…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Φίσκα το γήπεδο με μια ατμόσφαιρα εκπληκτική. Χαλάλι η ταλαιπωρία του να φτάσουμε καθώς και οι έλεγχοι που περάσαμε. Ένα γήπεδο με παλμό, με ζεστασιά και χωρίς ακρότητες. Ένα γήπεδο που ήθελε να ζήσει ένα όνειρο. Για μένα ακατανόητο, όπως έχω γράψει και στο προηγούμενο κείμενο. Διότι και το europa league, θα είναι όνειρο. Και είναι όνειρο, διότι η ΑΕΚ αν θα άξιζε να είναι κάπου στην Ευρώπη, θα ήταν στο conference league.

Για τον αγώνα, ας ξεκινήσω με μια κλασσική ελληνική παροιμία : Οι μεταξωτοί κώλοι, θέλουν μεταξωτά βρακιά. Είναι ποδοσφαιρική κριτική αυτό; Όχι βέβαια, αλλά ο αγώνας δεν αντέχει σε κριτική, όση κι αν πιάσω να κάνω. Διότι η ομάδα μας μπήκε με την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα, αφού αποφάσισε να πάει επιθετικά κι όχι να κρυφτεί και να πάει με αντεπιθέσεις. Που ακόμα κι έτσι να πήγαινε, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την τελική έκβαση.

Οπότε ο Αλμέιδα με το γνωστό σύστημα του 4-4-2 σε ρόμβο σχεδόν, κατέβασε ό,τι πιο ξεκούραστο είχε κι ό,τι πιο ετοιμοπόλεμο. Και έβλεπα τους δυό ομάδες την ώρα που μπαίνανε στο γήπεδο. Κι είχα πάθει πλάκα : Από την μιά οι Βέλγοι τεράστιοι, ευθυτενείς και μυϊκά κορμάρες, κι από την άλλη εμείς κάτι μισοριξιές. Αυτό ήταν το πρώτο που είπα εκεί στην γηπεδική παρέα. Ότι φαινόντουσαν πιο δυνατοί, πιο γερά σκαριά.

Κάτι που το είδαμε σε όλον τον αγώνα. Η σωματοδομή τους και η γυμνασιά τους, υπερτερούσε σαφέστατα έναντι των δικών μας. Αν έβαζες ότι είχαν κι ένα πιο ξεκάθαρο πλάνο από εμάς – να κρατήσουν, άλλωστε αυτό θα παίξουν και στους ομίλους τους -, μαζί με την ατέλειωτη φυσική τους κατάσταση κι ότι επεδίωκαν να πάνε τις μονομαχίες στο ένας με έναν και σε τζαρτζαρίσματα, έχετε πλήρως την εικόνα του αγώνα. Την οποίαν μπορώ και να την συμπληρώσω κι άλλο, λέγοντας ότι από την ΑΕΚ, οι μόνοι που στάθηκαν σε αυτό το ύψος ήταν ο Χατζησαφί και ο Μουκουντί.

Ειδική μνεία φυσικά πρέπει να γίνει για τον υπερπαίκτη που έχουμε πίσω, και λέγεται Βίντα. Ήταν το κάτι άλλο. Στα πάντα. Στο ξύλο που έριξε χωρίς κανένα φάουλ ή κάρτα στον παικταρά που είχε μπροστά η Αμβέρσα, στις τοποθετήσεις του, στις κατεβασιές του ή στις συμβουλές που έδινε στους υπόλοιπους. Ήταν μία ορχήστρα μόνος του κι ένα χάρμα ειδέσθαι. Πραγματικά παγκόσμιος.

Τι υπήρχε από εκεί κι έπειτα; Είπαμε δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Έναν Πινέδα που έτρεχε σαν την άδικη κατάρα στο χώρο του κέντρου και που σου έδειχνε ότι απλά δεν είναι δεκάρι. Χρειάζεται όμως μνεία η παρουσία του αφού κατέληξε να είναι πάλι πλάγιο μπακ κι από το λάθος του φάγαμε το δεύτερο γκολ. Κι έναν Σιμάνσκι, που όση μπάλα ξέρει, την έπαιξε. Κι έναν Ρώτα που προσπάθησε φιλότιμα αλλά χτύπησε μέσα στον αγώνα το ταβάνι του.

Τίποτε άλλο. Επίθεση της πλάκας που προσπάθησε να μιλήσει για κάποιες τελικές, τραβηγμένες από τα μαλλιά. Η τετράδα μπροστά ήταν για τα θηρία, όμως σαφώς και μιλάμε εδώ ότι παίζει κι ο αντίπαλος. Ε, με αυτόν τον αντίπαλο δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Απέδειξαν δηλαδή ότι είχαμε έλλειμμα ποιότητας. Πρέπει δηλαδή να πάρουμε τέσσερις άλλους;

Είπαμε κάτι τέτοιο; Όχι. Μπορεί και να αρκούσαν αυτοί – αν και σήμερα η σωματοδομή του Γκαρσία φαινόταν ότι χρειαζόταν για κάποια τρακαρίσματα – όμως όλο το πρόβλημα ξεκινούσε από το κέντρο. Δυστυχώς δεν έχουμε χαφ για την Ευρώπη. Την οποιαδήποτε κατηγορία της Ευρώπης. Δεν υπάρχει η δεσπόζουσα μορφή του εξαριού που μαζεύει τα πάντα μπροστά από τα σέντερ μπακ – όσοι είδαν προσεκτικά τον αγώνα θα πρόσεξαν πόσο ψηλά έβγαιναν τα δικά μας για την αναχαίτηση – και φυσικά δεν υπάρχει ο παίκτης που μπορεί να πάει την μπάλα κάθετα και να πει πάρε βάλε ή να σουτάρει εκτός περιοχής και είτε να σκοράρει είτε να πανικοβάλει τον αντίπαλο, αφήνοντας ελεύθερο χώρο στους επιθετικούς.

Τα έχουμε ξαναπεί και δεν θέλω να γίνομαι και κουραστικός. Την ομάδα θα την δούμε στην Ελλάδα πολύ καλά. Ειδικά από το σημείο που θα αποκλειστεί από το πανηγύρι της Ευρώπης. Για την Ευρώπη είναι ανύπαρκτη. Αν στην Ελλάδα της λείπουν τρεις ακόμη παίκτες, στην Ευρώπη της λείπουν μίνιμουμ έξι. Για το champions league, της λείπουν εννέα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο σε επίπεδο αγωνιστικής κριτικής. Και μπράβο που περάσαμε στο europa και μπράβο που αποκλείσαμε την Δυναμό και μπράβο που βάλαμε κι ένα γκολ στην Άντβερπ. Όλα αυτά τα θεωρώ άθλους. Και παράσημα. Μην μας τα ζαλίζουν όμως για δυό ενδεκάδες ή για την άχαστη ομάδα του Αλμέιδα. Ούτε δεύτερο αριστερό στόπερ έχουμε , ούτε χαφάρα, ούτε δεξιά πλευρά ( ειδικά μπροστά ).

Υγ1. Κοίταζα στο γήπεδο το πώς μοιράζανε οι πάγκοι τα νερά. Οι Βέλγοι είχαν δυό αριθμημένα καλαθάκια με τα νερά στιβαγμένα, που τα φέρνανε στην γραμμή του αράουτ κι ερχόντουσαν οι παίκτες τους και έπαιρναν. Κοίταζα εμάς. Υπήρχε τύπος που τα μπουκαλάκια τα είχε στην τσέπη του και τα πέταγε στους παίκτες μας. Κάποιοι δικοί μας τα μάζεψαν κι από το γκαζόν. Λέει κάτι αυτό; Όχι βέβαια. Εδώ δεν έχουμε χαφ με τα νερά θα ασχοληθούμε; ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΑΖΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ.

