…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

4-2-3-1 και σήμερα η ομάδα μας. Που είχε όμως και ένα επιπλέον αντίπαλο στο γήπεδο : Τον ανεκδιήγητο διαιτητή, κυρίως σε περιπτώσεις φάουλ υπέρ μας. Και κύρια του Μάνταλου. Αυτό ισορροπήθηκε από την πολύ καλή εμφάνιση μας, που ήταν γεμάτη. Πολύ γεμάτη. Από πάθος, από τρέξιμο, από πρεσάρισμα, από αλληλοκάλυψη κι από γέμισμα των χώρων. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ΑΕΚ με μια μεταμόρφωση σαφέστατα προς το καλύτερο.

Φυσικά πάλι δεχτήκαμε ένα πάμφθηνο γκολ και μάλιστα πολύ νωρίς. Όμως η ομάδα είχε την καθαρή σκέψη και την ψυχολογία να το χαρακτηρίσει τυχαίο. Διότι πράγματι ο αντίπαλος ήταν της πολύ πλάκας. Να θυμάμαι δυό τελικές έναντι τουλάχιστον οκτώ δικών μας, εκ των οποίων τρεις ήταν ευκαιρίες κλασσικές για γκολ. Όλα αυτά αποτέλεσμα της πίστης αλλά και της κατοχής της μπάλας καθώς και στα πολύ γρήγορα μαρκαρίσματα που δείχναμε στην διάθεση για κάποια αντεπίθεση της αλογοτροφής.

Τα εγγενή προβλήματα μας, κυρίως στο κατέβασμα της μπάλας από τον χώρο του κέντρου, υπήρχαν, αλλά ήταν τόση η αγωνιστική διάθεση και το ανεβοκατέβασμα των πλάγιων μπακ μας, που υποχρέωσαν τον αντίπαλο σε ρόλο παθητικό να παίζει την μπάλα μπροστά από την εστία του. Σε μια τακτική επίθεση μας, κερδήθηκε και το πέναλτυ με το οποίο και ισοφαρίσαμε, ρίχνοντας την πλάστιγγα πιο πολύ στην μεριά της δικαιοσύνης. Αυτό το λέω διότι αν η ΑΕΚ ήταν πιο αποφασιστική, δεν θα συμβιβαζόταν με αυτό το αποτέλεσμα  για το πρώτο μέρος, που είχε ρυθμό και μας έδωσε ένα πολύ ευχάριστο θέαμα. Και θύμισε παλιά ΑΕΚ, που κέρδιζε και την διαιτησία μέσα σε ένα γήπεδο τρούμπα, τίγκα στα φασιστοειδή, που θυμούνται ακόμα την Τουρκία, λες και οι μάνες τους δεν φάγανε τουρκική πούτσα.

Το δεύτερο μέρος ήταν καταπληκτικό σε ρυθμό και θέαμα, κι ας μην είχε σχεδόν καθόλου τελικές. Οι δυό ομάδες ψάξανε τη νίκη με τα όπλα που είχαν είτε στο γήπεδο είτε στον πάγκο. Εδώ να πούμε οτι ο Οφρυδόπουλος έκανε πολύ σωστές αλλαγές και μας έδειξε μια ομάδα που ήξερε πώς να αμυνθεί, πώς να αντεπιτεθεί και πώς να επιτεθεί τακτικά. Και με μια κατοχή μοιρασμένη, μας φανέρωσε μια ΑΕΚ πολύ σωστή, πολύ μεθοδική και τολμώ να πω οτι ήταν το αφεντικό του αγώνα. Ένα μικρό κλικ ήθελε κι όλο αυτό συνοψίζεται στην έλλειψη ενός χαφ.

