…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Συναισθηματικά θα πάω σήμερα. Δεν μπορώ να κάνω άλλη κριτική. Δηλαδή τεχνική ή άλλου τύπου. Μας είχαν φλομώσει από την ΑΕΚ για το πόσο χάλια ήταν ο Άγιαξ. Κάπου αυτό δημιούργησε μια υπεραισιοδοξία στην εξέδρα. Από την άλλη όλοι ήταν κρυμμένοι πίσω από το ματς της Κρήτης. Εκεί έγινε το rotation για να πάρουμε τη νίκη σήμερα. Από Ολλανδία μεριά, τι έβλεπε ο Άγιαξ; Με ένα διπλό απέναντι στην ομάδα που κέρδισε στην Αγγλία, κάπως θα γλείφαμε τις πληγές μας. Υπήρχε μεγαλύτερη ευκαιρία για τον Άγιαξ;

Εγώ στο γήπεδο μπήκα με τη νοοτροπία του οπαδού μιας μικρής ομάδας. Ότι ήμουν καλεσμένος σε δεξίωση, όπως σας έγραψα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι η ΑΕΚ μας μπορεί να κοιτάξει ευρωπαϊκή ομάδα στα μάτια. Θέλετε την φυσική κατάσταση; Θέλετε την έλλειψη σωματοδομής; Πέστε ό,τι θέλετε. Πιο πολύ με καίει το παιχνίδι της Κυριακής, παρά το σημερινό. Και δεν ήμουν μόνος.

Τα ίδια πίστευαν κι ο Πινέδα, ο Γκατσίνοβιτς κι ο Πόνσε. Στο πρώτο μέρος ήταν μία ΑΕΚ για λύπηση. Ούτε ήξερε πού να χτυπήσει, ούτε πώς να κρατήσει την μπάλα. Σαφώς μπήκε για να πάρει το παιχνίδι, αλλά σαφώς και ήμασταν σε δεξίωση. Όταν έχεις κορυφαίο παίκτη του πρώτου μέρους, αλλά κι όλου του αγώνα θα πω εγώ, τον Στάνκοβιτς , πού θέλεις να πας; Για τη νίκη ή για την έλλειψη της συντριβής; Που δεν απέχουν δυό δάχτυλα. Είδαμε μια ΑΕΚ για τα μπάζα. Χωρίς κέντρο, χωρίς μυαλό, χωρίς σχέδιο, που πεισματικά αρνούνταν να συμβιβαστούν, ο τερματοφύλακας της, ο παγκόσμιος Βίντα κι ο Μουκουντί. Χανόταν σε αυτήν την τραγική εμφάνιση ακόμα κι αυτό το τεράστιο τρέξιμο του Σιμάνσκι.

Μοιραία ο αντίπαλος προηγήθηκε. Όχι με τίποτα τρομερό. Με ένα χαζό πέναλτυ, όμως εμείς κρατήσαμε την παράδοση. Θα ξαναφάμε γκολ. Κι αυτό δεν ήταν το κυριότερο. Το χειρότερο ήταν ότι από κέντρο και μπροστά, ήμασταν για τα μπάζα. Και δεν είδα κάποια τρομερή ομάδα. Απλά συγκροτημένη και γυμνασμένη. Που είχε πάρει το κέντρο – αλήθεια δεν λείπουν χαφ από την ΑΕΚ; – κι έκανε μικρές κινήσεις σιγουριάς και μέτρων, και μας καρδιοχτυπούσε σε κάθε κάθοδο. Είπαμε όμως : Στον διαγωνισμό λαθών που είδαμε σήμερα – να μην ξεχάσω να αναφέρω σημαντικές ευκαιρίες μας -, ο Άγιαξ ήταν μια ομάδα ανώτερη από εμάς.

Στο δεύτερο μέρος, κάπως γύρισε το παιχνίδι. Όχι από την αρχή. Κυρίως από τις αλλαγές του Αλμέιδα. Αλλά μέχρι να γίνουν αυτές, είχε φανεί ότι η ΑΕΚ ήταν πιο αποφασιστική. Είχε ανεβάσει κι άλλο την απόδοση του ο Σιμάνσκι, ενώ ο Βίντα εμφάνιζε την τεράστια κλάση του, και τον ακολουθούσε κι ο Μουκουντί. Με τις αλλαγές έγινε μπέρδεμα σοβαρό στον αντίπαλο, όμως τίποτα δεν θα είχε αλλάξει, αν δεν είχε σαλπίσει μήνυμα νίκης ο Βίντα. Που αφού δεν σκόραρε στο πρώτο μέρος – είναι εντυπωσιακή η σκηνή που χτυπάει το χόρτο -, είπε να βγει μπροστά και να ισοφαρίσει. ΜΟΝΟ ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΑΡΑ.

Και σπουδαία απόφαση του Αλμέιδα, να γυρίσει το σύστημα σε 3-5-2. Το ήθελε, το πίστευε. Και δικαιώθηκε με την ισοφάριση. Μετά το ξαναγύρισε στον κλασσικό ρόμβο, αφού δεν ήταν και μικρό πράμα η ισοπαλία. Και η ομάδα κράτησε, χωρίς να κινδυνέψει ιδιαίτερα. Και θα μπορούσε και να κερδίσει, αν ο Γιόνσον στο τετ α τετ, που δεν χάνεται, απλά έβλεπε γωνία. Δεν μπορούμε όμως να πούμε κάτι περισσότερο. Διότι ο Γιόνσον μπήκε στους διακριθέντες με μισό χρόνο. Και νομίζω ότι δεν θα ήταν και τόσο δίκαιο αποτέλεσμα μια νίκη της ΑΕΚ. Φυσικά θα βγει τώρα εκείνο το καινούργιο φρούτο, που λέγεται wyscout, και θα μας μάθει μπάλα. Ας το διαβάσουν οι προπαγανδιστές και οι γκόμενες.

Εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι οτι η ΑΕΚ έδωσε μάχη. Την έχασε καθ’ ολοκληρίαν στο πρώτο μέρος, και την ισορρόπησε στο δεύτερο μέρος. Τρέξανε όλοι και τα έδωσαν όλα. Μπορώ να πω ότι ξεπέρασε τον εαυτό της. Και πήρε ένα πολύ τιμητικό αποτέλεσμα, που μάλλον φαίνεται δίκαιο βάσει τελικών προσπαθειών και χαμένων ευκαιριών, αν δεχτούμε ότι ο τερματοφύλακας δεν είναι μόνο για να βαράει τα ελεύθερα. Από εκεί κι έπειτα, έπεισε νομίζω τον καθένα για την έλλειψη δυό χάφαρων, που μπορούν με όλη την μαχητικότητα των πλαϊνών, να καταπιούν τον αντίπαλο. Οπότε σε συνδυασμό με το άλλο αποτέλεσμα, δίνουμε ευχαριστίες και συγχαρητήρια.

Υγ1. Ευτυχώς που χτύπησε ο Γκατσίνοβιτς. Κατάλαβε ότι τον υπολόγιζαν.

Υγ2. Στέκομαι προσοχή στον Βίντα. Είναι πραγματικός ηγέτης. Αρχοντικός. Ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Μαζί με τον Στάνκοβιτς, ήταν όλη η ΑΕΚ σήμερα. Και πάνω του έπαιζε είδα, έναν πολύ δύσκολο παίκτη που του πήρε τα σώβρακα, μαζί βέβαια με μία κίτρινη κάρτα, που την διαχειρίστηκε τέλεια, και μετά όλα τα φάουλ ήταν υπέρ του. Λεπτομέρεια; Ε, γι΄αυτό βλέπουμε μπάλα, κι γκομενικό σκορ.

Το χαρακτηριστικό του Αλμείδα-που όλοι πλέον έχουμε δει και αποδεχθεί εδώ και καιρό-είναι η μεγαλη χρήση παικτών, τοσο στο ροτεϊσον απο αγωνα σε αγωνα, οσο και εντος του 90λεπτου. “Απλώνει” δηλαδη τα πρόσωπα.
Αυτό προυποθέτει δυο πράγματα: α)να έχεις “κερδίσει” τα αποδυτήρια (κάτι που το έχει) και β) να μπορούν οι παίκτες να σου δώσουν αυτό που ζητάς (αυτό πέρσυ,με ορισμένες εξαιρέσεις, συνέβει)
Τι συμβάινει φέτος; Ιδιο ρόστερ και μάλιστα εμπλουτισμένο, ιδιος προπονητης, ιδια “αποδυτηρια”, ίδια όλα.
Θα περιμέναμε μινιμουμ ίδια εικονα. Φυσικά και πέρσυ ξεκινησαμε με “αγωνιστικες παραφωνιες” και -αναποφευκτα-απώλειες βαθμων.Ηταν φυσιολογικό. Μας έκανε εντυπωση μάλιστα θετική το ποσο γρηγορα “χώνεψαν” οι παικτες την αγωνιστική φιλοσοφια του Αλμέιδα και -κυρίως το πως απο πλευρας σωματικής καταπόνησης-καταφεραν να το φέρουν εις πέρας ως το τέλος. Εντυπωσιαστηκαμε, ειναι η σωστότερη λέξη.

