Όλα τα περίεργα συμβαίνουν πλέον. Εμείς πανηγυρίζουμε σήμερα, ημέρα μνήμης. Ακόμα κι εγώ βάζω την αφεντομουτσουνάρα μου μαζί με τον Σπύρο. Φυσικά πανηγυρίζουμε για το πρωτάθλημα και πάμε για έναν απολογισμό πριν καν τελειώσει η σαιζόν. Πού τι να ψάξουμε να βρούμε; Όλα τόσο γνωστά και τόσο εξόφθαλμα…
” Ο σεβασμός μου για τον αντίπαλο, είναι να μπω στο γήπεδο και να τον ισοπεδώσω “. Τι φράση είναι αυτή; Τι είπε ο Αλμέιδα; Τι τρομερή κουβέντα !. Πόσο διαφορετικός σε νοοτροπία από τον Φάντροκ, που θυμάμαι εγώ, κι από τον Μπάγιεβιτς, που τον θυμούνται και μπόλικοι αναγνώστες. Πόσο γεννημένος νικητής ! Πόσο παθιασμένος για να πεθάνει για έναν έρωτα ! Πόση μπαλαδόρικη κουβέντα είναι αυτή !
Του ανθρώπου που θυμίζει συνένωση στο πρόσωπο του, των συγκεκριμένων προκατόχων του. Του Φάντροκ με την άριστη φυσική κατάσταση και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που έπνιγε τον αντίπαλο. Του Μπάγιεβιτς με την μεθοδικότητα και τον υπολογισμένο σχεδιασμό της λεπτομέρειας μέχρι αηδίας. Αυτό θύμισε ο Αλμέιδα φέτος. Να συγκεντρώσει όλα αυτά τα στοιχεία και να βάλει κι άλλα. Ποια; Την τρέλα του. Το πάθος του. Την λατινοαμαερικάνικη κουλτούρα του. Και κύρια τον συναισθηματικό τρόπο δουλειάς του ( τον είδαμε στην λεωφόρο στον πρώτο γύρο που πήγαμε να διαλυθούμε αφού δεν πίστευε ότι η ομάδα του μπορεί να χάνει από ένα καφενείο, ματς που το θεωρώ από τα μεγάλα ατοπήματα του ). Ναι αγαπητοί. Αν ψάχνουμε τον πιο πολύτιμο φέτος στην ομάδα μας, δεν πρέπει να κοιτάμε αθλητές. Ο κορυφαίος ήταν ο Αλμέιδα.
Για να γυρίσουμε μια χρονιά πριν. Αποκλεισμένοι από την Ευρώπη. Σχεδόν όλοι οι παίκτες απαξιωμένοι ( πρώτος εγώ απαξίωνα ). Λόγω της απαξίωσης να ψάχνουν να φύγουν. Ο κόσμος μας στα πρόθυρα της τρέλας. Η απογοήτευση στα κόκκινα σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι κι ο Μελισσανίδης αποποιείτο τις ευθύνες του κι έφευγε από το γήπεδο αν δεν έκανε ντου στα αποδυτήρια. Δεν μιλάμε για μπουρδέλο. Μιλάμε για νεκρό στην κάσα.
Κι ήρθε ο Αλμέιδα. Για την τρέλα του να δουλέψει στην Ευρώπη. Να πετύχει σε μικρή κατηγορία και μετά να φύγει για μεγαλύτερο και καλύτερο πρωτάθλημα. Κι ήρθε για να δουλέψει. Πολύ. Κι όχι στην προπόνηση ή στην ανάλυση των αντιπάλων μόνο. Ήρθε κι άρχισε να αναλύει την ψυχολογία της ομάδας διαβάζοντας την ιστορία της. Κι άρχισε να πιάνει τις ρίζες και την προσφυγική ηττοπάθεια αυτής της ομάδας. Από το απλό ball boy μέχρι τον αρχηγό Μάνταλο και μέχρι τον τελευταίο χαπακωμένο στο πέταλο. Κι άρχισε να χτίζει φιλοσοφία και ψυχολογία. Μάλλον το πιο δύσκολο από τα διδάξει σε παίκτες κάποιο πρεσάρισμα ή κάποιον αυτοματισμό.