Το θέμα είναι οτι μετά από πολύ καιρό, είχαμε δυσκολία να ξεχωρίσουμε κάποιον. Ήταν όλοι πολύ διαβασμένοι στον ρόλο τους και κατέθεσαν όση δύναμη είχαν. Αν πρέπει να πω κάποιους, θα μιλήσω για τον Άμεραμπαντ, τον Αραούχο, τον Χατζησαφί και τον Μοχαμαντί. Αυτοί ήταν τα κλειδιά της ισορροπίας μας τόσο αμυντικά όσο και δημιουργικά. Η αποφασιστικότητα και η διάθεση να τελειώσεις έναν αντίπαλο που ήταν πιο πολύ παθητικός, δεν μαθαίνεται στην προπόνηση. Και πόσες έχει κάνει κι ο άμοιρος Οφρυδόπουλος;

Μην λέμε όμως πολλά. Αυτός ήταν ο στόχος της ομάδας σήμερα και σίγουρα δεν μπορεί να είναι δυσαρεστημένη. Αν ήξεραν οτι ο αντίπαλος ήταν και είναι πράγματι της πλάκας – μια αλλαγή φανέλας θα τους έπειθε – θα είχαν βάλει και τρία και τέσσερα γκολ, όσα δικαιούνταν βάσει της προσπάθειας τους, βάσει της στατιστικής και βάσει της χοντρά αντιαεκτζήδικης διαιτησίας που είχαμε απέναντι σε παίκτες θεατρίνους και μισοριξιές.

Ήταν μια καταπληκτική ΑΕΚ, σωστά τοποθετημένη στο γήπεδο και με ολόσωστο προσανατολισμό. Τόσο σε κόντρα επίθεση όσο και σε έλεγχο του ρυθμού. Θαυμάσια στο επιθετικό πρεσάρισμα και άριστα δομημένη στην αμυντική της αντίδραση. Που κατάπιε το γήπεδο και τον αντίπαλο. Και που κράτησε την ηρεμία της εν όψει συνέχειας, που μας κάνει να αισιοδοξούμε ειδικά μετά και την προσθήκη του χαφ από την Πολωνία. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Με την προσωρινότητα ζει όλος ο κόσμος, έτσι θα πορευτούμε κι εμείς. Συγχαρητήρια στον Σωκράτη και σε όλα τα παιδιά. Νομίζω οτι η αναγέννηση στα μπαράζ θα γίνει πολύ ποιο ορατή στην συνέχεια.

Στο σημερινό (τελευταίο) παιχνίδι της κανονικής περιόδου παιζόταν η παρουσία μας στις ευρωπαϊκές θέσεις (sic) και έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσουμε για να μην εξαρτόμαστε απο τα μαγειρέματα των υπολοίπων. Έτσι διατηρηθήκαμε στην 3η θέση παρόλη τη νίκη (lol) του Άρη απέναντι στον γαύρο.

Η ομάδα μας κατέβηκε με κάτι σαν 4-2-3-1 με Χατζησαφί στα χαφ μήπως και τσουλήσει η μπάλα λίγο καλύτερα.

Όντως υπήρχε μια σχετική βελτίωση στην κυκλοφορία, όμως στο κέντρο υπήρχε μόνο ένας Σιμόες που έτρεχε και δεν έφτανε ως συνήθως.

Παρόλα αυτά είχαμε τον έλεγχο του αγώνα, χάσαμε μια καλή ευκαιρία με τον Αραούχο στο πρώτο 20λεπτο και στη συνέχεια σκοράραμε.

Ο Αστέρας δεν απείλησε και γενικότερα περιορίστηκε σε παθητικό ρόλο.

Στο Β’ ημίχρονο μας ισοφάρισαν απο (τι άλλο?) μια στατική φάση, τη μόνιμη πληγή της ομάδας τα τελευταία 4 χρόνια.

Ο Οφρυδόπουλος έδειξε να αντιδρά απο νωρίς και έκανε κάποιες λογικές αλλαγές μήπως και αλλάξει την εικόνα του αγώνα αφού μετά το γκολ που δεχτήκαμε αρχίσαμε να βαλτώνουμε και πιο πιθανό έδειχνε πως θα δεχτούμε και δεύτερο γκολ παρά πως θα βάλουμε.

Παρόλο που οι αλλαγές δεν μας βγήκαν ιδιαίτερα, τελικά ισοφαρίσαμε μετά απο κόρνερ με κεφαλιά του Τζαβέλλα και κάπως έτσι κρατήσαμε το προβάδισμα μέχρι το τέλος, αφού ο Αστέρας έμαθε τα αποτελέσματα των υπολοίπων και ουσιαστικά παράτησε το παιχνίδι.

Ολα καλά λοιπόν, πάμε για play-offs για να δούμε τι θα καταφέρουμε.

