…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

…και μετά ξυλοκόπημα. Ο καλύτερος τρόπος να καθαρίσεις το στομάχι σου,είναι να προκαλέσεις εμετό. Καινούριος έγινε ο “σουλτάνος”. Εγινε reset στο σύστημα και πάει για μερικά χρονάκια ακομα ως που και δ’αύτονε να τον σούρουνε στους δρόμους όπως πολλούς ομοιδεάτες του σε κοντινές χώρες κατά το- πολύ πρόσφατο- παρελθόν. Εως τότε,μπορεί να κόβει βόλτες στο παλάτι.

“πραξικόπημα” που “πέφτει” από “skype” (ή κάτι ανάλογο) δεν είναι πραξικόπημα αλλά  gay parade.

Ευτυχώς το εγχείρημα “απέτυχε” και η επιβληθείσα δημοκρατία  στην Τουρκία δεν κινδυνεύει.

Ούτε και εδώ.

Γενικό συμπέρασμα: Οτιδήποτε δεν καταλαμβάνεται δια της ένοπλης βίας, λογίζεται ως  δημοκρατία. Το ξέρατε αυτό; Οχι. Τέτοια υπάρχει και στην Τουρκία όπως πρόσφατα μάθαμε. Και στην Κίνα. Βέβαια. Και στη Ρωσία. Ασφαλώς. Μόνο ο κακός Κιμ της Βόρειας Κορέας έχει μείνει. Αντε να τον φάμε και αυτόν και να ζήσει ο πλανήτης εν πλήρη ελευθερία και δημοκρατία,επιτέλους. Βρε δε γαμιέστε. Μασκαράδες.

Ο δικός μας εδώ, ο “σουλτανος” με το κότερο, έκανε πραξικόπημα στις συνήθειές του και έβαλε το μισό χέρι στην τσέπη-αφού πρώτα είχε φροντίσει να  κατεβάσει μια μπουκάλα ουίσκυ ώστε αργότερα να δώσει δικαιολογία στον εαυτό του για το “έγκλημα” που διέπραξε-να δώκει ένα μύριο και ίσως παραπάνω, για να φέρει  τον Ούγκο Αλμέιδα.

Δεν είναι και βέβαιο φυσικά ότι θα έρθει. Το έργο το βλέπουμε να ανεβάινει συχνά.Ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και όλα δείχνουν πως ο παίκτης είναι μια ανάσα από την υπογραφή,ακομα και τώρα μπορεί να προκύψει πρόβλημα. Μπορεί να τον πάρει η…Νότιχγαμ. Μπορεί να κάνει καλύτερη προσφορά ο Φωστήρας. Μπορεί να υπογράψει εν ριπή οφθαλμού στην Αλ Αχλί. Κάπου στο Ντουμπάι. Η μπορεί να ξυπνήσει από την νάρκωση ο Μελισσανίδης και να τα ακυρώσει όλα, προλαβαίνοντας το …κακό στο “τσακ”.

Εαν τέλος πάντων τελικά ο Ούγκο υπογράψει,ευχόμεθα να μην αποδειχθεί “Περπάτωφ”. Νε σεβαστεί το όνομά του,να μην αποδειχθεί τεμπελάκος και να βοηθήσει την ομάδα ουσιαστικά,τουλάχιστον τοσο,όσο είναι το νουμερο στο συμβόλαιό του.

Και κάποιον “πατίτο” περιμένουνε. Εναν δεύτερο “Καληνύχτα”. Ελπίζω να αποδειχθεί πολυτιμότερος. Και κάποιον “Αλ Ζαουάχρι μπουμπακαρ ελ σμαιχαλι   μουραμπί” τέλος πάντων ένα Αλγερινομαροκινό αμυντικούλι. Καλώς να ορίσουν όλοι. Δεν γαμιέται. Φακές,φακές. Φασόλια,φασόλια. Οτι έχει το καζάνι θα φάμε.

Ωστε να περάσουμε το “θηρίο” την Σαιντ Ετιέν που μας έλαχε. Και αφού περάσουμε-πράγμα δύσκολο εδώ που τα λέμε,αλλά όχι ακατόρθωτο- θα μας περιμένει άλλο τέρας στη γωνία,προκειμένου  να το ξεπεράσουμε και αυτό και να φτάσουμε στην “πηγή” της χρηματοδότησης της ΟΥΕΦΑ δια των ομίλων. Αμήν.

Δύσκολα πράγματα αυτά,αλήθεια είναι. Αλλά όχι ακατόρθωτα. Φυσικά και εμείς σαν παρουσία,δεν τρομάζουμε. Δεν μας λες και φόβητρο,έτσι σαν τον Ονούφριο που είμαστε. Αλλά ποντάρουμε στην τύχη του Μελισσανίδη. Ουδείς άλλος μπορεί να βοηθήσει. Ούτε ματζούνια,ούτε αστρολόγοι,ούτε οι Λεφάκιδες,ούτε “γιόγκες” και τα “φεγκ-σούι”. Τίποτα. Μόνο το άστρο του Μήτσου.

2 κειμενα απο το ταχυδρομειο μου. Εν μεσω διακοπων- γρηγορης επιστροφης στο γραφειο 3 μερες και ξανα αναχωρησης. Για την ΑΕΚ εχει αρκετο υλικο, που θα πουμε οταν ειμαστε πιο χαλαροι. Μεχρι τοτε ισχυει αυτο που ειπα: θελω να δω ολους αυτους αν και οταν ερθει η στιγμη που θα καταπιουν τη γλωσσα τους. Μεχρι στιγμης οτι λεμε εδω και μηνες εχει βγει 100%..

Κειμενο 1:

Ξ​​εκίνησε εντασσόμενο στην ΚΝΕ, ακριβώς τη χρονιά που κατεδαφιζόταν το τείχος του Βερολίνου. Η κληρονομιά του Λένιν και του Στάλιν, με τον «σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα», κατέληγε σ’ έναν απολογισμό στερήσεων, εκτοπίσεων, πείνας, διαφθοράς και πάνω από σαράντα εκατομμύρια θυμάτων στα εβδομήντα χρόνια. Παντού στην Ευρώπη, στη Γαλλία και την Ιταλία κυρίως, τα κομμουνιστικά κόμματα έχαναν αθρόα μέλη και οπαδούς, καθώς γινόταν εμφανές πως η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και το μονοκομματικό κράτος μόνο ως τυραννία μπορούσαν να σταθούν. Ωστόσο εδώ, στη χώρα όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία παραμένει αντιληπτή ως απόλυτη ηγεμονία του κυβερνώντος κόμματος, μοντέλα ιδεώδους απολυταρχίας συνέχιζαν να εμπνέουν και να συγκινούν εφήβους και φοιτητές. Ιδίως εκείνους που, αντί να καταπονηθούν με εκμαθήσεις ξένων γλωσσών, μεταπτυχιακές σπουδές και πολύωρες αναγνώσεις, προτιμούσαν τη συμμετοχή σε ηρωικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, ξεσηκωμούς, καταλήψεις και συγγραφή σελίδων δόξης στην πορεία αυτού που μόλις είχε καταπέσει: του «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα»!

Συνέχισε στο ίδιο πνεύμα, αλλά με μειωμένη παρρησία (αφού το ΚΚΕ δεν πρόσφερε ευκαιρίες λαμπρής καριέρας σε φιλόδοξους νέους), για να αναρριχηθεί στην ηγεσία ενός συνασπισμού ριζοσπαστικού αριβισμού.

Σκληροί σταλινικοί, αυτόκλητοι εκδικητές των ηττημένων του εμφυλίου, τοπικοί «πολέμαρχοι» της σοσιαλδημοκρατίας, βαμμένοι εθνικιστές, ποικίλες αποχρώσεις της αλητείας των φοιτητικών αμφιθεάτρων και κάθε λογής λαμόγια συνασπίστηκαν στο περίφημο «αντιμνημονιακό μέτωπο», με στόχο την εξουσία. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να την κατακτήσουν. Οι αντίπαλοι ήταν φθαρμένοι (δικαίως) και οι υποσχέσεις πλουσιοπάροχες (αδίκως).

Μόνο που η ακλόνητη πεποίθηση πως οι Ευρωπαίοι θα υποχωρήσουν μόλις απειληθούν με αποχώρηση της Ελλάδας αποδείχτηκε απολύτως εσφαλμένη και οι εικασίες περί άλλης βοήθειας φρούδες. Το παιδί προχώρησε σ’ έναν «ριζοσπαστικό πραγματισμό», όπως το έθεσε ο ευρηματικός υπουργός Πολιτισμού. Εξερχόμενο από τη 17ωρη διαπραγμάτευση, ισχυρίστηκε πως «ο λαός θα μας καταλογίσει ότι παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις», έχοντας την εντύπωση ότι «καταλογίζω» σημαίνει κάτι σαν «αναγνωρίζω» ή «επιδοκιμάζω». Οσοι έχουν την ίδια άγνοια τού το αναγνώρισαν, πράγματι. Κι αλίμονο είναι πάρα πολλοί.

Κάποιοι από τους δικούς του, όμως, του το «καταλόγισαν».

Τώρα το παιδί ζητάει πάλι εκλογικό θρίαμβο, με το μισό του κόμμα. Οι τέως σύντροφοι μπορεί να δοκιμάσουν τον «σοσιαλισμό σε μισή μόνο χώρα». Θέλει, λέει, να πραγματοποιήσει όσα προεκλογικά με μαχητικότητα κατήγγελλε ως επαχθή και επονείδιστα, αλλά να τα πραγματοποιήσει με κοινωνική ευαισθησία! Παρά τις συνεντεύξεις στο «Κόκκινο», το παιδί παραμένει ανερυθρίαστο. Οπως εξάλλου έχει φανεί ιστορικά, αριστερή κυβέρνηση σημαίνει κοινωνικά ευαίσθητη αντιμετώπιση προβλημάτων που δεν θα ήταν τόσο οξέα εάν κυβερνούσαν κάποιοι ανάλγητοι δεξιοί.

