…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Όλοι αυτό αναφωνήσαμε στο άκουσμα της είδησης της σύλληψης του νούμερο ένα καταζητούμενου της χώρας. Του Ξηρού. Είχαμε μια τέτοια αγωνία, έναν τέτοιον φόβο, που δεν βγαίναμε από τα σπίτια μας. Πιστεύω να είχατε παρατηρήσει την πτώση της κίνησης στους δρόμους της επικράτειας. Λογικό δεν είναι; Άμα φοβάσαι, πού να πας;

Αλλά χαλάλι, οι τόσες μέρες που χάσαμε και διπλοκλειδώναμε τις πόρτες των κατοικιών μας που θα τις πάρει ο Αλέξης. Ήταν σαν μυστική, άυλη ψηφοφορία. Άλλο να μας πάρει τα σπίτια η δημοκρατία, κι άλλο να τα χάσουμε από την τρομοκρατία. Εξ άλλου ο Ξηρός τι να τα κάνει τα σπίτια; Ενώ ο Αλέξης, θα τα πάρει και θα τα πουλήσει και θα ξεχρεώσει την χώρα. Αυτό δεν λέει ο Άδωνις;

Και στο φινάλε, τι να τα κάνουμε τα σπίτια; Ποιός δεν έχει χιλιομετανοιώσει σήμερα, που έφτειαξε σπίτι; Μια χαρά δεν θα ήμασταν και στο νοίκιο; Ας πληρώνανε οι Γερμανοί τα Ενφια και τα λοιπά ισοδύναμα. Κι ας είχαμε μείνει εμείς σε αυτό που ξέρουμε καλά . Στην δημοκρατική εκλογική μάχη και στο κυνήγι του Ξηρού. Ενωμένοι όλοι σε εθνικό σκοπό.

Και το ρεπορτάζ είναι εντυπωσιακό. Ο Ξηρός ήταν οπλισμένος σαν αστακός. Ήταν έτοιμος για μάχη εκ του συστάδην. Όμως στο βάθος του χαρακτήρα του, ήταν καλός άνθρωπος. Έπεσε ο αστυνομικός με την μοτοσυκλέτα, κι ο Ξηρός σταμάτησε να τον ρωτήσει αν είναι καλά. Η τρομοκρατία έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπο της – αυτό είναι δικό μου, δεν είναι του Κικίλια. Κι εκεί, οι άλλοι άνδρες της ελληνικής αστυνομίας, του πέρασαν χειροπέδες. ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Μιλάμε οτι είμαι εντυπωσιασμένος. Έχουμε ένα κράτος, το οποίο ακόμα και με υπηρεσιακή κυβέρνηση, σκίζει χασέδες. Υπερκοριοί που ξέρουν τα πάντα για τον οποιονδήποτε, θερμικοί δορυφόροι, τέσσερα εκατομμύρια χαφιέδες, κατώρθωσαν να διορθώσουν την απόφαση των δικαστικών λειτουργών, που είχαν δώσει άδεια στον πιο επικίνδυνο άνθρωπο της χώρας. Που ήθελε να μας φάει ζωντανούς, μεταμφιεσθείς ο παμπόνηρος, σε κράμα Φλωρινιώτη και παλαιού Καφάση. Κι είχε και βαρέλι με εκρηκτικά εκεί δίπλα στις αλυκές της Αναβύσου. Ίσα που θα μέναμε κι από αλάτι.

Δόξα τω θεώ, που ήρθε η προεκλογική περίοδος. Και θα μπορέσουν οι πολιτικοί να αφοσιωθούν στο έργο τους χωρίς την έννοια του Ξηρού. Κάτι είναι κι αυτό για τα λεφτά που θα φαγωθούν σε αφίσες, κάλπες και δικαστικούς αντιπροσώπους. Κάτι είναι κι αυτό για μας, που θα μπορέσουμε να πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που θα μας ξανασώσουν. Θα τους έχουμε όλους ξανά. Μια που ο Ξηρός, κάποιον από αυτούς θα έτρωγε. Εμάς τι να μας έκανε;

Αλλά, όπως και να το κάνουμε, σήμερα ξανανίκησε η δημοκρατία, που δεν έχει αδιέξοξα. Όσο μούσι και να αφήσει, αυτός ο επικίνδυνος Ξηρός. Που ήταν και δίχρωμο σε σχέση με το μαλλί του, πράμα το οποίο και τροφοδότησε όλες τις σχετικές πληροφορίες στην ΓΑΔΑ. Καινούργιος πούστης στην Ανάβυσο; Για να ψάξουμε λίγο παραπάνω. Και βρέθηκε η καλούμπα από το ηθών, σε σχέση με όλη την καινούργια τεχνολογία, που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν δούλευε τόσο καιρό.

Υπάρχει όμως και η ουσία. Οτι ο Ξηρός, συνελλήφθη από την ΝΔ. Άντε και το Πασόκ, όσο έχει απομείνει. Κι αυτό φυσικά το πιστώνεται η κυβέρνηση, που θεώρησε οτι ο Ξηρός είναι πιο επικίνδυνος από τον διαφυγόντα φοροφυγά. Ξέρετε, εκείνης της ξεχασμένης λίστας. Μπορεί να ψάχνει το κράτος λεφτά με το ντουφέκι, αλλά η τρομοκρατία είναι σαφέστατα πιο επικίνδυνη από όλους αυτούς που είναι χρηματοδότες κομματικοί. Που στερούν συντάξεις και λοιπά κοινωφελή δημόσια λειτουργήματα, επιπέδου παιδείας ή υγείας.

Κι ευτυχώς, που ακόμα έχουμε την παλιά ψήφο, που το βλέπει έτσι. Διότι αύριο με τον Σύριζα, πιθανώς να είχαμε κι υπουργό δημόσιας τάξης, τον Ξηρό,  κι υπουργό παιδείας τον Ρωμανό. Είναι πολύ διαστροφική η αριστερά, κι ειδκά όταν έχει απομακρυνθεί από το ΚΚΕ. Κι ειδικά όταν έχει μπολιαστεί από παλιούς πασόκους, που τώρα έχουνε και μπέρδεμα με τον ΓΑΠ. Μπέρδεμα; Μπα. Βλέπετε η αποστασία των χρημάτων, έχει άλλο πρόσωπο. Πλέον δεν πάει σε ψήφους βουλευτών, αλλά σε ίδρυση κομμάτων. Όποιος έχει ασχοληθεί με ποδόσφαιρο, άνετα καταλαβαίνει τι γίνεται. Δεν πιάνουμε παίκτες πλέον, αλλά ιδρύουμε δορυφόρους ομάδες. Και φτειάχνουμε και λίγκες.

