…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Να το πούμε σήμερα σωστά το όνομα, αφού φαίνεται οτι πιάσανε τα γούρια και συμφωνήσαμε με τον νέο προπονητή, διορθώνοντας την απόλυτη μαλακία δυόμιση ετών. Ένα χρονικό διάστημα που καταταλαιπωρηθήκαμε με κάκιστο θέαμα και κάκιστα αποτελέσματα σε παιχνίδια που είχαν ένα κλικ δυσκολίας παραπάνω. Όσοι περιμένουν από εμένα οτι θα δώσω κάποιο μπόνους στον Δέλλα, στον Ζήκο ή στον Λυμπερόπουλο, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Η σελίδα όμως γύρισε και κοιτάμε μπροστά. Με σαφέστατα κριτική διάθεση, χωρίς υπερβολικές αισιοδοξίες ή σκεπτικισμούς, αλλά σίγουρα με την ποδοσφαιρική λογική, που λέει, οτι ο καινούργιος, κανονικός προπονητής, και στην σωστή ηλικία για εμπειρίες κι αυτοκριτική των λαθών του, θα έχει την απαραίτητη στήριξη από εμένα τουλάχιστον. Μια στήριξη η οποία βρίσκεται κατ’ αρχάς στην μηνιαία πίστωση χρόνου και κατά δεύτερον στην προσαρμογή του στα ελληνικά γίγνεσθαι.

Όπως και να το κάνεις, ο άνθρωπος έρχεται σε καινούργιο περιβάλλον. Καινούργια ομάδα, καινούργια χώρα, καινούργια αφεντικά. Ένα ρόστερ το οποίο είναι σε κατάσταση εκγύμνασης από κάποιον συνταξιούχο, με τουλάχιστον τέσσερα χτυπητά κενά αλλά κι ένα ρόστερ φοβισμένο χωρίς πολλές φιλοδοξίες. Στοιχεία τα οποία τα έβγαζε και στο γήπεδο με τον Δέλλα προπονητή.

Να ομολογήσω όμως και κάτι εντελώς προσωπικό, πριν προχωρήσω σε κάποια περαιτέρω ανάλυση για τον Πογιέτ. Η ομάδα που υποστηρίζω πάντα στα παγκόσμια κύπελλα, είναι η Ουρουγουάη. Όπερ σημαίνει οτι τους Ουρουγουανούς τους πάω με χίλια. Άρα τον τύπο τον πάω ακόμα και πριν τον δω. Αν λοιπόν κάπου αρχίσω και δεν ασκώ την σωστή κριτική, παρακαλώ από τώρα,  να με επαναφέρετε στην τάξη. Ανθρώπινο σε προσωπικές συμπάθειες, να μην είσαι τόσο πολύ σκληρός.

Είναι όμως καλός προπονητής; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα, που μας καίει. Απάντηση λοιπόν ξεκάθαρη, είναι αδύνατον να δοθεί τώρα αλλά ούτε κι αργότερα. Ο προπονητής είναι σαν την γκόμενα, που αργότερα μπορεί και να γίνει γυναίκα σου. Είναι καθαρό λαχείο. Μπορεί να πετύχει ο χειρότερος, μπορεί και να αποτύχει ο καλύτερος. Διότι το παν σε αυτήν την θέση, αν δεχτούμε οτι οι τεχνικές γνώσεις είναι επαρκείς, είναι η χημεία του ανθρώπου με την γενική χημεία της ομάδας. Τι μυρίζει η φανέλα, τι μυρίζουν τα αποδυτήρια της ομάδας.

Και τα αποδυτήρια της ΑΕΚ, μύριζαν πάντα ηττοπάθεια και κατινισμό. Ένας φόβος μικροκακόμοιρος πάντα πλανιόταν, που εξαφανιζόταν μόνο όταν η ομάδα ήταν πολύ πολύ ανώτερη από τους αντιπάλους μας. Κι εδώ μπορώ να πω, οτι ο Μελισσανίδης χτύπησε διάνα με την επιλογή του Ουρουγουανού, αφού πρώτον σαν ποδοσφαιρική σχολή αλλά και δεύτερον σαν ταπεραμέντο,  ο άνθρωπος δείχνει χαρακτήρα ταύρου μαινόμενου και γεννημένου νικητή που ζει τα πάντα στο κόκκινο.

Η σημειολογία είναι πολύ δυνατή : Πριν υπογράψει, ήρθε στην Αθήνα με πέντε βαλίτσες. Αποφασιστικότητα για την θέση. Αφού μίλησε, κάθισε κι έδινε εντολές από την τηλεόραση στους παίκτες που παίζανε στην Ξάνθη. Τρέλα για την καινούργια ασχολία. Εγώ έτσι μεταφράζω τα ρεπορτάζ, τα οποία διασταυρώθηκαν με ανθρώπους του ξενοδοχείου.

Έχουμε όμως κι άλλα. 47 χρονών κι από την Αγγλία, είναι πολύ καλές περιπτώσεις. Αρκετή εμπειρία και μπόλικες παραστάσεις. Ηλικία που έχει φιλοδοξίες επίσης, τις οποίες η ΑΕΚ πρέπει να εκμεταλλευτεί για να προχωρήσει παρέα σε ανοδική τροχιά μέχρι το τέλος. Διότι μπορεί ακόμα να μην ξέρουμε πώς θα πάμε με τον Γκουστάβο, αλλά είναι σίγουρο οτι το διαζύγιο θα έρθει. Οπότε ευχόμαστε να είναι πολύ μακρινό.

Πώς θα πρέπει όμως να γίνει η κριτική; Απλά πράματα είναι αυτά. Βλέποντας την κατάσταση των παικτών αρχικά, και κατόπιν της ομάδας. Αν βελτιώνονται οι παίίκτες ατομικά και αν αυτά τα ατομικά χαρακτηριστικά, εντάσσονται στον τρόπο με τον οποίον θα παίζει η ομάδα. Πώς θα διαμορφωθεί η τακτική της ομάδας και πώς θα αξιοποιηθεί το υπάρχον ρόστερ. Αν θα υπάρξει θέαμα, κι αν θα υπάρξει πάθος κι αγωνία για νίκες. Αν θα αντέξει στην πίεση της διοίκησης και του κόσμου για τίτλους. Αν θα αξιοποιήσει τις ακαδημίες μας και βγάλει κάποιους νέους παίκτες. Τι μεταγραφές θα κάνει.

Το σίγουρο είναι οτι μοιάζει η ΑΕΚ να βάζει μια τίγρη ακόμα στην μηχανή της. Με τέτοια άγνοια κινδύνου, που θέλει να κοουτσάρει ακόμα και την Κυριακή. Άλλη καλή σημειολογία κι αυτή. Όπως πολύ καλή φάση είναι οτι φέρνει ένα δικό του επιτελείο, πράμα που δείχνει σοβαρότητα, αλλά κι οτι δεν απαίτησε ντε και καλά ένα κλειστό συμβόλαιο. Από μόνος του δέχτηκε την δοκιμή στην ουσία των μηνών μέχρι το καλοκαίρι, πράμα που σημαίνει οτι πιστεύει στην δουλειά του, και μετά να πάει σε κάτι πιο σταθερό. Που επίσης σημαίνει οτι δέχτηκε και σεβάστηκε την ΑΕΚ και τις απαιτήσεις της. Με πάντα σταθερά ψηλά τον πήχυ, αφού ο Μελισσανίδης είναι ξεκάθαρος οτι πάει να ξεκαδράρει τους γνωστούς πρώτους.

Τα περισσότερα λόγια είναι φτώχεια. Ο άνθρωπος ας βάλει την φόρμα αύριο – να δούμε και μεγάλη περιέργεια τι χρώμα θα επιλέξει – κι ας ευχηθούμε με όλη μας την θετική ενέργεια, να πετύχει τους στόχους του και τους δικούς μας, να διώξει τον κατινισμό από τα αποδυτήρια μας και να είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής που είχαμε ποτέ. Να αναγκάσει τον Μελισσανίδη να του κάνει όλα τα χατήρια. Και να αναγκάσει όλο τον κόσμο μας να πίνει νερό στο όνομα του.

ΣΙΔΗΡΟΚΕΦΑΛΟΣ ΓΚΟΥΣΤΑΒΟ

Έγραψε ο Στήβεν τις προάλλες ότι «αυτός είναι ο ρόλος μας εδώ μέσα. Να μιλάνε οι πελάτες».

Πιστεύω ότι το να βλέπει ο οπαδός τον εαυτό του ως «πελάτη» αφενός είναι ανακριβές, κι αφετέρου μπορεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές από τους εκάστοτε διοικούντες που καταλήγουν να είναι εις βάρος του «πελάτη».

Τι εννοώ; Πρώτ’ απ’ όλα, ο «πελάτης» στο ποδόσφαιρο δεν είναι απλός πελάτης: έχει επιρροή, και σημαντική μάλιστα, στο προϊόν που καταναλώνει. Η Φιλαρμονική του Βερολίνου, π.χ., δεν παίζει καλύτερα στο Βερολίνο απ’ ότι στη Νέα Υόρκη, όταν δίνει μια συναυλία «εκτός έδρας». Στο ποδόσφαιρο, αντίθετα, το πλεονέκτημα της έδρας είναι δεδομένο. Το θέμα έχει αποτελέσει και αντικείμενο ακαδημαϊκών δημοσιεύσεων. Όπως αναφέρει ο Economist σε σχετικό άρθρο (και τα links έχουν ενδιαφέρον):

One paper by a pair of Italian economists looked at matches between teams who share the same home stadium, effectively controlling for all outside influences except which team is designated as the home team and thus enjoys the support of a majority of the crowd. Even in these situations, the “home” side enjoyed a strong winning record. In Germany’s top-flight football league, referees’ penchant to call more penalties on the visitors was “most severe in stadiums in which the physical distance between the referee and the crowd is smallest and when relatively fewer supporters of the visiting team attend the game.” The causal link between crowd noise and bias has been demonstrated most conclusively by studies of referees who were asked to assess the legality of challenges in video recordings of international matches. One group saw the games with the sound muted, while the other watched with the audio on. Remarkably, the group viewing in silence was 15.5% less likely to penalise the away team, presumably because they were not influenced by the home crowd.

Να το πούμε απλά: η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων των ομάδων που μοιράζονται το ίδιο γήπεδο στα μεταξύ τους παιχνίδια δείχνει ότι ο κόσμος «σκοράρει», κατά μέσο όρο, 0,35 γκολ ανά παιχνίδι. Ένα γκολ στα τρία ματς δηλαδή, όσο ένα καλό σέντερ φορ που μπαίνει στο γήπεδο ως «δωδέκατος παίκτης».

Η ύπαρξη του κόσμου κάνει μεγάλη διαφορά στα αποτελέσματα μιας ομάδας, τελεία και παύλα. Αφαίρεσε από την ΑΕΚ τον κόσμο της, και γίνεται πολύ σύντομα Απόλλωνας, και μάλιστα χωρίς ιδιόκτητο γήπεδο.

Πάμε όμως στο γιατί το να αισθάνεσαι «πελάτης» μπορεί να οδηγήσει τους διοικούντες ακριβώς στις συμπεριφορές που οι «πελάτες» θέλουν να αποφύγουν. Ο «πελάτης» στο θέατρο, ή σε ένα εστιατόριο ας πούμε, αν δεν του αρέσει αυτό που του προσφέρεται, απλά πάει δίπλα. Ο «πελάτης» Στήβεν όμως, γκρινιάζει, γκρινιάζει, αλλά δεν πάει δίπλα (ας πούμε στον Ολυμπιακό) ή και λίγο πιο πέρα (στο Παρίσι π.χ. να δει την PSG, εφόσον και το οικονομικό δεν είναι πρόβλημα).

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι πας σε ένα καλό εστιατόριο που διαφημίζει ότι σερβίρει ένα ακριβό και ιδιαίτερα νόστιμο ψάρι (μια και μιλάμε για ΑΕΚ, ας πούμε ότι σερβίρει καλκάνι). Πας λοιπόν, πληρώνεις το λογαριασμό προκαταβολικά (έτσι δουλεύει αυτό το εστιατόριο) και μετά συνειδητοποιείς ότι ο εστιάτορας σε κορόιδεψε: αντί για το πανάκριβο καλκάνι, που έρχεται καθημερινά αεροπορικώς από την Κωνσταντινούπολη, σου σέρβιρε ένα φτηνό υποκατάστατο, σε κορόιδεψε. Διαμαρτύρεσαι, φωνάζεις, γράφεις τα χειρότερα σε ένα blog που διατηρείς με κάποιους φίλους.