Το παιδί απέδειξε πως όλο του το κυβερνητικό πρόγραμμα ήταν μια φούσκα. Απέδειξε επίσης ότι δεν είναι σε θέση να επιλέξει κρίσιμους συνεργάτες (Επέλεξε έναν παθολογικό νάρκισσο ως υπουργό Οικονομικών, έναν κατάλληλο για συντονιστή κολχόζ ως υπουργό Ανάπτυξης, μια βυθισμένη σε παραληρήματα προμηθεϊκού μεγαλείου ως πρόεδρο της Βουλής.) Παρά ταύτα, βετεράνοι της Αριστεράς και κομματικά του στελέχη τον υμνούν ως νέο «γελαστό παιδί» – παραπομπή στον ήρωα του θεατρικού έργου του Brendan Behan: «Ο όμηρος». Προφανώς ό,τι κατάλαβαν από τον ιρλανδικό εθνικισμό του τέλους της δεκαετίας του 1950 αυτοί οι κύριοι είναι η αύρα ηρωισμού από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, για την ελληνική παράσταση του έργου, και μια πρώτη παραπομπή αυτού του τίτλου στον δολοφονημένο βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.

Αυτή τη φορά όμως το γελαστό παιδί δεν είναι παρά το καταγέλαστο παιδί. «Σκοτώθηκε» μεταφορικά μόνο, για να προκαλέσει εκλογές. Δεν δίστασε κατόπιν να συμμαχήσει με ό,τι πιο δεξιό, πλην Χρυσής Αυγής, για να γίνει πρωθυπουργός. Δοκίμασε τη ρήξη με την Ευρώπη και θα την ολοκλήρωνε εάν δεν είχε ατυχήσει στο φλερτ με τη Μόσχα και το Πεκίνο. Υπέγραψε τελικά ένα θλιβερό νέο μνημόνιο που δεν το πιστεύει, αλλά κάνει εκλογές για να αποκτήσει την ισχύ με την οποία θα το εφαρμόσει. Και όλα αυτά με την ελαφρότητα που αποπνέει το χαμόγελό του. Το χαμόγελο ενός καλοκάγαθου εκβιαστή, αφού βάσισε όλο του το πρόγραμμα σε εκβιασμό των Ευρωπαίων κι όταν απέτυχε καταφεύγει στον εκβιασμό των Ελλήνων: ή ψηφίζετε εμένα, για να σας αρμέξω παραπάνω από όσο θα σας άρμεγαν οι άλλοι, ή ψηφίζετε τους άλλους, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα ξεσηκώνω τα πλήθη κι έτσι οι άλλοι θα αποτύχουν ακόμη και σε πιο λογικό άρμεγμα. Ή «τσιπρικός αριβισμός» (για να προτείνω έναν καλύτερο όρο στον υπουργό Πολιτισμού) ή χάος.

Από το ψηφίστε με για να αλλάξω την Ευρώπη, στο: ή με ψηφίζετε ή διαλύω τη χώρα. Τόσο απλό και τόσο χυδαίο. Αυτό σήμανε το «πρώτη φορά αριστερά». Από «γελαστό» καταγέλαστο, αλλά και επικίνδυνο παιδί.

Ασκεί μια γοητεία που μπορεί να το φέρει και πάλι στην εξουσία, ενώ αδυνατεί να κυβερνήσει.

* Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ.

Κειμενο 2:

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.

Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.

Άρης Αλεξανδρής

YΓ. Ο συνδυασμος ανανεωσεων (αρκετα κατω απο 4000!!!! εκ των 8500 περσυ) δηλαδη +50% μειον στα εσοδα, με το χτισιμο της ομαδας με τις συνεχεις γκαφες εχουν γεμισει αισιοδοξια αυτον που πρεπει… γι αυτο (και αλλα πολλα προηγουμενα) ο πρωτος εφαγωθει με συνοπτικες. Οχι οτι δεν ηταν τελειωμενος- τα εχει πει ο Stevie- αλλα λεμε τωρα..

ΥΓ2 Ο μικρος- στο λιγο που πιο πολυ ακουγα παρα εβλεπα στο γραφειο χτες- απλα με ενθουσιασε. Σωστες θεσεις, γερο σκαρι, ΣΩΣΤΕΣ μεταβιβασεις, απλο ποδοσφαιρο. ΑΝ δε παρουν τα μυαλα του αερα και ειναι οτι λεει ο Στελιος εχουμε κανει τρομερη επιλογη. Για 45 παντως, και με αδυναμο αντιπαλο παντα, ηταν Σιμοες + τη πασα που δεν εχει ο πορτογαλος. Ειδωμεν.

@ Stevie Η Κασος απλα απιθανη..παμε πιο κατω απο αυριο.

Μπορεί τα καραγκιοζιλικια τα οποία παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινά να μην έχουν τέλος και οι “μπρος-πίσω” καταστάσεις να προκαλούν γέλωτα και ειρωνίες,αλλά το σημαντικό είναι πως “ο Μελισσανίδης απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες έναντι του Κύρκου”.

Το είπε και το ερίτιμον δικαστήριον,το οποίον ως γνωστό,είναι ατρόμητο,αδέκαστο και “50-50”.  Του οποίου το σκεπτικόν διαβάσαμεν: “δεν είναι δυνατόν,άνθρωπος που ευεργετεί την Παναγία,να έχει καταφερθεί με αυτούς τους  υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά ενός  μέλους της ποδοσφαρικής μας κοινωνίας. Αθώος ο κατηγορούμενος”. Ορθότατον και δικαιότατον.

Δεν είναι ΑΕΚ Μελισσανίδη αυτή. Και το “ωραίο” είναι πως μαζί με την ομάδα ξεφτιλίζεται και ο ίδιος. Δεν γίνεται να μείνει “αχρωμάτιστος” ου Μήτσους από τα καθημερινά σχεδόν “μπουγελοχρώματα” που παίζουν εκεί στην ΠΑΕ. Θα ήταν και άδικο εδώ που τα λέμε.

Γιατί δεν φταίει κανένας Μιλοβάνοβιτς. Ούτε και κανένας  Πογιέτ χθες. Ούτε και κανένας Δέλλας προχθές. Η Λυμπερόπουλος και Ζήκος αντιπροχθές και πάει λέγοντας.

Ούτε ο Σκουρλέτης,ούτε η Δούρου,ούτε ο Βασιλόπουλος,ούτε κανείς.

Είτε γιατί απλά ο άνθρωπος αδιαφορεί για δικούς του λόγους,είτε γιατί πρόκειται για συγκεκριμένη πολιτική προκειμένου να “κρυφτούν” οι -πολύ χαμηλές-οικονομικές  “κόκκινες γραμμές” της εταιρίας, είτε γιατί τώρα στα γεράματα αποφάσισε να κάνει ό’τι μαλακία δεν έκανε στα νιάτα του,όπως και να έχει η εικόνα της  ΑΕΚ,τόσο ποδοσφαιρικά όσο και διοικητικά,είναι ένα μάτσο χάλι.

Πιθανόν να ακούσουμε πως στο τελευταίο τραγελαφικό περιστατικό, -μιας σειράς τραγελαφικών και γελοίων χειρισμών τρία χρόνια τώρα- μιλώ για την “περίπτωση” του Μαροκινού Σαμάκ,τον οποίο “ετοίμαζε” ο Ραν-ταν-πλαν,αλλά η …διοίκηση δεν είχε ιδέα,αφού δεν τον ήθελε τον παίκτη, να ακούσουμε πως  ο Μιλοβάνοβιτς πιθανόν να ετοίμαζε την “μίζα” του μέσα από αυτήν την μεταγραφή και τελικά η ΠΑΕ τον απομακρύνει δια λόγους…ασυμφωνίας χαρακτήρων. Πολλά μπορεί να ακουστούν. Δεν έχουν όμως και μεγάλη σημασία.

Οπως προείπα, η ευθύνη-όπως ΠΑΝΤΑ άλλωστε- ξεκινά από πάνω προς τα κάτω. Φυσικά δεν μπορεί να την έχει πάντα μόνο ένας,αλλά σε  ΚΑΘΕ περίπτωση,το μεγαλύτερο μέρος της αναλογεί στον πρώτο τι τάξει διοικούντα. Εκτος και αν κάνω λάθος και φταίει …η Αρκάδη, ή ο γιατρός προεδρεύον, ή η καθαρίστρια των γραφείων περισσότερο από τον Μήτσουλα. Ο οποίος στα μάτια μας,εδώ και καιρό,όχι τώρα,καταπέφτει,γλυστράει και κατακρημνίζεται ως “Φίτσουλας.”

Περίμεναν όλοι-και εγώ- ένα “τραίνο” και βλέπουν ένα κάρο. Θόρυβος,αχός και πάταγος από το βάθος του τούνελ και τελικά έρχεται μπρος στα μάτια μας ένα τρίκυκλο. Κρίμα.

Πραγματικά λυπηρό. Μετά από τέτοια επιχειρηματική πόρεία και με τέτοιο “βιογραφικό”,τόσο στο ελληνικό ποδόσφαιρο όσο και στα επιχειρηματικά και κυρίως με “φουσκωμένα πανιά” και στο μέγιστο της ακμής του, ο Μελισσανίδης παρουσιάζεται,αυτοπαρουσιάζεται θα έλεγα,αυτοσυστήνεται στους ΑΕΚτζίδες-και όχι μόνο- ως λιμοκοντόρος,τσικιρικιτζής και τσίπης,αλλά και το χειρότερο,ως αδιαφοροανίκανος. Είναι ένα μείγμα,μια μίξη μεταξύ γραψαρχιδισμού και φόβου.

Τρία χρόνια τώρα, ο απολογισμός,-έχοντας πάντα στο μυαλό ότι μιλάμε για τον Μελισσανίδη και όχι για τον Αδαμίδη ή τον Δημητρέλο -είναι κάκιστος. Κανέναν δεν “στραβάνωνουν” οι δυο νίκες επί του μισητού Φαταούλ,ούτε και το ανυπόλυπτο κυπελάκι της οκάς. Η τουλάχιστον δεν “στραβώνουν” την πλειοψηφία του κόσμου της ομάδας. Τα διαρκείας,τρία χρόνια τώρα,είναι μια μικρή απόδειξη.

Ο οποιος,πέραν της οικονομικής εξυγείανσης δια της αυτοκτονίας (της πτώσης στην Γ΄ δηλαδή) και της χρηστής διοίκησης δια της αποφυγής “ανοιγμάτων”,δεν έχει προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω.