Αλλά επιτέλους. Δεν βγήκε πρόεδρος της δημοκρατίας, κι ο Σαμαράς μας απειλεί με χρεοκοπία, τρεις εβδομάδες μετά την success story. Ο άλλος, έχει βρει τα δένδρα με τα λεφτά και θέλει να σταματήσει να πληρώνει, αλλά θέλει να δανειστεί για την ανάπτυξη της μελλοντικής κρατικοποιημένης ιδιωτικής επιχειρηματικότητας. Το ΚΚΕ γνωρίζει αλλά δεν μας μιλάει. Στους τρεις πόλους υπάρχουν και οι ενδιάμεσες γλάστρες, σε επίπεδο άλλων κομμάτων,  που θέλουν να μας σώσουν με την εναλλακτική καλλιέργεια του κάθε ένα, που δεν έχει επάγγελμα να κάνει.

Μπέρδεμα; Σαφέστατο για την ψήφο, αλλά ποτέ για την ουσία. Όλοι αυτοί βλέπουν το δένδρο και χάνουν το δάσος. Κανείς δεν έχει μιλήσει για την εταιρεία, την χώρα και το προσωπικό της. Κανείς δεν έχει μιλήσει για την διαδικασία εισοδηματικής βελτίωσης αυτών που θα δουλέψουν και την προοπτική τους. Κανείς δεν έχει πλάνο για εμάς, παρά μόνο για τις καρέκλες τους. Μιλάμε για γραφατοφορεμένους αλήτες, τεμπέληδες κι επικίνδυνα άχρηστους. Που φέρανε το αρνητικό πρόσωπο της δημοκρατίας πλέον, την οχλοκρατία. Που φέρανε την απόλυτη καταστροφή, ΑΛΛΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΠΟΥ ΣΥΛΛΑΒΑΝΕ ΤΟΝ ΞΗΡΟ. ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΑΦΗΣΕΙ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙ ΨΑΧΝΑΝΕ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ TIMING ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ. Ειλικρινά, βόμβα δεν φτάνει σε αυτήν την χώρα.

Τέτοιες μέρες που τις έχω ανάγκη για εσωτερική ενδυνάμωση εν όψει των επερχόμενων δυσκολιών της νέας χρονιάς, αποφεύγω τις συμβατικές εκδηλώσεις εορτασμού: τις αποστολές ξύλινων emailsπου απευθύνονται σε μεγάλα διευθυνσιολόγια γνωστών κι αγνώστων (σαν προ-εκλογικές υπενθυμίσεις), τους θερμούς εναγκαλισμούς στους δρόμους με χαμογελαστούς ανθρώπους που την ώρα που σε αγκαλιάζουν έχουν ήδη αρχίσει να κοιτάζουν το επόμενο προορισμό της αγκαλιάς τους ακριβώς πίσω σου.

Οι άνθρωποι που αγαπώ βαθειά το γνωρίζουν. Και οι άλλοι για τους οποίους τρέφω μια συμπάθεια με λίγο (ή περισσότερο) από τρυφερότητα, κι αυτοί το αντιλαμβάνονται. Δεν μπαίνω σε διαγωνισμό ποιός θα αλλάξει περισσότερες ευχές πριν τρέξει να κλειδωθεί στην ασφάλεια της οικίας του.

Με κίνδυνο να φανώ αντικοινωνικός ή αποστασιωμένος, κάνω οικονομία όχι τόσο στην αγάπη που έχω μέσα μου για τους άλλους ανθρώπους, όσο στην εξουθενωτική εκδήλωση εορταστικού ενθουσιασμού. Πιο χρήσιμη για την δοκιμαζόμενη κοινωνία που έχει ανάγκη από την αγάπη μου ήταν η επίσκεψη στο Γηροκομείο Αθηνών σε άγνωστους ηλικιωμένους παρά τα εορταστικά ημι-κοσμικά μπαζάρ.

Σε κάθε περίπτωση, με έναν εντυπωσιακό και σχεδόν ανεξήγητο τρόπο η αγάπη παράγεται σε άφθονες ποσότητες ακόμα και κάτω από τις πλέον δύσκολες συνθήκες και -το πιό πολύτιμο απ’ όλα- ποτέ μα ποτέ δεν πάει χαμένη. Αγάπη… γενικά, όχι μόνο την περίοδο των Χριστουγέννων.

Καλές χρονιές.

Εάν είναι  με κάτι συνδιασμένη αυτή η εποχή,δεν είναι η “αλλαγή” του χρόνου,αλλά η καταληκτική ημερομηνία πληρωμής των τελών κυκλοφορίας.
Από κει καταλαβαίνουμε ότι “κάτι τελειώνει” και “κάτι άλλο αρχίζει”.
Αν δεν υπήρχαν οι πινακίδες κυκλοφορίας και η εφορία,δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα. Με αφορμή αυτό, στήνουμε δέντρα,ακούμε κάλαντα και περιμένουμε το κορόιδο τον Αι Βασίλη να μας πετάξει κάτι από την καμινάδα…’οτι να ναι,αφού θα’ναι τζάμπα.Να’ ναι καλά οι δυνάστες μας!

Κατά τα άλλα,η πραγματική αλλαγή του χρόνου,συμβαίνει ΠΑΝΤΑ την Ανοιξη. Κάπου εκει θα μπορούσε να χωρέσει μια κανονική γιορτή,αν έπρεπε ντε και καλά να σκαρφιστούμε μία. Οταν ανθίζουν και ξαναγενιούνται όλα.Και όχι μεσ’το καταχείμωνο,όπου τα πάντα είναι νεκρά και στον πάγο.

Δεν βαριέσαι όμως. Αφορμή για “χαρά” ανύπαρκτη και για ευχές κούφιες. Δηλαδή Φουλ του ψέματος και της κοροιδίας του ενός απέναντι στον άλλον.
Εαν σε κάποιους ταιριάζουν ΚΑΙ ΑΞΊΖΟΥΝ τα παραμύθια, αυτά είναι τα παιδιά. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ.

Ολοι οι υπόλοιποι,αντί να κάνουμε μοκο και να κοιτάξουμε τα χάλια μας, εν τούτοις βγαίνουμε με τις σακούλες στο δρόμο,σαν βαρίδια σύγχρονων δούλων.
Αλλοι κοιτάνε τις βιτρίνες και άλλοι το πεζοδρόμιο.
Μπερδεμένη ψυχολογία,απόρροια της βιασύνης των γιορτών.
Ειδικά σε αυτά τα τελευταία χρόνια όπου οι πεινώντες και οι διψώντες στην χώρα μας αυξήθηκαν δραματικά, εκεί να δεις “ευχές” και εκεί να δεις “δώρα”.

Ο ένας “ανακαλύπτει” τον άλλον ανήμερα της “Πρωτοχρονιάς”, παρ’όλο που συνυπάρχουμε όλοι στην ίδια πολυκατοικία για χρόνια. Και με το πέρασμα ολίγων ωρών “ξαναπετάμε” ο ένας τον άλλον στον Καιάδα του.

“ψάχνουμε” βαριεστημένα με το βλέμα κάποιον να μας κοιτάξει στο πρόσωπο έχοντας έτοιμη την μασκαρεμένη διάθεση και την ψεύτικη ευχή: “χρόνια πολλά”, “καλή χρονιά”. κρύβοντας τις λύπες τα αδιέξοδα και την μοναξιά
στις σακούλες του Βερόπουλου.
Πρέπει να περάσουμε το τεστ της χαράς,δίχως να προδωθούμε. Μεγάλη πρόκλησης!

