Άλλο είχα στο μυαλό μου να γράψω, άλλο προέκυψε. Και μάλιστα πολύ θλιβερό. Έμαθα κι εγώ στα ξαφνικά ότι ο φίλος μου Γιώργος, ο γεννημένος την ίδια ημέρα με εμένα με διαφορά μια δεκαετία και στο ίδιο μαιευτήριο, αποφάσισε να ανοίξει τον Φίλαθλο των ουρανών παρέα με τον Σιέμπη, τον Μπαζίνα, τον Καίσαρη και τον Παρασκευά. Θα είναι ένα άκρως εντυπωσιακό έντυπο, όπως τρομερό θα είναι και το Καφενείο των φιλάθλων που είναι σίγουρο ότι θα κολάσει και αγγέλους.
Ο Γιώργος ξεκίνησε την καριέρα του σαν ιατρικός επισκέπτης. Στην φαρμακοβιομηχανία Upjohn, την σημερινή Βιανέξ β. Ήταν ένας πωλητής καλός αλλά το μυαλό του πετάριζε. Στα τρία τρελά πάθη του : Το τσιγάρο ( κυριολεκτικά ουδέποτε ήπιε αλκοόλ ), τον τζόγο και τις γυναίκες. Και κάπως έτσι τον ανακάλυψε ο Καραγιαννίδης ( ο Ροζέ Βαντίμ της δημοσιογραφίας κατά τον Γιώργο )και τον έμπασε στο ιστορικό τημ της δημοσιογραφίας. Τον Φίλαθλο και το Στάνταρ 13άρι. Και κάπως έτσι έγινε και γνωστός στην Ελλάδα και τράβηξε την απογείωση του με ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, έντυπα και διαφημίσεις.
Ολόκληρο βιβλίο μπορεί να γράψει κάποιος για τον Γιώργο. Ανάλογα σε ποιό πάθος ήταν κι αυτός στην παρέα του με τον Γιώργο. Θες γυναίκες; Η πρώτη του γυναίκα ήταν η μις Ελλάς 72 με την οποία και απέκτησε τον γιό του. Η δεύτερη γυναίκα του ήταν η Ευγενία, καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερη του, με την οποίαν απέκτησε την κόρη του Σταυρούλα, που αποτέλεσε και τον τελευταίο έρωτα της ζωής του. Φυσικά κανένας γάμος δεν στέριωσε αφού το πάθος του δεν τον άφηνε σε ησυχία.
Όπως και ποτέ χρήμα δεν στέριωσε πάνω του. Θες ιππόδρομο, θες μπαρμπούτι, θες απλά κόκκαλα, θες ρουλέτα ή παπά; Κάπου κρυμμένος εκεί κοντά, κυρίως σε παράνομες λέσχες κοντά σε σπίτια για το ξεχαρμάνιασμα, ήταν κι ο Γώγος. Ο άνθρωπος που έβγαζε από τα ρούχα του τον Κολοκοτρώνη όταν ουδέποτε έστελνε στην ώρα του τα κομμάτια του. Ο άνθρωπος που για να γράψει ένα κομμάτι, χρειαζόταν ένα πακέτο τσιγάρα.
Γι’ αυτό και θέριεψε στην παλιάς κοπής δημοσιογραφία. Που αν δεν την πούμε έτσι, θα μπορούσαμε να την πούμε άναρχη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μια διαφορετική σχολή δημοσιογραφίας που ήταν καθηγητής χωρίς κανένα μαθητή, και που σήμερα έκλεισε. Κανείς δεν μπόρεσε να τον μιμηθεί ή να τον αντιγράψει. Ναι αγαπητοί φίλοι και φίλες. Διότι ήταν αυθεντικός, απλός και ωμός. Ήταν αδύνατον να μπει σε κανόνες κι ήταν αδύνατον να του υπαγορεύσει κάποιος τι να πει. Ήταν μπεσαλής κι αυθόρμητος όσο δεν πάει. Μπροστά σε οποιονδήποτε κραταιό ή οποιονδήποτε τραμπούκο ή χούλιγκαν.