Φέτος, ισως αναμεναμε να ξεκινησει η ομάδα από εκεί που σταμάτησε πέρσυ. Δεν συνέβει αυτό. Ειναι να σα “ξανασυστηνονται”. Ισως ένας παραγοντας είναι οτι οι δυο πιο “επιδραστικοί” πάικτες της, Πινέδα Γκαρσία δεν αποφορτηστικαν,αφού δεν ξεκουραστηκαν λογω εταιρων αγωνιστικών υποχρεωσεων. Η ομαδα εκανε προετοιμασια και εκεινοι έπαιζαν,συνεχιζαν να παιζουν δηλαδη σε επισημα ματς και εφτασαν “σκασμένοι” στην Ολλανδια. (αυτός ο Πινέδα πως δεν εχει θλάση ακομα,απορώ) Αρα χρειάζονται “ειδική μεταχέιρηση” δηλαδη 60λεπτες συμμετοχες να παιζουν “εναλλαξ” ματς κλπ.

Ενα άλλο είναι ότι δεν έχει βρει ακόμα ισορροπια στο πότε και πως πρέπει να παίζει με δυο αμυντικά χαφ. Μεγάλη κουβέντα αυτή απο πέρσυ καθώς θυμάστε. Αν το δίδυμο μπορει να παίζει μαζι και ταυτόχρονα η ΑΕΚ να μη χάνει επιθετική δυναμική. Πράγμα δύσκολο. Καποτε βγήκε, κάποτε όχι (και έχει να κανει περισσότερο με το αν παίζουν στην 11αδα οι δυο προαναφερόμενοι.
Χθες παράδειγμα είχαμε δυο αμυντικα χαφ μεν και μάλιστα πρωτογνωρα μεταξυ τους οχι δηλαδή το γνωστο διδυμο Γιονσον-Σιμάνσκι,αλλα άλλο,δυσλειτουργικό. Και επισης εν απουσία Γκαρσία και Πινέδα ( ο οποιος μπηκε στο 65,αλλα τι να πρωτοκάμει μοναχος του) Ο Γκαρσία χασογκολης μεν,αλλα το μεγάλο του προσόν ειναι η απασχόληση,η αναστάτωση της αντίπαλης άμυνας.Γνωστο αυτό. Ο δε Πινέδα, “τρυπάει” την ηδη αναστατωμενη απο τον Γκαρσία άμυνα. Ελειπαν και οι δυο, τέζα ο καμπούρης. Στη θεση του Γκαρσία, εκεινος ο φουκαράς ο Φαν Βερτ, που του ειπε ο προπονητης “τωρα σε χρειάζομαι, ως σερβιέτα” – “τωρα δεν μπορώ,γιατί κάνω το ξεσκονοπανο” του απαντησε το σέντερ φορ. Και λογικό. Βαζεις το σέντερ φορ το οποιο “θυμηθηκες” μετα απο 10-15 αγωνες ; Και τον βάζεις σε αγώνα οπου σου λειπουν αυτοι που θα τον τροφοδοτήσουν σωστά; Και περιμένεις ΤΙ ακριβώς;

Εν τω μεταξύ η ομαδα συνεχίζει να μην έχει το εύκολο γκολ ( ο Πονσε ειναι χειρότερος του Γκαρσία απο πλευρας στατιστικης γκολ/τελική) Οταν κατά μεσο όρο χρειάζόμαστε 15 τελικές εκ των οποίων 5-6 καθαρά τετ-τετ για ένα γκολ, όταν θα μας “σφίγγουν” οι αντίπαλοι και περιοριζόμαστε σε 10 τελικές και δυο-τρία τετ α τετ, πως στο διάολο θα έρθουν τα 2-3 γκολ ανα αγωνα που χρειαζομαστε για τη νικη, δεδομενου φυσικά ότι σχεδόν πάντα θα δεχόμαστε μινιμουμ ένα γκολ; Δεν ξέρω. Μαθηματικός δεν είμαι.

Μα είμαστε “γκρουπ”. Παπάρια.λέω εγώ. Ολες οι ομάδες εχουν, χρησιμοποιουν, 15-16 παίκτες. οχι 26.Αυτό είναι το ροτέισον. Απο κει και πέρα καταφευγεις σε αυτό που λεμε “λυσεις ανάγκης”. Ως τέτοιες πρεπει να τις λαμβανεις και άρα ανάλογα αποτελέσματα να περιμένεις. Μπορεί να αστραψουν σε καποια ματς και να βγει το κολπο, σε αλλα ομως-στα περισσοτερα δηλαδη, δεν θα βγει.
Φαγητο με 24 υλικα δεν υπάρχει.

Απλωσε τη βεντάλια ο Αλμειδα,τοσο, που αυτη σκίστηκε.
Τωρα δυο πράγματα μένουν: ‘Η να συρρικνώσει το ροτεϊσον και αρα να αυξησει τους τραυματισμούς απο την υπερφόρτωση λογω του αγωνιστικου προφίλ που ακολουθει (πιεση παντου κλπ) ή να συνεχίσει το εκτεταμενο ροτέισον, ώστε να κρυψει (αποφυγει) σοβαρές θλάσεις, αλλα με αντίκτυπο αυτό στην αγωνιστική εικονα και αρα και στην βαθμολογία. Μια άλλη λυση θα ήταν να δουμε “άλλη” ΑΕΚ. πχ ΑΕΚ Χιμένεθ. Αλλα αυτό είναι έξω απο την φιλοσοφία του Αργεντίνου.

Εκτός και αν μας βγάλει τα μάτια και δουμε “δυο 11άδες” διαφορετικές να παιζουν εναλλαξ και τουμπαλιν με ιδια ενταση διαρκεια και αποδοτικοτητα. Τοτε θα έχω πειστεί ότι ανηκουμε στην Ευρώπη. Αλλα το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ όπου αλλαζεις τις πεντάδες σαν πουκάμισα.
Επειδη ομως αυτό ΚΑΜΙΑ ομαδα στον πλανητη δεν το κανει,αλλά υπάρχει διαφορετικός χειρισμος του ρόστερ,δεν ξέρω πως θα πετυχει εδώ.

Επαναλαμβάνω: Δεν ειναι γκρίνια. Ειναι απορία.Ειναι και απογοητευση φυσικά. Αλλα ειναι και απορια και αμηχανια. Δεν συγκρίνουμε την ομαδα του Αλμέιδα με αυτην του …Καρερα,ή του Καρντόσο (ή καροτόσο) ή του Χιμενεθ. Αυτό δεν το κουβεντιάζουμε καν. Συγκρινουμε την περσινη ομαδα του Αλμειδα με την ομαδα του Αλμειδα που βλέπουμε φέτος. Ειναι απλό.
Το μονο κοινο παρηγορο,περσυ και φέτος κάναμε “μουδιασμένα” ξεκινηματα. Με τη “διαφορά” οτι πέρσυ ηταν οι πράσινοι άχαστοι αλλα φετος ειναι οι κόκκινοι άχαστοι μπροστά μας (ενταξει οχι μεγαλή διαφορα).
Τον ευχαριστούμε που μας εδωσε ξανα την αισθηση του τι ειναι ΑΕΚ. Και την αναγκη να θελουμε να την βλεπουμε ξανα και ξανα. Οσο κρατησει. Τιποτα δεν κρατα για πάντα άλλωστε.

Προσδοκώ ανάσταση νεκρών. Ρεπρίζ μετα την διακοπή. Ατσάλινη θεληση και κυρίως αγωνιστική δύναμη. Το πηρες περσυ απο τον βαζελο. Παρτο και φέτος απο το χοντρό να σου κάνουμε εικονισμα. Να μας καταριουνται και οι δυο και να μονολογουν “δε πάνε στο διαολο οι κωλόΤουρκοι να παίζουν μαζι με Γαλατά και Φενέρ”;
Δεν είναι κακή ιδέα,λέω εγώ.

Παντως “Μπαγεβιτσοποιηση” μη περιμένετε. Δεν υπάρχει απυροβηλητο ουτε και τοτεμ. Μην έχουμε παλι “βάτραχους” και κατόπιν πεντοχίλιαρα, εν προκειμένω φέιγ-βολάν πεντάευρα στην Αγια Σοφιά.
Ασε που δεν τον βλέπω να κάθεται 5-6 χρόνια. Ο Μελισσανιδης απλα θελει να κονομισει ΚΑΙ απο το επικείμενο φευγιό του προπονητη. Και καλά κάνει.
Αυτός οταν πεθάνει, θα δινει οδηγίες στο νεκροθάφτη να βρέξει το χώμα για να κολλάει το φτυάρι. Και να ρίξει επιπλέον 4-5 κάσες μέσα για καθυστέρηση…ή για αναβολή.

Στεναχώρια δεν νοιώθω. Αυτό που νοιώθω, είναι θυμός. Όχι φυσικά για την ήττα, για την οποίαν πρέπει όλη η ΑΕΚ να δώσει συγχαρητήρια στον αντίπαλο. Νοιώθω θυμό διότι αυτά που έγραφα για την απληστία, σιγά σιγά βγαίνουν. Τι σημαίνει απληστία; Χέσε τον Γκαρσία που κρεμάστηκε όλη η ομάδα επάνω του. Ρε μαλάκα Αλμέιδα, σου λείπουν τόσοι παίκτες σήμερα, κι αφήνεις κι άλλους έξω; Έφαγες κι εσύ το παραμύθι ότι έχεις δυό ενδεκάδες; Ρε έναν παίκτη στο κέντρο δεν έχεις για να κατεβάσει την μπάλα….

Ναι αγαπητοί κι αγαπητές. Η ενδεκάδα της ΑΕΚ που κατέβηκε σήμερα, στο πρώτο μέρος, δεν έχει καμία λογική. Ούτε να αμυνθεί μπορούσε, ούτε και να επιτεθεί. Αφού έγινε το γνωστό κι έφαγε το γκολ της, μόλις στο πέμπτο λεπτό, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει από πού θα μπορούσε να προκύψει μια ορθολογική ανάπτυξη. Δυό αμυντικά χαφ ήταν στο κέντρο, που απλά έτρεχαν για να τρέχουν, ενώ όλη η οργάνωση είχε πάει στα αριστερά με τον Πισάρο. Δεν ήθελε και πολύ για να τον πάρουν είδηση και η ΑΕΚ εξαϋλώθηκε.

