ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

– Νίκο μου, πού είναι το τασάκι ;

– Στο σπίτι μου απαγορεύεται το κάπνισμα.

– Και ποιός μίλησε για το σπίτι σου; Μας κάλεσες για να μας ταλαιπωρήσεις; Εμείς καπνίζουμε και θα καπνίσουμε αφού καθόμαστε στο μπαλκόνι.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με τον Νίκο Καραγιαννίδη στο σπίτι του στην Βάρκιζα. Κάποια νύχτα του Οκτωβρίου 1995. Κι εμμέσως ξεκίνησε και η παρουσία μου στον Φίλαθλο, πρώτα με κάτι επιστολές, μετά με επιστολές που δημοσιεύθηκαν σαν έκτακτα φροντισμένα από την αρχισυνταξία κείμενα, και τέλος με μόνιμη στήλη στην σελίδα 2 της εφημερίδας τον Οκτώβριο του 2006. Μια στήλη που την βάφτισε ο Νίκος με το όνομα που έχει ακόμα. Ένας Νίκος, που εκείνο το βράδυ, πήγε απέναντι από το σπίτι του, στο σπίτι της αδερφής του, και μου έφερε το περίφημο τασάκι.

Η πρώτη επιστολή μου, δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο 1996 ( 28/4 ), κι είχε να κάνει με τον Μπάγιεβιτς. Στο παλιό blog, έχει δημοσιευτεί αυτούσια κάποια στιγμή που μάλωνα εντύπως με την original. Το σκέφτηκα κι αποφάσισα να μην την βάλω εδώ. Πλέον δεν υπάρχει λόγος. Όποιος θέλει να την διαβάσει, κάνει το εξής απλό : stevenavramidis.blogspot.com, πηγαίνει στην αναζήτηση, πληκτρολογεί << την διωχνεις την γκόμενα >> και σκρολάρει στο δεύτερο κείμενο της οθόνης που εμφανίζεται.

Μετά λοπόν από κάμποσες επιστολές, που πάντα αφορούσαν την τότε ποδοσφαιρική και πολιτική επικαιρότητα, ο Νίκος μου ζήτησε τρία κείμενα για ό,τι γενικότερο θέμα με ενδιέφερε. Πράγματι, κάθισα και τα εγραψα, κι όταν την Παρασκευή 13-10-2006, του τηλεφώνησα για να μάθω την γνώμη του, μου ανακοίνωσε οτι το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου, βγαίνει αύριο. Με συγκεκριμένο χώρο και κασέ, κάτω δεξιά στην πολιτική σελίδα της εφημερίδας. Εδώ λοιπόν αξίζει να αναφέρω οτι ο πρώτος που έστειλε επιστολή για το κείμενο μου, ήταν ο σημερινός conpater ( τότε τα κείμενα του τα υπέγραφε ως, Εκ του πριγκηπάτου ).

Η στήλη θα ήταν σαββατιάτικη και ενίοτε κυριακάτικη ανάλογα με τις έκτακτες ανάγκες της εφημερίδας. Το θέμα ήταν πάντα ελεύθερο, ενώ δεν ήταν ποτέ ποδοσφαιρικό. Οι λέξεις θα έπρεπε να είναι ταβάνι 800 κι αυτό ήταν πάντα σημείο τριβής με μένα, που έγραφα μεταξύ 1000 και 1500. Όχι οτι κοβόταν κάτι, απλά για να χωρέσει, μίκραινε το γράμμα, με αποτέλεσμα επι πλέον ταλαιπωρία του αναγνώστη. Έτσι τουλάχιστον έλεγε ο Νίκος κι ο Αργύρης ο Παγαρτάνης, που ήταν επιφορτισμένος με την επικοινωνία με εμένα.

– Ρε αγόρι μου, δεν γράφεις βιβλίο. Αν θέλεις να πεις πολλά, ξαναγράψε και το άλλο Σάββατο. Ο αναγνώστης δεν είναι σε δανειστική βιβλιοθήκη. Άλλος διαβάζει την ώρα που είναι στο λεωφορείο, άλλος την ώρα που μαλώνει με την γυναίκα του, άλλος την ώρα που πρέπει να διακόψει για να σηκώσει το τηλέφωνο. Δεν μπορεί να θυμάται όλα αυτά που θέλεις να πεις.

– Νίκο, μην επιμένεις. Αν τα κάνει όλα αυτά ο αναγνώστης, στο δικό μου άρθρο, ας το κάνει αλλιώς. Αν δεν θυμάται, ας ξαναρχίσει από την αρχή. Ας διαλέξει άλλη στιγμή να το διαβάσει. Εγώ δεν αλλάζω ρότα.