Βρεθήκαμε ζωντανά πρώτη φορά σε κάποιο στούντιο στο Μπουρνάζι. Θυμάμαι την ΑΕΚ με Παθιακάκη και Νάβας, που είχε χάσει με 4-0 από τον οσφπ. Δυό κουβέντες είπαμε πριν την εκπομπή και μετά χαμός. Και στην τηλεόραση για δυό χρόνια και στο ραδιόφωνο για άλλα τρία. Όλα αυτά παράλληλα με την εφημερίδα φυσικά, σε ατέλειωτες συναντήσεις σε ταβέρνες, μπουρδέλα, καταγώγια μουσικά αλλά και σπίτι μου. Η γυναίκα μου έμεινε κάγκελο όταν την πρώτη φορά της ζήτησε νερουλίτα να πιεί κι αυτή έψαχνε να βρει τι ποτό ήταν αυτό.
Ένας γνήσιος συναισθηματικός άνθρωπος, που όποτε μπορούσε, βοηθούσε τον οποιονδήποτε. Ουδέποτε προσποιητός, πάντα με το τσιγάρο και το χαμόγελο στα χείλη και φυσικά με την γλωσσοπλασία του. Με κύρια τρέλα τα αυτοκίνητα ( έχετε φτάσει ποτέ στην Δράμα σε τρεις ώρες; ) κι ειδικά την M3 και πολύ μετά την μπάλα. Για την οποίαν μπάλα δεν απέκτησε ποτέ ιδιαίτερες γνώσεις και πιο πολύ έψαχνε το ψυχογράφημα των οπαδών, των παραγόντων και των αθλητών. Οι γνώσεις που απέκτησε πιο πολύ στον Αλέφαντο οφείλονταν, παρά στον ίδιο.
Όπως και να το κάνεις όμως, ήταν μια cult φυσιογνωμία της δημοσιογραφίας που απέκτησε φανατικούς φίλους, ελάχιστους εχθρούς ως γνήσιος αντιοπαδός – ο ίδιος ήταν οπαδός του Απόλλωνα – αλλά το κυριότερο ήταν ότι όπου και να βρισκόταν, ουδέποτε πέρναγε απαρατήρητος. Ήταν θα μπορούσα να πω ο Γκουζγκούνης του κλάδου και ένα αξιαγάπητο ρεμάλι που δεν το χόρταινες. Και που ουδέποτε νιαούρισε για τον μεγάλο σταυρό που κουβάλησε τόσα χρόνια για τον γιό του κι αργότερα για την δεύτερη γυναίκα του. Διότι ήταν άνδρας πάνω από όλα, με το Α κεφαλαίο, που μπορεί να μην άφησε κείμενα για παρακαταθήκη αλλά άφησε στυλ και τρόπο αντιμετώπισης που ακούμπησε όλο το αθλητικό κοινό της μπάλας και μόνο αυτής.
Δεν χρειάζεται νομίζω να γράψω κάτι άλλο περισσότερο. Δεν θα ήθελε ούτε ο ίδιος, που ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ στα τελευταία του με τον καρκίνο. Έζησε την ζωή του όπως αυτός ήθελε, ρούφηξε όποια ομορφιά της ήθελε κι έκανε του κεφαλιού του. Φεύγει γεμάτος κι ανεβαίνει επάνω ίσως με διάθεση να γίνει διάβολος με αγγελικές πράξεις ή άγγελος με διαβολικές. Το σίγουρο είναι ότι τον αναμένουν με προσδοκία όλα εκείνα τα τέρατα που έφεραν την επανάσταση στα αθλητικά έντυπα.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΩΡΓΑΡΕ
Μας φωτίζεις τον Γ.Γ. όπως τον έζησες από κοντά….όπως έκανες και με τον Καίσαρη πριν λίγα χρόνια….Ίσως να έγραφες ένα βιβλίο για αυτές τις τεράστιες φυσιογνωμίες του φιλάθλου όπως τις έζησες…..έχω αγοράσει το πρώτο του βιβλίο…..καλό ταξίδι στο Χόρχε….
