ΜΙΚΗΣ – ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ

Φίλοι και φίλες, οι σκέψεις μου σήμερα δεν μπορούν να τακτοποιηθούν. Η στενοχώρια είναι μεγάλη, όπως και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από την προσωπική γνωριμία. Στο πόδι δεν γίνεται να γράψω κάτι για τον Μίκη. Αναδημοσιεύω λοιπόν ένα κείμενο από την εφημερίδα ( 13-10-2008 ).

*************************************************************************************************************

 

 

        Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη το λατρεύω. Το έχω σαν παρακαταθήκη μοναχικών βραδιών , σαν ύψιστο ποιοτικό γλέντι , σαν μια κληρονομιά που ακόμη έχει να παρουσιάσει η Ελλάδα. Ειδικά στον τομέα της εξειδίκευσης της, τη μουσική τέχνη. Είτε σαν αυτούσια μουσικά κομμάτια , είτε σαν θεματολογία εθνικών μειονοτοτήτων και τοπικών    είτε σαν λαϊκοποίηση τεράστιων      ποιητών που δεν έγραψαν κατά παραγγελία . Αυτό το τελευταίο είναι και το κυριότερο κι ας το αναφέρω μ’ αυτή τη σειρά . Μόνο με τη θεϊκή μουσική του Μίκη, θα γινόταν λαϊκό κτήμα ένας Ελύτης , ένας Ρίτσος.

Πρέπει όμως να κραυγάσω    . Πρέπει να εκπέμψω σήμα SOS. Μας παρεδόθει ένα έργο τέχνης μοναδικό , ένα χρυσόδετο ευαγγέλιο ένα μοναδικό γλυπτό . Θέλει και κανόνες συντήρησης , διατήρησης διαφύλαξης για να παραδοθεί , καλύτερα θα έλεγα να μεταλαμπαδευτεί σε νεότερους. Δεν τυλίγεται σε καμιά λαδόκολλα ή σε μια μάυρη σακούλα σκουπιδιών , έστω ανακυκλώσιμη  , και ο επόμενος κάτοχος αυτόματα έχει και την εύνοια του . Δεν είναι μόνο τι παρουσιάζεις. Είναι και πως το παρουσιάζεις .

Δεν θα μπορούσα δηλαδή ποτέ να πω στα παιδιά μου πάρε κι αυτά τα δισκάκια . Άκου τα. Είναι καλά. Έχει σημασία το ύφος της παράδοσης των βινυλίων, που τα φέρναμε από το εξωτερικό παράνομα με το φόβο του τελωνείου και των λοιπών συμπερασμάτων που θα εξηγούντο από τον χαφιεδισμό αυτού του κράτους. Που σε τίποτα βέβαια, δεν έχει αλλάξει και σήμερα , αφού το κράτος είναι ο χαρακτήρας του λαού. Κι ο Έλληνας παραμένει πάντα προσωρινός , άφιλος, απολίτιστος, ρατσιστής, και κλειστοφοβικά χαμερπής γλύφτης φουκαράς και καχύποπτος.

Και κάθομαι και παρακολουθώ από την τηλεόραση την τελευταία συναυλία του Θεοδωράκη στη Θεσσαλονίκη . Και την όμορφη πόλη την τραγουδάει ένας και λέγεται Νίκος Μακρόπουλος. Τον οποίο τον ξαναβγάζουν μετά από κάποια ώρα για να πει και το δεύτερο τραγούδι . Χαμένα βέβαια τα είχε ο άνθρωπος , σε άλλο χώρο τον φέρανε, με άλλο κοινό και χωρίς τελάρα λουλούδια των πρωινών κηδειών . Κυριότερα βέβαια χαμένος μέσα στην ποιότητα των στίχων και της μουσικής . Χωρίς να μπορεί να καταλάβει τα νοήματα, τους αγώνες των τραγουδιών αυτών και άρα πως μπορεί να εμπνεύσει και το κοινό που τον άκουγε; Έδωσα τόπο στην οργή, στη θλίψη και στις σκέψεις μου. Συνυπολόγισα και τις ρήτρες που θα      αν κάτι πήγαινε στραβά και συνέχισα την εν του πλήθους μοναχική πορεία μου .

