ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

       Είναι πραγματικά βαρετό για μένα – θέλω να ελπίζω και για τους φίλους του χώρου – να σπαταλιέμαι στην ανάλυση δηλώσεων που είχαν αναλυθεί εδώ μέσα. Πολύ βαρετό να ξαναμιλάω για τους οργανωμένους κι όλα τα άλλα, που κανείς στην Ελλάδα δεν ασχολείται αφού τον κανονικό κόσμο αλλά και το θέμα που λέγεται ποδόσφαιρο, τον εκμεταλλεύονται για τις δουλειές τους οι κοτσαμπάσηδες. Πραγματικά ο όμιλος Β, θα μείνει μόνο σε κανάλι ή επέρχεται κι άλλο χτύπημα όπως σας έχω πει; Προχωρώ με την αναδημοσίευση κι άλλου κειμένου, που μπήκε στις 25/11/2006. Έχω ξεπεράσει κείμενο για το ΕΜΠ για να το ρίξω με την σύγχρονη επέτειο.

————————————————————————————————————–

                  ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟ ΠΙΟ ΑΓΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΟ DNA ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

————————————————————————————————————–

                         Η ζούγκλα, βαθύτατα αξιοκρατική είναι, αλλά και αριστοκρατική

ΑΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ

—————————————————————————————————–

 

   Ομαδικό άθλημα. Δύσκολη ιστορία. Σχεδόν ακατόρθωτη για την Ελλάδα. Κράτος: πολύ βαρειά λέξη για τον Έλληνα.  Έλληνας σημαίνει δύο αρχηγοί και τρία καπετανάτα, λέγαν οι παλιότεροι. Το ομαδικό άθλημα είναι μια απλή προσομοίωση κοινωνίας. Ποιανής άραγε; Ποιος μπορεί να έχει κοινωνία άρα και πιθανό πολιτισμό; Μπορεί ο Έλληνας στην σημερινή του μορφή; Ίσως.  Αν μπορεί γιατί δεν το κάνει; Αν δεν μπορεί γιατί τουλάχιστον δεν το παραδέχεται και δεν το αναθέτει σε κάποιον άλλον μάλλον άλλης υπηκοότητας; Και τα δύο πάντως – μπορεί, δεν μπορεί – πρέπει νάναι  προιόντα σκέψης. 

          Πολλά χρόνια πριν, ο Πυθαγόρας είχε τολμήσει να πει σε διδασκαλία του ότι τα κακά για την διάλυση της ομαδικής ή της κοινωνικής ζωής είναι τρία: Η πολυτέλεια, η αλαζονία και ο όλεθρος. Τα κρατάω στα νέα ελληνικά κι όχι στις αυθεντικές πυθαγόρειες λέξεις για να τα αντιληφθούμε πιο εύκολα. 

        Τον όλεθρο πρέπει να τον αφήσουμε πια λόγω προόδου της σύγχρονης αμερικανικής καθημερινής ιατρικής και λόγω επιβεβλημένων συμφωνιών με στρατηγικούς συμμάχους όσο αναφορά την άμυνα της χώρας. Από όλεθρο λοιπόν , δηλαδή φυσική ή πολεμική καταστροφή δεν κινδυνεύουμε σαν νεοέλληνες. Κρίμα βέβαια γιατί το να γινόταν και μια ,έστω και τυχαία, διύλιση του πληθυσμού μας θάταν προς όφελος μας και κυρίως αυτών που θα εξακολουθούσαν να ζουν. Κάτι δηλαδή σαν Χίτλερ προς τους Εβραίους που τους ξεδιάλυνε και άφησε τυχαία βέβαια τους πιο ικανούς. Άστο όμως αυτό. Πάμε στ’ άλλα δύο πυθαγόρεια ή προγενέστερα χριστιανικά. 

       Ξέρεις τι θα πει πολυτέλεια ή καλύτερα, φθόνος γι’ αυτόν που την έχει και ταυτόχρονα λυσσαλέα μάχη για την απόκτηση της; Στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα, που όλοι τόχουμε αποδεχτεί, σημαίνει πρακτικά καμμία συμμαχία, καμμία  συμφωνία και  καμμία  – έστω και κατά συνθήκη – συμπόρευση  με αυτόν που κατέχει την πολυτέλεια. Αδιάφορο το πώς την κατέχει. Δηλαδή είτε αξιοκρατικά αυτοδημιούργητα με ό,τι σημαίνει αυτό, είτε κληρονομικά σαν δώρο αλλά σίγουρα ανθρώπινα νόμιμα. Σημαίνει επίσης παντελή έλλειψη επικοινωνίας και κάποιας υποτυπώδους συνεργασίας. Επίσης την εμφάνιση της λυκοφιλίας με άμεσο στόχο την καταστροφή του κατέχοντος γιατί το πιο αγνό ανθρώπινο συναίσθημα είναι το μίσος. Και μάλιστα καλύτερα θα λέγαμε ότι είναι φυσικό συναίσθημα καταγεγραμμένο στο DNA των ανθρώπων. Πολύ δύσκολα αποβάλλεται δε. Όπως και στα ζώα. Πάντα υπάρχει η αμφισβήτηση του αρχηγού. Πάντα ο υφιστάμενος επιβουλεύεται τον προιστάμενο και στους ανθρώπους και στα ζώα. 