*Μη ξεχάσω και την “παραίτηση” Βασιλομπίλαρου, αφού πρώτα μας έκανε τη δουλίτσα με το ρουφιανιλίκι στο δικαστήριο του Βρωμοκωλάρωφ.

Συγχαρητήρια

Πρώτη του Οφρυδόπουλου ( ! ) και κατέβασμα της ομάδας με 4-2-3-1. Τι να άλλαζε ο άνθρωπος με μία προπόνηση; Άσχετα αν τα είπε όλα για όλους ο Κυριακίδης : Λίγη ευθύνη αν μπορούσε να δεχτεί να πάρει ο καθένας….Νόμισε ο εγγυητής ότι δεν τον αφορούσε η δήλωση.

Και τι μπορούσε να αλλάξει και η ΑΕΚ; Την ψυχολογία της οτι έχει γίνει σάκος του μποξ από τον ΠΑΟΚ; Ή μήπως την βραδύτητα της στην εκδήλωση των επιθέσεων; Δύσκολα πράματα αυτά, ειδικά όταν στο πρώτο μέρος έχεις κορυφαίο σε μάτι για το γήπεδο τον Μάνταλο. Όταν στα χαφ σου επικρατεί ο τρόμος, κι όταν ακόμα κι ο Ρότα δεν ήθελε να βγάλει κάποια σέντρα.

Ήταν πολύ κουραστικό το ημιχρόνιο αυτό. Κακό ποδόσφαιρο μέχρι την μέση του. Ακόμα κι όταν ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες, δεν μπορούσες να το δεις μέσα στο γήπεδο. Απλώς το αριθμητικό πλεονέκτημα που είχαμε, άνοιξε λίγο τον ρυθμό μας αλλά όχι και την φαντασία μας. Η μπάλα θα πήγαινε στον Μάνταλο μπας κι αλλάξει καμιά μπαλιά της προκοπής είτε στον Μοχαμαντί για να βγει η σέντρα. Εν πάση περιπτώσει είδαμε ένα γκολ μας, μια τεράστια ευκαιρία του Μάνταλου εξ επαφής και φυσικά και την ισοφάριση μας, αφού φαίνεται οτι οι παίκτες μας ούτε σωστό τείχος δεν μπορούν να κάνουν. Άκου να ανοίξουν…

Κάτι άλλο να πούμε δεν υπάρχει. Τακτικά εννοώ και παικτικά. Αυτό που έβλεπες είναι το μούδιασμα και τον φόβο. Την δυσκολία να βγει η μπάλα από την άμυνα. Την φλυαρία για κάποια πιθανή εκτέλεση. Και φυσικά καταλάβαινες οτι το ισόπαλο αποτέλεσμα ερχόταν επειδή ο αντίπαλος έπαιζε με παίκτη λιγότερο. Που όμως δεν άλλαζε την σίγουρη πρόβλεψη για το τι μπορεί και τι θα κάνει η ομάδα μας. Κι ο ΠΑΟΚ μετά την ισοφάριση, είχε δώσει το γήπεδο και σου έλεγε : Παίξε ρε. Γνωρίζοντας την αδυναμία μας αλλά και βλέποντας και την κακή ημέρα κάποιων κομβικών παικτών, όπως του Τσούμπερ και του Αραούχο.

Στο δεύτερο μέρος τα πράματα γίνανε ακόμα πιο εξόφθαλμα σε σχέση με αυτά που έγραψα. Ο ΠΑΟΚ πήγε σε μια λογικότατη διπλή ζώνη άμυνας και στην ουσία γέλαγε με την ΑΕΚ. Πραγματικά γελάς με μια ομάδα που δεν ξέρει τι να κάνει το γήπεδο και την μπάλα. Να πω οτι χρειαζόμασταν σχεδόν τρία λεπτά για να κατεβάσουμε την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Να πω για τα τόσα κόρνερ, που από ένα σημείο και μετά, τα παραχωρούσε επίτηδες ο αντίπαλος. Να πω για το παράλληλο ποδόσφαιρο ή μήπως να πω οτι την ώρα που έπρεπε να σεντράρεις, ψάχνανε όλοι τον Σιμόες.

