…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Μετα ΑΦΘΟΝΗΣ καταναλωσεως Hendric’s περαν της 6 απογευματινης, μεχρι τοτε τιμουμε Caffrey’s Irish Ale, αναρτωμεν το τελευταιον κειμενον του 2014.

Για να πουμε και κατι άλλο από γκρινια για τους ΣερβοΑΕΚαρες και τους Βενιζελο-Τσιπρες.

Small tips τα οποια και ελπίζω να εκτιμησει ο Γεωργιος Γαρατζεος εκ Redhill που ζηταω συγνωμμη για τη μη επικοινωνια λογω επαγγελματικων αλλα κυριως κοινωνικων (της εταιρου) υποχρεωσεων αλλα επιφυλάσσομαι (Γιωργο ειπαμε τους λογους την άλλη φορα sorry !! κοντευω να γινω μονιμος κατοικος σουιτας στο Emirates… καταλαβαινεις που εχω μπλεξει… αλλα ΠΑΝΤΑ σκαω με φανελλα Steven Jerrard ΑΥΣΤΗΡΑ!)

ΑΝ βρειτε πουθενα Caffrey’s μπυρα στην Ελλαδα (εγω δεν εχω πετυχει σε λιανικη) δοκιμαστε την. Βεβαια προϋποθέτει 2 πραγματα: α) να σας αρεσει η γευση στη μπυρα β) να σας αρεσουν τα ψιλο-bitter. Πινεται χλιαρη όπως ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΠΥΡΕΣ, κρυες μπυρες πινουν μονο οι βλαχογερμανοι, οι master του ειδους Τσεχοι τις πινουν σε θερμοκρασιες σχεδον βαρελιου. Προσωπικα πινω με μανια κοκκινες μοναστηριακες- μια καλη κοκκινη με φτιαχνει οσο τιποτε άλλο.

Το τζιν εινα το ποτο του αλκοολικου. Δεν κατατάσσω το εαυτο μου εκει (I hope) μιας και όπως με τα πουρα μπορει να κανω και 2-3 μηνες να καπνισω η να πιω παρολο την (θεωρω) αξιολογη συλλογη μου και σε bar και σε πουρα. Αλλοι πανε στα μπουζουκια αλλοι περνουν αυτοκινητα εγω εχω αυτό το κολλημα, γουστα είναι αυτά..

Υπαρχουν πολλα καλα τζιν στο εμποριο το Hendrick’s θεωρω ότι είναι κορυφαιο από τα εμπορικα. Περιπου στα 32-35 ευρω το μπουλακι ΔΕΝ είναι για χορταση αλλα για 2 max drinks με αργο tempo. Προσοχη στο tonic- τα εμπορικα ειναι ψιλομαπα- εγω που ειμαι περιεργος περνω Todd πιστεψτε με αν και πανακριβο ΑΞΙΖΕΙ τα λεφτα του. ΠΑΝΤΑ με αγγουρακι ΠΟΤΕ με λεμονι (το λεμονι είναι ΜΟΝΟ για το τσαι)

Ευχωμαι σε ολους ΥΓΕΙΑ και μονο, τα αλλα καλα η ασχημα είναι μεσα στη ζωη, και σε οσους διαφωνησα η στεναχωρησα με τα γραπτα μου: ψωμι και αλατι.

Τη πλακα μας κανουμε εδώ και γι αυτό συμμετεχω ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

Να ειστε ΟΛΟΙ ΓΕΡΟΙ για να διαφωνουμε για χρονια.

VIVA ARGENTINA (στη μπαλλα), long live ολοι μας και μακαρι καποια στιγμη να χαρουμε ότι αγαπαμε!

ΥΠΟΜΟΝΗ ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΥΣΤΗ

Με αφορμή την νέα χρονιά, έλαβα ένα μήνυμα: « Προσευχήσου να γεννηθεί μέσα στην καρδιά σου ο Χριστός, κι όλα θα τα βλέπεις καλύτερα >>. Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω για την τιμή της πρόσκλησης. Κατά δεύτερον, δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε την σχετική προσευχή γνωρίζω, αλλά ούτε κι έχω διαμορφωμένο τον χώρο της αντλίας του σώματος μου για επικείμενο τοκετό. Και δη θεανθρώπου. Αλλά δεν πειράζει. Το μήνυμα το εξέλαβα σαν μια σπουδαία, κι επομένως ανεδαφική ευχή. Όσο κι αν πιστεύω οτι Χριστός και νέος χρόνος, δεν έχουν κάποια σχέση. Κι άρα οι ευχές είναι άκυρες.

Σαν αυτές που λέμε σήμερα για την καινούργια χρονιά. Τις κλισέ και τις στερεότυπες. Αυτές με τις οποίες είμαστε οπλισμένοι την ώρα που κάνουμε την κοινωνική υποχρέωση ή το υποχρεωτικό δικαίωμα για την, λόγω των ημερών, επίσκεψη μας σε κάποιο γιορτινό στέκι. Σπίτι, μαγαζί, δεν έχει σημασία. Τα ίδια λέμε. Ο λόγος πλέον καθορίζεται από τον χρόνο.

Κι έτσι ο άνθρωπος αποδεικνύει για άλλη μια φορά την μπαρουφοσύνη του. Αφού δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να σκεφτεί για να πει, τραβάει το σουξέ της εποχής: « Και του χρόνου νάμαστε καλά >>, « Καλή χρονιά >>, και το κορυφαίο « χρόνια πολλά >>. Πόση αυτοακύρωση πέφτει ακόμα και σε δημιουργικό μυαλό. Πόσο κοινότυπο ακούγεται για τον ανθρώπινο νου μια γελοία φράση που υπάρχει μόνο και μόνο για να καλύπτεται η απουσία της πραγματικής επικοινωνίας αλλά και της διάθεσης για πιθανή λύση κάποιου προβλήματος.

Κι ο χρόνος εκεί. Ήρεμος και ψύχραιμος να περιμένει ήσυχα την σειρά του. Γέρασε το προηγούμενο έτος και φεύγει με κλωτσιές. Συνταξιούχος που πετιέται σαν στημένη λεμονόκουπα. Τώρα έρχεται το μωρό, το καινούργιο, το νέο, που μάλλον πρέπει να είναι το πρώτο προϊόν στην ανθρώπινη βιομηχανία με πασίγνωστη ημερομηνία λήξης. Και με ακρίβεια δευτερολέπτου μάλιστα. Όχι σαν κονσέρβα, που και ληγμένη να είναι, την ανοίγεις για να διαπιστώσεις αν πράγματι είναι χαλασμένη.

Δεν πειράζει όμως. Ειδικά τον χρόνο, που ζει στον θρόνο του, αλλά και τον άνθρωπο που είναι στην μάταια ελπίδα του. Δεν πα να λέει ό,τι θέλει ο Αϊνστάιν : « Η διάκριση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση». Και τι να ξέρει ο μαλάκας της σχετικότητας; Κι άντε και ξέρει. Είναι ανάγκη εμείς, οι απλοί θνητοί, να εφαρμόσουμε στην πράξη τα λόγια του; Εδώ ξεπεράσαμε ολόκληρο Χριστό, που ανασταίνεται κιόλας, με κάποιον πεθαμένο Αλβέρτο θα ασχοληθούμε;

Σε παρακαλώ κύριε. Έχουμε σοβαρά πράματα να κάνουμε. Έχουμε νέα πανηγύρια και νέα εδέσματα να ρίξουμε μέσα μας. Εμείς την εφεύρεση μας, τον χρόνο, δεν τον θέλουμε αναλογικό. Τον γουστάρουμε ψηφιακό και με απότομες διακοπές. Κι άρα, το νέο έτος , το επόμενο σκαλάκι για την κάσα, εμείς θέλουμε να το λέμε καλύτερο. Για όλα φταίει ο παλιός χρόνος. Πραγματική αμερικάνικη υπερπαραγωγή, που την ώρα που καίγεται ο ήρωας από την αγωνία να σώσει τον κόσμο, σταματάει και πετάει κι ένα φιλάκι στην αρραβωνιαστικιά του. Σαν να της λέει: « Αν σωθώ, θάρθω να σε ξαναβρώ για να σου ρίξω εκείνο το μανίκι, μια που τα μέχρι τώρα δεν μου σηκωνότανε. Εσύ κάτσε εδώ να περιμένεις με τον τσεβρέ στο χέρι».

