Στήβεν Αβραμίδης: Η συνέντευξή του στην Κατερίνα Σιδέρη, για το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια»
Ο Στήβεν Αβραμίδης, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου υπάρχει στο τέλος του άρθρου, απάντησε θετικά στην πρότασή μου να συνομιλήσουμε, με αφορμή το πρόσφατο λογοτεχνικό του έργο «γκρίνια» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος και να απαντήσει χωρίς φίλτρα, χωρίς υπαινιγμούς και χωρίς ενδοιασμούς, στις ερωτήσεις που του έθεσα.
Παρακάτω, καταθέτει την άποψη του, μιλά για τα νέα του λογοτεχνικά ταξίδια και καυτηριάζει χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις. Πηγαίος και αυθεντικός, μου χάρισε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, σε μια συνέντευξη που πραγματικά την απόλαυσα.
«Στήβεν, σου εύχομαι τα επόμενα λογοτεχνικά σου ταξίδια να έχουν ούριο άνεμο και να καταφέρεις να μας παρασύρεις ξανά ως συνοδοιπόρους σου, όπως πέτυχες με το βιβλίο σου γκρίνια.
-Το βιβλίο «γκρίνια» αποτελεί το πρώτο σας λογοτεχνικό έργο, το παρθενικό σου ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου. Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη;
Η «γκρίνια» περιέχει κάποιες ιστορίες οι οποίες είναι δημοσιευμένες αρκετά παλιά, όταν έκανα δημοσιογραφία στην εφημερίδα. Άρα αισθάνομαι ότι το βιβλίο, θεωρητικώς είχε ξεκινήσει να δημιουργείται, χρόνια πριν. Σαν μια αδιόρατη σκέψη.
Την εποχή του κορωνοϊού το μόνο που επιτρεπόταν, ήταν να πηγαίνω στη δουλειά και το απόγευμα να επιστρέφω σπίτι. Άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω μια έλλειψη προσωπικής δημιουργίας και ταυτόχρονα αισθανόμουν έναν ανηδονισμό, ένα τέλμα, μια πίεση και ζήτησα τη βοήθεια ειδικού.
Επισκέφτηκα τη ψυχαναλύτρια Μαρία Ρότα, η οποία να αναφέρω ότι έχει γράψει τον δεύτερο πρόλογο και το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, της εμπιστεύτηκα ότι έγραφα κείμενα και με προέτρεψε να τα δει και να τα διαβάσει. Η Μαρία ήταν λοιπόν εκείνη που με παρακίνησε να προχωρήσω στη δημιουργία ενός βιβλίου, τοποθετώντας το σαν στόχο της ψυχοθεραπείας.
Οπότε βάζοντας το σαν στόχο, ήρθε και κούμπωσε με τη σκέψη μου σχετικά με τα κείμενά μου που άλλα δημοσιευμένα και άλλα μη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος ενός βιβλίου. Αυτή είναι η ιστορία της δημιουργίας του βιβλίου.
Να αποκαλύψω στο σημείο αυτό, ότι νονά στου τίτλου του βιβλίου, είναι η Μαρία Ρότα.
-Προσωπική μου κρίση, ο κάθε συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του τολμά και ξεγυμνώνεται, καταθέτοντας στο κοινό ένα κομμάτι της ψυχής του. Ποιες οι προσδοκίες για εσένα, αυτής της κατάθεσης;
Κατάθεση της ψυχής όπως το αναφέρεις, εγώ δεν αισθάνθηκα. Θα το έλεγα κάπως αλλιώς. Πιο ελαφριά. Διατύπωση άλλου οπτικού πεδίου ή κάποιας διαφορετικής γνώμης. Ίσως γιατί το βιβλίο έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται από τον καιρό που έκανα δημοσιογραφία, χρόνια πριν, οπότε κατέθετα αν θέλεις ένα κομμάτι μου σε ένα κοινό το οποίο δεν ήταν μικρό.
Νομίζω ότι κατάθεση ψυχής πιο πολύ κάνω με κάποια τραγούδια τα οποία έχω γράψει και υπάρχουν στο διαδίκτυο. Έχω γράψει τους στίχους σε 24 κομμάτια όπου βρίσκονται στην πλατφόρμα του youtube.
Σαν άνθρωπος δε φοβάμαι να εκτίθεμαι, γι’ αυτό και αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του βιβλίου «γκρίνια», χωρίς άλλη σκέψη. Αν τώρα θέλεις να τα συνοψίσω, θα σου έλεγα ότι βλέπω αυτό το βιβλίο σαν προπόνηση για άλλα μελλοντικά.
