…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Είναι τέτοιος ο όμιλος όπου η κιτρινόμαυρη ΑΕΚ είναι το “μαύρο πρόβατο”.
Αρα και η διατησία ηταν τέτοια χθες που έπρεπε να διορθωθεί το “λάθος” του Μπραϊτον και να έρθει στα “ίσα της” η βαθμολογία.
Αναφερόμενος στην “διορθωτική” διαιτησία” του αλητάμπουρα που διαιτήτευσε τον αγώνα Μαρσέϊγ-ΑΕΚ. Κάποια επιθετική πρωτοβουλία είχαν οι Γάλλοι αλλα όχι κάτι εξαιρετικό. Πάρε δύο πέναλτι “τραβηγμένα απο τα αυτια” και άντε στη μαμά σου την ΟΥΕΦΑ να εκφράσεις παράπονα. (εχω την άισθηση οτι αν δεν έκανε το μεγάλο λάθος ο Στάνκοβιτς και το ματς παιζόταν από το 1-1, κατόπιν θα βλέπαμε τα ίδια, απο πλευράς διατησίας. Ισως και χειρότερα, ανάλογα με τις φάσεις που θα γεννούσε ο χρόνος ως το 90′. Ισως να βλέπαμε και “δράκους”.

Ναι, εμείς είμαστε που ζητάμε ως “βαλκανομπάχαλο” να μας δώσουν τα φώτα τους οι μάγιστροι της πουστιάς και της βρωμιάς. Τι τα θές; Την προηγούμενη αγωνιστική γκρίνιαζε ο Μαρινάκης για “διατητικές αλητείες ” στο ευρωπαικό του ματς, σήμερα γκρινιάζει ο Μελισσανίδης,αύριο ο Αλαφούζος, χθες σήμερα και αύριο ο μόνιμα καραγκιόζης Λουτσέσκου (αφού το αφεντικό είναι σε τιμωρία “αφωνίας”)

Καλά να πάθετε. Για να σας γίνει και χώνεψη καλή και συνειδητοποίηση σε ποια μοίρα σας κατατάσσουν αυτοί από τους οποίους ζητάτε “τίμιες διατησίες” και λοιπές “50-50” μπούρδες. Που μου ανακαλύψατε τη Δικαιοσύνη και την Καθαρότητα. Πλένετε τα βρακιά σας με βρωμόνερα και ξαφνικά μου θέλετε πλυντήριο-στεγνωτήριο “siemens”.Πάρτε το.

Και εκούσια υποτελείς και διαμαρτυρόμενοι. Why? “Μη διαμαρτύρεσαι που το σάντουιτς δεν έχει πολύ σαλάμι, γιατί αυτό που λείπει στο έχω βάλει στον κώλο”.
Εγώ ούτε λυπάμαι, ούτε εξοργίζομαι με τετοιες ευρωπαικές διαιτησίες. Ουτε χαίρομαι φυσικά. Μόνο συλλογίζομαι. Πόσο ακαμάτιδες και τσικιρικιτζίδες είμαστε ως κράτος γενικά και ως ποδόσφαιρο αναπόφευκτα.

Πολύ μου αρέσει που οι ένδον φυλακισμενοι του Ελλαδιστάν ζητάνε επίσημα ξένους διατητές -άρα έμμεσα ομολογούν ότι “είμαστε είτε άτιμοι,είτε άχρηστοι είτε και τα δύο- από την ΟΥΕΦΑ,δηλαδή από τη μήτρα της διαφθοράς. Σα να ζητάς ως κράτος στελέχη από τις πανβρώμικες Βρυξέλες για να σου διορθώσουν κακώς κείμενα ως κρατικός μηχανισμός.
Κα τί θα σου φέρουνε; Κατιμάδες. Κάτι τραυλούς Τόμσεν για να σου “διορθώσουν” τα οικονομικά και κάτι μικροαπατεώνες Κλάτεμπεργκ για να σου “διορθωσουν” τα διαιτητικά. Και πάει λέγοντας.

Σα τη γριά που στέκεται έξω απο τη Μητρόπολη ελπίζοντας να την κοιτάξει ο Δεσπότης καθώς αυτός αγέρωχος παχύς και χορτασμένος, βγαίνει από τη μαύρη Mercedes …και εν τέλει ρίχνει τη ματιά του πάνω της, κάνοντας ένα σήμα με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του. Τώρα αυτό να σημαίνει “την ευλογία μου” ή ” άντε και γαμίσου”; Δεν ξέρουμε. Αλλωστε και στις δυο περιπτώσεις, πέρι καλού πρόκειται.

Ξεφτίλα και ντροπή,λέω εγώ.
Εισαι λίγκα ποδοσφαιρικη; Είστε επιχειρηματίες ενασχολούμενοι-για “χ”, “ψ” λόγους δεν με ενδιαφέρει-και με το ποδόσφαιρο; (Οι “Μπάρλοι” είναι εξαίρεση).
Ουδείς κουνιέται από τη θέση του για να κάνει κάτι, αν δεν έχει όφελος. Αλλωστε και στας Ευρώπας, οι ενασχολούμενοι με ποδοσφαιρικές ομάδες, βλέπουν είτε κάποια ευκαιρία για κέρδος, είτε τρόπο να ξεπλυθούν λεφτά, είτε κάνουν το χατίρι κάποιου πολιτικού αρχηγού απο τον οποίον προσδοκούν ή παίρνουν ήδη κάτι …κάποια δουλίτσα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων, κάποια “δίκαιη ρύθμιση χρεων”,δηλαδή διαγραφή,κάποια φοροαπαλλαγή, κάποια “επένδυση” αόρατη που τη “βλέπουν” μόνο υπολογιστές κλπ. Ιδιος είναι ο κόσμος,από τον Βόρειο πόλο ως τον Νότιο. Οι εντάσεις και τα μεγέθη διαφέρουν μόνο. Οι βλέψεις είναι ίδιες.

Εχετε λοιπόν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Καθαρείστε την μπουγάδα. Ξεκάθαρες θέσεις και κρυστάλινους νόμους ποδοσφαιρικούς και επιλογές διαιτητών. Μπορείτε; Μπορείτε. Θέλετε; Οχι δεν θέλετε. Ε,τότε τραβάτε στους αρχιμαφιόζους της Ζυρίχης ή της Λωζάνης ή της Λυόν ή όπου στο διάβολο εδρεύουν οι αρχιαπατεώνες της ΟΥΕΦΑ και ως επαίτες ζητιανέψτε κάτι που θα μπορούσατε να το είχατε αυτόνομα και ανεξάρτητα.

Αυτά παθαίνουν οι υποταγμένοι. Οι μονίμως θέλοντες “προστασία”.
Σαν την γειτονιά που ζητά προστασία και προστρέχει στην οικεία μαφιόζικη συμμορία προκειμένου να προστατευτεί από το αδιάφορο κράτος. Θα την έχεις. Αλλά θα είναι με “συνέπειες”.
Χέστες, ολίγοι και μπαγαπόντιδες. “Καταφερτζίδες” της πλάκας και επιχειρηματίες του καφενέ. Τσικιρικιτζίδες και μαστροχαλαστές της δεκάρας.

Λες και άμα το όνομα του “ξένου”-που δεν θα έχει κατάληξη σε “-όπουλος” ή “-ίδης” ή “-όγλου” θα είναι λιγότερο εξαρτώμενο, θα σου προσφέρει αίγλη ή και κάποια δικαιοσύνη, που δεν μπορείς να έχεις από μόνος σου,άχρηστε και γελοίε παραγοντα της δεκάρας.

Και δεν μιλάω μονο για τον “χ” σημερινό χοντρό του Πειραιά, που σκούζει και τον νοιάζει η διαιτητική δικαιοσύνη (εδώ γελάνε) ή την άλλη τη νυφίτσα του Σκάι που βλέπει “κλοπές” και “αδιανόητα σκόπιμα λάθη διαιτητικά” ακολουθώντας απλά τη γραμμή του Πειραιά. Που άμα τον ρωτήσεις αν η μπάλα μέσα έχει νερό άχυρα ή ζελέ, δεν ξέρει να σου απαντήσει.

Καλείς τις “μεγάλες δυνάμεις” και ζητάς “Ναυαρίνο” για να φύγεις από την εσωτερική δουλεία των “Χ” Μπαλτάκων και “Ψ” “Αυγενάκιδων”. Και βέβαια το μόνο που ζητάς απαιτώντας ξένους διαιτητές,δεν είναι η κάποια “50-50 διατησία” αλλα στην ουσία η “απενεργοποίηση” του όπλου της εσωτερικής κατευθυνόμενης διαιτησίας. Να απομακρυνθείς από τον εσωτερικό “μπαγάσα” πέφτοντας πάνω στον ξένο “ατσίδα”.
Να “αδειάσεις” το όπλο της ελληνικής διαιτησίας από τα χέρια του άλλου,αφού δεν μπορείς να το κάνεις δικό σου. Να ψοφίσει η ελληνική κατσίκα του γείτονα που την εχει -τώρα-και την αρμέγει.