Θα μου πεις λίγο είναι αυτό; Βεβαίως είναι λίγο,θα σου πω. Απαραίτητο φυσικά,αλλά λίγο. Ελάχιστο,για τα δεδομένα και τα “κυβικά” του Μελισσανίδη. Μια χρηστή διοίκηση και μάλιστα με “ζερό” χρέη και σβυσμένα νούμερα, μπορεί να επιτύχει ακόμα και ο τελευταίος λογιστάκος. Αρκεί να μην είναι κλέφτης. Δεν πρόκειται για κατόρθωμα δηλαδή,το να κρατάς μια εταιρεία με το brand name της ΑΕΚ ώστε αυτή να έχει λιγότερα έξοδα από ότι έσοδα. Αυτό το μπορεί και ένας μπακάλης.

Ο Μελισσανίδης, ως μπακάλης ήρθε; Ως “Ζήκος” επανεμφανίστηκε; Ως “εγγυητής” των χρημάτων που εισρέουν αυτόματα και κάθε χρόνο στα ταμεία της ΠΑΕ; Ως θυσαυροφύλακας των έτσι και αλλιώς παγίων εσόδων της ΑΕΚ τα οποία έρχονται “βρέξει-χιονίσει”; Κοροιδευόμαστε; Και μάλιστα σε αυτές τις ηλικίες; Να τα κάνουμε αυτά στα 20 στα τριάντα μας χρόνια εντάξει. Οταν προσπαθούμε να “πιαστούμε” και  να “ανεβούμε”. Ο.Κ. Αλλά στα 67 σου χρόνια και όντας “μεγιστάνας”, να κάθεσαι και να κλωσσάς  τις πενταροδεκάρες του κοσμάκη; Σαν μπαρμπα-θωμάς να παριστάνεις τον φαροφύλακα;

ΞΕΦΤΙΛΑ. Για να μη πω ΝΤΡΟΠΗ. Για να μην αναφέρω το ΑΙΣΧΟΣ.

Η ευθύνη για Ο ΤΙ γίνεται στην ΑΕΚ-όπως προείπα- βαραίνει κυρίως τον “εγγυητή”. Ποιος κουβάλισε εκεί μέσα όλους αυτούς οι οποίοι κατόπιν ένας-ένας αποχωρούν ως “αποτυχημένοι”; Τϊνος επιλογές είναι και ήταν; Μήπως δικές μου; Η δικές σου,εσύ που τώρα διαβάζεις; Σε ρώτησε ποτέ για κάτι; Οχι φυσικά. Δεν συ πέφτει λόγος. Ο ίδιος δεν κάνει κουμάντο; Αρα,γιατί να φταίει ο”κάθε Μιλοβάνοβιτς” κάθε φορά;

Τίνος δημιούργημα είναι το μπάχαλο στο ποδοσφαιρικό τμήμα;

Πως γίνεται να φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι και σχεδόνα άπαντες να είναι “υπ ατμόν” εκτός απο το κινούμενο μπαστούνι,τον  Μπάγεβιτς; ( ο οποίος στην ΑΕΚ νοιώθει και σαν στο σπίτι του ο πούστης,όπως μας λέει. Ολες οι πουτάνες,νοιώθουν καλά όταν περνάνε κάτω από κόκκινη λάμπα)

Τίνος “κατόρθωμα” είναι η αποτυχία στο γηπεδικό; Ποιος ευθύνεται για το χρηματοδοτικό φιάσκο της “Αγίας Σοφίας”; Εγώ, που δεν πούλησα το χωραφάκι μου να τα δώσω στον Μήτσο για να κάνει γήπεδο,ή ο ίδιος που είτε αρνείται,είτε αδυνατεί να βρει χρηματοδοτικά μέσα; Και που είναι τα 10 που θα έβαζε εδώ και 2 χρόνια στην “Δικέφαλος”; Οσοι έβαλαν εκεί,αυτά τα ολίγα,είναι μαλάκες; Μάλλον.

Πως είναι δυνατόν,να μη βρίσκονται 2-3-4 χρηματοδότες,είτε για το γήπεδο,είτε για την ομάδα; Εντάξει, ο ίδιος αρνειται γιατί ¨δεν είναι μαλάκας να βάζει δικά του”. Ο.Κ. Αλλά άλλων χρήματα δεν μπορεί να βρει; Αφου αυτό  κάνει σε ολη του τη ζωή. Με αυτό ασχολείται κυρίως. Αυτό είναι το “επάγγελμά” του. Με τις πενταροδεκάρες του κόσμου περιμένει να φτιάξει γήπεδο; Μήπως πάνωστην ΕΝΦΙΑ να μπει και ένας φόρος “υπερ Αγίας Σοφίας το ανάγνωσμα”; Ξέμεινε μονάχος του,σαν καρέτα-καρέτα; Τώρα γιατί σκοντάφτει; Γιατί έμεινε σαν καλαμιά στον κάμπο ως προεδρεύων της ΑΕΚ; Ανεμοβλογιά έχει, ή λύσσα και δεν τον πλησιάζει κανείς;

Κανείς δεν ξέρει,αλλά και στα αρχίδια μας στο κάτω-κάτω. Το θέμα είναι πως αυτή η ΑΕΚ,είναι ένα τερατάκι. Με πόδια πήλινα,σώμα γυάλινο και κεφάλι ξύλινο. Δεν δείχνει με τίποτα πως πρόκειται για οργανωμένο και μελετημένο  σύστημα. Αλλά μάλλον για μπουρδέλο. Αλλωστε γι αυτό είναι και εκεί ο Ντούσαν. Πως αλλιώς;

Υ.Γ: Ολες οι έως τώρα μεταγραφές ( ο Θεός να τις κάνει) αφορούν κυρίως την άμυνα. Ως το κέντρο. Αυτή η “υπερφόρτωση” ίσως να σημάνει και κάποια “εκφόρτωση”. Αν αίφνης δωθεί κανένας Σιμόες ή Γιόχανσον,μην εκπλαγείτε. Θα έρθουν λεφτά. Που και αυτός είναι ο κύριος στόχος. Να είμαστε καλυμένοι στον ισολογισμό εσόδων-εξόδων. Αλλωστε τα χρήματα  της ΟΥΕΦΑ ΔΕΝ είναι εξασφαλισμένα. Πάρα πέρα βλέπουμε. Μπορεί και να πάρουμε πρωτάθλημα. Αλλωστε στο ανυπαρκτο και τελείως αδύναμο και  απολύτως ύποπτο ελληνικό πρωτάθλημα συμμετέχουμε. Why not?

Μόνο με τους Φυσικούς Νόμους μπορούν να εξηγηθούν-και- τα γεγονότα της ανθρώπινης δραστηριότητας-της οικονομικής εν προκειμένω.

Εφ’όσον η δράση του  ανθρωπου αναπόδραστα,αναπόφευκτα, καθορίζεται από αυτούς. Ασχετα μετο αν “βαφτίζουμε” “νόμους” τα τρέχοντα νομικά πλαίσια κάθε κράτους-κοινωνίας. Η αδήριτη ανάγκη για “αρπαγή”, για “λεία”, λειτουργεί με τους ίδιους Φυσικούς Νόμους,τόσο στα βάθη του Αμαζονίου,όσο και στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Ολα τα υπόλοιπα και πολύ υποκριτικά.Τα περί “κράτους δικάιου” και “νόμων της αγοράς” και  λοιπών  “κανόνων στην οικονομική δραστηριότητα” είναι μόνο μπαρούφες  και αυτομασκάρεμα. Είναι σαν να κρατάς ομπρέλα σε τσουνάμι. Κοροιδεύει ο ένας μας τον άλλον.

Αρα, μόνο υπό το πρίσμα των Φυσικών νόμων, μπορούν να εξηγηθούν απλά οι οικονομικές (άρα και κοινωνικές) αναταράξεις που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας.

Ανεξάρτητα από το αν η τρέχουσα οικονομική κρίση ήταν προσχεδιασμένη, ή απλά ένα “ατύχημα”,το αποτέλεσμα και οι επιπτώσεις της στην σειρά των Πραγμάτων (Οrder) όσο αφορά στις ζωές των ανθρώπων,είναι η ίδια.

Οταν ένα Φυσικό περιβάλον (ή οικονομικό  στην δική μας περίπτωση) μεταβάλεται για “χ” “ψ” λόγους,τότε οι επιπτώσεις είναι και παρόμοιες και-κυρίως-αναπόφευκτες.

Ποιοι πλήτονται από την κρίση; Σχεδόν όλοι. Ποιοι πλήτονται πρώτοι και πιο κάιρια; Οι “αντιλόπες”. Τα μικρομεσαία θηλαστικά που ζουν από την χλωρίδα,η οποία λόγω “ξηρασίας” (οικονομικής στην περίπτωσή μας) λιμοκτονούν. Μειώνεται δραματικά ο αριθμός τους. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα ο “αποδεκατισμός” της-λεγόμενης- “μικρομεσαίας τάξης”. Της “ραχοκοκκαλιάς” του “οικοσυστήματος”.

Επόμενο στάδιο; Μα φυσικά η απίσχναση των θηρευτών,των σαρκοφάγων,τα οποία ζουν από το “κυνήγι” των “μικρομεσάιων” καταναλωτών-αντιλόπων. Οι “Ηλεκτρονικές”, οι “Μαρινόπουλοι”, οι “Μαμιδάκιδες”, τα “Μega chanel” κλπ. Και τα λεγόμενα “κανόνια” δεν θα σταματήσουν εδώ. Θα γίνουμε μάρτυρες και άλλων θανάτων περίφημων “θηρευτών” κατά μεσής της ξερής και άνυδρης κοινωνικής-οικονομικής σαβάνας.

Φυσικά προκαλεί μεγαλύτερο “ενδιαφέρον” (καμιά φορά συνοδευόμενο και από κακεντρέχια και επιδοκιμαστικά σχόλια) από μέρους των επιζησάντων ακόμα φυτοφάγων θηλαστικών που βλέπουν με  “ικανοποίηση” να συμπαρασύρονται μαζί του στην λαίλαπα της πείνας και της αποστέρησης, και οι λεγόμενοι “μεγάλοι”.

“να πεινάσει ο πούστης για να μάθει”… ή “καλά να πάθει ο κερατάς”, λέει  μεγάλο μέρος των δοκιμαζόμενων  “δορκάδων” και των “ιμπάλα” της σαβάνας,για τα “κακά” λιοντάρια και τις αιμοβόρες ύαινες, που τα  βλέπουν να  λιμοκτονούν και να τρέμουν από την πείνα παραπατώντας  και τέλος να πέφτουν ξερά στο χώμα,σαν τους “Μαμιδάκιδες”ακολουθώντας την μοίρα των φυτοφάγων που επιχαίρουν πριν και αυτά τα “τιναξουν”.