Και δεν μακρυγορώ. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της ομάδας χωρίς νομίζω αντίρρηση. Μελισσανίδη είχαμε και πέρσι. Αλμέιδα δεν είχαμε. Που τους έμαθε τα απλά : Ποιός είναι ο αντίπαλος; Ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ. Δηλαδή; Τι είναι αυτοί; Ρε άντε μπείτε μέσα και γαμείστε τους. Με σεβασμό όμως. Δεν θα τους το πούμε. Δεν θα προκαλέσουμε. Θα δημιουργήσουμε πρώτα θαυμασμό για την ομάδα μας στα μεταξύ μας παιχνίδια και μετά θα τους αφήσουμε στην μίζερη μεγαλοσύνη τους. Κάτι σαν τον τέως βασιλιά μας που πήδηξε την Βουγιουκλάκη ή το ανάποδο. Όποιος θέλει κατανοεί ποιός πήδηξε ποιόν. Θα μπαίνουμε στα γήπεδα τους για να κερδίσουμε. Θα τους το λέμε κι από πριν. Πόσα χρόνια είχαμε να το δούμε αυτό από την ΑΕΚ;
Για μια χρονιά, που για τον οποιονδήποτε νορμάλ Αεκτζή, η ΑΕΚ του χάρισε τρομερές κι ιστορικές στιγμές. Κάθε αγώνας και πάρτυ. Να υπάρχει προσμονή κι ανυπομονησία για τον επόμενο αγώνα. Για τον Αεκτζή που ξαναζεί την τομή στην ιστορία, που έγραψαν παλιά ο Φάντροκ κι ο Μπάγιεβιτς. Να ξαναβλέπει μια ομάδα κομπιούτερ, που δεν έχει κανέναν υπεραπαραίτητο, αλλά όλους στην τσίτα κι όλους να θέλουν να χύσουν αίμα για την ομάδα και για τον προπονητή τους. Διότι έβλεπαν να μην είναι παραγκωνισμένοι αλλά πάντοτε υπολογίσιμους ( φυσικά έχουν γίνει και λάθη αλλά δεν είναι του παρόντος ). Και να δίνει κουράγιο στην διοίκηση που από ένα σημείο και μετά, πίστεψε κι αυτή ( ναι, στην αρχή δεν πίστευε ).
Αυτός ο Αλμέιδα ο φετινός, που έκανε πραγματικότητα την παιδική του ηλικία κι αισθάνθηκε ότι έχτισε μια αμφίδρομη σχέση με την ΑΕΚ. Σε έχω ανάγκη αλλά με έχεις κι εσύ. Και που οι δηλώσεις του για την ομάδα, απλά δεν έχουν καταγραφεί ξανά στην ιστορία : Η ΑΕΚ ΗΤΑΝ Ό,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΘΑ ΥΠΕΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ. Θυμίζει Μπάγιεβιτς; Σίγουρα στην λατρεία του κόσμου. Όχι στον πλούτο των συναισθημάτων του. Κι όταν φύγει ο Αλμέιδα για το καλύτερο πρωτάθλημα, θα φύγει αγκαλιά με τον κόσμο της ΑΕΚ και με τις ευχές του. Και θα φύγει για ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Δεν θα φύγει για την ίδια τρούμπα και μόνο για τα λεφτά πουλώντας την ψυχή του στο διάολο. Αυτό το υπογράφω. Και το έχει δηλώσει αλλού κι ο ίδιος : Αν δεν γνωρίζεις καλά σε ανθρώπινο επίπεδο τον συμπαίκτη σου, πώς θα ρισκάρεις το πετσί σου γι’ αυτόν στο γήπεδο;
Υπάρχει κάτι άλλο; Φυσικά. Υπάρχουν και οι παίκτες. Υπάρχει μαέστρος χωρίς όργανα; Κορυφαίος; ΠΙΝΕΔΑ. Ο παίκτης παντού και σε όλες τις θέσεις. Μουντιαλικός ( 1 ).