Αφου δεν μπορείς να ελεγξεις την εδώ “Χάρυβδη” πηγαίνεις προς στην ευρωπαική “Σκύλα”.Μπράβο. Να σε γαμίσουν χίλες φορές λοιπόν στα ευρωπαϊκά ματς. Γιατί είσαι Ανυπόληπτος. Είσαι πουθενάς και κακομοίρης. Θέλετε γάλα ευρωπαικό από το μάρκετ. Πάρτε το. Παρτε και ότι το συνοδεύει. Οταν χρειαστεί,θα σε σφάζουν και δεν θα λες και κουβέντα. Τουρκόδουλε.

Διάλειμμα για λίγο από τα Ευρωπαικά “σαλόνια”-που σκεπάζονται με κολόνιες για να καλύψουν τη μπόχα τους- και επιστρέφουμε από Κυριακή στην ένδον κοκορομαχία της “τουαλέτας”. Που δεν χρειάζονται κολόνιες. Ούτε καν υγρό για λεκάνες. Σκατά σου λέει είναι. Τι θες; Αμα δε σ’αρέσει, τράβα μεινε αλλού. Επιστρέφουμε λοιπόν στον ανένδοτο του Φαληρικού “συνεταιρισμού” -ο οποίος περνά ένα “συζυγικό καυγαδάκι” τελευταία- απέναντι στον καπάτσο της Φιλαδέλφειας.

Και τι παράξενο! Ο πρώτος και ο δεύτερος σε πολιτική επιρροή, κόσμο, πρωταθλήματα, χρήμα, ισχύ,”άκρες” κλπ, κατηγορούν τον τρίτο ότι τους κλέβει και τους εκμεταλεύεται. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, συγνώμη, καλά να πάθετε. Εμένα μου μοιάζει με ιδιότυπη μορφή δικαιοσύνης.

Να ξεκινήσω λίγο απότομα : Δεν είχα σε κανένα υπολογισμό το παιχνίδι αυτό. Πιο πολύ με έκαιγε το παιχνίδι της Δευτέρας και η ρεβάνς του σημερινού. Όμως το να χάνεις με αυτόν τον τρόπο αυτό που έβγαλες μέσα στο γήπεδο, πραγματικά με εξοργίζει. Διότι το λάθος του Στάνκοβιτς δεν γίνεται ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό. Χωρίς να έχει καμία πίεση. Κι αν αυτό ήταν η ταφόπλακα για την ομάδα μας που είχε ισοφαρίσει, ο λάκκος είχε ξεκινήσει να σκάβεται με αυτόν τον τρόμπα διαιτητή, που δεν είδε το επιθετικό φάουλ στο γκολ που προηγήθηκαν οι Γάλλοι.

Φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καλή ΑΕΚ. Υστέρησε πάρα πολύ στον τομέα της δημιουργίας, κάτι που βέβαια ήταν αναμενόμενο αφού οι “παικταράδες ” της μπροστά είχαν αποσυρθεί στα νοσοκομεία. Και ψάχνω να καταλάβω πώς γίνεται να είσαι παικταράς, όταν δεν παίζεις. Και φυσικά δεν μιλάω για τον Αραούχο. Ας μην συνεχίσω….

Παρότι λοιπόν η ομάδα μας δεν ήταν καλή δημιουργικά στο πρώτο μέρος, κατώρθωσε να αφοπλίσει τους αντιπάλους. Φυσικά είχαν την εδαφική υπεροχή, όμως δεν είδαμε και κάτι το τρελό. Είχαν πράγματι κάποιες κινήσεις παικτών ανάμεσα στις γραμμές μας, όμως γενικά ο Στάνκοβιτς και η άμυνα – με κορυφαίο τον Μουκουντί – κράτησαν το σκορ. Αυτό το περιμέναμε, δεν περιμέναμε ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να κρατήσει λίγο την μπάλα. Εν πάση περιπτώσει, δεν είχαμε μεγάλους κινδύνους με εξαίρεση την αστεία απόφαση του διαιτητή στο πρώτο γκολ. Φάση που ελέγχθηκε κιόλας, μην χέσω.

Και η αλλαγή στην αποφασιστικότητα, φάνηκε στο δεύτερο μέρος. Η ΑΕΚ πάτησε καλύτερα, χρησιμοποίησε πιο καλά την όρεξη του Μοχαμαντί κι έδειξε ότι πίστευε. Και δικαιώθηκε. Και πάνω που αποκτήσαμε θεωρητικά μια καλή ψυχολογία, τα διέλυσε όλα ο Στάνκοβιτς. Πραγματικά όλα. Διότι μπορεί να λέμε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα των λαθών, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο. Μια απλή επιστροφή και ένα γήπεδο άδειο υπάρχει, κι αυτός βρήκε τον ψύλλο στα άχυρα. Κι άφησε και την ομάδα με δέκα παίκτες. Πρακτικά της διέλυσε την ψυχολογία.

Κι αν πούμε ότι κάτι προσπαθούσαν να κάνουν, ήρθε κι ο Άμραμπαντ που έπρεπε νάναι πιο υποψιασμένος για τον ανεκδιήγητο διαιτητή. Ρε φίλε να χάνεις πάλι με δύο πέναλτυ; Τι είναι αυτό τώρα; Καινούργιο φρούτο; Εντάξει για τους υπόλοιπους. Τι να κάνουν; Τι να κάνει κι ο Πινέδα που ξαναβρέθηκε μπακ; Τι να κάνει κι ο Αλμέιδα, που κι αυτός έκανε σωστές αλλαγές και πήγε να πάρει το παιχνίδι. Πώς να προστατευτεί από έναν ανάπηρο στο τέρμα κι από έναν επικίνδυνο διαιτητή, που σωζόταν συνεχώς με την κάλυψη του var. Σκέψου δηλαδή ότι στα μαρς πέναλτυ του Στάνκοβιτς, έβγαλε κίτρινη.

Με βάση την εικόνα μας λοιπόν, μάλλον θα πρέπει να πω ότι χάσαμε δίκαια. Με βάση όμως την ανατροπή που κάναμε, λέω ότι αισθάνομαι στενοχώρια. Τα ξαναβάζω κάτω όμως και τα σκέφτομαι. Μπορεί να μας αδίκησαν, όμως στο παιχνίδι μείναμε παραπάνω αφού ο Αθανασιάδης πρόλαβε και μπήκε στους διακριθέντες. Όλη η ομάδα είχε αδειάσει και φυσιολογικά. Κάτι το πολύ τρέξιμο, κάτι το ψυχικό, χέστα. Χέστα και πάμε παρακάτω. Στον αρχικό προγραμματισμό : Νίκη την Δευτέρα και νίκη στη ρεβάνς με τους Γάλλους.

Υγ. Όλη η Ευρώπη, θα πρέπει να έμεινε άφωνη με την κερκίδα μας αλλά και των Γάλλων ( για τον μεθυσμένο Τσώχο ήταν Μονεγάσκοι ) με το απίστευτο κορεό που δημιούργησαν. Τους ευχαριστούμε πολύ κι ελπίζω σε ανταπόδοση εδώ.

Με τρομερό κιτρινόμαυρο κόσμο και με μια ενδεκάδα, που δεν την λες κι ανάγκης, η ΑΕΚ κατέβηκε στην Τρίπολη. Με το γνωστό της σύστημα και με καλές προοπτικές. Και πράγματι ξεκίνησα κάπως ζωηρά, όμως στην πορεία του πρώτου ημιχρόνιου, αποδείχθηκε πολλή κατώτερη των περιστάσεων. Και εξηγούμαι .

Είχε τρομερά προβλήματα στον χώρο του κέντρου αφού ο Γιόνσον ήταν σε άλλο γήπεδο. Είχε μια αριστερή πλευρά κίνδυνο – θάνατο και μιλάω για τον Χατζησαφί. Δεν είχε ιδιαίτερο πρεσάρισμα μπροστά, ενώ φαινόταν ότι είχε πρόβλημα συγκέντρωσης. Το αποτέλεσμα ήταν να φάει φάσεις πολύ επικίνδυνες, να μην μπορεί να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή και να κάνει πάμπολλα αβίαστα λάθη.