Όλα αυτά την ώρα που ο ΠΑΟκ έψαχνε μια καλή αντεπίθεση, χωρίς όμως και να καίγεται. Ήταν πολύ κουραστικό το θέαμα, χωρίς ρυθμό, χωρίς φαντασία και χωρίς τελικές ! Ο Οφρυδόπουλος έκανε ό,τι αλλαγές  υπήρχαν και μέχρι και σύστημα άλλαξε, όμως το αποτέλεσμα για τα μάτια μας ήταν πάμφτωχο. Η ΑΕΚ ήταν ανήμπορη. Χωρίς νεύρο και πολύ ευχαριστημένη με την ισοπαλία. Σχεδόν ομοφοβική με το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι το χειρότερο για το μέλλον. Διότι τι θέλει να κάνει στα μπαράζ; Αλλά αυτό δεν είναι δικό μας θέμα. Αυτό είναι θέμα του εγγυητή, που διέλυσε άλλη μία δική του εταιρεία. Κάτι άλλο δεν χρειάζεται να πούμε. Συλλυπητήρια….

Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1. Σίγουρα την ομάδα την κατέβασε ο Γιαννίκης κι όχι το γεύμα που κάνανε οι παίκτες. Μόνο έτσι δικαιολογείται η απουσία πάλι του Λεταλέκ, του Μοχαμαντί και του Μάνταλου. Ακόμα και η παρουσία του Σάκχοφ με όσα γίνονται στην πατρίδα του, περίεργη ήταν.

Πήγε όμως το συγκρότημα μας να με διαψεύσει. Διότι για δεκαπέντε λεπτά ήταν καλή. Με την έννοια οτι έπαιξε ένα πολύ δυνατό πρεσάρισμα ψηλά κι έδειξε ότι ήθελε το παιχνίδι. Όμως σαφέστατα είχε κόντρα την ρέντα. Διότι με αυτή την απόδοση, έφαγε δυό πολύ φτηνά γκολ. Το ένα με πέναλτυ κάτω από τα πόδια του τσιντώτα και το άλλο με αυτογκόλ του Βράνιες, αφού είχε προηγηθεί ένα τεράστιος αεροδιάδρομος αριστερά με τον πολύ κακό Χατζησαφί.

Βρέθηκε λοιπόν η ΑΕΚ να χάνει με δυό γκολ διαφορά κι αφού είχε κι αυτή δυό δοκάρια. Φυσικά σε ένα πρώτο μέρος που έβλεπες ότι δεν υπήρχε ξεκάθαρος προσανατολισμός. Διότι ο Γιαννίκης είχε επιλέξει ποδόσφαιρο κατοχής αφήνοντας πολλούς κενούς χώρους, χωρίς όμως να έχει δημιουργικό χαφ στο γήπεδο ενώ στην επίθεση, πιο πολύ ψάχναμε το λάθος του αντιπάλου, παρά την σωστή τελική πάσα για την δημιουργία κάποιας καλής προοπτικής.

Με την δεδομένη λοιπόν προπονητική διδασκαλία αλλά με όλη την ψυχολογία στο ναδίρ, η ΑΕΚ βρέθηκε να τρώει κι άλλο φτηνό γκολ ( σέντρα ρε παιδιά κι άλλο αυτογκόλ του Βράνιες ), και να συντρίβεται για πλάκα. Να μην έχει καμία αμυντική συνοχή και μπροστά να έχει μια βιασύνη, μια φλυαρία κι ένα τρομερό μαλακομπούκωμα. Στην ουσία το παιχνίδι της το έπαιζε ο ΠΑΟ – εκμετάλλευση των κενών χώρων κι αντεπιθέσεις -, που όμως είχε και την εύνοια της μοίρας. Ίσως και δικαίως αφού την νίκη την χρειαζόταν πιο πολύ μαζί με την σούπερ λίγδα που θέλει πιο ενδιαφέροντα μπαράζ.

