Λόγω της επετείου που έρχεται, κάνω ένα μικρό άλμα χρονικά στις αναδημοσιεύσεις. Οπότε φτάνω στις 27/10/2007, που η εφημερίδα φιλοξένησε το συγκεκριμένο κείμενο. Δεν δεχόμουν να γράψω κάτι για το θέμα και το κείμενο γράφτηκε μετά από απαίτηση της σύνταξης.
—————————————————————————————————————
Γιορτάζουμε το όχι του γερμανόφιλου δικτάτορα
ενώ ο ελληνικός λαός κοιμόταν…
—————————————————–
ΣΗΜΕΡΑ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ;
——————————————————-
Δεν έχει γκλαμουριά η αυριανή εθνική επέτειος. Πέφτει Κυριακή. Την Ελλάδα την αδικεί το ημερολόγιο φέτος. Όπως όλοι οι παγκόσμιοι συνωμότες. Πώς να γιορτάσει ο Έλληνας, όταν δεν θα απολαύσει μια διακοπή από τη δουλειά του, ένα πιθανό τριήμερο, μια εκδρομή στα σουβλατζίδικα της Αράχωβας; Μια αργία με διπλή ιδιότητα, τι να σου πει;
Αύριο τα ΜΜΕ θα κάνουν αφιερώματα. Και θα αναρωτηθούν πάλι ποιος είπε το Όχι τελικά; O λαός ή ο Μεταξάς; Λογικά πράγματα. Η αέναη πορεία της Ελλάδας είναι με το γόρδιο δεσμό. Η δεξιά ντρέπεται, κι ό, τι καλό, οφείλεται στην αριστερά, που ο λαός την θέλει, αλλά δεν την εκλέγει ποτέ. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανένας με σπαθί για να κόψει τον κόμπο. Πάει κι ο Μεγαλέξανδρος, τον πήρανε τα Σκόπια. Μείναμε με πολιτικούς, με υποκοριστικά χαϊδευτικά ονοματάκια.
Θα γίνει και παρέλαση. Γονείς, παιδάκια, πλαστικά σημαιάκια, την ώρα που θα σουλατσάρουν τα άσκοπα χρήματα μας με τη μορφή φονικών όπλων, θα μιλούν για ειρήνη. Η κοροϊδία θα μεταλαμπαδευτεί. Κρατώντας ζωντανό το παιδικό όνειρο της βίας, ιδιαίτερα αναπτυγμένο σήμερα, λόγω των ηλεκτρονικών παιχνιδιών της SONY που σηματοδοτούν το τέλος ενός πολέμου με τη φράση «GAME OVER» . Να τα πάτε και του χρόνου.
Στην παρέλαση με εντυπωσιάζουν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι οι ανάπηροι πολέμου. Αυτοί θα πρέπει να πολέμησαν σε ηλικία 8 χρονών για να είναι ακόμα τόσο ακμαίοι. Κάθε χρόνο ξανανιώνουν. Είναι το πρώτο δούλεμα.
Το δεύτερο δούλεμα, είναι οι δηλώσεις των πολιτικών μετά την παρέλαση. Πάντα το φρόνημα είναι υψηλό και η ετοιμότητα όλων των υπηρετούντων είναι τέτοια, που νομίζεις ότι ζεις σε άλλη χώρα. Τέτοια αποφασιστικότητα ούτε η λεγεώνα των ξένων, ούτε οι μισθοφόροι του Τσέγκις Χαν, ούτε οι ορδές του Ταμερλάνου δεν είχαν. Ο στρατός μας, με τα κινητά, τα i-podes , τα αλυσιδάκια, έτοιμος να κατασπαράξει τον εχθρό. Ίσως γι’ αυτό περιορίζεται χρονικά η στρατιωτική θητεία. Μήπως ζήσει και κανένα άλλο έθνος, πλην ημών. Τώρα, γιατί μετά τη θητεία, όλοι πάνε και διορίζονται στο δημόσιο, είναι μια βδελυρή και ανυπόστατη φήμη, που την έχουν διαδώσει οι εχθροί μας. Αν δεν μπορείς να νικήσεις με τα όπλα, χρησιμοποιείς την προπαγάνδα.