Υγ2. Για να μην πιάσω το θέμα του παρκαρίσματος….

Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να βάλω μια μαύρη σελίδα και να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια. Διότι άλλο πράμα να πηγαίνεις για χαλαρό βραδάκι, κι άλλο πράμα να φεύγεις άνω κάτω. Και προσέξτε : Δεν μιλάω για την γκέλα. Τέτοιες υπάρχουν στο άθλημα και τις κάνουν όλοι. Η γκέλα όμως είναι γκέλα, όταν προπονητικά τα έχεις κάνει όλα σωστά κι απλά δεν σου πάει ο αγώνας. Δεν ήταν κάτι τέτοιο σήμερα, άσχετα αν στην στατιστική θα καταγραφεί σαν γκέλα.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με ένα εκτεταμένο rotation, πλήρως αναμενόμενο και λογικό εν όψει της Τετάρτης. Κατέβηκε όμως νωθρή κι αδιάβαστη, υπερφύαλη και με εκείνο το τουπέ, που έγραφα προχθές. Της δήθεν ομαδάρας και της δήθεν εταιρείας που διαθέτει δυο ενδεκάδες. Ελπίζω σήμερα και σαν συνέχεια αυτών που έγραφα προχθές, να πείστηκε και ο κάθε αδαής. Η ομάδα έχει άμεση ανάγκη από δεξί μπακ, από στόπερ και φυσικά από μια χαφάρα στην θέση του αμυντικού χαφ. Αν υπήρχαν αυτά, θα βλέπαμε κάποιους θεωρητικά βασικούς, να παίζουν από την αρχή και να έχουν μάλλον καλύτερο αποτέλεσμα.

Και λέγε λέγε, κάπου πίστεψε κι ο Αλμέιδα τον εαυτό του. Ο οποίος είδε φυσικά τον Χρυσόπουλο να είναι ο αδύναμος κρίκος του πρώτου ημιχρόνιου, αλλά ταυτόχρονα είδε μια ενδεκάδα της πλάκας. Χωρίς να αλλάξει κάτι το ιδιαίτερο στην τακτική και στο σύστημα. Είδε τον Πισάρο που ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα, είδε κάπως αξιοπρεπή τον Γιόνσον και τον Μήτογλου, κι από εκεί και πέρα το χάος. Ένα χάος χωρίς νεύρο, χωρίς πρεσάρισμα, χωρίς κίνηση με ή χωρίς την μπάλα, κι ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Αν θέλω να πω την πραγματικότητα φιλοσοφικά, θα έλεγα ότι ο ένας δεν είχε εμπιστοσύνη στον άλλον.

Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν αντίπαλο, αρκετά τίμιο. Μια ομάδα καφενείο, η οποία αφού προηγήθηκε στο πρώτο λεπτό ( θα μπορούσε και στο μισό ), κλείστηκε πίσω και περίμενε στωικά την μανιασμένη αντίδραση μας. Έπαιξε μια μαζική άμυνα, δεν έψαξε σχεδόν ποτέ μια κανονική αντεπίθεση, κι έδιωχνε στα κουτουρού. Η ΑΕΚ είχε όλο τον χρόνο του παιχνιδιού κι όλο το γήπεδο για να γυρίσει το ματς. Η ΑΕΚ δεν έκανε τίποτα και περίμενε ξανά να πέσει από την Ακρόπολη και να βρει πορτοφόλι, όπως με την Δυναμό. Αλλά δεν είναι κάθε μέρα της πτώσης και της ανακάλυψης. Ειδικά όταν έχεις κοιμισμένο τον Αλμέιδα στον πάγκο ή τον Βαν Φέερτ σε τέτοια τραγική κατάσταση.

Οπότε το πρώτο μέρος βγήκε με το εις βάρος μας σκορ, απόλυτα δίκαια. Και περίμενες τις αλλαγές του διαλείμματος. Τι έγινε εκεί; Το απόλυτο μπάχαλο. Βγήκε ο Χρυσόπουλος, πήγε σέντερ μπακ ο Μοχαμαντί – αυτός έτρεμε σε όλον τον αγώνα – ήρθε ο Σιντιμπέ αριστερό μπακ και πέρασε δεξί μπακ ο Πινέδα !!!!!!!! Μπορούσες να περιμένεις κάτι; Αν ήξερες μπάλα, δεν περίμενες τίποτα. Αν δεν ήξερες και περίμενες τα γιουρούσια του Μάνταλου ή την άτακτη οπισθοχώρηση του αντιπάλου, μπορούσες να περιμένεις την δυναμική του γηπέδου. Που σου έδωσε κάποιες τελικές κι ένα πέναλτυ. Χάθηκαν όλα.

Σε μια ανάπτυξη τραγική. Με μια ΑΕΚ τρομερά μπερδεμένη που έβγαζε στο τερέν, τις εκρήξεις που έχει εν κρανίω αυτήν την εποχή ο Αλμέιδα. Το οριζόντιο ποδόσφαιρο κορυφώθηκε μέχρι το 70ο λεπτό, που γίνανε κάποιες αλλαγές. Με πιο βασική ότι πήγε σέντερ μπακ ο Σιμάνσκι για να ξαναπάει αριστερά ο Μοχαμαντί, την ώρα που ο Σιντιμπέ αποχωρούσε μόνος του αφού η αλλαγή αυτή δεν είχε δηλωθεί !!!! Μιλάμε για μπουρδέλο. Που κι έτσι κατώρθωσε και ισοφάρισε με μια προσωπική ενέργεια του Γκατσίνοβιτς. Και μένανε δεκαπέντε λεπτά. Κι υπήρχε αυτή η νοοτροπία ότι κάπως η ΑΕΚ θα κερδίσει….

Ευτυχώς που δεν κέρδισε λέω εγώ. Μπας και σοβαρευτούν αν και δεν το βλέπω. Διότι είδα τρομερά πράματα. Μια ομάδα ανέτοιμη, χωρίς σοβαρούς χαφ, χωρίς αριστερό στόπερ και χωρίς δεξιά πτέρυγα. Μπακ δεξί φυσικά και δεν έχουμε, αλλά όταν παίζει ο Ελίασον – υπενθυμίζω ότι παίζαμε με τις Σέρρες -, μιλάμε για νεκρή φύση. Είδα τον Αλμέιδα πολύ βιαστικό στα πάντα. Προχειράντζα. Να περιμένει την στιγμή κι όχι την διάρκεια. Και να μένει στο χαμένο πέναλτυ – απαράδεκτο για τον Ολλανδό, όπως κι όλη του η εμφανιση – κι όχι στην δουλειά της δεύτερης ενδεκάδας ( δήθεν ). Τον είδα σε πανικό χωρίς να μπορεί να διακρίνει σε ποιον παίκτη μπορεί να ποντάρει αυτήν την εποχή. Κι όλα αυτά στον βωμό της απληστίας : Να περάσουμε σε ομίλους champions league. Γιατί; Θες να πάρεις μπλοκάκι να μετράς τεσσάρες ; Δεν είναι μια χαρά και το europa league κι όταν του χρόνου δεις πόσο μετράς, με τις κατάλληλες κινήσεις να ανεβείς επίπεδο; Δεν κερδίζεις τις Σέρρες και θες την κορυφαία διοργάνωση;