Ενώ θα έπρεπε απλά,ειδικά αυτή την ημέρα,με το που αντικρύζει ο ένας τον άλλον να αυτοφασκελωνόμαστε. Θα ήταν πιο τίμιο. Με διάθεση αυτοκριτικής. Θα έδινε το δίχως άλλο περισσότερη χαρά και αφορμή για γέλιο.

Τυλιγμένοι στο ψέμα. Τάχα “χαιρόμαστε” τα Χριστούγεννα και τάχα “λυπούμαστε” το Πάσχα. Και στο ενδιάμεσο “ξεδίνουμε” πετώντας χαρταετούς και τρώγοντας μπακαλιάρους.
Ηθοποιοί υποταγμένοι σε χάρτινες ημερολογιακές γιορτές.

Οι “απο δω” χορτάτοι και οι “απο κει” πεινασμένοι, ανταλλάσουν ευχές για “καλύτερο αύριο”…
Οι μισοί βομβαρδίζουν και κλέβουν και οι άλλοι μισοι βομβαρδίζονται και ληστεύονται και όλοι μαζί ευχόμαστε “ειρήνη σε όλον τον κόσμο”…
Οι “επάνω” αφέντες” των “απο κάτω” δούλων. Κηδεμονες και νταβάδες από κει,κηδεμονευόμενοι και πόρνες από την άλλη,αλληλεύχονται “υγεία,χαρά και ευτυχία”.
Βολεμένοι στη ζέστη από τη μία και οι πεταμένοι στο κρύο από την άλλη,όλοι εύχονται κάτι. Τι; Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
Ενα απίστευτο τουρλουμπούκι αδικίας,απανθρωπιάς και εγωισμού,σε ένα ψεύτικο πανιγύρι με αφορμή-αυτή τη φορά- την “αλλαγή” του χρόνου.

Εύχομαι και γω με τη σειρά μου-ούτως ή άλλως τζάμπα είναι και ανέξοδο- υγεία,ευημερία,χαρα,ευτυχία σε κάθε γωνιά της γης.
…Και ας μη κάνω τίποτα.
Ευτυχισμένο το 2015 προ Χριστού.
Καλή προοδο σε όλους. Από ένα μαμούθ ο καθένας μας να αποκτήσει,γερά να είναι τα ρόπαλά μας να κοπανιόμαστε και στα βράχια να χαράξουμε τους πρώτους μας φθόγγους. Και όταν αυτό συμβεί,τότε να φτιάξουμε καμια γιορτή,σαν ανάμνηση. Τα “Πουστούγεννα” και την “Πρωτοψευτιά”.

Μετα ΑΦΘΟΝΗΣ καταναλωσεως Hendric’s περαν της 6 απογευματινης, μεχρι τοτε τιμουμε Caffrey’s Irish Ale, αναρτωμεν το τελευταιον κειμενον του 2014.

Για να πουμε και κατι άλλο από γκρινια για τους ΣερβοΑΕΚαρες και τους Βενιζελο-Τσιπρες.

Small tips τα οποια και ελπίζω να εκτιμησει ο Γεωργιος Γαρατζεος εκ Redhill που ζηταω συγνωμμη για τη μη επικοινωνια λογω επαγγελματικων αλλα κυριως κοινωνικων (της εταιρου) υποχρεωσεων αλλα επιφυλάσσομαι (Γιωργο ειπαμε τους λογους την άλλη φορα sorry !! κοντευω να γινω μονιμος κατοικος σουιτας στο Emirates… καταλαβαινεις που εχω μπλεξει… αλλα ΠΑΝΤΑ σκαω με φανελλα Steven Jerrard ΑΥΣΤΗΡΑ!)

ΑΝ βρειτε πουθενα Caffrey’s μπυρα στην Ελλαδα (εγω δεν εχω πετυχει σε λιανικη) δοκιμαστε την. Βεβαια προϋποθέτει 2 πραγματα: α) να σας αρεσει η γευση στη μπυρα β) να σας αρεσουν τα ψιλο-bitter. Πινεται χλιαρη όπως ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΠΥΡΕΣ, κρυες μπυρες πινουν μονο οι βλαχογερμανοι, οι master του ειδους Τσεχοι τις πινουν σε θερμοκρασιες σχεδον βαρελιου. Προσωπικα πινω με μανια κοκκινες μοναστηριακες- μια καλη κοκκινη με φτιαχνει οσο τιποτε άλλο.

Το τζιν εινα το ποτο του αλκοολικου. Δεν κατατάσσω το εαυτο μου εκει (I hope) μιας και όπως με τα πουρα μπορει να κανω και 2-3 μηνες να καπνισω η να πιω παρολο την (θεωρω) αξιολογη συλλογη μου και σε bar και σε πουρα. Αλλοι πανε στα μπουζουκια αλλοι περνουν αυτοκινητα εγω εχω αυτό το κολλημα, γουστα είναι αυτά..

Υπαρχουν πολλα καλα τζιν στο εμποριο το Hendrick’s θεωρω ότι είναι κορυφαιο από τα εμπορικα. Περιπου στα 32-35 ευρω το μπουλακι ΔΕΝ είναι για χορταση αλλα για 2 max drinks με αργο tempo. Προσοχη στο tonic- τα εμπορικα ειναι ψιλομαπα- εγω που ειμαι περιεργος περνω Todd πιστεψτε με αν και πανακριβο ΑΞΙΖΕΙ τα λεφτα του. ΠΑΝΤΑ με αγγουρακι ΠΟΤΕ με λεμονι (το λεμονι είναι ΜΟΝΟ για το τσαι)

Ευχωμαι σε ολους ΥΓΕΙΑ και μονο, τα αλλα καλα η ασχημα είναι μεσα στη ζωη, και σε οσους διαφωνησα η στεναχωρησα με τα γραπτα μου: ψωμι και αλατι.

Τη πλακα μας κανουμε εδώ και γι αυτό συμμετεχω ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

Να ειστε ΟΛΟΙ ΓΕΡΟΙ για να διαφωνουμε για χρονια.

VIVA ARGENTINA (στη μπαλλα), long live ολοι μας και μακαρι καποια στιγμη να χαρουμε ότι αγαπαμε!

ΥΠΟΜΟΝΗ ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΥΣΤΗ

Με αφορμή την νέα χρονιά, έλαβα ένα μήνυμα: « Προσευχήσου να γεννηθεί μέσα στην καρδιά σου ο Χριστός, κι όλα θα τα βλέπεις καλύτερα >>. Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω για την τιμή της πρόσκλησης. Κατά δεύτερον, δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε την σχετική προσευχή γνωρίζω, αλλά ούτε κι έχω διαμορφωμένο τον χώρο της αντλίας του σώματος μου για επικείμενο τοκετό. Και δη θεανθρώπου. Αλλά δεν πειράζει. Το μήνυμα το εξέλαβα σαν μια σπουδαία, κι επομένως ανεδαφική ευχή. Όσο κι αν πιστεύω οτι Χριστός και νέος χρόνος, δεν έχουν κάποια σχέση. Κι άρα οι ευχές είναι άκυρες.