Φυσικά δεν υπονοώ τίποτα. Λέω το τι είδα. Το πώς μπήκαν τα γκολ και το πόσο παρατημένη είναι η ομάδα. Όλοι έχουν διώξει τον Γιαννίκη κι αυτός ακόμα  κοουτσάρει; Αυτά δεν γίνονται ούτε σε μπουρδέλο που του έχουν αφαιρέσει την άδεια. Όμως δεν του ρίχνω εγώ σήμερα το ανάθεμα, εκτός από την αρχική ενδεκάδα, που πήγε να με διαψεύσει. Διότι πραγματικά όλες οι στιγμές της μπίλιας ήταν εναντίον στην ομάδας μας. Μετά μίλησε το όπου φτωχός κι η μοίρα του.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με δυό δεδομένα : Τις τρεις αλλαγές μας, που ήταν επιβεβλημένες διορθώσεις του εαυτού του Γιαννίκη, και την έλλειψη άγχους εκατέρωθεν. Μόνο παλαβός θα πίστευε οτι κάτι θα άλλαζε στο σκορ. Θα άλλαζε μόνο στο φιλότιμο ίσως και στον ρυθμό. Η ΑΕΚ θα φαινόταν καλύτερη αλλά θα είχε πρόβλημα στην αντεπίθεση του αντιπάλου. Κι εγώ φυσικά πρόβλημα θα είχα, αλλά έπρεπε να δω το παιχνίδι λόγω αυτού του χώρου. Κανονικά, και στο γήπεδο να είσαι, έχεις φύγει.

Πράγματι, τονώθηκε η αριστερή πλευρά μας, που άλλαξε ολόκληρη. Πράγματι ο Αραούχο έκανε κανά δυό τελικές. Όμως ήταν πολύ αργά. Χωρίς δημιουργικό χαφ από πίσω, και με τον ΠΑΟ να δίνει το γήπεδο και να κάνει διαχείριση χώρου και χρόνου, η ομάδα μας έριχνε νερό σε ένα τρύπιο βαρέλι. Διότι δεν είχε πλέον πίστη αλλά ούτε και αποφασιστικότητα. Το έβλεπες στις προσωπικές μονομαχίες. Πού να κοίταγαν; Στον πάγκο; Και πού να ήλπιζαν; Υπήρχε καμιά προσωπικότητα στο τερέν;

Δε λες που υπήρξε κι ο Τσιντώτας και δεν φάγαμε κι άλλα; Αφού έβλεπες οτι ένας αντίπαλος παίκτης εξουδετέρωνε τρεις και τέσσερις δικού μας. Αφού έβλεπες οτι ακόμα κι όταν γινόταν ανάκτηση της μπάλας, η ομάδα δεν πήγαινε σε επίθεση αλλά σε φλύαρο ποδόσφαιρο. Λες και δεν ήταν σίγουροι οτι είχαν την μπάλα. Την γιαγιά μου θύμιζαν οι παίκτες μου, που κάνει έλεγχο στο πατάρι αν τα μασούρια με τα χρήματα υπάρχουν ακόμα και δεν τα έχει φάει ποντικός. Νωθρότητα κι ανασφάλεια, που έφερνε τόσες λάθος τελικές πάσες. Αδούλευτη ομάδα κοινώς.

Εν πάση περιπτώσει, μην λέμε και πολλά. Πιο πτώμα ο πεθαμένος δεν μπορεί να γίνει. Έχεις φάει τρία γκολ σε τριάντα λεπτά, ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΣΤΕΙΑ ΟΜΑΔΑ. Έχεις πάει στην λεωφόρο χωρίς να ξέρεις για τι πράμα παίζεις, αφού ούτε προπονητή έχεις, αλλά ούτε και στόχο. Στα μπαράζ έχεις μπει, γι αυτό το λέω αυτό. Αλλά, ήθελα να ήξερα, εκεί για ποιο λόγο ήθελες να πας; Διότι θέλεις να πας στην Ευρώπη; Γιατί να το κάνεις κι αυτό; Για να εξάγεις την ταλαιπωρία μας και σε άλλους χώρους; Κάτσε ρε παιδί μου εδώ ήσυχα και διάβαζε όλους τους κάργα ηλίθιους που μιλάνε για τον Σάντος. Μην τον χάσετε….

Υγ. Διάβασα οτι ο Μπιελσά έμεινε άνεργος. Γιατί το λέω; Ρε να μην πούμε κι ένα ανέκδοτο; Τόση μαυρίλα περνάμε, μόνο ο εγγυητής θα κάνει πλάκα; Κι εμείς στο ίδιο μοτίβο.