Οι πυλώνες : Ο δεν μασάω : ΒΙΝΤΑ. Για ελάτε. Από ποιόν θα χάσω; Ναι, Θύμισε Γκαμάρα σε κάποιες κινήσεις του και θύμισε τον πραγματικά ανένταχτο όταν σάλπιζε την αντεπίθεση. Μουντιαλικός ( 2 ). Ο δεν κουράζομαι : ΣΙΜΑΝΣΚΙ. Φέρτε χιλιόμετρα να φάω. Μουντιαλικός ( 3 ). Το τανκ : ΑΜΡΑΜΠΑΝΤ. Ρίχτε με κάτω αν μπορείτε. Γαμώ και χαμογελώ. Αδερφός Μουντιαλικού. Βιονικός : ΧΑΤΖΗΣΑΦΙ. Τι άλλο να δείξει για την θέση αριστερά αλλά κι όλα τα άλλα στην δημιουργία το κέντρο ή στα χτυπήματα τα ελεύθερα; Χωρίς αλλαγή στην θέση του. Μουντιαλικός ( 4 ). Φυσικά και η αλλαγή του, ο Μοχαμαντί, Μουντιαλικός ( 5 ) κι αυτός.
Οι ρολίστες : Γιόνσον, Μουκουντί, Γκατσίνοβιτς, Γκαρσία. Οι δύο από τους τρεις σχεδόν Μουντιαλικοί – και βάζω μόνο έναν στην κατάταξη ( 6 ).
Το διαμάντι ( και βουλώνω το στόμα μου ) : Τσούμπερ με πόσους βαθμούς κερδισμένους όταν η ομάδα έμοιαζε χαμένη. Μουντιαλικός ( 7 ), άσχετα αν δεν πήγε.
Ο αναγεννημένος : Μάνταλος μαζί με τον Ρότα και τον Αθανασιάδη.
Δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Κυρίως δεν θέλω να το κάνω με τον Ελίασον και τον Μήτογλου ή τον Τζαβέλα. Γράφω για τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς για τους παίκτες όπως τους είδα. Αν θέλω να μιλήσω για τον Αλμέιδα, ξέρω πού έχτισε : Πινέδα, Βίντα, Μουκουντί, Σιμάνσκι, Γκαρσία. Λέμε για τα μπετά. Τα οποία όμως χρειάζονται εργολάβο. Κι αυτόν τον ρόλο τον πήρε ο αρχηγός μας, πρόθυμος να ξεκουράσει τον Μάνταλο, αφού κι αυτός κουβαλάει την ίδια τρέλα με τον Αλμέιδα. Φυσικά μιλάω για την καρδιά μας μέσα στην ομάδα, που λέγεται Αραούχο. Η γνήσια αυταπάρνηση του εγώ για την ομάδα. Η μετενσάρκωση του Αλμέιδα αγωνιστικά.
Θυμάστε την ΑΕΚ πέρσι; Καλύτερα που δεν την θυμόμαστε ή χειρότερα; Όπως το δεις. Εγώ λέω να θυμάσαι την ιστορία για να ξέρεις τι βλέπεις στο μέλλον. Ένα νέο παιδί, δεν ασχολείται. Αυτό το παιδί που είδε την ΑΕΚ φέτος – ας πούμε σε ηλικία 8 με 10 ετών – τι να την κάνει την ιστορία; Γιατί να χρειαστεί να θλιβεί; Είδε αυτό το θαύμα, κατάλαβε γιατί είναι ΑΕΚ και συνεχίζει με τον δικέφαλο αγκαλιά. Εντάξει να την ξέρουμε την ιστορία αλλά όχι ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και χωρίς αυτήν ( όρα πλανηταρχία ).