Για την δική μας ομάδα, που είχε μόνους διακριθέντες τον Μάνταλο και τον Τσούμπερ, ήταν ένα κάκιστο πρώτο μέρος. Στο οποίο είχαμε σύμμαχο την τύχη και την αστοχία του Αστέρα. Μάλλον μίλαγε η φανέλα και τίποτε άλλο, αφού υπήρχαν στιγμές στις οποίες η ομάδα μας δεν μπορούσε να απομακρύνει, δεν μπορούσε να κάνει έναν συνδυασμό της προκοπής και δεν έβγαζε μια κάθετη μπαλιά που να δημιουργήσει κάποια υποψία κινδύνου. Την κατοχή της μπάλας την είχαμε μεν, όμως ήταν ανούσια και άνευρη. Με εξαίρεση το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, όπου μια εξαιρετική προσπάθεια του Μάνταλου και μια εξαιρετική συνέχεια από τον Τσούμπερ, φέρανε σκόρερ τον Ελίασον. Πρέπει να ήταν το μόνο λεπτό που η ΑΕΚ θύμισε την ομάδα που αγαπάμε…

Τα πράματα άλλαξαν εντελώς στο δεύτερο μέρος. Ο Σιδηρόπουλος, που σε κάθε μαρκάρισμα έβγαζε κίτρινη κάρτα εκατέρωθεν, άφησε τον αντίπαλο με δέκα παίκτες. Αυτό ήταν το πρώτο κλειδί. Το δεύτερο ήταν ότι χτύπησε ο Αραούχο και ο Πινέδα μπήκε στο παιχνίδι. Με τα κλειδιά αυτά, η ΑΕΚ επικράτησε στον χώρο του κέντρου διότι βρήκε ρυθμό και ταχύτητα καθώς και κανονική δημιουργία από τον άξονα. Ένας άξονας που φυσικά ελευθέρωσε και τα πλάγια της.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι έθελξε με την απόδοση της, όμως έπαιξε ένα passing game που της έδινε μέτρα και συνδυασμούς επικίνδυνους για να φτάνει στην αντίπαλη περιοχή. Μετά μάλιστα το δεύτερο γκολ, μπορούσε να αυξομειώνει τον ρυθμό κατά βούληση και να παίζει τον αντίπαλο όπως η γάτα το ποντίκι. Κι έτσι έβαλε κι άλλους διακριθέντες στο κάδρο, όπως τον Ελίασον που έτρεξε πάρα πολύ σήμερα, καθώς και το κεντρικό της δίδυμο που ανέβηκε σχεδόν στο μισό του γηπέδου. Και η ομάδα μας σημείωσε άλλα δύο γκολ με μια κατοχή μπάλας που έφτασε σχεδόν στο απόλυτο, ενώ πίσω δεν κινδύνεψε καθόλου.

Οπότε με ένα 3-0 υπέρ σου, σε μια έδρα δύσκολη – πέρσι δεν κερδίσαμε – και με συνολικό βαθμολογικό κέρδος στο +1 σε σχέση με πέρσι, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ευχαριστημένοι. Ειδικά όταν έρχεται ευρωπαϊκή υποχρέωση κι ειδικά όταν σου λείπουν μπόλικοι παίκτες, που κανείς δεν έχει καταλάβει πώς χτυπάνε όλοι αυτοί. Πέραν αυτού, είναι σημείο προβληματισμού το πρώτο μέρος, που επιβεβαιώνει ότι λείπει αυτό το περίφημο έξτρα χαφ στον τομέα της δημιουργίας. Που αποδεικνύεται με την είσοδο στον αγώνα του Πινέδα. Αλλά αυτά ας τα κοιτάξει ο προπονητής, που σήμερα έκανε μια άριστη διαχείριση των λύσεων που είχε διαθέσιμες, ενώ του πιστώνονται και οι ολόσωστες αλλαγές.

Κυριαρχεί: “Εξω οι κλέφτες”. Που ομως “έξω”; Εξω απο τη φυλακή. Αμα τους βάλεις μέσα, με ποιους θα κάνουμε “δουλειές”;

Υπάρχει ένα εύλογο θέμα “χρονισμού” στον τρόπο με τον οποία “σκέφτεται” και “αποφασίζει ο γίγαντας λαός (του οποίου το ένστικτο είναι πάντα αλάνθαστο μη ξεχνιόμαστε)

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές ψηφίζει βάσει των φυσικών καταστροφών που υπέστει, δηλαδή αυτού που ήδη συνέβει,άρα προτάσσει “Αόριστο” ( μας έπνιξε,μας έκαψε, μας άφησε” κλπ ) Αλλά στις βουλευτικές ψηφίζει βάσει των πολιτικών εξαγγελιών που του υπόσχονται: “θα μας βρει δουλειά, θα μας διορίσει,θα δώκει αυξήσεις, θα μας κρατήσει όρθιους στο ευρώ, θα βαρέσει νταούλια, θα μας βγάλει απ το τούνελ” κλπ. Εδώ χρησιμοποιεί Μέλλοντα.Στιγμιαίο. Δεν χρειάζεται ο Διαρκείας. Δε γαμιέται.Τα παιδιά μας, ας βρούν τα ίδια τη λύση για παρτι τους,στα χρόνια τους αργότερα,όπως τη βρίσκουμε και μεις τώρα. Σωστός.

Στο μεταξύ αυτών των δύο, δηλαδή του μόλις χθες και του άμεσου αύριο, χρησιμοποιεί για το καθημερινό σήμερα, Ενεστώτα φυσικά: “Τώρα τί κάνουμε;” “και τώρα τι γίνεται”; “Σήμερα αυτούς έχουμε”. “Είπε κάτι για τώρα στις ειδήσεις”; “θα τα δώσει τώρα”; κλπ Βέβαια κάπου -κάπου-δηλαδή πολύ συχνά- στο στιγμιαία ατέρμονο σήμερα, παρεμβάλεται και η μετοχή “ώντας”: “αυτοί θα μας πάνε γαμιώντας” αν είναι για κάτι άσχημο, ή “τρώγωντας έρχεται η όρεξη” αν είναι κάτι “καλό”. Οταν δε το “τώρα” πλησιάζει στη λήξη του και είναι στη χαραυγή του άμεσου “αύριο” προσμονώντας να έρθουν “οι άλλοι”, λέει για τους “τωρινούς”, χρησιμοποιώντας Συντελεσμένο Μέλλοντα: “αυτοί θα μας έσωζαν”; και συνεχίζει κατόπιν με Παρακείμενο: “έχω ορκιστεί να ρίξω μαύρο” λέει ανάμεσα σε δυο ρουφηξιές τσιγάρου η “σουπιά”, η οποία πριν ο αλέκτωρ εκ του μπαλκονιού λαλίσει τρις, υπόσχεται ήδη στήριξη στον επόμενο που θα του κάνει τα χατήρια, ή τουλάχιστον θα τον πηδήξει λιγότερο. Το να μη σε πηδάνε πολύ, ενέχει μια ευχαρίστηση. Οχι γιατί απέφυγες “τα χειρότερα”. Αλλα γιατί προσμονείς κάθε φορά,την επόμενη φορά, για την οποία φορά, ελπίζεις να μείνει και αυτή ανολοκλήρωτη, κ.ο.κ. Αλλωστε “το ταξίδι έχει σημασία και ουχί ο προορισμός”. Ακόμα και αν κάνεις το γύρω της πλατείας για δεκαετίες.

Αλλαξε λοιπόν χρώμα πάλι ο χάρτης της χώρας-χαμαιλέοντας.. Προσπαθεί να εξομοιωθεί,να απορροφηθεί στο εκάστοτε περιβάλλον που βρίσκεΤαι τη δεδομένη στιγμή. Πράσινος,ροζ, μπλε,τιρκουαζ κλπ.Κοκκινο ποτέ. Ειναι χρώμα επίθεσης. Ειμαστε για επιθεση; Αλλαζε χρώματα και φρόντιζε να τρως βιαστικά και γρήγορα και να εύχεσαι να μη σε έχει “λοκάρει” κανένας θηρευτής πίσω απ΄τις φυλλωσιές.

Εκατομμύρια ψηφοφόροι κινούνται ως χρωστικά κύτταρα ενός οργανισμού. Που σε πείσμα των όποιων επιβεβλημένων φυσικών αλλαγών, εκείνος επιμένει να ζει φοβικά κρυπτόμενος. Εχεις δει αετό ή λέοντα να κρύβεται; Οχι. Σουλατσάρουν και πλανάρουν μόνοι τους.

Μεσα σε 5 μηνες έχει κληθεί να ψηφίσει 5 φορές. Ουτε στην Ελβετία να είμασσταν. Καλόμαθαν απο τις εβδομαδιαίες ψηφοφορίες στα ριάλιτυ και λένε οι κάλπικοι ψηφοφόροι: “΄δωστε μας κάλπες”. “Πάρτε τες”,τους λένε. Σάμπως αποφασίζετε για τίποτα”; “Η απόφαση, έχει παρθεί”. Χα!

Ξορκίζει το κακό ο “γίγας” με την ανακατανομή των προσώπων. Οπως ένας θρησκόληπτος αλλάζει θέση στα εικονίσματα στο εικονοστάσι για να ανανεωθεί η προστασία ή για να πιάσει καλύτερα η ευχή. Που ξέρεις; Μπορεί να υπάρχει Θείο feng shui.

Και ολα αυτά,ανερυθρίαστα, ανεμπόδιστα, αβάδιστα και με πλήρη απενεχοποίηση. Ο όχλος δημιουργεί ένα ιδιότυπο “δίκαιο”. Βρίζεις μονος; Σε συλλαμβάνουν. Βριζουν πολλοί μαζί; “αγανάκτισαν οι άνθρωποι”. Επίσης ο όχλος δημιουργεί ανοσία αγέλης. Περνούν απο πάνω τους κύμματα πολιτικών,πρακτικών,εφαρμογών κλπ. Κάποιοι θα τα “κακαρώσουν” κάποιοι θα μείνουν “σακάτιδες” για να επιζήσουν οι υπόλοιποι οι οποίοι θα εχουν στα αντισώματά τους τα “αλαρμ” που τους ειδοποιούν ότι “αυτοί είναι δοκιμασμένοι κομματικοί ιοί (ή υιοί). Πάμε για νέους”.Και εν τέλει η αγέλη αυτή, η χρωστική μάζα, ενσωματώνει και συλλογικό ασυνείδητο. Μπορεί να έχει προκαλέσει χίλια δυο δεινά-κυρίως στις επόμενες γενιές- αλλά κυριαρχεί το αυτοσυντήρητο του σήμερα ακομα και αν χρειαστεί να λάβει μέρος,να συμμετάσχει, να συναινέσει σε ανοσιουργήματα που θα του υποδειχθούν.