Θες, γιατί να μην θες; Κι ο Μελισσανίδης θέλει τα εφτά. Ζάρια πετάς κι ότι γίνει έγινε. Κι αν σου κάτσει…Σωστά βρε. Σούκατσε. Και προπονητικά τι θα δείξεις; Αγωνιστικά τι θα είσαι; Η Ελλάδα που πήρε το γιούρο και μπόρεσε και πούλησε τον Ζαγοράκη στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας; Θα πάρεις κι άλλα τρία εκατομμύρια περισσότερα από τον Γκαρσία; Και; Πρώτος στόχος σου είναι το πρωτάθλημα εδώ. Τίποτε άλλο. Και για τον στόχο σου, σήμερα πέταξες δυό βαθμούς. Κι έδειξες κακομοίρης απογοητεύοντας τον κόσμο, που θα κάνει φυσικά υπομονή μέχρι την Τετάρτη. Τι να κάνει άλλο; Να περιμένει να δεις σε ποια διοργάνωση θα μπεις για να πάρεις κάποιους παίκτες. Λες και η ομάδα δεν έχει κενά. Λες κι άμα πας στο europa θα κάνεις περίπατο με αυτήν την ομάδα. Ή αν παίζει η βασική ομάδα στους ομίλους, θα κατεβάζεις την σημερινή στο πρωτάθλημα. Αυτά που λέει ο Κετσετζόγλου και μάλλον τα πιστεύει κιόλας. Σκέψου να παίζαμε σήμερα με ομάδα που να έψαχνε και δεύτερο γκολ. Με μια τεσσάρα θα είχαμε καθαρίσει.

Χαιρετώ τους συνοδοιπόρους και τους συναγωνιστές. Χαιρετώ τους Αεκτζήδες μετά από το καλοκαίρι που παρά λίγο να γίνει καταστροφικό για όλους μας. Μιλάω σε ατομικό επίπεδο κι όχι σε επίπεδο ομάδας. Θα έχουμε χρόνο να τα πούμε όμως αυτά. Σήμερα είχαμε τον αγώνα, που τον περιμέναμε για να δούμε την ομαδάρα μας. Κοιτάξτε τι λέω : Να την δούμε.

Είχαμε απαίτηση αποτελέσματος; Είχαμε. Γιατί; Είχαμε θαμπωθεί από την μπάλα με το Ζάγκρεμπ; Έχουμε δει τους παικταράδες που ενίσχυσαν το κέντρο; Πιστέψαμε ότι έχουμε σέντερ φορ άνω των 20 μύριων που δεν τον πουλάμε; Η μάζα το πίστεψε. Αυτοί που ξέρουν μπάλα κι είναι κυρίως εδώ, δεν πίστεψαν τίποτα. Ξέρουν καλά τι σημαίνει ποδόσφαιρο και ξέρουν καλά να διαχωρίζουν μια νίκη ή μια πρόκριση κάποιας ποδοσφαιρικής εταιρείας από μια απότιση τιμής στην μνήμη κάποιου άτυχου.

Αν δεν το ξέρει ο κόσμος, είναι δικό του θέμα. Αν δεν θέλει να σωθεί κάποιος, γιατί να τον σώσεις; Αν θέλεις να πιστεύεις ότι η ομάδα του Αλμέιδα είναι ανίκητη, πίστευε το. Αυτό εξ άλλου γράφει σύσσωμο το δημοσιογραφικό επιτελείο της ΑΕΚ, χωρίς να αναλύσει τι ακριβώς έγινε στα δυό προηγούμενα παιχνίδια. Αλλά ας μην είμαι ιερόσυλος. Ας το αναλύσει στο σημερινό με κάποιο χωριό του Βελγίου. Που ήταν με δέκα παίκτες. Όλοι μέσα στην περιοχή τους. Και με τον Αλμέιδα να κάνει πέντε αλλαγές, δηλαδή φρεσκάροντας τα πάντα. Τι έγινε και χάσαμε;

Με την ομάδα στο γνωστό σύστημα. Με κάποιο rotation αλλά και με μπόλικο ύφος ανωτερότητας. Δεν εξηγείται αλλιώς το στήσιμο της ομάδας τόσο επιθετικά, σε σημείο που αν κάτι στράβωνε, δεν θα μπορούσε να διορθωθεί κάτι με αυτή την τακτική. Και που έγινε. Διότι ο αντίπαλος έμεινε με παίκτη λιγότερο, και περισσότερο μπερδεύτηκε η ΑΕΚ παρά το χωριό με το οποίο παίζαμε. Μιλάμε για καραχωριό. Ούτε καν για Λαμία. Μαζική άμυνα με τους δέκα παίκτες και μαζική άμυνα κι εμείς σαν τηλεθεατές που ακούγαμε έναν ηλίθιο να λέει ότι η ΑΕΚ είναι δουλεμένη για να αντιμετωπίσει αριθμητικά ισοδύναμες ομάδες.

Δηλαδή, μη τυχόν και μείνει ο αντίπαλος με εννέα παίκτες. Ίσα που την κάτσαμε την βάρκα. Είπαμε. Βιάζεται ο Αλμέιδα να φύγει. Φαίνεται. Ε, δεν χρειάζεται και να γίνονται αυτά τα εκτρώματα. Αφού έχουμε γλυτώσει το έμφραγμα με την μαλακία του Γκαρσία, να βλέπουμε τον Πινέδα δεξί μπακ ή να βλέπουμε τον Ελίασον και τον Αμραμπαντ στην ίδια πλευρά. Έλεος να καρτερούμε από τον Μάνταλο να γίνει μία σωστή κάθετη και να μην υπάρχει ένα χαφ να σπρώξει την μπάλα. Έλεος να μην βλέπει κανείς από την διοίκηση την ανάγκη μιας χαφάρας ή να μην βλέπει ότι δεξιά πλευρά δεν υπάρχει.

Δηλαδή, πόσες τελικές χρειάζονται για να βάλεις ένα γκολ; Στην Ευρώπη ακόμα λιγότερες. Αν και σήμερα η Άντβερπ ήταν κανονική Λαμία. Και σου έδειξε την γύμνια σου τεχνικά, δημιουργικά αλλά και ποιοτικά κυρίως. Μην κοιτάς πίσω, που η ηρωϊκότητα κάλυψε τα κενά. Σήμερα δεν έφτανε ο κορυφαίος Βίντα, που συνέχεια μίλαγε για ηρεμία, ούτε η αλλαγή που λεγόταν Γιόνσον, και που η καλή διαβασμένη αντίπαλος άφηνε αυτόν για την τελική προσπάθεια. Σαν να σου λέει , ΕΚΕΙ ΠΑΡΕ ΠΑΙΚΤΗ ΜΑΛΑΚΑ. Σήμερα δεν μπορούσες με τις αλλαγές να φρεσκάρεις τίποτα, διότι σήμερα έπαιζες με ομάδα από την δύση, που έχουν όλες φυσική κατάσταση. Σήμερα ήθελες τεχνική κατάρτιση, κάτι που το είδαν όλοι για ένα ημιχρόνιο. Που η ΑΕΚ δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα. Δεν ήξερε πώς να τρυπήσει μια απλή άμυνα ζώνης. Αυτήν που θα ξαναβρεί και φέτος μπροστά της . Από την αλογοτροφή.