Υγ1. Οι αριθμοί για τους Μουντιαλικούς μπήκαν επίτηδες για να δείξουμε ότι η διοίκηση έκανε επενδύσεις. Άρα για να δείξουμε το πολύ μεγάλο έργο της κι ότι κατάλαβε ότι μαλακιζόταν τα προηγούμενα χρόνια. Είπαμε αμφίδρομη σχέση. Τι να κάνει ο Αλμέιδα χωρίς παίκτες; Τι να κάνουν οι παίκτες με κάποιον Γιανίτση; Πώς να πας στα μπουζούκια χωρίς λεφτά ( μόνο ο Μπισμπίκης το μπορεί για τους γνωστούς λόγους της κακομοίρας );
Υγ2. Το νταμπλ το θεωρώ σίγουρο. Κι έχω δει και το παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ θα είναι καλύτερος σε κατοχή αλλά η ΑΕΚ θα κερδίσει. Πρέπει και να βοηθήσουμε και τον Πειραιά σε κάποια ανοικοδόμηση, πέραν της διακαούς επιθυμίας της ΑΕΚ. Είναι πολλά τα χρόνια…
Υγ3. Πηγαίνουμε για τρία πρωταθλήματα σερί. Πηγαίνουμε για το παλιό όνειρο του εγγυητή που χάλασε η φυλακή του και ο Μπάγιεβιτς.
Εγραφα προχθες πως MVP ειναι ο Αλμειδα. Για τους λογους που αναφερεις παραπανω και για το γεγονος πως εφερε στα συγκαλα του τον Μελ. Με την τρελα του, με την γυαλαδα στο ματι του, ειδε ο Μελ. πως κατι παει καλα με αυτον οποτε τον στηριξε οπως ομως ηθελε ο Ματιας. Χωρια, οτι τον εχει καυλωμενο για τα επομενα δυο-τρια χρονια με την ομαδα, τωρα στα 70+ ! Λιγο το`χεις?
Στηβ
Οταν μιλάς στη ψυχή “πλανευεις” το μυαλό.
Εγω θα ελεγα το εξης με αυτην την ΑΕΚ:και που να δεις τι σου χω για μετα!
Πραγματικα ητανε ο Αλμειδα ο MVP τις ομαδος αυτος ο οποιος δεν μασαει,δεν ειναι χεστης να αλλαξει το παιχνιδι του και να το προσαρμοσει επανω στου αλλου.Η αμυνα ξεκινουσε απο την επιθεση.Οπως και ρητη εντολη το χτισιμο τις επιθεσης να ξεκιναει απο πισω γι αυτο εβλεπες τον αθανασιαδη να δινει την μπαλα ΠΑΝΤΑ στην αμυνα και οχι γιομα μεσα ακομα και οταν κινδυνευαμε να την χασουμε στην αμυνα.
19η Μαΐου: Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων
Προς ΑΕΚ LFC : Ε βέβαια. Πηδάς πανεύκολα μια γκόμενα όταν της πηδήξεις πρώτα το μυαλό.
Περίμενα να το κάνεις μετά τον τελικό, αλλά έχεις, έχουμε επηρεαστεί από τη νοοτροπία Αλμέιδα και δεν χαμπαριάζουμε.
Ακρογωνιαίος λίθος ο Πρόεδρος. Αυτός που δικαίως λοιδορήθηκε τα τελευταία 4 χρόνια. Τίποτα από όσα είπαμε και γράψαμε εναντίον του δεν ήταν άδικο και δεν διαγράφεται. Άλλος μέχρι πέρυσι, άλλος φέτος. Ο Μελισσανίδης αποφάσισε να ξεβρωμίσει την ΑΕΚ από το χαμηλότερο στρώμα. Δεν θα γράψω ονόματα, αλλά μιλάω για 3 συγκεκριμένα άτομα που έδιναν τα πάντα. Όχι, ο Δημητριάδης δεν ήταν ένας από αυτούς. Μεγάλοι ρουφιάνοι, σκουλήκια που επιβίωναν στους διαδρόμους, πούλαγαν στη μαύρη αγορά υλικό της ομάδας και τροφοδοτούσαν τους ΑΡΔ με όλες τις λεπτομέρειες. Ακολούθως και απόρροια της συμφωνίας με τον Αλμέιδα, έδιωξε τους Έλληνες που επιβίωναν στο τεχνικό τιμ ανεξαρτήτως προπονητή. Στην κρίσιμη καμπή, στο τέλος, διασφάλισε ότι θα παίξει απεναντι στον ΠΑΟ ο ΟΣΦΠ.