Κι έτσι κι εγώ αναμένω. Δεν κινούμαι. Δεν κάνω τίποτα. Βλέπω το 2015 να έρχεται ακάθεκτο και χαίρομαι. Στηρίζω τις ελπίδες μου σε ένα μωρό, που μέχρι να περάσει την εφηβεία του και να γίνει κι αυτό κωλόγερος, θα κάθομαι απαθής χαζοχαρούμενος, μέχρι να σκίσω και την τελευταία σελίδα του ημερολογίου του. Και να στείλω κι αυτήν την χρονιά στο πυρ το εξώτερον, αφού ήδη αισθάνομαι σίγουρος ότι το 2016 θα είναι καλύτερο. Και πού να δείτε τι καλύτερη θα είναι η μεθεπόμενη χρονιά , άσε δε το 2020 που θα έχει τελειώσει και η επιμήκυνση του δανείου του ΔΝΤ. Είδατε πώς τα προλαβαίνω όλα;

Και δεν σκέφτομαι άσχημα . Η χρονιά που φεύγει, μου πρόσθεσε μερικά κιλά παραπάνω και μου χάραξε και πέντε νέες ρυτίδες στο πρόσωπο. Μου πολλαπλασίασε μια καθημερινή ανασφάλεια για το αύριο μου και για το μέλλον των παιδιών μας. Μου αφαίρεσε , για να μην πω καλύτερα μου διαίρεσε, αυτό που νόμιζα ότι είχα χτίσει με τόσο κόπο όλα τα προηγούμενα χρόνια . Χοντρικά με παράκμασε και μπορώ να το διακρίνω ξεκάθαρα, άσχετα αν κάποιοι θα βολευτούν πίσω από την κουρτίνα που την φωνάζουν , σοφία ή εμπειρία. Πόσες μαλακίες μπορεί να πει ο άνθρωπος, ο διαρκώς χαμένος, προκειμένου να αυταπατάται ότι πάντα κάτι κερδίζει.

Και να πούμε ψέματα τώρα; Δεν υπάρχει καλή χρονιά. Τα πάντα είναι σχοινί υψηλότατης ελαστικότητας κι αντοχής, ξετυλίγεται χωρίς αρχή και τέλος, αλλά ο άνθρωπος γουστάρει να κατακερματίζει την χαζομάρα του με κάτι αστείες ημερομηνίες. Πότε ήταν ο μεσαίωνας, πότε κατοχυρώθηκαν τα εργατικά δικαιώματα, πότε γεννήθηκε ο Ζωροάστρης, πότε το ένα πότε το άλλο. Τρίχες κατσαρές δηλαδή για αριθμομνήμονες λάγνους του παρελθόντος που πάνε να παίξουν κανά τηλεοπτικό παιχνίδι. Καμία ουσία στην σημασία ότι αυτά που γίνανε τελείωσαν . Και η ύπαρξη κάποιου γεγονότος, ίσως να έχει κάποια σημασία. Πάντως δεν έχει καμία σπουδαιότητα το να θυμάσαι το πότε έγινε κάτι. Διότι η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την αλήθεια είναι μια απλή επίπλαστη αριθμητική ψευδαίσθηση.

Το παιχνίδι όμως παίζεται σήμερα. Γελάστε , πιείτε, ντυθείτε σαν καρνάβαλοι με τα σμόκιν τις γραβάτες και τα στρας και πέστε μαλακίες. Η λαίλαπα ξέρει να περιμένει και δεν βιάζεται. Αναμένει δημοκρατικά την σειρά της. Να κάνει πιο πολλούς άνεργους, πιο πολλούς φτωχούς, και οικονομικά και πνευματικά, και να γεμίσει τον πλανήτη με αποτυχημένα περιπλανώμενα όντα. Να κάνει προσφυγιά χωρίς όμως να υπάρχει καινούργιο έδαφος για κάποια λύση. Να δημιουργήσει πιστούς σε οτιδήποτε πιθανώς να φέρει μια κάποια, έστω και πρόσκαιρη, λύτρωση που ικετευτικά θα τη δεχθείς όντας εξαθλιωμένος. Να σε φτάσει να υμνείς το τροχαίο δυστύχημα αφού και μαγκιά για αυτοκτονία δεν υπάρχει.

« Είθε και είθε και είθε». Πέστε τρίχες και σπεύσετε στο ρεβεγιόν της γέννησης του άγιου Βασίλη ή της νέας χρονιάς στην καρδιά σας. Τότε θα δείτε τον κόσμο διαφορετικά. Και θα επέλθει η ειρήνη, η πνευματική, παρέα με την ψυχική ανάταση. Μην γελάτε. Για κλάμα είναι όλα αυτά που ακούγονται αυτές τις ημέρες και τις νύχτες . Τι να αλλάξει δηλαδή; Τόσα εκατομμύρια χρόνια κυκλοφορεί όλο το ζωικό βασίλειο στην γη και το καταπίνει αμάσητο ο Κ(χ)ρόνος. Κι οι άνθρωποι εκεί, με πείσμα να νομίζουν ότι τον σκοτώνουν άμα τον κόβουν σε έτη, μήνες μέρες.

Τι καλή χρονιά ρε παιδιά; Πέστε μια καλή πρωτοχρονιά κι αρκετό να σας είναι και με μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι όντως αληθινή ευχή. Μια μέρα, είναι πανεύκολο να γίνει σπουδαία σε σχέση με ένα ολόκληρο χρόνο. Χώρια που ξέρουμε ότι και το 2015 θα το πετάξουμε σαν αποτυχημένο , όπως το έλατο που θα το ξεμπουκάρουμε από το μπαλκόνι διότι τρίβονται τα φύλλα του και γεμίζουν τα σπίτια μας με βρωμιές.

ΥΓ. Έχω την εντύπωση οτι ο μεγαλύτερος αντίχριστος, είναι ο παλιός ο χρόνος. Έξι μερες μετά την γέννηση του Χριστού, να σηκώνεται να φεύγει;

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Αισθάνομαι τυχερός, που αποτελώ τμήμα του λαού. Δεν έχει σημασία η θέληση μου, αλλά το αποτέλεσμα. Κι οτι είμαι παρών, ακόμα κι όταν απουσιάζω. Τα έχω ξαναπεράσει αυτά, παλαιόθεν : Ήμουν στο Ναυαρίνο τότε, ήμουν στο Όχι του Μεταξά κι ήμουν και στην φάση του Πολυτεχνείου. Βασικά δεν ήμουν, αλλά δεν τρέχει κάστανο. Η ελληνική ιστορία είναι large. Αφού σώνει και καλά ο λαός είναι πανηγυρτζής και θέλει να πιστεύει οτι ελέγχει τις εξελίξεις, γιατί να του χαλάσει χατήρι; Έχει καμία σημασία οτι γιορτάζουμε πάντα κάτι το οποίο δεν σηματοδότησε ευτυχές γεγονός ;

Όχι βέβαια. Η προσωπικότητα μας είναι σαν την μάνα του Κίτσου. Που απλά καθόταν κι έγινε τραγούδι. Σαν την δήλωση που έκανε κι ο Τσίπρας, μόλις τελείωσε η τρίτη ψηφοφορία : ” Ο λαός μας σήμερα κέρδισε μια μάχη. ” Και ψάχνω να βρω ο πούστης, τι συμμετοχή είχε πάλι σήμερα ο λαός. Τριακόσιοι μαλάκες, τεμπελχανάδες, προσπάθησαν να εκλέξουν κάποιον που η μοναδική του αρμοδιότητα είναι να ακούει κάλαντα, κι απέτυχαν.

Εν τω μεταξύ, επειδή γουστάρω και το ποδόσφαιρο, δεν μπορώ να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν να έρθει το σκορ 168 -132, και να θεωρείται νικητής αυτός που πέτυχε λιγότερα τέρματα. Έτσι όπως πάει ο Τσίπρας, σε λίγο θα δίνει πρωτάθλημα στην ομάδα που υποβιβάζεται. Και γιατί όχι; Συμβατός θα είναι με τις εθνικές επετείους μας, όπως προανέφερα. Που δεν τρέχει όμως και κάτι. Πεθαίνει ο πεθαμένος;

Αλλά να μην ευτελίζουμε το πόνημα. Ο λαός κατήγαγε νίκην περηφανή. Η νίκη του έγκειται οτι δεν βγήκε κάποιος Δήμας. Ο λαός δεν έκανε τίποτα φυσικά, αλλά ο Τσίπρας θεώρησε οτι το πόπολο έκανε τα πάντα. Ένα πόπολο, που από την μιά δίνει προβάδισμα στον Σύριζα, από την άλλη θεωρεί καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Θαμαρά κι από την τρίτη, δεν θέλει πρόωρες εκλογές. Αυτά τα λένε οι δημοσκοπήσεις. Δεν τα λέω εγώ.