Σαν αυτές που λέμε σήμερα για την καινούργια χρονιά. Τις κλισέ και τις στερεότυπες. Αυτές με τις οποίες είμαστε οπλισμένοι την ώρα που κάνουμε την κοινωνική υποχρέωση ή το υποχρεωτικό δικαίωμα για την, λόγω των ημερών, επίσκεψη μας σε κάποιο γιορτινό στέκι. Σπίτι, μαγαζί, δεν έχει σημασία. Τα ίδια λέμε. Ο λόγος πλέον καθορίζεται από τον χρόνο.

Κι έτσι ο άνθρωπος αποδεικνύει για άλλη μια φορά την μπαρουφοσύνη του. Αφού δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να σκεφτεί για να πει, τραβάει το σουξέ της εποχής: « Και του χρόνου νάμαστε καλά >>, « Καλή χρονιά >>, και το κορυφαίο « χρόνια πολλά >>. Πόση αυτοακύρωση πέφτει ακόμα και σε δημιουργικό μυαλό. Πόσο κοινότυπο ακούγεται για τον ανθρώπινο νου μια γελοία φράση που υπάρχει μόνο και μόνο για να καλύπτεται η απουσία της πραγματικής επικοινωνίας αλλά και της διάθεσης για πιθανή λύση κάποιου προβλήματος.

Κι ο χρόνος εκεί. Ήρεμος και ψύχραιμος να περιμένει ήσυχα την σειρά του. Γέρασε το προηγούμενο έτος και φεύγει με κλωτσιές. Συνταξιούχος που πετιέται σαν στημένη λεμονόκουπα. Τώρα έρχεται το μωρό, το καινούργιο, το νέο, που μάλλον πρέπει να είναι το πρώτο προϊόν στην ανθρώπινη βιομηχανία με πασίγνωστη ημερομηνία λήξης. Και με ακρίβεια δευτερολέπτου μάλιστα. Όχι σαν κονσέρβα, που και ληγμένη να είναι, την ανοίγεις για να διαπιστώσεις αν πράγματι είναι χαλασμένη.

Δεν πειράζει όμως. Ειδικά τον χρόνο, που ζει στον θρόνο του, αλλά και τον άνθρωπο που είναι στην μάταια ελπίδα του. Δεν πα να λέει ό,τι θέλει ο Αϊνστάιν : « Η διάκριση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση». Και τι να ξέρει ο μαλάκας της σχετικότητας; Κι άντε και ξέρει. Είναι ανάγκη εμείς, οι απλοί θνητοί, να εφαρμόσουμε στην πράξη τα λόγια του; Εδώ ξεπεράσαμε ολόκληρο Χριστό, που ανασταίνεται κιόλας, με κάποιον πεθαμένο Αλβέρτο θα ασχοληθούμε;

Σε παρακαλώ κύριε. Έχουμε σοβαρά πράματα να κάνουμε. Έχουμε νέα πανηγύρια και νέα εδέσματα να ρίξουμε μέσα μας. Εμείς την εφεύρεση μας, τον χρόνο, δεν τον θέλουμε αναλογικό. Τον γουστάρουμε ψηφιακό και με απότομες διακοπές. Κι άρα, το νέο έτος , το επόμενο σκαλάκι για την κάσα, εμείς θέλουμε να το λέμε καλύτερο. Για όλα φταίει ο παλιός χρόνος. Πραγματική αμερικάνικη υπερπαραγωγή, που την ώρα που καίγεται ο ήρωας από την αγωνία να σώσει τον κόσμο, σταματάει και πετάει κι ένα φιλάκι στην αρραβωνιαστικιά του. Σαν να της λέει: « Αν σωθώ, θάρθω να σε ξαναβρώ για να σου ρίξω εκείνο το μανίκι, μια που τα μέχρι τώρα δεν μου σηκωνότανε. Εσύ κάτσε εδώ να περιμένεις με τον τσεβρέ στο χέρι».

Κι έτσι κι εγώ αναμένω. Δεν κινούμαι. Δεν κάνω τίποτα. Βλέπω το 2015 να έρχεται ακάθεκτο και χαίρομαι. Στηρίζω τις ελπίδες μου σε ένα μωρό, που μέχρι να περάσει την εφηβεία του και να γίνει κι αυτό κωλόγερος, θα κάθομαι απαθής χαζοχαρούμενος, μέχρι να σκίσω και την τελευταία σελίδα του ημερολογίου του. Και να στείλω κι αυτήν την χρονιά στο πυρ το εξώτερον, αφού ήδη αισθάνομαι σίγουρος ότι το 2016 θα είναι καλύτερο. Και πού να δείτε τι καλύτερη θα είναι η μεθεπόμενη χρονιά , άσε δε το 2020 που θα έχει τελειώσει και η επιμήκυνση του δανείου του ΔΝΤ. Είδατε πώς τα προλαβαίνω όλα;

Και δεν σκέφτομαι άσχημα . Η χρονιά που φεύγει, μου πρόσθεσε μερικά κιλά παραπάνω και μου χάραξε και πέντε νέες ρυτίδες στο πρόσωπο. Μου πολλαπλασίασε μια καθημερινή ανασφάλεια για το αύριο μου και για το μέλλον των παιδιών μας. Μου αφαίρεσε , για να μην πω καλύτερα μου διαίρεσε, αυτό που νόμιζα ότι είχα χτίσει με τόσο κόπο όλα τα προηγούμενα χρόνια . Χοντρικά με παράκμασε και μπορώ να το διακρίνω ξεκάθαρα, άσχετα αν κάποιοι θα βολευτούν πίσω από την κουρτίνα που την φωνάζουν , σοφία ή εμπειρία. Πόσες μαλακίες μπορεί να πει ο άνθρωπος, ο διαρκώς χαμένος, προκειμένου να αυταπατάται ότι πάντα κάτι κερδίζει.

Και να πούμε ψέματα τώρα; Δεν υπάρχει καλή χρονιά. Τα πάντα είναι σχοινί υψηλότατης ελαστικότητας κι αντοχής, ξετυλίγεται χωρίς αρχή και τέλος, αλλά ο άνθρωπος γουστάρει να κατακερματίζει την χαζομάρα του με κάτι αστείες ημερομηνίες. Πότε ήταν ο μεσαίωνας, πότε κατοχυρώθηκαν τα εργατικά δικαιώματα, πότε γεννήθηκε ο Ζωροάστρης, πότε το ένα πότε το άλλο. Τρίχες κατσαρές δηλαδή για αριθμομνήμονες λάγνους του παρελθόντος που πάνε να παίξουν κανά τηλεοπτικό παιχνίδι. Καμία ουσία στην σημασία ότι αυτά που γίνανε τελείωσαν . Και η ύπαρξη κάποιου γεγονότος, ίσως να έχει κάποια σημασία. Πάντως δεν έχει καμία σπουδαιότητα το να θυμάσαι το πότε έγινε κάτι. Διότι η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την αλήθεια είναι μια απλή επίπλαστη αριθμητική ψευδαίσθηση.