Συμφώνησε λοιπόν με τον Αλμέιδα και δέχθηκε να φέρει όλους τους συνεργάτες του. Του έδωσε τα κλειδιά όμως μιας και το ίδιο είχε κάνει με τον Καρντόσο, μόνο που τότε γύριζαν στα αποδυτήρια και οι άλλοι.
Ο Αλμέιδα ήταν αυτός που ψάχναμε να ακουμπήσουμε, να αγαπήσουμε, να γίνουμε ένα. Θα το ξαναπώ. Δεν είναι λάθος η προσωπολατρεία. Δεν βάζουμε κανένα πρόσωπο πάνω από την ΑΕΚ, απλά λατρεύουμε αυτόν που είναι υπεύθυνος για την ευτυχία της ΑΕΚ μας. Ναι, αγαπάμε την ομάδα μας περισσότερο απ’ ότι οι άλλοι. Δεν αγαπάμε τους τίτλους με κάθε τρόπο, θέλουμε να βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο, φουσκώνουμε από περηφάνια όταν μας αναγνωρίζουν όσοι έχουν ελάχιστο μυαλό και αξιοπρέπεια.
Ο ΜΑΤΙΑΣ, λοιπόν, είναι η αρχή και το τέλος του αγωνιστικού θαύματος. Ήρθε νωρίς, έζησε το μαρτύριο της ΑΕΚ, είδε τους αντιπάλους της και ήξερε πώς να δουλέψει. Ένιωσε την αύρα και αυτό του έδωσε δύναμη και κουράγιο γιατί και αυτός έψαχνε ένα οργανισμό που θα διοχέτευε το πάθος, τις αρχές του και θα του επέτρεπε να εκτελέσει το πλάνο του χωρίς συμβιβασμούς και δεύτερες σκέψεις. Ζήτησε από την αρχή, τον Πινέδα, (3) ΧΑΦ και (2) ΣΤΟΠΕΡ. Ένα από τα ΧΑΦ ήταν ο Χουάνγκ στη θέση του οποίου τελικά δέχθηκε τον Γκατσίνοβιτς άσχετα αν τον χρησιμοποίησε αλλού. Είδαμε από το πρώτο φιλικό με την Γκενκ και σε όλα τα επόμενα, ίδιες βασικές αρχές. Δεν χρειάζεται να ανατρέξω στα γραπτά μου εδώ για εκείνη την περίοδο. θυμάμαι πολύ καλά ότι δήλωνα συγκρατημένα αισιόδοξος και όσο ξεκάθαρα έβλεπα την προσπάθεια της ΑΕΚ να παίξει άμεσα, γρήγορα, κάθετα αντί του αργού παθητικού, παράλληλα, πίσω και πάλι το ίδιο. Εμφανής ήταν και η προσπάθεια του πρέσινγκ. Στις πρώτες αγωνιστικές δοκίμασε τους 3 πίσω, δεν δούλεψε, δεν μπορούσε να παράγει η ομάδα και ευτυχώς το άφησε. Εκτιμώ ότι το έκανε για ασφάλεια μιας και δεν είχε πραγματική εικόνα του πρωταθλήματος και των συνθηκών, παρά το ότι είχε δει προφανώς παιχνίδια. Με την άμυνα όμως που είχε η ΑΕΚ θεωρώ ότι ήταν επιφυλακτικός και ήθελε να καλύψει τα νώτα του μέχρι να αποφασίσει την επίθεση.
Πρώτο παιχνίδι κλειδί αυτό στη Λεωφόρο. Βεβαίως τον αποκάλεσα ψυχάκια και είναι. Πολύ λογικά σοκαριστήκαμε με τις αλλαγές και εύκολα θα μπορούσε να φάει 4, καμία αντίρρηση. Έφτασε όμως πολύ κοντά στην ισοφάριση. Ήξερε δύο πράγματα. Πρώτον, η Σέρβα χαμηλοβλεπούσα ήταν μετρ στο να διαχειρίζεται προβάδισμα ενός γκολ και να σβήνει για πλάκα τα παιχνίδια χωρίς να δέχεται ευκαιρίες. Δεύτερον, ήξερε ότι δεν είχε προλάβει να χτίσει τη νοοτροπία του νικητή στο γκρουπ, αντιθέτως η ψυχολογία αρκετών ήταν ακόμα εύθραυστη. Πήρε ένα πολύ μεγάλο ρίσκο, θα μπορούσε να του κοστίσει, ενδεχομένως και την απόλυση. Έκανε όμως τη δήλωσή του. Εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος με μία τιμητική ήττα, βολική επιπρόσθετα, μετά τα ψεύτικα πέναλτι. Θέλω να δείξω σε όλους ότι δεν φοβάμαι και θα κυνηγήσω με κάθε τρόπο (αγωνιστικά εννοείται) τη νίκη.