Eνα “κατά λάθος” πρωτάθλημα πήρε η ΑΕΚ και κατόπιν την διέλυσε,σαν playmobile.
Σαν να μην έπρεπε να επαναληφθεί το “λάθος” (το οποίο το υπολόγιζε για “αργότερα”. Το “αργότερα” του Μελισσανίδη είναι φυσικά το “Του Αγίου Πούτσου”)

Ενας Πογιέτ, θα μπορούσε να εξυπηρετήσει κάποιο πλάνο 4ετίας-5ετίας,αλλά κι αυτόν τον έδιωξε (εβαλε τον Σέρβο να πάει νύχτα στο ξενοδοχείο. Σαν ρουφιάνος του Τίτο) Ενας προπονητής κανονικός έλαχε και τον έδιωξε,γιατί απλά είχε απαιτήσεις. Οχι μονο σε προσωπικό επίπεδο αλλα και σε επίπεδο μεταγραφών και μπάτζετ.

Τον σούταρε και γύρισε στην κανονικότητα των μαθητευόμενων μάγων. Ισα-ίσα να κάνουμε καθυστέρηση και να τραβάμε πόρους από την ΠΑΕ και να τους ρίχνουμε στο γήπεδο. Κάτι εσύ,φίλε ΑΕΚτζή, κάτι ο Πατούλης δηλαδή πάλι εσύ φίλε Αθηναίε πολίτη, θα το σηκώσουμε το ριμάδι. Οχι το πρωτάθλημα,αλλά το “Μελισσανίδειο” που προς το παρόν ονομάζεται “Αγία Σοφία”. Είναι σαν τον Χασάν που κατόπιν βαφτίζεται “Ιωάννης”.

Και όσο αφορά στο γήπεδο,καλώς γίνεται. Κανείς δεν λέει “όχι” σε καινούρια πράγματα. Καλό για την τοπική κοινωνία. Για καλές “σέλφι” από οπαδούς.Για μια βόλτα.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας όμως,το-όποιο- γήπεδο,είναι αχρείαστο.
Μου θυμίζει την προσπάθεια του Ρώσσου Κυρατσού που τον δολοφόνησαν στο Ναύπλιο,στην προσπάθειά τους να μπορούν να σουλατσάρουν στο νεόδμητο κρατικό μπουρδέλο οι τοπάρχες κοτζαμπάσιδες,εκπρόσωποι των ξένων επικυρίαρχων βεβαίως, που δρουν κυρίως ως φοροεισπράκτορες για λογαριασμό τους,κρατώντας και μια καλή “μερίδα” για πάρτι τους.

Και κράτος “φτιάξαμε” λοιπόν. Ε και; Κοινωνία έφτιαξες; Πολίτες έφτιαξες; Νοοτροπίες Ευρωπαικές έφτιαξες; Αρχίδια έφτιαξες.Απλά άλλαξε όνομα η “Πύλη” και από “Υψηλή” έγινε “Βρεττανική” και κατόπιν “Αμερικανική”. Χέστίκαμε λοιπόν με τα “νέα” γήπεδα. Τα οποία αυτά μαυσωλεια φτιάχνονται στην-απέλπιδα στην ουσία-προσπάθεια να ικανοποιήσουν κάποια προσωπική ματαιοδοξία.Αλλά από μόνα τους δεν είναι ικανά να “αναβαθμίσουν” κάτι. Και Μέγαρο Μουσικής έχουμε.Για να σουλατσάρουν εκει μέσα κάτι κυράτσες ευκατάστατες και να βολευτούν κάποιοι κομματικοί σόγαμπροι. Και λοιπόν.Εκτιμήθηκε περισσότερο ο Μέντελσον;