Αυτήν που βρήκε και σήμερα. Κι έχασε, σωστά κι ακριβοδίκαια. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο για την ομαδική απόδοση, που ήταν για τα μπάζα. Ακόμα και με ένδεκα ήταν τόση η νευρικότητα και τόση η επιπολαιότητα, που εγώ προσωπικά καρτερούσα το γκολ μπας και επέλθει κάποια σοβαρότητα. Κι επίσης νομίζω ότι η ομάδα μας σώθηκε από πιο βαρύ σκορ όταν το χωριό της Αμβέρσας αναγκάστηκε να παίξει με τριάδα πίσω. Διότι φοβάμαι ότι θα βλέπαμε μια επανάληψη του περσινού αγώνα στην λεωφόρο, αν το χωριό είχε ένδεκα παίκτες.

Φυσικά τίποτα δεν χάθηκε για την πρόκριση. Αυτή την απληστία, που από μόνη της είναι ελάττωμα. Ανυπόληπτος πέρσι και ξαφνικά νταμπλούχος. Μια χαρά σε ομίλους δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, που έχεις ευκαιρία για διάκριση. Όχι, εσύ θέλεις τεσσάρες και πεντάρες σε όμιλο champions league. Ξέρεις μπάλα ή παίζεις στο καζίνο; Ξέρουμε. Είδαμε και σήμερα. Πολλά τρεξίματα, χωρίς ουσία. Αδυναμία δημιουργητικότητας και ρεσιτάλ εκρήξεων εν κρανίω. Πανικός σε πλήρη ασφάλεια. Προκρινόμαστε εύκολα με λίγη ψυχοθεραπεία.

Μια βραδιά που θα την θυμόμαστε πάντα για τον τρόπο που εξελίχθηκε.

Πηγαίνεις στο γήπεδο με την ιδέα πως η ομάδα θα περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα αφού σφραγίσει την πρόκριση και στο τέλος φεύγεις με υπογλώσσια.

Η λογική έλεγε πως αφού γύρισες το εκτός έδρας σχετικά εύκολα, μέσα στη Φιλαδέλφεια αρκούσε μια λογική διαχείριση για να περάσεις στην επόμενη φάση αφού οι Κροάτες ήρθαν για να τα δώσουν όλα και να αποκλειστούν.

Όμως αυτή τη φορά ο Αλμέιδα δεν το διάβασε σωστά το παιχνίδι ούτε τον αντίπαλο, και ας ξαναπαίξαμε πριν από 3 ημέρες.

Η ΑΕΚ ξεκίνησε με 2 αλλαγές, τους παίκτες που υστέρησαν στο προηγούμενο παιχνίδι. Έξω Σιντιμπέ, Ελίασον και στην θέση τους Ρότα και Αμραμπατ.

Το σύστημα ίδιο, η άμυνα ψηλά με δυο αμυντικούς χαφ να τρέχουν παντού και να μη μπορούν να κρατήσουν μπάλα και τον Πινέδα στα άκρα να χάνει μεγάλο μέρος της δυναμικής του.

Ήθελε να εφαρμόσει τη γνωστή τακτική “κλέβουμε μπάλα και βγαίνουμε μπροστά”, όμως αυτό δεν γίνεται απέναντι σε έμπειρες και ποιοτικές ομάδες όπως ήταν η Ντιναμό. Άλλο η Ευρώπη και άλλο οι Ελλάδα. Η Ντιναμό έχει παίκτες τεχνίτες και γρήγορους που “έσπαγαν” την πίεση και έβγαιναν στην πλάτη της (ούτως ή άλλως) αργής άμυνάς μας.

Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία των Γκαρσία – Τσούμπερ που δεν βοηθούσαν ούτε αμυντικά, οι Κροάτες άρχισαν να βγάζουν φάσεις και να ανεβάζουν ψυχολογία.

Το 1ο ημίχρονο τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο αφού φάγαμε το γκολ στο ’44.

Στο 2ο ημίχρονο η ομάδα προσπάθησε να ξεπεράσει το σοκ όμως άρχισε να την πνίγει το άγχος.

Οι Κροάτες που είναι πιο έμπειροι διαχειριζόταν εύκολα το προβάδισμά τους και έψαχναν την ευκαιρία να χτυπήσουν ξανά σε κάποια ολιγωρία της άμυνάς μας, και η στιγμή τους δεν άργησε να έρθει.

Όταν μας έκαναν το 0-2 ο Αλμέιδα έριξε στο παιχνίδι καλύτερους χειριστές της μπάλας, πήγε τον Πινέδα στο κέντρο και η ομάδα άρχισε να δημιουργεί. Φυσικά η Ντιναμό πλέον είχε το μυαλό της μόνο στις καθυστερήσεις.

Ο τερματοφύλακάς τους μόνο αρκούσε για να διατηρούν το 0-2.

Ο διαιτητής τους χαρίστηκε σε μια απευθείας κόκκινη όμως σε γενικές γραμμές ήταν καλός, καμία σχέση με αυτόν που είχαμε στο πρώτο παιχνίδι.

Η ομάδα με φρέσκα πόδια από Αραούχο, Γκατσίνοβιτς, Μάνταλο και Γαλανόπουλο άρχισε να πιέζει, να φτιάχνει ευκαιρίες, να της ακυρώνουν (σωστά) γκολ, μέχρι που στο ’90 μίλησε η προσωπικότητα του μεγάλου παίκτηΑραούχο, κάναμε το 1-2 και το παιχνίδι ξαναπήρε φωτιά.

Λίγα λεπτά αργότερα πάλι ο Αραούχο κέρδισε μπέναλτ το οποίο εκτέλεσε ο Γκαρσία και το έχασε, όμως ο Βίντα πήρε το ριμπάουντ και έστειλε τους συμπατριώτες του στην κόλαση και την ΑΕΚ στα play-offs του CL.

Απίθανη κατάληξη από μια απίθανη ομάδα που έχει αποδείξει πως δεν τα παρατάει αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής για τελευταία φορά.

Δεν θα ασχοληθούμε με υστερήσαντες και διακριθέντες, τέτοιες ώρες όλα είναι σχετικά.

Θα θυμίσω μόνο για τον Sergio Araujo πόση αγωνία είχαμε για να έρθει επιτέλους στην ΑΕΚ.

Γι’αυτό τον θέλαμε. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τέτοιος παίκτης στην Ελλάδα.

######################################################################

Καιρό είχα να φιλοξενήσω ανακοίνωση της ομάδας μας. Καιρό είχα και να την λάβω σε δελτίο τύπου προσωπικά. Δεν ετέθη ποτέ θέμα δημοσίευσης φυσικά. Απλόχερα, ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.

#############################################################################

Η ΠΑΕ ΑΕΚ ανακοινώνει πως στο ματς του Σαββάτου (19/8) με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στην OPAP Arena, θα φιλοξενηθεί η οικογένεια του αδικοχαμένου Μιχάλη Κατσούρη. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε πρώτη φάση, για να γίνει σαφές πως η απώλεια του Μιχάλη είναι μια απώλεια της οικογένειας της ΑΕΚ και ότι η οικογένεια του είναι και δική μας οικογένεια.

Από κει και πέρα, στην μνήμη του Μιχάλη θα ακολουθήσει και σειρά δράσεων από την ΠΑΕ ΑΕΚ, κάποιες από τις οποίες σε συνεργασία και με άλλους φορείς. Χωρίς να είναι απαραίτητο να γνωστοποιηθεί από σήμερα το πλήρες περιεχόμενο και ο αριθμός αυτών των δράσεων, ανακοινώνουμε πως η ΠΑΕ ΑΕΚ αναλαμβάνει στο όνομα του Μιχάλη την παροχή τριών υποτροφιών σε μαθητές που θα πρωτεύσουν στις Πανελλήνιες εξετάσεις.