-Όπως σου έχω αναφέρει σε πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων, το βιβλίο σου ήταν για μένα γροθιά, μια κραυγή αφύπνισης που επιδιώκει διακαώς να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του σήμερα. Ποιον έχει αποδέκτη αυτή η κραυγή;
Αρχικά να πω ότι το «γροθιά» για μένα είναι αρκετά τιμητικό. Σατιρίζω και καυτηριάζω από την εποχή της εφημερίδας.
Δεν έχω σκεφτεί ότι θέλω να αφυπνίσω κάποιον αλλά οπωσδήποτε θα με ενδιέφερε ένας άνθρωπος ο οποίος έχει την ικανότητα να διαβάζει πίσω από τις γραμμές, ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να σκεφτεί, μπορεί να κάνει συνειρμούς και πιθανός να ήθελε να συστρατευτεί σε κάποιον άλλο διαφορετικό δρόμο της προσωπικής του ζωής όχι υποχρεωτικά πίσω από εμένα, κάποιος ο οποίος θα ήθελε να μην είναι πιόνι του συστήματος, κάποιος που θέλει να ζει αυτοβούλως, χωρίς να έχω στόχο να αφυπνίσω κάποιον.
Ήθελα μονάχα να εκθέσω αυτές τις ιστορίες παλιές και νέες, στην κρίση κάποιων ανθρώπων.
-Οι 18 ιστορίες του βιβλίου είναι προϊόντα μυθοπλασίας ή βιογραφικές αναμνήσεις;
Οι ιστορίες θα μπορούσαν να είναι 500, με τη μόνη διαφορά ότι δε μπορούσε να εκδοθεί ένα τόσο μεγάλο βιβλίο. Επιπρόσθετα, δε θέλαμε τόσο εγώ όσο και ο οίκος να το ‘φορτώσουμε’. Ήθελα να είναι ένα μικρό βιβλίο, που διαβάζεται εύκολα.
Στην ερώτησή σου τώρα, να πω ότι κάποιες ιστορίες είναι προϊόν μυθοπλασίας και κάποιες άλλες τις έχω ζήσει. Την ιστορία με το ταξίδι στο Μαλιακό, την έχω ζήσει, όπως επίσης και την ιστορία με το βιβλιοπωλείο και τον Κουφοντίνα. Τις έχω διανθίσει βέβαια, αλλά είναι βιωματικές ιστορίες.
-Η ιστορία που ξεχώρισα, φέρει τίτλο «πιασμένοι χέρι – χέρι κατεβαίνουμε την κατηφόρα προς την κορυφή». Πιστεύω πως ξεχειλίζει αγνά συναισθήματα, συστολή, νοσταλγία, ρομαντισμό και συνάμα απογοήτευση, αντίφαση και συνειδητοποίηση για την ανιαρή καθημερινότητα μεν, γεμάτη έντονους ρυθμούς δε. Θα ήθελα τα σχόλιά σου.
Είμαι χαρούμενος για αυτήν την ιστορία. Είναι νέα ιστορία, δεν είναι δημοσιευμένη και το πρώτο στιλ γραψίματός της, είναι βαθύτατα επηρεασμένο από ένα βιβλίο που διάβασα την περίοδο του κορωνοϊού, με τίτλο ο ήχος του κώδωνος. Πρόκειται για θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο με επηρέασε με την ατελή του γραφή και άρχισα να γράφω κατά αυτόν τον τρόπο.
Διορθώθηκε στην πορεία για να συμπεριληφθεί στο βιβλίο και μου άρεσε αυτή η ιστορία διότι είναι πρωτότυπη. Η συγκεκριμένη, περιέχει ανατροπές και πρακτικά φανερώνει την πορεία του έρωτα. Την πορεία του ζευγαριού, μέσα από τα χρόνια της συνύπαρξης. Το ζευγάρι παντρεύτηκε, συνυπήρξαν για χρόνια και όταν πια έφτασαν στο βαθύ τέλμα, αναφωνούν το θάλαττα – θάλαττα και μπορούν πλέον να πνιγούν.
Μια ιστορία με τρεις ανατροπές και με χιούμορ, πιο πολύ μπλακ χιούμορ.
-Ποια ιστορία ξεχωρίζεις από το βιβλίο και γιατί;
Δεν έχω κάποια αγαπημένη ούτε θέλω να πω το κοινότυπο ότι όλες είναι αγαπημένες μου, μιας και είναι δικές μου. Δε ξεχωρίζω ιδανικά κάποια. Ξεχωρίζω αυτές που περιέχουν ανατροπή, χρονική ανατροπή ή ανατροπή κατάστασης.