Βγάζετε άκρη; Ο λαός κατώρθωσε σήμερα να νικήσει τον εαυτό του. Και να κρατήσει την αντιφατικότητα του. Είδατε τι κομψά μιλάω σήμερα; Είναι λόγω των ημερών, που έχω καθαγιάσει. Μ’ έπιασε η διδασκαλία του Θεάνθρωπου κι αγαπώ όλον τον κόσμο. Ή σηκώνω τα χέρια ψηλά, όπως τα σηκώνανε τότε παλιά στο Φαρ Ουέστ. Βγάζεις άκρη με δοσίλογους ή βασανιστές, που μετά πήρανε όλοι σύνταξη εθνικής ή αντιδικτατορικής αντίτασης; Τέτοιο πουσταριό στην ψυχή, δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά στον πλανήτη.

Ο λαός πάλι μίλησε. Και τι είπε; Και πώς το είπε; Έλα βρε. Ο λαός εκμεταλλεύθηκε αυτήν την παπάρα, που λέγεται Σύνταγμα. Και που έδειξαν ξεκάθαρα οι εκπρόσωποι του μέσα στους στάβλους του Όθωνα, οτι δεν έχουν κανένα πλάνο, καμία εθνική στρατηγική, και καίγονται μόνο για την συντεχνία τους. Ο λαός; Ποιός λαός ρε; Κάτι ηλίθιοι παίξανε τις πιτσικουλιές και ξαφνικά οι χαμένοι, βάσει απλής αριθμητικής, γίνανε νικητές. Ποιός λαός; Πού τον είδαμε πάλι αυτόν; Βρε καλύτερα οι φοιτητικές εκλογές, που ο καθένας δίνει τα δικά του ποσοστά. Αλλά ο Τσίπρας, τι έχει να χάσει πλέον; Σε λίγο θα μετονομαστεί σε Τσίπας, έτσι όπως βιάζεται.

Αλλά στο τέλος, η λυπητερή πάντα έρχεται στον λαό. Που αφού κέρδισε χάνοντας, τι ευθύνη να έχουν τα ανδρείκελα εκεί μέσα; Ήδη την μπάλα την πήρε ο αντιφατικός αμόρφωτος. Που θα ψηφίσει πάλι, αφού είναι στο μότο, ” καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος. ” Και σαν γνήσιος εκδορέας, είναι στην βαρειά βιομηχανία του τουρισμού. Σιγά να μην κάνει κάτι άλλο. Τσοβόλα, δώστα όλα και σιγά να μην ψάξουμε δικές μας ευθύνες. Αύριο, ο Τσίπρας θα φταίει. Γνωστό το έργο.

Καλά νάναι η δημοκρατία αλλά και η γνωστή φίρμα της πίτσας, που θα μας χαρίσει άλλη μια νύχτα χαβαλέ. Σαν τον χαβαλέ απόφαση που πήρανε σήμερα οι άμοιροι κι ανάξιοι – κανείς δεν εξαιρείται – και που ανάγκασαν την Ευρώπη, να τα ξύνει. Χρωστάς κι είσαι προτεκοράτο και θα μας αναλύσεις γνώμες; Ρε σάλτα γαμήσου και πλήρωνε. Για να τελειώνουμε και με την ροζ αριστερά, μέχρι να ξαναμπείτε στις φάμπρικες και νάστε κότες, όπως όταν περνάτε τα σύνορα. Το θέλουμε το μπουρδέλο, αλλά πλέον το θέλουμε ματάμ Ορτάνς. Ούτε μπουρδέλο δεν είστε ικανοί να στήσετε.

Βέβαια αυτά θα τα πουν στους πολιτικούς. Ο λαός πάντα θα μπορεί να ξανασυνέλθει και μετά από τη νίκη του, να ξαναδώσει κώλο, οπως τον δίνει από το 1821. Και πάντα να νομίζει οτι είναι νικητής, ενώ είναι ο αιώνια χαμένος. Η ιδοφυία, όπως και να το κάνουμε, έχει όρια.

Υγ. Με κανά νησί χαμένο, ο λαός θα θέλει το νησί πίσω ή μια αύξηση εκατό ευρώ στην καθημερινότητα του;

Οι εορταστικές ημέρες είναι μια ευκαιρία για συνεχείς οικογενειακές συναντήσεις. Κι αυτές φέρνουν τις αναμνήσεις μέσα σε ένα κλίμα -συνήθως- αναπόλησης του παρελθόντος, ιδιαίτερα όταν αυτό έχει ωραιοποιηθεί. Κατά έναν παράξενο τρόπο, οι ίδιες αναμνήσεις κάθε χρόνο προβάλλονται διαφορετικά στην οθόνη που βρίσκεται εντός μας αφού περιλαμβάνεται στο βασικό εξοπλισμό του ανθρώπινου είδους.

Οι αναμνήσεις μέσα στο πέρασμα των χρόνων συναντούν τις πιο πρόσφατες εμπειρίες, ενώνονται μαζί τους και τροποποιούν το ασυνείδητο που πλέον αντιμετωπίζει όλες τις περασμένες στιγμές με ένα βλέμμα που διαρκώς αλλάζει: η ίδια ακριβώς εμπειρία εμφανίζεται διαφορετικά την επόμενη ημέρα από την “πρώτη προβολή” και τριάντα χρόνια αργότερα. τεθλασμένες έχουν πια γίνει ευθείες. Χαμόγελα και δάκρυα έχουν πια εξαφανιστεί οριστικά και μαζί τους, παρασύρονται στη λήθη άγγελοι και δαίμονες της αρχικής στιγμής. Αποτέλεσμα αυτού του αναπότρεπτου νοητικού παιχνιδιού είναι συχνά -όλο και συχνότερα όσο μεγαλώνουμε- να μην μπορούμε να είμαστε βέβαιοι οτι οι “προσαρμοσμένες αναμνήσεις” μας αντιστοιχούν σε αληθινά δικές μας στιγμές.

Στο αρχείο των αναμνήσεων οι παλαιότερες είναι ασπρόμαυρες και μονοφωνικές ενώ όσο περνάει ο καιρός εξελίσσονται: γίνονται έγχρωμες, cinemascope, 3D, dolbydigitalκι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους που παρακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Πέρα από τα ειδικά εφέ των αναμνήσεων διαπιστώνω οτι και οι επίλογοι των στιγμών που προβάλλονται ως μνήμες έχουν στρογγυλέψει από γωνίες (αγωνίες;) και πολύ συχνά ολοκληρώνονται σε σημείο με happy-endαφού τυχόν εξελίξεις που ανατρέπουν το τρυφερό αποτέλεσμα που έχουμε ανάγκη, έχουν κοπεί στο τελικό μοντάζ και δεν περιλαμβάνονται στο υλικό που ανακαλείται στη μνήμη.

Οι κουρασμένοι σύγχρονοι άνθρωποι αρκούνται στις όλο και παλαιότερες αναμνήσεις (δικές τους ή άλλων που τις έχουν πολιτογραφήσει ως πολίτες του δικού τους κράτους) και δε δείχνουν ενδιαφέρον να δημιουργήσουν νέες αναμνήσεις για το μέλλον ζώντας μια ζωή με ενδιαφέρον και δημιουργία.

Χτες ειχαμε τη παραδοσιακη Boxing Dayστη Premier League. Κοπηκαν γυρω από 350,000 εισητηρια στα παιχνιδια που σημειωτέον ΔΕΝ ειχαν ουτε ένα ‘ντερμπυ’. Εσοδα για τις ομαδες με ένα Μ.Ο 30 λιρες το εισητηριο? 10,5 εκκ λιρες (13,2 εκκ ευρω) ΜΟΝΟ από τα εισητηρια σε ένα πρωταθλημα που εχει ΤΡΕΙΣ αγωνιστικες!!! σε μια εβδομαδα μεσα. Όχι εξ αναβολης αλλα κανονικες.