Επίσης με πρωτοβουλία της ΠΑΕ ΑΕΚ δρομολογείται η ονοματοδοσία εις μνήμην του Μιχάλη, οδού πλησίον του γηπέδου μας.

Θα ακολουθήσει σειρά πρωτοβουλιών με επίκεντρο τα ζητήματα καταπολέμησης της βίας που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Μεταξύ των οποίων θα υπάρξουν δράσεις στο Kids’ Club της ΠΑΕ ΑΕΚ, όπως κι εκδηλώσεις μνήμης αλλά και παράλληλα χαράς του ποδοσφαίρου στην Πλατεία του Αετού έξω από την OPAP Arena, ως φόρος τιμής στον Μιχάλη μας.

Επίσης ημερίδες με θέμα την βία και την αντιμετώπιση της με το κοινό να προέρχεται από σχολεία από όλη την Ελλάδα.

Συνεργασία με διεθνείς φορείς για δράσεις με επίκεντρο την καταπολέμηση της βίας.

Όλα αυτά αποτελούν ένα ενδεικτικό κομμάτι των δράσεων που θα οργανωθούν στην μνήμη του Μιχάλη. Θα υπάρξει το επόμενο διάστημα αναλυτική ενημέρωση για το πλήρες περιεχόμενο και πρόγραμμα.

Ήταν περίεργες οι μέρες που προηγήθηκαν. Κρατήθηκαν χαμηλοί τόνοι εκ μέρους της ΠΑΕ χωρίς δηλώσεις και γενικά απέφυγαν οτιδήποτε θα μπορούσε να αποπροσανατολίσει το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Είχαμε μια αποστολή εκτός έδρας με αντίπαλο μια ομάδα που έχει παίξει αρκετά επίσημα παιχνίδια, σε αντίθεση με εμάς που μείναμε στα φιλικά της Ολλανδίας.

Οι αντίπαλοι είχαν ψυχολογία, έδρα και φανατισμό. Η ΑΕΚ έπρεπε να πάρει αποτέλεσμα και να τελειώσει την δουλειά στην Ν. Φιλαδέλφεια.

Η ομάδα ξεκίνησε με την σύνθεση των play-offs και στο τέρμα Στάνκοβιτς.

Στο πρώτο ημίχρονο δεν είχαμε ρυθμό και πολλοί παίκτες έμοιαζαν εκτός αγώνα, όπως ο Πινέδα που στα άκρα χάνει μεγάλο μέρος της δυναμικής του.

Οι Κροάτες με το σπρώξιμο της κερκίδας μας πίεζαν και δεν μπορούσαμε να επιβάλλουμε ρυθμό.

Συμπαθητική ομάδα τελικά, δεν τους περίμενα έτσι. Σαν μια μικρή εθνική Κροατίας.

Σφιχτοί στο κέντρο, γρήγοροι και με καλούτσικη τεχνική.

Η ΑΕΚ στα πρώτα λεπτά ψαχνόταν και “φάγαμε” αρκετές φάσεις, όμως είχαμε σε καλή μέρα τον Στάνκοβιτς και κράτησε το μηδέν. Το γκολ που δεχτήκαμε από μια φάση που ουσιαστικά δεν υπήρχε, ενω τα “σπόρια” του διαιτητή πήγαν ξεκάθαρα στους γηπεδούχους.

Μετά το 55′ έγινε η αλλαγή που περιμέναμε. Ο Ελίασον δεν την πάλευε με το δυναμικό παιχνίδι των γηπεδούχων και ορθώς αντικαταστάθηκε από τον στρατιώτη Αμραμπατ που είχε ξεκάθαρο ρόλο: να κρατήσει μπάλα, να τους νευριάσει, να παίξει ξύλο, να κάνει φάουλ και να δώσει δύναμη μπροστά από τον Σιντιμπέ που κινούνταν σε όλο το γήπεδο.

Από εκείνο το σημείο ήταν λες και κάποιος πάτησε το “play” και η μηχανή πήρε μπρος.

Πήραμε τον έλεγχο του αγώνα, αρχίσαμε να κόβουμε και να κλέβουμε μπαλιές και μετά από ένα τέτοιο κλέψιμο ισοφαρίσαμε με Τσούμπερ.

Ο αντίπαλος κατέρρευσε ψυχολογικά και ήταν ευκαιρία να το γυρίσουμε.

Στο τελευταίο δεκάλεπτο μπήκαν Αραούχο-Μάνταλος-Πιζάρο και είχαμε καλύτερη κυκλοφορία που απέφερε το γκολ της ανατροπής.

Οι Κροάτες έδειχναν παραδομένοι στη μοίρα τους. Θα μπορούσε να τελειώσει 1-3 ή 1-4 αν δεν είχαν τόσο καλό τερματοφύλακα.

Όμως είναι από τις βραδιές που μπορείς να πεις πως η ΑΕΚ πήρε βαθμούς από το τέρμα της.

Ο Στάνκοβιτς ήταν εκεί όταν η υπόλοιπη ομάδα έψαχνε βηματισμό.

Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε. Ραντεβού το Σάββατο στη Ν. Φιλαδέλφεια.

Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για την αποψινή νίκη που ήταν κάτι παραπάνω από απλά ποδοσφαιρική.

Θεωρώ ότι είμαστε όλοι σαστισμένοι με τα περιστατικά τα χθεσινά. Σε μια εποχή που ήμασταν έτοιμοι για το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι μας και για να φύγουμε διακοπές, πραγματικά σου κόβεται το κέφι και κάθε διάθεση για οτιδήποτε. Και μοιραία πηγαίνεις στο παιδί που χάθηκε αλλά και σε όλους τους οικείους του, που βρέθηκαν στον Καιάδα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτό λοιπόν που θέλω να εκφράσω στην οικογένεια του Μιχάλη, είναι τα θερμότατα συλλυπητήρια του χώρου αυτού και την ευχή να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι παραδειγματικά. Και τα λέω αυτά ξέροντας ότι δεν έχουν καμία πραγματική αξία. Διότι το παιδί χάθηκε και καμία κουβέντα δεν μπορεί να παρηγορήσει τη μάνα ή τον πατέρα ή τον αδερφό ή τον φίλο.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι αυτά που φουντώνουν την οργή ακόμα περισσότερο. Όχι ότι υπάρχει θανατόμετρο, αλλά τέλος πάντων άλλο το να βρεθείς προ εκπλήξεως κι άλλο να έχουν συμβεί εκατό τα εκατό σχεδιασμένες ολιγωρίες. Τυχαία δεν ξηλώνονται τόσοι αξιωματικοί από τον υπουργό. Κι όταν μιλάς για εγκληματική αμέλεια, μοιραία φτάνεις ότι μπορεί και να έπαιρναν εντολές για να μην επέμβουν. Ούτε στα σύνορα με ενεργή την απαγόρευση από την Ουέφα της μετακίνησης των οπαδών, ούτε κι όταν διέσχιζαν όλη την ελληνική επικράτεια.