Αυτή η τριβή συνεχίζεται ακόμα και σήμερα όταν ο Νίκος παίρνει κείμενα για να τα βάλει στον αποδυτηριάκια. Οπότε μπορεί να είχαμε αυτήν την διαφωνία, αλλά κανένα κείμενο δεν κόπηκε, καμία λογοκρισία δεν έγινε, και καμία περίληψη δεν έγινε ποτέ. Η στήλη διαπραγματεύτηκε γεγονότα που σκάγανε και ταβάγανε την προσοχή της κοινής γνώμης, ενώ όταν εύρισκα την ευκαιρία, ασχολιόμουνα με τα θέματα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο. Επειδή όμως ήθελα να είμαι επίκαιρος, πολλές φορές έγραφα κείμενα τα οποία απλά τα κράταγα, και δημοσίευα άλλα, της επικαιρότητας. Έτσι αυτήν την στιγμή, έχω περίπου 200 αδημοσίευτα, τα οποία γράφτηκαν μέχρι την 1-10-2011, την τελευταία εβδομάδα που κυκλοφόρησε η εφημερίδα. Μια εφημερίδα που έκλεισε κατά λάθος, όσο κι αν δεν το πιστεύετε.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα επίσης να πω, οτι κάθε Σάββατο, το κείμενο μου,  ήταν και για μένα μια έκπληξη. Βλέπετε, εγώ έστελνα ένα σεντόνι, το οποίο ο Νίκος κι ο Αργύρης, το εμπλουτίζανε με φωτογραφίες κι εμβόλιμους bold τίτλους, που παίρνανε από αυτό. Έτσι το κάνανε πιο πιασάρικο στον αναγνώστη, ενώ κάποια χρόνια μετά, το κείμενο έσπαγε σε τρία υποκείμενα με χωριστή επικεφαλίδα το κάθε ένα, που όμως αφορούσαν το ίδιο θέμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης, δεν θα χανόταν και θα έπαιρνε τα πάντα, πολύ πιο γρήγορα. Αυτό το σπάσιμο, ήταν μια τάση που είχε επικρατήσει και σε όλα τα άλλα κείμενα γνώμης ( Παρασκευάς, Μπαζίνας κλπ ).

Μετά λοιπόν την παρότρυνση του φίλου stelathen, αποφάσισα να κάνω την αναδημοσίευση των άρθρων εκείνων. Στην αρχή σκέφθηκα να κάνω μια άλλη στήλη. Γρήγορα την άφησα την σκέψη, διότι δεν θα τα κατάφερνα λόγω πίεσης χρόνου. Οπότε θα αρχίσω την εκπομπή, με την χρονολογική σειρά που είχαν και τότε. Αν το κείμενο αφορούσε την τότε επικαιρότητα, που σήμερα είναι ξεπερασμένη, θα ήθελα την υπομονή σας. Πάντως κανένα μπέρδεμα δεν θα γίνει, αφού θα υπάρχει τόνισμα για την αναδημοσίευση. Αναδημοσίευση που θα φέρει τους εμβόλιμους τίτλους της εφημερίδας, όπως και κάποιες επιστολές που είχαν κριτικάρει τα κείμενα, άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Μια αρνητική κριτική, που τότε με πείραζε – σαν άπειρος χομπίστας – αλλά ήταν πάντα μια ξεχριστή τιμή, αφού ο άλλος ασχολείτο μαζί σου ( μου πήρε κάμποσο καιρό να το χωνέψω ).

Χονδρικά κάπως έτσι θα πάμε και θα δούμε αν θα έχει ανταπόκριση. Εγώ τα κείμενα προσπαθούσα να τα κάνω διαχρονικά, ενώ κάποια αφορούσαν σταθερά γεγονότα π.χ ΕΜΠ, Χριστούγεννα, καλοκαίρια κλπ, όπου εύκολα κανείς μπορεί να διακρίνει την αλλαγή του ύφους της γραφής, την μεγαλύτερη συγκρότηση της αλλά και την εμπειρία που σιγά σιγά αποκτιέται. Αυτά ήταν θέματα για τα οποία υπάρχουν ετήσια επετειακά άρθρα. Ζητώντας την υπομονή σας λοιπόν, θα ξεκινήσουμε αυτήν την εβδομάδα. Το μόνο που θα λείπει θα είναι οι φωτογραφίες που στην αρχή είχαν τα κείμενα.