Κεραυνός εν αιθρία ήταν φυσικά για όλους μας τα μέτρα της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης άβουλης κι εντελώς συμβιβασμένης σε πολύ προσωπικά συμφέροντα. Μιας κυβέρνησης που απέδειξε ότι είναι πιο κοντά σε συμφέροντα παρά σε διάθεση προσφοράς έργου για τον τόπο. Διότι στην ουσία δεν έσπασε αυγά, αλλά έψαξε πάλι το πολιτικό κόστος ( όφελος ) και φυσικά υπετάγη στον ισχυρό. Εγώ λέω σωστά όταν αναφέρομαι στον ανθρώπινο και στον πολιτικό παράγοντα. Ταυτόχρονα λέω λάθος, αν σκεφτώ το κοινωνικό σύνολο. Δεν βαριέσαι όμως. Ας έρθουν άλλοι να τα κάνουν σωστά.

Ποιος δεν χάρηκε τον τίγρη αυτές τις ημέρες !!!! τα έχουμε πει στα σχόλια για τον τσεπάτο αλογοτροφή. Πώς να τα βγάλει πέρα με τον Μαρινάκη; Τον αιώνιο εχθρό, όπως του έχουνε πει. Θα ακούσει άλλον επομένως. Έμμεσα, ποτέ άμεσα. Ο χώρος του τύπου, έχει κάποιους. Ονόματα δεν χρειάζονται, μην θεωρηθεί ότι κάνουμε διαφήμιση κιόλας. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν ζει από το έντυπο που εκδίδει. Δεν ήθελε και πολύ ο λαλίλαστος Γιάννης. Τον έκανε βούκινο τον γαύρο. Από ουέφα μέχρι BBC. Σκεφθείτε πόσα sites αναπαράγουν τι λέει το BBC.

Και να βάλουμε και το θεωρητικό υπόβαθρο. Δεν χρειάζονται πλάνα δράσης, ούτε οργανώσεις. Χρειάζεται μια αναμονή, τύπου ενέδρας, για τα λάθη που σίγουρα θα γίνουν από κάποιον που δεν ξέρει το παιχνίδι. Από κάποιον υπερφίαλο ή κάποιον αλαζόνα, που πιστεύει κιόλας ότι είναι παντοδύναμος. Από κάποιον που διατάζει διακοπές παιχνιδιών ( Βόλος ) εφόσον δεν πάει όπως τα θέλει, ή που τα βάζει με δυνάμεις τάξης ( φυσικά ο <<θάνατος>> του ματατζή είναι ατυχής παράπλευρη απώλεια ) για να δείξει ότι είναι υπεράνω ακόμα και κράτους. Δεν κάνει τέτοια πράματα η μαφία. Η μαφία προσεύχεται ( μουσείο ) και γύρω γύρω εκτελούνται αποστολές. Στα όρια της γελοιοποίησης.

1. Πρόταση μομφής εναντίον του Μαρινάκη. Μια μπουκιά έγινε όσο τεράστιος το δέμας και να είναι. Ούτε καν να μπει σε διαδικασία ψηφοφορίας. Τι να εύρισκε; Την δική του ψήφο, άντε και του Σπανού. Τι να πει στην αυλή του; Ότι ο Μελισσανίδης με γάμησε;
2. Φυσικά τον πούλο πήρε και ο Κλάτενμπεργκ σε οικονομικά θέματα πλέον, που έδειξε αμετανόητος. Ενώ συνήθως οι προηγούμενοι χρησιμοποιούνται από τον επόμενο σαν τεχνογνωσία ( sic ). Όμως αλλάζουν γκόμενα, μίνιμουμ. Δεν έγινε αυτό εξ ου και η προσωρινή προεδρία.
3. Ελλείψει Μαρινάκη, έχουν λόγο οι διαιτητές να μην σφυρίζουν; Τους απειλούσε κάποιος άλλος; Τέλος η αποχή ή αλλιώς διαγραφή. Ο εργοδότης παρέχει μεν προστασία αλλά ταυτόχρονα θέλει κι εργασία.
4. Ο συμπαθής ΠΑΟΚ ( αυτοβούλως ) πρότεινε την συγκρότηση επιτροπής για να συνομιλήσει με τους πολιτικούς. Με σκοπό η δίμηνη τιμωρία να γίνει μηνιαία κι ο επόμενος μήνας να είναι μήνας αναστολής ( εκεί που σκέφτονται να καταργήσουν τις αναστολές των ποινών, τους προτείνεται το ανάποδο ). Αλλά να τιμωρείται μόνο η ομάδα που κάνει επεισόδια κι όχι όλες συλλήβδην ( αυτό έχει και κάποια λογική ). Και σκέφτομαι όταν ο Βρούτσης κι ο Οικονόμου κάτσουν να συζητήσουν, θα έχουν τους οπλοβαστούς εντός ή εκτός του γραφείου της σύσκεψης….

Η μαφία αγαπητοί κι αγαπητές, δεν μιλάει. Ο ομιλών, απλά δεν πράττει. σαλιαρίζει. Βγάζει ανακοινώσεις και στέλνει διαγγέλματα στον τύπο που ελέγχει. Βάζει λόγια στους δημοσιογράφους που δουλεύουν στα κανάλια του. Η μαφία πράττει. Την ώρα που δείχνει έκπληκτη και σαστισμένη. Αιφνιδιασμένη. Η μαφία είναι Κούρκουλος σε ταινία τύπου, το χώμα βάφτηκε κόκκινο. Υπερπαραγωγή.

Μια υπερπαραγωγή, που ολοκληρώθηκε με την αναδιάρθρωση του προγράμματος του πρωταθλήματος. Που η ΑΕΚ αντί να έχει διαφυγόντα κέρδη από πέντε εντός έδρας παιχνίδια, μάλλον πηγαίνει για ένα : Αυτό με τον Βόλο. Εντάξει παίζεται κι εκείνο στο κύπελλο με τον Άρη, αλλά νομίζω ότι λόγω του αγίου των ημερών και με δεδομένο ότι οι χούλιγκαν ( οι δικοί μας εννοώ ) θάναι ακόμα μαστουρωμένοι από το έλατο κι άρα η κυβέρνηση θα θέλει να κάνει ένα δώρο, θα το παίξουμε με κόσμο. Μην γελάς καθόλου….

Βλέπω λοιπόν το πολιτικό ανδρείκελο να λέει ότι οι έρευνες βγάλανε λαβράκια. Βρήκανε τόσες βαριοπούλες και τόσες παράνομες φωτοβολίδες στα Πατήσια, στα Κουφάλια, στην Λαμία και στο σπίτι του Μπέου ( μην ξεχνάμε ότι η έρευνα για τους χούλιγκαν είναι πανελλήνια ) και τόσα τρικάκια γεμάτα με μπύρα και κόκα. Και τους μαζέψαμε. Άρα η κυβέρνηση θα βγει ευνοημένη επικοινωνιακά, την ώρα που οι εναπομείναντες πρόεδροι θα μαζεύουν τους στρατούς τους, αφήνοντας τον Μαρινάκη να καπνίζει σαν την Αίτνα ή να έχει αποδεχτεί ότι είναι κάργα ανίκανος κι έχοντας να αντιμετωπίσει προσωπικά τους στρατούς του. Και καταλαβαίνοντας κι αυτός, αυτό που είχα γράψει παλιότερα :

Τον Μαρινάκη τον έχει για χαρτοπετσέτες ο Μελισσανίδης….Ας χαρούμε λοιπόν για όσο τα τύμπανα της ζούγκλας χτυπάνε για εμάς. Για αύριο; Έλα βρε. Έλληνες είμαστε, έχει ο Θεός.