Το παιχνίδι όμως παίζεται σήμερα. Γελάστε , πιείτε, ντυθείτε σαν καρνάβαλοι με τα σμόκιν τις γραβάτες και τα στρας και πέστε μαλακίες. Η λαίλαπα ξέρει να περιμένει και δεν βιάζεται. Αναμένει δημοκρατικά την σειρά της. Να κάνει πιο πολλούς άνεργους, πιο πολλούς φτωχούς, και οικονομικά και πνευματικά, και να γεμίσει τον πλανήτη με αποτυχημένα περιπλανώμενα όντα. Να κάνει προσφυγιά χωρίς όμως να υπάρχει καινούργιο έδαφος για κάποια λύση. Να δημιουργήσει πιστούς σε οτιδήποτε πιθανώς να φέρει μια κάποια, έστω και πρόσκαιρη, λύτρωση που ικετευτικά θα τη δεχθείς όντας εξαθλιωμένος. Να σε φτάσει να υμνείς το τροχαίο δυστύχημα αφού και μαγκιά για αυτοκτονία δεν υπάρχει.

« Είθε και είθε και είθε». Πέστε τρίχες και σπεύσετε στο ρεβεγιόν της γέννησης του άγιου Βασίλη ή της νέας χρονιάς στην καρδιά σας. Τότε θα δείτε τον κόσμο διαφορετικά. Και θα επέλθει η ειρήνη, η πνευματική, παρέα με την ψυχική ανάταση. Μην γελάτε. Για κλάμα είναι όλα αυτά που ακούγονται αυτές τις ημέρες και τις νύχτες . Τι να αλλάξει δηλαδή; Τόσα εκατομμύρια χρόνια κυκλοφορεί όλο το ζωικό βασίλειο στην γη και το καταπίνει αμάσητο ο Κ(χ)ρόνος. Κι οι άνθρωποι εκεί, με πείσμα να νομίζουν ότι τον σκοτώνουν άμα τον κόβουν σε έτη, μήνες μέρες.

Τι καλή χρονιά ρε παιδιά; Πέστε μια καλή πρωτοχρονιά κι αρκετό να σας είναι και με μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι όντως αληθινή ευχή. Μια μέρα, είναι πανεύκολο να γίνει σπουδαία σε σχέση με ένα ολόκληρο χρόνο. Χώρια που ξέρουμε ότι και το 2015 θα το πετάξουμε σαν αποτυχημένο , όπως το έλατο που θα το ξεμπουκάρουμε από το μπαλκόνι διότι τρίβονται τα φύλλα του και γεμίζουν τα σπίτια μας με βρωμιές.

ΥΓ. Έχω την εντύπωση οτι ο μεγαλύτερος αντίχριστος, είναι ο παλιός ο χρόνος. Έξι μερες μετά την γέννηση του Χριστού, να σηκώνεται να φεύγει;

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Αισθάνομαι τυχερός, που αποτελώ τμήμα του λαού. Δεν έχει σημασία η θέληση μου, αλλά το αποτέλεσμα. Κι οτι είμαι παρών, ακόμα κι όταν απουσιάζω. Τα έχω ξαναπεράσει αυτά, παλαιόθεν : Ήμουν στο Ναυαρίνο τότε, ήμουν στο Όχι του Μεταξά κι ήμουν και στην φάση του Πολυτεχνείου. Βασικά δεν ήμουν, αλλά δεν τρέχει κάστανο. Η ελληνική ιστορία είναι large. Αφού σώνει και καλά ο λαός είναι πανηγυρτζής και θέλει να πιστεύει οτι ελέγχει τις εξελίξεις, γιατί να του χαλάσει χατήρι; Έχει καμία σημασία οτι γιορτάζουμε πάντα κάτι το οποίο δεν σηματοδότησε ευτυχές γεγονός ;

Όχι βέβαια. Η προσωπικότητα μας είναι σαν την μάνα του Κίτσου. Που απλά καθόταν κι έγινε τραγούδι. Σαν την δήλωση που έκανε κι ο Τσίπρας, μόλις τελείωσε η τρίτη ψηφοφορία : ” Ο λαός μας σήμερα κέρδισε μια μάχη. ” Και ψάχνω να βρω ο πούστης, τι συμμετοχή είχε πάλι σήμερα ο λαός. Τριακόσιοι μαλάκες, τεμπελχανάδες, προσπάθησαν να εκλέξουν κάποιον που η μοναδική του αρμοδιότητα είναι να ακούει κάλαντα, κι απέτυχαν.

Εν τω μεταξύ, επειδή γουστάρω και το ποδόσφαιρο, δεν μπορώ να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν να έρθει το σκορ 168 -132, και να θεωρείται νικητής αυτός που πέτυχε λιγότερα τέρματα. Έτσι όπως πάει ο Τσίπρας, σε λίγο θα δίνει πρωτάθλημα στην ομάδα που υποβιβάζεται. Και γιατί όχι; Συμβατός θα είναι με τις εθνικές επετείους μας, όπως προανέφερα. Που δεν τρέχει όμως και κάτι. Πεθαίνει ο πεθαμένος;

Αλλά να μην ευτελίζουμε το πόνημα. Ο λαός κατήγαγε νίκην περηφανή. Η νίκη του έγκειται οτι δεν βγήκε κάποιος Δήμας. Ο λαός δεν έκανε τίποτα φυσικά, αλλά ο Τσίπρας θεώρησε οτι το πόπολο έκανε τα πάντα. Ένα πόπολο, που από την μιά δίνει προβάδισμα στον Σύριζα, από την άλλη θεωρεί καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Θαμαρά κι από την τρίτη, δεν θέλει πρόωρες εκλογές. Αυτά τα λένε οι δημοσκοπήσεις. Δεν τα λέω εγώ.

Βγάζετε άκρη; Ο λαός κατώρθωσε σήμερα να νικήσει τον εαυτό του. Και να κρατήσει την αντιφατικότητα του. Είδατε τι κομψά μιλάω σήμερα; Είναι λόγω των ημερών, που έχω καθαγιάσει. Μ’ έπιασε η διδασκαλία του Θεάνθρωπου κι αγαπώ όλον τον κόσμο. Ή σηκώνω τα χέρια ψηλά, όπως τα σηκώνανε τότε παλιά στο Φαρ Ουέστ. Βγάζεις άκρη με δοσίλογους ή βασανιστές, που μετά πήρανε όλοι σύνταξη εθνικής ή αντιδικτατορικής αντίτασης; Τέτοιο πουσταριό στην ψυχή, δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά στον πλανήτη.