            Και εύκολα οδηγούμαστε και καταλαβαίνουμε το δεύτερο πυθαγόρειο επιχείρημα . Αυτός που είναι προιστάμενος  μοιραία θα αναπτύξει την αλαζονία. Και αυτή μέσα στο DNA των ανθρώπων. Αφού διοικώ, αφού κουμαντάρω σημαίνει ότι είμαι καλύτερος, υπεράνθρωπος, θεικός , ανώτερος μέχρι και στην αηδία του ότι είμαι αιώνιος. Ανθρώπινες μαλακίες εξισωμένες με το ζώον – τα ίδια κάνουν-  αλλά τουλάχιστον αυτά αφού πεθάνουν δεν ποδηγετούν τις επόμενες γενιές τους μέσω αγαλμάτων, δωρεών, ιδρυμάτων και λοιπών ανθρώπινων ποταπών σκέψεων που το μόνο στόχο που έχουν είναι η προσωρινή προσωπική εξιλέωση και ο μακροχρόνιος φόβος των επόμενων.

         Είσαι καλύτερος από μένα , λέει το ζώον. Με σκοτώνεις , με λυτρώνεις ταυτόχρονα και κάνε  ό,τι θες.  Σιγά να μην είσαι καλύτερος  από μένα, λέει ο άνθρωπος. Σιγά να μην αντιπαρατεθώ. Βρε θα σου δείξω εγώ. Με το ζόρι  θα με ανέχεσαι –αν και με όποιο μέσο τα καταφέρω.   Κι όχι μόνο εμένα αλλά και τους  διαδόχους μου άσχετα αν είναι εξ αίματος μου και θα με δέχεσαι πολλές ζωές σαν ευεργέτη, δρόμο ή πλατεία. Μια ζωή θάσαι υποτελής σ’ αυτό που ακόμα και οι πιθανώς άχρηστοι απόγονοι μου θα σε υποχρεώσουν.  

        Ξέρετε η ζούγκλα των ζώων είναι βαθύτατα αξιοκρατική και αριστοκρατική. Ο άνθρωπος είναι βαθύτατα άδικος και χωρίς καμμία αξιοκρατία στα πάντα, ενώ ζει σε μια πολιτική ζούγκλα. Την αναπλάθει κάθε μέρα και την επιδεινώνει μάλιστα. Δηλαδή ενώ δημιουργεί την μόλυνση του αέρα, του νερού, των τροφών και της γης , αυτήν την μόλυνση την ονοματίζει εξέλιξη, πρόοδο , πολιτισμό και άλλες τρίχες κατσαρές. Δημιουργεί και επιστήμες για να σώσουν το πεθαμένο, όπως κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, ψυχολογία και λοιπά τινά για να κοροιδεύει ο ένας τον άλλον.

Λιοντάρι κάνει σαφάρι στην ανθρώπινη ζούγκλα

         Η ζούγκλα των ζώων όμως  δεν κοροιδεύει. Άμα θες πήγαινε για σαφάρι σήμερα μόνος σου.  Κάντο ρε και μην ψάχνεις οργανωμένα τουρ. Στην ανθρώπινη ζούγκλα βγαίνεις και περπατάς άνετος και άφοβος καλυπτόμενος πίσω από θρησκείες, συμφέροντα, δουλειές, πολιτικά συστήματα και άλλες ανθρωπολογικές παραφράσεις της φύσης. Μόνο και μόνο για να κυκλοφορείς σαν δήθεν ατρόμητος αλλά κατοχυρωμένος από κάποια δήθεν δικαιώματα σου τα οποία τα απέχτησες χωρίς καμμία υποχρέωση παρά μόνο την προσωπική  εξαθλίωση του εαυτού σου και του διπλανού σου και κατ’ επέκταση του κοινωνικού συνόλου που είσαι μέλος και δήθεν υπηρετείς. 

          Βγάλε ρε ένα λιοντάρι ελεύθερο σε μια πόλη. Αυτό στ’ αρχίδια του να’ρθει με οργανωμένο τουρ. Για πλάκα σ’έχει σαν μέλος οργανωμένης κοινωνίας. Εσύ γιατί δεν αποδέχεσαι τον ισχυρότερο της φύσης; Πρέπει νάχει τη μορφή σου; Βγες να το παλέψεις ή αν είσαι εναντίον της βίας πήγαινε και πείστο με λογικά επιχειρήματα. Σιγά να μην σ’ ακούσει.

Και βέβαια θα πεις ότι δεν έχει λογική. Γιατί ο άνθρωπος που σ’ εξουσιάζει και μιλάτε την ίδια γλώσσα και είστε συγκοινωνοί και έχετε κοινές υποχρεώσεις και δικαιώματα έχει λογική ή θα σ’ ακούσει; Τι να του πεις και τι να σου πει; Όλα θα φτάσουν στην κανονική νεοελληνική έκφραση του παρονομαστή. Στο ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο ή στον μέγιστο κοινό διαιρέτη: Τον μαλάκα.

Σωστά και καληνύχτα ανθρώπινη κοινωνία