Μετά από μια βδομάδα, ξαναπάς. Παραγγέλνεις και πάλι καλκάνι και πάλι βρίσκεις στο πιάτο σου το φτηνό υποκατάστατο. Ξανά-μανά, φασαρία, διαμαρτυρίες, μανούρα (εννοείται, έχεις ήδη πληρώσει). Ξαναπάς σε μία εβδομάδα: το ίδιο.

Τι κίνητρο έχει ο εστιάτορας να σου σερβίρει πραγματικό καλκάνι, αν ξέρει πώς, ό,τι κι αν σου σερβίρει, εσύ θα συνεχίσεις να πηγαίνεις στο εστιατόριό του και να τα ακουμπάς; Τι κίνητρο έχει ο ιδιοκτήτης ενός μπουζουξίδικου να φέρει έναν καλύτερο τραγουδιστή, αν κάθε βράδυ είσαι εκεί, διαμαρτυρόμενος όμως για το ότι ο τραγουδιστής είναι παράφωνος; Τι θα προτιμήσει ο ιδιοκτήτης του μπουζουξίδικου: να πληρώσει έναν κανονικό τραγουδιστή ή να συνεχίσει να σου τα παίρνει χωρίς να ξοδεύεται σε μεροκάματα καλύτερων τραγουδιστών, απλά ανεχόμενος την γκρίνια σου;

Κατά τη γνώμη μου, το να θεωρείς τον εαυτό σου «πελάτη» είναι απλά ένας τρόπος να απεκδυθείς των ευθυνών που έχεις ως οπαδός. Η ΑΕΚ του 2004 δεν έφτασε να διεκδικεί το πρωτάθλημα γιατί είχε καλούς παίκτες (είχε κάποιους, αλλά και πολλούς της πλάκας), αλλά γιατί είχε την άνευ όρων στήριξη των οπαδών της. Όταν η άνευ όρων στήριξη μετατράπηκε σε πίεση (με τον Ιωνικό) η ομάδα κλάταρε (με τη βοήθεια και του διαιτητή, εννοείται). Οι οπαδοί έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην πορεία εκείνης της ομάδας. Κι όταν λέμε οπαδοί, προφανώς δεν εννοούμε μόνο τους οργανωμένους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οπαδοί είναι κι αυτοί μέλη της ομάδας, δεν είναι πελάτες. Αυτό το γνώριζε ο Ντέμης (όντας ευφυής κι έχοντας παίξει μπάλα), δεν το γνώριζα εγώ, κι αν μου επιτρέπεις, δε φαίνεται να το γνωρίζει κι η σημερινή διοίκηση.

Κι όσο αρνούνται οι οπαδοί της ΑΕΚ να αναλάβουν αυτή την ευθύνη, του να είναι, δηλαδή, μέλη της ομάδας, και απλά την μεταθέτουν στους εκάστοτε διοικούντες (ή και οιονεί διοικούντες, εδώ περιμέναμε να μας σώσουν ο Κοζώνης κι ο Βιντιάδης), δε βλέπω προκοπή. Οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα πάντως και της Ρεάλ (και της Μπενφίκα ακόμη) δεν αισθάνονται «πελάτες»—αν τους αποκαλούσες έτσι, θα σε έπαιρναν στο κυνήγι. Αισθάνονται μέλη, «socios». Ακόμη καλύτερη μετάφραση είναι «εταίροι».

Δε λες κι ότι βγήκαν χαμένοι που δεν αισθάνονται «πελάτες»…

Κάπου κοντά μας σε ένα κότερο.

-Γειά σου Γκουστάβο, προπονηταρά μου. Θες λίγο γάβρο; Τον έχει μαρινάρει η Τζένη από παλιά προσφυγική συνταγή της μαμάς μου.

-Γάβρο; Όχι δεν θέλω. Αυτόν θα τον φάω αργότερα για να μου ανοίξει η όρεξη. Το 2016 δεν παίζουμε; Μετά, θα τον τρώω κάθε χρόνο κι επειδή μου αρέσει να αλλάζω γεύσεις, δεν θα ήθελα σήμερα.

-Έκτακτα. Ο Μιλοβάνοβιτς μου είπε τα καλύτερα για σένα. Οτι από μικρός είσαι Αεκτζήςς, οτι είμαστε η ομάδα που σου καλύπτει τις φιλοδοξίες σου, οτι πάντα ήθελες να φύγεις από την Αγγλία κι οτι ξέρεις και την ιστορία μας.

-Και ποιός δεν ξέρει την ιστορία της Ελλάδας αφεντικό; Όλοι στην πατρίδα μου μιλάνε για τον Κωλέττη, τον Κολοκοτρώνη και τον Μαυροκορδάτο.

-Όχι ρε, δεν μιλάω γι’ αυτούς. Για την ιστορία της ΑΕΚ λέω.

-Φυσικά κι αυτήν την ξέρω. Θάλεγα οτι είναι πιο συμπυκνωμένη από της χώρας, οπότε την διάβασα αρκετά γρήγορα. Δυό χρόνια συνεχή πρωταθλήματα. Ακόμα και χαμηλότερων κατηγοριών, έχουν την αξία τους. Επίσης κάπου διάβασα οτι με σας είχε πάρει πάλι τίτλο. Παλιότερα στα κεφάλαια της μυθολογίας.

-Φυσικά και είμαι μύθος. Αλλά ας μην μιλάμε για μένα. Δεν μου το επιτρέπει η σεμνότης μου. Ας μιλήσουμε για σένα. Εγώ σε παίρνω με κλειστά μάτια. Αφού σε πρότεινε ο Μίλο που επικοινώνησε πρώτα με τον Ντούσαν, τι τους έχω εδώ; Ό,τι μου λένε είναι αξίωμα. Και θέλω να γίνεις ένα μαζί τους. Να γίνεις μια τρόικα ρε μάγκα.

– Ήδη είμαι τέτοιος.

-Καταλαβαίνω το πάθος σου να έρθεις στην ομάδα, κι εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση σου. Θα έδινα μέχρι και χρήματα για το παιδικό μου πάθος. Εσύ, τι γνώμη έχεις γι’ αυτό;

-Ποιό;Το πάθος το έχω αλλά πρέπει να αμειφθεί. θα δουλεύω νυχθημερόν.

-Έχεις όμως ρε φίλε ψηλό κασέ. Δεν βλέπω στο βιογραφικό σου τόσες περγαμηνές. Με τις περγαμηνές που θα αποκτήσεις με την βοήθεια μου, δικαιούσαι να το ζητήσεις από τον επόμενο. Τώρα πρέπει να έχουμε σεμνότητα και σκυμμένα κεφάλια. Μόνο με δουλειά και ταπεινότητα πάμε μπροστά. Κι αυτά στα χαρίζω απλόχερα και δωρεάν. Κι όπως σε μαθαίνω να γίνεις ένας καλός άνθρωπος, έτσι κι εσύ θα ρίξεις τις απαιτήσεις σου για να μας κάνεις μια καλή ομάδα, να γίνεις καλύτερος προπονητής κι εσύ και να αναδειχθείς μέσα από την χώρα μας και την ανάπτυξη που είναι προ των πυλών.

-Δηλαδή, για τι λεφτά μιλάμε πρόεδρε;

-Λεφτά ! Αστεία λέξη. Δεν είναι το παν στην ζωή. Ίσα ίσα που σήμερα, όσοι έχουν, δεν ξέρεις τι τραβάνε στην Ελλάδα. Θα σου δώσω ο,τι έπαιρνε η προπονητάρα που έδιωξα πρόσφατα. Κι όπως βλέπεις δεν κωλώνω. Κολοσσό τον λέγανε χαϊδευτικά. Εσύ, έχεις κάτι αντίστοιχο σε παρατσούκλι;

-Πρόεδρε σε εμπιστεύθηκα από την πρώτη στιγμή. Δώσε όμως τα σωστά.

-Θα τα δώσω, αλλά δυναμικά. Με την υλοποίηση των στόχων. Μία μεταρρύθμιση και δόση. Δυό μεταρρυθμίσεις κι άλλη δόση. Στατικά δεν μπορώ να το κάνω διότι θα φωνάζει ο Πλατινί αλλά και το λειτουργικό κόστος της εταιρείας. Εν πάσει περιπτώσει, μπορώ να πω, οτι το μύριο που θέλεις, μπορείς και να το πάρεις, εφόσον πάρεις το πρωτάθλημα. Μετά την επίτευξη των στόχων. Επίσης αν πάρεις κύπελλο, άνετα μπορείς να πάρεις κι άλλες διακόσιες χιλιάδες. Με τέτοιο συμβόλαιο έχω και τον Αλγερινό παικταρά.

-Θέλω να δουλέψω απερίσπαστα.

-Μα φυσικά και θα δουλέψεις. Το μυαλό σου θα είναι στο πώς θα βγάζεις περισσότερα. Αυτό λέω και μάλλον συμφωνούμε. Αν στα δώσω σίγουρα και κλειστά, μάλλον καμιά γκόμενα θα σε αποσπάσει. Είσαι κι ομορφόπαιδο ρε μπαγάσα.

-Στο 1/5 θα πέσω δηλαδή σε σχέση με την Αγγλία;

-Πλάκα μου κάνεις; Η Ελλάδα είναι στο 20% του ΑΕΠ της Ινγκλετέρας; Πολλά σου δίνω για πρώτη χρονιά αλλά άκου για μετά. Δυό εκατομμύρια αν κατακτήσεις το Europa league. Διόμισι αν πάρεις την τρίτη χρονιά το champions league και το δεύτερο νταμπλ στην Ελλάδα. Ρε λεφτά με ουρά μιλάμε. Θα με αναγκάσεις να μην φτειάξω την Φιλαδέλφεια ξανά, αφού ούτε το ΟΑΚΑ δεν θα μας χωράει. Καταλαβαίνεις τι λέμε; Άγαλμα θα έχεις στην συνοριακή γραμμή Φιλαδέλφειας και Χαλκηδόνας.

-Θάναι κλειστό το συμβόλαιο;

-Κλειστό μπορώ να σου δώσω, δεν έχω πρόβλημα. Σε πιστεύω και με πιστεύεις. Αν δεν μας κάνεις ή δεν σου κάνουμε, ένα κωλόχαρτο θα μας πάει πίσω; Σημασία έχει η αμοιβάια εκτίμηση μας. Αν κάτι στραβώσει, ένα κλειστό λύνεται με πολλούς τρόπους εξωδικαστικούς. Σιγά μην πάμε στην δικαιοσύνη τώρα.

– Καλά. Με παίκτες θα κάνουμε τίποτα;

-Τι να κάνουμε δηλαδή; Τόσες παικτούρες έχουμε. Ξέρεις για τί έφυγε ο Δέλλας; Διότι ενώ είχε παραδεχτεί οτι το ρόστερ ήταν πλήρες, δεν μπόρεσε να το αξιοποιήσει. Ρε τρία δεκάρια έχουμε σου λέω. Μπροστά; Τρεις σέντερ φορ. Εντάξει οι δυό είναι χτυπημένοι, αλλά αυτός ο μαύρος που έχουμε κάνει για δέκα. Πότε είσαι ακατάλληλος προπονητής ρε φίλε; Όταν δεν ξέρεις να εκμεταλλεύεσαι τα όπλα σου. Όμως να κάνω αποδεκτό το αίτημα σου. Μέχρι τον Γενάρη, έχουμε εύκολο πρόγραμμα, ο κόσμος θα σε αγαπήσει, θα δεις και το υλικό πώς θα το αξιοποιήσεις και μετά βλέπουμε. Δεν θέλω βιασύνες. Μπροστά μας είναι τα λεφτά και η αιωνιότητα.

-Τρεις σέντερ φορ και τρία δεκάρια; Άμυνα έχουμε;

-Εκεί να δεις τι γίνεται. Θα πάθεις πλάκα. Όλοι διεθνείς. Μερικές μεταγραφές μας δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμα. Χαμός σου λέω. Οργασμός.

– Και γιατί πρόεδρε είμαστε οχτώ πόντους πίσω από τον πρώτο;

-Ε, αυτό δεν σου λέω τόση ώρα. Ο προηγούμενος δεν ήξερε. Πέσανε και δύο χειρουργεία κι έδεσε το γλυκό. Εξ άλλου αν δεν ήμασταν πίσω τόσους πόντους κι αν το υλικό δεν ήταν τόσο καλό, θα μιλάγαμε τώρα; Έλα δώσε μου το χέρι σου τώρα διότι για μένα οι τζίφρες σε χαρτιά, είναι λεπτομέρεια.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ.

Υγ. Το παιχνίδι στην Ξάνθη δεν θα το δω, λόγω υποχρεώσεων ψαροφαγίας στην Χαλκίδα. Όποιος έχει διάθεση μου στέλνει κείμενο στο ταχυδρομείο μου και το δημοσιεύω, πέραν του The Snitch, που πιστεύω οτι θα κάνει την αγγαρεία.