Οι δηλώσεις αυτές μάλιστα, χωρίζουν το λαό σε 3 κατηγορίες. Στην πρώτη είναι οι άντρες που υπηρέτησαν ή υπηρετούν ακόμα. Αυτοί κρυφογελάνε διότι ξέρουν ότι σύσσωμος ο ελληνικός στρατός μετά τις 4 το απόγευμα είναι στη μπύρα, στην τσόντα και στη λούφα. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι γυναίκες. Γι’ αυτές γίνονται οι δηλώσεις. Επειδή δεν ξέρουν. Αυτές κοιτάνε τι έχουν στην καθημερινότητά τους, κι αναρωτιούνται πόσο έναν ανίκανο, τεμπέλη φοβητσιάρη, μπορεί να τον μεταμορφώσει ο δημόσιος ακούσιος στρατός. Τρελαίνονται κι αυτές, όμως επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, το βράδυ αρματώνονται με κράνη και μπαλάσκες εχθρικές, εφορμούν στην κρεβατοκάμαρα του δεύτερου πιο χοντρού ευρωπαίου, κρατάνε την κοιλιά του αριστερά κι ελπίζουν σε δεξιά γαμηστερή καταξίωση. Τέλος, η τρίτη κατηγορία, δηλαδή η αρσενική πλειοψηφία των ενεργητικών ή παθητικών ομοφυλόφιλων –ίδια είναι αυτά- δεν ασχολείται με τις δηλώσεις. Κοιτούν με ενδιαφέρον τους ένστολους , προσπαθώντας να κόψουν ποιος έχει ανάγκη οικονομική για να προάγουν, το εκκλησιαστικά ευλογημένο έργο του ελληνικού κώλου. Αυτοί ασχολούνται με το μάτι. Την εικόνα που αξίζει όσο χίλιες λέξεις, όπως λένε κι οι Κινέζοι.
Εθνική επέτειος. Και πώς εορτάζεται ακριβώς; Όλα θα είναι ανοιχτά. Ταβέρνες, μπουζουκτσίδικα, γήπεδα. Σε τι θα διαφέρει αυτή η Κυριακή για να θυμίσει στον Ελληνα κάτι ιστορικό; Κύρια την υπέρβαση που έγινε τότε. Διότι δεν γιορτάζουμε την απελευθέρωση μας από τις δυνάμεις του άξονα. Γιορτάζουμε ότι ο ελληνικός λαός κοιμόταν τότε, στις 5 το πρωί, και ο γερμανόφιλος δικτάτορας είπε όχι. Διότι, αν γινόταν τότε δημοψήφισμα και πλημμύριζαν οι δρόμοι από κιόσκια δωρεάν προσφοράς περγαμόντο για τη συνουσία, τότε θα σου ‘λεγα αν θα μπορούσε να γίνει άλλο ένα αριστερίστικο καπέλωμα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ ελέχθη κάτω από την πίεση του λαού. Η ιστορία γράφεται από ηγέτες. Οι λαοί λούζονται τις αποφάσεις τους.
Σήμερα λέμε ΟΧΙ; Μας παρακαλούν οι Γερμανοί να μας δώσουν πολεμικές αποζημιώσεις. Μας ικετεύουν να παραδεχτούν και να αποκαταστήσουν σφαγές. Όχι εμείς. Ανώτεροι άνθρωποι οι Έλληνες. Με το σύμμαχο θα τα βάλουμε; Αφού αυτός αγοράζει τη Μάνη, τα νησιά , τα πάντα. Μαλάκες είμαστε; Με μνήμη και εθνική ταυτότητα θα ζήσουμε; Χρήμα θέλουμε κυρίως. Εμείς είμαστε οι άνδρες των φυλλαδίων του ΕΟΤ. Του αγνού απλού επιβήτορα, που τον αγοράζει η οποιαδήποτε πλούσια τουρίστρια. Ζήσε τον ελληνικό μύθο του ΟΧΙ, που ήταν πάντα ΝΑΙ, μπας κι ο Έλληνας νταβατζής σωθεί.
Θα καταργηθεί ο εορτασμός
Και το ΟΧΙ, μου θυμίζει κι άλλα , όσο μου το επιτρέπουν ακόμα οι σύμμαχοί μου να το γιορτάζω. Και μην αναρωτιέστε γι’ αυτό. Κάποια στιγμή θα απαγορευθεί ο εορτασμός από την κοινή πολιτική της Ευρώπης, που πρέπει να καταργήσει τη μνήμη και να εκδώσει τα καινούρια ιστορικά βιβλία. Που θα σε πληροφορούν ότι ο πολυβολισμός των χιλιάδων άμαχων ανδρών, στις κεντρικές πλατείες, των δεκάδων ελληνικών χωριών ήταν συνωστισμός. Ότι τα γυναικόπαιδα δεν βιάσθηκαν, διότι οι Γερμανοί ήσαν κορεσμένοι σεξουαλικά. Ότι οι δυνάμεις του άξονα δεν κάνανε πόλεμο, αλλά προσπάθεια εκπολιτισμού. Αυτοί, που συγκρινόμενοι με τον Τούρκο, είναι ακόμα πιο κατάπτυστοι, διότι θεωρητικώς ήσαν πιο πολιτισμένοι. Μαλακίες στη νιοστή δύναμη. Ο Γερμανός ήθελε να αφανίσει οτιδήποτε ελληνικό. Γουρούνι σ’ ονομάζει και σήμερα, αυτός ο δις παγκόσμιος μακελάρης.