Δόξα τω Θεώ, διαβάζετε εδώ κι άρα είστε προειδοποιημένοι για όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην χώρα γενικώς. Όχι στους αθλητικούς χώρους, που εξ άλλου αυτοί είναι μία μικρογραφία του μπουρδέλου στο οποίο ζούμε από τύχη. Διότι τα ίδια γίνονται και στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις πλατείες, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και φυσικά και μέσα στα σπίτια.

Τι κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση; Τίποτα. ΄Η μάλλον κάνει : Φλυαρεί και εφευρίσκει νέους όρους. Γυναικοκτονία, ανήλικη παραβατικότητα, bullying, οπαδική βία. Τρίχες κατσαρές κοινώς. Μία είναι η βία και είναι αποτέλεσμα της διάλυσης της παιδείας, των θεσμών και φυσικά της ατιμωρησίας αφού οι φυλακές είναι καργαρισμένες. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει και δεν χρειάζεται κάποιος να ψάχνει για ψύλλους στα άχυρα.

Στο κομμάτι του αθλητισμού, θα πάμε προσεκτικά και αναλυτικά. Είπε ο Κούλης : Θα πάμε όπως πρέπει και δεν θα διστάσουμε να φτάσουμε σε αυτούς που προκαλούν ή ανέχονται την βία, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Από εδώ να ξεκινήσουμε το κουβάρι. Όταν μας λέει για ψηλά καθήμενους, τι εννοεί; Τον Τσουκαλά ή τον Χατζηχρήστο; Δεν τους βλέπω να κάθονται και τόσο ψηλά. Αλλά και λάθος να κάνω και να κάθονται κάπου ψηλά, λεφτά πού βρίσκουν όλοι αυτοί; Πώς κρατάνε και πώς καθοδηγούν τους στρατούς; Θέλει πολλή σκέψη; Καμία σκέψη δεν θέλει. Και μπορούμε να πάρουμε την τελευταία ανακοίνωση του Μαρινάκη, που μιλάει για μαφία κι εγκληματική οργάνωση που διοικεί το ποδόσφαιρο.

Καλά ρε Αβραμίδη, τρελάθηκες; Πιστεύεις την ανακοίνωση του Μαρινάκη; Προσοχή εδώ. Την παραθέτω απλά. Όπως παραθέτω και τα πρόσφατα σχόλια στο BBC του Αλαφούζου σχετικά με την χρόνια κατάσταση στην μπάλα. Όπως βάζω και τον αγώνα του Μελισσανίδη να διαλύσει την παράγκα που υπήρχε και να δημιουργήσει δικές του προϋποθέσεις κι όπως ξαναθυμάμαι τις πόσες φορές αναβολή δεν πήρε η δίκη του Σαββίδη σχετικά με την εισβολή του με το όπλο. Τώρα πρόσφατα να βάλουμε και στο κάδρο τον μπαλαντέρ Μπέο. Που αποφάσισε να συνεχίσει τον αγώνα με τον ΟΣΦΠ για να μην τιμωρηθεί ο Πειραϊκός.

Τι έχουμε λοιπόν; Όλη την ηγεσία του ποδόσφαιρου. Οι οποίοι είναι παντοδύναμοι επιχειρηματίες του τύπου, της βενζίνης, της νύχτας κι βάλτε κι ό,τι άλλο θέλετε. Και οι οποίοι πρακτικά κάνουν κουμάντο και στην χώρα. Και ορίζουν και προσκήνιο και παρασκήνιο. Να θυμηθώ τις πλημμύρες στον Βόλο κι ένα τηλέφωνο στο οποίο μίλαγε ο Μπέος με πολιτικούς; Μόλις το τηλέφωνο έκλεισε, η κάμερα ακόμα ήταν ανοιχτή όταν ο Αχιλλέας ξεστόμισε το περίφημο << τους γάμησα >>. Ή το ακόμα πιο πρόσφατο που ο εισαγγελέας κάλεσε για διευκρινίσεις τον Μαρινάκη. Τι έκανε ο εφοπλιστής; Φυσικά ούτε καν μπήκε στον κόπο να πάρει τηλέφωνο να πει ότι δεν προσέρχεται. Γι΄αυτό λέω, καλώς τους αποφασισμένους τους πολιτικούς…

Την ώρα, που τρέχει μια αποχή διαιτητική. Από το πρωτάθλημα, όχι από το κύπελλο όπως είδατε την περασμένη εβδομάδα. Και η οποία θα σταματούσε μόλις οι τέως μαυροφόρες θα παίρνανε διαβεβαιώσεις. Ασχολείται κανείς; Όχι βέβαια. Ψάχνει κάποιος πολιτικός να βρει ποιός απείλησε τον Διαμαντόπουλο, ποιός έδειρε τον Τζήλο, ποιός τίναξε τον φούρνο του Κωσταντινέα και τόσα άλλα; Κανείς δεν ψάχνει τίποτα. Τι να ψάξει; Αυτά που είναι τοις πάσι γνωστά ; Ψάχνεις κάτι όταν δεν ξέρεις. Όταν ξέρεις, δεν ψάχνεις. Σφυράς αδιάφορα και τιμωρείς τα γήπεδα. Μαζί με αυτά κι όλους όσους πλήρωσαν και πήγαιναν χωρίς να πετάνε ούτε χαρτάκι.

Διότι μόνο αυτό μπορείς. Όλα τα άλλα που θα γίνουν μέσα στο δίμηνο είναι μέτρα που έχουν αποφασιστεί από το καλοκαίρι αλλά που δεν έγιναν. Γιατί λοιπόν να γίνουν τώρα; Ποιος θα τα τρέξει και με την συνδρομή ποιανού; Αφού ούτε μία εταιρεία δεν ασχολήθηκε με το να φτειάξει τον σύνδεσμο της. Αφού ούτε μία εταιρεία δεν ενδιαφέρεται να μην έχει διαφυγόντα κέρδη από τα πρόστιμα που τρώει. Κάθε μία ενδιαφέρεται να έχει το πάνω χέρι στην διοίκηση της διαιτησίας για να πάρει το αποτέλεσμα. Να λέμε κι εμείς κάτι άλλο; Εδώ υπάρχει κατατεθημένη η δήλωση του Σόιμπλε στα χρόνια του μνημονίου : Ρε αφείστε την Ελλάδα ήσυχη. Δεν γίνεται τίποτα. Αυτοί εκεί κάτω γουστάρουν να διοικούνται από ντόπιους φεουδάρχες.

Πάντως στο δίμηνο αυτό, υπάρχει κι η ευκαιρία να ξεκουραστεί η αστυνομία. Τουλάχιστον από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Στα άλλα αθλήματα δεν ξέρω τι θα γίνει. Όπως και κανείς δεν ήξερε τότε παλιά με τον Φιλιππόπουλο. Να ξεκουραστεί λέω, διότι να αποκτήσει επάρκεια το αποκλείω. Μόλις προχθές είχαμε την γυναικοκτονία κι ενώ η νεκρή είχε καταγγείλει τα πάντα. Μόλις παραπροχθές είχαμε το τσουβάλιασμα των ματατζήδων στα Εξάρχεια. Μόλις σήμερα είχαμε τις 424 προσαγωγές – μέσα σε αυτούς κι εκείνο τα βλαμμένο 18χρονο -, που αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι. Πώς πιάστηκε; Τον κάρφωσαν αυτοί που δεν θα συλληφθούν ποτέ. Όπως δεν έχει συλληφθεί ο δολοφόνος του Μιχάλη. Καλώς τους αποφασισμένους λοιπόν με τις κάμερες, με την ηλεκρονική είσοδο στα γήπεδα με ταυτοποίηση όμως, με την παρουσία στην εισαγγελία για να ζητήσουν δεν ξέρω κι εγώ τι.