Καινούργια η ομάς στην κατηγορία, το είπανε μία, το είπανε δύο, στο τέλος το πιστέψανε κι αυτοί. Οι ενεργοί διοικούντες εννοώ. Και πήραν κι επικουρικά και κάποιες δημοσιογραφάρες, επιπέδου Σωτηρακόπουλου, που μπορούν να κρίνουν τα πάντα, αλλά ακόμα δεν κατάλαβαν πώς βγάλανε τις δικές τους επιχειρήσεις φαλημέντο.

Ό,τι όμως και να πίστεψαν, ο Μελισσανίδης, δεν δικαιολογείται. Διότι από μπάλα, δόξα τω θεώ, δεν χρειάζεται ιδιαίτερα μαθήματα. Ούτε κι από επιχειρήσεις στερείται γνώσεων. Κι αν δεχτούμε οτι από στελέχωση η εταιρεία είναι σε πολύ καλό δρόμο, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για παραγωγή θεάματος, όταν δεν έχεις έναν στοιχειώδη προπονητή. Όλα τα άλλα για προϊστάμενους του προπονητή, είναι τρίχες κατσαρές.

Εκτελεστικοί διευθυντές ή τεχνικοί διευθυντές, υπάρχουν μόνο για να συμβουλεύουν τον ιδιοκτήτη της ομάδας, όταν αυτός συμπεριφέρεται σαν επενδυτής και δεν έχει ιδέα από μπάλα. Όταν ο ίδιος είναι ενεργός, αυτά είναι περιττά ή είναι χρήσιμα σε κάποιο επίπεδο δημόσιων σχέσεων για να έχουμε να δείχνουμε και κάποιο οργανόγραμμα.

Όπως βεβαίως, είναι περιττό να πω οτι ο προπονητής, δικαιούται να διαλέγει τεχνικούς διευθυντές ή scouters.

To A και το Ω σε μια ομάδα, είναι ο προπονητής. Αν έχεις Έλληνα, τότε σαφέστατα και χρειάζεσαι την ιεραρχία, αφού ο Έλληνας προπονητής απλά δεν υπάρχει. Κάτι κακομοίρηδες είναι, τεμπέληδες κι ανεπρόκοποι, που μάλιστα δεν έχουν και καμία σοβαρή παράσταση από ξένο ποδόσφαιρο. Διαφωνείτε; Καλά κάνετε. Ρίχτε όμως και μια ματιά στα ονόματα που μεσουρανούν στην Ελλάδα.

Οπότε ο Μελισσανίδης την πάτησε. Και μπορεί να πούμε οτι κάποιο φιλόδοξο ονοματάκι, δεν θα ερχόταν στην τρίτη εθνική, άντε ούτε στην δεύτερη – που προσωπικά αμφιβάλλω – αλλά για την πρώτη δεν υπάρχει δικαιολογία. Κι αν ο Μπάγιεβιτς ήθελε να βγει το στοίχημα του Δέλλα, ας έκανε τον κολοσσό, βοηθό του καινούργιου. Να μάθει δέκα κόλπα, και να μάθει και δέκα γραφεία managers να του φέρνουν παίκτες και να συμπληρώνει και τον μισθό του. Τι να κάνουμε τώρα; Να μην λέμε αλήθειες;

Αυτά τώρα τα λέω, διότι οι κινήσεις είναι εν θερμώ. Χρειαζόμαστε προπονητή, ενώ το πρωτάθλημα έχει αρχίσει. Και υπάρχει και πίεση αποτελεσμάτων. Ούτε και μας παίρνει να καεί τόσο γρήγορα το χαρτί Μανωλάς, ακόμα και θετικά αποτελέσματα να φέρει στα δυό επόμενα παιχνίδια. Αυτό όμως αφείστε το, είναι εσωτερικό μας θέμα. Το άλλο είναι θέμα, που σε τέτοια πίεση, ανεβάζει το κασέ του. Διότι εσύ είσαι απελπισμένος  ενώ ο άλλος φαντάζει σαν γκόμενα απέναντι σε χρόνιο  μπακούρι. Η διαφορά στο οικονομικό με αυτόν τον Ουρουγουανό, είναι τεράστια. Αλλά κι αν ακόμα γίνει κάποια σύγκλιση, αυτός δεν θα γελάει με τον Ραν Ταν Πλαν; Άμα γελάμε μόνο εμείς, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά.

Φυσικά έχουμε και τον Γιώργο, που εκ προοιμίου αποκλείει την έλευση κάποιου σοβαρού. Δεν είναι τίποτα. Κυριακή κοντή γιορτή θα έχουμε, ασχέτως αποτελεσμάτων, που δεν τα βλέπω και γεμάτα δάφνες. Υπηρεσιακός μεν ο Στέλιος, αλλά δεν παύει να είναι αυτός ο πρώτος. Όταν διαβάζεις όμως οτι το πρότιμο σήμερα στους Ισπανούς, τό έριξε ο Μπάγιεβιτς, τότε καταλαβαίνεις κι άλλα. Στα οποία δεν χρειάζεται κάποια σπέσιαλ αναφορά από εμάς. Μπορούμε να αφήσουμε όλα τα ρεπορτάζ της ομάδας να εκτεθούν κι άλλο όταν επιμένουν οτι ο Μπάγιεβιτς ουδέποτε παρενέβη στο έργο του Δέλλα. Απλά μια ερώτηση : Είναι δυνατόν κάποιος να είναι εκτελεστικός διευθυντής και υπεύθυνος λειτουργίας όλων των τμημάτων, και να μην κάνει κάποια παρέμβαση; Στο σπίτι σου, παρόλο που δεν είσαι η νοικοκυρά, δεν ασχολείσαι με τα πάντα; Αλλά κι αν δεν έκανε καμία παρέμβση, τότε τι δουλειά έκανε; Τον τέως όμορφο ή τον παλαίμαχο παίκτη ή προπονητή με γαλόνια.

Να έρθουμε όμως στην πραγματικότητα. Και να αφήσουμε την απαισιοδοξία του Γιώργου στην άκρη. Κανονικός προπονητής θα έρθει. Διότι ασχολείται ο ίδιος ο Μελισσανίδης. Που δεν είναι ούτε Ξάνθη, ούτε Τσακίρης, ούτε γκομενιάρης Αλαφούζος. Στους παίκτες μπορείτε να έχετε κάποια αμφιβολία λόγω FFP, αλλά στην θέση αυτήν, μην έχετε καμμία. Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας μου, αλλά απόγνωσης και κοιτάγματος στον καθρέφτη.

Από εκεί και πέρα, το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι πάλι υπάρχει διάσταση απόψεων για την χώρα. Από τη μια υπάρχει η λατρεία στην πειθαρχία των βόρειων αλλά κι από την άλλη, υπάρχει και το λαμογιάρικο στοιχείο των λατίνων που βολεύει πολλούς. Κι υπάρχει κι αυτό το λάθος, που θέλει χτίσιμο από την αρχή. Όταν τα λέγαμε, ήμασταν μια ελιτίστικη αντιπολίτευση. Τώρα που βγήκαμε στον αφρό, σαν προφεσόρες κατά την αγαπημένη έκφραση, κρίμα που δεν έχουμε και λίστα έτοιμη.

Υγ. 1,3 ο άνεργος της Αγγλίας, ενώ ο άλλος είναι 0,6. Διαφορές τεράστιες για το ταμείο. Η ομάδα μπαίνει μέσα  σε κάθε παιχνίδι του ΟΑΚΑ, καμιά τριανταριά χιλιάδες. Γιατί καθυστερούμε; Διότι βλέπουμε Στέλιο αλλά πέθανε και μια πεθερά. Έλεος.

Μίλησα χθες με το Στήβεν για ένα τεχνικό πρόβλημα του σάιτ κι ήρθε η κουβέντα και στον προπονητή.  Του Στήβεν του φάνηκε καλός ο Πογιέτ κι είπα να το αναλύσουμε λίγο το θέμα.

Προφανώς, δεν έχω ιδέα αν είναι καλός ή κακός ο Πογιέτ. Αυτό που μπορώ να καταθέσω είναι πώς προσπαθήσαμε την άνοιξη/καλοκαίρι του 2006 να βρούμε έναν καλό προπονητή ως αντικαταστάτη του Φερνάντο Σάντος και τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε τότε.

Να πούμε πρώτα πώς έφυγε ο Σάντος, ένας αναμφισβήτητα αξιοπρεπέστατος προπονητής: πριν το τέλος της δεύτερης χρονιάς, τον φωνάξαμε για να συζητήσουμε. Αυτό που του είπαμε είναι ότι την τρίτη χρονιά, έπρεπε πλέον να θέσουμε στόχο το πρωτάθλημα. Είχε την ομάδα ήδη δύο χρόνια στα χέρια του και θέλαμε να μας πει τι, κατά τη γνώμη του, χρειαζόταν για να χτυπήσει  το πρωτάθλημα. Του είπαμε ότι γνωρίζει τις οικονομικές δυνατότητές μας κι ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους φιλάθλους: αν αυτά που μας ζητήσει δεν μπορούμε να τα παράσχουμε, θα πρέπει ή να τους πούμε ότι δεν αναμένουμε να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα (με ό,τι συνέπειες θα είχε αυτό σε διαρκείας, αντιδράσεις οπαδών κ.λπ.), ή να αλλάξουμε προπονητή.

Ο Σάντος, κύριος όπως πάντα, δεν κρύφτηκε: μας είπε ότι, για να χτυπήσει πρωτάθλημα θέλει το Λαγό και το Σαλπιγγίδη, τους δύο ακριβότερους παίκτες εκείνη τη στιγμή στο ελληνικό μεταγραφικό παζάρι, που σίγουρα δεν άντεχε το μπάτζετ μας (πώς το μπάτζετ ένα χρόνο αργότερα χώρεσε το Ριβάλντο, δεν το γνωρίζω γιατί δεν ήμουν εκεί).  Οπότε, οι λύσεις που είχαμε ήταν ή να πούμε ότι δεν πάμε για πρωτάθλημα, ή να βρούμε άλλο προπονητή.

Μετά λοιπόν, αρχίζεις και σκέφτεσαι πώς μπορείς να βρεις όχι απλά έναν «καλό προπονητή» (αυτόν τον είχαμε ήδη), αλλά έναν προπονητή που θα μπορέσει να χτυπήσει πρωτάθλημα παρά το σημαντικά χαμηλότερο μπάτζετ από Παναθηναϊκό (τότε) και Ολυμπιακό.

Να σημειώσουμε εδώ ότι, για μεν τους οπαδούς, οι παίκτες που φοράνε την κιτρινόμαυρη (ή πράσινη ή κόκκινη) φανέλα γίνονται απευθείας οι καλύτεροι στον κόσμο, για δε τους προπονητές, που το βλέπουν ψυχρά, αυτό έχει να κάνει αυστηρά με το μπάτζετ: αν όντως οι παίκτες με την κιτρινόμαυρη φανέλα είναι οι καλύτεροι στον κόσμο, ε, με λίγα λεφτά παραπάνω μπορώ να τους αγοράσω. Πολλώ δε μάλλον αν έχω πενταπλάσιο μπάτζετ. Ζητούσαμε, με άλλα λόγια, ένα προπονητή εξαιρετικό, που θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση των περιορισμών που έθετε το σημαντικά χαμηλότερο μπάτζετ μας.

Πολλοί θα αναφέρουν τα παραδείγματα του Ρεχάγκελ, του Μουρίνιο με την Πόρτο κ.λπ. για να ισχυριστούν ότι τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάλα.  Να σημειώσουμε όμως ότι οι υπερβάσεις γίνονται πολύ πιο εύκολα σε διοργανώσεις με λίγα παιχνίδια, ιδίως αν αυτά είναι νοκ-άουτ. Έχει στοιχειοθετηθεί και με ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις μάλιστα ότι, μετά την υπόθεση Μποσμάν, τα τρόπαια στην Ευρώπη πάνε στις ομάδες με τα μεγαλύτερα μπάτζετ πολύ συχνότερα απ’ ότι αυτό συνέβαινε παλιότερα (να θυμίσουμε ότι το 1979 η Νότιγχαμ Φόρεστ κέρδισε το τότε κύπελλο πρωταθλητριών απέναντι στη Μάλμοε, ενώ το 1978 κέρδισε το πρωτάθλημα Αγγλίας ως νεοφώτιστη στην κατηγορία).

Πώς θα βρεις λοιπόν τον προπονητή που θα είναι σε θέση να κάνει την υπέρβαση; Πρώτα απ’ όλα, καταλήξαμε ότι ένας «φτασμένος» προπονητής δύσκολα θα ερχόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα, αν δεν είχε κάτι «στραβό», που δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Τενκ Κάτε, ο οποίος θεωρείτο (και δικαίως) από τους κορυφαίους στην Ευρώπη από τεχνικής απόψεως προπονητές—ήταν όμως ένας δύσκολος χαρακτήρας. Μόνο από καραμπόλα θα ερχόταν και φτασμένος και καλός προπονητής στην ΑΕΚ (που όπως θα δείτε πιο κάτω, γίνονται καμιά φορά). Για τις καραμπόλες δε χρειάζεται να κάνεις κάτι παραπάνω, παρά να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.

Έπρεπε λοιπόν να στραφούμε αρχικά σε λιγότερο γνωστά ονόματα. Σκεφτήκαμε λοιπόν, εκτός από το να περιμένουμε την καραμπόλα, να διερευνήσουμε δύο κατηγορίες προπονητών, για τους οποίους η ΑΕΚ θα αποτελούσε αναβάθμιση: η μία ήταν προπονητές μικρότερων πρωταθλημάτων, κατηγοριών ή ομάδων. Η δεύτερη, ήταν βοηθοί μεγάλων προπονητών που θα έπαιρναν για πρώτη φορά το τιμόνι στα χέρια τους (είχαμε ως παράδειγμα την πορεία του Μουρίνιο). Ξέραμε ότι παίρναμε ρίσκο: όμως, πιστεύαμε ότι ρίσκο θα παίρναμε προσλαμβάνοντας κι έναν φτασμένο προπονητή. Αυτό αποδείχθηκε και με τον Τεν Κάτε, που ήταν εκείνη τη χρονιά το όνομα με τις καλύτερες περγαμηνές που «έπαιζε» (αλλά δεν μπορούσαμε να του προσφέρουμε τα χρήματα και το μπάτζετ που ήθελε για να τον πείσουμε): όταν ήρθε στην Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός τον απέλυσε και πήρε το νταμπλ με το Νιόμπλια, ενώ η καριέρα του πήρε οριστικά την κατιούσα.

Έπρεπε, λοιπόν, το ρίσκο που γνωρίζαμε ότι παίρναμε να το ελαχιστοποιήσουμε. Πώς; Με δουλειά και έρευνα. Πρώτα λοιπόν ξεκίνησε η έρευνα στο transfermarkt και το soccerassociation: ακτινογραφήσαμε όλους τους προπονητές της προηγούμενης τριετίας (α) της α΄ κατηγορίας όλων των πρωταθλημάτων της δυτικής Ευρώπης και λατινικής Αμερικής, πλην λίγων εξαιρέσεων (β) της β΄ κατηγορίας των πρωταθλημάτων χωρών με μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση και (γ) της γ΄ κατηγορίας Γερμανίας, Γαλλίας και Ισπανίας. Όλους όμως. Χωρίς εξαίρεση. Ταυτόχρονα βέβαια, κάναμε αυτό που κάνουν συνήθως οι ομάδες: ρωτούσαμε τους μάνατζερ.  Τι ψάχναμε;

• Νεαρή σχετικά ηλικία (αν ένας προπονητής μπορούσε να κάνει την υπέρβαση κι ήταν πενήντα ετών, ήταν μάλλον απίθανο να τον ανακαλύψουμε εμείς πρώτοι)
• Να έχει κάνει σημαντική διαφορά στην απόδοση της ομάδας του. Ψάχναμε δηλαδή, η θέση των ομάδων του στο πρωτάθλημα με τον ίδιο στο τιμόνι να ήταν αρκετά καλύτερη από τη θέση τους πριν (κυρίως) αλλά και μετά.
• Οι ομάδες του να δέχονται στατιστικά λίγα τέρματα ανά παιχνίδι, γιατί ο καλός προπονητής, αν δεν έχει πολύ καλούς παίκτες, παίζει τουλάχιστον καλή άμυνα. Πάνω από ένα γκολ παθητικό το ματς, ήταν κακό σημάδι.
• Οι ομάδες του να έχουν χαμηλό, σχετικά, μέσο όρο ηλικίας
• Να αγοράζει παίκτες σχετικά φθηνούς και νέους
• Οι παίκτες αυτοί εν συνεχεία να πωλούνται σε υψηλές τιμές

Τα κριτήρια αυτά τα θέσαμε μιλώντας με διάφορους ανθρώπους με γνώση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και ψάχναμε, και ξαναψάχναμε. Πολλές εκατοντάδες (κυριολεκτικά) ώρες.

Κατέληγες, λοιπόν, σε μία λίστα που ικανοποιεί κατά το δυνατόν αυτά τα κριτήρια. Και μετά έπιανες τα τηλέφωνα. Έψαχνες να δεις αν κάποιος είχε προπονήσει έλληνες παίκτες, για να πάρεις γνώμη, κυρίως για θέμα χαρακτήρα. Ή πρώην συμπαίκτες ελλήνων παικτών, τους οποίους παρακαλούσες να ρωτήσουν τους πρώην συμπαίκτες τους. Μάνατζερ από την ίδια χώρα, για να σου πουν κουτσομπολιά. Ξένους δημοσιογράφους, με τη βοήθεια ελλήνων δημοσιογράφων που τους ήξεραν. Άλλους προπονητές. Παράγοντες ομάδων.

Μετά διάβαζες γι αυτούς: τις συνεντεύξεις τους (ας είναι καλά το google translate), ιδίως μετά τις ήττες: τα έριχνε στη διοίκηση ή στους παίκτες; Έβγαινε μπροστά στηρίζοντας τους παίκτες του; Δεχόταν παρεμβάσεις στ’ αποδυτήρια; Άρθρα σε σάιτ για τις συνήθειές τους (αν πίνει και δέρνει τη γυναίκα του, είναι δείγματα ασταθούς χαρακτήρα). Πώς χειρίστηκε την αποχώρησή του από τις ομάδες από τις οποίες έφυγε;

Με την έρευνα, κάποιους διέγραφες από τη λίστα κι έμειναν τελικά λίγοι, επτά-οκτώ αν θυμάμαι καλά. Ένας τέτοιος ήταν, ας πούμε, ο Πάμπλο Κορέα. Πρώην παίκτης, μετά βοηθός προπονητή, και μετά προπονητής της Νανσύ, που πήρε 15^η στη β΄ κατηγορία την ομάδα μιας μικρής πόλης, την ανέβασε με χαμηλό μπάτζετ και νέους παίκτες στην α΄ κατηγορία και κατάφερε να την κρατήσει εκεί, καταλαμβάνοντας μάλιστα την τέταρτη θέση τη σεζόν 2007/8, έχοντας την καλύτερη άμυνα. Βάλαμε έναν μάνατζερ να τον πάρει τηλέφωνο, αλλά δε δέχθηκε καν να μας μιλήσει (ένας προπονητής της ομάδας μιας πόλης εκατό χιλιάδων κατοίκων, που είχε τερματίσει δωδέκατος στην πρώτη σεζόν του στην πρώτη κατηγορία). Ένας άλλος ήταν ο Ερτουγκρούλ Σαγκλάμ, ο οποίος σε ηλικία 35 ετών είχε οδηγήσει την Kayserispor στην πέμπτη θέση και το UEFA, ενώ την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 15^η. To 2009/10 μάλιστα πήρε πρωτάθλημα με την Bursaspor, για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας και σπάζοντας το μονοπώλιο των τριών «μεγάλων» από το 1984. Αυτόν τον έκοψε ο Ντέμης γιατί φοβόταν τις αντιδράσεις, λόγω εθνικότητας.

Είδαμε και κάποιους με πιο «βαριά» ονόματα, όπως ο Claude Puel, από τους πιο ανερχόμενους προπονητές εκείνη την περίοδο στην Ευρώπη. Φάγαμε μαζί, μας είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά δεν απάντησε ποτέ στην πρόταση μας (δύο χρόνια μετά, πήγε στη Λυών). Μας έκατσε κι η καραμπόλα: ο Βαλβέρδε είχε μείνει χωρίς ομάδα, γιατί κάποιος Ισπανός επιχειρηματίας ήταν να αγοράσει μια ιταλική ομάδα και τον ήθελε σαν προπονητή. Η δουλειά χάλασε κι ο Βαλβέρδε έμεινε χωρίς ομάδα. Τον απέρριψε (αρχικά) ο Ντέμης, για λόγους που θα πούμε κάποια στιγμή.

Με όλους (που δέχθηκαν) κάναμε μια πρώτη συνάντηση. Αν δεν υπήρχε κάτι που να μας κάνει κακή εντύπωση, στέλναμε στον προπονητή μερικά DVD με παιχνίδια της ομάδας, του ζητούσαμε να τα δει και μετά προχωρούσαμε σε δεύτερη συζήτηση επί της ουσίας: θέλαμε να μας πει που έβλεπε αδυναμίες και προτερήματα της ομάδας, να μας μιλήσει για τη στρατηγική του αν αναλάβει. Αν κι αυτή η συνάντηση πήγαινε καλά, είχαμε και μια τρίτη (αφού είχε δει κι άλλα παιχνίδια ο προπονητής) για να μπούμε σε μεγαλύτερο βάθος και τότε μόνο μπαίναμε σε κουβέντα για συμβόλαια κ.λπ.

Τι θέλω να πω; Το να βρεις έναν προπονητή που κάνει κλικ στους οπαδούς είναι εύκολο. Το να βρεις έναν προπονητή που μπορεί να κάνει την υπέρβαση είναι πολύ πιο δύσκολο. Γιατί μη γελιόμαστε, υπέρβαση είναι να πρέπει να πάρεις ένα πρωτάθλημα με το ένα πέμπτο του μπάτζετ του Ολυπιακού (ο οποίος μάλιστα αυτή τη στιγμή ελέγχει και το παρασκήνιο), καθώς επίσης και μικρότερο μπάτζετ των δύο άλλων «μεγάλων».  Επίσης, για να μη γελιόμαστε: επιτυχημένος προπονητής στην ΑΕΚ θα είναι αυτός που θα πάρει πρωτάθλημα. Τρίτη την είχε την ΑΕΚ κι ο Δέλλας.

Να επαναλάβουμε, λοιπόν, ότι ψάχνεις κάτι σπάνιο. Να δούμε λίγο το πράγμα κι από την οπτική πλευρά του προπονητή. Ξέρεις ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα («ερχόμαστε») και δεν μπορείς πλέον να ζητήσεις (σημαντική) πίστωση χρόνου, αφού ο προηγούμενος που, εκ των πραγμάτων, πήρε πίστωση διετίας, την εξάντλησε.

Υπάρχουν τώρα δύο περιπτώσεις. Η μία είναι να είσαι «απατεώνας». Να πεις αυτά που θέλει να ακούσει ο πρόεδρος κι ο κόσμος, να φροντίσεις να έχεις καλό συμβόλαιο (ιδίως σε διάρκεια) και να περιμένεις να εισπράξεις την αποζημίωση όταν αποδειχτούν ψεύτικα «τα λόγια τα μεγάλα», φροντίζοντας στο μεταξύ τις σχέσεις σου με τους οπαδούς και τους δημοσιογράφους. Τέτοιους θα βρεις πολλούς (έχουν περάσει κι από τον πάγκο της ΑΕΚ), αλλά βέβαια δεν τους θέλεις.

Η άλλη περίπτωση είναι ο προπονητής να είναι ειλικρινής και να πιστέψει πραγματικά στο πρότζεκτ, στο ότι μπορεί να κάνει την υπέρβαση. Τότε όμως, δεν είναι λογικό να ζητήσει ένα μπάτζετ να διαχειριστεί; Δε θα θέλει, αντί το ένα πέμπτο του μπάτζετ του Ολυμπιακού, να έχει, τουλάχιστον, το ένα τρίτο; Είναι άραγε προφανές ότι υπάρχουν αυτά τα λεφτά, δεδομένης και της πολιτικής «ίσα βάρκα-ίσα νερά»;

Ας υποθέσουμε όμως ότι θα υπάρξουν αυτά τα χρήματα κι ότι ο νέος προπονητής θα προσπαθήσει να χτυπήσει τον Ολυμπιακό με το ένα τρίτο του μπάτζετ που έχει στη διάθεσή του ο Σίλβα (δεν τον λες και «μυρωδιά»). Δεν είναι λογικό να θέλει να το διαχειριστεί ο ίδιος αυτό το μπάτζετ, κι όχι ο Μιλοβάνοβιτς, ο οποίος, κατά κοινή παραδοχή, δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση ως προς τη διαχείριση του μπάτζετ; Είναι πιθανό ένας «τίμιος» προπονητής που θα αναλάβει την ευθύνη να βγάλει την ΑΕΚ πρωταθλήτρια, να δεχθεί να διαχειρίζεται το περιορισμένο αυτό μπάτζετ κάποιος που δεν είναι της έγκρισής του (ή που, εν πάση περιπτώσει, φαίνεται ότι δεν κάνει θαύματα); Πόσο πιθανό, επίσης, είναι ο Μιλοβάνοβιτς να φέρει κάποιον που είναι πιθανό να ζητήσει την αποχώρησή του;

Δε θα αναρωτηθεί τέλος αυτός ο «τίμιος» προπονητής, ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος του Μπάγεβιτς; Δε θα σκεφτεί, καλά εγώ αναλαμβάνω κασκαντέρ να πάρω το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό, αυτός τι ρόλο θα παίζει; Θα έχει λόγο, κι αν ναι, γιατί να αναλάβω εγώ την πλήρη ευθύνη (ή θα είμαστε «συνυπεύθυνοι», που είπε κι ο Δέλλας, αλλά το μάρμαρο θα ο πληρώνω εγώ;).  Κι αν δεν έχει λόγο, γιατί να είναι εκεί;

Θέλω να πω: καλοί οι αφορισμοί τύπου «μυρωδιάς» ο Δέλλας και να φύγει χτες. Μπορεί σε κάποιο βαθμό να έχει και δίκιο ο αφορίζων, δεν το εξετάζουμε. Το ερώτημα είναι πόσο εύκολο είναι να βρεις κάποιον καλύτερο, δεδομένου ότι δεν είσαι κι η Μπαρτσελόνα (όπως ίσως όλοι ενδόμυχα πιστεύουμε). Θυμάμαι πόσο μας είχε παραξενέψει το γεγονός ότι ο Πάμπλο Κορέα δε θέλησε καν να μας μιλήσει, ν’ ακούσει για την ΑΕΚ το 2006. Τόσα χρόνια μετά, δεν του ρίχνεις κι άδικο…

Ψύχρα, υγρασία κι ένα βαρβάτο ξενύχτι χθες, ήταν αρκετά για να μην αφήσουν την διάθεση μου να με φέρει στο γήπεδο. Στην πρώτη του Μανωλά, που εγκαινίασε την μετά Δέλλα εποχή. Πρώτη που ευχόμαστε να είναι νικηφόρα αλλά νάναι και τελευταία, αφού χρειάζεται κανονικό προπονητή η ομάδα. Τηλεόραση λοιπόν και με κάποια σχετική αγωνία για την απόδοση των παικτών, που όπως και να το κάνεις, κι αυτοί έχουν τις ευθύνες τους.

Τις οποίες μπορώ να πω, οτι τις κάλυψαν στο πρώτο μέρος. Μεγαλύτερο πάθος, σαφέστατη αυξημένη διάθεση και μπόλικα τρεξίματα. Επιτέλους είδαμε και τα πλάγια μπακ, να ανεβαίνουν και να συμπαρίστανται στην ανάπτυξη της ομάδας. Κι αυτά οδήγησαν σε ένα ευχάριστο ρυθμό και σε ένα ξεκάθαρο προβάδισμα στο σκορ, με αυτά τα δυό γκολ τα οποία ήταν πολύ όμορφα. Το ένα στο τελείωμα του και το άλλο με την ωραία προσπάθεια από πολύ πίσω.

Κι άλλα όμως είχαμε. Πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά με χοντρό πρεσάρισμα στο κέντρο, μπόλικη κατοχή της μπάλας που δεν ήταν ανούσια αφού είχαμε αρκετές τελικές αλλά κύρια θέληση κι αποφασιστικότητα. Λογικό δεν είναι; Τα είπαμε και πριν. Η επόμενη λαιμητόμος θα είναι για παίκτες. Οι οποίοι, όχι μεταμορφώθηκαν λόγω Μανωλά, αλλά σίγουρα δεν πολυγούσταραν και τον Δέλλα. Φάνηκε αυτό στο γήπεδο, όσο κι αν ο αντίπαλος δεν ήταν καθόλου καλός.

Και πρέπει να είδαμε το καλύτερο ημιχρόνιο μας φέτος. Και το λιγότερο αγχωτικό και το λιγότερο με την οριζόντια ανάπτυξη. Υπήρχε πλουραλισμός κι από τα πλάγια κι από τον άξονα. Με τα σωστά τους και τα λάθη τους βέβαια οι συμμετέχοντες. Όπως και να το κάνεις, δεν είναι και σπουδαίο το ρόστερ. Τι να πεις; Οτι είναι παίκτης ο Ντίντακ ή ο Βάργκας ή ο Μπαρμπόσα; Ε όχι ρε φίλε. Δεν μπορείς να το πεις αυτό άσχετα αν συμμετείχαν στα γκολ ή αν τρέξανε παραπάνω. Αλλά αυτά είναι για την μελλοντική διόρθωση.

Ήρθε όμως και το δεύτερο μέρος. Το οποίο είχε δυό βασικά σημεία : Την μαγική εικόνα του σκορ αλλά και την γκαντεμιά του τραυματισμού του Αραβίδη. Την γάμπα του έβλεπα να πιάνει αλλά δεν το κόβω για σφίξιμο. Κάτι χειρότερο πρέπει να είναι, που σημαίνει χοντρή καταδίκη για τους ηλίθιους που έχουν φέρει στην ομάδα τον Πίου. Τον οποίον και ξαναφάγαμε στη μάπα και ο οποίος έσωσε σαν χειρότερος, τον άλλον χειρότερο παίκτη μας, που ήταν ο Βάργκας με τεράστια διαφορά.

Στο αγωνιστικό κομμάτι όμως, και πάνω που έπεφτε ο ρυθμός, ήρθαν οι μάγοι με τα δώρα. Ο αντίπαλος εκμεταλλεύτηκε το σοκ του τραυματισμού του Αραβίδη με ένα γκολ, αλλά ο δικέφαλος θεός έδωσε την λύση με δυό τυχαία γκολ μας. Μπορεί να τα χαρήκαμε, αλλά όπως και να το κάνεις, δεν είναι ενδεικτικά κάποιας μεγάλης απόδοσης ή συνέχειας της πολύ καλής εμφάνισης του πρώτου μέρους. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για το τελευταίο γκολ, που σήμανε συντριβή του αντιπάλου, αφού μόνος του είχε φροντίσει να πετάξει λευκή πετσέτα.

Ουσιαστικά λοιπόν συμπεράσματα είναι αδύνατον να βγούν για κάτι σημαδιακό. Δυό προπονήσεις είχε κάνει ο Μανωλάς, τι να λέμε; Μπορούμε να πούμε κάτι για την Τετάρτη – ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΥΠΕΛΛΟ ΣΕ ΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ – ή για την άλλη Κυριακή; Τίποτα δεν μένει πέραν του κορυφαίου παίκτη Μάνταλου και της ρέντας που είχαμε στην επανάληψη. Όμως είδαμε οτι οι παίκτες δεν τον ήθελαν τον Δέλλα τελικά και φυσικά τίμησαν τους εαυτούς κύρια με το πάθος τους σήμερα. Ανάλαβαν τις ευθύνες τους και μένει η διοίκηση πλέον με τις κινήσεις για τον προπονητή και την επιθετική μας γραμμή.

Κλείνω δίνοντας συγχαρητήρια στους παίκτες αλλά και στον Στελλάρα, που σαφέστατα είδε την φαρσοκωμωδία και γι’ αυτό δεν ήταν προκλητικός στις δηλώσεις του. Προκλητικός ήταν – ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ – στις αλλαγές του. Σιγά να μην συνυπήρχαν Βάργκας και Μπουανανότε και σιγά να μην έμπαινε ο Πίου σαν σέντερ φορ. ΒΛΕΠΕ ΜΑΛΑΚΑ ΜΠΑΓΙΕΒΙΤΣ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ.

Έχω γράψει στο παρελθόν ότι «το παρασκήνιο στην ΑΕΚ το βρίσκω εκατό φορές πιο διασκεδαστικό κι ενδιαφέρον από το προσκήνιο και νομίζω το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ο μαινόμενος πόλεμος συμφερόντων. Τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαρετά».

Σε ένα άλλο άρθρο, οίκτιρα τους Ισπανούς φιλάθλους, οι οποίοι είναι δυστυχώς υποχρεωμένοι να βλέπουν το ίδιο έργο συνέχεια, Μέσι-Ρονάλντο, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, ενώ εμείς παρακολουθούμε (και μάλιστα τζάμπα) το υπερθέαμα που μας χαρίζει το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου με νόμιμες και παράνομες παρακολουθήσεις, φούρνους που ανατινάζονται, ναρκόπλοια κλπ.

Γενικά, το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικά, και της ΑΕΚ ειδικότερα, προσφέρουν ένα θέαμα μπροστά στο οποίο ωχριούν τα έργα των καλύτερων σεναριογράφων του Χόλιγουντ.  Θεωρώ μάλιστα ότι αν έστελνε κάποιος σε ένα κινηματογραφικό στούντιο ένα σενάριο, στο οποίο απλώς να κατέγραφε την πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτό θα απορριπτόταν ως πολύ τραβηγμένο.

Κάποιες φορές το θέαμα είναι τόσο υψηλού επιπέδου, που οι αμύητοι δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν πλήρως, όπως γίνεται καμιά φορά με τα έργα της σύγχρονης τέχνης Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να σας παρουσιάσω ένα αριστούργημα του παρασκηνίου της ΑΕΚ.

Να ξεκινήσουμε με το υπόβαθρο, με τον καμβά πάνω στον οποίο κλήθηκε να ζωγραφίσει ο μεγάλος καλλιτέχης με το ψευδώνυμο «κιτρινιάρης»: εδώ και πολλά χρόνια, από εποχής κόντρας Πέτρου Στάθη–Δημήτρη Μελισσανίδη, μένεται στην ΑΕΚ μια μάχη μεταξύ «εκσυγχρονιστών» και «λαϊκών», η οποία, όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Χρήστος, μπορεί να παραλληλιστεί με την αντιπαράθεση στον πολιτικό στίβο της χώρας. Όπως και στην πολιτική, «εκσυγχρονιστές» και «λαϊκοί» αλλάζουν καμιά φορά θέση, δανειζόμενοι ο ένας τα επιχειρήματα του άλλου, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Στη μάχη αυτή, έχουν πάρει θέση σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι του ΑΕΚτζήδικου ρεπορτάζ. Από την μια μεριά λοιπόν, έχουμε το λεγόμενο «ντεμοτεχνείο» κι από την άλλη τους σημερινούς υποστηρικτές της διοίκησης, ας τους πούμε «τιγρικούς». Γεγονός είναι ότι κάποια από τα «βαριά χαρτιά» της μιας πλευράς, έχουν κατά καιρούς εξυμνήσει τον ηγέτη της άλλης (κατά σύμπτωση, όταν ο ηγέτης αυτός είχε την εξουσία), αλλά βέβαια, ο ηγέτης γνωρίζει ότι αυτά είναι καιροσκοπισμοί, και δεν υπολογίζει πραγματικά τους δημοσιογράφους αυτούς στα δικά του «παιδιά». Στόχος και των δύο πλευρών, είναι βέβαια η απόλυτη επικράτηση και η οριστική συντριβή του αντιπάλου.

Έχουμε εδώ και καιρό σημειώσει, ότι ο Ντέμης φαίνεται να προετοιμάζει το έδαφος για την επιστροφή του στα της ΑΕΚ, μέσω κατάλληλων δημοσιευμάτων, καταχωρήσεων στο Facebook κ.λπ. Δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς, ότι, δεδομένων και των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν («ερχόμαστε», έναρξη εργασιών για το γήπεδο σε εκατό μέρες), θα έρχονταν κάποια στιγμή τα δύσκολα και τότε μια τέτοια επιλογή θα είχε πολλά πλεονεκτήματα για το Μελισσανίδη: αν τα πράγματα πήγαιναν καλά με τον Ντέμη στο τιμόνι, τότε βέβαια μάγκας θα ήταν ο Τίγρης που τον έφερε πίσω, στα πλαίσια πάντα της ενότητας. Αν όχι, θα έφταιγε προφανώς ο Ντέμης. Επίσης, ο Ντέμης θα πουλούσε και κανένα διαρκείας παραπάνω, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει λύση και για το θέμα με την ΕΕΑ (το οποίο θα γίνει πιο πιεστικό σύντομα, ενόψει και της αδειοδότησης της ΑΕΚ για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια).

Όλα αυτά όμως, δεν έμειναν απαρατήρητα από τους «τιγρικούς», οι οποίοι δεν ήθελαν τον ηγέτη της αντίπαλης παράταξης μες στα πόδια τους. Οπότε, τι έκαναν; Φόρτωσαν στον Ντέμη την ανακοίνωση Δέλλα, την οποία μάλιστα ερμήνευσαν ως μία ακόμη βολή του «ντεμοτεχνείου» κατά του Μελισσανίδη.

Να προσπαθήσουμε όμως να εξηγήσουμε το πώς φτάσαμε στην παραίτηση Δέλλα. Πρώτα απ’ όλα, είναι προφανές ότι ο Δέλλας θεωρείται φιλικά διακείμενος προς τον Ντέμη, όπως κι ο Ζήκος κι ο Λύμπε.  Το γεγονός ότι αυτοί οι τρεις είχαν λάβει θέσεις στην ΑΕΚ δεν άρεσε στην άλλη πλευρά, η οποία θα προτιμούσε τις θέσεις αυτές να καταλάβουν δικά της παιδιά. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο οι «τιγρικοί» να κινηθούν κατά των «ντεμικών». Έτσι κι έγινε, με αποτέλεσμα Ζήκος και Λύμπε να φαγωθούν με συνοπτικές διαδικασίες (καθώς και ο παντός καιρού μεν, κολλητός του Ντέμη δε, Χάρης Γρηγορίου). Έμενε μόνο ο Δέλλας.

Ο εκάστοτε προπονητής της ΑΕΚ έχει δύο επιλογές όταν παίζει με τον Ολυμπιακό: να κατέβει επιθετικά (με κίνδυνο να φάει την τεσσάρα, γιατί βέβαια ο Ολυμπιακός έχει πολύ καλύτερο υλικό, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον) ή να πάει να «κλέψει» το ματς. Οποιοσδήποτε λογικός προπονητής θα κατέβαινε βέβαια αμυντικά, γιατί έτσι θα μεγιστοποιούσε τις πιθανότητες να πάρει ένα καλό αποτέλεσμα.

Όμως, ο βασικός ίσως «τιγρικός» δημοσιογράφος, είχε άλλη άποψη: «αν η ΑΕΚ μπει για να μην χάσει θα χάσει. Πρέπει να μπει για να κερδίσει. Όπως ακριβώς είπε ο Δέλλας» (δεν είναι προφανές που στηρίζεται αυτό το τσιτάτο, γιατί εγώ θυμάμαι τον Ρεχάγκελ να κατεβαίνει σε όλα τα ματς για να μη χάσει και να παίρνει το Euro, αλλά εν πάση περιπτώσει). Λέει επίσης ο δημοσιογράφος αυτός, ότι «για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους. Όποιο κι αν είναι. Δεν δίνουμε εξετάσεις σήμερα για το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει, ποιος μένει ή ποιος φεύγει. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Όποιοι κι αν παίξουν».

Αν είσαι Δέλλας και το διαβάζεις αυτό, έχοντας υπόψη κι ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δε σε πολυγουστάρει, τι επιλογές έχεις; Αν παίξεις αμυντικά και χάσεις, ξέρεις ότι την επομένη θα διαβάσεις ότι τα είχαμε πει εμείς ότι «αν η ΑΕΚ μπει για να μην χάσει θα χάσει», καθώς και κάποιες σπόντες ότι είσαι ηττοπαθής, κότα κλπ. (εδώ σύσσωμοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι τα έλεγαν αυτά για το Ρεχάγκελ, στο Δέλλα θα κώλωναν;). Αυτό, το είχε πάρει γραμμή κι ο Δέλλας: ήξερε ότι αν παίζει αμυντικά και χάνει, θα φταίει (μόνο) αυτός.  Οπότε, δεν είχε άλλη επιλογή από το να παίζει επιθετικά, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να κάνει και τις σχετικές δηλώσεις: πριν το ματς με τη Βέροια και μετά την Τούμπα: «Η φιλοσοφία η δική μου είναι ότι σε όλα τα γήπεδα θα πηγαίνουμε για τη νίκη. Με επιθετικό ποδόσφαιρο, με αυτό που έχουμε δείξει μέχρι τώρα. Κάποιες φορές βγαίνει, κάποιες όχι, αλλά το θέμα είναι να περάσουμε στην ομάδα αυτό το στοιχείο. Ότι πάμε για τη νίκη». Και στις 4 Οκτωβρίου, ενόψει του ματς στο Καραϊσκάκη: «Η φιλοσοφία μας είναι να πηγαίνουμε σε κάθε ματς για τη νίκη. Κάποιες φορές βγαίνει, κάποιες όχι».

Βέβαια, ο «τιγρικός» δημοσιογράφος είχε πει κι ότι ο προπονητής δε δίνει εξετάσεις σ’ εκείνο το ματς. Αυτό ίσως να παρέσυρε το Δέλλα, ο οποίος πιθανόν να θεώρησε ότι δεν αναλαμβάνει και κανένα κίνδυνο παίζοντας επιθετικά, αφού έτσι έγραψε κι η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (με τα κελεύσματα της οποίας είχε εξάλλου συνταχθεί). Όμως, ήταν ίσως προφανές στο δημοσιογράφο ότι, αν έπαιζε επιθετικά ο Δέλλας κι άρπαζε την τεσσάρα, το τι γράφτηκε πριν το ματς (ότι δηλαδή δε δίνει εξετάσεις), μικρή σημασία θα είχε (όπως κι αποδείχθηκε).  Ο στόχος της απομάκρυνσης του «ντεμικού» θα είχε επιτευχθεί, με μόνο κόστος μια ανακολουθία στο τι γράψαμε πριν το ματς (ότι «για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους»). Σιγά το πράγμα. Αυτό το συλλογισμό έπρεπε να έχει κάνει κι ο Δέλλας και να μην έχει τσιμπήσει, αλλά δε φαίνεται να είναι αρκετά πονηρός.

Οπότε, αφού το ματς έφτασε στο 63΄ κι ήταν 1-0, ο Δέλλας δεν είχε άλλη επιλογή: έπρεπε να παίξει επιθετικά, αλλιώς ήξερε καλά τι θα διάβαζε την επόμενη αν το ματς έληγε με το ίδιο σκορ. Εμείς τα είχαμε πει, ο προπονητής είναι ηττοπαθής, φοβήθηκε κλπ. Οπότε, βουρ στον πατσά: έξω ο Σιμόες, μέσα ο Μπουονανότε. Κι αν  μετρήσουμε τέσσερα, δεν μπορεί να φταίει ο προπονητής, αφού τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε: πρέπει να παίζουμε επιθετικά κι εν πάση περιπτώσει «για να κρίνεις συνολικά έναν προπονητή το τελευταίο κριτήριο είναι τα ντέρμπι. Και ιδίως το αποτέλεσμα τους». Το έγραψε κι η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Από τη στιγμή που ο Δέλλας έκανε την αλλαγή, τα υπόλοιπα ήταν αναπόφευκτα: ο Ολυμπιακός θα έβαζε κι άλλα γκολ. Κάποιος θα έπρεπε να πάρει την ευθύνη για τα πολλά γκολ. Αυτός δεν μπορεί να είναι βέβαια ο Μελισσανίδης, ούτε (ακόμη) ο Μπάγεβιτς που είναι πολύ κοντά στο Μελισσανίδη. Άρα; Άρα καταλήγουμε στο Δέλλα, γιατί αν δεν καταλήξουμε να τη χρεώσουμε κάπου αλλού, η ήττα θα χρεωθεί στο Μελισσανίδη. Που όπως είπαμε δε γίνεται. Τη χρεώνουμε στο Δέλλα λοιπόν, γράφοντας ότι «δεν μπορεί να εμμένει στην άποψη της μικρής ήττας, που θα έκρυβε τις αδυναμίες της ομάδας. Μα, δουλειά ενός προπονητή είναι να κρύβει, να βελτιώνει, να βρίσκει λύσεις στις αδυναμίες της ομάδας του. Δεν μπορείς να παίζεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης και να αντιμετωπίζεις το ματς με αφέλεια, κινδυνεύοντας να δεχθείς οκτώ γκολ. Πηγαίνεις να “κλέψεις” το παιχνίδι, να καλύψεις αδυναμίες. Οπως έκανε η ΑΕΚ μία μέρα σαν χθες του 2002, όταν “έκλεβε” την ισοπαλία από τη Ρεάλ και έγραφε το έπος του “Μπερναμπέου”». Τα ακριβώς αντίθετα δηλαδή από αυτά που έγραφε η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (δηλαδή, ζυγά χάνεις μονά κερδίζω—αν κάποιος αφελής νόμιζε ότι ο Δέλλας είχε την παραμικρή πιθανότητα να βγει αλώβητος αν έχανε το ματς)

Ε, μετά ο Δέλλας δεν είναι λογικό να πει, μισό λεπτό ρε παιδιά, δεν μπορεί να φταίω μόνο εγώ; Να λοιπόν πώς φτάνουμε στην ανακοίνωση, χωρίς να είναι απαραίτητη καμία εμπλοκή Ντέμη (ο οποίος, στο συγκεκριμένο θέμα, έκανε μάλιστα τον κινέζο). Δε λέω ότι δεν υπήρξε εμπλοκή Ντέμη, γιατί απλά δεν έχω καμία πληροφόρηση. Λέω όμως ότι δεν ήταν απαραίτητο να έχει υπάρξει. Εν πάση περιπτώσει όμως, κι αν υπήρξε, πώς θα το μάθαινε ο «κιτρινιάρης»;

Γιατί όμως να αφήσουμε όλη αυτή τη συλλογιστική να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία; Ξέρουμε ότι, όπως λέει κι ο Στήβεν, ο Τίγρης «δεν εμπιστεύεται κανέναν» και βλέπει παντού εχθρούς (όχι άδικα).  Όλοι ξέρουν ότι ο Δέλλας είναι φίλος του Ντέμη, η ανακοίνωση Δέλλα (υποχρεωτικά όπως είδαμε) ρίχνει το βάρος (και) στον Τίγρη, άρα τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Τον έβαλε ο Ντέμης για να χτυπήσει τον Τίγρη.

Κάπως έτσι έφθασε στα χέρια σας το αριστούργημα που βλέπετε (το οποίο υπογράφει ο «κιτρινιάρης»). Με μια σελίδα της Ώρας (την οποία, μην αμφιβάλλετε, διαβάζει ο Μελισσανίδης) σβήνουμε μονοκοντυλιά τις άοκνες προσπάθειες του Ντέμη να «ρίξει γέφυρες» στην πλευρά Μελισσανίδη. Τόσο απλά. Τόσο θεαματικά!

Τώρα, ο Ντέμης δε θα έχει άλλη επιλογή από το να συγκρουσθεί με το Μελισσανίδη. Stay tuned, η συνέχεια αναμένεται φαντασμαγορική!

Υ.Γ₁.  Γράφει ο Δέλλας στην περίφημη ανακοίνωση: «Ναι, συνυπεύθυνος είμαι, όχι όμως ένοχος». Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το πρόβλημα στην οργανωτική δομή της ΑΕΚ: όταν είναι συνυπεύθυνοι περισσότεροι, δεν είναι υπεύθυνος κανείς. Αν είναι περισσότεροι συνυπεύθυνοι και γίνει η γκέλα, ποιος απ’ όλους φταίει; Ή θα τους διώξουμε όλους; Γι αυτό κι η ευθύνη είναι πάντα ατομική: έχεις τα απαραίτητα εργαλεία για να κάνεις τη δουλειά σου, να φέρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα; Αν ναι, είσαι υπεύθυνος. Ατομικά. Κι αν αποτύχεις, φεύγεις. Αν δεν τα έχεις, σηκώνεις το χέρι και το λες—πριν γίνει όμως η γκέλα.

Υ.Γ₂. Γράφει επίσης ότι «θέλω να είμαι άνθρωπος όχι μόνο των επιτυχιών αλλά, πολύ περισσότερο, άνθρωπος αξιών». Μάλιστα. Να του θυμίσω ότι κάποιοι τύποι μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο κατά τον αγώνα με τον Πανθρακικό, διέκοψαν το ματς και καταδίκασαν την ΑΕΚ σε υποβιβασμό, ενώ αυτός καθόταν στον πάγκο της. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, εμφανίστηκε σε χορό κάποιας οργάνωσης οπαδών της ΑΕΚ, όπου και φωτογραφήθηκε μάλιστα με το Δημήτρη Μελισσανίδη. Προφανώς θεωρούσε ότι αυτοί που μπούκαραν στο γήπεδο με τον Πανθρακικό ήταν οπαδοί του Φωστήρα, ή τότε ήταν άνθρωπος μόνο των επιτυχιών, αλλά όχι των αξιών;

Η ΑΕΚ συνεχίζει να μοιάζει με την Ελλάδα και να βηματίζει μαζί της με εκπληκτικά σύγχρονο (ταυτόχρονο δηλαδή) ρυθμό και τέμπο.
Και είναι τόσο κρίμα,που η ομάδα η οποια απείχε,παραδοσιακά,παρασάγγας από το να ομοιάζει με την αρρωστημένη ελληνική πραγματικότητα, εν τούτοις
ΑΠΟ ΤΟ 2004 και εντέυθεν, θα λέγαμε πως η μία (η ΑΕΚ) “παρακολουθεί”, αντιγράφει,μημείται με τέτοια ακρίβεια και αντιστοιχία και παρουσίαζει τόσο όμοια συμπτωματολογία,με το το άλλο,το Ελληνικό κράτος, που-κατά έναν αδόκιμο τρόπο-άνετα θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε όχι “ομάδα του κράτους” (αυτό το “προνόμοιο” το έχει άλλος) αλλά κυριολεκτικά “ομόσταυλή” του.