Ο λαός πάλι μίλησε. Και τι είπε; Και πώς το είπε; Έλα βρε. Ο λαός εκμεταλλεύθηκε αυτήν την παπάρα, που λέγεται Σύνταγμα. Και που έδειξαν ξεκάθαρα οι εκπρόσωποι του μέσα στους στάβλους του Όθωνα, οτι δεν έχουν κανένα πλάνο, καμία εθνική στρατηγική, και καίγονται μόνο για την συντεχνία τους. Ο λαός; Ποιός λαός ρε; Κάτι ηλίθιοι παίξανε τις πιτσικουλιές και ξαφνικά οι χαμένοι, βάσει απλής αριθμητικής, γίνανε νικητές. Ποιός λαός; Πού τον είδαμε πάλι αυτόν; Βρε καλύτερα οι φοιτητικές εκλογές, που ο καθένας δίνει τα δικά του ποσοστά. Αλλά ο Τσίπρας, τι έχει να χάσει πλέον; Σε λίγο θα μετονομαστεί σε Τσίπας, έτσι όπως βιάζεται.

Αλλά στο τέλος, η λυπητερή πάντα έρχεται στον λαό. Που αφού κέρδισε χάνοντας, τι ευθύνη να έχουν τα ανδρείκελα εκεί μέσα; Ήδη την μπάλα την πήρε ο αντιφατικός αμόρφωτος. Που θα ψηφίσει πάλι, αφού είναι στο μότο, ” καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος. ” Και σαν γνήσιος εκδορέας, είναι στην βαρειά βιομηχανία του τουρισμού. Σιγά να μην κάνει κάτι άλλο. Τσοβόλα, δώστα όλα και σιγά να μην ψάξουμε δικές μας ευθύνες. Αύριο, ο Τσίπρας θα φταίει. Γνωστό το έργο.

Καλά νάναι η δημοκρατία αλλά και η γνωστή φίρμα της πίτσας, που θα μας χαρίσει άλλη μια νύχτα χαβαλέ. Σαν τον χαβαλέ απόφαση που πήρανε σήμερα οι άμοιροι κι ανάξιοι – κανείς δεν εξαιρείται – και που ανάγκασαν την Ευρώπη, να τα ξύνει. Χρωστάς κι είσαι προτεκοράτο και θα μας αναλύσεις γνώμες; Ρε σάλτα γαμήσου και πλήρωνε. Για να τελειώνουμε και με την ροζ αριστερά, μέχρι να ξαναμπείτε στις φάμπρικες και νάστε κότες, όπως όταν περνάτε τα σύνορα. Το θέλουμε το μπουρδέλο, αλλά πλέον το θέλουμε ματάμ Ορτάνς. Ούτε μπουρδέλο δεν είστε ικανοί να στήσετε.

Βέβαια αυτά θα τα πουν στους πολιτικούς. Ο λαός πάντα θα μπορεί να ξανασυνέλθει και μετά από τη νίκη του, να ξαναδώσει κώλο, οπως τον δίνει από το 1821. Και πάντα να νομίζει οτι είναι νικητής, ενώ είναι ο αιώνια χαμένος. Η ιδοφυία, όπως και να το κάνουμε, έχει όρια.

Υγ. Με κανά νησί χαμένο, ο λαός θα θέλει το νησί πίσω ή μια αύξηση εκατό ευρώ στην καθημερινότητα του;

Οι εορταστικές ημέρες είναι μια ευκαιρία για συνεχείς οικογενειακές συναντήσεις. Κι αυτές φέρνουν τις αναμνήσεις μέσα σε ένα κλίμα -συνήθως- αναπόλησης του παρελθόντος, ιδιαίτερα όταν αυτό έχει ωραιοποιηθεί. Κατά έναν παράξενο τρόπο, οι ίδιες αναμνήσεις κάθε χρόνο προβάλλονται διαφορετικά στην οθόνη που βρίσκεται εντός μας αφού περιλαμβάνεται στο βασικό εξοπλισμό του ανθρώπινου είδους.

Οι αναμνήσεις μέσα στο πέρασμα των χρόνων συναντούν τις πιο πρόσφατες εμπειρίες, ενώνονται μαζί τους και τροποποιούν το ασυνείδητο που πλέον αντιμετωπίζει όλες τις περασμένες στιγμές με ένα βλέμμα που διαρκώς αλλάζει: η ίδια ακριβώς εμπειρία εμφανίζεται διαφορετικά την επόμενη ημέρα από την “πρώτη προβολή” και τριάντα χρόνια αργότερα. τεθλασμένες έχουν πια γίνει ευθείες. Χαμόγελα και δάκρυα έχουν πια εξαφανιστεί οριστικά και μαζί τους, παρασύρονται στη λήθη άγγελοι και δαίμονες της αρχικής στιγμής. Αποτέλεσμα αυτού του αναπότρεπτου νοητικού παιχνιδιού είναι συχνά -όλο και συχνότερα όσο μεγαλώνουμε- να μην μπορούμε να είμαστε βέβαιοι οτι οι “προσαρμοσμένες αναμνήσεις” μας αντιστοιχούν σε αληθινά δικές μας στιγμές.

Στο αρχείο των αναμνήσεων οι παλαιότερες είναι ασπρόμαυρες και μονοφωνικές ενώ όσο περνάει ο καιρός εξελίσσονται: γίνονται έγχρωμες, cinemascope, 3D, dolbydigitalκι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους που παρακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Πέρα από τα ειδικά εφέ των αναμνήσεων διαπιστώνω οτι και οι επίλογοι των στιγμών που προβάλλονται ως μνήμες έχουν στρογγυλέψει από γωνίες (αγωνίες;) και πολύ συχνά ολοκληρώνονται σε σημείο με happy-endαφού τυχόν εξελίξεις που ανατρέπουν το τρυφερό αποτέλεσμα που έχουμε ανάγκη, έχουν κοπεί στο τελικό μοντάζ και δεν περιλαμβάνονται στο υλικό που ανακαλείται στη μνήμη.

Οι κουρασμένοι σύγχρονοι άνθρωποι αρκούνται στις όλο και παλαιότερες αναμνήσεις (δικές τους ή άλλων που τις έχουν πολιτογραφήσει ως πολίτες του δικού τους κράτους) και δε δείχνουν ενδιαφέρον να δημιουργήσουν νέες αναμνήσεις για το μέλλον ζώντας μια ζωή με ενδιαφέρον και δημιουργία.

Χτες ειχαμε τη παραδοσιακη Boxing Dayστη Premier League. Κοπηκαν γυρω από 350,000 εισητηρια στα παιχνιδια που σημειωτέον ΔΕΝ ειχαν ουτε ένα ‘ντερμπυ’. Εσοδα για τις ομαδες με ένα Μ.Ο 30 λιρες το εισητηριο? 10,5 εκκ λιρες (13,2 εκκ ευρω) ΜΟΝΟ από τα εισητηρια σε ένα πρωταθλημα που εχει ΤΡΕΙΣ αγωνιστικες!!! σε μια εβδομαδα μεσα. Όχι εξ αναβολης αλλα κανονικες.