Και στην Φιλαδέλφεια δεν έφτασαν μόνοι τους. Πού να ξέρουν τώρα οι Κροάτες δολοφόνοι τους δρόμους. Ούτε φυσικά τα όπλα τα είχαν μαζί τους από την πατρίδα τους. Μετά την Αττική οδό, προφανέστατα τους κατηύθυναν οι χούλιγκαν του Αλαφούζου, οι οποίοι και τους όπλισαν βεβαίως, ενώ τους συνόδευσαν και στο έργο της δολοφονίας. Που τυχαία είναι μόνο μία. Έτσι όπως έγινε η επίθεση, θα μπορούσαν να υπήρχαν κι άλλοι νεκροί είτε διότι αμύνθηκαν, είτε σαν παράπλευρες απώλειες. Από τρόμο, από κάποια ξώφαλτση, από τα άπειρα χημικά που έπεσαν. Ήταν τέτοια η ώρα που εκτός από ανά πάσα στιγμή έτοιμους τσαμπουκάδες δικούς μας, υπήρχαν και γέροι με παιδιά καθώς κι απλοί θαμώνες.

Κι όλα αυτά τα ήξερε η αστυνομία. Αλλά κι αν δεν τα ήξερε, άνετα τα έβλεπε μετά την διακριτική παρακολούθηση που η ίδια ομολόγησε ότι έκανε στο κονβόι των δολοφόνων. Και μετά; Μετά λέει τους έχασε. Δηλαδή έχασε 40 αυτοκίνητα μίνιμουμ αν δεχτούμε ότι σε όλα υπήρχαν τέσσερις επιβάτες. Κι άντε και τους έχασε. Δεν φαντάστηκε πού θα πήγαιναν όλοι αυτοί; Υπήρχε περίπτωση να πάνε στο Μοναστηράκι για γκόμενες ; Εδώ μας λέει η αστυνομία ότι μέχρι και για την συνεννόηση με τους χούλιγκαν του Αλαφούζου ήξερε. Και οι κοριοί τι κάνανε; Ήταν κλειστοί λόγω κλιματικής αλλαγής; Και γιατί άργησαν τα ματ να επέμβουν; Πολλά μπορούμε να ρωτάμε και να λέμε. Και να επιτείνουμε το βάσανο. Και πολλά μπορούμε να απαντάμε γυρίζοντας γύρω από την αλήθεια.

Η οποία είναι πάντα μία. Η επίθεση οργανώθηκε από τους χούλιγκαν του παναθηναϊκού. Αυτός τους έχει στο γήπεδο του κι αυτός τους συντηρεί με εισιτήρια και με ό,τι άλλο μπορεί. Αυτός είναι ο θύτης. Και φυσικά δεν θα τον ακουμπήσει κανείς διότι έχει κόσμο, χώρια που ο ιδιοκτήτης του είναι βασικός χορηγός της κυβέρνησης αυτής. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα ούτε ο υπουργός, ούτε καν ο πρωθυπουργός. Από εκεί κι έπειτα υπάρχουν οι δολοφόνοι φασίστες νεοναζί που βρίσκουν καταφύγιο στην ομάδα αυτή ( φυσικά δεν είναι η μόνη )και τέλος υπάρχουν και οι σεσημασμένοι Κροάτες που ήρθαν σε μια χώρα ξέφραγο αμπέλι. Εδώ που ο αστυνομικός είναι τυχαίος. Πρώτα είναι οικογενειάρχης και μετά αστυνομικός. Πού να φτάσει εγκαίρως για να κάνει καταστολή; Να πάθει κάτι;

Θα μπορούσε να υπάρξει πρόληψη. Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο στην μπανανία. Τι, διαφωνείτε; Αν λοιπόν διαφωνείτε, θα πρέπει να συμφωνείτε ότι επίτηδες και διατατεγμένα επομένως δεν έγινε η πανεύκολη πρόληψη. Δηλαδή ποια; Ένα μπλόκο στην εθνική οδό. Να υπήρχαν κλούβες με ματ συνέχεια έξω από το γήπεδο. Ας πέφτανε χημικά νωρίτερα αφού μάχη σώμα με σώμα δεν συμφέρει την αστυνομία. Ας υπήρχε μήνυμα του 112 για εκκένωση της περιοχής. Κι όταν η εγκληματική αμέλεια για το κάψιμο ξερόχορτων, μετατρέπεται σε κατηγορία για εμπρησμό από πρόθεση, εδώ δεν καταλαβαίνω γιατί να μην λέω τα δικά μου όταν υπάρχει εγκληματική αμέλεια σε δήθεν επιφορτισμένους για την ασφάλεια των δρόμων, των κατοίκων κ.ο. κ. Και στο φινάλε ρε φίλε, 300 ήταν, δεν ήταν ο Ερντογάν με τσέτες αργά το βράδυ.

Ουστ τσογλάνια δολοφόνοι. Ουστ ανίκανοι που το παίζετε επιτελικό κράτος επειδή φοράτε γραβάτες. Από τύχη ζούμε, το ξέρουμε. Μην μας το φωνάζετε κιόλας.

1) Ο “πετυχημένος”  Χαρδαλιάς -που στη “βάρδια” του τινάχτηκε στον αέρα αποθήκη πυρομαχικών λόγω φωτιάς-προαλείφεται για την Περιφ. Αττικής ώστε να αντικαταστήσει τον “Ζορμπά” Πατούλη που χόρευε ζεϊμπέκικο εν μέσω πυρκαϊών”
– Μα κύριε  πρωθυπουργέ, αυτός είναι ένας πανάρχαιος χορός της φωτιάς” είπε στον πρωθυπουργό.

-Ναι, μόνο που για να σβύσουν οι φωτιές,δεν χορεύουμε τον χορό της φωτιάς, αλλά τον χορό της βροχής του λέει εκείνος. Το άναποδο.

-Συγνώμη κύριε Μητσοτάκη. Εκανα λάθος. Από όταν χώρισα, έχω θολώσει.
-Κακώς. Εγώ αν χώριζα, -ο Θεός με φύλαξε- δεν θα ήμουν πρωθυπουργός σήμερα.

2) Επίσης, προ ημερών  απεπέμφει ο υπ. Προ-Πο γιατί τόλμησε να κάνει μπάνια- εν μέσω πυρκαϊών πάντα- πριν απ’ τον πρωθυπουργό, ο οποίος τέλος να πούμε ότι -αφού προς το παρόν τέθηκαν υπο έλεγχο οι φωτιές -αφού δηλαδή έφτασαν στη θάλασσα- ξεκίνησε επιτέλους τα μπάνια του.
-Ποιος σου είπε Μυταράκη να πας για μπάνιο πριν από μένα; Του είπε εκνευρισμένος απ΄το τηλέφωνο.

-Παρακαλώ κύριε πρωθυπουργέ, το όνομά μου να το προφέρετε με  “η” και όχι με “υ”

-Εχεις δει τη μούρη σου στο καθρέφτη;

-Εχετε δίκιο. Γι αυτό αλλωστε βιάστικα να μπω στη θάλασσα. Ειναι μια ενστικτώδης  πράξη να κρυφτώ απ’τον κόσμο.

-Και ο Κουασιμόδος κρύφτηκε  στο κωδωνοστάσιο, αλλά δεν πήδηξε από το καμπαναριό.Μην ακούω αστείες δικαιολογίες.

-Μα δεν είχα σκοπό να πνιγώ…

-Κακώς. Λοιπόν… Μαζεψε τη ψάθα και τη ξαπλώστρα και μείνε στο ξενοδοχείο. Οταν διαβάσεις απ΄την “Εσπρέσο” ότι: “ο πρωθυπουργός ξεκίνησε τα μπάνια του στο Μαράθι”,τότε και μόνο τότε θα την ξαναπλώσεις την κορμάρα σου στην άμμο. Εχουμε μια σειρά και μια συνέχεια.
Θες να μάθει ο ΄κόσμος ότι τα ντοσιέ που σας έδωσα το 2015 ήταν άδεια;
-Καλώς. Τουλάχιστον μπορώ να κάνω μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου;

-Πήγαινε σπίτι σου Μυταράκη

-Μάλιστα κύριε Μυτσοτάκι.