Ουδεμία απορία λοιπόν, μήτε και καμιά εξαίρεση, ή διαφορά. Ολα πάνε σύμφωνα με τις “Φυσικές Επιταγές”. Κύκλοι γίνονται. Δεν έχει να κάνει με το αν είναι “‘ασχημο”, “επιτρεπτό” “καλό” ή “κακό”. Δεν χωράνε τέτοιες έννοιες στην Φυσική διαδικασία. Οταν βλέπεις μια “εξαγορά” ή μιά σκηνή κυνηγιού,είναι το ίδιο. Είτε παρακολουθείς μια “αγέλη” ανθρώπων να “κατασπαράσουν” ένα “ανυποψίαστο” φυτοφάγο”,είτε βλέπεις μια αγέλη λεόντων να καταπίνουν,να ξεσκίζουν και να κομματιάζουν ένα “ανυποψίαστο” ελάφι, είναι ακριβώς το ίδιο.

Να τα αφήσουν  λοιπόν κατά μέρος οι πολλοί και “εγκάρδιοι” συμπονετικοί τα κροκοδείλια δάκρυα. Οπως και τις κατάρες τους  να τις αφήσουν στην άκρη οι λεγόμενοι “αδικημένοι” της ζωής. Το ίδιο και τα παράπονά τους οι “κυνηγοί” για την μη στήριξή τους από το κράτος ή τους κατασκευασμένους μηχανισμούς. “κάντε κάτι,πεθαίνουμε. Και αν πεθάνουμε  εμείς,θα πεθάνεται και εσείς μαζί μας”. Ναι,τώρα χεστήκαμε.

Οπως χέστήκε και η Φύση, που παρακολουθεί χαμογελώντας το μαλακισμένο δίποδο, που παριστάνει το “πολιτισμένο” με το “σαβουάρ βίβρ”, ενώ βρίσκεται ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ της τροφικής αλυσίδας. Μα να είσαι πρώτος και να μυξοκλαίς; Να έχεις καταγαμίσει τα πάντα και σε στιγμές που οι εποχές “αλλάζουν”, να παραπονιέσαι για “έλειμα τροφής” και -εδώ είναι το “καλό”- για ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;

Κοροιδεύουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί (νομίζουμε)  τη Φύση,της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέλος και υπό τους άχρονους Νόμους της δρούμε και υπάρχουμε. Κατασκευάζοντας “πολιτείες”,”αγαθά”, “υπηρεσίες” , “νόμους” και “κανονισμούς”, νομίζουμε πως απομακρυνόμαστε από την  Φυσική Ζούγκλα και γινόμαστε “καλύτεροι”.

Το ότι μετά από 3.00 σχεδόν χρόνια καθαρού “πολιτισμικού χρόνου”,τελικά ο άνθρωπος έχει καταφέρει να ψωμολυσάνε,να πεθάινουν πριν μεγαλώσουν και να υποφέρουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του παγκοσμίως,αυτό μάλλον είναι μια λεπτομέρια.

Εχετε ξαναδεί πιο σπαραξικάρδιο σύστημα; Αλλωστε ποιος ενδιαφέρεται “πάρα πέρα”; Ο καθένας “το σπίτι του” κατά βάση δεν προσέχει; Δηλαδή ότι επιτάσσει η μάνα Φύση. Τα υποκριτικά και τραγελαφικά φιλοσοφικά και δυσνόητα οικονομικοκοινωνικοπολιτικα μανιφέστα και λοιπές θεωρίες και μπουρδολογίες, να μπουν  όλα λοιπόν κατά μέρος. Λεχρίτη άνθρωπε.

Ποιοι επιβιώνουν “at the end of the day” που λένε και οι Αγγλοι; Μα τα πολύ μικρά θηλαστικά. Αυτά που ζουν με τα ελάχιστα. Αυτά που  αποθήκευσαν όταν ο καιρός έλεγε “σκόρπα”. Αυτά που έχουν μειώσει τις ανάγκες τους στο ελάχιστο. Αυτά που έμαθαν να ζουν κάτω από το χώμα. Αυτά που στον καιρό των καταστροφικών-και τόσο απαραίτητων για τους “κύκλους” της ζωής- αλλαγών,έμειναν σχεδόν “ακίνητα”. Και φυσικά, τα μικρά το δέμας. Τα “ποντικάκια” της ιστορίας. Τα άρουρα είδη. Και ορισμένα έντομα.

Φυσικά όλα θα ξαναπάρουν την θέση τους. Θα “ξαναβρέξει”,θα “ξανανθήσουν” οι στέπες, θα φουσκώσουν ξανά οι “ποταμοί”, θα επανέλθουν τα φυτοφάγα για τροφή και αναπαραγωγή,θα σκάσουν μύτη ξανά τα σαρκοφάγα και θα ξαναπάρει “μπροστά” το αέναο κυνηγητό για “τροφή”,”αναπαραγωγή” και κτητισμό. Μέχρι θανάτου. Οπως πάντα,αιώνες τώρα.

Μη κλαίτε λοιπον για τους “Μαμιδάκιδες”, τους “Αλουμιν” και τους “Κωστόπουλους” και τους “Βωβούς”. Αν τα λιοντάρια και οι ύαινες γνώριζαν και είχαν άισθηση του χρόνου και των Νόμων, θα είχαν εφεύρει το ψυγείο πριν από μας.

Οπως μη κλαίτε για τις μικρομεσάιες “δορκάδες” που σχεδόν εξαφανίστηκαν από την έλειψη “μαρουλιών” τα οποία δε τα “ποτίζουν” πλέον με βροχή δανειων οι αραχνοτράπεζες. Και αντί να καταλήξουν στο στόμα κάποιου σαρκοφάγουν,τελικά ψυχοραγούν σκελετωμένα σε κάποια άκρη της ανθρώπινης σαβάνας. Η οποία όπως και να έχει, ότι και να γίνει,θα τραβάει τον δρόμο της. Τον “χαβά” της. Με Νόμους πάντοτε χαραγμένους από την Μητέρα Φύση, μέχρι το τελευταίο κύτταρο. Από την οποία τάχα αγωνίζεται να ξεφύγει και να απεγκλωβιστεί ο “πολιτισμένος”  μαλάκας. Το χαιβάνι της Φύσης.

Κατ’ αρχάς, ξεκινάμε με μια πολύ απλή ερώτηση : Σας άρεσε η διοργάνωση, εννοώντας αν σας άρεσε αυτό το θέμα, που είδατε; Από εδώ ξεκινάμε, σαν ουσία δεδομένων, κι όχι από την κατάληξη των γεγονότων. Κάποιος θα το έπαιρνε, και κάποιοι θα έβγαιναν με σοβαρό όφελος. Αυτά είναι τα γνωστά. Την πρώτη ερώτηση, πάμε να απαντήσουμε, πριν φτάσουμε στα πικάντικα, που έχει ανάγκη η εταιρεία disinformation, για να επιβάλει την θέση της.

Είδα πολλά παιχνίδια; Φυσικά και δεν είδα πολλά. Είδα, αυτά που έπρεπε. Σαν ποδοσφαιρικό θέαμα. Είδα δηλαδή τους μπαλαδόρους, Ιταλία και Κροατία, και μετά είδα τους διοργανωτές, καθώς και την Γερμανία. Α, κάτι κλεφτές ματιές έριξα και στο Βέλγιο. Αυτούς υπολόγιζα κύρια, άσχετα αν με είχε μπερδέψει και κάποια Αγγλία. Φυσικά, δεν έμαθα τίποτα.

Τι να μάθω δηλαδή; Οτι, πλέον δεν υπάρχει καμία συστηματικότητα, κανένα φαβορί, και καμία σοβαρή παραγωγή μπάλας. Μα αν υπήρχε, απλά οι ομάδες δεν θα χρειαζόντουσαν να είχαν γίνει τόσες πολλές. Όσο αυξάνεις την ποσότητα, η ποιότητα, λες να αυξηθεί; Όχι βέβαια, οπότε τραβάμε και ό,τι υπάρχει, μπερδεύουμε τον θεατή, αυξάνουμε την κούραση όσων μπορούν θεωρητικά να παίξουν κάτι καλύτερο, και βγάζουμε ένα ποδόσφαιρο χωρίς ζάχαρη, αλλά με στέβια.

Τα γεγονότα ήταν σαφή. Σε κάθε σοβαρό ματς, κονομούσανε οι bookmakers, με αποκορύφωμα τον τελικό. Όταν σε κάθε γύρο αποκλείεται κι ένα φαβορί, όλοι αυτοί που πέξανε πριν το τουρνουά τα φαβορί, πού πάνε; Στον κουβά. Ποιός κάνει πάρτυ με τα outsiders; Ή ο book, ή η γκόμενα που δεν ξέρει μπάλα, ή ο μαλάκας ο δημοσιογράφος, που έχει έτοιμα τα λόγια του για τα πάντα, κατόπιν αποτελεσμάτων.

Ο δικός μας ο Σάντος, ο γίγας Ντεσάμπ, ο ημίθεος Κόντε, ή το κομπιούτερ Λεμπ. Ξέρετε τι είναι όλα αυτά; Στριφογυριστά αρχίδια. Διότι έγινε μια διοργάνωση, στην οποίαν πέραν του φόβου των τρομοκρατικών επιθέσεων από τους δήθεν ανεξάρτητους τζιχαντιζτές, φτασαμε στο αποτέλεσμα της τρομοκρατίας του ποδοσφαίρου. Στο να μην ξέρουμε τι είδαμε τελικά, και στο να κατακτιέται κάτι, από τον εχθρό του αθλήματος : Το αντιποδόσφαιρο.