Επικαλείται το -επίκτητο- νόσσημα του κομματισμού ως αυτοάνοσο,για να επισείει τις-βαρύτατες-ευθυνες του: “Ελα μωρε.Και τι φταίω εγώ. Αφού είναι όλοι πούστιδες.Πάντοτε.Ανανταμ παπανταμ. Δεν αλλάζει κάτι” κλπ. Φυσικά τους προτιμά έτσι, γιατί ο ίδιος τους έφτιαξε. Ετσι τους θέλει. Πούστιδες.Κλέφτες.Αναξιόπιστους.Λαμόγια. Με αυτούς μπορείς να συνδιαλλαγείς για τις μικρο ή μεγαλοπουστιές σου. Αμα πέσεις σε κανέναν με αρχίδια και μπέσα,τι να τον κάνεις; Εμπόδιο είναι. Πρόβλημα.

ΞΕΡΕΙ τι ψηφίζει. Ψηφίζει το δημιούργημά του. Το σπυρί ψηφίζει το έκκριμα. Τον έταιρο εαυτό του. Τον “Φρανκενστάϊν Τζούνιορ”. Μυρίζει την πουστιά,το ψέμα και την πανουργία απο μακρυά. Μετά από εκατονταετίες πειραματισμών και “βελτίωσης”.Μετά και την μεταπολιτευτική πιστοποίηση πλέον ότι “μπορεί να βγει στην αγορά” αφού “ενηλικιώθηκε. Βέβαια… Τον επιλέγει τον αντιπρόσωπο του με εξαιρετική επιμέλεια. Κόβει το μάτι του. Και σε χρόνο “dt” τον στέλνει στα έδρανα και στις καρέκλες με τέτοια ακρίβεια στόχου που θα τον ζήλευε και η Κορακάκη. Ας λένε ότι “δεν γίνεται 100 η αλεπού και 105 το αλεπόπουλο”. Κι όμως γίνεται. Τα “παιδοβούβαλα” των μπαλκονιών, ξεπέρασαν τους ψηφοφόρους “γονείς” τους.

Να μας ζήσουν λοιπόν και οι “χθεσινοί” και οι “τωρινοί” και οι “αυριανοί”. Και δεν ελπίζουμε σε αλλαγές. Ποτέ. Μόνο στις “βελτιώσεις”. Πιο σβέλτες “δουλειές”. Πιο “καπάτσοι” και “κωλοπετσωμένοι” να είναι οι αντιπρόσωποι. Να μη χάνουμε χρόνο. “τάκα-τάκα” οι “δουλειές”. Ειδικά σήμερα, στην εποχή την ψηφιακή, την android, τα ανδρείκελα να κάνουν πιο γρήγορα παρακαλώ. Είναι δυνατόν; 5 μήνες για μια εκταμίευση θαλασσοδανείου;. 8 μήνες για ενα απαλλακτικό βούλευμα; 1.5 χρόνο για ένα ευρωπαικό κωλοκονδύλι; 3 μήνες για μια απευθείας ανάθεση; 2 χρόνια για μια διαγραφή χρεών; Που βρισκόμαστε γαμώ το στανιό μου πια;

Περιμέναμε ένα εύκολο απόγευμα απέναντι στον Παναιτωλικό και η ομάδα δεν μας διέψευσε.

Με αρκετές αλλαγές στην 11άδα (εδώ που τα λέμε ξεχάσαμε ποιοί είναι οι λεγόμενοι “βασικοί”) και χωρίς φορ ουσιαστικά, αλλά με δυνατό άξονα προσπάθησε η ομάδα να κλείσει τον Παναιτωλικό στην περιοχή του, όμως στο πρώτο εικοσάλεπτο οι ευκαιρίες ήταν λιγοστές.

Ο αντίπαλος είχε κλειστεί πίσω από το κέντρο και έπαιζαν μια “δυναμική” άμυνα με πίεση αλλά χωρίς την δυνατότητα αντεπιθέσεων. Αυτό έδινε στην ΑΕΚ την ευκαιρία να κρατάει μπάλα με συντριπτικά ποσοστά.

Στον άξονα υπήρχε ένα μικρό μπέρδεμα, όμως όσο περνούσε η ώρα άρχισαν να βρίσκονται μεταξύ τους και η ΑΕΚ πατούσε στην περιοχή του αντιπάλου πιο συχνά, με κάποια σουτ του Αραούχο κυρίως αλλά και του Μάνταλου.

Είχαμε σε καλή μέρα τον Ελίασον που έβγαλε 2 ασίστ και αρκετές σέντρες που έγιναν ευκαιρίες.

Αφού δεν μπορούσαν να σκοράρουν οι επιθετικοί μας, τελικά τα γκολ ήρθαν από τους αμυντικούς.

2 γκολ σε 5 λεπτά από Βίντα με κεφαλιά και Ρότα μετά από αντεπίθεση και ωραίο συνδυασμό Πιζάρο-Ελίασον.

Ο Αραούχο συνέχισε να χάνει ευκαιρίες και πήγαμε στο ημίχρονο με 2-0.

Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα αναμενόμενα έριξε τους ρυθμούς και συνέχισε να κυκλοφορεί την μπάλα χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε ευκαιρίες για γκολ, αν εξαιρέσουμε κάποια σουτ του Αραούχο.

Μετά το ’70 έγιναν αρκετές αλλαγές και στο τέλος του αγώνα μετά από εκτέλεση κόρνερ βάλαμε και τρίτο γκολ με τον Μουκουντί.

Ήταν ο πρώτος αγώνας μετά από καιρό που η ομάδα δεν δέχτηκε γκολ. Φυσικά ο αντίπαλος ήρθε χωρίς πολλές ελπίδες για κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Ίσως η πιο ακίνδυνη ομάδα που έχει παίξει μέχρι στιγμής στην ΟΠΑΠ Αρένα.

Τώρα υπάρχει η (παντελώς αδιάφορη) διακοπή των εθνικών και ελπίζουμε όταν επιστρέψει η ομάδα να έχουν αποθεραπευθεί και οι τραυματίες.

Συναισθηματικά θα πάω σήμερα. Δεν μπορώ να κάνω άλλη κριτική. Δηλαδή τεχνική ή άλλου τύπου. Μας είχαν φλομώσει από την ΑΕΚ για το πόσο χάλια ήταν ο Άγιαξ. Κάπου αυτό δημιούργησε μια υπεραισιοδοξία στην εξέδρα. Από την άλλη όλοι ήταν κρυμμένοι πίσω από το ματς της Κρήτης. Εκεί έγινε το rotation για να πάρουμε τη νίκη σήμερα. Από Ολλανδία μεριά, τι έβλεπε ο Άγιαξ; Με ένα διπλό απέναντι στην ομάδα που κέρδισε στην Αγγλία, κάπως θα γλείφαμε τις πληγές μας. Υπήρχε μεγαλύτερη ευκαιρία για τον Άγιαξ;

Εγώ στο γήπεδο μπήκα με τη νοοτροπία του οπαδού μιας μικρής ομάδας. Ότι ήμουν καλεσμένος σε δεξίωση, όπως σας έγραψα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι η ΑΕΚ μας μπορεί να κοιτάξει ευρωπαϊκή ομάδα στα μάτια. Θέλετε την φυσική κατάσταση; Θέλετε την έλλειψη σωματοδομής; Πέστε ό,τι θέλετε. Πιο πολύ με καίει το παιχνίδι της Κυριακής, παρά το σημερινό. Και δεν ήμουν μόνος.

Τα ίδια πίστευαν κι ο Πινέδα, ο Γκατσίνοβιτς κι ο Πόνσε. Στο πρώτο μέρος ήταν μία ΑΕΚ για λύπηση. Ούτε ήξερε πού να χτυπήσει, ούτε πώς να κρατήσει την μπάλα. Σαφώς μπήκε για να πάρει το παιχνίδι, αλλά σαφώς και ήμασταν σε δεξίωση. Όταν έχεις κορυφαίο παίκτη του πρώτου μέρους, αλλά κι όλου του αγώνα θα πω εγώ, τον Στάνκοβιτς , πού θέλεις να πας; Για τη νίκη ή για την έλλειψη της συντριβής; Που δεν απέχουν δυό δάχτυλα. Είδαμε μια ΑΕΚ για τα μπάζα. Χωρίς κέντρο, χωρίς μυαλό, χωρίς σχέδιο, που πεισματικά αρνούνταν να συμβιβαστούν, ο τερματοφύλακας της, ο παγκόσμιος Βίντα κι ο Μουκουντί. Χανόταν σε αυτήν την τραγική εμφάνιση ακόμα κι αυτό το τεράστιο τρέξιμο του Σιμάνσκι.