Η ΟΥΣΙΑ. Αυτή η ριμάδα είναι που λείπει. Που είναι υπό εξαφάνιση.Σχεδόν από παντού και σε όλα. Σε μια εποχή απόλυτης τρεχάλας η οποία ευνοεί τόσο την ρεμούλα όσο και τους άδειους τενεκέδες. Οταν πρέπει να “τρέξεις” (κανείς δεν σου εξηγει κατά βάση για ΠΟΙΟΝ λόγο ακριβως τρέχεις αλλά πρέπει να τρέξεις) δεν υπάρχουν περιθώρια για “ελιγμους” για “ελέγχους” για “διευκρινίσεις” για “εξακριβώσεις” ,για “συγκρίσεις” και “αναθεωρήσεις”. Απλά “τρέχεις” σαν το κρι-κρί. Η καλύτερα σαν δραπέτης.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον,ένας αυτοαποκαλούμενος “μεγιστάνας” (ακόμα ένας δηλαδή) αποφάσησε να ασχοληθεί με την ανέγερση του “ονείρου” μας (του)
Φυσικά γνωρίζομε ότι είναι από άλλη εποχή φερμένος. Και δεν θα μπορούσε να γίνει πράξη κάτι που προσπαθεί με μέσα του 1980 στο 2020.
“Ειμαστε έτοιμοι να καταπιούμε τις καθυστερήσεις” έλεγε το 2012 πριν πάρει την άδεια. ανέγερσης.Την πήρε και έκτοτε οι καθυστερήσεις κατάπιαν τον Μελισανίδη ο οποίος όπως το πάει είναι πιθανόν να δει τα θυρανοίξια από τον ουρανό δίπλα στον “αγαπούλα”. Δεν ξέρουμε αν προκάμει δηλαδή. Είπαμε να καθυστερήσεις,αλλά όχι κι έτσι. Σε 5 χρόνια φτιάχτηκε ο Παρθενώνας. Και χωρίς ρεύμα. Ελεος. Και κει ρεμουλες θα έγιναν. Αλλα 10 χρόνια για ένα γήπεδο; Τι “τρώει” πια; Ουράνιο;

Τέλος πάντων. Η τελευταία “μπάζα” είναι του Μήτσου, πρωτού αναχωρήσει για τα μπάζα κάποιου νεκροταφείου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία από το να πεθαίνεις πλούσιος. Ακατανόητο.
Αλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Στα της ΑΕΚ, λέμε καθαρά ότι χάθηκαν δέκα χρόνια.Ακόμα. Δέκα χρόνια ανυποληψίας. Αυτό εννοώ “χάθηκαν”.Δεν εξαφανιστηκε η ομάδα. (κατα τα “αρδ”άκια: Εδώ είναι.Χτιζει γήπεδο,χτίζει προπονητήριο,συμμετέχει και διεκδικει πρωτάθλήματα…αν δεν είσουν εσυ μεγάλε τι δουλειά θα κάναμε τώρα…σε ευχαριστούμε που μας έσωσες από τον κίνδυνο να κάναμε άλλη δουλειά που θα απαιτούσε προσπάθεια και κοπο.Να εισαι καλά μεγάλε αφέντη. Αφεριμ”)

(Το μεγαλύτερο κατόρθωμα που πιστώνουν οι γλύφτες στον Μελισσανίδη,είναι ότι πλέον “δεν μας ακουμπά κανεις” διαιτητικά. Αλλο ανέκδοτο αυτό.Εχουμε γεμίσει εφαψίες. τόσα χρόνια. Και αν μας (τον)  ακουμπίσουν, έχουμε και γαμώ τους δικηγόρους. Η ΑΕΚ φίλοι μου καλοί,δεν έγινε ΑΕΚ γιατί “δεν την αδικούσαν” αλλά γιατί αγωνιστικά μαζί με τον αντίπαλο στο χόρτο γαμούσε και τον διαιτητή. Αν δεν κάνω λάθος. Τι παριστάνετε; Τους προστάτες; Κωλόμπαρο είμαστε και δεν το ξέρω; Τι είναι η ΑΕΚ; Η “24χρονη” που δεν έβρισκε την έξοδο από τη σουίτα της κόκα-κόλα;)

Ναι, δεν εξαφανίστηκε. λοιπόν η ΑΕΚ.  Οχι γιατί την “έσωσε” κάποιος,αλλά γιατί πολύ απλά υπάρχουν οπαδοί,υποστηρικτές, “υλικό” δηλαδή που δεν επιτρέπει την εξαφάνιση.
Μονο ο Κοπερφιλντ εξαφανιζει αεροπλάνα και αγάλματα. Οταν ένα μέγεθος στέκεται μπροστά σου-εν προκειμένω το μέγεθος “ΑΕΚ” δεν εξαφανίζεται. Ούτε “σώζεται”. Αλλο τι λένε οι κατουρημένες ποδιές των στρατευμένων sites.
Μπορεί όμως κάλλιστα το “μέγεθος” αυτό, να μετατραπεί σε “μουσείο”. (όπως η κανονική Αγία Σοφία ένα πράγμα .Δεν είναι πλέον εκκλησία.Δεν επιτελεί τον σκοπό της. Απλά είναι επισκέψιμος χώρος).