Τι κανουν λοιπον οι κουτοφραγκοι? Το πιο λογικο: σε μια μερα που ακολουθειται από ηδη μια αργια τι εχει ορεξη να δει ο κοσμος? Θεαμα και μπαλλα. Ανοιγουμε λοιπον τα γηπεδα μας και το προσφερουμε. ΤΙ ΠΙΟ ΑΠΛΟ? Ποτε δηλαδη να βαλουμε τα παιχνιδια? Σε εργασιμη και 3 η ωρα το μεσημερι για να μαζεψουμε την βρωμητζιναλ τη θυρα 7 και τη ΜΠΑΟΚ 4?

Τι κανουμε εμεις εδώ? Κλεινουμε το ‘πρωταθλημα’ για κανα 15ημερο για να ξεκουραστουν τα παιδια στα μπουζουκια, μιας και κουραστηκαν εχωντας ΟΛΟΙ (πλην ενός) αποκλειστει από την Ευρωπη, εχωντας 2-3 αναβολες μια με αποφαση υπουργου, άλλη μια επειδη ζοριστηκε ο Σαρρης κοκ..

Πως αλλιως θα παρει ανασες ο Μητρογλας, θα στρωσει το ροστερ του Παναγιτσα μετα το εξαντλητικο ντερμπυ με το Κομποτιακο και θα ενταχθει ο φερελπυς Κατσουρ στον Ατρομητο μετα το ανελεητο πρωταθλημα της …. Ινδιας?

Μετα απορουμε γιατι είναι ‘κουρασμενα’ τα παιδια 20-25 χρονων επαγγελματιες αθλητες και οποτε παιζουν με τιποτε Εστοριλ μαζευουν τα μπαλλακια τους. Ξερετε τι είναι να ξενυχτας 15 μερες πετωντας λουλουδια στη Παολα? Ασε που πρεπει να ξυπναμε και πρωι πρωι κατά τις 4 να προλαβουμε τα μαγαζια ανοιχτα να χτυπησουμε και κανα tattoo. Η ΚΑΓΚΟΥΡΙΑ αλλωστε προεχει.

Αγωνιστικη λοιπον χτες εδώ και αγωνιστικη αυριο ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ. Α ρε κοροιδα Βεγκερ, Μου, Φαν Χααλ κλπ. Κοιτατε ρε το Γωγο που προετοιμαζεται επι μηνες να αντιμετωπισει τον Φωκικο και τα Ψαχνα και δεν εχει βρει ακομη λυση! Κοιτατε τον ΣΕΡΒΟΓΑΥΡΟ που ψαχνει παικτη από τον Ιουνιο και ακομη γεμιζει το ‘μπλοκακι’ του. Ένα ονομα (1) την εβδομαδα να εγραφε θα ειχε βρει καμμια 30αρια παικτες τοσους μηνες.. Αντι να ‘ανακαλυψει’ το Κατσουρανη το 2015! ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ και ηθελε 1,5 χρονο συμβολαιο ο νεανιας!

Η ΦΩΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΩΜΑΣΤΕ. Όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

ΕΧΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΚΑΣΚΟΛ Ο ΣΚΑΤΟΓΑΥΡΟΣ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ. Αντε και ερχεται το Πασχα να πας να παιξεις παλι Βραδυποριακος-Ταλαιπωριακος με τα φιλαρακια σου. ΠΡΟΔΟΤΗ.

Ξαναφτάσανε τα Χριστούγεννα. Καμία αμφιβολία δεν είχα. Τι είναι η γιορτή; Πλοίο του Αγούδημου να φτάσει ή να μην φτάσει στο νησί της άγονης γραμμής; Εδώ μιλάμε για πολύ γόνιμο έδαφος. Τους ανθρώπους. Και μοιραία η σπορά θα πιάσει τόπο και θα καρπίσει. Έστω σαν μεταλλαγμένο προϊόν.

Και πιάνει πάντα. Κάθε χρόνο. Δεν χρειάζονται γεωπόνοι να αλλάζουν τα λιπάσματα ή να προτείνουν εναλλακτικές καλλιέργειες για εμπλουτισμό του αγρού με ιχνοστοιχεία. Οι ανθρώπινες γιορτές είναι μεν εποχιακές σαν τα φρούτα, αλλά είναι παντοτινά σταθερές. Αδιάφορες για τον καιρό. Χιόνια οι βόρειοι και τάρανδους με έλκηθρα; Μπάνια οι Αυστραλοί με κόκκινα jet ski. Βάζουν τα αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια οι άνδρες, οι γυναίκες τα στρίνγκ με τη κόκκινη φούντα στον κώλο, κι όλοι βουρ στον πατσά.

Και τις μέρες αυτές, βγαίνουν τα πιάτα της ελεημοσύνης, που ονομάζεται εντέχνως καλοσύνη. Στους άπορους, στους άστεγους, στους μετανάστες. Οι δήμοι προσφέρουν τα δωρεάν εδέσματα και χαρίζουν ευτυχία. Μόνο τα Χριστούγεννα πεινάνε κάποιοι. Βάζουν οι δήμαρχοι και τα φωτισμένα ελατάκια, δυο δυο, στις λεωφόρους κι έχει ολοκληρωθεί η απλοχεριά αγάπης. Αυτά τα διπλά ελατάκια, μου θυμίζουν κάποια δίδυμα που χώρισαν επειδή ένα αυτοκίνητο μεθυσμένου πιστού, πανηγυρίζοντα για την γέννηση, έπεσε πάνω στο ένα από τα δυο.

Τι να λέμε όμως; Η γιορτή είναι εδώ, ενωμένη δυνατή κατά σοσιαλισμό ή ταπεινή κατά νεοφιλελευθερισμό. Και θες δεν θες θα την γιορτάσεις. Είδα την ταμπέλα σ’ ένα κατάστημα: It’ sChristmas, μου φώναζε επιτακτικά για να μπω και να με καταπιεί. Η απόλυτη γιορτή της παγκοσμιοποίησης. Πάτε να δείτε τι γίνεται στην Τουρκία. Απέναντι από τους μιναρέδες υπάρχουν μπάλες, λαμπιόνια, ελάφια και αρλούμπες και ταρατατζούμ.

Κυρίως κατανάλωσης. Επιβεβλημένου φανφαρονισμού και ψεύτικου χαμόγελου. Πραγματικής θλίψης και διχασμού προσωπικότητας. Τόσα φωτάκια και τόσα μπιχλιμπίδια για να δείξουν τι; Ότι χαίρονται οι πιστοί για τον Θεάνθρωπο ή για να θαμπώσουν τον απ’έξω και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται μέσα στο σπίτι; Μα κι αυτός το ίδιο πρόβλημα έχει. Τα ίδια έχει κάνει στην δική του σπηλιά. Το δράμα του κρύβει που δεν λύνεται με καμία γιορτή. Και γιορτή δεν υφίσταται όταν υπάρχουν εκκρεμότητες.

Κι η θρησκεία αυτές τις ημέρες δεν πάει πολύ δυνατά. Λογικό είναι. Η γέννηση δεν θεωρείται θαύμα. Είναι φυσιολογικό γεγονός και συμβαίνει και στους ανθρώπους. Υπάρχουν και τα κοσμικά ρεβεγιόν, πού να τρέχουν τώρα οι παπάδες να λειτουργήσουν; Αυτοί λειτουργούν στο θάνατο κυρίως και στην ανατροπή του σκορ. Δηλαδή το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα. Είναι πολύ μαλάκας ο άνθρωπος με το παιδί που αποχτά. Θα έπρεπε να χαίρεται όταν το χάνει, διότι πού θα πάει; Αργά ή γρήγορα θα σηκωθεί από τον τάφο.