Το μόνο που της έμενε ήταν ατομικές προσπάθειες με κύριο εμπνευστή τον Τσούμπερ και τρία μακρινά σουτ. Ο ΟΦΗ πρέπει να πέρασε καλοκαιρινές διακοπές σήμερα στο πρώτο μέρος. Ομάδα ΑΕΚ δεν υπήρχε στο γήπεδο. Εκτός του ότι έλειπε ένα χαφ για οργάνωση παιχνιδιού, η ομάδα μας είχε έναν φοβισμένο γελοίο Ρότα, που σταμάταγε το τρέξιμο του κι έψαχνε τον Μήτογλου. Ο οποίος έψαχνε τον περουβιανό, κι ο οποίος έψαχνε τον Μοχαμαντί. Κι άντε πάλι τα ίδια. Κανονικό οριζόντιο ποδόσφαιρο χωρίς να κερδίζεις μέτρα.

Μια ΑΕΚ αργή, άνευρη κι εκνευριστική. Και να την κοιτάει ο Αλμέιδα και να λέει κάτι μαλακίες για διαγώνιες μπαλιές. Για να πέσουν τα άκρα μας σε προσωπικές μονομαχίες. Λες και θα τις κέρδιζαν. Με ποιόν; Με τον κάκιστο Ελίασον ή με τον Μοχαμαντί, που είχε μείνει μόνος σε όλη την πτέρυγα αφού ο Πισάρο είχε πάει κι αυτός δεξιά. Δηλαδή ο Αλμέιδα δεν ξέρει ότι ο Πισάρο πρέπει να παίζει κεντρικός; Τον είχε στα άκρα διότι πίστευε στην οξυδέρκεια του Γαλανόπουλου; Αυτός θα εύρισκε τον φορ περιοχής, τον Βαν Φέερτ σήμερα; Έβαλε φορ περιοχής διότι πίστευε ότι θα βομβαρδίζαμε τον ΟΦΗ χωρίς κέντρο; Πόσο έλεος πια….

Που συνεχίστηκε στο δεύτερο μέρος. Έλεος για μας, που θέλαμε να δούμε κάτι. Ήταν τόσο ευχαριστημένος με την ενδεκάδα του πρώτου μέρους, που δεν έκανε ούτε μία αλλαγή !!!!!!! Τι να πεις ρε πούστη πια. Και πήγε σε αλλαγές εκεί που τις κάνει πάντα. Στο 65 αντί του70. Που κάτι προσέφεραν οι αλλαγές, οφείλω να πω, αλλά όπως και να το κάνεις, η ομάδα αυτή δεν διορθωνόταν με τίποτα. Χώρια που βρισκόταν σε πανικό. Λογικό ήταν να φάει κι ένα δεύτερο γκολ όταν πλέον υπήρχαν χώροι πίσω.

Χωρίς να βγάλει μάτια ο αντίπαλος. Απλά κινήθηκε ήρεμα, μεθοδικά και δυνατά. Το πλήρωσε άλλωστε με τρεις τραυματισμούς. Η ΑΕΚ τι έκανε ; ΤΙΠΟΤΑ. Γιουρούσια, δήθεν τρέξιμο στο τέλος και κάποιες κάθετες μπαλιές, την ώρα που όλος ο ΟΦΗ αμυνόταν κι άρα χώροι δεν υπήρχαν, αλλά ούτε και καθαρό μυαλό. Και γιατί γίνανε όλα αυτά; Οι παίκτες κρατήθηκαν για τον Άγιαξ; Πηγαίνουμε για νίκη και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Ας μας το έλεγαν. Αλλά δεν το είδα κι αυτό. Διότι η ΑΕΚ τελείωσε τον αγώνα, με την ενδεκάδα με την οποίαν θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει. Πρώτα παίρνεις το παιχνίδι και μετά ξεκουράζεις τους παίκτες, που θα πάνε να κερδίσουν τον Άγιαξ.

Και φυσικά για άλλη μία φορά, κάθε αδαής είδε ότι ΑΕΚ δεν υπάρχει χωρίς Πινέδα. Που αν αυτό είναι υπερβολή, τότε σίγουρα λείπει αυτό το χαφ για το οποίο μιλάω συνέχεια. Που θα παίξει αντί του Πινέδα. Και που θα τραβήξει παίκτες πάνω του για να είναι κάπως πιο ελεύθεροι οι υπόλοιποι. Σε αυτήν την ΑΕΚ, ποιός να τραβήξει παίκτες; Οι αμυντικοί χαφ ; Κι αυτό που λέω για τον Άγιαξ, μην το ακούτε σαν υπερβολή. Ο μόνος που ήταν επικίνδυνος σήμερα ήταν ο Τσούμπερ, που έγινε αλλαγή. Προφανώς για να παίξει μεθαύριο. ΒΕΒΑΙΩΣ ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ Η ΑΥΤΟΜΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΛΟΥ, που μάλλον θα έχει συνέλθει μέχρι την Πέμπτη, αλλά δεν νομίζω και να υπολογίζεται.

Μην το κουράζουμε άλλο. Ασφαλώς και υπάρχει η ήττα μέσα στο πρωτάθλημα. Κι είναι και μια λογική ήττα αφού σου λείπανε τόσοι παίκτες. Όμως δεν μπορείς να κατεβάζεις μια πειραματική ενδεκάδα στα κουτουρού κι ό,τι κάτσει. Δεν γίνεται να σε αναγκάζει ο ΟΦΗ να παίξεις στα πλάγια κι εσύ να το δέχεσαι χωρίς να προσπαθήσεις να παίξεις από τον άξονα. Χωρίς να τον πρεσάρεις εκεί, να του βγάλεις τα σηκώτια στο τρέξιμο, κι αν δεν βγει άκρη από εκεί τότε να πάει η μπάλα στο πλάι, που θα είναι όλοι προχωρημένοι κι ίσως κάτι να προκύψει.

Για την ιστορία και μόνο να αναφέρω ότι καλύτερους σε επίπεδο φιλοτιμίας είδα τον Τσούμπερ, τον Μοχαμαντί και τον Κάλενς. Νοιώθω θυμό αλλά δεν χρειάζεται να τον γενικεύσω. Θα περιμένω εξιλέωση την Κυριακή, που πάλι θα έχουμε rotation…..

Τι σιχτήρι ήταν αυτό ρε παιδιά; Νάταν το άγχος για την πρώτη νίκη στο γήπεδο μας; Νάταν το rotation του Αλμέιδα και η πιθανή υποτίμηση του αντιπάλου; Νάταν ότι δεν μας πάνε τα φεγγάρια; Πού να ξέρω κι εγώ από μεταφυσική; Το σίγουρο είναι ότι όλοι πήγαν να γιορτάσουν και να τιμήσουν την ομάδα για τα δυό τελευταία αποτελέσματα της, και φύγανε σκασμένοι κι αγανακτισμένοι. Προβληματισμένοι βρίζοντας.

Δεν είδα κάτι το μεμπτό στην ενδεκάδα. Ίδιο σύστημα, άλλοι παίκτες μεν , αλλά πουθενά δεν θα μπορούσες να μιλήσεις για πειραματική ενδεκάδα. Η οποία όμως καθώς προχώραγε το παιχνίδι, έπεφτε. Κι αποσυντονίστηκε πλήρως με τις αλλαγές του προπονητή μας. Αντί να πάρει ενέργεια με φρέσκια πόδια και πνευμόνια, μπερδεύτηκε πλήρως και ισοφαρίστηκε. Σε φάση πέναλτυ που εφερε και κόκκινη στον Σιντιμπέ. Κι ήταν αστείο να βλέπεις τον Μάνταλο να κερδίζει πέναλτυ κι αυτός, και να βγαίνει και mvp.

Όχι αδίκως. Ήταν τρομερά πολύτιμος στην εξέλιξη, αλλά πώς μπορείς να πεις ότι για τα πάντα ήταν αυτός ο υπεύθυνος; Αυτός που σου έδειχνε ότι ούτε αλλαγή του Πινέδα μπορεί να θεωρείται, αλλά ούτε ότι μπορεί να κατευθύνει πλέον την ομάδα. Μια ομάδα που προηγήθηκε σωστά στο πρώτο ημιχρόνιο, αλλά δεν μπόρεσε να κλειδώσει το παιχνίδι με ένα δεύτερο γκολ. Και γι΄αυτό θεωρώ ότι την κύρια ευθύνη την είχε ο Μάνταλος, ή ο Αλμέιδα που τον έχρησε πάλι αλλαγή των 6 εκατομμυρίων, ή το κακό στήσιμο του Πισάρο, που χαραμίσθηκε στα πλάγια, αντί να είναι πίσω από τους επιθετικούς.

Μια ΑΕΚ, που είχε κορυφαίο το Γιόνσον. Μια ΑΕΚ πρόθυμη μεν αλλά χωρίς να μπορεί να αποφύγει το οριζόντιο ποδόσφαιρο, καταλήγοντας σε σέντρες απέναντι σε πανύψηλο κεντρικό δίδυμο. Μια ΑΕΚ που είχε ολοκληρωτική κατοχή μπάλας, αλλά φώναζε ότι στο κομμάτι δημιουργία υστερεί. Μια ΑΕΚ που μάλλον δεν μπορεί να παίξει χωρίς τον Πινέδα. Κι ας είχε και τον Χατζησαφί σοβαρότατο, κι ας είχε και τον Σιντιμπέ σε καλή βραδυά μέχρι την κόκκινη. Μια ΑΕΚ που έφαγε την πρώτη τελική στο 78 λεπτό.