Τι κανουν λοιπον οι κουτοφραγκοι? Το πιο λογικο: σε μια μερα που ακολουθειται από ηδη μια αργια τι εχει ορεξη να δει ο κοσμος? Θεαμα και μπαλλα. Ανοιγουμε λοιπον τα γηπεδα μας και το προσφερουμε. ΤΙ ΠΙΟ ΑΠΛΟ? Ποτε δηλαδη να βαλουμε τα παιχνιδια? Σε εργασιμη και 3 η ωρα το μεσημερι για να μαζεψουμε την βρωμητζιναλ τη θυρα 7 και τη ΜΠΑΟΚ 4?

Τι κανουμε εμεις εδώ? Κλεινουμε το ‘πρωταθλημα’ για κανα 15ημερο για να ξεκουραστουν τα παιδια στα μπουζουκια, μιας και κουραστηκαν εχωντας ΟΛΟΙ (πλην ενός) αποκλειστει από την Ευρωπη, εχωντας 2-3 αναβολες μια με αποφαση υπουργου, άλλη μια επειδη ζοριστηκε ο Σαρρης κοκ..

Πως αλλιως θα παρει ανασες ο Μητρογλας, θα στρωσει το ροστερ του Παναγιτσα μετα το εξαντλητικο ντερμπυ με το Κομποτιακο και θα ενταχθει ο φερελπυς Κατσουρ στον Ατρομητο μετα το ανελεητο πρωταθλημα της …. Ινδιας?

Μετα απορουμε γιατι είναι ‘κουρασμενα’ τα παιδια 20-25 χρονων επαγγελματιες αθλητες και οποτε παιζουν με τιποτε Εστοριλ μαζευουν τα μπαλλακια τους. Ξερετε τι είναι να ξενυχτας 15 μερες πετωντας λουλουδια στη Παολα? Ασε που πρεπει να ξυπναμε και πρωι πρωι κατά τις 4 να προλαβουμε τα μαγαζια ανοιχτα να χτυπησουμε και κανα tattoo. Η ΚΑΓΚΟΥΡΙΑ αλλωστε προεχει.

Αγωνιστικη λοιπον χτες εδώ και αγωνιστικη αυριο ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ. Α ρε κοροιδα Βεγκερ, Μου, Φαν Χααλ κλπ. Κοιτατε ρε το Γωγο που προετοιμαζεται επι μηνες να αντιμετωπισει τον Φωκικο και τα Ψαχνα και δεν εχει βρει ακομη λυση! Κοιτατε τον ΣΕΡΒΟΓΑΥΡΟ που ψαχνει παικτη από τον Ιουνιο και ακομη γεμιζει το ‘μπλοκακι’ του. Ένα ονομα (1) την εβδομαδα να εγραφε θα ειχε βρει καμμια 30αρια παικτες τοσους μηνες.. Αντι να ‘ανακαλυψει’ το Κατσουρανη το 2015! ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ και ηθελε 1,5 χρονο συμβολαιο ο νεανιας!

Η ΦΩΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΩΜΑΣΤΕ. Όποιος ξεχνά την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

ΕΧΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΚΑΣΚΟΛ Ο ΣΚΑΤΟΓΑΥΡΟΣ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ. Αντε και ερχεται το Πασχα να πας να παιξεις παλι Βραδυποριακος-Ταλαιπωριακος με τα φιλαρακια σου. ΠΡΟΔΟΤΗ.

Ξαναφτάσανε τα Χριστούγεννα. Καμία αμφιβολία δεν είχα. Τι είναι η γιορτή; Πλοίο του Αγούδημου να φτάσει ή να μην φτάσει στο νησί της άγονης γραμμής; Εδώ μιλάμε για πολύ γόνιμο έδαφος. Τους ανθρώπους. Και μοιραία η σπορά θα πιάσει τόπο και θα καρπίσει. Έστω σαν μεταλλαγμένο προϊόν.

Και πιάνει πάντα. Κάθε χρόνο. Δεν χρειάζονται γεωπόνοι να αλλάζουν τα λιπάσματα ή να προτείνουν εναλλακτικές καλλιέργειες για εμπλουτισμό του αγρού με ιχνοστοιχεία. Οι ανθρώπινες γιορτές είναι μεν εποχιακές σαν τα φρούτα, αλλά είναι παντοτινά σταθερές. Αδιάφορες για τον καιρό. Χιόνια οι βόρειοι και τάρανδους με έλκηθρα; Μπάνια οι Αυστραλοί με κόκκινα jet ski. Βάζουν τα αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια οι άνδρες, οι γυναίκες τα στρίνγκ με τη κόκκινη φούντα στον κώλο, κι όλοι βουρ στον πατσά.

Και τις μέρες αυτές, βγαίνουν τα πιάτα της ελεημοσύνης, που ονομάζεται εντέχνως καλοσύνη. Στους άπορους, στους άστεγους, στους μετανάστες. Οι δήμοι προσφέρουν τα δωρεάν εδέσματα και χαρίζουν ευτυχία. Μόνο τα Χριστούγεννα πεινάνε κάποιοι. Βάζουν οι δήμαρχοι και τα φωτισμένα ελατάκια, δυο δυο, στις λεωφόρους κι έχει ολοκληρωθεί η απλοχεριά αγάπης. Αυτά τα διπλά ελατάκια, μου θυμίζουν κάποια δίδυμα που χώρισαν επειδή ένα αυτοκίνητο μεθυσμένου πιστού, πανηγυρίζοντα για την γέννηση, έπεσε πάνω στο ένα από τα δυο.

Τι να λέμε όμως; Η γιορτή είναι εδώ, ενωμένη δυνατή κατά σοσιαλισμό ή ταπεινή κατά νεοφιλελευθερισμό. Και θες δεν θες θα την γιορτάσεις. Είδα την ταμπέλα σ’ ένα κατάστημα: It’ sChristmas, μου φώναζε επιτακτικά για να μπω και να με καταπιεί. Η απόλυτη γιορτή της παγκοσμιοποίησης. Πάτε να δείτε τι γίνεται στην Τουρκία. Απέναντι από τους μιναρέδες υπάρχουν μπάλες, λαμπιόνια, ελάφια και αρλούμπες και ταρατατζούμ.

Κυρίως κατανάλωσης. Επιβεβλημένου φανφαρονισμού και ψεύτικου χαμόγελου. Πραγματικής θλίψης και διχασμού προσωπικότητας. Τόσα φωτάκια και τόσα μπιχλιμπίδια για να δείξουν τι; Ότι χαίρονται οι πιστοί για τον Θεάνθρωπο ή για να θαμπώσουν τον απ’έξω και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται μέσα στο σπίτι; Μα κι αυτός το ίδιο πρόβλημα έχει. Τα ίδια έχει κάνει στην δική του σπηλιά. Το δράμα του κρύβει που δεν λύνεται με καμία γιορτή. Και γιορτή δεν υφίσταται όταν υπάρχουν εκκρεμότητες.