Στο πραγματικο καφενειο των φιλαθλων στην Πανδωρου & Αιγηιδων στα κατω Πετραλωνα.
Στιγμες ανεπαναληπτες.
Στενοχωρια τρελλη για την αβαρια την Μ3 και φορτωμα τρελλο στο Σπανο.
Προεδριλικι στην ΑΕ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ
Ιεροτελεστια το πρωτο πραγμα καθε πρωι η αγορα του ΦΙΛΑΘΛΟΥ.Ξεκινημα με Μπαζινα εν συνεχεια Καισαρης και ολοκληρωση με Γεωργιου.
Τι ζησαμε ρε μαγκες….
Τον πρωτογνωρισα ,οπως οι περισσοτεροι, στον Φιλαθλο. Καπαρωμενο το κατω μερος της 3ης σελιδας απο την παρτη του,οπου πραγματικα ζωγραφιζε.Μνημειωδεις οι ατακες του ,η αθυροστομια του,η επιπολαια του πολλες φορες, αλλα ολοι του αναγνωριζαν την γνησιοτητα του ,τον γουσταραν η οχι.
Επικες οι εκπομπες του στο “καφενειο”, σε γειτονιες που οι καθως πρεπει της εποχης δεν ηθελαν να ξερουν πως υπαρχουν καν. Χαρακτηριστικες ,στον Φιλαθλο, οι αναφορες σε προσωπα και καταστασεις , που ακομα πολλες απο αυτες τις θυμομαστε . Βαρυ φορτιο κουβαλαγε “μεσα του”, και ισως η τρελλα που εξωτερικευε να ηταν η αμυνα του. Φυσιογνωμια που ταιριαξε γαντι με τον Φιλαθλο και τους υπολοιπους εκει μεσα, που κουβαλησαν στις πλατες τους το δυσκολο εργο να ανοιξουν τα ματια στους φανατικους οπαδους ,τα ζωντανα των ομαδων, και να δουν πισω απο τις κουρτινες τι παιζοταν στο παρασκηνιο. Κατηγορηθηκε, λοιδωρηθηκε για την Εθνικη ομαδα του 2004 με την προβλεψη που ειχε κανει. Στην ουσια ,εξωτερικευσε αυτο που διαισθανονταν ολοι οι Ελληνες. Το κυπελλο τον διεψευσε ομως,οπως και ολους εμας. Ειχαμε βρεθει καποιες φορες,και μαλιστα δυο -τρεις εδω στο Πριγκηπατο .Φευγατος ,μιλαγαμε κανα τεταρτο θυμαμαι,αλλα τα ματια του και το βλεμμα του ηταν αλλου.
Καλο ταξιδι Γιωργο,αντε να βρεις τους αλλους εκει πανω, να κανεις το “καφενειο των αγγελων”…….
Ας είναι ελαφρύ το χώμα. Μπραβο σου για αυτά που έγραψες Στηβεν. Είναι κρίμα εκτός από τον Απόλλωνα αν δεν κάνω λάθος, άλλη ΠΑΕ να μην βγάλει μια ανακοίνωση για τον Γεωργίου. Μια αληθινή φωνή στο ραδιόφωνο, δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον άλλη, που δεν φοβόταν να πει τα πράγματα με το όνομα τους και τους δήθεν τους είχε γραμμένους. Φαινόταν πολύ ποδόσφαιρο φίλος αλλά τον τελευταίο καιρό κάπως σαν να στρογγυλευε τον λόγο του για να μην πικραγινει κάποιους οπαδούς.Άνθρωπος ψυχούλα, γνήσια φωνή του καθενός μας, δεν το έπαιζε καποιος, τωρα δυστυχώς θα μείνουμε με τους υπαλληλισκους.