Μέχρι τότε ήταν παράσταση για έναν ρόλο το παιχνίδι, αλλά ανούσιο, φλύαρο, βαρετό. Με έναν αντίπαλο της πλάκας. Πραγματικής πλάκας όμως. Κανονική ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Με μια διπλή ζώνη άμυνας αλλά πολλή χαλαρή. Τίποτα το ιδιαίτερο πίσω και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να βγει στην αντεπίθεση. Κάπως έτσι πήγε το πρώτο μέρος. Με συντριπτική κατοχή μπάλας από μέρους μας, αλλά πολύ κλο κλο κι από αυγό τίποτα. Μέχρι την φάση του πέναλτυ, που προκλήθηκε από ατομική ενέργεια του Αραούχο με μακρινό σουτ που βρήκε στο δοκάρι.

Απόλυτα δίκαιο αυτό, που όμως έφερε μια σύγχυση στον Αλμέιδα, που του αρέσει κάπως να αδικείται ή να είναι και λίγο outsider. Κι έσπευσε να κάνει αλλαγές στο εξηκοστό λεπτό – καινοφανές αυτό -, που φάνηκαν σωστές αλλά δεν του πρόφεραν τίποτα. Προσοχή : Οι αλλαγές σωστές ήταν, οι παίκτες είχαν την ευθύνη. Που τα έκαναν μαντάρα. Κι ήρθε η ισοφάριση. Κι ήρθε ένας αποσυντονισμός, κι έβλεπες τον Ατρόμητο και τον προπονητή του, να θεωρεί ότι αδικούνται. Που μπορεί και να είχαν και δίκιο, αλλά τι να πούμε κι εμείς; Στην εξέδρα εννοώ.

Να περιμένουμε καρτερικά σχεδόν ένα τέταρτο για το τι θα αποφασίσει το var. Ενώ είχαμε έρθει για ένα ευχάριστο βράδυ, να μην βλέπουμε μπάλα αλλά καθυστερήσεις κι αναμονή της τεχνολογίας. Που έκανε την ΑΕΚ ρεζίλι, κοινώς. Να κερδίζει τον τελευταίο της βαθμολογίας και πραγματικά αδύναμο, με δύο πέναλτυ; Να έχει τον Μάνταλο mvp επειδή κέρδισε το πέναλτυ; Να μην μπορεί να βάλει ένα δεύτερο γκολ όντας απόλυτη κυρίαρχη στο πρώτο μέρος; Να περιμένει δημιουργία παιχνιδιού από τον Μάνταλο; Τουλάχιστον αστεία πράματα. Άκου κύριε Αλμέιδα : ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΥΘΥΝΕΣ Ο ΜΑΝΤΑΛΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ. ΠΛΕΟΝ. ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝ ΤΟ ΣΚΟΡ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ.

Και κακήν κακώς κερδίσαμε. Και κακήν κακώς είδαμε μία μπούρδα. Που μας άγχωσε κιόλας. Απέναντι σε αντίπαλο της πλάκας, που ήρθε για να δει το γήπεδο και για να χάσει. Και που η ΑΕΚ τον έβαλε στο παιχνίδι. Μια ΑΕΚ, που δεν έχει ούτε την δικαιολογία ενός εχθρικού διαιτητή : Σήμερα ήταν κότα ο Παπαδόπουλος κι απόλυτα συμβιβασμένος. Η ΑΕΚ ήταν κακή κι αδιάβαστη. Απλά δεν μπορεί να φάει παραπάνω αρνητική κριτική διότι μας έχει φέρει δυό τεράστια αποτελέσματα. Οπότε δίνουμε συγχαρητήρια, αλλά θέλει και λίγο παραπάνω σεβασμό ο κόσμος αλλά και η υστεροφημία μας που χτίζεται τώρα.

Υγ. Άλλη μια πειστική εμφάνιση από τον Περουβιανό. Νομίζω ότι είναι καλός παίκτης. Ελπίζω ο Ζίνι να μην πείστηκε ότι είναι παικταράς. Θεωρώ ότι όταν παίζει ο Πόνσε, θα πρέπει να υπάρχει άλλου τύπου εκμετάλλευση.

Μόνο νίκη θέλαμε. Και την πήραμε. Εκεί μέσα, στο άντρο των νεοναζί. Με τον πιο πειστικό τρόπο. Με τρομερή εμφάνιση αλλά και με ανατροπή του σκορ. Δηλαδή μιλάμε για κανονικό πήδημα. Για ένα αχαλίνωτο γαμήσι στην πιο μισητή ομάδα του κόσμου. Και να πηγαίνει προς την λήξη ο αγώνας και η ΑΕΚ να προσπαθεί να χύσει κι άλλο. Να μην σταματάει να πηδάει την πουστοομάδα. Αλλά ας τα πάρω με την σειρά.

Από την αρχή του αγώνα, είχα την εξής περίεργη έμπνευση : Το πώς έγινα Αεκτζής. Ήταν τότε στη λεωφόρο, που η ΑΕΚ επιβλήθηκε με 1-2. Με ανατροπή, κι αφού είχε φάει γκολ περίπου στο δέκατο λεπτό. Αυτό το παιχνίδι είχα στο μυαλό μου σήμερα από την αρχή. Κι όσο πέρναγε η ώρα, τόσο μου πέρναγε μπροστά από τα μάτια μου εκείνη η ιστορία. Εκείνη η θρυλική νίκη. Την οποίαν είδα σήμερα ξανά.

Ναι παίδες μου. Είναι και σήμερα μία θρυλική νίκη. Μια συνέχεια του έπους της Αγγλίας. Κι είναι θρυλική διότι όπως έγινα εγώ Αεκτζής τότε, σήμερα βαφτίζουμε δεκάδες παιδιά. Σήμερα τα βάζουμε κάτω από τα φτερά του δικέφαλου και τα απογειώνει το κλέος και το μεγαλείο αυτής της ομάδας. Φυσικά είναι θρυλική και για τις απουσίες που είχαμε αλλά και την τεράστια απόδοση όσων έπαιξαν. Φυσικά ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΕΥΣΗΜΑ ΕΊΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛΜΕΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΤΙΓΡΗΣ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΜΑΣ.

Ο Αλμέιδα που έχει πλέον βάλει σε όλες τις καρδιές, την διάθεση και την πίστη για τη νίκη. Με αγωνιστικό σεβασμό για τον αντίπαλο. Δεν κλέβει αποτελέσματα. Χύνει ποτάμια ιδρώτα και δουλειάς στο γήπεδο. Αναγκάζει τον υγιή οπαδό να παραδεχτεί ότι έχασε δίκαια. Αναγκάζει ακόμα και τον τυφλωμένο να ανοίγει τα μάτια του. Αναγκάζει σήμερα τον Αλαφούζο να ξανακάτσει στα τέσσερα αλλά όχι για την ηδονή του.

Με μιά ομάδα, που δεν κρύφτηκε και που πρακτικά δεν μπορείς να πεις ότι κάποιος υστέρησε. Μπορείς να πεις ότι είχες έναν παικταρά, τον Πινέδα, που στο τέλος έπαιξε κι αριστερό μπακ. Αλλά πολύ κοντά του ήταν ο Μοχαμαντί, ήταν ο Τσούμπερ , ήταν ο Μήτογλου κι ο καινούργιος ο Κάλενς. Ήταν ο Γαλανόπουλος κι ο Στάνκοβιτς, όποτε χρειάστηκε. Κινδυνεύω να τους πω όλους. Μα έγραψα, ότι σχεδόν όλοι εξυπηρέτησαν αυτό που το πλάνο του προπονητή. Φυσικά και οι αλλαγές . Γιόνσον και Σιμάνσκι, υπέγραψαν το πρωτόκολλο. Ο Πισάρο έδωσε την ασίστ για τη νίκη. Και πόσα άλλα….

Ποιό ήταν το κλειδί; Πρώτον η τρομερή φυσική κατάσταση που έχουμε. Έβλεπες τον αντίπαλο, που προηγήθηκε με γκολάρα μεν αλλά εντελώς τυχαία δε ( βάλτον να σουτάρει άλλες δέκα φορές από εκεί ), στο τέλος και παρά τις αλλαγές του, να είναι σκασμένος. Έβλεπες την ΑΕΚ, φρέσκια με διάθεση για αντεπίθεση, για κράτημα της μπάλας, για προσωπικές μονομαχίες άχαστες. Και φυσικά το παρακλείδι ήταν η απίστευτη ψυχολογία για τη νίκη.

Προηγήθηκε ο αντίπαλος. Και τι έκανε; Τίποτα. Δεχόταν τελικές. Τρεις ο Γκαρσία, μία ο Γκατσίνοβιτς, κι άλλη μία ο Τσούμπερ. Δεν πέρναγε το κέντρο. Η ΑΕΚ τους είχε καταπιεί. Με αυτό το ανελέητο πρεσάρισμα, που ανάγκαζε μέχρι και τον Μπρινιόλι να κάνει λάθος πάσες. Κι ήμουν τόσο ήρεμος ότι όλα θα κυλήσουν ήρεμα κι απλά. Όπως κι έγινε. Ισοφάριση μέχρι το διάλειμμα και μετά τυπική αναμονή για την ανατροπή.