Κι ούτε ένα μέτρο, έστω για τα μάτια του κόσμου. Μια τιμωρία για προκλητικές ανακοινώσεις. Ένα επίσημο κλείσιμο κάποιου σύνδεσμου. Ένα κλείσιμο κάποιου πέταλου για κάποιο χρονικό διάστημα ή μια παρουσία όλων εκείνων που έχουν συλληφθεί κι εκκρεμούν δίκες, σε συγκεκριμένους χώρους μακριά από τα γήπεδα. Τίποτα ρε φίλε. Δούλεμα και ξανά δούλεμα στις υγειείς πλειοψηφίες. Κι απόλυτα λογικό : Οι αποφασισμένοι την έχουν κοντή. Κι είναι γνωστό. Της κοντής ψωλής της φταίν’ οι τρίχες. Άρα με τρίχες θα ασχοληθούν.

Ξεκινήσαμε πολύ ωραία. Φτάσαμε καλά, δεν ξέρω τι πάθανε σήμερα οι άεργοι που κλείνουν τους δρόμους, περπατήσαμε πολύ όμορφα πίσω από το σπίτι του λαού θαυμάζοντας τα νεοελληνικά μπαλκόνια, και μπήκαμε στο γήπεδο. Ρε παιδιά τι γήπεδο ! Κάθε φορά που πηγαίνεις, κάθε φορά σου αφήνει κάτι καινούργιο στην ψυχή σου. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα γεμάτο, σε έκανε να νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή που το γεμίζει. Χωρίς να χρειάζεται ανθρώπους. Λογικό. Η ψυχή, τι να κάνει τα γήινα;

Και μέσα να μπαίνει μια υποχρεωτική ομάδα. Ξεκατινιασμένη σε ανθρώπινο δυναμικό. Ένας υπάρχων αμυντικός χαφ, ένας στην θέση του Πινέδα – αυτός ο ένας- και κανένα σέντερ φορ. Κι όμως. Η ομάδα να τρέχει, να προσπαθεί, να πιστεύει. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που ξεκίνησε με διπλή ζώνη άμυνας και σιγά σιγά ήθελε να ξεπροβάλει, κύρια με αντεπιθέσεις. Και να φαίνεται ότι η ομάδα μας είχε εγκλωβιστεί σε μια πάναπλη τακτική του Μάντζιου : Κόψε τον άξονα της ΑΕΚ, ανάγκασε την να παίξει με τα άκρα και να κάνει σέντρες. Ποιος να πάρει κεφαλιά; Ποιος να σκοράρει;

Μια χαρά προσέγγιση για τον αντίπαλο, αλλά μια χαρά και η ΑΕΚ που έτρεχε. Που μάζευε εκατοστά από το γήπεδο και που έπνιγε τον αντίπαλο με το πρεσάρισμα, αλλά και με την υπομονή της. Πνίγει η υπομονή; Δεν έχετε ποτέ εκνευριστεί με υπονετικό άνθρωπο; Έχω έχω βγει έξω από τα ρούχα μου. Οπότε η ΑΕΚ δεν λοξοδρόμησε. Ήξερε ο Αλμέιδα τι της έλειπε σήμερα σε παίκτες και εναλλακτικές, και πήγε στον μονόδρομο. Να κουραστεί ο αντίπαλος προοδευτικά, κι ό,τι βγει με τις αλλαγές που θα γινόντουσαν. Έχοντας μια συντριπτική κατοχή μπάλας στο πρώτο μέρος και κάποιες πολύ σοβαρές ευκαιρίες. Φυσικά κι ο Άρης απείλησε δυό φορές, αλλά πιο πολύ ήταν το πριν παρά η κατάληξη της φάσης. Τα σουτ ήταν εντελώς ακίνδυνα.

Κι ήμασταν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι στην κερκίδα. Διότι βλέπαμε αυτήν την προσπάθεια. Βλέπαμε ότι κάναμε το σωστό αλλά κι αν βλέπαμε κάποιο λάθος στην τακτική, συγχωρούσαμε τα πάντα από την προσπάθεια. Του Σιμάνσκι που ήταν ξανά άρμα μάχης με αμέτρητα χιλιόμετρα. Του Πινέδα, που έκανε τα πάντα που έχει μάθει σαν δημιουργός και ξέρει ότι δεν έχει αλλαγή. Του Μάνταλου, που ήταν κι αυτός από τους σπουδαίους ( πάντα ο συνταξιούχος θέλει να αποδείξει ότι θέλει να γυρίσει πίσω ). Του Χατζησαφί, που γίνεται ξανά ο περσινός σοβαρός. Του Τσούμπερ, που καταλάβαινε ότι όλη η ΑΕΚ κρεμόταν πάνω του.

Αυτό όμως που θέλω να τονίσω, είναι ότι δεν είχαμε άγχος. Όχι διότι θα κερδίζαμε σίγουρα. Βλέπαμε κάτι όμορφο. Σε ρυθμό, σε ταχύτητα, σε προσπάθεια. Ένα όμορφο θέαμα με κυριαρχία της ΑΕΚ ακόμα και σε κάποιες ακατανόητες αποφάσεις του Σουηδού Άραβα διαιτητή. Που κιτρίνισε τον Βίντα και κάπως τον ερέθισε. Διότι ο Βίντα είναι παγκόσμιος. Και θεώρησε ότι έκανε λάθος που πήρε κίτρινη. Οπότε αφιονίστηκε και σήμανε την κανονική επίθεση. Και φυσικά, ο γνήσιος αρχηγός, πέτυχε το γκολ που μας έδωσε τη νίκη. Σε μία από τις πολλές προωθήσεις του, αφού έβλεπε ότι το σύστημα δεν έβγαινε. Και φυσικά έχοντας αφήσει πίσω του, έναν εκπληκτικό Μουκουντί και σήμερα. Στα κοψίματα, στις πάσες, στην προώθηση του παιχνιδιού. Μην λέμε πολλά. Φυσικά ήταν ο mvp σήμερα ο Βίντα, κι όχι μόνο για το γκολ, αλλά μάλλον αυτά γίνανε διότι οι επαγγελματίες του ΠΣΑΠ φρόντισαν να μην τον βάλουν στην κορυφαία ενδεκάδα πέρσι. ΠΗΔΑ ΤΟΥΣ ΒΙΝΤΑΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΟΥΝ ΜΠΑΛΑ.

Το παιχνίδι προχώρησε κι εξακολουθούσε να είναι όμορφο. Γίνανε αλλαγές και η ομάδα συνέχιζε σε ρυθμό, σε προσπάθεια και σε τελικές. Βγήκαν και οι Πόνσε και Πισάρο, και μας χάριζαν ωραίο θέαμα, μαζί με την σημερινή αμεσότητα του Άμραμπαντ. Αλλά ωραίο θέαμα βλέπαμε κι από τον Άρη, που πήγε να διεκδικήσει κάτι. Χωρίς όμως να γίνει απειλητικός. Πιο πολύ έμοιαζε ότι πήγαινε να βγάλει κάτι, επειδή το πάθος της ΑΕΚ, της έκρυβε κάποιο κυνικό μυαλό. Που δεν μας χάλασε καθόλου. Όπως νομίζω ότι δεν μας χάλασε που ξαναείδαμε τον Αθανασιάδη. Που εμένα μου άρεσε σε ό,τι χρειάστηκε να κάνει.

Συμπερασματικά, είδαμε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι. Με ρυθμό κι ένταση. Με δυνατό θέαμα και με μπόλικη τακτική. Που το κέρδισε ο Αλμέιδα, που παίρνει και τα εύσημα. Όπως κι οι παίκτες μας , όπως κι η ομάδα μας, που συνεχίζει ακάθεκτη για τους τίτλους. Που τους έχουμε ανάγκη. Ξαναλέω, όχι για εμάς, τους παλιούς. Για την νέα φουρνιά φιλάθλων αλλά και για να πειστούν οι αλλόθρησκοι. Που βλέπουν τα ψέματα και νομίζουν ότι βλέπουν μπάλα. Και νομίζουν ότι κάποια μεγάλα σκορ μακιγιάρουν τις αδυναμίες τους. Πράγματι. Αν η ΑΕΚ είχε σκόρερ μπροστά ή μια χαφάρα, σήμερα δεν θα την βλέπανε ούτε με κυάλια.