Φυσικά και δεν αναφέρομαι μόνο στον αποκρουστικόταο Σάντος ή στο οτι πήρε το κύπελλο μια ομάδα, που κέρδισε μόνο μια φορά. Αναφέρομαι στο οτι η Πορτογαλλία, κακοποίησε αυτό για το οποίο πήγε εκεί, και το κέρδισε όταν απελευθερώθηκε από τον super star της. Όταν έφυγε αυτό το ηλίθιο, ο Ρονάλντο, από το γήπεδο, όλα μοιάζανε πιο φυσιολογικά. Θα λέγαμε τα ίδια παλιά, για κάποιον Κρόιφ, κάποιον Μαραντόνα ή κάποιον Πελέ;

Δεν θα τα λέγαμε ποτέ, αλλά πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει επικίνδυνα. Εκτός του οτι δεν βλέπεις μπάλα και καταντάει ένας τελικός να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του διοργανωτή, με βάση τις μέρες ξεκούρασης αλλά και τον αποδεκατισμό των αντιπάλων με το σύστημα των καρτών, πλέον μιλάμε για εικόνες αποκρουστικότατες, για εικόνες αποκάλυψης, σαν αυτές που είδαμε στον τελικό.

Που μόνο γλυφομούνι δεν είδαμε, μεταξύ Σάντος και Ρονάλντο. Που την ώρα που ο παικτάκος ευχόταν να μην κάνει τίποτα η εθνική ομάδα της χώρας του χωρίς αυτόν, να τον βλέπεις να κλαίει και μετά να πανηγυρίζει σαν τον Ζαχαράτο, και να λέει οτι σε αυτόν οφείλονται τα πάντα. Φυσικά με τις κάμερες επάνω του, και στις δυό στιγμές. Της απόλυτης ξεφτίλας, λέω εγώ. Μιλώντας για τον Ρονάλντο, που ‘έκλεψε τις στιγμές των ανθρωποειδών, από κανονικούς πολεμιστές, τύπου Μπέιλ, στην Ουαλία.

Τα ανθρωποειδή, τα οποία έχουν παρεισφρύσει και στην μπάλα, κι έχουν αναγάγει το αδερφάτο σε κανονικό κύκλωμα. Βιάζοντας το ποδόσφαιρο, κι αναδεικνύοντας την πιο γελοία ομάδα, αλλά και ταυτόχρονα τον πιο γελοίο αθλητή  σε ηγέτη, την ώρα που η ομάδα του, δεν τον είχε καν. Μιλάμε για γέλια. Μιλάμε για τον κορυφαίο, που δεν έπαιζε. Μιλάμε για την ασχετοσύνη του σύμπαντος, που όμως θέλει να πείσει οτι χάρις σε κάποιον που δεν συμμετείχε, κερδήθηκε ένα τουρνουά. Μιλάμε για το γράσο, που πανηγύριζε χωρίς έχει κανει τίποτα.

Ή μάλλον έκανε. Όταν δεν μπορούσε να παίξει, έκανε καιτον προπονητή. Ποιός Σάντος τώρα; Ανέβηκε ο αποθηκάριος και ξεπέρασε τον διευθυντή. Μιλάμε για την απόλυτη πλάκα και το γιουσουρούμ, αλλά και τι έγινε; Βολεύτηκαν όλοι, όπως βολεύτηκαν κι οι γκόμενες, που δεν χρειάζεται να ξέρουν μπάλα. Αρκεί να βλέπουν οτι ο Ρονάλντο έχει κοιλιακούς, κι οτι λούζεται με Ούλτρεξ. Η μπάλα; Τελείως δευτερεύον.Νούμερα να βλέπουμε, και να έχουμε και γνώμη στην καφετέρια. Μας νοιάζει, πού στηρίζεται η επιφάνεια;

Αυτό λοιπόν ήταν το τουρνουά. Μια νίκη του δήθεν απέναντι στο κανονικό. Μια νίκη της κοινωνίας της σημερινής, του χαβαλέ, απένατι σε όποιον γουστάρει να έχει γνώσεις ή σοβαρη αντίληψη για το ποδόσφαιρο. Μια νίκη προπαγάνδας και παλιάς Σοβιετίας, που έχει ξεκινήσει απο το 2004, όταν η Ελλάδα, ρεζλίλεψε το άθλημα. Κι όταν λέμε κανονικό, δεν εννοούμε την Γαλλία. Εννοούμε το κανονικό outsider, που έπεισε τον κόσμο. Δεν εννοούμε τον Τσίπρα, που έπεισε τους άσχετους. Ένα όμως outsider, που τον υποστηριζαμε όλοι αφού γουστάρουμε τους αδύνατους επειδή φυσικά είμαστε κι εμείς το ίδιο, που όμως θα προήγαγε το άθλημα.

Ενώ εδώ είχαμε ακριβώς το ανάποδο. Κουτσοί κι ανάπηροι, στον άγιο Παντελεήμονα. Όλες οι ομάδες της πλάκας, αλλά με ακόμα χειρότερες από αυτές, να προποιούνται οτι παίζουν κάτι. Και τελικά, να δολοφονείται η ουσία: Διότι αν ακόμα και δεχθώ οτι ο Ρονάλντο είναι ο κορυφαίος του κόσμου, τότε η Πορτογαλία, πώς προχωράει και δεν της λείπει αυτό το ταλέντο; Ή λοιπόν δεν είναι  κορυφαίος ή τα πάντα είναι μιλημένα. Εκτός αν μιλάμε για μια υπερομάδα, που καπελώθηκε από τον Ρονάλντο, κι απελευθερώθηκε όταν αυτός βγήκε έξω, οπότε μιλάμε για μαλάκα προπονητή. Τα πάντα παίζουν όταν κερδίζουν οι τίποτες, και φυσικά γίνεται ανάλυση μπόλικη – κύρια στην Ελλάδα – οταν μιλάμε για σκουπίδια. Εξ άλλου, και μια χωματερή της προκοπής δεν υπάρχει, αφού γίνεται κουβέντα.

ρ

Ο ένας,δεξιά,είναι σαν να βλέπεις τον πρόεδρο των βενζινοπωλών Αιτωλοακαρνανίας που έχει έρθει για συνέντευξη σε τοπικό κανάλι. Η δε άλλη,αριστερά,μοιάζει σα Μολδαβή που ετοιμάζεται να πιάσει δουλειά σε μπαρ στην οδό Δροσοπούλου. Τέτοια ατημέλεια,τέτοιο καρακιτσαριό,τέτοια κακογουστιά,δεν θα την περίμενε κανείς ούτε από πολιτικό ζεύγος της Αλβανίας επί Χότζα. Από το “non political correctness” μέχρι το αντιαισθητικό,υπάρχει μιά απόσταση. Τα παιδιά εδώ όμως,την απόσταση αυτή την εκμηδένισαν. Εύγε!

“Νεγκλιζέ”. Μισόγυμνη έσκασε η Περιστέρα στην Κίνα. Να είναι από την χαρά της και βγήκε από τα ρούχα της; Να είναι ένα κρυφο “μήνυμα” στις Κινέζες  γκέισες “βγάλτε τα βαριά κιμονό και βάλτε δαντέλα”; Να είχε σκοπό να “αναστατώσει” εκεί στην “Απαγορευμένη πόλη” κανένα Σαμουράι; Ποιος να  ξέρει.

Το θέμα είναι πως “ξεψάρωσε” η Περιστέρω και προφανώς μετά και από συμβουλές των ειδικών που έχουν αναλάβει το “ίματζ” του ζεύγους-Misko, είπε να βάλει κάτι ανάλαφρο. Και που να ταιριάζει και στην περίσταση φυσικά.  Συνοδεύοντας πρωθυπουργό, υπουργούς,επιχειρηματίες. Και που; Στην Κίνα που η δημόσια εκσάρκωση  θεωρείται προσβολή. Και που πιο συγκεκριμένα; Στην “απαγορευμένη πόλη”. Εύγε Μπετυ.Και γαμώ τους συμβούλους έχει το πρωθυπουργικό ζέυγος. Οταν με το καλό έρθει στην Αθήνα ο Ινδός  Πρόεδρος,να σφάξετε πεντε-έξη αγελάδες για πάρτυ του.

Ισως την ιδέα να την πέταξε ο  Καρανίκας. “Ρε Μπετούλα, δεν τα πετάς όλα έξω,να τους βγάλεις τα μάτια στους κοντοψώλιδες κιτρινιάριδες μπας και έτσι αποσπάσουμε καμιά καλή υπογραφή και έρθει καμιά επενδυσούλα,να δουλέψει και το ταβερνάκι του θείου μου του Μανώλη”; Κάπως έτσι πρέπει να έγινε.

Ουτως ή  άλλως, οι ευκαιρίες για  την Περιστέρα να επισκεφτεί τις χώρες-ιδεολογικά πρότυπα,την Ρωσσία και την Κίνα,δεν θα ήταν πολλές, πόσο μάλλον ως “φερστ λέϊντυ” ή μάλλον ως “σέκοντ ουάν” αφού τυπικά “πρώτη κυρία” στο τοπικό κωλοχανείο μας, είναι η σύζυγος του “Πάκη”,του ήρωα του “Καλημέρα Ελλάδα”.

Εγινε πράξη λοιπόν το όνειρο. Ρωσσία και Κίνα επισκέφτηκε η “αριστερή” σύζυγος του “αριστερού” Τσίπρα. Μετά από αυτό, μπορεί να αράξει στην Αθήνα δια βίου,αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο να δει και να επισκεφτεί. Τι να κλασουν οι Μαλδίβες,τα νησιά του Πάσχα, η Βαρκελώνη, τα φιορδ, οι Ανδεις, το Κατλαμακάν,το Μάτσου-Πίτσου και το Καστελοριζο; Ποιος ο λόγος πλέον να ταξιδέψει άλλο στο εξωτερικό,αφού το όνειρο έγινε πραγματικότητα και φίλησε τα άγια χώματα των χωρών των δύο “παππούλιδων”. Του Στάλιν και του Μάο.

Δεν ξέρω τι κακές γλώσσες λέγανε διάφορα,παλιά…τώρα όμως τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα εκεί. Δεν σε σκοτώνουν αμέσως. Σε περνάνε από “δίκες-παρωδίες”. Δεν σε συλλαμβάνουν εντός οικίας. Σέβονται το οικογενειακό άσυλο. Περιμένουν να βγεις. Δεν σε εξαναγκάζουν με το πιστόλι  στον κρόταφο να πας να ψηφίσεις. Απλά σε “προειδοποιούν” για τυχόν “απώλειες” αργότερα. Δεν φυλακίζουν αμέσως τους δημοσιογράφους που έχουν την απερισκεψία να αισθάνονται ελεύθεροι. Τους συλλαμβάνουν την επομένη μέρα. Μη σου πω και την μεθεπόμενη,αν μεσολαβεί αργία. Λίγο πράμα είναι αυτό;

Δεν ενημερωθήκαμε βέβαια,για το άν,μέσα στα διάσημα αξιοθέατα που επισκέφτηκε το ελληνικό ζεύγος-misko, αν περιλαμβάνονταν σε αυτά και κάποια από τα χιλιάδες εργοστάσια-γαλέρες. Να δει με τα μάτια της η αριστεροπεριστέρα, πως ακριβώς κατασκευάζεται το κινητό που κρατά,το νυχτικό που φορά, το πλυντήριό της  κλπ.