-Αμα σου γαμίσω  τίποτα, θα σου πω εγώ.

Αυτά έγιναν, ως “διορθωτικές” κινήσεις και βελτιώσεις, ώστε να καλυτερεύσει το σύστημα προστασίας των δασών και των περιουσιών.

Καταλαβαίνω απόλυτα που κάποιες φορές οι “έξω” κάνουν τον σταυρό τους και λένε “πως διάολο καταφέρνουν και υπάρχουν ακόμα αυτοί”. Δεν ξέρω. Ισως τελικά ο Θεός της Ελλάδας υπάρχει.
Και δεν είναι άλλος από αυτόν που έφτιαξε και τον υπόλοιπο κόσμο. Οχι. Ο ίδιος είναι. Απλά, από την 7η μέρα και μετά, κάθεται και ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την Ελλάδα.
Οπως μια μάνα ασχολείται “λίγο παραπάνω” με το καθυστερημένο εκ των τέκνων της.

Γι’αυτό και οι χιλιάδες εκκλησίες και μοναστήρια στη χώρα. Δείτε τα όπως τα εκκλησάκια στους δρόμους όπου επισημαίνουν τροχαία δυστυχήματα. Το ίδιο είναι.

Και να ξέρετε. Εμείς είμαστε ο λόγος που δεν έχει γίνει η Δευτέρα Παρουσία ακόμα. Για να γίνει αυτή, θα πρέπει ο Θεός να έχει χρόνο. Και δεν έχει. Φανταστείτε! Δεν βρίσκει χρόνο, Αυτός που τον δημιούργησε.

Γι αυτό και μας δανείζουν συνέχεια. Αποτρέπουμε την Συντέλεια.

Πρόβα τζενεράλε λοιπόν. Για όλους. Για την ομάδα εν όψει Ευρώπης αλλά και για μας εν όψει μπόλικων κριτικών για φέτος. Αυτό όμως που έχουμε, είναι η διάθεση να δούμε την ομάδα. Διότι πιστεύουμε ότι μπορεί να πιάσει ψάρια και φυσικά να επαναλάβει το περσινό νταμπλ σε μια χρονιά που η ιδέα ΑΕΚ, γίνεται 100μ χρονών. Μια διάθεση τόσο διαφορετική σε σχέση με τα τόσο κοντινά χρόνια. Πάμε λοιπόν.

Στην ομάδα σήμερα, χρειάστηκαν δεκαπέντε λεπτά για να συνηθίσει το τερέν, να βρει τα πατήματα της και να ξεπεράσει τον μυϊκό τραυματισμό του παικταρά, που οφείλεται σε κακή προθέρμανση. Μετά το τέταρτο, ήταν η γνωστή ΑΕΚ. Αυτή που καλύπτει χώρους και θέσεις. Αυτή που τρέχει και θυσιάζεται στο γήπεδο. Δουλεμένη όμως για Ευρώπη για όσους βλέπουν λεπτομέρειες. Διότι δεν είχε σήμερα – πρόβα τζενεράλε – το επιθετικό πρεσάρισμα. Είχε το πνίξιμο στον χώρο του κέντρου και είχε μια αριστοτεχνία στην κόντρα επίθεση.

Το σύστημα ήταν το γνωστό. Ας πούμε ρόμβος στο κέντρο ή 4-4-2 ή 4-4-1-1. Ό,τι θέλετε βάλτε. Μέσα θα πέσετε,  αφού οι εναλλαγές θέσεων μπροστά και η τρομερή φυσική κατάσταση μπερδεύουν ακόμα και προπονητές. Δεν είναι και μικρό πράμα να βλέπεις τον Πινέδα αριστερά, αλλά αυτός να καλύπτει όλον τον άξονα και να είναι η πηγή της δημιουργίας. Είναι μιά παγίδα του Αλμέιδα αυτή : Όταν ο αντίπαλος αποφασίζει να ασχοληθεί με τον Μεξικάνο, αυτός πάει αριστερά και στον άξονα ανοίγονται πλέον αεροδιάδρομοι για τους υπόλοιπους.

Ο Βίντα έφυγε πολύ γρήγορα και πλήρωσε τον ναρκισσισμό του, μη κάνοντας σωστή προθέρμανση. Δεν πειράζει. Ελπίζω να μην έχει τίποτα και να γυρίσει γρήγορα. Ό,τι και να πεις για τον Μήτογλου όμως, θα είσαι λίγος. Κολώνα, τεράστιο σέντερ μπακ, που θα αφήσει εποχή. Ούτε και υποψιαστήκαμε ότι έλειπε ο Βίντα. Τόσο αμυντικά, όσο κι επιθετικά. Με πάσα, με ντρίμπλα, ,με ψυχραιμία. Εκπληκτικός, όπως και ο σταθερά καλύτερος του αγώνα, ο Μουκουντί.

Από εκεί κι έπειτα, κι αφού μπήκα στην ατομική κριτική, φυσικά θα σταθώ στους δυό τερματοφύλακες, και  φυσικά θα προχωρήσω στον άρχοντα Χατζησαφί. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε αυτόν τον παίκτη.

Τα υπόλοιπα ήταν διαδικασία. Είπαμε, μετά το τέταρτο η ΑΕΚ κυριάρχησε και κατάπιε την Τραπεζούντα. Σκόραρε δυό γκολ πανέμορφα, ισοφάρισε τα κόρνερ που είχε δεχτεί στις στιγμές που έλειπε ή δεν πάταγε καλά ο Βίντα, ή όταν ο Γιόνσον ήταν ο γνωστός αφελής παρέα με τον Ρότα. Κι όταν δεις ξανά το δεύτερο γκολ, τότε θα καταλάβεις τι δουλειά γίνεται στις προπονήσεις. Μιλάμε ότι είδαμε μπιλιάρδο. Τι αντεπίθεση ποίημα, την ώρα που η μπάλα άλλαξε τόσα πόδια σχεδιασμένα, σε τόσο μικρούς χώρους. Αυτή είναι η μπάλα παιδιά. Ξαναδέστε το. Δεν ήταν καθόλου απλό.

Και το τρίτο μας κάπως έτσι ήταν. Όχι όμως τόσο δύσκολο. Υπήρχε μεγαλύτερη απλωσιά. Όμως έμοιαζε. Κι αυτό σημαίνει και δείχνει την δουλειά. Όλοι ξέρουν πού να είναι κι όλοι ξέρουν πού να βρεθούν ή πού να το ψάξουν. Τρίβουμε τα μάτια μας. Ειδικά εγώ σαν παλιότερος, ας πω ότι αυτά τα διαφορετικά πράματα τα είχα πρωτοδεί από τον Φάντροκ και μετά κάπως είδα πάλι νοικοκυρεμένα πράματα από τον Μπάγιεβιτς μετά την δεύτερη χρονιά του. Τολμώ να πω ότι ο Αλμέιδα θα προσεγγίσει τον μύθο της παλιάς ΑΕΚ.

