“κόντρα” για την διαφθορά

Δύο οδηγοί βυτιοφόρων, “τσακώνονται” για το ποιανού το φορτίο βρωμάει περισσότερο. Κούλης και Αλέξης. Οι “κληρονόμοι” του ελληνικού πολιτικού-και κοινωνικού- “ΧΥΤΑ”.

— Εμείς βρωμάμε καλύτερα.

— Τι μας λέτε… Και αυτό εδώ τι είναι; Δεν είναι  “Η” βρώμα;

— Δεν έχεται ιδέα κύριε τί εστί δυσωδία.Για κοιτάξτε αυτό εδώ…

Και πάει λέγοντας. Απόλαυση.

Μεγαλύτερη ευθύνη και των δύο βέβαια,είναι να μη μεταδωθεί η διαφθορά στον λαό. Διαφορετικά,χαθήκαμε. Πως θα επιλέγει αν δεν είναι αδιάφθορος,τους διεφθαρμένους,ώστε να τους “βγάζει στη σέντρα” δια της συνεχούς επανεκλογής και άρα της δημόσιας έκθεσης; Τον κόσμο και τα μάτια σας ρε. Μη τον κάνετε σαν τα μούτρα σας.

Το μόνο που απομένει,είναι να βρεθεί τρόπος “ταφής”. Ευκολάκι.

Είναι κι αυτό μια ευθύνη.Μη γελάτε. Εχεις ας πούμε ένα φορτηγό με σκατά. Τι το κάνεις; Το θάβεις; Δύσκολο. Που χώρος. Αρνείσαι να το παραλάβεις; Οχι. Και η σκατομεταφορά,είναι μια δουλειά. Η καλύτερη λύση είναι η ανακύκλωση. Απλώνεις το περιεχόμενο στο “χωράφι”. Το καλύτερο λίπασμα. Για πιο “λυγερά” δέντρα και πιο βιολογικους “καρπούς”.Που θα “γεννήσουν” νέους “Μαυρογυαλούρους” και νέους “Μπρίλιδες”.  200 χρόνια τώρα. Επίσημα. Γιατί ανεπίσημα,είναι κοντά στα  2.000 χρόνια.

Με κομένη την ανάσα από τη βρώμα,αλλά και ανόρεχτα,παρακολούθησαν οι συνένοχοι και συμμέτοχοι στο σκαταριό,οι “απλοί πολίτες” με το “αλάνθαστο κριτήριο” τους, αμφιταλαντευόμενοι -όπως ορίζει η “δημοκρατία”, δηλαδή η οχλοκρατία”,για το ποιος βρωμάει περισσότερο. Οχι για να τον αποφύγουν,αλλά για να τον προτιμήσουν την επόμενη φορά, η οποία ως συνήθως είναι πιο κοντά από την καθορισμένη ημερομηνία.

Ρε μια βιασύνη για αποφάσεις. Ρε μια πρεμούρα για “τιμωρίες” και μια ασθμαίνουσα ανάγκη του “γίγαντα” λαού να “ξαναποφασίσει” τα προαποφασισμένα,ψάχνοντας τον καλύτερο κλέφτη. Τον άριστο “Μαυρογυαλούρο”. Τον “τέλειο εραστή”.

Η εν πολλοίς παύση των λογής-λογής επιδομάτων και “χορηγιών”. Η κατάπαυση του πυρός των δημόσιων προσλήψεων-όχι ότι δεν γίνονται αλλά πλέον με ρυθμό τουφεκίου και όχι μυδραλίου-η “πόρτα” που τρώει καθημερινά ο μικρομεσαίος κακομαθημένος ψηφοφόρος-πελάτης από τα συρτάρια και τους κρατικούς μπεζαχτάδες. Η μη απρόσκοπτη πρόσβαση στον Δημόσιο παράδεισο. Το “πετσόκομα” των επιδοτήσεων,των δανεικών και αγύριστων,των χιλιάδων επιδομάτων “προπέλας” και “χάρτου”, η κλαίουσα κρίνη των ευρωπαικών “κορόιδων”,που πλεόν στάζει αργά και βασανιστικά και δεν ρέει ελεύθερα. Η βροντερή πλέον απουσία της γλυκιάς αργομησθίας, η οποία έγινε πολυτέλεια για σχετικά λίγους που έχουν “καλό δόντι”. Η αίσθηση ότι “του πήραν την πατρίδα”,δηλαδή το κράτος στο οποίο αλώνιζε χρόνια. Αυτά είναι που σπάνε τα νεύρα,εξοργίζουν και τείνουν να τρελάνουν τους περισσότερους-το 90% δηλαδή- των “εκδικητών” της κάλπης. Των μασκοφόρων “Ζ” που σημαίνει “Ζήτουλας”.

Τώρα που φάγανε τα λεφτά των παιδιών και των εγγονών τους,πρέπει να μάθουν να ζουν “στεγνά”. Να αντέχουν τις συνεχιζόμενες περικοπές και μειώσεις και πλέον-ω,τι κατάντια-να πρέπει να “αποφασίσουν” ποιον Μαυρογυαλούρο θα εκλέξουν και ποιον θα “στείλουν στην αντιπολίτευση”, με κύριο γνώμονα και βασικότερο κριτήριο όχι το ποιος θα τάξει τα περισσότερα,αλλά ποιος θα περισώσει τα ήδη πετσοκομένα. Ποιος θα κάνει δηλαδή τις λιγότερες μειώσεις και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.

Πού χρόνος να απολαύσει ο λαός την ελκυστική βρώμα που Βολευτηρίου του. Δεν έχει όρεξη να χαχανίσει όπως παλιά με τα “καμώματα” του “δικού του” βουλευτή. Που όρεξη να καμαρώσει με την “καπατσοσύνη” του “δικού του” πολιτικάντη. Κόπηκε η όρεξη. Εχει νεύρα ο μαλάκας τώρα γιατί δεν μπορεί να κάνει “ζωάρα” ξεγελώντας  τους άλλους και με δανεικούρες. Αυτή τη φορά τον ξεγέλασε ο “δικός του” πολιτευτής. Δεν του είχε πει πως θά’ναι για πάντα; Γιατί ρε πούστιδες είπατε ψέματα στον κόσμο; Θα τα πάρει στο κρανίο ο “γίγαντας” και θα αλλάξει αράπη στις επόμενες εκλογές. Το νού σας.

Γελάνε οι ελληνόφωνοι υπάλληλοι που τάχα  ψηφίζονται κάθε τόσο από τα “ινδικά χοιρίδια”. Κουνάνε χαρτιά με ύφος και χέρια με πάθος εκ του βήματος του Βολευτηρίου,το οποίο μετην είσοδο των “χρυσών αυγών” και του Λεβέντη,δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Δελφινάριο.  Μετα βίας κρατιούνται και δεν ξερνάνε πάνω στα έδρανα. Που αναγκάζονται για μερικά ψωροεκατομμύρια να κάνουν την βρώμικη δουλειά για λογαριασμό των έξωθεν αφεντικών τους και του κράτους. Να μιλάνε για λογαριασμό των κολίγων,των κωπηλατών της γαλέρας,των αμόρφωτων και λιγδιάριδων που συνωστίζονται μέσα  στα ΜΜΜ ως το απόγευμα και μπρος στα ΜΜΕ ως τα μεσάνυχτα, ονειρευόμενοι κατόπιν “καλύτερες μέρες”. Ο καθένας για την πάρτι του φυσικά.    Περαστικά.