Μοιραία ο αντίπαλος προηγήθηκε. Όχι με τίποτα τρομερό. Με ένα χαζό πέναλτυ, όμως εμείς κρατήσαμε την παράδοση. Θα ξαναφάμε γκολ. Κι αυτό δεν ήταν το κυριότερο. Το χειρότερο ήταν ότι από κέντρο και μπροστά, ήμασταν για τα μπάζα. Και δεν είδα κάποια τρομερή ομάδα. Απλά συγκροτημένη και γυμνασμένη. Που είχε πάρει το κέντρο – αλήθεια δεν λείπουν χαφ από την ΑΕΚ; – κι έκανε μικρές κινήσεις σιγουριάς και μέτρων, και μας καρδιοχτυπούσε σε κάθε κάθοδο. Είπαμε όμως : Στον διαγωνισμό λαθών που είδαμε σήμερα – να μην ξεχάσω να αναφέρω σημαντικές ευκαιρίες μας -, ο Άγιαξ ήταν μια ομάδα ανώτερη από εμάς.

Στο δεύτερο μέρος, κάπως γύρισε το παιχνίδι. Όχι από την αρχή. Κυρίως από τις αλλαγές του Αλμέιδα. Αλλά μέχρι να γίνουν αυτές, είχε φανεί ότι η ΑΕΚ ήταν πιο αποφασιστική. Είχε ανεβάσει κι άλλο την απόδοση του ο Σιμάνσκι, ενώ ο Βίντα εμφάνιζε την τεράστια κλάση του, και τον ακολουθούσε κι ο Μουκουντί. Με τις αλλαγές έγινε μπέρδεμα σοβαρό στον αντίπαλο, όμως τίποτα δεν θα είχε αλλάξει, αν δεν είχε σαλπίσει μήνυμα νίκης ο Βίντα. Που αφού δεν σκόραρε στο πρώτο μέρος – είναι εντυπωσιακή η σκηνή που χτυπάει το χόρτο -, είπε να βγει μπροστά και να ισοφαρίσει. ΜΟΝΟ ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΑΡΑ.

Και σπουδαία απόφαση του Αλμέιδα, να γυρίσει το σύστημα σε 3-5-2. Το ήθελε, το πίστευε. Και δικαιώθηκε με την ισοφάριση. Μετά το ξαναγύρισε στον κλασσικό ρόμβο, αφού δεν ήταν και μικρό πράμα η ισοπαλία. Και η ομάδα κράτησε, χωρίς να κινδυνέψει ιδιαίτερα. Και θα μπορούσε και να κερδίσει, αν ο Γιόνσον στο τετ α τετ, που δεν χάνεται, απλά έβλεπε γωνία. Δεν μπορούμε όμως να πούμε κάτι περισσότερο. Διότι ο Γιόνσον μπήκε στους διακριθέντες με μισό χρόνο. Και νομίζω ότι δεν θα ήταν και τόσο δίκαιο αποτέλεσμα μια νίκη της ΑΕΚ. Φυσικά θα βγει τώρα εκείνο το καινούργιο φρούτο, που λέγεται wyscout, και θα μας μάθει μπάλα. Ας το διαβάσουν οι προπαγανδιστές και οι γκόμενες.

Εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι οτι η ΑΕΚ έδωσε μάχη. Την έχασε καθ’ ολοκληρίαν στο πρώτο μέρος, και την ισορρόπησε στο δεύτερο μέρος. Τρέξανε όλοι και τα έδωσαν όλα. Μπορώ να πω ότι ξεπέρασε τον εαυτό της. Και πήρε ένα πολύ τιμητικό αποτέλεσμα, που μάλλον φαίνεται δίκαιο βάσει τελικών προσπαθειών και χαμένων ευκαιριών, αν δεχτούμε ότι ο τερματοφύλακας δεν είναι μόνο για να βαράει τα ελεύθερα. Από εκεί κι έπειτα, έπεισε νομίζω τον καθένα για την έλλειψη δυό χάφαρων, που μπορούν με όλη την μαχητικότητα των πλαϊνών, να καταπιούν τον αντίπαλο. Οπότε σε συνδυασμό με το άλλο αποτέλεσμα, δίνουμε ευχαριστίες και συγχαρητήρια.

Υγ1. Ευτυχώς που χτύπησε ο Γκατσίνοβιτς. Κατάλαβε ότι τον υπολόγιζαν.

Υγ2. Στέκομαι προσοχή στον Βίντα. Είναι πραγματικός ηγέτης. Αρχοντικός. Ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Μαζί με τον Στάνκοβιτς, ήταν όλη η ΑΕΚ σήμερα. Και πάνω του έπαιζε είδα, έναν πολύ δύσκολο παίκτη που του πήρε τα σώβρακα, μαζί βέβαια με μία κίτρινη κάρτα, που την διαχειρίστηκε τέλεια, και μετά όλα τα φάουλ ήταν υπέρ του. Λεπτομέρεια; Ε, γι΄αυτό βλέπουμε μπάλα, κι γκομενικό σκορ.

Το χαρακτηριστικό του Αλμείδα-που όλοι πλέον έχουμε δει και αποδεχθεί εδώ και καιρό-είναι η μεγαλη χρήση παικτών, τοσο στο ροτεϊσον απο αγωνα σε αγωνα, οσο και εντος του 90λεπτου. “Απλώνει” δηλαδη τα πρόσωπα.
Αυτό προυποθέτει δυο πράγματα: α)να έχεις “κερδίσει” τα αποδυτήρια (κάτι που το έχει) και β) να μπορούν οι παίκτες να σου δώσουν αυτό που ζητάς (αυτό πέρσυ,με ορισμένες εξαιρέσεις, συνέβει)
Τι συμβάινει φέτος; Ιδιο ρόστερ και μάλιστα εμπλουτισμένο, ιδιος προπονητης, ιδια “αποδυτηρια”, ίδια όλα.
Θα περιμέναμε μινιμουμ ίδια εικονα. Φυσικά και πέρσυ ξεκινησαμε με “αγωνιστικες παραφωνιες” και -αναποφευκτα-απώλειες βαθμων.Ηταν φυσιολογικό. Μας έκανε εντυπωση μάλιστα θετική το ποσο γρηγορα “χώνεψαν” οι παικτες την αγωνιστική φιλοσοφια του Αλμέιδα και -κυρίως το πως απο πλευρας σωματικής καταπόνησης-καταφεραν να το φέρουν εις πέρας ως το τέλος. Εντυπωσιαστηκαμε, ειναι η σωστότερη λέξη.

Φέτος, ισως αναμεναμε να ξεκινησει η ομάδα από εκεί που σταμάτησε πέρσυ. Δεν συνέβει αυτό. Ειναι να σα “ξανασυστηνονται”. Ισως ένας παραγοντας είναι οτι οι δυο πιο “επιδραστικοί” πάικτες της, Πινέδα Γκαρσία δεν αποφορτηστικαν,αφού δεν ξεκουραστηκαν λογω εταιρων αγωνιστικών υποχρεωσεων. Η ομαδα εκανε προετοιμασια και εκεινοι έπαιζαν,συνεχιζαν να παιζουν δηλαδη σε επισημα ματς και εφτασαν “σκασμένοι” στην Ολλανδια. (αυτός ο Πινέδα πως δεν εχει θλάση ακομα,απορώ) Αρα χρειάζονται “ειδική μεταχέιρηση” δηλαδη 60λεπτες συμμετοχες να παιζουν “εναλλαξ” ματς κλπ.

Ενα άλλο είναι ότι δεν έχει βρει ακόμα ισορροπια στο πότε και πως πρέπει να παίζει με δυο αμυντικά χαφ. Μεγάλη κουβέντα αυτή απο πέρσυ καθώς θυμάστε. Αν το δίδυμο μπορει να παίζει μαζι και ταυτόχρονα η ΑΕΚ να μη χάνει επιθετική δυναμική. Πράγμα δύσκολο. Καποτε βγήκε, κάποτε όχι (και έχει να κανει περισσότερο με το αν παίζουν στην 11αδα οι δυο προαναφερόμενοι.
Χθες παράδειγμα είχαμε δυο αμυντικα χαφ μεν και μάλιστα πρωτογνωρα μεταξυ τους οχι δηλαδή το γνωστο διδυμο Γιονσον-Σιμάνσκι,αλλα άλλο,δυσλειτουργικό. Και επισης εν απουσία Γκαρσία και Πινέδα ( ο οποιος μπηκε στο 65,αλλα τι να πρωτοκάμει μοναχος του) Ο Γκαρσία χασογκολης μεν,αλλα το μεγάλο του προσόν ειναι η απασχόληση,η αναστάτωση της αντίπαλης άμυνας.Γνωστο αυτό. Ο δε Πινέδα, “τρυπάει” την ηδη αναστατωμενη απο τον Γκαρσία άμυνα. Ελειπαν και οι δυο, τέζα ο καμπούρης. Στη θεση του Γκαρσία, εκεινος ο φουκαράς ο Φαν Βερτ, που του ειπε ο προπονητης “τωρα σε χρειάζομαι, ως σερβιέτα” – “τωρα δεν μπορώ,γιατί κάνω το ξεσκονοπανο” του απαντησε το σέντερ φορ. Και λογικό. Βαζεις το σέντερ φορ το οποιο “θυμηθηκες” μετα απο 10-15 αγωνες ; Και τον βάζεις σε αγώνα οπου σου λειπουν αυτοι που θα τον τροφοδοτήσουν σωστά; Και περιμένεις ΤΙ ακριβώς;

Εν τω μεταξύ η ομαδα συνεχίζει να μην έχει το εύκολο γκολ ( ο Πονσε ειναι χειρότερος του Γκαρσία απο πλευρας στατιστικης γκολ/τελική) Οταν κατά μεσο όρο χρειάζόμαστε 15 τελικές εκ των οποίων 5-6 καθαρά τετ-τετ για ένα γκολ, όταν θα μας “σφίγγουν” οι αντίπαλοι και περιοριζόμαστε σε 10 τελικές και δυο-τρία τετ α τετ, πως στο διάολο θα έρθουν τα 2-3 γκολ ανα αγωνα που χρειαζομαστε για τη νικη, δεδομενου φυσικά ότι σχεδόν πάντα θα δεχόμαστε μινιμουμ ένα γκολ; Δεν ξέρω. Μαθηματικός δεν είμαι.