Κλύσμα στην ελευθερία για κανέναν
Εγώ όμως, θέλω και μπορώ, να καθορίζω τις μνήμες μου κι όχι οι ευρωπαϊκές ρετσέτες. Γιορτάζω το ΟΧΙ ταπεινά, ηρωικά με τα παιδιά μου. Δίνω το μήνυμα ζώντας στο σημερινό εθνικό συμβιβασμό και την ξεφτίλα. Κλίσμα στην ελευθερία μου δεν κάνω για κανέναν. Λέω ΟΧΙ, σε οποιαδήποτε βαρβαρική τερατογένεση που ζει ακόμα στην εποχή του Καλλιγούλα. Όλα κλειστά έπρεπε να ‘ναι αύριο. Να γιορτάσεις πενθώντας όλους αυτούς που θυσιάστηκαν κι ας μην σου είναι γνωστοί.
Να πει ΟΧΙ, ποιός λαός? Αυτός που ενώ το ΑΙΜΑ από τις σφαγές κυλούσε ακόμα, έτρεξε για μεροκάματο στον ΣΦΑΓΕΑ του?
Steven κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη δε νομίζω ότι δίνεις την πραγματική διάσταση του έπους του 40. Ίσως βέβαια δεν ήταν κι αυτός ο στόχος σου.
Συμφωνώ με το κείμενο σου αν στόχος σου ήταν κυρίως να περιγράψεις την σημερινή μας νωχελικότητα, τον ξεπεσμό, την ξενολατρεία, τον ωχαδερφισμό. Επίσης, συμφωνώ μαζί σου για τη κακιά μας συνήθεια να μετατρέπουμε σε φτηνά πανηγυράκια ακόμη και τις ελάχιστες “σπουδαίες” στιγμές των σύγχρονων ελλήνων.
Κρατάω την τελευταία σου παράγραφο ως φόρο τιμής στους ανθρώπους που πολέμησαν παληκαρίσια, στρατός και απλός λαός με υψηλό φρόνημα και αυταπάρνηση.
Προς Πρωταθλητής Koreas : Δεν θα μπορούσα να γράψω για το έπος, αν ήταν τέτοιο. Τα έχουν γράψει άλλοι. Στο άλλο το πήγαινα. Πολύ σωστά έφας.
@steven
Μην αμφιβαλλεις, ήταν όντως έπος. Κι αν σε χαλάει η λεξη απλά να πούμε ότι ήταν από τις λίγες στιγμές στη νεότερη ιστορία μας που δείξαμε ως λαός ομοψυχια, ενότητα, αυταπαρνηση. Κι ως οργανωμένο κράτος οργάνωση, σωστό διάβασμα των διεθνών ισσοροπιων, ακρίβεια, προετοιμασία. Τα μεγάλα λάθη γίνανε μετά.
Ξέρεις οι Έλληνες ως έθνος στις περισσότερες ευκαιρίες φάνηκαμε πολλοί κατώτεροι των περιστάσεων. Ε λοιπόν την περίοδο αυτή του 40 συνέβει το αντίθετο.
Βρίσκομαι μακρυά από τη βάση μου και δε μπορώ να γίνω περισσότερο αναλυτικός. Θα προσπαθήσω να γράψω ένα κειμενο μόλις βρω ευκαιρία, αν έχει φυσικά κάποιο νόημα.
@ nnektarios
Φυσικά και οι Έλληνες είπαν το όχι. Ποιοι πολεμήσαν οι κογκολεζοι; δε μείωνω το ρόλο του μεταξα (κυβέρνηση της εποχης) ο οποίος χειριστηκε την όλη κατάσταση με πατριωτισμο, μαέστρια, σωστή στρατηγική και προετοιμασία , πονταρωντας σωστά.
Τι νομίζεις ότι ήταν το όχι; τα ξημερώματα της 28ης; η σύγκρουση και οι συμμαχιες ετοιμαζονταν τουλάχιστον 2 χρόνια πριν, για να μην σου πω 10.
@Πρωταθλητής Koreas
Ναι σίγουρα οι Έλληνες είπαν το όχι ακριβώς όπως και στα μνημόνια!!! Συγνώμη αλλά εδώ γελάω φωναχτά.
“Να γιορτάσεις πενθώντας όλους αυτούς που θυσιάστηκαν κι ας μην σου είναι γνωστοί”. Αυτή η πρόταση πραγματικά με συγκίνησε.
Να ευχηθουμε να ειναι καλοχρονοι οι Δημητρηδες και οι Δημητρες σημερα.