Τα υπόλοιπα στο επόμενο διάστημα είναι γνωστά. Μία απίστευτη ομαδάρα με την ταυτότητα και τον τρόπο του, έμπαινε σε οποιοδήποτε γήπεδο και αντίπαλο με σκοπό να τον ισοπεδώσει. Μία ΑΕΚ όνειρο που δεν είχε τα μείον αυτής του Μπάγεβιτς. Δεν υπολόγιζε έδρες, επαρχίες, Καραϊσκάκη κλπ. Δεν είχε σημασία ο αντίπαλος. Ο αντίπαλος απλά προσπαθούσε να παρακολουθήσει και να ανακόψει με κλεφτοπόλεμο τον ρυθμό μίας ευρωπαϊκής ομάδας.
Ήρθαν οι ατυχίες, σοβαροί τραυματισμοί που μας έκοψαν το ρυθμό και αναγκάστηκε να παίξει πολλές φορές με τα δύο αμυντικά χαφ. Λέτε να μην ήξερε ότι δεν λειτουργεί το ίδιο η ομάδα; Προφανώς και το ήξερε, έχοντας όμως χάσει τα δύο έμβολά του που προσέφεραν και τρομερές καλύψεις στο transition αναγκάστηκε να καλύψει τα νώτα του. Κάποια στιγμή είδαμε μία κοιλιά και κάποια θέματα στα τρεξίματα. Θυμάμαι τον προβληματισμό του Steven σε μία τηλεφωνική μας συνομιλία. Αναρωτήθηκα όμως μήπως είχε κάνει τον προγραμματισμό για να αντέξει η ομάδα στα play off. Η απάντηση δόθηκε εμφατικά.
Πριν φτάσουμε στο play off, θεωρώ δεύτερο παιχνίδι-σταθμό την απίστευτη ήττα από τον ΟΣΦΠ. Από εκείνο το παιχνίδι και μετά δεν βρέθηκε εκτεθειμένος ξανά με τον ίδιο τρόπο, είδε τις αδυναμίες και τις διόρθωσε.
Τρίο παιχνίδι-σταθμός η τεράστια νίκη στην Τούμπα. Εκεί που είδαμε το πιο αισχρό σκάνδαλο όλων των εποχών. Το γκρουπ του δεν έμεινε εκεί, δεν τα παράτησε, δεν άλλαξε το πλάνο, επέμεινε και νίκησε τους πάντες μέσα αλλά κυρίως έξω από το γήπεδο μιας και ήταν εμφανές πως εκεί είχαν υπολογίσει να τελειώσουν την ΑΕΚ.
Τελευταίο και πιο σημαντικό, το παιχνίδι στη Λεωφόρο. Κουρασμένη, χτυπημένη στην πραγματικότητα από covid και γαστρεντερίτιδες, χωρίς δεξί μπακ και χωρίς τον Πινέδα στο κέντρο. Με τον Γαλανόπουλο να καταπίνει την περίφημη τριάδα των ΧΑΦ τους, αυτή η καυλωτική ΟΜΑΔΑΡΑ κατέβηκε με σκοπό να τους ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΙ! Δεν κατέβηκε να κόψει το ρυθμό, να κάνει καθυστερήσεις από το πρώτο λεπτό, να κλέψει το αποτέλεσμα. Μιλάμε για μία ΜΕΓΑΛΗ ΑΕΚΑΡΑ που έδειξε πόσο μικρή ήταν η ομάδα με τα πράσινα.