Μα είμαστε “γκρουπ”. Παπάρια.λέω εγώ. Ολες οι ομάδες εχουν, χρησιμοποιουν, 15-16 παίκτες. οχι 26.Αυτό είναι το ροτέισον. Απο κει και πέρα καταφευγεις σε αυτό που λεμε “λυσεις ανάγκης”. Ως τέτοιες πρεπει να τις λαμβανεις και άρα ανάλογα αποτελέσματα να περιμένεις. Μπορεί να αστραψουν σε καποια ματς και να βγει το κολπο, σε αλλα ομως-στα περισσοτερα δηλαδη, δεν θα βγει.
Φαγητο με 24 υλικα δεν υπάρχει.

Απλωσε τη βεντάλια ο Αλμειδα,τοσο, που αυτη σκίστηκε.
Τωρα δυο πράγματα μένουν: ‘Η να συρρικνώσει το ροτεϊσον και αρα να αυξησει τους τραυματισμούς απο την υπερφόρτωση λογω του αγωνιστικου προφίλ που ακολουθει (πιεση παντου κλπ) ή να συνεχίσει το εκτεταμενο ροτέισον, ώστε να κρυψει (αποφυγει) σοβαρές θλάσεις, αλλα με αντίκτυπο αυτό στην αγωνιστική εικονα και αρα και στην βαθμολογία. Μια άλλη λυση θα ήταν να δουμε “άλλη” ΑΕΚ. πχ ΑΕΚ Χιμένεθ. Αλλα αυτό είναι έξω απο την φιλοσοφία του Αργεντίνου.

Εκτός και αν μας βγάλει τα μάτια και δουμε “δυο 11άδες” διαφορετικές να παιζουν εναλλαξ και τουμπαλιν με ιδια ενταση διαρκεια και αποδοτικοτητα. Τοτε θα έχω πειστεί ότι ανηκουμε στην Ευρώπη. Αλλα το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ όπου αλλαζεις τις πεντάδες σαν πουκάμισα.
Επειδη ομως αυτό ΚΑΜΙΑ ομαδα στον πλανητη δεν το κανει,αλλά υπάρχει διαφορετικός χειρισμος του ρόστερ,δεν ξέρω πως θα πετυχει εδώ.

Επαναλαμβάνω: Δεν ειναι γκρίνια. Ειναι απορία.Ειναι και απογοητευση φυσικά. Αλλα ειναι και απορια και αμηχανια. Δεν συγκρίνουμε την ομαδα του Αλμέιδα με αυτην του …Καρερα,ή του Καρντόσο (ή καροτόσο) ή του Χιμενεθ. Αυτό δεν το κουβεντιάζουμε καν. Συγκρινουμε την περσινη ομαδα του Αλμειδα με την ομαδα του Αλμειδα που βλέπουμε φέτος. Ειναι απλό.
Το μονο κοινο παρηγορο,περσυ και φέτος κάναμε “μουδιασμένα” ξεκινηματα. Με τη “διαφορά” οτι πέρσυ ηταν οι πράσινοι άχαστοι αλλα φετος ειναι οι κόκκινοι άχαστοι μπροστά μας (ενταξει οχι μεγαλή διαφορα).
Τον ευχαριστούμε που μας εδωσε ξανα την αισθηση του τι ειναι ΑΕΚ. Και την αναγκη να θελουμε να την βλεπουμε ξανα και ξανα. Οσο κρατησει. Τιποτα δεν κρατα για πάντα άλλωστε.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Ρεπρίζ μετα την διακοπή. Ατσάλινη θεληση και κυρίως αγωνιστική δύναμη. Το πηρες περσυ απο τον βαζελο. Παρτο και φέτος απο το χοντρό να σου κάνουμε εικονισμα. Να μας καταριουνται και οι δυο και να μονολογουν “δε πάνε στο διαολο οι κωλόΤουρκοι να παίζουν μαζι με Γαλατά και Φενέρ”;
Δεν είναι κακή ιδέα,λέω εγώ.

Παντως “Μπαγεβιτσοποιηση” μη περιμένετε. Δεν υπάρχει απυροβηλητο ουτε και τοτεμ. Μην έχουμε παλι “βάτραχους” και κατόπιν πεντοχίλιαρα, εν προκειμένω φέιγ-βολάν πεντάευρα στην Αγια Σοφιά.
Ασε που δεν τον βλέπω να κάθεται 5-6 χρόνια. Ο Μελισσανιδης απλα θελει να κονομισει ΚΑΙ απο το επικείμενο φευγιό του προπονητη. Και καλά κάνει.
Αυτός οταν πεθάνει, θα δινει οδηγίες στο νεκροθάφτη να βρέξει το χώμα για να κολλάει το φτυάρι. Και να ρίξει επιπλέον 4-5 κάσες μέσα για καθυστέρηση…ή για αναβολή.

Στεναχώρια δεν νοιώθω. Αυτό που νοιώθω, είναι θυμός. Όχι φυσικά για την ήττα, για την οποίαν πρέπει όλη η ΑΕΚ να δώσει συγχαρητήρια στον αντίπαλο. Νοιώθω θυμό διότι αυτά που έγραφα για την απληστία, σιγά σιγά βγαίνουν. Τι σημαίνει απληστία; Χέσε τον Γκαρσία που κρεμάστηκε όλη η ομάδα επάνω του. Ρε μαλάκα Αλμέιδα, σου λείπουν τόσοι παίκτες σήμερα, κι αφήνεις κι άλλους έξω; Έφαγες κι εσύ το παραμύθι ότι έχεις δυό ενδεκάδες; Ρε έναν παίκτη στο κέντρο δεν έχεις για να κατεβάσει την μπάλα….

Ναι αγαπητοί κι αγαπητές. Η ενδεκάδα της ΑΕΚ που κατέβηκε σήμερα, στο πρώτο μέρος, δεν έχει καμία λογική. Ούτε να αμυνθεί μπορούσε, ούτε και να επιτεθεί. Αφού έγινε το γνωστό κι έφαγε το γκολ της, μόλις στο πέμπτο λεπτό, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει από πού θα μπορούσε να προκύψει μια ορθολογική ανάπτυξη. Δυό αμυντικά χαφ ήταν στο κέντρο, που απλά έτρεχαν για να τρέχουν, ενώ όλη η οργάνωση είχε πάει στα αριστερά με τον Πισάρο. Δεν ήθελε και πολύ για να τον πάρουν είδηση και η ΑΕΚ εξαϋλώθηκε.

Το μόνο που της έμενε ήταν ατομικές προσπάθειες με κύριο εμπνευστή τον Τσούμπερ και τρία μακρινά σουτ. Ο ΟΦΗ πρέπει να πέρασε καλοκαιρινές διακοπές σήμερα στο πρώτο μέρος. Ομάδα ΑΕΚ δεν υπήρχε στο γήπεδο. Εκτός του ότι έλειπε ένα χαφ για οργάνωση παιχνιδιού, η ομάδα μας είχε έναν φοβισμένο γελοίο Ρότα, που σταμάταγε το τρέξιμο του κι έψαχνε τον Μήτογλου. Ο οποίος έψαχνε τον περουβιανό, κι ο οποίος έψαχνε τον Μοχαμαντί. Κι άντε πάλι τα ίδια. Κανονικό οριζόντιο ποδόσφαιρο χωρίς να κερδίζεις μέτρα.

Μια ΑΕΚ αργή, άνευρη κι εκνευριστική. Και να την κοιτάει ο Αλμέιδα και να λέει κάτι μαλακίες για διαγώνιες μπαλιές. Για να πέσουν τα άκρα μας σε προσωπικές μονομαχίες. Λες και θα τις κέρδιζαν. Με ποιόν; Με τον κάκιστο Ελίασον ή με τον Μοχαμαντί, που είχε μείνει μόνος σε όλη την πτέρυγα αφού ο Πισάρο είχε πάει κι αυτός δεξιά. Δηλαδή ο Αλμέιδα δεν ξέρει ότι ο Πισάρο πρέπει να παίζει κεντρικός; Τον είχε στα άκρα διότι πίστευε στην οξυδέρκεια του Γαλανόπουλου; Αυτός θα εύρισκε τον φορ περιοχής, τον Βαν Φέερτ σήμερα; Έβαλε φορ περιοχής διότι πίστευε ότι θα βομβαρδίζαμε τον ΟΦΗ χωρίς κέντρο; Πόσο έλεος πια….