Αν τώρα θα έπρεπε να επιλέξω μία, θα ήταν η ιστορία με την ακροθαλασσιά όπου ο νεαρός, εμπιστευόμενος τον έρωτα καταλήγει να πνιγεί.
-Σε συνομιλία μας έκανες αναφορά στο σίγουρο παιχνίδι που κατέχει το ρεύμα της εποχής και παρασέρνει ηθελημένα ακόμα και την παιδεία. Υπάρχει διέξοδος διαφυγής;
Για μένα προσωπικά υπάρχει. Διότι, αυτό το οποίο κάνω, είναι αυτό που με απομακρύνει από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Αυτό με φέρνει σε άλλη διάσταση και με βοηθάει να απομονώνομαι. Για μένα υπάρχει διέξοδος, δεν ξέρω τι υπάρχει για τους υπόλοιπους οι οποίοι θα πρέπει να διαχειριστούν τις προσωπικές τους καταστάσεις. Ίσως διαφυγή μπορεί να βρίσκουν σε ένα βιβλίο, σε ένα σίριαλ, σε ένα τραγούδι.
Θέλω να πω ότι στον κόσμο, χωρίς να θέλω να τον υποβαθμίσω, υπάρχει ένα σπιράλ καταστροφής. Αν θέλω να μιλήσω ειδικά για τον ελληνικό λαό, αν και γνώμη μου είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να διαχωριστεί με βάση τα σύνορα, για μένα ο λαός είναι ένας, απλώς μιλάει διαφορετικές γλώσσες, αλλά αν θέλουμε να πούμε για τον ελληνικό λαό, βλέπω έναν λαό, ο οποίος δε θέλει να σωθεί. Μόνος του καταστρέφει τις υποδομές του.
Βλέπω έναν λαό, ο οποίος αισθάνεται περήφανος για τρίχες. Βλέπω έναν λαό που δέχεται και χαίρεται να του λένε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά του βιομηχανία. Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν αν ήμουν αποδέκτης αυτής της φράσης. Τι είναι ο τουρισμός; Γκαρσόνια και πόρνες.
Επίσης να πω ότι είμαστε τυχεροί διότι ο Θεός μας έδωσε αυτή την περιοχή της γης με αυτό το κλίμα και εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα; Και από την άλλη πλευρά μιλάμε για ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη, όταν τα καλύτερα μυαλά πηγαίνουν έξω; Πως θα γίνει ακριβώς η ανάπτυξη;
Όταν μιλάς για γκαρσόνια και πόρνες, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τότε γιατί η παιδεία να προχωρήσει; Για ποιο λόγο χρειάζεται η παιδεία; Τα πολιτισμικά μας στοιχεία διδάσκονται; Ή μονάχα ένα προσποιητό χαμόγελο; Αμφιβάλω…
Βρίσκω ότι υπάρχει ένα σπιράλ και σκόπιμα ο ίδιος ο λαός υποβαθμίζει την παιδεία, διότι μια προσπάθεια που θα έπρεπε να την έχει κάνει στα κατάλληλα χρόνια της παιδείας σκόνταψε πάνω στην τεμπελιά του, βασικό στοιχείο του DNA του Έλληνα.
-Ποια τα μελλοντικά σου λογοτεχνικά σχέδια;
Έχω έτοιμη την ύλη για ένα βιβλίο με ποιήματα, όχι με ρίμες, αλλά μοντέρνα ποιήματα. Έχω πρότυπο βιβλίο το οποίο ακολουθώ, σελίδα και ποίημα, έχω μιλήσει με τις εκδόσεις κάκτος αλλά ακόμη δε θα προχωρήσουμε σε κάποια έκδοση και το υλικό παραμένει στις καλένδες.
Επιπλέον έχω ύλη η οποία επαρκεί για 4 βιβλία στο ίδιο στυλ με τη ‘γκρίνια’ και πάλι σε συνεργασία με τις εκδόσεις κάκτος θα προχωρήσουμε προσεχώς, σε έκδοση ενός πάλι σπονδυλωτού βιβλίου με μικρές ιστορίες ανεξάρτητες μεταξύ τους, σίγουρα παραπάνω από 18.
Τέλος, έχω ξεκινήσει ένα σουρεάλ διήγημα με χιούμορ, το οποίο σκοπεύω να αποτελείται από 20 κεφάλαια και έχω ήδη γράψει τα 17.
