ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 

 

1^η Μαΐου 1886. Σικάγο. Οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν σε απεργία. Μαζική, ενωμένη, αμερικανική. Δηλαδή επαγγελματική. Κύριο αίτημά τους, το 8-ωρο της καθημερινής εργασίας. Εκατοντάδες χτυπιούνται με την αστυνομία, που υποκινείται από τους εργοδότες. Η ανεξάρτητη αμερικανική αστυνομία χτυπάει εργαζομένους. Αποτελέσματα των συγκρούσεων: Δεκάδες νεκροί, Αμερικανοί εργάτες.

Παρίσι 1889. Παγκόσμιο εργατικό συνέδριο. Όλες οι διεθνείς εργατικές οργανώσεις εκεί. Μάζωξη για τα εργατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Δηλαδή, πρακτικά, την προστασία τους έναντι των αφεντικών. Τι βγήκε; Μια παγκόσμια γιορτή: Η εργατική Πρωτομαγιά. Οι ημερομηνίες που προτάθηκαν ήταν η 18/3, η 14/7 και η 21/9.Διάφορα γεγονότα είχαν γίνει τις ημερομηνίες αυτές. Καμία ημερομηνία από αυτές δεν προκρίθηκε.

Η ‘εργατική ένωση’  της Αμερικής επέβαλε τον εορτασμό της ημέρας των εργαζομένων , την 1^η Μαΐου. Σε ανάμνηση των γεγονότων και κύρια των πολλών νεκρών του Chicago. Mάλιστα. Η κακιά πλανηταρχία, έστω και για την πλάκα της, έδειξε στους υπόλοιπους παγκόσμιους εργαζόμενους , το δρόμο. Της αντίστασης, της διεκδίκησης, και κυρίως της σωστής και τίμιας αντιπαράθεσης αλλά…μόνο μέσω της εργασίας.

Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι σύνεδροι γέλασαν και κορόιδεψαν τα αμερικανάκια. Και κράτησαν για τον εαυτό τους δύο πράγματα: Την αργία της γιορτής και τα δικαιώματα των εργαζομένων σαν εξέλιξη της αμερικανικής διεκδίκησης. Δηλαδή της δικαίωσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, μέσω όμως των πλήρως αποδεδειγμένων υποχρεώσεών τους. Της σκληρής δουλειάς, της απρόσκοπτης παραγωγής και της έλλειψης χωροχρόνου για τον τεμπέλη.

Ναι, αυτό ήταν και είναι η Αμερική. Πολύ  σκληρή σε θέματα  εργασίας, όμως και πολύ δίκαιη στην αναγνώριση της αξίας και πάρα πολύ απλόχερη στο μέτρο ανταμοιβής της προσφοράς. Δηλαδή στο χρήμα για να βελτιώσεις το βιοτικό σου επίπεδο και στην ελευθερία να αναρριχηθείς όπου θέλεις. Οι βλακείες του τύπου ότι αν δουλεύεις δεν σκέφτεσαι, δεν ταιριάζουν εδώ. Το  αμερικανικό όνειρο, πρακτικά είναι το όνειρο του ανθρώπου που εργάζεται σκληρά, μεθοδικά, υπεύθυνα και έξω από κόμματα. Που πιστεύει ότι θα κερδίσει αυτός αλλά και η πατρίδα του. Ο τεμπέλης στην Αμερική δεν έχει θέση. Ο τεμπέλης βρίσκεται εκεί που υπάρχει ισχυρό κομματικό στοιχείο. Και η τεμπελιά γίνεται πονηράδα εκμετάλλευσης του διπλανού εργαζομένου. Και βέβαια παραοικονομία. Και δήθεν δημοκρατικό δικαίωμα και δήθεν σκέψη και δήθεν πολιτική κρίση.

Σίγουρα όμως  έχθρα για την πατρίδα και στην καραπαπάρα μας το κράτος, και η πολιτεία, και η σωστή δήλωση φόρου, που ούτε καν σαν σκέψη δεν περνάει απ΄ το μυαλό του Αμερικανού ή και του Ελβετού ακόμα, αν μιλάμε για Ευρωπαίους. Γιατί;  Επειδή έχει κράτος δικαίου; Μα  αυτός το έφτιαξε, καραγκιόζηδες. Δεν  του ήρθε από τον Άρη ή την Ανδρομέδα.

Ο σωστός εργαζόμενος ξέρει. Θέλει αφεντικά να φτιάχνουν δουλειά και αυτός να την βγάζει. Φυσικά θέλει δικαιώματα, δηλαδή καλές  συνθήκες εργασίας, ίσες ευκαιρίες, ασφάλιση, αναγνώριση, σεβασμό και τιμή και ηθική δικαίωση πέραν των χρημάτων. Για  να τα έχει αυτά όμως, μαθαίνει και τις υποχρεώσεις του. Αυτές είναι το όπλο του εργαζομένου.

Και αυτές τιμάει κυρίως, με τη γνήσια καπιταλιστική γιορτή της πρωτομαγιάς. Δεν έχει σχέση η γιορτή αυτή με κομμουνισμούς ή σοσιαλισμούς. Το λέει η ιστορία. Η γιορτή αυτή αναγνωρίσθηκε από τα κόκκινα καθεστώτα μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Στην Ελλάδα τι έχουμε; Kαπέλωμα του εργαζομένου από την αριστερά. Κόκκινες σημαίες του κομμουνισμού. Δεξιός εργαζόμενος δεν υπάρχει. Ρε ξυπνήστε. Το εργοστάσιο έκλεισε. Η  αντιπροσωπεία γιατί είναι ανοιχτή ακόμα;

Και όλοι ένοχοι. Η κυβέρνηση, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι που θέλουν να δουλέψουν. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εργατική πρωτομαγιά. Υπάρχει αεργική, κομματική γιορτή του τεμπέλη. Με μεγάλη διαφορά, ο χειρότερος παγκόσμια εργαζόμενος είναι ο Έλληνας. Μόνιμα αδικημένος οικονομικά, ο δήθεν πιο έξυπνος και πιο άοκνος. Να προσποιείται  τεράστιο ενδιαφέρον για το έργο και η χώρα με τέτοια στελέχη, 200 χρόνια πίσω. Η χώρα με τις λιγότερες αργίες και τις λιγότερες εργάσιμες ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό; Όλα γίνονται στην Ελλάδα .

Λαμπράκη, Μπελογιάννη σηκωθείτε από τον τάφο σας  και μιλήστε. Αμάν πια με το καπέλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων από το κομμουνιστικό κόμμα που μάχεται. Για ποιο πράγμα μάχεται; Υπήρχε κανένα δικαίωμα στον κομμουνισμό; Μόνο υποχρεώσεις, αφαίμαξη και εργατικές πολυκατοικίες. Υπάρχει ελπίδα στον καπιταλισμό; Mεγαλύτερη ίσως.

Το σίγουρο πάντως είναι, ότι σε καπιταλιστικό σύστημα ο λαός μπορεί να διαφωνεί αλλά δεν είναι μαλάκας και άφωνος. Εξ ΄ άλλου υπάρχει και το γνωστό ρητό : Κομμουνιστής είναι αυτός που διαβάζει Μαρξ και Στάλιν. Καπιταλιστής είναι αυτός που καταλαβαίνει Μαρξ και Στάλιν.

 

Καλή Πρωτομαγιά!!!