Που συνεχίστηκε στο δεύτερο μέρος. Έλεος για μας, που θέλαμε να δούμε κάτι. Ήταν τόσο ευχαριστημένος με την ενδεκάδα του πρώτου μέρους, που δεν έκανε ούτε μία αλλαγή !!!!!!! Τι να πεις ρε πούστη πια. Και πήγε σε αλλαγές εκεί που τις κάνει πάντα. Στο 65 αντί του70. Που κάτι προσέφεραν οι αλλαγές, οφείλω να πω, αλλά όπως και να το κάνεις, η ομάδα αυτή δεν διορθωνόταν με τίποτα. Χώρια που βρισκόταν σε πανικό. Λογικό ήταν να φάει κι ένα δεύτερο γκολ όταν πλέον υπήρχαν χώροι πίσω.

Χωρίς να βγάλει μάτια ο αντίπαλος. Απλά κινήθηκε ήρεμα, μεθοδικά και δυνατά. Το πλήρωσε άλλωστε με τρεις τραυματισμούς. Η ΑΕΚ τι έκανε ; ΤΙΠΟΤΑ. Γιουρούσια, δήθεν τρέξιμο στο τέλος και κάποιες κάθετες μπαλιές, την ώρα που όλος ο ΟΦΗ αμυνόταν κι άρα χώροι δεν υπήρχαν, αλλά ούτε και καθαρό μυαλό. Και γιατί γίνανε όλα αυτά; Οι παίκτες κρατήθηκαν για τον Άγιαξ; Πηγαίνουμε για νίκη και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Ας μας το έλεγαν. Αλλά δεν το είδα κι αυτό. Διότι η ΑΕΚ τελείωσε τον αγώνα, με την ενδεκάδα με την οποίαν θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει. Πρώτα παίρνεις το παιχνίδι και μετά ξεκουράζεις τους παίκτες, που θα πάνε να κερδίσουν τον Άγιαξ.

Και φυσικά για άλλη μία φορά, κάθε αδαής είδε ότι ΑΕΚ δεν υπάρχει χωρίς Πινέδα. Που αν αυτό είναι υπερβολή, τότε σίγουρα λείπει αυτό το χαφ για το οποίο μιλάω συνέχεια. Που θα παίξει αντί του Πινέδα. Και που θα τραβήξει παίκτες πάνω του για να είναι κάπως πιο ελεύθεροι οι υπόλοιποι. Σε αυτήν την ΑΕΚ, ποιός να τραβήξει παίκτες; Οι αμυντικοί χαφ ; Κι αυτό που λέω για τον Άγιαξ, μην το ακούτε σαν υπερβολή. Ο μόνος που ήταν επικίνδυνος σήμερα ήταν ο Τσούμπερ, που έγινε αλλαγή. Προφανώς για να παίξει μεθαύριο. ΒΕΒΑΙΩΣ ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ Η ΑΥΤΟΜΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΛΟΥ, που μάλλον θα έχει συνέλθει μέχρι την Πέμπτη, αλλά δεν νομίζω και να υπολογίζεται.

Μην το κουράζουμε άλλο. Ασφαλώς και υπάρχει η ήττα μέσα στο πρωτάθλημα. Κι είναι και μια λογική ήττα αφού σου λείπανε τόσοι παίκτες. Όμως δεν μπορείς να κατεβάζεις μια πειραματική ενδεκάδα στα κουτουρού κι ό,τι κάτσει. Δεν γίνεται να σε αναγκάζει ο ΟΦΗ να παίξεις στα πλάγια κι εσύ να το δέχεσαι χωρίς να προσπαθήσεις να παίξεις από τον άξονα. Χωρίς να τον πρεσάρεις εκεί, να του βγάλεις τα σηκώτια στο τρέξιμο, κι αν δεν βγει άκρη από εκεί τότε να πάει η μπάλα στο πλάι, που θα είναι όλοι προχωρημένοι κι ίσως κάτι να προκύψει.

Για την ιστορία και μόνο να αναφέρω ότι καλύτερους σε επίπεδο φιλοτιμίας είδα τον Τσούμπερ, τον Μοχαμαντί και τον Κάλενς. Νοιώθω θυμό αλλά δεν χρειάζεται να τον γενικεύσω. Θα περιμένω εξιλέωση την Κυριακή, που πάλι θα έχουμε rotation…..

Τι σιχτήρι ήταν αυτό ρε παιδιά; Νάταν το άγχος για την πρώτη νίκη στο γήπεδο μας; Νάταν το rotation του Αλμέιδα και η πιθανή υποτίμηση του αντιπάλου; Νάταν ότι δεν μας πάνε τα φεγγάρια; Πού να ξέρω κι εγώ από μεταφυσική; Το σίγουρο είναι ότι όλοι πήγαν να γιορτάσουν και να τιμήσουν την ομάδα για τα δυό τελευταία αποτελέσματα της, και φύγανε σκασμένοι κι αγανακτισμένοι. Προβληματισμένοι βρίζοντας.

Δεν είδα κάτι το μεμπτό στην ενδεκάδα. Ίδιο σύστημα, άλλοι παίκτες μεν , αλλά πουθενά δεν θα μπορούσες να μιλήσεις για πειραματική ενδεκάδα. Η οποία όμως καθώς προχώραγε το παιχνίδι, έπεφτε. Κι αποσυντονίστηκε πλήρως με τις αλλαγές του προπονητή μας. Αντί να πάρει ενέργεια με φρέσκια πόδια και πνευμόνια, μπερδεύτηκε πλήρως και ισοφαρίστηκε. Σε φάση πέναλτυ που εφερε και κόκκινη στον Σιντιμπέ. Κι ήταν αστείο να βλέπεις τον Μάνταλο να κερδίζει πέναλτυ κι αυτός, και να βγαίνει και mvp.

Όχι αδίκως. Ήταν τρομερά πολύτιμος στην εξέλιξη, αλλά πώς μπορείς να πεις ότι για τα πάντα ήταν αυτός ο υπεύθυνος; Αυτός που σου έδειχνε ότι ούτε αλλαγή του Πινέδα μπορεί να θεωρείται, αλλά ούτε ότι μπορεί να κατευθύνει πλέον την ομάδα. Μια ομάδα που προηγήθηκε σωστά στο πρώτο ημιχρόνιο, αλλά δεν μπόρεσε να κλειδώσει το παιχνίδι με ένα δεύτερο γκολ. Και γι΄αυτό θεωρώ ότι την κύρια ευθύνη την είχε ο Μάνταλος, ή ο Αλμέιδα που τον έχρησε πάλι αλλαγή των 6 εκατομμυρίων, ή το κακό στήσιμο του Πισάρο, που χαραμίσθηκε στα πλάγια, αντί να είναι πίσω από τους επιθετικούς.

Μια ΑΕΚ, που είχε κορυφαίο το Γιόνσον. Μια ΑΕΚ πρόθυμη μεν αλλά χωρίς να μπορεί να αποφύγει το οριζόντιο ποδόσφαιρο, καταλήγοντας σε σέντρες απέναντι σε πανύψηλο κεντρικό δίδυμο. Μια ΑΕΚ που είχε ολοκληρωτική κατοχή μπάλας, αλλά φώναζε ότι στο κομμάτι δημιουργία υστερεί. Μια ΑΕΚ που μάλλον δεν μπορεί να παίξει χωρίς τον Πινέδα. Κι ας είχε και τον Χατζησαφί σοβαρότατο, κι ας είχε και τον Σιντιμπέ σε καλή βραδυά μέχρι την κόκκινη. Μια ΑΕΚ που έφαγε την πρώτη τελική στο 78 λεπτό.

Μέχρι τότε ήταν παράσταση για έναν ρόλο το παιχνίδι, αλλά ανούσιο, φλύαρο, βαρετό. Με έναν αντίπαλο της πλάκας. Πραγματικής πλάκας όμως. Κανονική ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Με μια διπλή ζώνη άμυνας αλλά πολλή χαλαρή. Τίποτα το ιδιαίτερο πίσω και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να βγει στην αντεπίθεση. Κάπως έτσι πήγε το πρώτο μέρος. Με συντριπτική κατοχή μπάλας από μέρους μας, αλλά πολύ κλο κλο κι από αυγό τίποτα. Μέχρι την φάση του πέναλτυ, που προκλήθηκε από ατομική ενέργεια του Αραούχο με μακρινό σουτ που βρήκε στο δοκάρι.

Απόλυτα δίκαιο αυτό, που όμως έφερε μια σύγχυση στον Αλμέιδα, που του αρέσει κάπως να αδικείται ή να είναι και λίγο outsider. Κι έσπευσε να κάνει αλλαγές στο εξηκοστό λεπτό – καινοφανές αυτό -, που φάνηκαν σωστές αλλά δεν του πρόφεραν τίποτα. Προσοχή : Οι αλλαγές σωστές ήταν, οι παίκτες είχαν την ευθύνη. Που τα έκαναν μαντάρα. Κι ήρθε η ισοφάριση. Κι ήρθε ένας αποσυντονισμός, κι έβλεπες τον Ατρόμητο και τον προπονητή του, να θεωρεί ότι αδικούνται. Που μπορεί και να είχαν και δίκιο, αλλά τι να πούμε κι εμείς; Στην εξέδρα εννοώ.

Να περιμένουμε καρτερικά σχεδόν ένα τέταρτο για το τι θα αποφασίσει το var. Ενώ είχαμε έρθει για ένα ευχάριστο βράδυ, να μην βλέπουμε μπάλα αλλά καθυστερήσεις κι αναμονή της τεχνολογίας. Που έκανε την ΑΕΚ ρεζίλι, κοινώς. Να κερδίζει τον τελευταίο της βαθμολογίας και πραγματικά αδύναμο, με δύο πέναλτυ; Να έχει τον Μάνταλο mvp επειδή κέρδισε το πέναλτυ; Να μην μπορεί να βάλει ένα δεύτερο γκολ όντας απόλυτη κυρίαρχη στο πρώτο μέρος; Να περιμένει δημιουργία παιχνιδιού από τον Μάνταλο; Τουλάχιστον αστεία πράματα. Άκου κύριε Αλμέιδα : ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΥΘΥΝΕΣ Ο ΜΑΝΤΑΛΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ. ΠΛΕΟΝ. ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝ ΤΟ ΣΚΟΡ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ.

Και κακήν κακώς κερδίσαμε. Και κακήν κακώς είδαμε μία μπούρδα. Που μας άγχωσε κιόλας. Απέναντι σε αντίπαλο της πλάκας, που ήρθε για να δει το γήπεδο και για να χάσει. Και που η ΑΕΚ τον έβαλε στο παιχνίδι. Μια ΑΕΚ, που δεν έχει ούτε την δικαιολογία ενός εχθρικού διαιτητή : Σήμερα ήταν κότα ο Παπαδόπουλος κι απόλυτα συμβιβασμένος. Η ΑΕΚ ήταν κακή κι αδιάβαστη. Απλά δεν μπορεί να φάει παραπάνω αρνητική κριτική διότι μας έχει φέρει δυό τεράστια αποτελέσματα. Οπότε δίνουμε συγχαρητήρια, αλλά θέλει και λίγο παραπάνω σεβασμό ο κόσμος αλλά και η υστεροφημία μας που χτίζεται τώρα.

Υγ. Άλλη μια πειστική εμφάνιση από τον Περουβιανό. Νομίζω ότι είναι καλός παίκτης. Ελπίζω ο Ζίνι να μην πείστηκε ότι είναι παικταράς. Θεωρώ ότι όταν παίζει ο Πόνσε, θα πρέπει να υπάρχει άλλου τύπου εκμετάλλευση.

Μόνο νίκη θέλαμε. Και την πήραμε. Εκεί μέσα, στο άντρο των νεοναζί. Με τον πιο πειστικό τρόπο. Με τρομερή εμφάνιση αλλά και με ανατροπή του σκορ. Δηλαδή μιλάμε για κανονικό πήδημα. Για ένα αχαλίνωτο γαμήσι στην πιο μισητή ομάδα του κόσμου. Και να πηγαίνει προς την λήξη ο αγώνας και η ΑΕΚ να προσπαθεί να χύσει κι άλλο. Να μην σταματάει να πηδάει την πουστοομάδα. Αλλά ας τα πάρω με την σειρά.

Από την αρχή του αγώνα, είχα την εξής περίεργη έμπνευση : Το πώς έγινα Αεκτζής. Ήταν τότε στη λεωφόρο, που η ΑΕΚ επιβλήθηκε με 1-2. Με ανατροπή, κι αφού είχε φάει γκολ περίπου στο δέκατο λεπτό. Αυτό το παιχνίδι είχα στο μυαλό μου σήμερα από την αρχή. Κι όσο πέρναγε η ώρα, τόσο μου πέρναγε μπροστά από τα μάτια μου εκείνη η ιστορία. Εκείνη η θρυλική νίκη. Την οποίαν είδα σήμερα ξανά.

Ναι παίδες μου. Είναι και σήμερα μία θρυλική νίκη. Μια συνέχεια του έπους της Αγγλίας. Κι είναι θρυλική διότι όπως έγινα εγώ Αεκτζής τότε, σήμερα βαφτίζουμε δεκάδες παιδιά. Σήμερα τα βάζουμε κάτω από τα φτερά του δικέφαλου και τα απογειώνει το κλέος και το μεγαλείο αυτής της ομάδας. Φυσικά είναι θρυλική και για τις απουσίες που είχαμε αλλά και την τεράστια απόδοση όσων έπαιξαν. Φυσικά ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΕΥΣΗΜΑ ΕΊΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛΜΕΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΤΙΓΡΗΣ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΜΑΣ.

Ο Αλμέιδα που έχει πλέον βάλει σε όλες τις καρδιές, την διάθεση και την πίστη για τη νίκη. Με αγωνιστικό σεβασμό για τον αντίπαλο. Δεν κλέβει αποτελέσματα. Χύνει ποτάμια ιδρώτα και δουλειάς στο γήπεδο. Αναγκάζει τον υγιή οπαδό να παραδεχτεί ότι έχασε δίκαια. Αναγκάζει ακόμα και τον τυφλωμένο να ανοίγει τα μάτια του. Αναγκάζει σήμερα τον Αλαφούζο να ξανακάτσει στα τέσσερα αλλά όχι για την ηδονή του.

Με μιά ομάδα, που δεν κρύφτηκε και που πρακτικά δεν μπορείς να πεις ότι κάποιος υστέρησε. Μπορείς να πεις ότι είχες έναν παικταρά, τον Πινέδα, που στο τέλος έπαιξε κι αριστερό μπακ. Αλλά πολύ κοντά του ήταν ο Μοχαμαντί, ήταν ο Τσούμπερ , ήταν ο Μήτογλου κι ο καινούργιος ο Κάλενς. Ήταν ο Γαλανόπουλος κι ο Στάνκοβιτς, όποτε χρειάστηκε. Κινδυνεύω να τους πω όλους. Μα έγραψα, ότι σχεδόν όλοι εξυπηρέτησαν αυτό που το πλάνο του προπονητή. Φυσικά και οι αλλαγές . Γιόνσον και Σιμάνσκι, υπέγραψαν το πρωτόκολλο. Ο Πισάρο έδωσε την ασίστ για τη νίκη. Και πόσα άλλα….

Ποιό ήταν το κλειδί; Πρώτον η τρομερή φυσική κατάσταση που έχουμε. Έβλεπες τον αντίπαλο, που προηγήθηκε με γκολάρα μεν αλλά εντελώς τυχαία δε ( βάλτον να σουτάρει άλλες δέκα φορές από εκεί ), στο τέλος και παρά τις αλλαγές του, να είναι σκασμένος. Έβλεπες την ΑΕΚ, φρέσκια με διάθεση για αντεπίθεση, για κράτημα της μπάλας, για προσωπικές μονομαχίες άχαστες. Και φυσικά το παρακλείδι ήταν η απίστευτη ψυχολογία για τη νίκη.

Προηγήθηκε ο αντίπαλος. Και τι έκανε; Τίποτα. Δεχόταν τελικές. Τρεις ο Γκαρσία, μία ο Γκατσίνοβιτς, κι άλλη μία ο Τσούμπερ. Δεν πέρναγε το κέντρο. Η ΑΕΚ τους είχε καταπιεί. Με αυτό το ανελέητο πρεσάρισμα, που ανάγκαζε μέχρι και τον Μπρινιόλι να κάνει λάθος πάσες. Κι ήμουν τόσο ήρεμος ότι όλα θα κυλήσουν ήρεμα κι απλά. Όπως κι έγινε. Ισοφάριση μέχρι το διάλειμμα και μετά τυπική αναμονή για την ανατροπή.

Με μια ΑΕΚ, που δίδαξε μπάλα. Σε όλες τις διακυμάνσεις του σκορ. Χωρίς πανικό. Στρωτά κι ορθολογιστικά. Με επιθέσεις από παντού. Πλάγια, άξονα, κοντινές μεταβιβάσεις ή μακρινές. Μια ποδοσφαιρική ηρεμία του ανώτερου. Κάτι που το είδαν όλοι ξεκάθαρα, όταν μπήκαμε στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Τότε που οι πάσες σε κοντινό χώρο, έδειχναν αυτοπεποίθηση και δούλεμα στην προπόνηση για την αποφυγή του αντιπάλου. Εκεί που χάσαμε τουλάχιστον άλλα τρία γκολ.

Συγχαρητήρια στον Αλμέιδα. Συγχαρητήρια στους παίκτες μας. ΖΗΤΩ ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ. Που ναι, έκανε το άλμα που ζητούσα. Φτάνοντας στο +4 βαθμούς σε σχέση με πέρσι στα συγκεκριμένα μηνύματα. Και στέλνοντας ηχηρές προειδοποιήσεις και για φέτος. Εν όψει του αιώνα της ηλικίας μας.

Υγ. Η ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΝΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΑΥΤΗ. ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΑΕΙ ΌΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕ ΣΚΟΥΠΟΞΥΛΑ.