαν. Ο πρώτος πόλεμος έπρεπε να ήταν επιτυχής. Το λάθος που έκανε έψαχνε, κι έχασε τον άνθρωπο. Τον εαυτό του κατηγορούσε, κι ας μην έφταιγε. Χωρίς να το ξέρει, είχε γίνει γιατρός.

Λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, ο δημοσιογράφος έμπαινε στο γραφείο του διευθυντή. Δεν παρέλειψε να χτυπήσει την πόρτα, και να αποδώσει τον προσήκοντα σεβασμό. Δεν του έκανε εντύπωση η ψυχρότητα και η αδιαφορία του πρεσβυτέρου, στην αναγγελία των αποκαλύψεων του. Τόσα και τόσα είχε ακούσει ο άνθρωπος. Έπρεπε να διατηρήσει τη νηφαλιότητα του και να μην διαταράξει ισορροπίες στην ιεραρχία της εφημερίδας. Εντύπωση του έκανε ότι το θέμα του δεν δημοσιεύθηκε. Ούτε καν χτυπήθηκε σαν υπότιτλος της πίσω σελίδας.

Ήταν έκπληξη και γι’ αυτόν, η μετάθεση του. Πλέον  το ρεπορτάζ του θα ήταν σε άλλο  υπουργείο. Του έκανε εντύπωση επίσης, ότι την επόμενη μέρα, έλαβε κι ένα φακελάκι με κάποια χρήματα, πέραν της μισθοδοσίας του. Kάτι σαν bonus για τη δουλειά του, που όμως θα την χειρίζονταν  πια ο διευθυντής κι ο εκδότης της εφημερίδας. « Τα μεγάλα θέματα τα μανιπιουλάρουν οι έμπειροι,  για να μην εκτεθούμε», του είπαν. «Δεν είναι δυνατόν να πετάμε τέτοια πράματα στο ανώριμο κοινό» . Αισθάνθηκε ότι δεν ήταν ρεπόρτερ  αλλά τρομοκράτης. Κατάλαβε  ότι το έργο, και το όραμα του ξεκινήματος της καριέρας του, πάντα θα πέρναγε από φίλτρα.

Θα του έφερνε ιδρώτα στο μέτωπο και ταχυπαλμία, αν μάθαινε ποτέ, τα τηλεφωνήματα που γίνανε στον πολιτικό και στον επιχειρηματία για διαχείριση της είδησης, μόλις έφυγε από το γραφείο του διευθυντή. Και πώς διεκινήθησαν τα κουτιά των σερβετών που περιείχαν χρήματα, ενώ αυτός κρατούσε μια σερβιέτα σε μορφή φακέλου με  1000 ευρώ.

Τόση δουλειά, τόσος κόπος για 1000;  Διαμαρτυρήθηκε . «Πόσα παίρνεις ρε μαλάκα; 200 το μήνα, και με γραφείο και με υπολογιστή στην έγκυρη εφημερίδα μας. Τώρα πήρες 1000 και μιλάς; Η αχαριστία πρέπει να έχει κι όρια» του είπαν. Κατάλαβε κι άλλα. Πολιτικός, επιχειρηματίας, και δημοσιογράφος. Με την ιεραρχία ακλόνητη. OFF shore εταιρεία, βίλα, χαρτζιλίκι. Και το χαρτζιλίκι με τη σωστή κατανομή. Εκδότης, διευθυντής  εφημερίδας, ρεπόρτερ.

Κατάλαβε ότι η μάνα του είχε δίκιο, όταν του λέγε να γίνει τοπογράφος. Όσα αξίζεις παίρνεις. Με πίκρα ξαναγύρισε στο γραφείο του. Είχε πάρει τις αποφάσεις του. Θα συνέχιζε το ρεπορτάζ . Την όποια είδηση έβγαζε  ξανά, θα την χειριζόταν ο ίδιος,  χωρίς  ιεραρχίες. Θα γινόταν συνδικαλιστής της είδησης. Και θα έκανε μόνος του το χειρουργείο της αλήθειας. Λειτούργημα. Μαλακίες. Το κοινό πεθαμένο είναι ούτως ή άλλως. Κατάλαβε ότι είχε γίνει δημοσιογράφος.