Ισως πάλι να αποφεύχθηκε ένας τέτοιος προορισμός, λόγω υψηλού κινδύνου ατυχημάτων. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να πέσει στα κεφάλια των καλεσμένων του Κινέζου ηγέτου  κανένας εργάτης… Ξέρετε,από κείνους τους σούπερ ευχαριστημένους που πετάνε από την χαρά τους. Καμιά φορά το παρακάνουν και εξφενδονίζονται από τα παράθυρα. Αυτοθέλητα. Βέβαια το καθεστός  εκεί λαμβάνει τα μέτρα του και έχει υποχρεώσει τις “γαλέρες” να τοποθετήσουν κάγκελα στα παραθύρια έτσι ώστε την χαρά τους οι εργάτες των διαφόρων “Jobs factory” να την κρατάνε για τα σπίτια τους και να σφάζονται από  ευτυχία στα κοτέτσια τους.

Χόρτασε ” λαική δημοκρατία” η Περιστέρα. Και μάλιστα αφ υψηλού. Οχι από το γλυστερό πεζοδρόμιο. Αλλά από τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και τα κόκκινα χαλιά. Πρίμα πηγαίνουν και οι δύο χώρες οικονομικά. Ετσι μας έχουν ζαλίσει οι ειδήμονες τουλάχιστον. Το ότι το 80% του πληθυσμού των χωρών αυτών βρίσκεται “στην απέξω” στην καλύτερη και “στα σκουπίδια” στη χειρότερη των περιπτώσεων,αυτό φυσικά είναι μια λεπτομέρια.

Οχι ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στις λεγόμενες “δεξιές” χώρες. Ποσοστά φτώχιας,ανεργίας και κοινωνικής εγκατάληψης σε χώρες  της λεγόμενης “Δύσης”, τέτοια που πλησιάζουν τα νούμερα Ανατολικών πρώην χωρών. Γίναμε “ένα” όλοι. Χωρες που δεν σου περνούσε από το μυαλό πως δια της δεξιάς στροφής θα κατέληγαν σε αριστερό φαράγγι χρεοκοπίας και άρα σε “επιτήρηση” υπό “καταστολή” “σε πρόγραμμα” και με “θεράποντες ιατρούς” να εφαρμόζουν “πρωτοποριακές” “θεραπείες”. Οι παραπάνω όροι,είναι των ιδίων των “γιατρών”. Οχι δικές μου. Αυτά ακούμε τουλάχιστον με τα αυτια μας να βγαίνουν κάθε τοσο απο τα χείλη τους.

Αν  σου έρθει καμιά παρορμητική σκέψη ωθούμενη από τον ειρμό πως “τα ηνία τα πολιτικά των μεγαλυτέρων χωρών,τα έχουν στα χέρια τους  χαφιεδοπρακτοράτζες του Ανατολικού μπλοκ,εκπαιδευμένοι στα καταγώγια της “STAZI” και της “KGB” τύπου Μέρκελ, Πούτιν, Τσινπιγκ κλπ συνεπικουρούμενοι από τους “δικούς τους”  ψευδοεπαναστάτες της δεκάρας τύπου “ΜαδουροΠοδεμοΤσίπρες” τότε καταλαβάινεις,κατανοείς το επληκτικό αποτέλεσμα πως οι “ψευδοαριστεροί”, οι σφεταιριστες του Κομμουνισμού,οι ιδεολογικοί του προκάτοχοι κέρδισαν τελικά τον πόλεμο “μέσα από απανωτές ήττες” όπως είχαν προβλέψει.

Αλλωστε η ευημερία,όπως και η “δημοκρατία”, είναι μια προσωπική θεώρηση και μια ατομική αντίληψη. Οταν περνάνε καλά οι “εκφραστές” της λαικής κυριαρχίας,τότε περνάνε καλά και οι πληθυσμοί. Ασχετα αν δεν το παραδέχονται. Αλλωστε έχεις δει ποτέ λαό ευχαριστημένο; Α ,μα πια. Αϊ στο διάολο με δ’αύτον.

Παιδί ήμουν. Τότε παλιά στο τέλος της πλατείας Κύπρου, όπως την είπαν αργότερα. Μέχρι τα δέκα μου, δεν είχε όνομα. Στο τέλος προς το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Προς βορρά. Τότε που πηγαίναμε για το σινεμά Αρζεντίνα, αλλά πριν την έξοδο της Ασκληπιού, συναντούσαμε ένα κάθετο στενό, λοξό δεξιά, και βλέπαμε ένα βενζινάδικο, που μόνο αν ήσουν ανήμπορος θα πήγαινες εκεί.

Θυμάμαι την ταμπέλα του : Μαμιδάκης με κάτι κόκκινα χρώματα. Σκούρα χρώματα, βενζινάδικο ερειπωμένο, της γκαντεμιάς κατάδικο. Κι άλλα θυμάμαι.Τις ερωτήσεις προς τον πατέρα μου. Ποιός βάζει εδώ βενζίνη, ποιός δεν πάει στα άλλα πρατήρια. Αυτός, με είχε διαβεβαιώσει για την κολοσσιαία ύπαρξη του ιδιοκτήτη του ονόματος του βενζινάδικου και της οικογένειας του. Φυσικά είχα διαβεβαιώσει τον εαυτό μου, οτι ποτέ δεν θα έβαζα βενζίνη εκεί. Χωρίς να πιστεύω τότε, οτι θα οδηγήσω κάποτε, οτι θα μεγαλώσω κάποτε ή οτι θα αμφισβητήσω την δυναστεία.

Κι όπως είχα δολοφονήσει εγώ εκείνο το πρατήριο, κάπως έτσι δολοφόνησε τον εαυτό του, κάποιος Κυριάκος Μαμιδάκης. Φυσικά με διαφορετικές παραστάσεις. Πιο ρεαλιστικές. Για εκείνον οικονομικές σήμερα, για εμένα σουρεαλιστικές, τότε παλιά. Που όμως δεν αλλάζουν κάτι στην σχέση μας. Εγώ τον είχα φτύσει σαν βενζινά, κι εκείνος έφτυσε τον εαυτό του. Στο κόλπο προχθές βέβαια μπήκαν κι άλλοι φτύνοντες : Τόλμησαν κηδεία όλοι εκείνοι που διαφωνούν με την αυτοκτονία. Αλλά, και τι είναι η θρησκεία; Ένα αλλιωμένο κάυσιμο για τον λαό, δεν είναι;

Ο λαός. Ξανά αυτή η παπάρα. Που έπαθε πλάκα με κάποιον υπέργηρο, που δεν άντεξε την πίεση. Την πίεση, που έχασε το παιδί του, που ήταν η επιχείρηση του. Που μετά από τόσα χρόνια δουλειάς τίμιας, για 314 εκατομμύρια, δεν άντεξε την διαπόμπευση της πρώχευσης. Δεν άντεξε την προσωπική αποτυχία κι όλα τα άλλα που τα έκανε σωστά, αλλά η πουτάνα η κοινωνία, τον καταδίκασε στα κάτεργα.

Είναι να αναλογίζομαι κι εγώ ο τίποτας, μπροστά στους μεγιστάνες : Αυτό το χρέος, έγινε μέσα σε μια νύχτα; Μέχρι να φτάσει στα 300 μύρια, κανένα στέλεχος, δεν σκέφτηκε κάτι άλλο; Αυτή η διαπλοκή, στα πόσα ξεκουτιάνει τους ανθρώπους; Αυτά τα πάγια που είχε ο τίποτας Μαμιδάκης, δεν θα κατεβαζε το χρέος του σε κάποιο υποκλάσμα της προσωπικής του περιουσίας; Δεν θα μπορούσε να πλήρωνε τα πολιτικά χρέη του, τύπου δάνεια τραπεζών ή κατασχέσεις παγίων, και να ήταν κύριος αλλά αποτυχών σε κάποια προσωπική του εργασία;

Έχει σημασία όμως τι αναλογίζομαι εγώ; Εγώ συλλογίστηκα τότε σαν μικρό παιδί, είδα την φούσκα, και μετά από πολλά χρόνια είδα και την Jet Oil. Σιγά να μην υπάρχει το όνομα του αυθεντικού. Αντί να έχει σβήσει η ιστορία, πήρε παράταση, όπως παίρνει σήμερα η ιστορία του Μαρινόπουλου με την πίεση των Σκουρλέτηδων προς τις τράπεζες να δώσουν δάνειο στον Σκλαβενίτη. Μερικές φορές η ανάπτυξη έρχεται και με το να μην αυξηθεί η ανεργία. Συγκρατήσαμε τους δείκτες θα πουν οι τίποτες.

Και τελικά η Jet Oil, ήταν Μαμιδάκη. Που λογικά, σε τέτοια ηλικία, πού να καταλάβει το καινούργιο σύστημα εισροών και εκροών; Δηλαδή αυτό, το οποίο καταργεί τους κοτσαμπάσηδες και τους τζάμπα αποθηκευτές. Δεν τους έχουν ανάγκη τα διϋλιστήρια. Ό,τι θέλουν, το κάνουν μόνα τους. Αυτή η κατάργιση του λαθερεμπόριου. λέγεται sic, καθετοποίηση της αγοράς. Κι όλως τυχαίως, βγήκε άμεσα και η κλοπή του 30% των πρατηρίων της βενζίνης. Τράβα μαλάκα στην αντλία, βλέπε εκεί, εμείς στον μαφιόζικο πόλεμο φάγαμε έναν από την αλυσίδα, κι όλα καλά.

Τα οποία καλά, εγώ δεν τα βλέπω, όταν ο τίμιος ανέραστος εραστής της δουλειάς του, έχει τεράστια ψυχραιμία, πριν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, να έχει δοκιμάσει το όπλο του. Μιλάμε για υπολογισμένη κίνηση, όπως υπολογισμένο ήταν οτι ενώ χρωστάει της Μιχαλούς, τον παίρνει πρέφα ο Φιλιππινέζος οικονομικός του, ενώ ταυτόχρονα ο τίμιος, μεταβιβάζει τα χρέη σε κάποιον επόμενο, που μέχρι να καταδικαστεί οικονομικά, πλέον θέλει καμιά δεκαετία.