Αυτής της υπερομάδας του Φάντροκ που έγινε χειροπιαστή επί Τσαϊκόφσκι. Ο Αλμέιδα μου θυμίζει τους δυό αυτούς προπονητές σε έναν. Κι είναι και θρασύς με την καλή έννοια : Αγωνιστικά κατουράει τον αντίπαλο. Όπως κατούρησε σήμερα τον Μπακασέτα, ο Σιμάνσκι. Και δεν με απασχολεί που ο ψυχάκιας είναι Αεκτζής. Είναι πολύ μικρός παίκτης για να πουλάει τσαμπουκά στην Τουρκία στον αρχηγό της ΑΕΚ.

Μια ΑΕΚ που είναι έτοιμη για τις μάχες. Μια ΑΕΚ που μας κάνει να μετράμε τις μέρες για να την δούμε παντού. Μέσα κι έξω. Μια ΑΕΚ, που ενώ ετοιμάζεται για τρεις μεταγραφές, μοιάζει παντοδύναμη για την Ελλάδα, ακλόνητο φαβορί για δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ, κι αξιοπρόσεκτη για κάποιον όμιλο στην Ευρώπη ( φυσικά σε όμιλο champions league θέλει ενίσχυση ). Η ΑΕΚ μας, η αγάπη μας. Η ομαδάρα μας.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

 

Αξύριστος (ετσι του είπαν οι επικοινωνιολόγοι),για να δείχνει αϋπνος,ταλαίπωρος και ότι τάχα έχει πέσει με τη μούρη στα προβλήματα και ψάχνει για λύσεις νηστικός και ατάϊγος για μέρες.. Σωστό.
Μόνο που η όλη προσπάθεια του “υποστηρικτικού προσωπικού” πάει στράφι,διότι το “αντικείμενο” δεν μπορεί να υπακούσει και να αψηφίσει την φύση του. Δεν καμουφλάρεται επαρκώς. Δεν φτιασιδώνεται. Είναι σα να βαράς γροθιά σε πρόκα.

Το διχως άλλο θα του είπαν: “μην είσαι και πολύ σκυθρωπός και προβληματισμένος,διότι αυτό στην κάμερα μεταφέρει άγχος και στρες στους πολίτες. Δείχνε αισιόδοξος”. “Ο.Κ.” λέει αυτός. Ελα όμως που δεν έχει μέτρο. Ο “Πίνατ” θα ‘έδειχνε περισσότερο ειλικρινής. Σίγουρα αν δείξεις σε ενα σκύλο εικόνες απο καταστροφές πυρκαϊάς, μια θλήψη στα ματιά θα την δεις.
Οχι όμως στον Κυριάκο. Το απόλυτα χαζοχαρούμενο δίποδο σκυλί.

Εμφανίστηκε λοιπόν – ο Κούλης- σε βάση αεροπορίας πυρόσβεσης με ένα χαμόγελο,σα να παρευρίσκεται σε γάμο, ή σε εγκαίνια. Πλήρης αποχαύνωση.
Είναι σα να πετάς ένα ξύλο και να ζητάς από το σκύλο να στο φέρει πίσω. Από τη χαρά του αυτός, τρέχει τόσο μανιασμένα που πέφτει με τη μούρη πάνω στον φράχτη που δεν είδε.
Στη θέση του “Πίνατ” θα του έκανα μήνυση.

Το πρόβλημα λοιπόν του “δίποδου αντικειμένου”-το οποίο έμεινε “νηστικό” και αξύριστο”,είναι-ξανά- οι πυρκαϊές. Σχεδόν παντού. Εκατονταδες χιλιάδες στρέματα καμένα. Απειρα δέντρα κάρβουνο, αλλαγή οικοσυστήματος, χιλιάδες ζώα ψημένα, περιουσίες πάνε στράφι, τοπικές οικονομίες διαταράσσονται για χρόνια…κλπ-κλπ
Επισκέπτεται ο “ταλαίπωρος” αξύριστος λοιπόν βάση Πυροσβεστικής. Και λέει-μεταξύ άλλων- πάντα χαμογελαστός(!!!) στον εκεί-επίσης χαμογελαστό(!)- επκεφαλής: “…εκει, η Δυτική Πελοπόννησος, μας βγάζει πάντα “δουλίτσα”…” (Σημ: εκεί στην Δυτική Πελοπόννησο, η οποία “βγάζει πάντα δουλίτσα”, προ ετών είχαν γίνει κάρβουνο καμια 100αριά άνθρωποι)

Και η απορία-οne more time είναι: Κάνει πλάκα, ή είναι απλά καθυστερημένος; Η απάντηση είναι: Και τα δυό καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Είναι καθυστερημένος. Γιατί ακόμα και πλάκα να θες να κάνεις,για να “ελαφρύνεις” την ατμόσφαιρα, δεν μπορείς και δεν πρέπει, τέτοιες ώρες με τέτοιο πρόβλημα και τέτοιες συνέπειες απέναντι.
Και το θέμα είναι ότι δεν έχει περάσει από κάποια επιτροπή. Πως διάολο παίρνει τόσο μεγάλο επίδομα; Δεν ξέρω.

Φυσικά,δεν πρέπει να είναι σε καλύτερη κατάσταση -σύμφωνα άλλωστε και με τον Πλάτωνα-όσοι συμμετέχουν -δια της προαποφασισμένης ψήφου-στην ανάδειξη των “Κούλιδων” (δεν είναι ο μόνος,να το πούμε αυτό. Εχει μεγάλη “παρέα”,σε όλο το “τόξο”)
Νομίζω ότι τα δάνεια που μας δίνουν οι “έξω”, είναι Εθνικό επίδομα. Αποζημείωση μαζικής πνευματικής καθυστέρησης. Κάθε επίσκεψη που κάνουν στις Βρυξέλες οι “Κουλιδες”, ειναι απλά “επαναξιολόγηση” της κατάστασης, ώστε να συνεχιστεί η καταβολή του επιδόματος.
Και “ευτυχώς” συνεχίζεται. 200 χρόνια τώρα.
Και τα αξίζουμε ρε γαμώτο. Every penny of it.

 

Υ.Γ : Αν έχετε παρατηρήσει ότι αποτυγχάνουν συνεχώς τα συστήματα επιτήρησης, πυροπροστασίας και δασοπυρόσβεσης,αλλά παρ’όλα αυτά λειτουργούν στην εντέλεια  συνεχώς τα συστήματα εκκένωσης και περισυλλογής ανθρώπων που “εγκατέλειψαν έγκαιρα”, να πω ότι αυτό δεν είναι εντελώς τυχαίο. Δεκάδες πλεούμενα, καράβια και σωστικές λέμβοι,ετοιμα όλα, αναμενουν στις παραλίες την σωστη ώρα στο σωστό μέρος, πριν ακόμα καταφθάσουν οι “έγκαιρα εγκαταλείψαντες” δια του “σωτήριου” 112,  αλλά παράλληλα  ψάχνεις με το κυάλι να δεις πυροσβεστικό αεροπλάνο.
Ολοι φωνάζουν και παραπονιούνται διότι  “δεν υπάρχουν πυροσβεστικά μέσα”, αλλά ΟΥΔΕΙΣ έχει παραπονεθεί ποτέ ότι  δεν βρέθηκε πλεούμενο να τον παραλάβει. Ούτε ένας.
Στις πυρκαϊές, κυρίαρχο ρόλο πλέον παίζει το Λιμενικό και όχι το Πυροσβεστικό σώμα.
Αλλωστε είμεθα χώρα με 13.676  χιλιόμετρα ακτογραμμών. Καμιά πυρκαϊά δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό.
Thank God.