Η ΑΕΚ του Αλμέιδα τελείωσε το πρωτάθλημα χωρίς να είναι μία φορά χειρότερη, χωρίς να υποχωρήσει απέναντι στο παιχνίδι αντιπάλου και δεν θυμάμαι να έχει συμβεί ξανά κάτι τέτοιο.
Όσον αφορά τους παίκτες του γκρουπ και τη συμβολή τους, προσωπικά μένω στα εξής:
MVP ξεκάθαρα ο Πινέδα. Όπως είχα γράψει στο πρώτο φιλικό, έτσι είναι ένα παίκτης των 10 εκ.
Value For Money ο Χατζησαφί. Τρομερό εργαλείο και μυαλό μέσα στο γήπεδο.
Προσωπικότητα και Νικητής ο τρομερός Βίντα. Αέρας υπεροχής, ανωτερότητας και δύναμης.
Καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος μέχρι τον τραυματισμό ο Γκατσίνοβιτς.
Παίκτης κλειδί για την εφαρμογή του πρέσινγκ και της σύνδεσης των γραμμών ο Αραούχο.
Ναι, μεγάλη αδυναμία στα τελειώματα ο Γκαρσία, αλλά η ταχύτητα, η δύναμη, το ξεπέταγμα και το πρέσινγκ, διέλυσαν όλες τις άμυνες.
Μουκουντί, Ελίασον, Γιόνσον, απόλυτα επιτυχημένες προσθήκες.
Βελτιωμένοι λόγω της ομάδας Ρότα και Σιμάνσκι.
Μεγάλη η βοήθεια του Άμραμπατ, μην ξεχνάμε τη φάση με τον Κασάμι στο 90’.
MVP των play off ο Τσούμπερ.
ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ!
Για τον “πιο πολύτιμο” στην ομάδα, παρασυμφωνώ.Ασφαλώς ο Αλμέϊδα.
Είναι πλέον ομάδα προπονητή αυτή,ξεκαθαρα.
Επίσης και εγώ έχω βουλωμένο στόμα με τον Τσούμπερ, που μου-μας- έβγαλε τα συκώτια για μεγάλο διάστημα και έμοιαζε πλέον τελειωμένος. Μακαρι να με “βουλώσει” και του χρόνου.
Απο τους παικτες, κατα βάσει δεν υστέρησε κανεις. Σκαμπανεβάσματα υπήρχαν,αλλα εντάξει.Μην είμαστε και υπερβολικοί,δεδομένου του τί βλέπαμε πέρσυ.
Ειδική αναφορά σε δυο σταθερότατους. Χατζισαφί κυρίως αλλά και Μουκουντί. Λίρα 100 ο πρώτος, μεγάλο μυαλό ο δεύτερος.
Αν ο καφάσιας του Αρη ανέβηκε το κότερο, τότε δεν θα μας χαλούσε καθόλου να δούμε Πάλμα – Κουέστα στην ΑΕΚ. Ταμάμ θα είναι.
Τελικά θα μάθουμε ποτέ αναλυτικά ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές της Βατραχομυομαχίας;Ακόμα δεν έχω πειστει απ’τα λεγόμενα Φρίξων,Φακών,στενής εξέδρας κ.λπων Τραχανάδων της εποχής.Μόνο ο «Μπουρουτζίκας» ήταν φιλοχρήματος κι ανασφαλής;Το δικαιούται η γενιά μου που πρόλαβε ν’απολάψει έναν Τόλη Τόσκα κι ένα Διονύση Τσάμη χα!
Προς Γιάννης : Μάλλον στην ίδια γενιά ανήκουμε. Είναι όπως τα φαντάζεσαι. Φρίξοι και Φακοί ( το ίδιο είναι )συνέβαλαν στην τότε καταστροφή αφού βέβαια ο Κόκαλης τον είχε αφήσει σύξυλο.
Κι είχα μια υποψία.Χα!Φανός,Φ.Κ,Φρίξος,Φαλλός κλπ μαζί με το τότε υποσχόμενο αγράμματο φυντάνι της δημοσιογραφίας Β.Μ που στο πέρασμα των χρόνων καθιερώθηκε σαν Ευάγγελος