Μια δεκαετία, που θα δώσει την δυνατότητα – αφού υπάρχει και θυσία κι άρα ειλικρινής κι εμπρακτη μεταμέλεια – να μεταβιβαστεί το χρέος της φούσκας σε εμάς. Όπως και του Μαρινόπουλου. Υπάρχει εγγύηση ελληνικού δημοσίου για τους απατεώνες : Θα τα πληρώσουμε εμείς. Κι εμείς θα κάνουμε τις συγκρίσεις : Αυτοκτόνησε ο Μαμιδάκης με 300 μύρια, μια χαρά είναι ο Μαρινόπουλος με τα λεφτά στο Κατάρ. Γοσυτάρουμε απατεώνες με την βούλα του ελληνικού δημοσίου. Το οποίο υπερψηφίζεται, λόγω άγνοιας.

Τρέχει κάτι; Γιατί έτρεχε κάτι,  όταν έτρεχε ο Μαμιδάκης ή ο Μαρινόπουλος; Τα ίδια σκατα δεν ζούμε; Αλλάζει κάτι τώρα που ο Μαμιδάκης, απλά μεταβίβασε τα χρέη του στους επόμενους, που απλά δεν έχουν κάποια ευθύνη; Αφού φυσικά έχουν γίνει συναντήσεις, και τους έχει εξηγήσει η προεδράρα, τι πρέπει να πληρώσουν και πώς να το χειριστούν το θέμα, αλλά να βάλουν και κάποια πλερέζα για την κρίση – αυτή φταίει – μπας και βοηθηθεί κι ο Κυριάκος, αφού με τον μπαμπά του, ήμασταν και ολίγο φίλοι.

Μεγάλη πράξη ανδρός. Αυτοκτονία και τα μυαλά στα κάγκελα. Με αμύθητη διαπλεκόμενη περιουσία. Σαν του Πανάρα στην Μύκονο. Που μόνο με πολιτικές καλύψεις γίνονται αυτά, και συνεχίζουν και τραγικοποιούνται, όπως του Σφηνιά τότε τα μπαλκόνια.  Στα 84, τι να την κάνεις την ζωή; Γίνεσαι Αρκάδι και σε θυμούνται σαν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Σιγά την προσωπικότητα τον Έλληνα, που θα τιμήσει τον Δαίδαλο. Όλοι τον μαλάκα τον Ίκαρο θυμούνται, όπως τιμούν και τους παλιούς κλέφτες. Φυσικά και τιμούν τους ίδιους σημερα : Τους λαθρέμπορους.

Η αληθεια ειναι οτι μου ειχαν λειψει οι ‘ελληνικες’ μεταδοσεις. Υπαρχουν 2 ειδων. Το πρωτο ειδος ειναι οι ΤΑΧΑ μου ‘ειδικοι’ τυπου Σωτηρακοπουλου, Σπυροπουλου κλπ. Ο πρωτος – τα εχουμε ξαναπει- βλεπει μπαλλα 40 χρονια και ακομη δεν εχει καταλαβει ΤΙ ΒΛΕΠΕΙ. Νομιζει δε οτι μεταδοση ενος αγωνα ειναι να αραδιαζει ΜΠΟΥΡΔΕΣ στατιστικης η ιστοριας για να το παιζει εξυπνος. Ο δευτερος για να μας δειξει τη σοφια του εχει φιλολογικες-φιλοσοφικες αναζητησεις επιπεδου Α Λυκειου με μια μανια να αλλαζει τα ονοματα οπως νομιζει αυτος η να πεταει σαχλες του στυλ ο ταδε ΤΑΙΖΕΙ τον επιθετικο και αλλα τετοια ΦΑΙΔΡΑ. Παντα οι  βλακες και οι απαιδευτοι εχουν το τροπο τους να ξεχωριζουν, ειδικα οταν πανε να το παιξουν εξυπνοι.

Το δευτερο ειδος  ειναι απλα να εισαι ‘δημοσιογραφος’ στην ΕΡΤ. Η δημοσια τηλεοραση εχει αναδειξει τεραστιες μορφες τυπου Θεοφιλοπουλου. ΟΥΔΕΙΣ δεν εμαθε η μαλλον δε καταλαβε γιατι ο Διακογιαννης ηταν αυτο που ηταν: εκανε μια αγγλικη περιγραφη δηλαδη ελεγε οτι συνεβαινε με ελαχιστα σχολια και κυριως χωρις να μας τα πρηζει με τη γνωμη του. Ο λογος ειναι απλος, ο ανθρωπος ειχε καταλαβει οτι κανει περιγραφη και οχι κριτικη πασπαλισμενη με αναλυση του κολου. Για να αναλυσεις κατι πρεπει να εισαι ο ιδιος μερος αυτου: ο stevie ειναι στο φαρμακευτικο χωρο, εγω στο τεχνολογικο. Και οι 2 μηχανικοι με ανωτατες σπουδες μεν αλλα ειναι ποτε δυνατον να κανω αναλυση το πως χειριζεται τη δουλεια του επειδη ειμαι και εγω στο εμποριο η ειμαι μηχανικος? Η δουλεια του speaker ειναι αυτη που εκανε ο Διακογγιανης, αυτη που κανουν στην Αγγλια στις μεταδοσεις.

Χτες ακουσαμε απιστευτα πραγματα: ο Chiellini ειναι πλεον 35αρης (31 ειναι ο ανθρωπος παει στα 32 οσονουπω γεννημενος Αυγουστο του 1984) και ειναι ατεχνος!

Δεν ηξερα οτι τα CB ειναι τεχνιτες, η αληθεια ειναι οτι δεν εχω δει και κανενα στα υψη 1,85+ να κανει τριπλες, ασσιστ κλπ. Εχω δει τα κορυφαια CB, οπως ο Chiellini, να καθαριζουν τις ψηλες μπαλλιες- ενιοτε να σκοραρουν στα στημενα- και να μην αφηνουν τον επιθετικο να περναει μπαλλες η να τους φευγει προς το τερμα. Οπου δε πανε να το παιξουν και πασαδοροι συνηθως τη πατανε αλλου μιας και ειναι γενικα αργοι παικτες και λογω σωματοτυπου: ξεχνιουνται μπροστα η εχουν ανεβει τοσο που δεν προλαβαινουν να ειναι στη θεση τους μολις χαθει η μπαλλα. Ο Χουμελς π.χ εχει καλη μπαλλια ΑΛΛΑ ειναι αργος και κρεμαει την αμυνα του ανεβαινωντας, 2 απο τα 4 που εφαγε η Dortmund με τη Liverpool και αποκλειστηκε ηταν γι αυτο ακριβως το λογο.

Centre BACK λεγεται η θεση και οχι στοπερ. Η διαφορα ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, CB στη Μπαρτσα ειναι ο Πικε στοπερ παιζει ο Μασερανο.

Παραλληλα ακουσαμε οτι ο Μιλλερ εχει καλη τριπλα!!!! ΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΦΑΤΟΥΡΟ ομαδικο και οτι κακως παιζει ο Florenci που εχει προβληματα. Το οτι ο Florenci ηταν πισω απο ΟΛΕΣ τις προσπαθειες της Ιταλιας επιθετικα, νομιζω αυτος εκανε και τη σεντρα στο πεναλτυ, ειναι μικρες λεπτομερειες για την ΕΡΤ..

Η Ιταλια χτες επαιξε χωρις τη βασικη της τριαδα στο κεντρο Μαρκίζιο-Βεράτι-Ντε Ρόσι την πρώτη αλλαγή τους (Τιάγκο Μότα) και τον καλύτερο εξτρέμ (Καντρέβα)… Τωρα πως γινεται σε 3-4 ματς να εχεις χασει 5 παικτες εσυ και κανενα ο αντιπαλος πραγματικα ειναι αξιο προσοχης. Προφανεστατα οι αντιπαλοι δεν μαρκαρουν η οταν το κανουν πανε με λουλουδια και σοκολατακια στα χερια..

Αν δε προκρινωταν, δε ξερω με ποιους θα επαιζε το επομενο ματς μιας και οι καρτες- ακομη και σε αδιαφορα ματς πιο πριν- επεφταν βροχη και οποιος καταλαβε καταλαβε..

Φτασαμε η Πορτογαλια με το ζελεδακι να μην εχει νικη, να εχει φαει 5 γκολ και να παιζει ημιτελικο!! Μην ακουσω συγκριση με την Ελλαδα γιατι εμεις και νικες καναμε στη πορεια μας και παιζαμε με το Καψη και το Χαριστεα οχι με τον -ταχα μου-παικταρα και ροστερ που παιζει στις καλυτερες ομαδες της Ευρωπης. Η Ελλαδα επαιξε ταμπουρι μεν αλλα νικησε τη Γαλλια του Ζινταν-Τρεζεγκε-Λιγαραζου κλπ ΣΤΑ ΙΣΙΑ 1-0, ΝΙΚΗΣΕ ΔΙΣ  μια πολυ ανωτερη Πορτογαλια μεσα το σπιτι της (με Φιγκο-Ντεκο-Ρουι Κοστα-Νουνο Γκομες), ΝΙΚΗΣΕ εστω στη παραταση μια πολυ δυνατη Τσεχια με Νετβεντ-κολερ-ροζιτσκι  δε πηγαινε στα πεναλτυ με τη …Πολωνια

ΥΓ ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ πραγματα η Γερμανια ακομη και για τα στανταρ της: κατοχη, κλο κλο, και τηγανητα τιποτα: οκ εχουν τον τριπλαδορο το Μιλλερ βεβαια και τον -εχω παθει μετατοπιση σπονδυλου απο το Μεσι- Μποατεγκ. Μη βαλουμε και αυτο το ορθιο τσιμεντολιθο τον Κροος που θελουν 3-4 ακομη και συμπαικτες του στη Ρεαλ σαν τον Μοντριτς η αντιπαλοι σαν τον Ινιεστα τον Ρακιτιτς η τον Σαουλ και τον Κοκε..