Κι εκεί που ήμουν ήσυχος να σου και πέφτει κι ο ταχυδρόμος , το περιοδικό των Νέων , στα χέρια μου. Ημερομηνία δεν έχω. Σελίδα 85 και σε μόνιμη στήλη που τιτλοφορείται « Trash me» .Κάτι σαν , σκουπιδιάστε με. Κι αντογράφω. « Μαθαίνω ότι το καλοκαίρι ο Ν. Μακρόπουλος θα συνεργαστεί, περιοδεύοντας ανά την Ελλάδα με το Μίκη ( το καταλάβατε ή θέλετε να κάνω και κακά μου…;) Eπειδή ο Μακρόπουλος όλο το χειμώνα έκανε κατάσταση με το « Κατεδαφίστε το , τώρα γκρεμίστε το» και το καλοκαίρι ένα « Μικρά κι ανήλιαγα στενά…» δε μπορεί , θα το πει γιατί δεν βρίσκει σπόνσορα μια οικοδομική εταιρεία; Τέτοια αναστήλωση , δηλαδή ούτε στα πιο τρελά του όνειρα». Άσε δε που θα πάει και στο Μέγαρο .

Αναστύλωση του Μακρόπουλου. Τι ήταν , πότε ήταν , με τι ήταν και πώς έπεσε; Έμαθα κι άλλα για το συγκεκριμένο βάρδο , που δεν μπορώ να τα γράψω διότι είναι μηνύσιμα.  Κι εγώ το πρωί δουλεύω , δεν θέλω να χάσω χρόνο σε δικαστήρια με καρτούν της νύχτας . Το κυριότερο όμως που έμαθα και κατάλαβα , είναι ότι η αναστύλωση του Μακρόπουλου , όπως αναγράφει το ρεπορτάζ , είναι η αποκαθήλωση του έργου του Θεοδωράκη . Κι εκεί είναι το θέμα μου.

Διότι κυρία Μαργαρίτα Θεοδωράκη θα έπρεπε να ξέρετε τι διαχειρίζεστε . Έχετε τον ένα και μοναδικό    περελθόντων χρόνων , τωρινών στιγμών και μελλοντικών ευκαιριών , να διασώσετε μνήμες , αλήθειες και γνώσεις , κρίσεις , σκέψεις γενεών. Δεν διαχειρίζεσθε απλά τραγουδάκια , ούτε στιχάκια φυλακισμένων χασισομανών. Άρα η προσεκτική επιλογή των εκτελεστών , θα έπρεπε να περάσει από συγκεκριμένα βιογραφικά.  Διότι φωνές υπάρχουν , αρκεί να ψάξεις που υπηρετούν την έντεχνη μουσική το βασανισμένο στίχο και την μακριά από την οχλαγωγία ποιότητα. « Το Δρυός πεσούσης , πας ανήρ ξηλεύεται» δεν ταιριάζει στο έργο του πατέρα σας . Που επειδή έγινε 80 χρονών δεν ασχολείται πια ο ίδιος προσωπικά.

Ασχολούνται οι νεότεροι , οι θεωρητικά καλύτεροι κυρίως με το έργο , την προβολή και διάσωση του και τα χρήματα θα έρθουν. «Ερμηνευτή ψάχνετε όχι εκτελεστή». Δεν είναι ανάγκη να χρησιμοποιηθεί σαν όχημα ο κάθε ακατέργαστος μόνο και μόνο για να τραγουδάει ένας γνήσιος παιάνας σε μπουζουκομάγαζο , με το όργανο , τις ρουμάνες λουλουδούδες και πάνω στο τραπέζι. Σέβομαι εγώ. Δεν σέβεστε εσείς που σαν μουσείο παρουσιάζετε το έργο;

Βεβαία ο Μίκης μας, πάντα διάλεγε λαϊκούς ερμηνευτές. Ήταν όμως προσεκτικός και δεν θα αναφέρω τώρα τις φωνές ή τους οργανοπαίχτες , διότι θα κουραστούμε. Και η       τον άντρα της , με τους πραματευτάδες που λέει και η παροιμία . Άλλο ασβεστάς , άλλο πυροσβέστης. Άλλο Μπιθικώτσης,  , Καλαντζίδες κι άλλο Trash me κατά Νέα. Για όνομα του Μίκη και για όνομα όλων ημών , που θα πρέπει ν’ ακούμε μια σύνθεση ποιοτική σαν ν’ ακούμε Ντιρλαντά. Έλεος πια. Κι από τη μουσική θα μας κόψετε; Κάνω λάθος ; Περιμένετε τις πωλήσεις και θα δούμε. Αυτός έπρεπε να είναι το όχημα κι όχι ο Μίκης. Σκεφθείτε το!