Με μια ΑΕΚ, που δίδαξε μπάλα. Σε όλες τις διακυμάνσεις του σκορ. Χωρίς πανικό. Στρωτά κι ορθολογιστικά. Με επιθέσεις από παντού. Πλάγια, άξονα, κοντινές μεταβιβάσεις ή μακρινές. Μια ποδοσφαιρική ηρεμία του ανώτερου. Κάτι που το είδαν όλοι ξεκάθαρα, όταν μπήκαμε στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Τότε που οι πάσες σε κοντινό χώρο, έδειχναν αυτοπεποίθηση και δούλεμα στην προπόνηση για την αποφυγή του αντιπάλου. Εκεί που χάσαμε τουλάχιστον άλλα τρία γκολ.

Συγχαρητήρια στον Αλμέιδα. Συγχαρητήρια στους παίκτες μας. ΖΗΤΩ ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ. Που ναι, έκανε το άλμα που ζητούσα. Φτάνοντας στο +4 βαθμούς σε σχέση με πέρσι στα συγκεκριμένα μηνύματα. Και στέλνοντας ηχηρές προειδοποιήσεις και για φέτος. Εν όψει του αιώνα της ηλικίας μας.

Υγ. Η ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΝΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΑΥΤΗ. ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΑΕΙ ΌΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕ ΣΚΟΥΠΟΞΥΛΑ.

Μπορείτε να με φανταστείτε; Το χέρι μου τρέμει καθώς γράφω. Η ψυχή μου ταξιδεύει σε εκείνο το ταξίδι του 76, τότε στο παιχνίδι με την Ντέρμπυ. Και θέλω να έχω πολύ καλές επαφές με όλους εδώ στον χώρο. Διότι πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πίστευα, όχι στη νίκη, αλλά ούτε καν στην αποφυγή της συντριβής. Και θέλω να είμαι τίμιος, όσο κι αν φουσκώνω από περηφάνεια για την ομάδα μας. Που σήμερα ήταν ΑΕΚΑΡΑ, και με μία σοβαρή διαφορά από την τότε επική ομάδα στο Ντέρμπυ : Τότε η ΑΕΚ έπαιξε άμυνα. Σήμερα η ΑΕΚ έπαιξε τα πάντα, σαν πλήρης ομάδα, και φυσικά είχε περισσότερες τελικές από την αντίπαλο, κι όσες είχε ήταν ευκαιρίες κι όχι μυρουδιές – με εξαίρεση μία – σε σχέση με την Brighton, που έμεινε μέσα στο παιχνίδι λόγω των πέναλτυ. Το δεύτερο δίκαιο, το πρώτο απαράδεκτα αυστηρό, κλασσικό βαρίστικο όταν παγώνεις την φάση. Ήταν πολλή σωστή η απόφαση του διαιτητή, για θέατρο στον παίκτης της αντιπάλου.

Αυτό είναι το συναίσθημα. Η ουσία είναι ότι η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα. Μια ομαδάρα, που είχε τον ηγέτη της : Αλμέιδα και τέλος. Αυτός βρήκε τους ένδεκα που βάλανε τα δυό πόδια της Brighton σε ένα παπούτσι. Κατεβάζοντας μια ομάδα πλήρως επιθετικογενή, και βαθειά ριζωμένη μέσα της την πίστη ότι παίζει για να κερδίσει. Χωρίς φόβο, χωρίς κανένα κόμπλεξ, χωρίς καμία διάθεση για πούλμαν και με πλήρη εκμετάλλευση όλων των τεχνικών χαρακτηριστικών των παικτών του, που σήκωσαν πολύ ψηλά τους εαυτούς τους και μετά, πέταξαν τον δικέφαλο στην στρατόσφαιρα. Ναι, φίλοι και φίλες. Σήμερα σημειώθηκε έπος. Γράφτηκε ιστορία. Είναι από τις μεγαλύτερες νίκες της ιστορίας μας.

Τρεις φορές προηγήθηκε η ομάδα. Τις δύο, με στατικούς συνδυασμούς. Την πρώτη, από μια στημένη φάση, που όμως έμοιαζε δουλεμένη. Με την γκολάρα του Σιντιμπέ. Την δεύτερη με τον Γκατσίνοβιτς. Την τρίτη με άψογη αντεπίθεση και συνεργασία του Ελίσαον με τον Πόνσε. Δυό φορές ισοφαρίστηκε από παιχνίδια της μοίρας. Χωρίς να έχει απειληθεί από τον αντίπαλο. Τον οποίον έκοψε στη μέση. Τον οποίον ανάγκασε να μην βρίσκει χώρους και να μην ξεδιπλώνει τίποτα από όσα είχαμε διαβάσει κατά καιρούς. Παίζοντας στα όρια της φυσικής κατάστασης και παίζοντας πανέξυπνα και αλανιάρικα. Κι αν φυσικά ο Γκαρσία ήταν στοιχειωδώς εύστοχος, θα μιλάγαμε για ακόμα πιο εύκολο των κορυφαίων σήμερα.

Δηλαδή : Του Σιμάνσκι. Του Μήτογλου. Του Σιντιμπέ. Τι να πούμε για αυτούς; Ό,τι μπορείς μπορείς να τους προσάψεις. Ήταν οι πυλώνεςκαι οι κυματοθραύστες. Ειδικά το πειραματικό κεντρικό δίδυμο, που ο μεν Μήτογλου έπαιξε αριστερά, ενώ ο Σιμάνσκι δεξί σέντερμπακ ! ΠΑΛΛΗΚΑΡΟΙ. Πάρα πολύ κοντά τους ήταν ο Γιόνσον, που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν τεράστιος κι αστείρευτος. Το ίδιο και η αντοχή του Άμραμπαντ. Το ίδιο και το πάθος του Μοχαμάντι, που είχε μπει αλλαγή. Το ίδιο και η ψυχραιμία και η άνεση του Στάνκοβιτς.

Όμως αυτό που θα μείνει, είναι ότι όλη η ομάδα ήταν απίστευτη, αφού δούλεψε καλωδιωμένη, με σωστές αλληλοκαλύψεις, σωστές επιθέσεις, σωστές αντεπιθέσεις και μυαλό προσανατολισμένο μόνο στη νίκη. Αυτό που ήταν και στο μυαλό του κόσμου, που δεν σταμάτησε στιγμή να υποστηρίζει και να πιστεύει στους παίκτες αυτούς. Και κάποιου κόσμου που δεν ακούστηκε στο γήπεδο. Όμως τιμήθηκε στα επίσημα της Brighton, με pre και ποστ dinner, που κι αυτός έδωσε την ευκαιρία στον αντίπαλο να δει το κλέος και το μεγαλείο της ομάδας μας.

Αγαπητοί κι αγαπητές, μιλάμε για διθύραμβο. Όπως είπα, για έπος. Για χρυσή σελίδα στο βιβλίο μας. Και μιλάμε για δίκαια επικράτηση. Όχι κλέφτικη, καραγκιοζίστικη. Αντρίκεια. Στα ίσα. Στην Αγγλία. Μέσα σε καταρρακτώση βροχή. Με όλους τους παίκτες μας να τα έχουν δώσει όλα. Με τον Αλμέιδα βρεμένο μέχρι το κόκκαλο. ΣΑΝ ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ. ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΈΦΑΛΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ. Και να αισθάνεσαι ότι μπορούσες να βάλεις κι άλλα. Κι ότι άδικα είσαι στην ισοπαλία, διότι τα γκολ που φάγαμε ήταν φτηνά. Και να ξεπερνάς κι αυτόν τον γελοίο διαιτητή ακόμα, που γέμισε το παιχνίδι με κάρτες επειδή δεν καταλάβαινε ότι ο ανεμοστρόβιλος της ΑΕΚ θα διέλυε σήμερα το Brighton. Ένα πολύ φιλόξενο γήπεδο και με ένα κοινό, που απότισε φόρο τιμής στον Χατζησαφί αλλά και σε όλη την ομάδα μας.

ΧΑΡΕΙΤΕ. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ. ΔΟΞΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

Ντέρμπυ, κατά την γνώμη της πλάκας. Έχουμε δει ντέρμπυ, και ξέρουμε τι είναι αυτά. Αυτά που βλέπουμε είναι άλλα πράματα, αλλά έτσι έχει γίνει η κατάσταση. Μια κατάσταση, που πλέον είναι αφόρητη για ανθρώπους που ξέρουν στοιχειώδη μπάλα. Διότι κανείς , κι ειδικά εγώ, δεν μπορώ να εξηγήσω πού πηγαίνει η ΑΕΚ χωρίς ένα καινούργιο χαφ.

Μια ΑΕΚ, που παρατάχθηκε με το γνωστό σύστημα κι έχοντας δημιουργήσει σε μένα τουλάχιστον, ένα φόβο για τα πλάγια της, ειδικά της αριστερής μεριάς. Όμως η ομάδα, που έπαιξε δυό εικοσάλεπτα, το πρώτο του αγώνα και το τελευταίο, με διέψευσε. Διότι στο πρώτο εικοσάλεπτο ήταν μια ΑΕΚ καταπληκτική κι έσβησε τον αντίπαλο. Ήταν καταπληκτική στην πίεση σε όλους τους χώρους και πλουραλιστική στις επιθέσεις της. Ανταμείφθηκε με το γκολ του Πόνσε, που ήταν χάρμα ειδέσθαι σαν ομαδική προσπάθεια.