ΥΓ2 Το τουρνουα ειναι κομμενο και ραμμενο για τους Φρανσουαδες: τους δινουν τις περισσοτερες μερες ξεκουρασης ΜΟΝΙΜΑ, στα ματς τους σπρωχνουν με τα χιλια.

ΥΓ3 Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΑΠΑΤΗ που λεγεται Σβαισταιγκερ (το καλυτερο εξαρι της Ευρωπης μας εχουν γραψει εδω μεσα οι μυρωδιαδες) χτες εκανε πληρη αποκαλυψη: ΑΦΑΝΤΟΣ, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ, πασουλες στα σιγουρα στα 3-4 μετρα παραλληλα η πισω , κρυφτουλι απο τη μπαλλα και για encore ενα πεναλτυ που ουτε ο Κρισαντους δε θα χτυπαγε ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ.

Οι “Φιλικοί”. Απάνω στους γκιαούριδες ωρέ παιδιά. Φάτε τους.

…ευχήθηκε καλή επιτυχία λέγοντας χαρακτηριστικά “Εουλεμ κράαε Μάλμε  τβελ μπάου ρεκνάρε νίλαρε κα ερεέτιβλα τσίγκουν  Τσίπης κα Ραν Ταν Πλαν”

Μετάφραση: Καλη επιτυχία στην Μάλμε της Αθήνας και καλό “βόλι” στον σκύλο του “εγγυητή”

Πέφτουν κάτω από τη ζέστη αι παίκται στην Πολωνία. Που να το ήξεραν οι ιθύνοντες ότι θα είχε τόση ζέστη; Τι φταίει ο Μπάγεβιτς που δροσίζεται στις παραλίες τώρα και ο Γιόχανσον κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό;

Τι να φταίει και ο Τσαμπαρία που δεν έχει έρθει ακόμα στην ΑΕΚ,παρ’όλο που “οι δύο πλευρές έρχονται κάθε μέρα και πιο κοντά”. Τους χωρίζουν κάτι μηδενικά. Οταν αυτά εξανεμιστούν εκτός από ένα,τότε θα γίνει και η μεταγραφή. Με “ζερό”. Γιατί είμαστε μάγκες ναούμε και δεν μας κοροιδεύουν οι τσικιρικιτζίδες.

Τι να φταίει και ο “Ραν-Ταν-πλαν”, ο οποιος αποδεικνύεται “στραμπουλοχέρης”- όπως λέει ο Steven, τουλάχιστον, που κάτι παραπάνω θα ξέρει. Καλόγηρος περαστικός είναι. Που για να τον αφήνει ο από πάνω να “τρώει”, κάποιο λόγο θα έχει. Κουτός δεν είναι. Τσιφούτης είναι. Αλλο το ένα όμως το άλλο το άλλο.

Τι να φταίει και ο καράφλας, που ζει ντε-ζα-βου, έχοντας μετά από 20 τοσα χρόνια ξανά-μανά τον Σέρβο προιστάμενο και τον “τίγρη” πρόεδρο; Πόσο χειρότερα να πάει από το “στοίχημα” του Δέλλα και γιατί άλλωστε για ότι γενέσθαι να φταίει ο ίδιος αφού υπάρχει τακτοποιημένη σειρά ανέυθυνων-υπευθύνων γύρω του, όταν με το “καλό” χρειαστεί να βρει τράγους αποδιοπομπαίους ο αρχιτράγος ο Μελισσανίδης;

Ο οποίος βόσκει αλλού αυτές τις μέρες. Η ΑΕΚ είναι παράπλευρη οφέλεια και οταν χρειαστεί  μετατρέπεται και σε οφέλιμη “απώλεια”. Στο κάτω-κάτω, στο κωλοπρωτάθλημα των τελειωμένων και πεινασμένων συμμετέχει. Λες να μη διακριθεί η ομάς του Βυζαντίου; Υπάρχουν αντίπαλοι στην τελειωμένη Ελλάδα; Που θέλετε και μπάλα να δειτε και γήπεδα καινούρια να κάτσετε; Αντε τώρα… Μια χαρούλα πάμε. Φτού μας.

Κοιτάχτε εικόνα παραπάνω. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

Πως να συνεννοηθούν; Φαίνεται και από την φωτό. Ο ένας στη Δυση και ο άλλος  στην Ανατολή.  Μοιάζουν σαν συγγενείς μετά από τσακωμό για το χωράφι του μακαρίτη.

Και μόνο το ότι καταφέρνουν και συναντιούνται στο ίδιο δωμάτιο την ίδια ώρα,είναι επιτυχία. Απορώ πως δεν τους έχουμε δει στο Amber-Alert  ακόμα.

Ρε τρομερά πράματα συμβαίνουν. Παντού βέβαια, δεν έχουμε παράπονο. Τι Ουαλίες, τι Cosco, τι παίκτες που έρχονται και δεν έρχονται. Απ’ όλα έχει ο μπαξές, και μέσα στην ζέστη των ημερών, οι Αεκτζήδες υποβάλονται σε ζεστά και κρύα ντους. Μία πάνω, μία κάτω η ψυχολογία, και κάποιοι προσπαθούν και να πουλήσουν διαρκείας. Τα μέσα βέβαια – τα απόλυτα ελεγχόμενα – βαράνε την βιόλα τους και συνεχίζουν το περίφημο disinformation.

Δεν γράφουν την πραγματική κατάσταση, που επικρατεί στην ΑΕΚ, για να μην της κάνουν κακό, όπως λένε. Άκου τώρα λογική. Αντί να πληροφορούν τον κόσμο, κι αντί να ασκούν κριτική μπας και καλυτερεύσει τίποτα στο χάος που βασιλεύει στην εταιρεία, κάθονται και χασκογελάνε μετα ξύ τους. Οι δε πιο πορωμένοι, δήθεν προβληματίζονται. Να εξηγηθούμε όμως.

Ο Μιλοβάνοβιτς, είναι υπό απόλυση. Ο Μελισσανίδης μάλιστα, έχει δώσει εντολή για ιδιαίτερη προσοχή στο να μην φαγωθούν χρήματα από τον συγκεκριμένο λεχρίτη. Όχι φυσικά επειδή του την κάρφωσε ξαφνικα, αλλά διότι έχει πάθει στο παρελθόν. Ε, λοιπόν αυτός ο τύπος, έφερε τον Ουκρανό, κι αυτός συνεχίζει να ψάχνει για το αριστερό μπακ αλλά και για τον φουνταριστό. Αυτό το καταλαβαίνετε; Μιλάμε για την απίστευτη τρέλα, η οποία έχει και συνέχεια όμως.

Η συνέχεια έχει να κάνει με την υπόθεση του Μπουανανότε. Αυτός έχει έρθει σε συμφωνία μέσω του manager του με κάποια ομάδα. Όμως ταυτόχρονα δεσμεύεται με συμβόλαιο με την ΑΕΚ, η οποία προσδοκά κάποια χρήματα από την μεταγραφή, όπως είναι και το φυσιολογικό. Στο deal αυτό λοιπόν, έχει επέμβει πάλι ο Μιλοβάνοβιτς, που απαιτεί από την ΑΕΚ να τον αφήσει ελεύθερο – για να γλυτώσουμε το βαρύ συμβόλαιο του και μόνο – και να κονομήσει η τριάδα ( παίκτης, Ραν Ταν Πλαν και manager ) από την μετακίνηση του παίκτη. Κάθεστε ακόμα ή μήπως έχετε καραφλιάσει;

Ο τύπος που είναι ένα βήμα πριν την απόλυση, ο τύπος που είναι γνωστός στον Μελισσανίδη, κάνει ακόμα μεταγραφές, προσπαθεί ακόμα να βγάλει κάτι – με κίνδυνο να μην γίνει η μεταγραφή του καραγκιόζη -, αλλά είναι και στην Πολωνία δίπλα στην ομάδα. ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΣΟΒΑΡΕΨΟΥ, ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟ ΤΙ ΓΡΑΦΩ. Κι υπάρχουν κι άλλα, που δεν είναι της παρούσης. Α, και να μην ξεχάσω και κάτι άλλο : Εσείς μπορεί να διαβάζετε οτι γίνονται συσκέψεις με τον Μπάγιεβιτς, αλλά δεν ισχύει τίποτα. Ο τέως προπονητής είναι σε διακοπές και δεν ασχολείται με τίποτα.

Γιατί το λέω αυτό; Πρώτον για να μην τον αδικήσω οτι είναι κάπου μπλεγμένος, αλλά δεύτερον για να καταδείξω το μέγεθος του μπουρδέλου : Το ρόστερ να μην είναι πλήρες, αλλά ο διευθυντής ( μην γελάτε ) του τμήματος να έχει πάρει μια ταβανόβουρτσα και να τα ξύνει, αφήνοντας τα ποντίκια να αλωνίζουν, και στην ουσία να ρίξουν την ευθύνη στο μέλλον, σε κάποιον που δεν θα υπάρχει στην ομάδα.

Αυτά λοιπόν τα λέω, υποθέτω εγκαίρως, μπας και επέλθει κάποια στοιχειώδης λογική εκεί μέσα, που απλά μιλάνε για στόχους και διαβολοσκορπίσματα. Επίσης τα λέω, ΔΙΟΤΙ ΤΗΝ ΑΕΚ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ. Διότι καλώς ή κακώς, είμαι οπαδός της και πελάτης της. Και δεν με ενδιαφέρει αν με το κείμενο αυτό, προσφέρω κάποια υπηρεσία ή όχι, σαν τους δημοσιογράφους που δεν γράφουν τίποτα. Εγώ νοιώθω οτι προσφέρω υπηρεσία στον εαυτό μου αλλά και σε κάποιους άλλους συμπάσχοντες με εμένα, που τους αντιμετωπίζει η εταιρεία σαν κοινά κορόιδα. Κι αυτό δεν το ανέχομαι. ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ.

Υγ. Η διοικούσα στην ΕΠΟ, είναι προ των πυλών, όπως σας έχω γράψει. Η χαοτική κατάσταση όμως, είναι οτι δεν έχουν ακόμα επιλεγεί τα πρόσωπα για τους προσωρινούς. Ελπίζω να τελειώσουμε αυτήν την εβδομάδα, δικαιώνοντας τον άνθρωπο που σε εκείνον τον τομέα, τα έβγαλε πέρα με τα θηρία και ολοκλήρωσε το project. Και δούλεψε νυχθημερόν σαν το σκυλί. ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΣΟΒΑΡΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ.