Παλιό debate δεν είδα. Όχι οτι είχα σοβαρότερες δουλειές, αλλά από την αρχή του στοιχειώδους μυαλού που γνωρίζω οτι διαθέτω, είχα αρνηθεί να παρακολουθήσω άλλο ένα ελληνικό δράμα. Debate χωρίς Μιχαλολιάκο και Λεβέντη, δεν υπάρχει.
Και νάταν μόνο αυτά; Δημοσιογράφοι διαπλεκόμενοι κατά τεκμήριο βάσει γκομενοδουλειών ή βάσει συζυγικών σχέσεων, δημοσιογράφοι που δουλεύουν στα κανάλια που θέλει να πατήσει κάτω ο Τσίπρας, με ερωτήσεις που είχαν εγκρίνει οι αρχηγοί των κομμάτων, τι σόι αποτέλεσμα να είχε; Μίνιμουμ βαρετό, όπως πληροφορήθηκα οτι τελικά ήταν.
Όμως η κρίση γεννάει ευκαιρίες, όπως και η αρνητική εμπειρία που εφόσον την αποφύγεις, εξελίσσεται σε θετική. Οπότε μπορεί να μην έχασα κάτι, αλλά η Ελλάς έχει και την ευκαιρία του δεύτερου debate. Αυτό της Δευτέρας δηλαδή, που πάλι δεν θα το δω αφού θα διασκεδάζω την ονομαστική μου γιορτή κάπου έξω. Κι όταν λέμε έξω, δεν μιλάμε για ταβερνείο μετά τηλεοράσεως.
Άκουσα λοιπόν στα ρεπορτάζ σήμερα, οτι το πρώτο debate ήταν βαρετό. Βαρέθηκαν οι δημοσιογράφοι, βαρέθηκαν κι οι ηθοποιοί που το παίζουν ποδηγέτες μας. Λογικό δεν ήταν; Προγράμματα δεν υπάρχουν, οι κωλοτούμπες είναι πανταχόθεν, τι να βρεθεί για να τονώσει το ενδιαφέρον του περήφανου ελληνικού λαού, που ψήφισε όχι αλλά ταυτόχρονα θέλει και να παίρνει δανεικά κι αγύριστα; Χωρίς μάλιστα να θέλει να δουλέψει. Πραγματικά τον Χουντίνι θέλει, αλλά ήταν εκ των προτέρων γνωστό οτι αυτός ο μάγος δεν θα συμμετείχε.
Όμως το ρεπορτάζ συμπληρωνόταν με την αγωνία οτι ερευνάται εκ μέρους των προϊσταμένων των πρώτων δύο κομμάτων, πώς να γίνει πιο ελκυστικό το δεύτερο debate. Μιλώ για τους ανθρώπους που κανόνισαν τις διατάξεις της συζήτησης προχθές, δώσανε τις εντολές τους στους υφισταμένους τους της διακομματικής επιτροπής, και μετά απλά τσαντίσθηκαν με τους υφισταμένους τους που τήρησαν τις εντολές τους. Μιλώ δηλαδή για τους απογοητευμένους, με τον εαυτό τους, πολιτικούς μας που ζητούν να υπερψηφισθούν κιόλας.
Κι επειδή είμαι σίγουρος οτι ξανά μπάχαλο θα γίνει, καταθέτω τις ιδέες μου για την περισσότερη ελκυστικότητα μαλακών που θα ξαναδούν debate :
– Οι γυναίκες δημοσιογράφοι να εμφανισθούν topless. Όχι οτι είναι πλέον και τίποτε γκομενάρες, αλλά όλο και κάποιοι αγάμητοι θα θελήσουν να χαρούν βυζιά σε debate.
– Οι άνδρες δημοσιογράφοι, να αλλάζουν ρούχα ανάλογα με την θεματική ενότητα των ερωτήσεων. Την ώρα ας πούμε που μιλάνε για το μεταναστευτικό, ο Γιομπαζολιάς να βάλει μια μπούργκα και να μεταμφιεστεί σε Σύρο πρόσφυγα για να τονίσει την τραγικότητα των στιγμών που διέρχεται το έθνος. Και το Συριακό αλλά και, το ελληνικό.
– Μπορούν επίσης να επιλεγούν άλλες δημοσιογραφίνες. Από αυτά τα καινούργια φυντάνια, που έχουν φρέσκο πρόσωπο αλλά και πιο θελκτικό σώμα. Και λιγότερο χρησιμοποιημένες από την Τρέμη ή δεν ξέρω ποιάν άλλη θα φέρουν.