Κι εκεί έσβησε. Κι ήταν πολύ περίεργο αυτό. Διότι ο ΟΣΦΠ, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το λογικό. Δεν είχε πιο πολύ τρέξιμο, ούτε έβγαλε κάποια ποιότητα παραπάνω ατομικά, αν εξαιρέσω τον Φορτούνη. Απλά η ΑΕΚ, έδωσε τα σκήπτρα του αγώνα. Σαν τον δημόσιο υπάλληλο, που έβαλε την υπογραφή του. Δεν την ενδιέφερε τίποτα. Μαχόταν η άμυνα να κρατήσει και να διορθώσει τα πάμπολλα λάθη, κυρίως στο κράτημα της μπάλας και στον έλεγχο του ρυθμού. Ήταν μία τρικυμία, αλλά ανεκτή αφού προγούμασταν στο σκορ. Φυσικά αυτό γύρισε ανάποδα, όταν μοιραία, ισοφαριστήκαμε. Μοιραία, αλλά δίκαια. Σε ένα πρώτο μέρος, που η ομάδα μας έκανε δυό σπουδαίες ευκαιρίες που απεσώβησε ο Πασχαλάκης, κι ο αντίπαλος μία, που έβγαλε ο Στάνκοβιτς.

Το δεύτερο μέρος, δεν είχε τον ίδιο ρυθμό. Ο Αλμέιδα, έκανε μεν δυό γρήγορες αλλαγές – δηλώνοντας ότι πάει να πάρει το παιχνίδι, ειδικά με την είσοδο του Πινέδα στο κέντρο – αλλά είναι σαφες ότι δεν είχε παραπάνω όπλα. Και τα πράματα τα έκανε χειρότερα όσο καθυστερούσε να αλλάξει τον Ελίασον, που κι αυτός με εξέπληξε θετικά σήμερα. Οπότε τον βοήθησε ο προπονητής του ΟΣΦΠ, που έκανε τις αλλαγές του και πραγματικά διέλυσε την ομάδα του. Οπότε όταν ο δικός μας έβαλε παίκτες γύρω στο 70, άφησε την τελευταία καλή εντύπωση : Δήθεν η ΑΕΚ πήγε καλά. ΛΑΘΟΣ, κι ειδικά για όσους βλέπουν δυό ενδεκάδες.

Η ΑΕΚ είναι προβληματική και πολλή κουρασμένη. Οι λύσεις της είναι τρομερά προβλέψιμες και δεν έχει καμία φρεσκάδα, ούτε αυτοματισμούς. Επίσης δεν έχει σέντερ φορ. Τον Πόνσε τον είδαμε. Μπορεί να βελτιωθεί με τον χρόνο, αλλά δεν θα βοηθήσει πουθενά αυτό που βλέπαμε πέρσι. Είναι ένας βαν Φέερτ, που φτάνει μέχρι το ημικύκλιο της περιοχής. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι στο κέντρο, κι ας είχαμε σήμερα κορυφαίο τον Σιμάνσκι. Έχουμε πρόβλημα προσωπικότητας και δημιουργίας, στον πιο σοβαρό χώρο της ομάδας.

Από εκεί κι έπειτα, θέλω να απονείμω σήμερα τα εύσημα στον Μοχαμαντί, όπως και φυσικά στον Αραούχο. Για μένα ήταν λάθος η αλλαγή του, αλλά πλέον με τον Αλμέιδα είναι περιττό να ασχολούμαι. Δεν θέλω εγώ να τραβήξω τα πράματα στα άκρα. Αυτός είναι, και μόνος του θα κριθεί για τις παραλείψεις του. Για μια ομάδα που αυτήν την στιγμή μοιάζει ξεζουμισμένη και χωρίς κάποιο όραμα. Κι ας είναι κερδισμένη αυτήν την στιγμή, αφού πέρσι είχε από το ΟΣΦΠ, ενώ φέτος, πήραμε ένα βαθμό. Αυτό περιμέναμε σαν Αεκτζήδες; Να γίνουμε τσικιρικιτζήδες;

Και θεωρώ κατώρθωμα την σημερινή ισοπαλία διότι η εμφάνιση ήταν αστεία και γεμάτη φόβο. Κι ας λένε τα σημεία, στο επίπεδο της διαιτησίας, ότι δικαιούμασταν κάτι παραπάνω. Μια διαιτησία της πλάκας : # φορές στο var; Μα έτσι διατητεύω κι εγώ. Και μιλάμε για σοβαρές φάσεις. Φάσεις που θα μεταφραστούν αύριο, σαν καταιγισμό της ομάδας μας. Μια ομάδα που δεν πρέπει να ασχοληθεί με την Πέμπτη καθόλου. Πρέπει να κοιτάξει πώς δεν θα συντριβεί την Δευτέρα στην λεωφόρο. Και μιλάω πολύ σοβαρά…

Πλούσιο το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, το οποίο επικεντρώνεται βασικά σε δυό σημεία : Τον άνθρωπο Αλμέιδα και την μεταγραφή του στόπερ σε ένα ήδη πλήρες ρόστερ. Και φυσικά μόνο τρελός πρέπει να είσαι για να διαφωνήσεις σε όσα ανθρώπινα κατέθεσε ο προπονητής μας. Για άλλη μία φορά νομίζω μας κέρδισε σαν προσωπικότητα, που έχει περάσει τόσα πολλά μέχρι να φτάσει στο σήμερα. Δεν είναι μικρό πράμα ούτε ο αλκοολισμός, ούτε η κατάθλιψη. Και φυσικά δείχνουν μια τεράστια δύναμη ψυχής, που νομίζω μέχρι τώρα την είδαμε και στην ομάδα μας. Κυρίως την περσινή. Για φέτος, είναι μεν ακόμα νωρίς αλλά η επόμενη εβδομάδα θα δείξει πολλά.

Φυσικά και το ρόστερ δεν είναι πλήρες. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις κι αναλύσεις. Ας γράφουν οι δημοσιογράφοι ό,τι θέλουν. Το ποδόσφαιρο δεν είναι εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς που δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα στο χειρουργείο. Κάθε φορά που μπαίνει η ομάδα στο γήπεδο, την βλέπεις και βγάζεις τις κρίσεις σου. Κι αν κάποιοι είμαστε υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας για τα κενά, ευτυχώς που τα γραπτά μένουν κι αναγκάζουν την διοίκηση σε διορθώσεις. Γιατί το λέω αυτό; Μα μόλις δέκα ημέρες πριν ο Αλμέιδα έλεγε ότι είμαστε πλήρεις. Χωρίς να έχει τον τέταρτο στόπερ. Κι ότι προτιμάει να αφήσει έργο με τους μικρούς. Ευτυχώς τον ” άδειασε ” η διοίκηση, όπως φυσικά κι αυτός με την σειρά του ισοφάρισε με την δήλωση : Αν ήταν δικός μου ο Γκαρσία, με αυτά τα λεφτά θα τον είχα πουλήσει. Εύχομαι να μην έχουμε κάποιο γενικότερο πρόβλημα….

Έρχεται λοιπόν η επόμενη εβδομάδα, η οποία θα δείξει αν είμαστε ικανοί για το άλμα. Και δεν νομίζω να είμαι αιθεροβάμων, αν μιλήσω για νίκη την Κυριακή, ήττα με αξιοπρέπεια στην Αγγλία και ισοπαλία μίνιμουμ στην λεωφόρο. Δεν μπορείτε να πείτε, ε; Χαμηλά έχω τον πήχυ. Και τον έχω έτσι, διότι δεν με έχει πείσει ακόμα η συνοχή της ομάδας και η λειτουργία της. Αλλά μιλάω για άλμα με βάση τους βαθμούς που κατακτήσαμε πέρσι στα αντίστοιχα παιχνίδια : Τα είχαμε χάσει και τα δύο. Τώρα ζητάω 4 μίνιμουμ πόντους, αφού κι ο Αλμέιδα προς μιας εβδομάδας είχε γίνει κι αυτός λογιστής ( είμαστε έναν πόντο περισσότερο από πέρσι ). Το Brighton δεν έχει σύγκριση αλλά όλοι ξέρουμε κάτι….

Άλμα επίσης θα είναι αφού θα στείλεις τις προειδοποιήσεις σου. Ο γαύρος έρχεται για να κερδίσει – δεν το λέω εγώ, το λένε οι ρεπόρτερ του, όπως και ο κόσμος του. Ξέρουν κάτι; Ίσως ναι, ίσως όχι. Μπορεί και να έχουν παρασυρθεί από τις νίκες που έχουν πετύχει με τα καφενεία που έχουν παίξει κυρίως εντός έδρας ( ο χοντρός για να σπρώξει λίγο την ψυχολογία μέχρι και αλλαγή έδρας με τον Σπανό πέτυχε ). Οπότε έχεις την χρυσή ευκαιρία να τον κερδίσεις και να τον προσγειώσεις, σαφώς ανώμαλα. Άλλο να φοβάται κάποιος, κι άλλο να εμφανίζει τον εαυτό σαν ομαδάρα. Και φυσικά το ίδιο μήνυμα θα πάρει κι η αλογοτροφή, που θα δει τον συνεταίρο του να τρώει χόρτο.

Αν όμως φύγω από τους αντιπάλους, θα πω για εμάς ότι το πλήρες ρόστερ θα είναι ξεκούραστο κιόλας αφού οι μέρες των αγώνων πέσανε ή τακτοποιήθηκαν απόλυτα λογικά. Χώρια που με την ξένη ομάδα – δεν λέω ότι αυτό πρέπει να γίνει – μπορεί να γίνει κι εκτεταμένο rotation αν λάβουμε υπόψη μας την πληρότητα του ρόστερ ( μην γελάτε ), αλλά κι ότι η ΑΕΚ δεν κυνηγάει την πρώτη θέση. Οπότε οι θεωρητικά βασικοί νάναι ολοκαίνουργιοι την Δευτέρα στη λεωφόρο. Οψόμεθα λοιπόν.