Κι όπως γίνεται και σε κάθε ανθρώπινη γιορτή, για να χαρεί ο σεπτός πιστός, χρειάζεται και μια σφαγή. Ένας στον αγώνα και χιλιάδες μεσ’ το χώμα. Ό,τι διαθέτει ο καθένας αυτήν την εποχή. Έλατα, γαλοπούλες, αρνιά ή ψάρια. Ό,τι βρίσκεται πρόχειρο στην κάθε περιοχή ή στο κοντινό σούπερ μάρκετ. Ή στο πατάρι του κάθε εορτάζοντα. Πάντως ακόμα στα δένδρα, τους καρνάβαλους της εποχής, δεν έχουμε κρεμάσει παντόφλες. Πιστεύω κάποια στιγμή να εξελιχθούμε σαν είδος και να παράγουμε πασούμια με κρεμαστάρια. Για να τα παίρνουμε από το δένδρο μπαίνοντας στο σπίτι και να τα αφήνουμε πάνω του φεύγοντας. Και τα παντοφλάκια να είναι πολύχρωμα για να σπάει κι η πρασινίλα. Το φενγκ σούι είναι απαραίτητο.

Είναι βίζιτα πληρωμένη και τσόντα απαραίτητη. Είναι σμόκιν με παπιγιόν και μίνι φούστα για να φαίνεται το καλσόν κι η κιλότα με τα στρας. Και το βαθύ ντεκολτέ. Λες κι όλα αυτά αλλάζουν την μορφολογία του οργάνου . Ή το κάνουν πιο θελκτικό. Αυτό που βλέπεις   364 μέρες του χρόνου, ξαφνικά με δυο φτιασίδια θα σε κάνει να νομίζεις ότι πέτυχες τον πρώτο αριθμό του λαχείου κι άνετα μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Τα Χριστούγεννα μάλλον είναι η γιορτή της αναζήτησης της χαμένης ελευθερίας. Ανάλογα με το μυαλό του καθενός και πού την τοποθετεί .

Και να σου βγάζει τόση θλίψη αυτή η γιορτή. Οικογένειες που πρέπει να βρεθούν και να περάσουν υποχρεωτικά μαζί. Συγγενολόια που δείχνουν τα ψεύτικα ξεδοντιάρικα χαμόγελα τους. Συνυπάρξεις επιβεβλημένες κι όχι διαλεγμένες. Έρωτες που χωρίζουν λόγω ημερών. Ερημιά και μοναξιά που φωτίζεται ιδιαίτερα. Αβάσταχτες καταστάσεις που βρωμάνε καμένα βούτυρα για μελομακάρονα ή χοληστερίνες από χοιρινά. Δεν έχω καταλάβει πώς γλεντάνε οι άνθρωποι στις γιορτές παίρνοντας κιλά και που όταν πρέπει να τα χάσουν μετά, κατηγορούν τις γιορτινές αργίες. Δεν θα ήταν καλύτερο να μην είχαν έρθει οι γιορτές;

Βέβαια ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να μην γιορτάσει. Να προστατευθεί. Μπα, έχουμε κι ελευθερία στην κοινωνία; Έχεις παιδιά, έχεις βαφτιστήρια, έχεις γνωριμίες. Έχεις τσουνάμια χριστουγεννιάτικα. Εδώ, όχι στο Μάτσου Πίτσου. Πώς να ξεφύγεις; Κι αν το κάνεις, να σε πουν αντικοινωνικό; Αντίθρησκο να σε ονομάσουν αυτή την εποχή αποκλείεται. Έχεις καιρό μέχρι το Πάσχα. Εκεί παίζει πιο γερά αυτός ο δράκος του παραμυθιού.

Και τα πράματα γίνονται χειρότερα αν κλειστείς στον εαυτό σου ή κάνεις μια βόλτα μόνος . Όταν όλα τα μαγαζιά είναι πια κλειστά αλλά φωτισμένα με τα λαμπιόνια που σε πυροβολούν αναβοσβήνοντας σαν τρελά. Σαν να σου εκπέμπουν το δικό σου SOS. Σα να σου λένε: Άνοιξε ψυχή, κλείσε ψυχή. Μαύρισε , ξεμαύρισε. Σου δίνουν και ρυθμό, όπως γίνεται στα σκυλάδικα που οι α(η)οιδοί ανάμεσα στον καλαματιανό της μπουτάρας, κατεβάζουν τα χασισωμένα ματάκια και με απίστευτη πουτανιά ψάλουν την Άγια Νύχτα.

Τι να κάνεις λοιπόν μπροστά στις βιτρίνες; Το παίζεις πόρτα κλειστή. Και μαραζώνεις και σκέφτεσαι: Τι είναι αυτό που όταν το χρειάζεσαι το πετάς κι όταν δεν το χρειάζεσαι το μαζεύεις; Για να βάλω και το κουίζ της ημέρας και να εντυπωσιάσετε στο τραπέζι με τις γνώσεις σας. Τα Χριστούγεννα λέω εγώ- λόγω διδασκαλίας του Υιού που ποιος την άκουσε;- αλλά κάνω λάθος. Η σωστή απάντηση είναι η άγκυρα. Η άγκυρα της αλήθειας. Της αλήθειας; Τι είναι πάλι αυτό; Εντάξει τότε. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν. Και του χρόνου το έλατο σας να είναι ροζ. Αμάν με αυτό το πράσινο πια. Βαρέθηκα τόσα χρόνια. Βάλτε και λίγο χρώμα στα Χριστούγεννα σας.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στην ζωή των άλλων (*).

Θέση στη ζωή των άλλων βρίσκουμε, Δάσκαλε. Στη δική μας ζωή, βρίσκουμε θέση;

Ημερεύουμε τις ημέρες των Χριστουγέννων και θυμόμαστε τον άγνωστο του σκοτεινού διπλανού δωματίου, όσο κρατά το εορταστικό Φως. Μπαίνουμε στη ζωή του με οικειότητα και του χαμογελάμε με πρόσκαιρη καλωσύνη, κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού μας το ρολόι. Και μετά, ἐν δόξῃ και τιμῇ αποχωρεί αυτή η έννοια και μένουμε μόνοι μας με τη δική μας έννοια και κλείνουμε τα μάτια μας μέχρι την επόμενη εορταστική υπενθύμιση.

Θέση στη ζωή των άλλων βρίσκουμε, Δάσκαλε, έστω και για λίγο. Στη δική μας ζωή, βρίσκουμε θέση;

(*) Τάσος Λειβαδίτης

Οικονομικη ‘αναλυση’ Καρπετοπουλου:

Διαβάζω ότι είναι υπερβολική η αποζημίωση του Ρανιέρι. Να πληρωθεί για ένα έτος ζήτησε ο άνθρωπος: τίποτα περισσότερο. Επειδή μάλιστα ρήτρα αποζημίωσης στο συμβόλαιο δεν υπήρχε, θα μπορούσε το ποσό του συμβολαίου του να το διεκδικήσει όλο: σκόντο έκανε. Αν ο αντικαταστάτης του είναι Ελληνας, όπως λέγεται, η ΕΠΟ θα πληρώσει στη διετία για ομοσπονδιακό πολύ λιγότερα απ’ όσα θα πλήρωνε αν κρατούσε τον Ρανιέρι δύο χρόνια: μέσα δεν μπήκε.

Βεβαια και εχει δικιο ο αγαπητος ρεπορτερ του θρυλλου. Αφου τα συμβολαια που κανει ο Σαρρης εχουν το ειδικο βαρος του ανθρωπινου αποβλητου που επιπλεει στο νερο.. Δε μπηκαμε μεσα λοιπον με τον Κλανιερι που τι ζηταει ο ανθρωπος? Ένα χρονο λεφτα ενώ ‘δουλεψε’ 3 μηνες. Η δε δουλεια του ηταν να φτασουμε από την διεκδικηση της 8αδας στο Π.Κ στα πεναλτυ, να χανουμε από τα Φεροε εντος εδρας! Φυσικα και δε μπηκε μεσα λοιπον όταν ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ δεκαδες θεσεις στη παγκοσμια καταταξη με κινδυνο να ξαναμπει σε πιο αδυναμο group (με ότι αυτό συνεπαγεται στις κληρωσεις και στις προκρισεις) , οι χορηγοι την κανουν με ελαφρα, χανει εσοδα από τη συμμετοχη της στο Euro και άλλες τετοιες ασημαντες λεπτομερειες..