Κι η θρησκεία αυτές τις ημέρες δεν πάει πολύ δυνατά. Λογικό είναι. Η γέννηση δεν θεωρείται θαύμα. Είναι φυσιολογικό γεγονός και συμβαίνει και στους ανθρώπους. Υπάρχουν και τα κοσμικά ρεβεγιόν, πού να τρέχουν τώρα οι παπάδες να λειτουργήσουν; Αυτοί λειτουργούν στο θάνατο κυρίως και στην ανατροπή του σκορ. Δηλαδή το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα. Είναι πολύ μαλάκας ο άνθρωπος με το παιδί που αποχτά. Θα έπρεπε να χαίρεται όταν το χάνει, διότι πού θα πάει; Αργά ή γρήγορα θα σηκωθεί από τον τάφο.

Κι όπως γίνεται και σε κάθε ανθρώπινη γιορτή, για να χαρεί ο σεπτός πιστός, χρειάζεται και μια σφαγή. Ένας στον αγώνα και χιλιάδες μεσ’ το χώμα. Ό,τι διαθέτει ο καθένας αυτήν την εποχή. Έλατα, γαλοπούλες, αρνιά ή ψάρια. Ό,τι βρίσκεται πρόχειρο στην κάθε περιοχή ή στο κοντινό σούπερ μάρκετ. Ή στο πατάρι του κάθε εορτάζοντα. Πάντως ακόμα στα δένδρα, τους καρνάβαλους της εποχής, δεν έχουμε κρεμάσει παντόφλες. Πιστεύω κάποια στιγμή να εξελιχθούμε σαν είδος και να παράγουμε πασούμια με κρεμαστάρια. Για να τα παίρνουμε από το δένδρο μπαίνοντας στο σπίτι και να τα αφήνουμε πάνω του φεύγοντας. Και τα παντοφλάκια να είναι πολύχρωμα για να σπάει κι η πρασινίλα. Το φενγκ σούι είναι απαραίτητο.

Είναι βίζιτα πληρωμένη και τσόντα απαραίτητη. Είναι σμόκιν με παπιγιόν και μίνι φούστα για να φαίνεται το καλσόν κι η κιλότα με τα στρας. Και το βαθύ ντεκολτέ. Λες κι όλα αυτά αλλάζουν την μορφολογία του οργάνου . Ή το κάνουν πιο θελκτικό. Αυτό που βλέπεις   364 μέρες του χρόνου, ξαφνικά με δυο φτιασίδια θα σε κάνει να νομίζεις ότι πέτυχες τον πρώτο αριθμό του λαχείου κι άνετα μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Τα Χριστούγεννα μάλλον είναι η γιορτή της αναζήτησης της χαμένης ελευθερίας. Ανάλογα με το μυαλό του καθενός και πού την τοποθετεί .

Και να σου βγάζει τόση θλίψη αυτή η γιορτή. Οικογένειες που πρέπει να βρεθούν και να περάσουν υποχρεωτικά μαζί. Συγγενολόια που δείχνουν τα ψεύτικα ξεδοντιάρικα χαμόγελα τους. Συνυπάρξεις επιβεβλημένες κι όχι διαλεγμένες. Έρωτες που χωρίζουν λόγω ημερών. Ερημιά και μοναξιά που φωτίζεται ιδιαίτερα. Αβάσταχτες καταστάσεις που βρωμάνε καμένα βούτυρα για μελομακάρονα ή χοληστερίνες από χοιρινά. Δεν έχω καταλάβει πώς γλεντάνε οι άνθρωποι στις γιορτές παίρνοντας κιλά και που όταν πρέπει να τα χάσουν μετά, κατηγορούν τις γιορτινές αργίες. Δεν θα ήταν καλύτερο να μην είχαν έρθει οι γιορτές;

Βέβαια ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να μην γιορτάσει. Να προστατευθεί. Μπα, έχουμε κι ελευθερία στην κοινωνία; Έχεις παιδιά, έχεις βαφτιστήρια, έχεις γνωριμίες. Έχεις τσουνάμια χριστουγεννιάτικα. Εδώ, όχι στο Μάτσου Πίτσου. Πώς να ξεφύγεις; Κι αν το κάνεις, να σε πουν αντικοινωνικό; Αντίθρησκο να σε ονομάσουν αυτή την εποχή αποκλείεται. Έχεις καιρό μέχρι το Πάσχα. Εκεί παίζει πιο γερά αυτός ο δράκος του παραμυθιού.

Και τα πράματα γίνονται χειρότερα αν κλειστείς στον εαυτό σου ή κάνεις μια βόλτα μόνος . Όταν όλα τα μαγαζιά είναι πια κλειστά αλλά φωτισμένα με τα λαμπιόνια που σε πυροβολούν αναβοσβήνοντας σαν τρελά. Σαν να σου εκπέμπουν το δικό σου SOS. Σα να σου λένε: Άνοιξε ψυχή, κλείσε ψυχή. Μαύρισε , ξεμαύρισε. Σου δίνουν και ρυθμό, όπως γίνεται στα σκυλάδικα που οι α(η)οιδοί ανάμεσα στον καλαματιανό της μπουτάρας, κατεβάζουν τα χασισωμένα ματάκια και με απίστευτη πουτανιά ψάλουν την Άγια Νύχτα.

Τι να κάνεις λοιπόν μπροστά στις βιτρίνες; Το παίζεις πόρτα κλειστή. Και μαραζώνεις και σκέφτεσαι: Τι είναι αυτό που όταν το χρειάζεσαι το πετάς κι όταν δεν το χρειάζεσαι το μαζεύεις; Για να βάλω και το κουίζ της ημέρας και να εντυπωσιάσετε στο τραπέζι με τις γνώσεις σας. Τα Χριστούγεννα λέω εγώ- λόγω διδασκαλίας του Υιού που ποιος την άκουσε;- αλλά κάνω λάθος. Η σωστή απάντηση είναι η άγκυρα. Η άγκυρα της αλήθειας. Της αλήθειας; Τι είναι πάλι αυτό; Εντάξει τότε. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν. Και του χρόνου το έλατο σας να είναι ροζ. Αμάν με αυτό το πράσινο πια. Βαρέθηκα τόσα χρόνια. Βάλτε και λίγο χρώμα στα Χριστούγεννα σας.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στην ζωή των άλλων (*).

Θέση στη ζωή των άλλων βρίσκουμε, Δάσκαλε. Στη δική μας ζωή, βρίσκουμε θέση;

Ημερεύουμε τις ημέρες των Χριστουγέννων και θυμόμαστε τον άγνωστο του σκοτεινού διπλανού δωματίου, όσο κρατά το εορταστικό Φως. Μπαίνουμε στη ζωή του με οικειότητα και του χαμογελάμε με πρόσκαιρη καλωσύνη, κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού μας το ρολόι. Και μετά, ἐν δόξῃ και τιμῇ αποχωρεί αυτή η έννοια και μένουμε μόνοι μας με τη δική μας έννοια και κλείνουμε τα μάτια μας μέχρι την επόμενη εορταστική υπενθύμιση.

Θέση στη ζωή των άλλων βρίσκουμε, Δάσκαλε, έστω και για λίγο. Στη δική μας ζωή, βρίσκουμε θέση;

(*) Τάσος Λειβαδίτης