Γι΄αυτό όμως που δεν οψόμεθα, είναι για τον χαφ που δεν αποκτήθηκε. Τι χαφ; Ένα στυλ Έμερσον ή Ντιοπ. Που να δεσπόζει στο κέντρο μπροστά από τα σέντερ μπακ. Και που φυσικά να ξέρει και να σπρώχνει την μπάλα μπροστά. Αυτή για μένα ήταν η απαραίτητη προσθήκη, όσο κι αν βλέπω ότι Σιντιμπέ δεν υπάρχει, κι ότι βέβαια μετά τους τραυματισμούς τους, οι Ελίασον και Γκατσίνοβιτς είναι πολύ κάτω από την περσινή τους ένταση. Η Ελλάδα μπορεί και να βγει κι έτσι όπως είναι αυτοί. Για την Ευρώπη, μπορεί και να επικράτησε η λογική του προέδρου : Αφού για τίποτα δεν πάμε, γιατί να πάρουμε παίκτες. Που εταιρικά μπορεί και να στέκει. Όμως ο χαφ, ήταν απαραίτητος ακόμα και για την μπανανία.

Κι εύχομαι να κάνω λάθος εγώ και ο Αλμέιδα να μας ξανακερδίσει και σαν προπονητής. Που αυτό θέλει η ομάδα κυρίως. Και να φέρει ακόμα ανώτερα αποτελέσματα σε σχέση με αυτά που θα άφηναν εμένα ικανοποιημένο. Που τα έβαλα σε λογική και χωρίς κανένα ίχνος απληστίας, βαθμοθηρικά εννοώ. Και μακάρι να γίνει αυτό το άλμα, που πιστεύω ότι είναι σαν το ένα τρίτο του φετινού πρωταθλήματος. Εμπρός λοιπόν….

Υγ. Εύχομαι σε όλον τον κόσμο που υποφέρει αυτές τις ημέρες, γρήγορη αποκατάσταση. Και μεγάλη προσοχή στα θέματα υγείας, που είναι μια τρομερή αόρατη απειλή και το κράτος φυσικά δεν θα μπορεί να κάνει κάτι.

Ξαναγυρίσαμε στα μπινελίκια και στα ουφ; Κάπως έτσι φαίνονται τα πράματα. Δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη δικαιολογία για άλλη μία τραγική εμφάνιση. Μια τραγική εμφάνιση που φυσικά έχει αιτίες, θύτη και ηθικό αυτουργό. Αλλά λίγη σημασία έχουν αυτά, όταν έχεις δει ξανά σήμερα αυτόν τον παικταρά, που λέγεται Βίντα. Και μόνο που βλέπεις αυτόν, είσαι χαρούμενος που παίζει με την ΑΕΚ και που θυμάσαι τις μεγάλες μπαλαδόφατσες. Πραγματικά όλη η ΑΕΚ σήμερα ήταν ο ΒΙΝΤΑ.

Μια ΑΕΚ, που μπήκε με ένα μίνι rotation, αλλά πολύ κρύα ρε αδερφάκι μου. Ασυντόνιστη και με την σκέψη κάπου αλλού. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτήν την αφέλεια του Μουκουντί, που μας έφερε να κυνηγάμε. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω ότι του πήρε σχεδόν όλο το πρώτο μέρος για να συνέλθει. Την ώρα που την ομάδα την κράταγαν ο Βίντα, ο Γιόνσον κι ο Γαλανόπουλος. Με μπόλικο τρέξιμο αλλά μάλλον χωρίς κάποιο πλάνο.

Ένα πλάνο που δεν υπάρχει αφού ο ηθικός αυτουργός, που λέγεται διοίκηση, έχει αφήσει την ομάδα γυμνή στον χώρο του κέντρου. Και πιστεύει ακόμα τον Μάνταλο, που παραλίγο να σκοτώσει την ομάδα σήμερα. Μπορώ να πω ότι ήταν αυστηρή η κόκκινη, αλλά από την ώρα που πήγε στο var, δεν υπήρχε καμία τύχη. Να εξαφανιζόταν ήταν αδύνατον. Και μην αρχίσετε για εχθρική διαιτησία του Μανούχου, διότι τον άνθρωπο τον ξέρουμε. Καλύτερα να τα βάλετε με τον θύτη.

Αλλά πάντως με αυτό το άναρχο ποδόσφαιρο, μίλησε η φανέλα μας με σπουδαία ανατροπή. Γιόνσον με άλμα στον θεό και εκπληκτικό φάουλ του Τσούμπερ, φέρανε ξανά κάποιο χαμόγελο. Πικρό βέβαια, διότι βλέπαμε μια ομάδα ρημαγμένη. Με πολλά αβίαστα λάθη, χωρίς κάποια ιδιαίτερη συνεννόηση, που προσπαθούσε να βγει μπροστά με έναν Ελίασον της πλάκας, κι ένα Πόνσε που δεν ξέρω πότε θα ετοιμασθεί ενώ ήρθε έτοιμος. Και λέγαμε κάτι θα σφίξει στο διάλειμμα ο Αλμέιδα αφού το σκορ είχε ανατραπεί.

Και τι να σφίξει; Το κέντρο ρε αδερφέ. Τι να σφίξει; Εκεί ήταν το πρόβλημα. Τίποτα αυτός. Ίδια ομάδα και ίδιο τουρλουμπούκι. Η ΑΕΚ να μην μπορεί να κρατήσει την μπάλα και να μην μπορεί να επιτεθεί ορθολογικά. Άρχισε να πέφτει και ο Γιόνσον που έτρεχε και για τον μαλάκα τον θύτη, το πρώτο λάθος του δεν το πληρώσαμε, το δεύτερο όμως ήταν αρκετό για την ισοφάριση. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΣΟΙ ΕΙΔΑΤΕ, ΟΥΡΛΙΑΖΕ Ο ΒΙΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΛΜΕΙΔΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ.

Ναι, προηγουμένως ο προπονητής είχε αλλάξει το επιθετικό δίδυμο. Αυτό του έφταιγε που είχε χάσει το κέντρο. Και βέβαια μετά την ισοφάριση και με κίνδυνο πια καινούργιας γκέλας, έριχνε μέσα τον Σιμάνσκι, ενώ ξανάβαζε τον Πινέδα δεξί μπακ γυρνώντας τον Ρότα αριστερά. Δηλαδή μιλάμε ότι σου λέει το εξώφθαλμο : ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΕΣΥ ΣΑΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ; ΚΡΥΒΕΣΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟ; ΠΑΡΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΝΑ ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ ΚΙ ΕΝΑ ΧΑΦ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΙ Η ΟΜΑΔΑ. Και δεν μιλάω για το europa league. Άστο αυτό. Για την Ελλάδα μιλάω. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ.

Κι έλεος και με τον Αλμέιδα, που αν πιστεύει αυτό το σύστημα, ας κατέβει έτσι στους ομίλους. Με Γκαρσία μπροστά και με Πινέδα δεξί μπακ. ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ ΒΑΡΕΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, που μετράτε κατοχές και τελικές. Κάντε κανονική κριτική και πιέστε. Πρώτα από όλα, να έρθει τέταρτο στόπερ. Μετά να έρθει δεξί εξτρέμ. Και μετά να έρθει κάποιος στο κέντρο. Έλεος με την προβλεψιμότητα, που σήμερα βέβαια δεν πληρώθηκε αφού κερδήθηκε ένα πέναλτυ και πήραμε το παιχνίδι. Αλλά μπάλα δεν είδαμε, ενώ είδαμε μια ομάδα σε πανικό πλήρη.

Φυσικά να τρέχει και για τον Μάνταλο – που κακώς ξεκίνησε – αλλά δεν πρέπει κανείς να καλυφθεί πίσω από αυτό. Διότι και μέχρι την κόκκινη κάρτα, η ΑΕΚ ήταν για γέλια. Ειδικά μπροστά. Και σήμερα σώθηκε διότι έπαιζε με την ομάδα του Μπέου : Δηλαδή με ομάδα που ο καθένας θέλει να προβάλει τον εαυτό του και να φύγει. Δηλαδή απέναντι σε ομάδα, που δεν είναι ομάδα. Αν παίζαμε σήμερα με ομάδα, θα είχαμε πολλή άσχημη κατάληξη. Και μιλάω πολύ σοβαρά. Μιλάω ότι αν σου κάνει ο Ντέλεσιτς δυό γκολ, στο europa χρειάζεσαι αριθμομηχανή. ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Ο ΒΙΝΤΑ.

ΟΥΦ. ΤΗΝ ΒΓΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.

“μας αρέσουν τα δύσκολα..” είναι πια μια κοινότυπη δήλωση, αναφερόμενος συγκεκριμένα στον όμιλο που έλαχε στην ΑΕΚ.
Δεν τα μπορώ αυτα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που του αρέσουν τα δύσκολα. Εκτός και αν δεν στέκει στα καλά του.