Περιττή η αναδρομή και η παρουσίαση αντιστοιχίας γεγονότων και καταστάσεων μεταξύ των δύο,προκειμένου να καταφανεί το παραπάνω.
Οτι και να σκεφτεί κανεις, όποια περίπτωση και να πάρει,στην ΑΕΚ της περιοδου από το 2004 και εντευθεν και την εντάξει πάνω στην ανάλογη χρονική πέριοδο του Ελληνικού κράτους,θα βρει ΜΟΝΟ ομοιότητες και πουθενα διαφορές. Σε εκπληκτικό βαθμό.

Σε τέτοιο βαθμό,που μπορεί να πει κανεις άνετα πως μπορεί να “προβλέψει” την επόμενη “συμπεριφορά” του ενός,απλά κοιτώντας την τελευταία συμπεριφορά του άλλου. Χωρις να είχε μαντικές ικανότητες κάποιος,βλέποντας την Ελληνική κρατική πραγματικότητα,μπορούσε και να διαβλέψει το-άμεσο βέβαια- μέλλον της ΑΕΚ (σαν ΠΑΕ). Και τούμπαλιν.

Τί έχουμε ως τώρα; Εχουμε,μετα από την ψευδώς παχυλή περίοδο των Νικολαίδη-Καραμανλή και εκείνη του ΓΑΠ-Αδαμίδη των “τιττανικών” και των “τετέλεσται”, έχουμε-μετά από πολύωρες “μάχες”, την διαχείρηση,το “σταμπιλάρισμα” αυτών των καταστάσεων, με την παρουσία των-“ευτυχώς” “σωτήρων” Τσίπρα-Μελισσανίδη.
Εως και στους “προσορινούς” Παπαδήμο-Κασνακίδη, ταυτίζονται.Ως και στους Πικραμένο-Δημητρέλο. Ως και στα “επεισόδια” των “κουκολοφόρων” στο Σύνταγμα και στο Πανθρακικός-ΑΕΚ.

(πάντα το έλεγα πως ο Μήτσος παραμένει πιστός αριστερός,ανεξαρτήτου “βάρους” του Ε9 του. Αριστερός,δεν σημάινει φτωχός,σημαίνει δραστηριοποίηση προς επίλυση προβλημάτων που άπτονται των λαικώνε στρωμάτωνε. Χα!)

Οπως λοιπόν και ο Αλέξης- το κακέκτυπο του Αντρέα, με τα ταχύρυθμα Αγγλικά και τις μημιτικές κινήσεις, αυτό που έχει πλέον να διαχειριστεί είναι το οικονομικό χάος και την νεοπαγή κατηγορία ψηφοφόρων,το λέγόμενο και ως νεοπρολεταριάτο της μνημονιακής φτώχιας, έτσι και ο Μήτσος ο Μελισσανίδης,είπε-μετά από την μνημονιακή καταιγίδα και την διαφαινόμενη ανατολή του ουρανίου τόξου της μετριότητας και της έλειψης υψηλών προσδοκιών,είπε να “ασχοληθεί” με την ΑΕΚ. Αναπόφευκτο άλλωστε,αφού μετά από 20 χρόνια απουσίας του από τα Ελληνικά πράγματα,είπε να ασχοληθεί ΚΑΙ με το Ελληνικό κράτος,μπάινοντας σαν “μπροστινός” (σαν τί άλλο;) σε ένα “κονσόρτσιουμ” που κατάπιε τον πάντοτε κερδοφόρο ΟΠΑΠ για ένα κομμάτι ψωμί.

Ετσι,ήταν “μοιράιο”,αναπόφευκτο το ότι θα “ασχολούνταν” και με την ΑΕΚ. (θα πρέπει να είσαι πραγματικός μεγιστάνας για να κανεις δουλειές με το κράτος και παράλληλα να μην ασχολείσαι με κάποια ΠΑΕ έχοντάς την ως ασπιδα ή ως εκβιαστικό μέσο. Και ο Μελισσανιδης,κακά τα ψέματα,μεγιστάνας δεν είναι. Μεγιστάνας είναι εκείνος που θέτει τους όρους του στους κατά καιρους υπουργούς (του). Οχι εκείνος που τρέχει στα γραφεία τους)

Αναπόφευκτη λοιπόν η σειρά των πραγμάτων: Θα έθετε τους-αρχικά υψηλούς στόχους (δηλαδή θα “έσκιζε τα μνημόνια που έχει επιβάλει η “χούντα” του Πειραιά) και θα “βάραγε τους ζουρνάδες και θα χόρευαν όλοι”,(“κάντε υπομονή ενάμιση χρόνο”) εν τούτοις,-όπως και ο Αλέξης- αφού καταλάγιασε η αρχική σκόνη ενθουσιασμού, έδωσαν να καταλάβουν στους ολοένα και αυξανόμενα απογοητευμένους ψηφοφόρους-φιλάθλους της νεοπαγούς τάξης του μνημονιακού προλεταριάτου, πως μάλλον δεν ήταν σωστό να κρατούν μεγάλο καλάθι,αφού ούτως ή άλλως φρούτα πολλά και ζουμερά δεν υπάρχουν.

Και καλούν όλους λοιπόν,στην ρεαλιστική συμπεριφορά.Να συγκρουστούν με τα όνειρά και τις αιθεροβατούσες προεκλογικές προσδοκίες και να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να πουν: Δεν γίνονται αυτά. Ας είμαστε ρεαλισταί (όπως λέει και ο Τόλης). Ευτυχώς που δεν πτωχεύσαμε.Ευτυχώς που οι προηγούμενοι δεν μας “σκότωσαν” τελείως. Ευτυχώς που παρουσιάστηκαν αυτοί οι δυο “χριστιανοί” και μας έδωσαν ένα χεράκι πριν μας σκεπάσει το έρεβος. Δυσκολη η πορεία μπροστά,με πολλές απαιτήσεις (κυρίως οικονομικού χαρακτήρα)αλλά από τον πλήρη αφανισμό,προτιμότερη η χρηστη διαχείρηση.

Στο κάτω-κάτω,ας προσέχαμε εμεις οι ίδιοι, που θέλαμε “εφήμερες χαρές” και πως “λεφτά υπάρχουν” και έτσι μας έπιασαν “κώτσους” οι απατεώνες. Και τώρα νοσηλευόμαστε στο σανατόριο. Οχι δωρεάν φυσικά. Αλλά πάλι καλά. Ας είναι καλά ο Αλέξης και ο Δημήτρης.
Από όλοτελα,καλή και η Παναγιώταινα.
(Λογικά, όταν ξανακερδίσει εκλογές ο Τσίπρας,τότε θα ξαναδούμε πρωτάθλημα. Ετσι λέει η σειρά).

Με κομμένη την ανάσα περίμενε σύσσωμο το ελληνικό ποδόσφαιρο, τι θα πει ο κολοσσός της Ρόδου. Που αισθάνεται ψηλότερος από τον αντίστοιχο μολοσσό, που σίγουρα θα υπήρχε εκεί τότε. Κι είναι σίγουρο οτι όταν γύρισε σπίτι του, πήγε να τον στηρίξει η Γωγώ, αλλά αυτός απάντησε οτι αυτή είναι η μοίρα του προπονητή. Να που αισθάνθηκε οτι έγινε και προπονητής. Στην Ελλάδα βέβαια είμαστε που ακόμα προπονούν κάτι Παράσχοι και κάτι Αναστόπουλοι. Από νούμερα είμαστε γεμάτοι.

Ο κολοσσός λοιπόν, από την πρώτη γραμμή, ξεκαθαρίζει οτι η παραίτηση του ήταν εξαναγκασμός. Δεν ήταν δική του πρωτοβουλία. Όλα πήγαιναν καλά, η ομάδα πέταγε από επιτυχία σε επιτυχία, και μερικοί βαθμοί που χάθηκαν ήταν καθαρά από ατυχία, αφού θαμπώθηκαν όλα τα πλήθη, από το πληρέστατο υπερθέαμα που είχε προσφέρει η αρμάδα του. Αποκτά οντότητα το νούμερο που από τύχη δούλευε στην ΑΕΚ κι όχι στην Ρεάλ.

Ενδιαφέρον όμως έχει και πιο κάτω : Οτι αγωνιστικά δεν παραιτείται ποτέ, αλλά τα ηθικά του στοιχεία, δεν του επιτρέπουν να συνεχίσει. Εγώ τώρα που θυμάμαι ολόκληρο άντρα δίμετρο σχεδόν, να πέφτει κάτω τότε στην Φιλαδέλφεια, ακολουθώντας τις γνωστές εντολές, δεν ξέρω πού να εντάξω τον δήθεν τραυματισμό του. Στο ηθικό κομμάτι ή στην γελοιοποίηση του αθλήματος που πρωτίστως υπηρετούσε και κονομούσε από αυτό. Καλό είναι να μείνω με την απορία, αφού δεν συνηθίζω να το ψάχνω περαιτέρω με νούμερα.

Ανακοινώσεις όμως μου αρέσει να διαβάζω, οπότε μοιραία φτάνω και σε εκείνη την γραμμή στην οποίαν ο Δέλλας δεν ήθελε να καλύψει τις αδυναμίες της ΑΕΚ, με μια μικρή ήττα. Οπότε σου λέει κάτσε να διαλύσω την ομάδα, να φάω μια τεσσάρα για να εκθέσω την διοίκηση που είναι μαλακισμένη και δεν μου πήρε τον τάδε ή τον δείνα, αλλά να μην πάρει και μεγάλη έκταση το σκορ, βάζοντας μετά μέσα τον Κορδρέρο. Μιλάμε για ψηφιακό νούμερο δηλαδή. Το κοντέρ το ήθελε στο τρία κι όχι στο τέσσερα. Το τρία δηλαδή, δεν είναι συντριβή κατά Δέλλα αλλά μια αρκετή ήττα για να χεστεί πάνω του ο Μελισσανίδης, που δεν πήρε στο παιδί αυτούς που ήθελε αλλά την ίδια στιγμή το νούμερο έβγαινε και δήλωνε οτι έχουμε πληρότητα.

Χώρια που πιο κάτω στην σύνταξη της δήλωσης, που προφανώς έγινε με την βοήθεια της Γωγώς άντε και του κοντού, κάνει και μνεία στις συνθήκες κάτω από τις οποίες υποχρεώθηκε να δουλέψει. Οπότε μέχρι κι ο Κετσετζόγλου πήγε να τρελαθεί. Διότι κι αυτός είχε ψιλοβγεί στο αντάρτικο για τους παίκτες αλλά με φουλ υποστήριξη στο νούμερο, όμως τις συνθήκες ουδέποτε τις αμφισβήτησε. Τις οποίες όμως θα θέλαμε κι εμείς να τις πληροφορηθούμε, μπας και κάνουμε καμιά χορηγία και τις βελτιώσουμε αφού ο μεγιαστάνας δεν μπορεί. Εκτός αν οι συνθήκες ήταν η πίεση του Μπάγιεβιτς,  αλλά δεν κατάλαβα γιατί αυτές αποκαλύπτονται μετά από κάποια αλλαγή κάποιου Σιμόες κι όχι 2,5 χρόνια πριν. Τρελάθηκε ο Μπάγιεβιτς τώρα;

Παρακάτω πλακώνει κάτι μαλακίες για ευχαριστίες στους συνεργάτες του αλλά και στο έμψυχο δυναμικό. Δεν μας λέει όμως τελικά, αν η ΑΕΚ πρέπει να κρατήσει τους Μπουρουτζίκες και τους άλλους – βοηθοί του Μπάγιεβιτς ήταν αυτοί κι όχι δικοί του, νέος βαφτισθείς προπονητής με συμμετοχή ενεργή στον υποβιβασμό της ομάδας αποκλείεται να έχει ήδη team. Τους ευχαριστεί για ποιό λόγο; Τους κρίνει επιτυχημένους,  ή τους ευχαριστεί που κάνανε υπομονή με ένα νούμερο;

Δημόσια όμως δεν αντιπαρατίθεται. Το τονίζει κι αυτό. Τότε ποιός ο λόγος για αυτήν την γελοιοδέστατη ανακοίνωση; Ή μήπως πάλι άκουσε κάποιον άλλον; Έλα να μου το βρεις, τίμιε βιοπαλαιστή κι υποστηρικτή του νούμερου. Που τρία χρόνια μας έβγαλε τα σηκώτια αυτός, ο βοηθός του, ο γυμναστής του και φυσικά ο Μπάγιεβιτς μαζί με εκείνον τον βλάκα που το παίζει scouter στη νότιο Αμερική ή στην Ισπανία, αλλά τελικά πήραμε τον Γιόχανσον.