Σήμερα θα πάμε Φιλαθλέικα, όσο το θυμάμαι τουλάχιστον. Και θα πάμε έτσι, διότι φτάνεις στο γήπεδο μετά από μιάμιση ώρα στον δρόμο, κι αφού παρκάρεις τρία χιλιόμετρα μακριά, μια που τις θέσεις parking τις έχουν τα τζαμπατζέ λαμόγια, υφίστασαι έναν έλεγχο ίδιο σαν να είσαι χαπακωμένος της Original, μπας και φτάσεις στην θέση σου για την οποίαν έχεις δώσει 4500 ευρώ. Φυσικά είσαι Έλληνας και σε γαμάνε. Καλά σου κάνει ο εγγυητής….

Μετά βέβαια έχει αγώνα. Γι΄αυτό δεν έτρεχες; Σωστά. Είπαμε, εγώ είμαι το κορόιδο. Ελληνική ομάδα απέναντι σε αγγλική; έστω κι αν της λείπουν τέσσερις βασικοί. Από προχθές τα είχαμε γράψει. Όλα εδώ είναι. Τι τύχη μπορείς να έχεις; Πού υπερτερείς; Σε σωματοδομή; Σε ψυχή; Σε οργάνωση παιχνιδιού; Σε φυσική κατάσταση; Σε μέσα με την ευρωπαϊκή διαιτησία; Πού ρε γαμώτο είσαι καλύτερος;

Μπαίνω και παίρνω την θέση μου. Βλέπω μια αισιοδοξία γύρω μου. Δεν καταλαβαίνω, αλλά σίγουρα δεν είναι δυνατόν να τους μάθω μπάλα στιγμιαία. Ούτε τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι εύκολο να τους πείσεις όταν μιλάνε ότι αυτούς τους κερδίσαμε στην Αγγλία, άρα…Τέλος πάντων, αυτή είναι η παρέα του γηπέδου, κι αυτή είναι και η δική μου απόλαυση. Όπως και οι κοπέλες που σερβίρουν τα ποτά, όπως και οι κοπέλες της υποδοχής. Τα πάντα είναι η γιορτή της Φιλαδέλφειας. Ακόμα και η βλακεία των διπλανών μου….

Ρε φίλε, πράγματι ο Βίντα στο πρώτο δεκάλεπτο, προσπάθησε να σώσει το άγχος μας. Έκανε τρία διαδοχικά λάθη και προσκαλούσε τον αντίπαλο να μας σώσει από το τρέξιμο του ενενηντάλεπτου. Τίποτα οι άλλοι. Το θέλανε αλλιώς. Το θέλανε να λιώσουμε στο τρέξιμο, το θέλανε να παραδεχτούμε ότι έχουμε ήρωες, το θέλανε να πούμε ότι ο Ελβετός διαιτητής μας αδίκησε. Το θέλανε να πούμε ότι είμαστε προτεκτοράτο ακόμα μπροστά και σε ένα χωριό της Αγγλίας. Διότι αυτό έγινε σήμερα.

Πόσες τελικές να μετρήσουμε; Πόσες κατοχές και πόσες διεκδικήσεις; Ακόμα κι από τον Βίντα, που μετά το δεκάλεπτο, έγινε ξανά ο γνήσιος αρχηγός μας ( φυσικά του χαρίστηκε μια απ’ ευθείας κόκκινη όταν τράβηξε εκείνη την μπουνιά στο αυτί του αντιπάλου ) !. Που μαζί με τον Μουκουντί του πρώτου μέρους, τον τέλειο σε όλο το παιχνίδι Σιμάνσκι ( αν ο Γκαρσία κάνει 12 μύρια σήμερα μεγάλε επενδυτή, πόσο κάνει το πολωνικό τανκ ), τον σοβαρότατο Χατζησαφί, και φυσικά με τον καταπληκτικό Μάνταλο και Πινέδα μέχρι που βγήκαν – τεράστιο λάθος του Αλμέιδα στον ταυτόχρονο συντονισμό -, ρωτάς τα απλά : Τι σου λείπει; Ο Γκαρσία; Αλήθεια; Δηλαδή, κάθε πόσες τελικές τελικές βάζει γκολ; Γιατί να βάζουν οι άλλοι με λιγότερη αξία, πιο πολλά;

Αυτό βέβαια είναι φιλοσοφία κι αλήθεια. Από εκεί και μετά, όλοι έβλεπαν την επιθετική τοποθέτηση της Brighton, που ήταν τέσσερις παίκτες μπροστά στην περιοχή μας, όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε build up. Και φυσικά όλοι έβλεπαν, πλην πλειοψηφικών ηλιθίων, ότι δεν γίνεται να παίξεις υποτίθεται αλλιώς, αφού στο κέντρο δεν έχεις κάποιον χάφαρο να διεκδικήσει, να πάρει την μπάλα, και να επιτεθεί τραβώντας πάνω του παίκτες από την απέναντι άμυνα κι άρα να αφήσει ελεύθερους τους άλλους μεσοεπιθετικούς. Κάτσε εκεί πίσω κι άλλαζε την μπάλα λες και παίζεις μουσική δωματίου, τύπου Πιζάρο.

Και κάτσε να μετράς χαμένες τελικές. Και κάτσε να λες ότι η ΑΕΚ έπαιξε σαν λιοντάρι. Και κάτσε να λες ότι τα έχασαν οι γλάροι. Κάτσε να λες ό,τι θες. Γήπεδο είναι με ελευθερία έκφρασης. Κάτσε να πανηγυρίζεις, που ο Ολυμπιακός έτρωγε γρήγορα δυό γκολ κι αργότερα τέσσερα. Κάτσε να βλέπεις εκείνο το σκορ, και να μην βλέπεις την μάπα σου : Τον ανύπαρκτο μαροκινό, και φυσικά τον τίποτα Γκατσίνοβιτς, που δεν φτάνει που έχασε τα άχαστα, αλλά μας άφησε και με δέκα παίκτες. Ρε πουλείστε τον να ησυχάσουμε. Και μην πάρετε κανέναν εκεί. Μην μπείτε και στα έξοδα. Καλύτερα να λέμε ότι εκεί δεν έχουμε κάποιον. Βαρέθηκα να βλέπω κάποιον που θέλει να φύγει αλλά να μην κάνει τίποτα.

Όπως βαρέθηκα να βλέπω τον Αλμέιδα, να βάζει τον Πόνσε με θλάση στον προσαγωγό. Ή τον Αραούχο με κάκωση από το τελευταίο ψαλίδι. Και να κάνει αλλαγές στο 70 λεπτό, λες και κερδίζει. Αλλά αυτό δεν με νοιάζει τόσο. με νοιάζει ότι ο οργανισμός ΑΕΚ, δεν καταλαβαίνει πού πατά και πού βρίσκεται. Διόι φυσικά και θα τιμήσω την αποψινή προσπάθεια, αλλά ρε φίλε, κατάλαβε πού είσαι. Και φύγε από το γήπεδο ικανοποιημένος με την προσπάθεια και κάνε κριτική εκεί που πρέπει. Τι ασχολείσαι με τον διαιτητή και τι βρίζεις τους φιλάθλους της Brighton, που πολύ σωστά πανηγύριζαν;

Γιατί δεν λες την αλήθεια; Στον εαυτό σου πρώτα. Κλείσε τα σύνορα να μην βγαίνουμε έξω. Στο λέει και η Ουέφα, αν δεχτούμε εχθρική διαιτησία. Δεν σε θέλει, μέχρι να επενδύσεις κι όχι με το να πας να κλέψεις με τα 25 του Γκαρσία, τα τυχαία φυσικά των κουτόφραγκων. Για όλες τις ελληνικές ομάδες. Ντροπή για την μπάλα να την σχεδιάζουν Έλληνες. Και να μην το βλέπεις , επειδή κανείς δεν σου απαγορεύει την διαμαρτυρία. Δεν βαριέσαι. Κι εχθές απλά σου ακύρωσε το πρωθυπουργικό ραντεβού κάποιος Ινδός. Και σήμερα, τα ίδια σου έδειξε αυτό το χωριό της Αγγλίας.

Τι σου έδειξε; Ότι είναι άτυχη η χώρα που έχει ήρωες. Διότι αυτοί συνήθως είναι νεκροί. Κι η ΑΕΚ ήταν πολλή ηρωική σήμερα. Όπως θέλετε λοιπόν, δέστε το. Μπορείτε φυσικά να το δείτε, ότι η Ευρώπη δεν θέλει την ΑΕΚ, διότι δεν είναι τόσο εμπορική. Γι ΄αυτό λοιπόν την αδικεί. Ό,τι θέλετε. Αν πάντως το πιστέψετε αυτό στο τέλος, καλύτερα να μην δείτε το παιχνίδι στην Ολλανδία….

Υγ. Διάβασα ότι κι η αλογοτροφή έπαιξε σαν λιοντάρι. Μερικές εβδομάδες πιο πριν είχε παίξει στην Αγγλία κι ο γαύρος σαν λιοντάρι. Ρε δεν βαρεθήκατε να διαβάζετε μαλακίες; Είτε παίξεις είτε δεν παίξεις σαν λιοντάρι αφού υπάρχει και το ποντίκι που αντιμετωπίζει την γάτα καθημερινά, το αποτέλεσμα θα μετρήσει.

Η ομάδα παρατάχθηκε σήμερα με μπόλικες απουσίες πάλι. Πλέον είναι αδιανόητη αυτή η κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να βρει μια λογικοφανή εξήγηση. Χτυπάνε ακόμα κι αυτοί που δεν παίζουν. Με βάση λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα, ο Αλμέιδα παρέταξε την πιο νορμάλ ενδεκάδα, έστω και χωρίς σέντερ φορ.

Αυτοί οι ένδεκα που μπήκαν, για ένα εικοσάλεπτο, πραγματικά ισοπέδωσαν τον αντίπαλο. Μετά από τέσσερις τελικές, σκόραραν το γκολ, κι αφού την γλύτωσαν στο επόμενο λεπτό – που ήταν και η μοναδική φορά που ο ΠΑΣ απείλησε -, μας χάρισαν ένα εκπληκτικό θέαμα. Φτάσανε σε τρομερά ποσοστά κατοχής της μπάλας, ενώ έχασαν τα άχαστα. Δεκάδες τελικές, δεκάδες τα κλεψίματα της μπάλας , δεκάδες τα χιλιόμετρα που έτρεξαν μέσα στο γήπεδο. Τα πάντα ήταν θέμα του επιθετικού πρεσαρίσματος και της άριστης οργάνωσης στο κέντρο.

Ήταν από τα πιο γεμάτα ημιχρόνια που έχουμε δει φέτος. Χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον ιδιαίτερα, αφού αυτό που κυριαρχούσε ήταν η διάθεση και η σούπερ ομαδική προσπάθεια. Τα πάντα δούλευαν στην εντέλεια, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Κανένα παράπονο δεν υπήρχε εκτός φυσικά από κάποια επιπολαιότητα στα τελειώματα των φάσεων, καθώς με ένα δεύτερο γκολ το παιχνίδι θα είχε κλειδώσει. Όμως ο πλουραλισμός στις επιθέσεις είτε από τον άξονα είτε από τα πλάγια, η τρομερή αλληλοκάλυψη και το διαρκές τρέξιμο, σε έκαναν να τα συγχωρείς όλα προσβλέποντας σε ανάλογη συνέχεια στο δεύτερο μέρος.

Την οποίαν συνέχεια, δεν την είχαμε. Η ΑΕΚ άρχισε να κάνει διαχείριση του σκορ και του χρόνου, σχεδόν από την αρχή του ημιχρόνιου. Έχασε το καθαρό μυαλό της, έχασε την ένταση της κι εμφάνισε μια επιπολαιότητα σχεδόν σε όλες τις γραμμές της. Οι μόνοι που παρέμειναν σταθερά καλοί και σοβαροί ήταν ο κορυφαίος σήμερα Σιμάνσκι και ο Βίντα με τον Κάλενς, όσο άντεξε. Οι υπόλοιποι ήταν για τα μπάζα. Φλύαροι, αλαζόνες και υποτονικοί. Ευτυχώς που ο αντίπαλος δεν έδειξε να πιστεύει στην ανατροπή.

Κι αυτό φάνηκε από τις σπασμωδικές προσπάθειες του ΠΑΣ για να πετύχει την ισοφάριση. Δεν ήταν κάτι οργανωμένο αλλά πιο πολύ στηριζόταν στα λάθη που έκαναν οι δικοί μας. Οι οποίοι, εκτός από το τεράστιο λάθος να παίξουν με τόσο εύθραυστο σκορ, άρχισαν έναν άτυπο διαγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα αναδειχθεί χειρότερος. Ήταν παίκτες για να γελάς, να μασάς και να φτύνεις. Ήταν πραγματικά ασορτί με την πορτοκαλιά φανέλα που φόραγαν.

Και τα πράματα έγιναν χειρότερα μετά τις αλλαγές που έκανε ο Αλμέιδα. Οι οποίες θεωρητικά έγιναν για να ξεκουρασθούν κάποιοι αλλά και να κλειδώσουν το παιχνίδι. Τίποτα. Τζίφος και φλυαρία. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Φέρανε και τον αντίπαλο μέσα στην περιοχή μας. Αντί το παιχνίδι να ήταν ένας υγιεινός περίπατος, κατέληξε σε άγχος και σε καντήλια. Και καταλήξαμε να τρέμουμε μπας και φάμε γκολ χωρίς να υπάρχει πλέον κι άλλος χρόνος. Και καταλήξαμε να ανακουφιστούμε με το τελευταίο σφύριγμα του Διαμαντόπουλου, που κι αυτός δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει με αυτά που έβλεπε. Και στο τέλος, ούτε λήξη σφύριζε, ούτε κι έκανε κι ένα “λάθος” για να βγούμε από την δύσκολη θέση.

Φυσικά θα δώσουμε συγχαρητήρια σε αυτούς που συνέχισαν να είναι παίκτες της ΑΕΚ, κι όχι της Τραχανοπλαγιάς. Σε αυτούς που κράτησαν την ομάδα όρθια ( τους δύο τους είπα, άντε να προσθέσω και τον Τσούμπερ με τον Στάνκοβιτς ) σε ένα γήπεδο που πέρσι χάσαμε, ενώ φέτος φέρανε την ομάδα στο +2 βαθμούς κέρδος σε σχέση με το 2022. Αλλά ρε φίλε Αλμέιδα, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράμα : Τόσοι τραυματισμοί και τόσα χαμένα γκολ. Τι σόι δουλειά έγινε στα τελειώματα; Ήμαρτον δηλαδή. Πάλι διάλεξαν το παιχνίδι της Πέμπτης; Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλό κι όλα καλά. Όχι όμως και για την διάθεση μας. Ελπίζω να μην ξαναδούμε ποτέ αυτό το δεύτερο ημιχρόνιο.

•

***********************************************************************************

Σαν δελτίο τύπου. Κείμενο από τον Νίκο Καραγιαννίδη.

Έργο τέχνης. Απόλυτο. Τέλειο. Όποιος το επισκεφθεί σίγουρα θα συμφωνήσει πως είναι αδύνατον να είχε στηθεί καλύτερο. Πληρέστερο. Νέο γήπεδο της ΑΕΚ δεν νοείται, δεν υπάρχει χωρίς ”το Μουσείο της Ψυχής μας”, όπως έτσι απλά, και γνήσια, το χαρακτήρισαν οι δημιουργοί του. Γεννημένο μέσα σε μια φωλιά του νέου γηπέδου, στη Φιλαδέλφεια.

Ο ελληνισμός της Ιστορίας και της Μικράς Ασίας. Το ξερίζωμα ενάμισυ εκατομμυρίου Ελλήνων. Η Γενοκτονία. Η προσφυγιά. Και το Χρέος…

”Το Ιερό Χρέος στις πλάτες των απογόνων των προσφύγων να μη ξεχάσουν ποτέ, ποτέ, ποτέ τις φωνές από το παρελθόν…”  όταν, τελικά, αποφασίστηκε να χτιστεί το νέο γήπεδο της ΑΕΚ στη θέση του προηγούμενου.

Το όραμα του Δημήτρη Μελισσανίδη δεν έχει όριο. Το Μουσείο είναι ένα ακόμα γέννημα του πνεύματος δημιουργίας με το οποίο προικίστηκε αυτός ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας.  Άλλος άνθρωπος μπαίνει κανείς στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, μέσα στα σπλάχνα του νέου γηπέδου, κι άλλος άνθρωπος ολοκληρώνει την επίσκεψη του… Σα να μπαίνει σ’ ένα άγνωστο Ναό κι έρχεται σε επαφή με τον εαυτό του αν επιθυμεί να τον γνωρίσει αληθινά…

Έργο τέχνης, βέβαια. Το Μουσείο από το πρώτο βήμα του επισκέπτη μιλάει, δίνει απαντήσεις χωρίς να χρειαστεί ερωτήσεις, απορίες. 

Με το γνωστό σύστημα 4-4-2 σε ρόμβο, κατέβηκε η ομάδα μας απέναντι στην μιλημένη κι άρα υποτονική Λαμία. Για τη νίκη και την τόνωση του ηθικού, του Γκατσίνοβιτς και του Γκαρσία. Σε μια ήσυχη βραδιά με καλή θερμοκρασία και ανεκτή υγρασία. Και χωρίς να παρατηρώ κάποιο άγχος στην κερκίδα.

Και πήγαν όλα καλά. Η ΑΕΚ σε όλο το παιχνίδι, είχε σταθερά την κατοχή και την κυκλοφορία της μπάλας, κινδύνεψε όλο κι όλο δυό φορές, σκόραρε τρία γκολ χωρίς να είναι καταιγιστική και πήρε μια επαγγελματική νίκη για τους τρεις βαθμούς. Με κορυφαίο σε τρέξιμο και διάθεση τον Σιμάνσκι, τον οποίο ακολούθησε ο Βίντα και ο Μοχαμαντί κύρια στο πρώτο μέρος.

Όλοι οι άλλοι, όπως και η ομάδα ολόκληρη, ήταν για τα μπάζα. Όπως και το παίξιμο που είδαμε. Ανορθόγραφο και κακό ποδόσφαιρο. Με μηδενική δημιουργία από το κέντρο και καμία ανάπτυξη από τα άκρα. Φυσικά έφταιγε η κακή εμφάνιση του Πινέδα, του Γκατσίνοβιτς ( κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν βγήκε από το τέταρτο κι αφού του άλλαζε συνέχεια θέσεις ο Αλμέιδα ) και του 24 εκατομμύρια αλλά δεν τον πουλάω. Από κοντά κι ο φλύαρος Αραούχο.

Τα γκολ όμως μπαίνανε και το τηλέφωνο είχε λειτουργήσει πολύ καλά. Περίμενε η Λαμία να φάει και δεύτερο και δεν προχώραγε κι αυτή. Το αποτέλεσμα ήταν να βλέπουμε μια σούπα, που θύμιζε τις συζητήσεις της κεντρικής επιτροπής του Σύριζα. Γύρω γύρω η μπάλα, οριζόντια ανάπτυξη και μηδενικό θέαμα. Όταν λέμε ότι λείπει ένας χάφαρος, το ξαναλέμε. Ο Πιζάρο που μπήκε αλλαγή έδειξε ότι δεν είναι και για πολλά περισσότερα από όσα έχουμε δει κι ας μην έχει καμία πίεση αποτελέσματος.

Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό και τι διάολο θέλω. Θα σου πω ότι γίνεται να μην παίξεις καλά, αλλά λόγω φανέλας ή τηλεφωνικού κέντρου να κερδίζεις. Όλα γίνονται. Τι διάολο θέλω; Όχι να συντρίψω ομάδα φιλική σε εμάς, αλλά να δω κάτι σε επίπεδο ρυθμού και θεάματος. Και να δω ρε παιδί μου να βγαίνουν οι χειρότεροι πιο γρήγορα. Πάλι στο 70 οι αλλαγές; Πόσο πρέπει να σκάσει ο Πινέδα που έγινε σήμερα δεξί μπακ; Οι ισοδύναμες ενδεκάδες πού είναι; Εντάξει έλειπε ο Ρότα, και; Είχε σκάσει Ο Σιντιμπέ; Τριάδα πίσω δεν έπαιζε ; Για να φυλάνε τον έναν επιθετικό της Λαμίας;

Μα έχεις κάνει νίκη με τριάρα και δεν είσαι ευχαριστημένος; Ποιός είναι σήμερα; Από την μπάλα κι όχι από τη νίκη και το αποτέλεσμα. Εξηγούμαι. Όπως εξηγούμαι για την δυσαρέσκεια μου σε σχέση με την σωστή μπάλα και τις λύσεις που δεν ερχόντουσαν με έναν αντίπαλο σούπερ παθητικό. Που ίσως να είναι πρόβλημα αισθητικής μου τελικά, κι όχι γενικότερης δυσλειτουργίας της ομάδας. Να μην επιμείνω και μακάρι κάτι να προσθέτουν οι επαγγελματικές νίκες στο ηθικό του Γκαρσία, που έβαλε γκολ αλλά δεν υπήρχε πουθενά στο γήπεδο.

Εν πάση περιπτώσει, συγχαρητήρια δίνουμε και περιμένουμε την δουλειά εν όψει επανέναρξης. Η δουλειά έγινε αλλά η ΑΕΚ δεν είναι για την δουλειά. Είναι να πετάει φωτιές και να σκορπίζει χαρά για το άθλημα. Είναι για να φέρνει και αλλόθρησκους να την βλέπουνε. Είναι να παίζει καλά και να την χειροκροτάει το γήπεδο, όχι να αναγκάζει τον εγγυητή να σηκωθεί στο 2-0 και να αναρωτιέται τι πάει στραβά…Διότι κι αυτός, με το τηλέφωνο στο χέρι, κάπου φάνηκε ότι δεν του άρεσε η συμφωνία….

Είναι πολλή δύσκολη η ποδοσφαιρική κριτική σήμερα. Όχι λόγω του αποτελέσματος. Αλλά λόγω της νοοτροπίας της χώρας μας. Που επιμένει να παίζει ποδόσφαιρο ενώ θα ήταν καλύτερο να κάνει καμιά διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων, των ανθρώπων ή των χαμένων ποιητών. Αφού είσαι, όπως λες, καλύτερος στα πνευματικά θέματα, γιατί θες να πας να κάνεις συγκρίσεις σε επίπεδο τρεξίματος, δουλειάς, οργάνωσης, σοβαρότητας και σχεδιασμού; Όχι βέβαια ότι έχεις Λούβρο, αλλά ας πούμε κάτι κι εμείς.

Όποιος έφυγε σήμερα από το γήπεδο ή την τηλεόραση του στενοχωρημένος, πραγματικά πρέπει να αρχίσει να μελετάει την Βανδή στις νέες περιπέτειες της. Για ποδόσφαιρο δεν κάνει. Όπως δεν έκανε ο σχεδιασμός του Αλμέιδα, που κράτησε τον Μάνταλο σε όλον τον αγώνα. Τι να κάνουμε κι εμείς εδώ; Θέλει πολύ να καταλάβεις ότι χρειάζεσαι μια χαφάρα στο κέντρο τύπου Έμερσον, την ώρα που βλέπεις ότι ο Πινέδα έχει γίνει τροφή για τα ψάρια και την ώρα που βγαίνει έξω για να μείνει μέσα ο Μάνταλος;

Φταίνε αυτοί; Όχι, δεν φταίνε πουθενά. Όπως δεν φταίει κι ο Αθανασιάδης, που βγήκε και δεν βγήκε στο πρώτο γκολ – κι άρα δεν έχουμε τερματοφύλακα – αλλά όταν έβγαλε το απίθανο στο δεύτερο μέρος, όλοι κοιταζόντουσαν. Και δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλανε. Τον Στάνκοβιτς να δώσει πάσα στον αντίπαλο επιθετικό στα δυό μέτρα; Όχι. Θέλανε άλλους τερματοφύλακες. Όλα τα άλλα δούλευαν και τους χάλαγε η μαγιά από τα τέρματα.

Ρε καραμήτρο. Σαγιονάρες φόραγες και οι άλλοι φόραγαν παπούτσια με τάπες. Ένας ηλίθιος άξεστος βλάχος τύπου Μελισσανίδη, πήγε στον πύργο του Άιφελ. Όχι για επετεία. Πήγε σαν φαβορί. Πόσες φορές έχουμε πει ότι η ΑΕΚ ίσως έχει κάποια τύχη αν παίζει σαν χαμένη; Πολλές αλλά δεν βαριέσαι. Μεταξύ των Ελλήνων θα ακουστεί μόνο ο κοτσαμπάσης. Όλοι οι άλλοι θα έχουν άδικο. Ευτυχώς που υπάρχει η Ευρώπη και ρίχνει καμιά σφαλιάρα και αλλάζουν οι δικαιολογίες, ειδικά των ηλίθιων δημοσιογραφικών στρατών για την ομάδα που δεν κέρδισε την Κηφισιά αλλά ήταν συγκεντρωμένη να κερδίσει την Μασαλία. Πραγματικά πρέπει να είσαι μαλάκας για να πιστεύεις κάτι τέτοιο.

Κι όλοι περίμεναν τον Γκαρσία να γυρίσει. ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΕ ΌΛΗ Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ. Ποιος έλειπε πάλι σήμερα; Ο Ρότα; Για πες μου ρε μάγκα. Ο Γκατσίνοβιτς, ο Πινέδα στον άξονα, ο Άμραμπαντ κι ο Μάνταλος μαζί με τον Γκαρσία, παίζανε σήμερα; Γιατί εγώ είδα όλους τους πίσω να παίζουν κι αυτόν τον υπερήρωα, που λέγεται Σιμάνσκι. Δηλαδή η μεσοεπιθετική σου δύναμη, ποιά ήταν; Οι παγκίτες που θα ερχόντουσαν αργότερα όταν η Μασαλία θα είχε κουραστεί; Άσε μας ρε Αλμέιδα κι άρχισε να κοιτάς την Κηφισιά και την Λαμία.

Διότι οι δυό ομάδες σήμερα, δεν είχαν καμία σύγκριση. Στην φυσική κατάσταση. Στην σωματική δύναμη και στην ταχυδύναμη. Στα ύψη και στα τζαρτζαρίσματα. Στην ακρίβεια των μεταβιβάσεων και στο κυνήγι των χαμένων μπαλιών. Και το αποτέλεσμα ήταν τόσο δίκαιο όσο οφείλει να είναι το άθλημα στον καραγκιόζη που πάει να κοροϊδέψει. Και που μπήκε και επιθετικά. Εδώ στην Ευρώπη που θα έπρεπε να παίζει με δυο αμυντικά χαφ, είπε να πάει να γαμήσει. Με την Κηφισιά είπε να παίξει με Γαλανόπουλο και Γιόνσον. Βλέπετε κάποια ανακολουθία; Όχι. Είναι θέμα τι χόρτο παίρνεις εκεί κατά Τετάρτη.

Κι ουδείς Αεκτζής δικαιούται να είναι στενοχωρημένος. Αυτή είναι η ποιότητα του ρόστερ κι αυτό μπορεί να παίξει. Αυτός είναι ο Γκαρσία, που δεν μπορεί να σκοράρει ούτε από τα δύο μέτρα με κεφαλιά με όλο το τέρμα δικό του. Θα ξαναπάρεις 25 μεγάλε επιχειρηματία; Σίγουρα, ειδικά όταν θα κοιτάνε φέτος οι κουτόφραγκοι σε πόσα παιχνίδια ΔΕΝ έπαιξε. Ευτυχώς που υπήρχε ο Βίντα κι ο Μουκουντί μαζί με τον Σιμάνσκι κι άντε και τα δυό πλάγια μπακ, και δεν είχαμε τίποτα συντριβές από τους αδερφούς.

Συγχαρητήρια όμως για την όποια προσπάθεια. Το αν σε πήγε ο εγγυητής χωρίς παπούτσια στην δεξίωση, δεν φταις εσύ. Θεώρησε ότι μπορείς κι εσύ να προχωρήσεις ουρανοκατέβατα. Και θα μπορούσες ίσως αν δεν έπεφτες επάνω στην Μασαλία. Κι έχεις άλλες δυό ευκαιρίες. Αρκεί να μπει μπρος κάποιο σύστημα και κάποια στρατηγική. Και βέβαια και κάποια λογική για τη νίκη απέναντι στη Λαμία. Αυτός είναι ο αντίπαλος σου, όχι η Ευρώπη.

Υγ. Αυτός ο Ιταλός που έχουμε για γυμναστή, τι ακριβώς παριστάνει; Συνέχεια τρώει κάρτες και παρατηρήσεις. Αυτός διδάσκει πειθαρχία στους ποδοσφαιριστές μας; Γάμα το αυτό. Σήμερα απεβλήθη μέχρι κι ο Κονέ. Που ακριβώς ήταν η αδικία;

Ακόμα ένα παιχνίδι που πέρασε σε δεύτερη μοίρα διότι την Πέμπτη παίζουμε Ευρώπη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε ξανά με πολλές αλλαγές και σπατάλησε 60 λεπτά με πειραματική 11άδα.

Δεν ξέρω φέτος με πόσες διαφορετικές 11άδες έχουμε παίξει. Το σίγουρο είναι πως γίναμε πελάτες του κάθε πικραμένου.

Τώρα θα ρωτήσει κάποιος: Χρειάζεται η βασική σου 11άδα για να κερδίσεις τα Σέρρας και την Κηφισιά?

Ναι, χρειάζεται. Ξεκινάς με όσους βασικούς έχεις διαθέσιμους, κάνεις το 0-2, τελειώνεις τις ελπίδες του αντιπάλου και μετά κάνεις ροτέισχιον. Αφού εξασφαλίσεις τη νίκη.

Η ΑΕΚ δεν έχει δυο ισάξιες, 11άδες, ούτε καν μιάμιση ισάξια 11άδα. Ξανά και ξανά η ίδια γκέλα, ο ίδιος αστείος τρόπος που δεχόμαστε γκολ και κάνουμε τους άνετους. Έπαιξε λέει καλά ο αντίπαλος τερματοφύλακας.

Επιμένουμε εγωιστικά σε ένα πάτερν που απλά δεν βγαίνει. Δεν έχεις παίκτες για τα Ευρωπαϊκά? Δεν τους βάζεις για να μην τραυματιστούν? Ας ζήταγες μεταγραφές. Από πέρυσι ξέραμε πως με μια 11άδα δε βγαίνουν οι διοργανώσεις. Κράτησες παίκτες τελειωμένους ποδοσφαιρικά και μ’αυτούς ετοιμαζόσουν να πας σε ομίλους CL.

Παίκτες μπορεί να μην πήραμε, όμως είναι προφανές ότι δίνουμε προτεραιότητα στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια γιατί εκεί είναι το χρήμα.

Λες και πήραμε 5 σερί νταμπλ και χορτάσαμε κούπες.

60 λεπτά φλυαρία απέναντι σε έναν αντίπαλο που τον ενδιέφερε μόνο η άμυνα. Μονότερμα γύρω γύρω όλοι, χαφ που φοβούνται να δώσουν τη μπάλα μπροστά και επιθετικοί που δεν σκοράρουν από μισό μέτρο.

Θα πεις τώρα “ναι αλλά προχτές καθάρισες τον παοκ”. Εκεί όμως μπήκαμε με το μαχαίρι στα δόντια και με ο,τι καλύτερο υπήρχε διαθέσιμο. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και απόψε. Δεν μπορώ να εξηγήσω τέτοια ξεροκέφαλη υπεροψία που την πληρώσαμε πολλές φορές φέτος.

Δε μπορεί να σου κόψει το πρωτάθλημα ο παοκ και θα το χάσεις από τα Σέρρας και την Κηφισιά.

Αντιπαραγωγικοί χαφ, άμυνα της πλάκας και ένας Ελίασον να προσπαθεί να κερδίσει μόνος του την Κηφισιά.

Όμως ας πανηγυρίσουμε που ανανέωσε το πουλέν του προέδρου.

Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν την γυναίκα του Λουτσέσκου την πηδάει ένας ή δέκα Αεκτζήδες ( σύμφωνα με το σύνθημα ), όμως μπορώ να ξέρω άλλα πράματα. Αυτά που είδα. Μια ομαδάρα να την πιεις στο ποτήρι. Μια μπαλάρα για ενενήντα τόσα λεπτά. Το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ομάδας μας, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, αν πούμε το γεγονός για την μία τελική του ΠΑΟΚ σε όλον τον αγώνα, που έγινε κάπου στο 94, αν θυμάμαι καλά.

Γιατί να μην θυμάμαι; Διότι είναι αδύνατον στον σημερινό αγώνα να κάτσω να θυμάμαι τι έκανε ο αντίπαλος. Ήταν ένα χωριό, μια ομαδούλα, ένα τίποτα. Έπεσε πάνω σε μια ΑΕΚ ισοπεδωτική, σε μια ΑΕΚ που έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο, σε μια ΑΕΚ πραγματικό computer. Στα πάντα. Θέλετε αμυντική λειτουργία; Θέλετε ομαδική προσπάθεια; Θέλετε επιθετική κοντρολαρισμένη επίθεση; Θέλετε ανάπτυξη από τα πλάγια ή από τον άξονα; Τι θέλετε βρε αφιλότιμοι κι αχάριστοι; Ό,τι κι αν θέλατε σήμερα, το είδατε. Είδατε το πρώτο φαβορί για τα πάντα και φέτος, και με τόσες ελλείψεις.

Ναι, είδαμε μπαλάρα. Είδαμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και δεν είδαμε ούτε έναν να υστερήσει. Δεν είδαμε ούτε έναν αγχωμένο στην κερκίδα, αφού η ομάδα έτρωγε τα χιλιόμετρα και τις σπιθαμές του γηπέδου, σαν να ήταν ένα μικρό σαλονάκι. Στην κυριολεξία κατάπιε τον ΠΑΟΚ του ηθικού και των ανατροπών ( sic ). Ούτε μία φορά δεν διαμαρτυρήθηκε ο Λουτσέσκου, που έβλεπε απανωτές εκρήξεις μέσα στο τερέν. Και γιατί να διαμαρτυρηθεί άλλωστε; Πιο εχθρική διαιτησία θα μπορούσε να έχει η ΑΕΚ; Αν ο γελοίος Γερμανός σφύριζε λίγο έδρα, ίσα που το σκορ θα πήγαινε σε ύψη πόλο.

Τι να πεις για τον Πόνσε και το αχαλίνωτο τρέξιμο του! Τι να πεις για τον Μοχαμαντί, που πήρε παντοδύναμα όλη την αριστερή πλευρά ! Τι να πεις για τον Μάνταλο και τον Πινέδα σήμερα ! Τι να πεις για τον Ελίασον ! Τι για το κεντρικό μας δίδυμο ! Και φυσικά τι να πεις για τον μονομάχο Σιμάνσκι !!!! Μια ομάδα να έχεις μάτια να την βλέπεις και να μην θέλεις να τελειώσει ούτε το πρώτο μέρος, ούτε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο έβλεπες τον ΠΑΟΚ και νόμιζες ότι βλέπεις κάποιο χωριό. Φυσικά είναι και η διαφορά των διοργανώσεων που αυτήν την στιγμή αγωνίζονται οι δυό ομάδες και που φάνηκε και στο γήπεδο.

Η ΑΕΚάρα μας σήμερα στηρίχτηκε στην ομαδική λειτουργία και στο ασύλληπτο πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους. Το οποίο έκοε τον αντίπαλο στην μέση, εκτός του ότι τον ανάγκασε σε δεκάδες λάθη. Στηρίχτηκε όμως και στο μυαλό του Μάνταλου και του Πινέδα, που ξέρανε πώς να κρατήσουν την μπάλα και πώς να την βγάλουν μπροστά. Κάπως έτσι είχαμε το δοκάρι του Πόνσε και κάπως έτσι είχαμε και την γκολάρα του Πινέδα. Με το πρεσάρισμα είχαμε το δεύτερο γκολ του Ελίασον. Με τις κατευθυντήριες γραμμές του Βίντα πίσω και τις εκπληκτικές επεμβάσεις του Μουκουντί, είχαμε το αναίμακτο για τον Στάνκοβιτς και το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι με μηδέν παθητικό.

Και φύγαμε χαρούμενοι και γεμάτοι. Ειδικά αυτοί που ήταν και λίγο αγχωμένοι πριν το παιχνίδι. Που είναι αλήθεια ότι ξεαγχώνονταν καθώς κύλαγε το πρώτο μέρος. Και που παρόλο που είχαν αμφιβολίες για το πόσο θα αντέξει η ομάδα στον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο μέρος, ο Αλμέιδα είχε φροντίσει να αυξήσει το βάθος του πάγκου με το στήσιμο και τις αλλαγές του, και το μόνο που περίμενες ήταν πότε θα βάλουμε κι άλλο γκολ. Νέκταρ ολύμπιο η ομάδα σήμερα, όπως και η ατμόσφαιρα του γηπέδου που μας ξαναέφερε σε όσα ζήσαμε πέρσι. Σε ένα ατελείωτο πάρτυ, που χορεύουν όλοι και μαθαίνουν τι είναι μπάλα και τι είναι γιορτή χωρίς κροτίδες ή τρίχες καπνογόνα.

Συγχαρητήρια ξανά και ξανά. Μπράβο σε όλα τα παιδιά που παίζουν και αγκομαχούν για να βρουν θέση στην ενδεκάδα. Κι έχουν αγωνία να μπουν και να παίξουν και να βελτιωθούν. Συγχαρητήρια στον κόσμο για την ευρωπαϊκή συμπεριφορά του. Και για την στήριξη στον Στάνκοβιτς σήμερα, που δεν είναι κακό να αναπαυθεί και λιγάκι. Και βέβαια….

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.