Ενας γνήσιος Κυνικός, από τους τελευταίους, έφυγε. Προς το τέλος του φύλαγε τα ντόρτια και τις διπλές, αλλά τις ζαριές του τις έριξε. Στο Φίλαθλο, το Καφενείο το διάβαζα τελευταίο, προηγούνταν Παρασκευάς, Μπαζίνας, Αποδυτηριάκιας, Γαλούπης, Στηβ. Ήταν αξιότατος να είναι εκεί αλλά όχι τόσο (ή μάλλον αποκλειστικά) για το γραπτό του λόγο. Αλλά όταν το έκανε τηλεοπτικό και στα πρώτα χρόνια του ραδιοφωνικού, απλά έκανε ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ από τα κάτω. Και το σύστημα σίγουρα τον θεωρούσε επικίνδυνο. Γιατί? Διότι όταν έκανε τα τηλεοπτικα καφενεία, μάζευε στον ίδιο χώρο την ίδια ώρα φιλάθλους και οπαδούς ΟΛΩΝ των ομάδων και από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αυτοί εκτός αυτού του χώρου πλακώνονταν (το λιγότερο) σα γνήσιοι νεοέλληνες. Και σα σύγχρονος Διογένης και Σωκράτης τους έριχνε τα φυτίλια και όλοι εκφράζονταν, κάποιοι σκέφτονταν κιόλας. Θυμάμαι ακόμα την απίστευτη ατμόσφαιρα όταν είχα πάει σε μία εκπομπή του στου Ζωγράφου, μετά από μάθημα στο ΕΜΠ. Πόσοι μπορούν πια να το κάνουν αυτό? Αδειάζει ο τόπος….
Σημασία στην ζωή έχει να μην χαλάει η σειρά. Στην οικογένεια του με την απώλεια του γιου του η σειρά χάλασε.Απο τότε όπως κάθε γονέας στη θέση του ήταν “μακαριτης “
Nα πω και εγ΄το δικό μου αντίο από εδώ, στον Γιώργο Γεωργίου.Δεν τον γνώρισα ποτέ απο κοντά. Οπως και κανέναν-εκτος του Steven φυσικά- απο τον “Φίλαθλο”. Ο οποίος “φυλλοροεί” (όπως όλα άλλωστε)
Εζησε,έγραψε΄μιλησε,σκέφτηκε,έπραξε ως ρέμπελος. Δίχως αρχή και τέλος.
Το ότι καμια ομάδα δεν εξέδωσε καποια ανακοινωση με αφορμή τον θάνατό του,είναι μια επιβραβευση της ουδετερότητάς του. Της απέχθειας του να ενταχθεί κάπου για την ακρίβεια.
Μετα τον χαμό του Τασου,οπως ηταν αναμενόμενο,απλα πήρε σειρά ο ίδιος. Πάμπολλα τα παραδείγματα (π.χ. Χάρυ Κλυν)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη “κατηφόρα” απο το να χανεις το παιδί σου.
Απο ενα σημειο και μετά, η ζωή γίνεται βραχνάς.
Ρουφαγα τον “Φίλαθλο” κυριολεκτικά. Κατ επέκταση και την στήλη του (τα κειμενα του Φίλαθλου διαβάζονταν με σειρα ιεροτελεστίας. Λες και κραταγες τη θεια λειτουργία.’Η κάποια μυστική συνταγή.)
Τέλος και ο Γιώργος…
Αυτή είναι η ζωή. Τόση.
Να ευχηθώ κάθε τύχη και ευημερία στην κόρη του Σταυρούλα.
Προς Πίσσα και πούπουλα : Αδερφέ μου Χρήστο, στον απόλυτο βόθρο που λέγεται Ελλάδα και στον ειδικότατο βόθρο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι ύψιστη τιμή να μην βγει ανακοίνωση για τον Γεωργίου. Όπως δεν θυμάμαι ανακοίνωση για κανέναν από τον Φίλαθλο. Δεν υπάρχουν γραφεία τύπου ομάδων ή εταιρειών. Υπάρχουν γραφεία τύπου που ικανοποιούν την πεοκρουσία των αφεντικών. Τα οποία βέβαια αφεντικά ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν αφού απευθύνονται σε λαμόγια, επιδοματίες και προσκυνημένους. Από την άλλη μεριά, ο ” πολίτης ” θα πάθαινε πλάκα αν ανακάλυπτε ποιοι της πλάκας τον διοικούν και το παίζουν νταβατζήδες.