Από τη μια εχεις τον ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ αποζημιωσακια και από την άλλη το Σαρρη. Δεδομενη η επιτυχια- σαν να στειλω τα παιδια της αποθηκης να κλεισουν τα συμβολαια του 2015 και όταν αυτά πατωσουν να βαλω τον μεγα Kαρπετ να μου αναλυσει γιατι ειμαι κερδισμενος…

Παμε όμως στα αλλα νουμερα με πρωτο το Παναγιτσα. Που ΗΔΗ εχει κλαταρει και από τυχη κρατιεται πρωτος με το ροστερ των 14 παικτων. Ρεζιλι στην Ευρωπη και ξεκινησαμε τις ψευτο-μαγκιες και τα νταηλικια του κολου στην Ελλαδα. Ο ΜΟΝΟΣ λογος που είναι πρωτος είναι γιατι ο άλλος πραγματικα προσπαθει ΣΚΛΗΡΑ να το χασει.

Το ομορφοπαιδο που περιμενει ματσακια σαν τη ΘΡΥΛΛΟΚΑΛΛΟΝΗ που μεχρι να παιξουν δεν ειχε φαει γκολ 4 μηνες στην εδρα της αλλα μαζεψε 5 από το αφεντικο της… Που δηλωνε τη περασμενη εβδομαδα ότι ο Αμπινταλ δε παει πουθενα όταν μεχρι και οι ισπανικες πετρες ηξεραν ότι ο Ερικ όχι μονο φευγει αλλα σταματασει και τη μπαλλα! Που τον εκοψε από την αποστολη, ο άλλος ηταν ηδη φευγατος, αλλα χτυπησε ο Αυλωνιτης και τον ξανακαλεσε 2 μερες μετα γιατι ξεμεινε από αμυντικους!!! έφτασαν στο σημείο να έχουν οργανώσει τη συνέντευξη Τύπου που ο Αμπιντάλ θα ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο και επειδή ο Αυλωνίτης τραυματίστηκε να ζητήσουν από τον Γάλλο να παίξει ένα τελευταίο ματς μέχρι να σκεφτούν τι θα κάνουν.Για ΤΕΤΟΙΟ ΤΣΙΡΚΟ οργανωσης μιλαμε.. Ο τυπος περα από το σολαριουμ και το λευκο χαμογελο-colgate πραγματικα είναι στη κοσμαρα του. Αντε και δεν χτυπαγε ο άλλος στη προπονηση αλλα στο ματς μεσα. ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ? Θα το διεκοπτες μεχρι να γυρισει ο Ερικ από τη Βαρκελωνη? Θα εβαζες το Μητρογλα στοπερ? Είναι δυνατον να εισαι ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ?

Που μου ζητησες στις 28-12 ο στοπερ να είναι στην ομαδα αλλα οι μεταγραφες αρχιζουν επισημα στις 3-1? Που ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΣ να ξεπουληθει ΟΛΗ η αμυνα σου μια εβδομαδα πριν ξεκινησεις υποχρεωσεις και τωρα γκρινιαζεις ότι δεν εχεις παικτες? ΤΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙΣ? ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΙΛΑΓΕΣ όταν σου πουλαγαν το κωστακη το τσαφ το αβρααμ τον χολεμπας μεσα σε 3 μερες πακετο? Επειδη επενδυε το αφεντικο σου ΣΤΗ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ κανα 15αρι και καθαριζε με τον Μποτια του εκκατομυριου και αμα? Γι ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΕ ΕΧΕΙ ΕΚΕΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ? Για να ‘επενδυει’ και εσυ να βγαζεις το σκασμο? Κατσε τωρα 4 ποντακια ΠΙΣΩ από τον Παναγιτσα!!! Του σκονδρα του τζιωλη και του τσανδαρη. Για τετοιο ΒΛΑΚΑ μιλαμε..

Ομαδες στη μεση της σαιζον λεει απλα αποσυρωνται! Όταν βεβαια ο steven ειπε το καλοκαιρι αυτό που ολοι ξεραμε- ότι δηλαδη ακομη και αν τελειωσει τη χρονια η Νικη θα είναι στο -157 πεσανε ολοι να τον φανε. Είναι χαρακτηριστικο του Ελληναρα να βλεπει ότι θελει και όχι τη πραγματικοτητα. Επισης αποσυρθηκε λεει και ο Πανηλειακος.

Εδώ εγω ο αφελης θα κανω 2 ερωτησεις:

Ερωτηση ΕΝΑ: ΠΟΙΟΣ εδωσε το οκ να συμμετεχει μια ομαδα-εταιρεια στο πρωταθλημα που δεν μπορει να αντεξει 4 μηνες οικονομικα? Ποιος εκανε το ελεγχο τα βρηκε όλα οκ και ποιος εδωσε την αδεια? Η ΕΠΟ ασχολειται με τετοιες μικροτητες η εχει μονο τα πακιστανικα τηλεφωνα? Θα λογοδοτησει κανενας από ολους αυτους που εδωσαν το οκ σε ένα απατεωνα να συμμετεχει στο ‘καθαρο’ πρωταθλημα? Τον λεω απατεωνα γιατι εισεπραξε τηλεοπτικα δικαιωματα όπως και διαφημισεις χορηγιες κλπ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ και στο 4μηνο τη εκανε. Πουλησε διαρκειας (εστω και ένα) για ΟΛΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΤΣΕΠΩΣΕ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ και τη κοπανησε απλα. Αυτά τα φραγκα π.χ των τηλεοπτικών δεν πρεπει να επιστραφουν και να τα μοιραστουν οι αλλοι που ως βλακες συνεχιζουν να συμμετεχουν στο ‘καθαρο’ πρωταθλημα?

Ερωτηση ΔΥΟ: Η ομαδα εχει μαζεψει 7 βαθμους κανωντας 2 νικες και μια ισοπαλια. Αυτό σημαινει ότι εκοψε βαθμους συν ότι άλλο π.χ ταλαιπωρησε ομαδες που ‘προλαβαν’ να παιξουν μαζι τους αντι να καθωνται να ξεκουραζωνται, αντιπαλοι παικτες μπορει να τραυματιστηκαν να πηραν καρτες κλπ. Οι υπολοιποι ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ καν, ΕΧΟΥΝ ΟΦΕΛΟΣ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ 3 ΚΑΙ 6 ΒΑΘΜΟΥΣ αναλογα χωρις να κανουν κατι, εις βαρος αυτων που ως κοροιδα επαιξαν? ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΣΤΟ ΠΟΙΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ? Γι αυτά θα λογοδοτησει κανενας? Η ΕΠΟ ασχολειται με τετοιες μικροτητες η εχει μονο τα πακιστανικα τηλεφωνα?

ΥΓ Ο ΒΛΑΚΑΣ του Τσυριζα κοιταει λεει τα ταμειακα διαθεσιμα και ποσο θα αντεξει.. Κατσε να δει ΑΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ταμειακα ΗΛΙΘΙΕ 2 μερες πριν τις εκλογες και μετα μιλα. Γιατι το 2012 εφυγαν 70 δις σε 15 μερες μεσα με τα 30 να πηγαινουν εξω και τα 40 να γινωνται αναληψεις αλλα να ‘εξαφανιζωνται’ από την αγορα.. Ξερεις τι σημαινει αυτό ΗΛΙΘΙΕ? Ότι τα λεφτα είναι κατω από το στρωμα… και όχι μονο δε τα εχεις διαθεσιμα αλλα χανεις και το ΦΠΑ των αγορων αφου δεν γυρνανε. Κανε 23% στα 40 δις να δεις ποσο είναι. ΑΙΝΤΕ ΒΛΑΚΑ που μου θες και καρεκλα. Ουτε για τσιχλες στο περιπτερο δεν εισαι..

Μουσικές καρέκλες.
Ξανά νεο πρόβλημα στη μικρή ‘Ιουδαία’ των Βαλκανίων. Η “Ρώμη” δεν δίνει άλλο χρόνο στη καρέκλα του φερόμενου πρωθυπουργου, ο οποιος πρέπει να κατέβει από δ’αύτη. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται επί μακρόν και μάλιστα χωρίς κάποια μουσική υπόκρουση. Κάθε λίγο και λιγάκι,όποιος προκάμει, όποιος πρωτοπουλήσει καλυτερη εκδούλευση στα αφεντικά της “Ρώμης”, εκείνος κάθεται στην καρέκλα για κάποιο διάστημα.Σούρνωντας μαζί του ένα απίστευτο σκυλολόι από πεινασμένους κλεφταράδες, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση καλούνται ως Υπουργοί…οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους σούρνουν μαζί τους από μια κυψέλη με πεινασμένα μελίσσια,τα οποία καλούνται “σύμβουλοι”… κ.ο.κ.)