Το `40 ηταν απο τις σπανιες περιοδους που οι Ελληνες πολιτες αυτης της χωρας,ενωθηκαν (πραγμα σπανιο) για να αντιμετωπισουν τον εχθρο. Οχι ολοι βεβαια,αλλα οι περισσοτεροι και σε πολυ μεγαλο ποσοστο. Εξαιρεσεις παντα θα υπαρχουν ,ειτε με κουκουλα ,ειτε χωρις.Αλλωστε, πως θα ερχοταν η αναπτυξη αν δεν υπηρχαν κι αυτοι,σε μια χωρα ρημαδιο…
Πανηγυρακια και καθε ειδους εορτασμοι ειναι στο αιμα του Ελληνα.Το να πενθει σοβαρα και οπως πρεπει δεν το ξερει.Δεν το θελει,γιατι τα σοβαρα ,ποτε δεν τα πηρε στα σοβαρα.
Στο περασμα των ετων μετα τον πολεμο,οι παρελασεις των μαθητων στα χωρια και της πολης ,ηταν ενα ειδος μνημης για τους πεσοντες. Με την υψηλη εποπτεια του δασκαλου,του παπα και του χωροφυλακα.Ε,τι να κανουμε,αυτοι αποτελουσαν την “κυβερνηση” του χωριου ανα την χωρα. Μετα πλατιασε το θεμα,με αποκορυφωμα το σημερινο χαλι ,οπου καθε παρελαση ειναι πασαρελα πουταναριου και δηλωσεις επι δηλωσεων πολιτικων για το υψηλο φρονημα των Ελληνων και για το ποσο ετοιμη ειναι η πολιτικη ηγεσια μαζι με το στρατευμα να αντιμετωπισουν ενδεχομενη εισβολη ενος νεου εχθρου. Και αντε για το στρατευμα,να πεις οτι μπορει και να ισχυει,για την πολιτικη ηγεσια υπαρχουν αμφιβολιες,αφου μπορουν και με ειρηνικο τροπο να αντιμετωπισουν την καθε εισβολη,παραχωροντας την χωρα χωρις να πεσει σφαιρα. Αλλωστε, οι μετεπειτα δηλωσεις και τα ανακοινωθεντα,θα τονιζουν το γεγονος πως η χωρα δεν αντεχει αλλους νεκρους ,και τα μπουζουκια θα ειναι ετοιμα να υποδεχθουν τον κοσμο που θα γιορτασει το πανηγυρικον της ημερας,οτι δεν ειχαμε νεκρους. Βεβαια χωρα δεν θα εχουμε,αλλα δεν εχουμε και νεκρους.Ολοι ζωντανοι λοιπον για να συμβαλλουν στην αναπτυξη.
Την ιστορια την γραφει ο καθενας οπως θελει. Οπως και την διαβαζει.
Σε ολη την Ελλαδα υπαρχουν πεσοντες που αντισταθηκαν στους Ιταλους και τους Γερμανους. Αυτους πενθεις με οση σοβαροτητα μπορεις,με τον τροπο που ξερει ο καθενας. Απλα,λιτα,κι οχι με φανφαρες και τυμπανοκρουσιες,με πανηγυρακια και σημαιακια.
Καλημέρα σε όλους…
Και για να προκαταβαλω τους φανατικούς “δημοκρατες” για την εκτίμηση που έχω στον Ιωάννη μεταξα για την απόφαση του να πάει κόντρα στο προσωπικό ιδεολογικο του συμφέρον και να ταχθει με το συμφέρον της πατρίδας, να πω ότι η δική μου οικογένεια παραδοσιακά ήταν φουλ Βενιζέλικη, μετέπειτα εαμιτες, εδα, ΚΚΕ εσωτερικού, Ανδρέας το 81, και από το 81 χασανε τη γη κατά από τα πόδια τους και ψάχνουν να βρουν τι είναι.
Ενα δευτερο μεγαλο “οχι” ειπαμε και φετος,78 χρονια μετα απο αυτο του 1940. Επισης προς τους Ιταλους,επεκτεινοντας-στα λογια- τα 6 μιλια,στα 12. Γιατι ως γνωστον το μεγαλο προβλημα το εχουμε στα επτανησα και οχι στο Αιγαιο,.με τους Τουρκους,καθ οτι εκει τα εχουμε βρει σε ολα.
Ας πουμε οτι βρισκεσαι στο αστικο λεοφορειο. Φισκα μεσα απο κοσμο. Καποιος απο πισω σου,σου πιανει επανειλημενως τον κωλο. Ε,καποια στιγμη θα ξεσπαθωσεις βρε αδερφε και θα πεις επιτακτικα στον μπροστινο σου: κρατα λιγο καλυτερα την εφημεριδα αδερφε,γιατι δεν βλεπω να διαβασω καλα”.
Ζητω το εθνος.