Για να μην μακρηγορώ, θα πω το απλό : Ο Κουρής είχε στην διαπλοκή με τους συστηματικούς τον Χατζηνικολάου και τον Φίλαθλο για όποια ευκαιρία του πρόσφερε τυχαία, είτε για συστηματικό, είτε για κομήτη. Κάτι σαν την περιοδεία του καλλιτέχνη στο εξωτερικό. Ο Φίλαθλος έκλεισε διότι απλά δεν είχε στοχευμένο μπαϊράκι.
Προς Steven: To να μη σε παινευουν οι τρυπιοι και οι σάπιοι,ειδικά σε κατευόδιο,ειναι μορφή αναγνωρισης.Τουλάχιστον σημάινει ότι μαλλον κάτι έκανες σωστά.
Ο “Φίλαθλος” παραέζησε πολλά “ρέμπελα” χρόνια, ίσως γιατί ευνοηθηκε και απ την εποχή του.Σήμερα,μια τέτοια προσπάθεια δεν θα ζούσε πάνω από μήνα.
Γεννήθηκε στα “ποδια” της δεκαετιας του ’70 εποχής της αναζητησης και φτιαγμένος απο ανθρώπους με ανατρεπτικη σκέψη, η οποια αυτη σκέψη είχε ομως και ανταπόκριση σε ενα κοινό που δίψαγε για κάτι τέτοιο.
Σήμερα,-εδώ και χρόνια δηλαδή- τα πράγματα εχουν αλλάξει. Πλέον αποζητάται-και πωλείται- η περίφημη “ασφάλεια” (γενικό και αόριστο το “κολπο”)
Κάποτε γενιουνταν προβληματα (αυτος ειναι και ο παντοτινος στοχος εκαστοτε εξουσιας, η διαχειρηση προβληματων που γεννα η ιδια για λογαριασμο των “υπηκόων”) αλλά “πωλουνταν” και λύσεις.
Τωρα πλέον πωλουνται προβλήματα, δίχως λύσεις στον ορίζοντα,άρα γίνεται μονο διαχείριση απελπισίας και φόβου. Το να ελπιζεις ότι τα πράγματα -ίσως- δεν θα πάνε χειρότερα. Η αν πάνε χειρότερα,φταις εσύ ως υπήκοος που δεν έκανες εγκαιρα οσα επρεπε και πρέπει να περάσεις απ’το “χειρουργείο” του κράτους, να σε βάλει στο κρεβάτι του πόνου και να πεις και ευχαριστώ.
“γιατρέ μου, κανε ότι μπορείς,κι’απομένανε ότι θες…”
Οποιος σκέφτεται και γράφει “ανατρεπτικά”,δεν θεωρειται πλέον ανατρεπτικός,αντικαθεστωτικός, “ρέμπελος” κλπ αλλά στοχευμένα “ψεκασμένος-fake newer” κλπ..Στην “καλύτερη” περίπτωση περιγελάται και λαμβάνει την ταμπέλα του “γραφικού” και τιθεται στο περιθώριο. Στην χειρότερη εχει και νομικές συνέπειες.Δηλαδή θεωρείται επίσημα επικινδυνος.
Καφκικές καταστασεις.
Η “Αρλεκιν”, ή “το Βήμα”. Διάλεξε μονοδρομο. Πάντως μη πας “απ τα αγκάθια”.
Τέλος πάντων.
Θα ζει πάντα στη μνήμη μας με τις ατάκες του και τα χωρατά του με τις αναλύσεις του και τις κριτικές του με τις μουσικές του επιλογές με ,με, με
αυτό που μας εδειχνε μέσα από τις εκπομπές του.
Δεν ήταν μια κατηγορία μόνος του ήταν όλες οι κατηγορίες μαζί.
R.I.P.