– Θα μπορούσαμε να μην έχουμε και καθόλου δημοσιογράφους επίσης. Αφού οι ερωτήσεις είναι εκ των προτέρων δοσμένες, γιατί να μην τις διαβάζει η Πετρούλα ή ο Σαρμπέλ; Αφού οι δημοσιογράφοι δεν έχουν δικαίωμα δευτερολογίας κι αντίρρησης επί της απάντησης που έδωσε ο πολιτικός, γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε μοντέλα; Ας πούμε τον παίκτη του παναθηναϊκού που πιάστηκε με την κοκαίνη ή κάποια από τις κοπέλες που συνελήφθησαν στην Μύκονο τώρα τελευταία και που εμπορεύονταν την σάρκα τους. Σίγουρα ομορφότερες φάτσες αλλά και προοπτική να ανοίξει η κουβέντα σε θέματα της καθημερινότητας από ανθρώπους που πουτανιάζουν διότι τους εκμεταλλεύεται το μεγάλο κεφάλαιο ενώ αυτοί θέλανε ένα μικρόσ πιτάκι στο λειβάδι.
Πιστεύω οτι έτσι θα ανέβαινε η τηλεθέαση και δεν θα βαριόντουσαν και οι αρχηγοί, που ούτως ή άλλως τους έχει κοπεί η λαλιά από την παντελή απουσία ψεμμάτων εν όψει εφαρμογής του τρίτου μνημονίου. Οπότε μπορεί και να άρχιζαν το καμάκι και να ξεφεύγαμε κι εμείς λιγάκι, έχοντας την ευκαιρία να εκλέξουμε τουλάχιστον τον πιο καμακιάρη πρωθυπουργό για να σπάσει κι ο μύθος του Αντρέα, που κρατάει τα πρωτεία επειδή πήδηξε μια χοντρή.
Βέβαια ελκυστικότατο το debate θα γινόταν, αν λέγονταν αλήθειες, που νομίζω οτι είμαστε αρκετά κοντα πλέον. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να μην έτοιμη, αλλά η στήλη γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει. Για να προειδοποιεί και να αποκαλύπτει. Όπως ο διάλογος που θα γινόταν σήμερα στην Κουμουνδούρου :
– Γειά σου ρε Αλέξη. Πολύ δουλειά σήμερα;
– Γειά σου ρε Βαγγέλα. Εσύ, πώς πας;
– Ρε συ, χέσε τις μαλακίες. Πάνω που είπα να φύγω, οι μαλάκες με κάνανε αρχηγό και κινδυνεύω να γίνω πρωθυπουργός. Έχεις καμιά ιδέα;
– Καλά ρε με δουλεύεις; Εσύ είσαι πιο έμπειρος από εμένα. Έχω πάρει δέκα κιλά σε τρεις μήνες και πάνω που θέλω να φύγω, ο μαλάκας ο λαός επιμένει οτι είμαι άφθαρτος. Ρε θέλουν να με ξαναβγάλουν σου λέω. Μ’ έβαλε κι ο Παπάς να κάνω άνοιγμα στο Ποτάμι και στο Πασόκ, γάμησε με. Με βλέπω πάλι με τον Γιούνκερ. Πώς ξεφεύγω ωρέ Βαγγέλα;
– Αλεξάκι μου τα πράματα είναι απλά. Θες να γίνεις αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας; Θα εγγυηθώ εγώ για εσένα. Ούτως ή άλλως μετεκλογικά, δεν μπορούμε να συνεργαστούμε διότι τότε την αξιωματική αντιπολίτευση θα την πάρει ο Μιχαλολιάκος. Οπότε ή εγώ ή εσύ, πρέπει να παριστάνουμε την δεύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο. Αν όμως συνεργαστούμε, κοίτα τι μπορούμε να έχουμε. Τη Νέα Δημοκρατία πρώτο κόμμα, με σένα αρχηγό. Έχεις πρόβλημα;
– Τι να σου πω τώρα; Εντάξει για το κόμμα, το παίρνω. Πρωθυπουργός όμως;
– Έλα ρε μαλάκα. Κι ο Καραμανλής έγινε, ήτανε; Κολλητοί δεν είστε; Το ίδιο θα είστε και τρώγοντας μπιφτέκια.
Debate λοιπόν ξανά κι όλως τυχαίως δεν γίνεται του Σταυρού. Της σταύρωσης της χώρας, που πάει σε χαβαλέ εκλογές μόνο και μόνο για να δούμε αν θα μπει ο Λεβέντης στην βουλή. Διότι για κανέναν άλλο λόγο δεν γίνονται. Τα πάντα είναι έτοιμα σαν πορεία και το μόνο που μένει να δούμε είναι πόσος χαβαλές ακόμα είναι διατεθειμένος να κάνει ο κόσμος. Διότι αν δεν ήταν για κάτι τέτοιο προδιαθετιμένος, τότε οι πολιτικοί θα ασχολιόντουσαν με τα υπαρκτά προβλήματα κι όχι με τις διαδικασίες κάποιου debate, που επειδή απέτυχε το πρώτο, τώρα θέλουν να κάνουν και δεύτερο. Έλεος με τους μαλάκες πια.
