Τώρα, ρε Αβραμίδη, και μ’ αυτό το ματς ασχολείσαι; Θάταν μια ερώτηση.
Καθόλου σωστή, θα απαντούσα. Αν δεν έπρεπε να ασχοληθώ, θα μπορούσε η ΕΠΟ να έχει πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια στην ατζέντα της για τον θεσμό του κυπέλλου. Από την στιγμή που η ομάδα μας έπεσε με την Κηφισιά, πρώτον κάθισα να το δω και δεύτερον να τιμήσω τον αντίπαλο. Και καλή ομάδα έχει, και μπόλικους Αεκτζήδες οπαδούς.
Αν όμως ήταν μια καλή προπόνηση για τους παίκτες μας, έτσι κι εγώ άρχισα να ζεσταίνομαι κειμενικά για την συνέχεια. Και λόγω της χαλαρότητας γενικώς, κι η κριτική θάναι πιο πολύ περιγραφική.
Ειλικρινά δεν περίμενα αυτήν την ενδεκάδα. Περίμενα τον ρόμβο, όπως και την προστασία κάποιων που χτύπησαν ή δεν ήρθαν εγκαίρως, αλλά ήταν έκπληξη το πώς κατέβηκε η ομάδα. Δηλαδή με την τοποθέτηση του Μάνταλου στα αριστερά και με τον Φράνσον πίσω από τους επιθετικούς. Θα μου πεις και τι να έκανε; Βρε δεν είπα ότι κακώς τα έκανε. Απλά αυτό δημιούργησε μια ανακατοσούρα στην ανάπτυξη, όσο κι αν ο Αλμέιδα άλλο ήθελε να δει.
Τον Βαν Φέερτ πλέον στην επίθεση, τον Αραούχο σχεδόν δίπλα του και τον Γκαρσία στα δεξιά. Αυτό θα παίξει μέχρι να πάρει άδεια να παίξει στην θέση του Ελίασον ο Φερναντές. Έλα όμως που έφευγε ο Αραούχο και πήγαινε στα πλάγια, κι ο Μάνταλος δεν ήξερε που παίζει. Σε έναν πολύ αδύνατο ρόμβο για κανά μισάωρο.
Με κακό ρυθμό, με μπλοκαρισμένο σύστημα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν πολύ καλά τοποθετημένος αμυντικά, ενώ όταν χρειαζόταν έριχνε και ξύλο, και που έψαχνε πολύ καλά κάποια σωστή αντεπίθεση. Αυτό για κανά μισάωρο. Διότι μετά μίλησε η διαφορά της ατομικής ποιότητας και η ΑΕΚ σε ρυθμό πλήρως ξεχαρβαλωμένου ρελαντί, τελείωσε το παιχνίδι από το πρώτο μέρος. 0-2 με γκολάρα Γκαρσία και πέναλτυ του Ολλανδού.
Τι να περιμένεις μετά; Εντάξει ρε φίλε. Και τι μπορείς να περιμένεις από ένα παιχνίδι με την Κηφισιά που μάλιστα έχει και ρεβάνς; Μόνο ατομικά πλέον χαρακτηριστικά, διαχείριση του αποτελέσματος και του χρόνου, και πιο πολύ rotation για παίκτες που είχαν μπόλικη χρονική αποχή. Μπάχαλο δηλαδή, αλλά απόλυτα λογικό.
Τακτικά μιλάω. Διότι το παιχνίδι στο δεύτερο μέρος ήταν καλό αν ξέχναγες ονόματα και σκορ. Είχε ρυθμό, ανεβοκάτεβασμα της μπάλας, ευκαιρίες κι αρκετές καλές προσπάθειες. Οπότε σε κράταγε να το βλέπεις ευχάριστα. Και να χαμογελάς με το βάθος στο ρόστερ κι αυτά που έρχονται, που θα ενισχυθούν και με σοβαρές επιστροφές αλλά και μεταγραφές.
Να πούμε κι άλλα; Ας πω μόνο την πολλή καλή παρουσία του Μήτογλου, του Γιόνσον, του Γκαρσία και του Μάνταλου. Να γκρινιάξω και λίγο; Λίγο ρε φίλε. Ο Σιντιμπέ δεν πρόκειται να γίνει ο παλιός. Είναι εντελώς σακαταμένος. Δεν πειράζει. Προχωράμε μόνο με συγχαρητήρια.