Αναγκάζεται να παλέψει με τις δυσκολίες ο άνθρωπος. Δεν τις επιλέγει. Μην ακούω ανοησίες.
Θα προτιμούσαμε να είναι διαφορετική η κλήρωση; Και να λέγαμε το επίσης κοινότυπο: “είναι βατός ο όμιλος”; Ναι, μέχρι να φας μια καρότσα γκολ και να αποκλειστείς αναφέροντας στο τέλος δυο καρότσες δικαιολογίες.
Το ελληνικό ποντόσφαιρο-όπως και τόσα άλλα άλλωστε, είναι πολύ μακρυά από τις καλές ευρωπαικές ομάδες.
Αν μπορούσαμε να τοποθετήσουμε γεωγραφικά την Ελλαδα με βάση την πραγματική της απόσταση από τις συνθήκες, τις νοοτροπίες της Ευρώπης,θα έπρεπε λογικά να βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο Ιραν και την Ινδία. Εϊμαστε πιο μακρυά από τα “Παρίσια” και τας Βρυξέλλας από όσο νομίζουμε.
Βλέποντας τα πράγματα όχι ομφαλοσκοπικά βεβαίως. Διότι διαφορετικά,άνετα μας βλέπεις ως “την γεννέτειρα του δυτικού πολιτισμού” ή τη “μάνα του λόχου” κλπ.
Δεν αγιοποιώ τίποτα φυσικά.Και όλοι έχουν τα στραβά τους και τους “κρυμένους σκελετούς” τους.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας όμως, βρισκόμαστε σχεδόν στο σημείο της ανυποληψίας.
Με δυο-τρεις φωτεινές εξαιρέσεις-που αφορούν άλλωστε στο απότατο ποδοσφαιρικό παρελθόν,-έιμαστε “χωριό που δεν εμφανίζεται στο χάρτη”.

Μη λέμε και τις ανοησίες του Κετσετζόγλου. “είμαστε άτυχοι ρε γαμώτο.Ατυχοι που πέσαμε με την καλύτερη των προκριματικών την Ντινάμο (και άρα πως την πέρασες; Στάθηκες τυχερός άρα.) Ατυχοι που πέσαμε με την δυνατότερη εκ των αδύναμων στη συνέχεια (Αντβέρπ). Ακου “η δυνατότερη εκ των αδυνάτων”.Συγνώμη. Δεν ξέραμε, να σου φέρουμε την “Sexy Poxit” από την Φινλανδία. Και προχωράει παρακάτω ο κλάψας: “Και δεν φτάνει που πέσαμε με την “Μπαρτσελόνα” των αδύναμων, χάσαμε και τον Γκαρσία. Μπα; Εχεις κάνει συμβόλαιο ότι θα έχεις όλο το ρόστερ ετοιμοπόλεμο και δίχως τραυματισμούς 365 μερες το χρόνο,επειδή έχεις το site “365 μαλακίες το χρόνο”; Kαι που είναι οι εναλλακτικές σου; Φρόντισες; ( οι διοικούντες εννοώ). Οχι. Πας με 13 παίκτες όλους κι όλους. Κάνοντας επικλήσεις στην Τύχη. Αρα, καλά να πάθεις. Και τέλος αναφέρει ο “κακότυχος Β.Καίλας”: “…και δεν φτάνουν όλα αυτά,πέφτουμε και σε όμιλο με ομάδες αλα C.L. Συγνώμη,αν πέρναγες,σε όμιλο C.L, με “κάτι τέτοιες περίπου” δεν θα έπαιζες; Τί ειναι το Europa; Τη Λαμία ήθελες ή την Μπρομαποϊκάρνα;

Τι σου χρωστά η Τύχη για να ξέρω και από που; Δεν μας χέζεις μωρέ κλαψομούνη.

Της “κακόπεσε” της ΑΕΚ ο αποκλεισμός από το C.L μη λογίζοντας ότι εκεί θα ηταν αγωνιστικά εκτεθημένη στο μέγιστο βαθμό.
Φυσικά αν πέρναγε την Αμβέρσα όλοι θα λέγαμε-και εγώ- “σαλόνια και σεντόνια ερχόμαστε”. Ναι. Με την όπισθεν όμως. Θα μετράγαμε γκολ τόσα, όσα θα μετρήσουμε και τώρα με τις ομάδες τις συγκεκριμένες που πέσαμε.

Και δεν καταλαβαίνω το σνομπάρισμα της διοργάνωσης του E.L,δεδομένου μάλιστα και του ότι είναι η διοργάνωση δια μέσω της οποίας καμαρώνουμε ακόμα και εως σήμερα ως μέγιστο κατόρθωμα τον προ 45 ετών άθλο να φτάσουμε στα ημιτελικά της.
Δεν κατάλαβα. Απο κει και μετά τί; Που θες ξαφνικά να καταταχτείς; Πως θα αποκτήσει η Αλίκη του Ναυτικού παράσημο των ΟΥΚ; Με το στόμα; Με τις δηλώσεις, ή με το να ονομάζεις “παικταρά” κάποιον που παιρνεις δανεικό π.χ. από τα “καλάθια” των Παρισίων ή βαφτίζοντας την “ομαδαρα” επειδή κέρδισες εύκολα και άνετα τα “Σέρρας”;

Να συνέλθουμε λίγο.
“Θα παλέψουμε”. Αυτή είναι η σωστή και αντικειμενική φράση. “Θα ιδρώσουμε,θα κοπιάσουμε, και ότι βγει”. Μπορεί και να βγεί κατί καλό. Πέραν των προσδοκιών και των πιθανοτήτως. Ισως.Μακάρι. Αν δεν βγει,θα έχουμε κερδίσει εμπειρίες-που τόσο μα τόσο λείπουν προκειμένου να “μεγαλώνει” κανείς- θα κερδίσουμε πόντους στην κατάταξη. Θα έχουμε-μετα απο καιρό -εμφανιστεί μπροστά και όχι πίσω από την κουϊντα. Θα κερδίσουμε έσοδα.
Τι θέμε δηλαδή; Επειδή έχουμε “για έμβλημα ένα σύμβολο” να μας δώσουν “πάσο”, ελευθέρας ως τους 4 του C.L.;
Με “πύραυλο” αναβαίνουν (κοινωνικά,οικονομικά κλπ) οι απατεώνες και οι τυχεροί Γκαστόνε. Δεν είμαστε σε χώρο (ποδόσφαιρο) που μπορούμε ούτε να “κλέψουμε” (κανείς δεν μπορεί) ουτε κα πρέπει να κάνουμε επίκληση κάθε φορά στη Θεά Τύχη να μας ευνοεί, λες και είμαστε “περιούσιοι”.

Τι σου έτυχε; Αγιαξ, Μαρσέιγ, Μπράϊτον. Αυτό έχει η κατσαρόλα, αυτό θα φας.

Η Μαρσέϊγ είναι η γνωστή. Κάτι παραπάνω θα προσπαθήσει με Μαρσελίνο-υποτίθεται- και κάποιες καλές κινήσεις που γίνονται ως προσθήκες. Μπορεί να την βρεις μπόσικη και να την νικήσεις, μπορεί και να φας τρία πριν βγει το ημίχρονο. (αλλωστε ευκαιρία είναι,έχουμε και κάμποσα χρόνια να συναντηθούμε με το “αδελφό σωματείο”).
Ο Αγιαξ είναι ο επίσης γνωστός. Καμιά σχέση μεν με το απότατο παρελθόν,αλλά παραμένει με την αίγλη του παρελθόντος και ότι αυτή επιφέρει. Με την γνωστή οργανωσιά του, τις ακαδημίες του, την “εταιρική” διακυβέρνησή του. Μπορεί να κάνεις νίκη εδώ πχ.,γιατί όχι. Μπορεί και να πάρεις “Χ” έξω. Μπορεί και να φας 4 τεμάχια για πλάκα,αφού θα είσαι με ελάχιστες εφεδρικές λύσεις και ανάσες, παίζοντας σε τρία ταμπλό.
Για την Μπράϊτον τί να πούμε; Τα είπε ο Γκουαρντιόλα της Μ.Σίτυ από την περσινή σεζόν: “παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Αγγλία”. Οχι το πιο “φαντεζί”. Οχι μόνο αυτό. Το πιο παραγωγικό.
Φυσικά οι περισσότεροι την γνωρίζουν από το στοίχημα, όταν έπαιζε στην Τσάμπιονσιπ.
Ελα όμως που δεν ξέρω τί στο διάολο κέντες έγιναν και τί συγχρονισμοί και έχει φτιάξει μια μηχανή που κάποιες φορές γίνεται “μηχανή του κιμά”.
(εκεί θα δούμε και τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο ποδόσφαιρο του σήμερα και στο ποδόσφαιρο των Βαλκανίων. Ελπίζω μόνο απλά,να μην αντικατοπτριστούν αυτές οι διαφορές στο ταμπλό του σκορ και να φανεί καλή μαζί μας η-περιβόητη- Θεά Τύχη.

Σου έτυχε ένα “εισητήριο” για μια 5ήμερη κρουαζιέρα. Μη χολοσκάς.Μην αγχώνεσαι. Μην αναρωτιέσαι.Μην ανησυχείς.Ουτε βέβαια και να την δεις “κάποιος”,ή να κορδώνεσαι σα γύφτικο σκεπάρνι. Απλά επιβιβάσου. Ζείσ’το. Συνέλεξε αναμνήσεις και εμπειρίες. Δια το μέλλον. Μέχρι που να μπορείς να ξαναταξιδέψεις, όχι αυτή τη φορά κερδίζοντας τον διαγωνισμό σε τροχό της τύχης,αλλά αγοράζοντας το εισητήριο με δικά σου έξοδα.Απαιτώντας τότε “καλή θέση” και όχι καταστρωμα.
Αλλά προς το παρόν σάλτα στο καραβι και ταξίδεψε. Και όπου βγει.
Δε θα σε πετάξουν και στα σκυλόψαρα καϊμένε.
Χάρσου λίγο. Που σου ξυνίζουν οι χουρμάδες, ένω έτρωγες κάθε μέρα χαρούπια.