Δεν ειχα αναφερει μεχρι τωρα τιποτα περι “γκρινιας”.
Δεν θα το παιξω ουτε ειδικος, ουτε γνωστης στο τι κανει ενα βιβλιο να διαβαστει η οχι. Παντα λεω την αποψη μου για αυτο το οποιο διαβαζω η βλεπω αν προκειται για ταινια,ασχετως αν υπαρχουν οι “αρμοδιοι” κριτικοι να επιβαλλουν την αποψη τους !
Να διευκρινισω εδω,πως η αναγνωση του εγινε με τον ιδιο παραδοσιακο τροπο που διαβαζα και τον Φιλαθλο. Αποτελει αλλωστε,μια προεκταση αυτου.
Κοινο γνωρισμα ολων των κεφαλαιων,το “μπουκομα” της ψυχης του καθενος με τα “πρεπει” ,που τον φερνουν σε μια διαρκη περιδινηση που εχει σαν αποτελεσμα το τελικο ξεχαρβαλωμα του μυαλου και κατ`επεκταση του σωματος. Σε μια συνεχη σκεψη λυσης των προβληματων που ειτε εχει δημιουργησει ο ιδιος ειτε του δημιουργησε το περιβαλλον που ζει ,εργαζεται ,πορευεται γενικως.
Μου αρεσε γιατι ειναι καλογραμμενο, με χιουμορ, αλλα ταυτοχρονα σε πικραινει γιατι ειναι σαν να κρατας στα χερια σου αντι του βιβλιου εναν…καθρεπτη !
Πριν το διαβασω,ηξερα πανω-κατω την “γραφη του”, Περιμενω τα επομενα με ακομα πιο καυστικη γραφη .
Θελω να πω εδω ,πως σπανια αγοραζω βιβλια,καλως η κακως . Αν πεσει κατι στα χερια μου και μου κινησει την περιεργεια θα το παω μεχρι τελους ας ειναι και 300 σελιδες. Η “ΓΚΡΙΝΙΑ” ειναι τι πεμπτο βιβλιο που αγοραζω,και μαλλον η νεα αρχη ,εστω και αργα για μια καινουργια συνηθεια ,του διαβασματος. Καλοταξιδο Στηβεν, με την ευχη να εισαι υγιης να τελειωσεις και τα επομενα.Μετα απο λιγο καιρο,θα αναφερθουμε και στα τραγουδια.
ΥΣ . Αφου αναφερομαστε σε βιβλια, ισως να σκουντησεις και τον φιλο σου, να γραψει τα 7 θεατρικα εργα που ειχε στο μυαλο του απο παλια.
Προς Απο το Πριγκηπατο : Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου. Προχωράω αλλά σαν την χελώνα, αφού πήζουμε με τις υποχρεώσεις.
Υγ. Γράφει πυρετωδώς και νομίζω θα το έχουμε το 2023
Από paok Στίβεν καλημέρα.σημερα θα γκρινιάξω.αναρωτιεμαι υπάρχει πιο κάτω;για τους πολιτικούς σίγουρα αλλά για τους ψηφοφορους-λαο;ψειρισαν λέει(αν είναι αλήθεια)την άλλη την βλαμμένη πρώην υπουργό με ηλεκτρονική απάτη.κατι σε θεία άνοιξε από τη ΔΕΗ είμαστε.ο δε άλλος ο γκιζερμες πήγε στη Πέλλα και είπε ότι τα ροδάκινα χαλάνε από τους παγετώνες.και από τα μαμούθ θα έλεγα εγώ τους αρέσουν οι γιαρμαδες.τελικα ρε Στίβεν η ψήφος όλων πρέπει να έχει την ίδια βαρύτητα;
Προς paok : Το θέμα το έχω θίξει παλιότερα με αρθρογραφία. Φυσικά βοή βοώντος ήταν. Κοινώς τρίχες. Αυτό που λες είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της δημοκρατίας.
Βράσε ορυζώνες.
Οι ψήφοι θα έπρεπε να ζυγίζονται όχι να καταμετρώνται» υποστήριζε ο Φρίντριχ φον Σίλερ.
ΑΕΚ Παλαιάς Κοκκινιάς
να θέσω κι εγώ ένα υπαρξιακό να έχω τη γνώμη σας;
Όταν κανείς δε σε ξυπνάει το πρωί,
όταν κανείς δε σε περιμένει το βράδυ,
και όταν μπορείς να κάνεις ότι ότι θέλεις…
πώς το λένε, ελευθερία ή μοναξιά?
charles bukowski
Ο καθενας το μεταφραζει οπως θελει…Αλληγορικα , μαλλον εισαι μεσα στην δυστυχια . Αμα δεν εχεις και λιγο αγχος, “τι νοημα εχει η ζωη “… που λεει και η Πεγκυ ! Θα τα χαρεις αυτα , για 5-7 μερες οταν τις υπολοιπες μερες του χρονου ισχυουν τα ΑΚΡΙΒΩΣ αντιθετα.Κυριολεκτικα, εχουμε την συγκρουση των δυο πρωτων προτασεων με την τριτη που δηλωνει ελευθερια ,αφου αν ισχυουν οι δυο πρωτες δεν σε νοιαζει αν θα φουνταρεις απο τον εβδομο, η απο τη γεφυρα του Ισθμου, η τρακαρεις με τον Προαστιακο ! Μια φορα ,φευγατος εισαι. Διλημματα,που ταλαιπωρουν τους ανθρωπους ,οχι ολους φυσικα. Κατι σαν τα “μεγαλα λογια” που ξεφουρνιζαν κατα καιρους ,”μεγαλοι αντρες” μην μπορωντας να δωσουν λυσεις σε προβληματα και απλα πεταγαν το “μικροφωνο” στους αλλους λεγοντας “δικο σας”….
Προς ΑΕΚ Παλαιάς Κοκκινιάς : Κατ’ αρχήν αδερφέ, ρίξε μια ματιά στην τοποθέτηση του Γιάννη ( Απο το Πριγκηπάτο ). Δεν βρίσκω κάποιο λόγο διαφωνίας.
Αν έρθω σε εμένα, θα σου πω να κοιτάξεις ποιος βάζει το ερώτημα. Εδώ έχουμε τον Μπουκόφσκι, που βάζει ένα ερώτημα όχι διότι τον απασχολεί, αλλά για να ιντριγκάρει. Αν δεν το θέλεις έτσι, ρωτάει αφού άλλα πιστεύει τη νύχτα κι άλλα την ημέρα. Λογικό με βάση τις συνήθειες του.
Αν όμως φύγουμε από τον Τσαρλς κι έρθουμε γενικά στο ερώτημα, τότε θα πρέπει να καταλάβουμε οτι δεν υπάρχει ελευθερία όπως τοποθετούμε τον όρο. Αφού δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει και ελεύθερος επομένως. Στον όρο ελευθερία, όπως το βάζω, δεν κάνω κάποια εξαίρεση. Δεν δέχομαι την ελευθερία δηλαδή κατά 80% ή κατά 99%. Ή είσαι ή δεν είσαι.
Όμως, μπορεί και να βρεις κάποιον ελεύθερο κάπου ή κάποτε στην ζωή σου ( ας πούμε οι ορεινοί Ακαρνάνες την περίοδο 1500 μέχρι 1650, που βεβαίως ζούσαν σαν τα ζώα αλλά ήταν ελεύθεροι ). Αυτός λοιπόν ο ελεύθερος, είναι μία εξαίρεση. Άρα έχει την μοναξιά υποχρεωτική. Σε αυτόν η ελευθερία και η μοναξιά ταυτίζονται. Είναι ακριβώς το ίδιο πράμα. Για να είσαι ελεύθερος είσαι μόνος, αφού όλοι οι άλλοι έχουν ανάγκη να είναι σε κοπάδι, να ακολουθούν κανόνες κι άρα να μην είναι ελεύθεροι. Και φυσικά για να είσαι μόνος ( και πιο πεζά ) είσαι ελεύθερος. Δεν είναι σοβαρό δίλημμα δηλαδή το ευφυολόγημα του Θεού Τσαρλς.
Να πούμε και κάτι μουντιαλικο,αφού η ομαδα μου αποκλειστηκε ,κάτι σαν απάντηση στον Σουαρες περί αδικίας.
“Δεν μας σεβαστηκαν…” δηλωσε αναφερομενος στο πεναλντυ και σε άλλες φάσεις. Θα διαφωνήσω ,και θα ρίξω το φταίξιμο πρώτα στον προπονητή και μετά στους παίχτες. Δεν σεβάστηκαν πρώτιστα οι ίδιοι την Εθνική τους ομάδα.Παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως αυτός,ο Καβανι, ο Γοδιν, ο Κασερες, ο Χιμενεθ, έπρεπε να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους.Όχι να ακυρώσουν τον Αλόνσο,αλλά όταν αυτός “θαλασσοπνιγοταν” έπρεπε να βάλουν μπροστά την εμπειρία και την κλάση τους. Είχαν συνηθίσει τόσα χρόνια με τον μέγα ποδοσφαιροδιδασκαλο Ταβαρεςπου είχε την εμπειρία να βλέπει τι έρχεται ,πριν έρθει.
Αγαπητέ Σουαρες,η Εθνική Ομάδα σας,πάντα ήταν τριτη-τετάρτη,πίσω από Αργεντινή και Βραζιλία,και υπάρχουν σοβαροί λόγοι για αυτό.Πληθυσμιακά,υστερειτε των δυο άλλων χωρών,οπότε είναι χαμηλή η ποσόστωση που αναλογεί σε μεγάλους παίχτες.Δεν είναι κανόνας,αλλά ισχύει.Το κυριότερο όμως είναι,πώς ενίοτε “πουλαγαν” πολύ περισσότερο οι άλλες δυο χώρες.Καλλιεργήθηκε από τους Ευρωπαίους μια εικόνα για τους παιχτες απο Βραζιλια και Αργεντινη,πως μετα τον Παπα ειναι αυτοι ?Οχι αδικα,αλλα μεγιστοποιηθηκε εδω και δεκαετιες κι αντε να το μαζεψεις. Με την αγνοτητα χαρακτηρα,με το περι δικαιου αίσθημα που σας χαρακτηρίζει σαν χώρα και σαν παίκτες,ποτέ δεν θα είχατε την εύνοια του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου.Αν σας υποστηρίζει ο κόσμος εκτός Ουρουγουάης,είναι ακριβώς αυτά τα παραπάνω.Είστε μαχητές,παίζετε ακόμα σχεδόν αλανιαρικο ποδόσφαιρο,και τουλάχιστον για μένα από όσο σας θυμάμαι είμαι ευχαριστημένος,αν και οι δυνατότητες σας είναι για παραπάνω.Προς το παρόν με αυτά,αργότερα θα γράψω και για τον Ταβαρεςαυτον τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ.
Προς Απο το Πριγκηπάτο : Δυστυχώς Γιάννη μου, όπου φτωχός κι η μοίρα του. Φυσικά δεν θα περίμενα και τίποτε περισσότερο από την ομάδα μας ακόμη κι αν προκρινόταν. Αλλά το να μην κερδίζεις ΕΣΥ την Κορέα και μετά να ψάχνεις αδικίες και στησίματα από τους γύφτους τους Πορτογάλλους, μέσα κι η Φιφα, είναι κωμικό όταν λέγεσαι Σοάρες. Εδώ μέτρησε το γκολ της Ιαπωνίας…..
Ειμαι σχεδον σιγουρος.πως με Ταβαρες στον παγκο,αυτα τα καραγκιοζιλικια μετα το χαμενο πεναλντυ και στο τελος του αγωνα δεν θα γινοντουσαν .Η θα ηταν πολυ μικροτερης κλιμακας ( εκει παει το σχεδον). Οταν στον πρωτο αγωνα,εισαι ανυπαρκτος,η τελος παντων κατω των προσδοκιων που εσυ εχεις δημιουργησει,τοτε ειναι φυσικο να σου φταιει και το χορταρι γιατι ειναι πρασινο.
Ενας Ταβαρες ,κραταγε μια ολοκληρη χωρα,ποδοσφαιρικα μιλωντας, σε ενα υψηλο επιπεδο .Ισως γιατι κι ο ιδιος ειναι μαχητης, πρωτα της ζωης. Με μια εκφυλιστικη νοσο να τον τρωει ,οτιδηποτε “καραγκιοζιλικι” και να εκανε θα το περναγαν στα ψιλα. Δεν εδωσε διακαιωμα σε κανεναν και ποτε γιατι πραγματικα ηταν κυριος . Απο παλια ,δασκαλος ηθελε,πιεζε, για γνωση τους μαθητες του,οπως εβλεπε και τους παικτες της εθνικης. Ο ανθρωπος στην Ουρουγουαη, ειναι μια ολοκληρη ιστορια και ζωντανη μαλιστα. Χαιρει ακρας εκτιμησης απο ολους . Καπετανιος σε φορτηγο,μας ελεγε πριν καμια δεκαρια χρονια, πως σε συναντησεις παικτων,τους πιεζε να ασχοληθουν με τα αρχαια Ελληνικα για να υπαρχει ακομη μεγαλυτερη καλλιεργεια της σκεψης που θα τους βοηθησει στην πιεση ενος αγωνα. Φιλια μεγαλη με τον καπετανιο,υπαρχουν κι αλλες μικροιστοριουλες ,αλλη φορα. Ειναι μια μεγαλη προσωπικοτητα της Ουρουγουαης,αυτης της μικρης κουτσουλιας στον χαρτη της Λατινικης Αμερικης,που παντα κι οχι μονο ποδοσφαιρικα ηταν στην σκια των δυο μεγαλων ,Βραζιλιας και Αργεντινης ,αφου δεν υπηρχε κατι αξιολογο προς εκμεταλευση απο τους μεγαλους …..
…Και ηρθαν ετσι τα πραγματα ,θα δουμε Αργεντινη – Ολλανδια .Κι οταν μιλαμε για τετοιο ματς παντα θυμομαστε …παραταση,δοκαρι, Κεμπες κι ολα τα δημοκρατικα στοιχεια αυτου του παιχνιδιου. Παντως,να πανηγυριζουν οι Αργεντινοι με αυτο τον τροπο που απεκλεισαν τα Καγκουρο…! Αν περασουν τους Ολλανδους,λεω αν γιατι δεν το βλεπω,τι θα κανουν? Τεραστια η πιεση που νιωθουν ,αλλα ρε παιδια Αργεντινη εισαστε ,θελει και λιγο “μαζεμα” το πραμα…
@ Προς Από το Πριγκιπάτο.
1. Στο Μοντεβιδέο υπάρχουν πολιτιστικοί σύλλογοι που ασχολούνται με την Ελλάδα και τα μέλη τους μιλούν Ελληνικά.
2. Σ ένα παιχνίδι πολλά μπορούν να γίνουν (να αποκλειστούν και οι Ιταλοί απο τους Σκοπιανούς μέσα στην Ιταλία) αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Βραζιλιάνοι ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ την Ουρουγουάη αντίπαλο. Και η ΦΙΦΑ δεν διαφέρει από την ελληνική πραγματικότητα. Κούρασε πια το διεθνές κατεστημένο. Από το 1954 στον τελικό της Βέρνης.
3. Το 1978 μικρός, είχα τέτοια στεναχώρια από το δοκάρι του Ρέζεμπρυγκ που ο πατέρας μου στο τέλος μου είπε ” μη στεναχωριέσαι εάν έμπαινε γκολ μέχρι τώρα θα παίζανε για να ισοφαρίσει ο Βιντέλα “.
Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως θυμάμαι και ένα άλλο νοκ — άουτ στην Αμερική που οι Βραζιλιάνοι κέρδιζαν στο ημίχρονο 2-0 και όταν ο Μπερκαμπ τους έκανε 2-2 έπαθαν γαστρεντερίτιδα και ήταν έτοιμοι για ντόρτι. Από την δύσκολη θέση τους έβγαλε ο βοηθός αφήνοντας τον Μπεμπέτο 30 μέτρα offside.
Πάντως να ομολογήσουμε ότι το πολιτιστικό επίπεδο στην Βραζιλία έχει αναβαθμιστεί αφού μετά την 7άρα από τους Γερμανούς δεν αυτοκτόνησε κανείς.
Δεν εχουν μεινει και πολλοι πλεον. Ενας απο τους λιγους σοβαρους που ασχοληθηκαν
με το ελληνικο ποδοσφαιρο πουλησε την ομαδα και ειλικρινα,αν και στεναχωρηθηκε, μαλλον “απελευθερωθηκε” απο την γαγγραινα.
Γιατι γαγγραινα ειχε καταντησει η ομαδα τα τελευταια χρονια,στα χερια αυτων που ειχαν αναλαβει να “σπρωξουν” την ομαδα,αφου ο Κωστουλας δεν ηταν πλεον “ικανος” να σταθει μεταξυ Μποροβηλων,Κομποτηδων και αλλων δημοκρατικων δυναμεων. Δεν το χει ο χαρακτηρας του. Πως βρεθηκαν οι Πολωνοι εκει ,ποιος εκανε το κονε και γιατι αυτοι κι οχι καποιο αλλο γκρουπ ,δεν ειναι της παρουσης και δεν ενδιαφερει πολυ. Υπαρχουν καποιες εκκρεμοτητες ακομα ,σοβαρες θα ελεγα, αλλα μαλλον δεν θα ειναι εμποδιο απο την πλευρα του Κωστουλα.Αυτοι που κλαινε με μαυρο δακρυ,ειναι οι “διαχειριστες” μεχρι τωρα, αλλα θα την βρουν την ακρη με τους καινουργιους. Αλλος ενας ΚΥΡΙΟΣ ,εγκαταλειπει το ελληνικο ποδοσφαιρο.
@ hokan
Λενε πολλοι, πως η Βραζιλια του `70 ηταν η καλυτερη ομαδα.Δεν εχω αποψη ,αφου δεν την εχω δει . Μονο σε κατι αφιερωματα και βιντεακια .Επειδη δεν μου αρεσει να μηδενιζω,να πω πως εχει στιγμες που κανουν παπαδες και καρδιναλιους στο χορτο. Δεν χωραει αμφισβητηση .Αλλα οσο περνανε τα χρονια ,τοσο πιο κλαψομουνηδες γινονται. Εχει βγαλει κορυφαιες μοναδες ,αλλα σαν συνολο αν δεν ειχε και λιγο “ουριο ανεμο” θαχε γραψει περισσοτερες μαυρες σελιδες στην ιστορια της. Απλα, πουλαει περισσοτερο για αυτο και εχει τα περισσοτερα πρωτοσελιδα στα μανταλακια. Κοιτα,ειναι και τι γουσταρει να βλεπει κανεις στο χορτο. Να χα 10 ματια να βλεπω Ροναλντο τον οριτζιναλ,Ροναλντινιο,Ρομπερτο Καρλος,Καφου κλπ, αλλα τον Ρομαριο δεν τον πηγα κατω με τιποτα.
Δεν γουσταρα που εφαγαν 7 ,γιατι τα φαγαν απο τους ναζι.Αν τα ετρωγαν απο αλλους θα το ευχαριστιομουν.Δεν μπορεις να ταχεις κι ολα !
Πιστευω πως η Ολλανδια ,εχει τα φοντα για νικη .Δεν ειναι υπερομαδα ,ουτε καν πλησιαζει την δοξα του παρελθοντος,αλλα αν εχει απνοια,που δεν το βλεπω,μπορει να το παρει το ματς. Αν προηγηθει νωρις και εκνευριστουν οι Αργεντινοι,τοτε ολα ειναι πιθανα. Αλλα βεβαια,θα ειναι και η τελευταια τους νικη σε αυτο το μουντιαλ……
.”Δεν κάνει καλό μόνο στην ομάδα ο Αλμέιδα, κάνει σε όλο το club. Κι όταν ο Μελισσανίδης πείθεται για έναν άνθρωπο, είναι απίθανο οποιοσδήποτε άλλος να διαταράξει αυτή τη σχέση. Εκεί ακριβώς είναι όλο το ζουμί για την επόμενη μέρα της ΑΕΚ.”
Καλησπέρα,πριν κάτι μέρες διάβασα ενα αρθρο του Αρναούτογλου που έκλεινε με τον παραπάνω τρόπο.Παραξενεύτηκα είναι η αλήθεια με τον συγκεκριμένο επίλογο,αλλά σήμερα ήρθε και έδεσε με αυτά που διάβασα στο “αδερφό” sportstriunfo.
Αν όντως υπάρχει σχέδιο αποδυνάμωσης του Αλμέιδα,επ’αφορμή
τους τραυματισμούς,τότε είμαστε αξιοι της μοίρας μας….
Ότι πιο αμπαλό και ατεχνο ήταν η Ολλανδία. Μιλάμε για κατάντια. Άμα ζούσε ο Κροιφ και η τότε παρέα του, θα τους εστελνε σε κάνα ξερονήσι σε κάποια αποικία. Πάμε και στους απαράδεκτους Αργεντινους, που τάραξαν στην κλωτσιά τους πάντες και τα πάντα και στο τέλος τα είχαν και με τον Λαοθ. Δεν κοιτάνε που παραλίγο να έχαναν δικό τους παιχνίδι γιατί άρχισαν τις συνήθεις ΜΑΛΑΚΙΕΣ τους, όπως κάνουν μια ζωή. Και ζητάει τα ρέστα ο Μεσι από τον Φαν Γκααλ. Οι άνθρωποι είναι ανισορροποι σαν τους γείτονες τους τους Βραζιλιάνους που έχουν γίνει οι χειρότεροι κλαψομουνιδες. Σπίτι σας και με το καλό να έρθουν για παρέα οι Αργεντινοι. Σας κυνηγάει το ευρωπαϊκό κατεστημένο καραμαλακες, γιατί σας κοιτάνε και θέλετε φάουλ. Τάκλιν στην καρωτίδα εσείς, και αναρωτιέστε τι κάνατε!Πιο γαμημενη νοοτροπία δεν νομίζω να υπάρχει στον πλανήτη.