Ο Δέλλας έκανε λάθος με την γραπτή δήλωση. Κι έδειξε την ευθυνοφοβία του, το λίγο του, αλλά και την μετέπειτα δουλειά του που στην καλύτερη, σαν κατάληξη, άντε νάναι στον Κομπότη με χαρτάκι ενδεκάδας. Μέχρι να χαθεί τελείως από το ποδόσφαιρο, αφού με το ζόρι τον κάνανε προπονητή – ο άνθρωπος εταιρεία ψυγείων είχε κάνει με τον μυτόγκα -, το οποίο σημαίνει, οτι όχι απλά δεν το έχει αλλά ούτε είχε καν την διάθεση να ασχοληθεί με τον χώρο. Τ’ άντερα του του γυρίζουν με το συνάφι του, από το οποίο ήθελε να απαλλαγεί κάνοντας ένα κομπόδεμα καλό από την αγωνιστική του παρουσία, αλλά έπεσε στην γκαντεμιά της Κύπρου. Σε αυτό τον συμμερίζομαι, αλλά σίγουρα έχει την Γωγώ δίπλα του που μπορεί να του προσφέρει περισσότερα. Ελπίζω μάλιστα οτι σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να συμφωνεί κι η Βάγια που μου έχει κάνει παρατήρηση στο παρελθόν, αλλά δεν έρχεται πλέον αφού έχει μάτια τουλάχιστον και βλέπει προς τα πού πάει ο Αρμαγεδών. Τα έχουμε πει εδώ μέσα : κανείς δεν θα μείνει από την διοικούσα.

Σήμερα λοιπόν, έχουμε πτώση αυλαίας επιτέλους. Και έφυγε ακόμα ένα σταγονίδιο του κοντού. Αρκετά με την λαίλαπα, που έγραψε μέχρι και την ανακοίνωση ενώ την μεθεπομένη του αγώνα ο Δέλλας, για τόσο βλάκα μιλάμε, έβγαζε λόγους για ενότητα και σκληρή δουλειά, χωρίς να έχει καταλάβει οτι είχε απολυθεί. Φαντάσου να πρέπει να πάρει κι αποφάσεις για κοουτσάρισμα της ομάδας σε μερικά λεπτά μέσα. Που έθεσε και θέμα ηθικής σαν τον Ζήκο, τον άλλον αρχιερέα της τρόμπας.

Και φυσικά δεν αθωώνω πουθενά την διοίκηση. Τα έχουμε ξαναπεί. Πρώτα είναι τα δικά της λάθη. Αλλά δεν γίνεται να αλλάξει αυτή. Αλλάζει αυτός που βάζει την ΑΕΚ πάνω από τα πρόσωπα, διότι για κάποιο μυστήριο λόγο επίστεψε κι αυτός, οτι η ιδέα πάει με αυτόματο πιλότο. Τον θυμάμαι που χάιδευε τον Μίκη, μπερδεύοντας τον άνθρωπο με τον συνθέτη. Όπως κι άλλα έχει μπερδέψει, αλλά δεν χρειάζονται άλλα φώτα. Twitter υπάρχει και μπορεί να γράφει καμιά ατάκα παρέα με τον άλλον που παρακαλάει.

Καλή τύχη λοιπόν στον Δέλλα. Έχει ένα καλούτσικο βιογραφικό από την ΑΕΚ και θα δούμε ποιός έχει κάνει λάθος. Αν έχω κάνει εγώ, θα εισηγηθώ να ξαναγυρίσει. Αν δεν έχω κάνει, όλα καλά για την ΑΕΚ. Το θέμα τώρα για τον Δέλλα, είναι να δούμε πώς θα εκμεταλλευτεί την εμπειρία του και αυτά που αποκόμισε από το να μαθαίνει στο σβέρκο της ΑΕΚ. Όχι οτι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά καθαρά εκ περιεργείας και παράπλευρης παρακολούθησης όλου του συτήματος που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Ή και ευρωπαϊκού, αν αδικήθηκε τόσο πολύ από την εταιρεία ΑΕΚ. Κυριακή κοντή γιορτή.

Και Κυριακή είναι το Σάββατο που σημαίνει, πλήρη υποστήριξη στην ομάδα αλλά και πλήρη αποδοχή για τον τεράστιο Στέλιο, που παρότι άπειρος, είναι κανονικότατος προπονητής. Και κανονική σημαία της ΑΕΚ, όχι γιαλαντζί. Δεν είναι πέστε κάτω, αλλά έκανα θέατρο για να πάρω το πέναλτυ.

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τελικά το τι τρέχει μέσα στο μυαλό του κάθε οπαδού. Μετά από κάθε παιχνίδι φέτος αλλά και πέρσι στην πλειονότητα τους, όλοι κάνανε κριτική στον Δέλλα. Καλά εγώ είχα ξεφύγει, αλλά αυτό το είχα πάθει από τότε που μπήκε το στοίχημα με το να παραδοθεί η ομάδα σε παλαιμάχους.

Εκεί λοιπόν που γινόταν ο κακός χαμός με τον Δέλλα, ξαφνικά τώρα που απολύθηκε ή παραιτήθηκε, βάλτε ό,τι θέλετε, έχει ξεκινήσει ένα ανάποδο ποτάμι. Ο κύριος, ο έτσι, ο προικισμένος, ο πολυτάλαντος, ο παρ’ ολίγον Χερέρα, που αδικήθηκε από την διοίκηση ή τον άφαντο εγγυητή, κι αγόγγυστα προχώραγε μόνος του. Αυτός και οι τεράστιες γνώσεις του.

Παιδιά, δεν γίνονται και τα δύο. Είτε σας αρέσει, είτε δεν σας κάνει. Αυτή η χαρμολύπη, είναι φαινόμενο χοντρής ψυχανάλυσης. Χώρια που υπακούει και σε ποδοσφαιρικούς κανόνες : Μπορείς να διώξεις όλο το ρόστερ; Όχι. Μπορεί να διώξεις την διοίκηση; Όχι. Πάντα την πληρώνει ο προπονητής. Τι να κάνουμε τώρα; Ας είμαστε σοβαροί, όπως λέει και μια ψυχή.

Λάθη η διοίκηση; Τεράστα. Τα έχουμε πει. Σοβαρότατα όμως λάθη κι ο Δέλλας. Όταν λοιπόν ο προπονητής δεν μπορεί να διορθώσει τα διοικητικά λάθη, απλά αποδέχεται οτι την πληρώνει αυτός. Τέρμα και τελείωσε. Εκτός αν αναλάβει την διοίκηση καμιά οργάνωση παθιασμένων πληρωμένων, και γίνει η κατάσταση Άρης ή μπασκετική ΑΕΚ.

Και δεν πρέπει να επεκταθώ άλλο στο θέμα αυτό. Θα επανέλθω, μόνο αν προκληθώ από πιθανές δηλώσεις του απολυμένου κατ’ ουσίαν. Σύμφωνα δηλαδή με αυτά που θα του πει ο κουμπάρος του, που έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, ή η γυμνάστρια της Αράχωβας. Και τότε θα μπορούμε να πούμε πολλά.

Διότι έχει αρχίσει και γίνεται και λίγο εκνευριστική η κατάσταση. Ο Ντέμης που τα έκανε καλά, αλλά οι 80 μεταγραφές και τα κλειστά συμβόλαια στους προπονητές που απολύθηκαν, δεν ενοχλούσαν κανέναν. Με το μόνη ξανά δεν σ’ αφήσω, με εκτελεστή τον Ρουβά, όλα ξαφνικά ήταν πολύ πετυχημένα. Όλα ήταν σπουδαία και δεν έτρεχε κάστανο. Τώρα,  υπάρχει μόνο η ευθύνη.

Οι ευθύνες είναι ακριβώς οι ίδιες. Στα της διοίκησης μιλάω. Κι όσοι βρίσκουν οτι σήμερα, καλύπτεται ο εγγυητής πίσω από την απόλυση του Δέλλα, θα πρέπει τα ίδια να συνομολογήσουν και για τις τότε παλινωδίες. Τότε που φεσωνόταν η εταιρεία, ενώ σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει τα ίδια. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Όπως κατανοητός γίνομαι κι όταν λέω οτι σήμερα υπάρχει κι ένα ποσοστό η διοίκηση να διορθώσει, ενώ η παλιά κατάσταση απλά πήγαινε μαθηματικά στην ηρωική έξοδο, όπερ κι έγινε και βάσει αποτελέσματος.

Υπάρχει δηλαδή κι ένα έλεος στους συλλογισμούς της χαρμολύπης, όσων άμοιρων τελικά, δεν τα έχουν με την διοίκσησ, αλλά με τον εαυτό τους, αφού δεν έχουν αποφασίσει τι στο διάολο θέλουν τελικά. Ένα στοίχημα του Μελισσανίδη μαζί με Μπουρουτζίκες και λοιπούς γραφικούς ή έναν κανονικό προπονητή με το επιτελείο του; Είναι εικόνα αυτή που βλέπαμε σε τεράστια αφίσα, να παίζουν ποδοσφαιράκι οι Δέλλες, οι Μπορμπόκηδες, οι Ζήκοι και οι Λυμπερόπουλοι, υπό την εποπτεία του Μπάγιεβιτς, και σήμερα να είναι όλοι άνεργοι;

Τι είναι η ΑΕΚ τελικά; Φιλόπτωχον σωματείον δια τους παλιούς; Ρε άει στο διάολο. Αρκετοί τζαμπατζήδες υπάρχουν στα VIP, που το παίζουν ζωντανή ιστορία. Δεν είναι πρόοδος που έμεινε πλέον μόνο ο Μπάγιεβιτς απέναντι στον Μελισσανίδη; Δεν είναι πρόοδος, που πλέον όταν δεν έχεις να φας κάτι, θα φας τις σάρκες σου; Δεν είναι πρόοδος αυτή; Μαζί με εκείνη που πλέον πήρε την κατάσταση στα χέρια του, κάτι σαν Πήλιο δηλαδή. Βέβαια ακόμα δεν έφυγε ο Μπάγιεβιτς, αλλά εσείς τι λέτε; Πόσο να κάτσει και να κάνει το σκιάχτρο; Αυτά, δεν είναι πρόοδος;

Η διοίκηση λοιπόν, είναι υποχρεωμένη να διορθώσει τα λάθη της. Τις κινήσεις, θα τις κρίνουμε κανονικότατα. Όπως και κάναμε μέχρι τώρα. Ο κόσμος όμως, θα πρέπει να καταλάβει οτι η ΑΕΚ οφείλει να προχωρήσει , χωρίς συναισθηματισμούς και χαρμολύπες. Και να αποφασίσει τελικά αν του έκανε ο Δέλλας ή όχι. Το να του έχω το ρόστερ της Ρεάλ, δεν μου λέει και τίποτα. Στο φινάλε, η ανικανότητα του θα φαινόταν ακόμα και τον Πελέ να είχε.

Και φυσικά, να στηρίξει την ΑΕΚ. Η οποία, μπορεί ο μαλάκας που ντύνεται γυναικεία και κατοικοεδρεύει στην Πόλη, να την λέει ιδέα, αλλά ΔΕΝ είναι. Είναι εταιρεία θεάματος, σε πλήρη ανταγωνισμό και με τους κανονικούς νόμους της αγοράς. Η οποία είναι αμείλικτη. Και πλέον δεν βασίζει τα έσοδα της τόσο πολύ στα εισιτήρια, αλλά πιο πολύ στο image making. Τα πολλά λεφτά, είναι από άλλα funds, και κάτι οργανωμένοι ή δήθεν εραστές, είναι της πλάκας στα ελληνικά μεγέθη. Όπως της πλάκας είναι κι αυτή η χαρμολύπη, που δίνει την ευκαρία, με τεράστια καθυστέρηση, να έχουμε κάτι σοβαρό στον πάγκο.