Αλλοτε ένα χρόνο,άλλοτε έξη μήνες,άλλοτε πάλι δύο μήνες,άλλοτε ενάμιση χρόνο…ανάλογα τέλος πάντων με τα σχέδια αλλά και τις ορέξεις των “Ρωμαίων” συγκλητικών οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με αυτον τον άχαρο ρόλο,να επιβλέπουν και να ρυθμίζουν τα εσωτερικά σκυλοφαγώματα και τις ίντριγκες των κατοίκων της “Ιουδαίας” των Βαλκανίων.

(Η αλήθεια είναι ότι έχουν εκπλαγεί με την προθυμία των ‘πολιτών’ να κυβερνώνται από αλητήριους και μάλιστα επί τόσο μακρόν διάστημα…έως που καταντά και ύποπτο: Μήπως επίτηδες και υποχθόνια,χρονια τωρα, συνεννοούνται κυβέρνηση και λαός ώστε να καταστούν και οι δύο τόσο αναξιόπιστοι και γραικύλοι στα ματια τριτων, ώστε να μην είναι χρησιμοι πια στη “Ρώμη ούτε καν σαν “Εφιάλτες”. Και με αυτόν τον πονηρό τρόπο ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Δηλαδή μέσω της γενικής τους απραξιας και ολικής τους ανικανότητας για οτιδήποτε,κερδίσουν την ελευθερία τους δια του πεταματού τους…χμμμ…)

…Ετσι λοιπόν,αποφάσισαν να προσθέσουν και μουσική υπόκρουση σε αυτην την ανελεητη “μάχη” των ιθαγενών γραμματέων και φαρισσαίων να στριφογυρίζουν γύρω από την καρέκλα και να σκοτώνονται να ανέβουν πάνω της.Από το ’74 πρόσθεσαν ΚΑΙ μουσική.
Κατά την διάρκεια της, όσο εκείνη θα πάιζει, οι ιθαγενείς καρεκλοκένταυροι καλούνται να γυρίζουν γύρω από αυτήν. Οταν ξαφνικά θα παύει η μουσική, όποιος προλάβει, όποιος είναι πιο κοντά,ή όποιος έχει καλύτερο “διασκελισμό” και προλαβαίνει θα κάθεται σε αυτήν,θα μένει για πρωπθυπουργός για ένα εύλογο διάστημα το οποιο όπως είπαμε θα το ορίζει η “Ρώμη”.
Οταν εκείνη θα κρίνει αναγκάιο,θα ξεκινά πάλι την μουσική,πράγμα που σημαίνει πως ξανά οι καρεκλοκένταυροι θα πρέπει να ξαναρχίσουν να τρέχουν γύρω από την καρέκλα ώσπου να παύσει ξαφνικά η μουσική και έτσι να ξαναβρεθεί κάποιος άλλος στην καρέκλα του “Μαξίμου”. Σημείωση: Δύναται ο ίδιος άνθρωπος να μπορεί να συμμετέχει όσες φορές θέλει και να έχει απεριόριστο αριθμό θητειών στην “πρωθυπουργική” καρέκλα.

…Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει φόβος μη πάει κάτι στραβά, η μήπως κάποιοι σχεδιασμοί της “Ρώμης” βγούν έξω από το χρονοδιάγραμμα,αφού όλοι οι συμμετέχοντες είναι ΠΡΟεπιλεγμένοι όπως και οι όποιες “αποφάσεις” του “πρωθυπουγού” της “Ιουδαίας” είναι για τα μάτια του όχλου που γνωστό είναι ότι γουστάρει “Κολοσσαίο”, λιοντάρια,βρακιά, CD- DVD και κλειδαρότρυπες.

Δηλαδη εχουν λαβει υπ’οψην τους ολα τα σεναρια και εχουν ετοιμα εναλλακτικα σχεδια ακομα και για τις πιο ακραιες  περιστασεις στις οποιες μπορει να περιελθουν λόγο  π.χ  της  άκρατης, απύθμενης  και ανεξερεύνητου μεγέθους ηλιθιότητας των ΓΑΠ-Σαμαρά,ή λόγο της  ακόρεστης  βουλημιας  για εξουσία του ‘άρρωστου’ Βενιζέλου. Οταν εχεις να κανεις με ‘ναπαλμ’ βλακειας και νάρκες εξουσιολαγνειας, οφείλεις να παιρνεις  καθε προφυλαξη.

( όταν η μωρία πρωθυπουργεύει και η ‘πεινα’ συγκυβερνα παραστέκοντας,εύκολα μπορεί μια χωρα να μετατραπεί σε Γομόρα. Να χαθει απο το χαρτη σε μια βδομαδα. Πραγματικα τωρα,τους ‘δανειστές’ τους ειχε λουσει κρυος ιδρωτας. Και ακομα κινδυνευουν. Ξερεις τι ειναι να πονταρεις δισεκατομμυρια στα ‘χερια’ των ‘Μπολεκ’ και ‘Λόλεκ’; Μιλαμε για ρισκο,οχι αστεία. Και -σε ορισμενες περιπτωσεις,-αν οντως δεν επενεβαιναν οι ‘έξω’, σημερα δεν θα ειχαμε ουτε νερο στις βρυσες.  Κατα μια εννοια λοιπον, μπορουμε να συμφωνησουμε με τους ‘Αδώνιδες’ τους ‘Βορίδιδες’, τους ‘Λοβερδους’ και τα λοιπά ‘ξουράφια’  ότι όντως  ‘μας εσωσαν οι δανειστες’. Οτι περιόρισαν το κακο και δεν ξετυλίχθηκε αυτο σε όλη του την έκταση,σύμφωνα με τα ‘οράματα΄αυτων των πνευματικά σακατεμένων δουλικών.Δηλαδή  των ‘ΓΑΠοΣαμαροΛοβερδοΑδώνιδων. Παλι καλά να λέμε,που ακομα υπαρχει ασφαλτος στους δρομους).

Κανένας φόβος λοιπόν από πλευράς “Ρώμης” αφού όλοι οι συμμετέχοντες είναι επιλεγμένα-αν και ‘επικινδυνα’ για καταστροφές- ζώα, αλλά και από πλευράς των καρεκλοκένταυρων ζώων δεν υπάρχει άγχος μη και δεν τα καταφέρουν στα χρονοδιαγράμματα και στις λοιπές εντολές που κατά καιρούς λαμβάνουν από την “Ρώμη”, αφού οι ίδιοι δεν έχουν έτσι κι αλλιώς την δικαιοδοσία ούτε βρακί να αλλάξουν αν δεν ρωτήσουν πρώτα τους “Συγκλητικούς” της “Ρώμης” και ουδεμία “αλλαγή” δύναται να συμβεί χωρίς την άδεια του “Αυτοκράτορα”.

Οπότε λοιπόν, μην άγχεσθε και σεις,όσοι νομίζετε ότι κάτι πάει να αλλάξει αυθόμητα κάθε φορά και αν τελικά οι ‘αγώνες πείνας’ των συμπατριωτών μας θα πιάσουν τόπο.
Σιγουρα θα πιάσουν. Και σίγουρα κάτι θα ‘αλλάξει’…όπως γίνεται από καιρο εις καιρόν.
Το πότε δεν το ξεύρωμεν,καθότι δεν είναι εις τας χείρας μας να γνωρίζομεν. Το με ποιους θα γίνει η άλλη μία αλλαγή καρέκλας,ούτε και αυτό το γνωρίζομεν με ακριβεια,εφόσον άλλοι φροντίζουν για αυτο και ημεις απλως το επληροφορουμαστε τελευταίοι.
Το μόνο που ξέρουμε είναι το “πως” θα γίνει αυτή η αλλαγή: Μα με εκλογές. Αυτό είναι στανταράκι και σας το δινω να κονομίσετε. Τα τελευταία 40 χρόνια,αυτόν τον τρόπο προτιμά η “Ρώμη” να δίνει λύσεις στην “Ιουδαία” μας.
Με ‘μουσικες καρεκλες’.

(…μη μου ζητας να σου προβλεψω και με ποιον ακριβως εκλογικο νομο-παραγγελια θα γινουν οι επομενες εκλογες. Ολα κι’όλα. Για περισότερες διευκρινισεις απευθυνθείτε στο γαμπρό του Μπακατσέλου,τον Τούρκογλου).

Δηλαδή θα ξαναέχουμε Μουσική σε λίγο καιρό. Θες στις αρχές,θες στο τέλος του 2015,μικρή σημασία έχει. Σε λίγο θα ξανα-“επιλέξουμε” αυτούς που θα μας “κυβερνήσουνε”….και για όσο θα είναι κλειστά τα ηχεία,θα παραγουν το ‘κυβερνητικο’ εργο. Με απλα λογια,θα κοιτανε τα τηλεφωνα στα γραφεια τους καθε Δευτερα. Πότε θα χτυπησουν για να λαβουν τις εντολες  και τις κατευθυνσεις της εβδομαδας, απο τους πρεσβεις της Αμερικης, της Γερμανιας, ή του Ισραηλ (αναλογα με το θεμα).

…μέχρι να ξανακουστεί η μουσική, και “τσουπ” όλοι πάνω και όλοι ξανά στις κάλπες.

Δεν μπορώ να πω…η “Ρωμη” μας προσέχει και κυρίως φροντίζει για την διασκέδασή μας.
…Φαντάζεσαι να είχε προτιμήσει τόσο καιρό, όχι το ξύλο μετά “μουσικής”, αλλά σκέτο το ξύλο με ολίγη “σκοποβολή” όπως παλαιότερα έχει προκρίνει και εφαρμόσει σαν τρόπο διακυβέρνησής μας;

…Πάλι καλά. Ας είναι καλά οι αρχαίοι πρόγονοι…
…και για αυτό..
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα.

Πληρότητα σήμερα μετά από αρκετό καιρό. Η τριανδρία του σπιτιού, μετά τον ερχομό του μικρού μου από τας Αμέρικας, ήταν αποφασισμένη για την παρουσία της στο γήπεδο. Όπερ κι έγινε, παρά τα σχετικά ξενύχτια τα χθεσινά. Εμείς λοιπόν πλήρεις στην εξέδρα. Με σκοπό να θαυμάσουμε την πληρότητα του ρόστερ κατά την περίφημη δήλωση. Άτυχος βέβαια ο μικρός που δεν θα έβλεπε Μπακάκη, Μπαρμπόσα και Κορδρέρο, αλλά τι να κάνουμε; Θα έβλεπε το βάθος του χτισίματος. Μαζί και με την τελευταία ανακάλυψη του Μιλοβάνοβιτς : Τον Κατσουράνη. Όλα καλά μωρέ. Έρχεται η ανάπτυξη.

Και μας βγήκε πολύ ευχάριστα η αρχή του παιχνιδιού. Μια ΑΕΚ φορτσάτη, που γρήγορα γρήγορα καθάρισε το παιχνίδι. Σου έδινε την εντύπωση οτι οι αναπληρωματικοί ή έστω αυτή η εξ ανάγκης πειραματική ενδεκάδα που παρέταξε ο Δέλλας, μάλλον είναι καλύτερη από την κανονική. Που δεν είναι έτσι βέβαια, αλλά σίγουρα στην ποτελεσματικότητα και στον ενθουσιασμό, σκόρπισε χαμόγελα και ικανοποίηση στους περίπου τέσσερισς χιλιάδες, που πήγαμε.

Τα πράματά βέβαια δεν ήταν κι ακριβώς έτσι, αφού φάγαμε δυό ευκαιρίες σοβαρότατες. Και κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, θα ήθελα να το είχαμε φάει, με σκοπό να δούμε πιο καλά το σύστημα. Που ήταν ψιλοπαιδικό, κι άλλοτε έμοιαζε με 4-4-1-1 κι άλλοτε με 3-5-2. Την κατάσταση μάλλον την μπέρδευε ο Άνταμ κι ο Σαρρής, όπως και τα πλάγια μπακ, που απλά δεν κάνανε τίποτα. Όπως βέβαια κι ο Ανάκογλου. Κι όμως, 3-0. Πού οφείλεται; Απλά πράματα. Αδύναμος αντίπαλος, φοβισμένος με την νοοτροπία του προπονητού του, και καμία απαίτηση. Κι εμείς πολύ καλή ρέντα. Που έβγαλε όμως πολύ ωραίο θέαμα, ξεάγχωτο απόγευμα κι αφορμή για συμπεράσματα, σαν αυτά που αραδιάζω εδώ.

Τα οποία συμπεράσματα, έχουν επιστέγασμα το δεύτερο μέρος. Ήρθε μια λογικότατη χαλάρωση στο πρώτο εικοσάλεπτο, με τους πολλούς νέους σε νέες θέσεις, και φάγαμε το γκολ. Όμως είχαμε κάτι άλλο θετικότατο : ΤΗΝ ΟΡΘΟΤΑΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΟΥ ΜΑΣ. Με τις πάνσωστες αλλαγές του. Που κατέδειξαν, ακόμα και στον πιο δύσπιστο, τα κενά μας για τα οποία μιλάμε εδώ, από το καλοκαίρι. Τα οποία δεν τα ομολογούνε δημοσιογραφάκια, απλοί Χαϊκάληδες της ποδοσφαιρικής ζωής μας, διότι είναι χαρούμενα με ένα πεντοχίλιαρο.

Ποιά κενά; Ήταν απόφαση της ΑΕΚ να παίζει χωρίς σέντερ φορ; Σώπα ρε βλάκα. Μέχρι κι αυτός ο Μπρέσεβιτς είναι απαραίτητος, χώρια που το γήπεδο φώναζε το όνομα του Μπλάνκο, χώρια που ο ηλίθιος ο Μιλοβάνοβιτς, ψάχνες τέτοιον. Ρε ή δεν ξέρεις μπάλα, ή είσαι εγκάθετος. Δοσίλογος πολιτικά. Ήσουν εντάξει στα αμυντικά χαφ; Δηλαδή με το ζόρι, προσφυγικά, να κάνεις τον Ισπανό σκυλί; Είδες που σήμερα, μέχρι κι ο Ρόβας φαινόταν καλός; Έτσι πάνε αυτά σε ορθολογικά σχήματα. Σαν τον Δημητριάδη παλιά, που είχε βγει πρώτος σκόρερ.

Πολλά μπορώ να λέω, αφού έχω χαρεί με τα έξι γκολ. Είδα ανοιχτό παιδικό θέαμα και μου άρεσε. Κι επειδή είμαι στο πνεύμα των ημερών, γουστάρω να πιστεύω οτι υπάρχει Άγιος Βασίλης. Κύρια τον Ατρόμητο παρακολουθώ, που πάει από το κακό στο χειρότερο, κι είμαι σίγουρος οτι με ένα τηλέφωνο στον Σπανό, τα πάντα κανονίζονται. Για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Όπως ξέρουμε οτι είναι καλή προοπτική ο Ντούνης, σαν παίκτης ευκαιρίας. Φαίνονται κάποια απλά.

Κι επειδή κρίνουμε αγώνα, ξαναλέω την κουβέντα του Φάντροκ : Ξέχνα το αποτέλεσμα κι έλα να μιλήσουμε για το παιχνίδι. Μια χαρά υποχρέωση βγάλαμε και συγχαρητήρια. Αλλά ο κορμός είναι απαραίτητος πλέον. Φυσικά το έχουν πάρει χαμπάρι κι οι Σέρβοι εκεί μέσα και τρέχουν σαν στρουμφάκια πλέον, μετά από προετοιμασία τοσων μηνών. Τι να κάνουμε τώρα; Δεν τα παίρνουν τα γράμματα κάποια παιδιά. Κι αυτά πρέπει να φύγουν. Διότι επάνω, δεν είναι πανηγύρι κι ό,τι κάτσει έκατσε. Όπως εκατσε σήμερα ο Φοιρός, που είναι όνομα και πράμα. Που καλά το πήγε, αλλά αν δεν έχεις ρέντα, ίσα που θέλεις μηχανάκι για να μετράς. ΒΟΔΙΑ, ΚΑΝΤΕ ΕΝΙΣΧΥΣΗ.

Υγ. Αυτά που θα διαβάσετε στις φυλλάδες ( η ΑΕΚ χτύπησε στο ψαχνό ) μην τα πάρετε σοβαρά. Η σκέψη να είναι για την ανάπτυξη, κι όχι αν θα βγει πρόεδρος της δημοκρατίας.