Αυτό είναι και η ΑΕΚ,εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν πρωταγωνιστεί. Δεν απαιτεί.Δεν επιζητά κορυφές,όπως ορίζει και το δικέφαλο έμβλημα. Απλα συμμετέχει κάπου. Απλά είναι στο ράτζο του διαδρόμου. Απέφυγε τον “θανατο” αφού την “‘έσωσαν” πάμπολοι…αλλά από τα τραύματα και τις ουλές των απανωτών εγχειρήσεων των επίδοξων “Μπάρναρντ” ,εχει μεινει καταής και περνούν οι επισκέπτες και μονολογούν: Την κακομοίρα τί περασε.Ευτυχως που βρέθηκαν ‘κείνοι οι γιατροί και ‘σώθει.

Ο Μελισανίδης, τώρα,εδώ και μερικά χρόνια δηλαδή,την πάει βόλτα με το αμαξίδιο στο πάρκο. Την αναγνωρίζουν πολλοί. Και τις σφιγγουν το μαραμένο χέρι.
-“Κουράγιο κυρά μου”. Θα πας και στο καινούριο σου σπίτι”.
Μπορει να μην εισαι για παντριά πια,αλλά δεν είσαι και για πέταμα.
Θα ερχόμαστε να σου κάνουμε παρέα. Θα αφήνουμε τον οβολό μας για να πληρωθούν οι γιατροί και οι θεραπευτές. Απο κει. Από τα κίτρινα καθίσματα. Μαζί θα φωνάζουμε “Ολοι στο ναό,έχουν για θεό τον Δικέφαλο”.Ο οποίος θα είναι ένα εκπαιδευμένο όρνεο που θα περιφέρεται αναζητώντας το χέρι του εκπαιδευτή και το κομμάτι κρέας που κρατά.

Φερμένη απ’την Ανατολή, μύριζε μπαχάρι. Δεν “υπόσχονταν”. Δεν είχε αναγκη να “τάξει” κάτι. Στεκόσουν δίπλα της και ταξίδευες.
Σήμερα,απλά  ζητάς το ξερό αποτέλεσμα. Ούτε καν αυτό δεν φέρνουν.

Αν δεν  σου επιτρέπουν Μήτσο, να σου φτιάξουμε όλοι μαζί μια συστατική επιστολή, όπου θα διαβεβαιώνουμε τους διώκτες ότι “ο Μήτσος είναι καλό παιδί,απλά κακόπεσε.Δηλαδή παράπεσε ανάμεσα στα άπλυτα. Μη τον βάζετε για πλύση στους 60 γιατί ξεθωριάζει.Δεν είναι δα και πορφύρα.

Αφήστε τον να πάρει το ρίσκο να πάρει δυο χαφ,έναν κεντρικό αμυντικό,ένα αριστερό μπακ και έναν προπονητή.Δεν είναι κακός.Απλά κάνει κακές παρέες.Δώστε του την ευκαιρία να παρει δυό χαφ. Εστω ένα. Ενα χαφ. Τι ψυχη έχει ένα χαφ. Εναν κανονικό  προπονητή έστω. Χωρίς χαφ. Αχαφο.

Δεν θα αποτολμίσει να πάρει πρωτάθλημα χωρίς τον Σαμαρά. Το εγγυώμαστε εμείς. Στην ανάγκη,θα κάμει στην άκρη. Να το πάρει  ο”Πατουλίδης” του Πειραιά. Αλλά πάρε βρε συ ενα δυο χαφ και έναν προπονητή της προκοπής. Δεν θα σε βάλουν φυλακή γι αυτό.Αν μπεις, θα ειναι για άλλους λόγους.

Δεν είναι το ότι τα όνειρα δεν έγιναν πραγματικότητα. Αυτό αντέχεται. Είναι το ότι η πραγματικότητα έγινε μακρυνό όνειρο. Οτι οι παιδικές αγάπες έγιναν στάχτη. Αιθέρας.Αερικό. Και η φανέλα “επένδυση” ορισμένων αεριτζίδων.Και οι αναμνησεις έγιναν “βάση δεδομένων”.Το φτερούγισμα έγινε drone. Και δικαιολογία για εισβολή στον απάτητο χώρο της συγκίνησης.

Ως παιδί, η ΑΕΚ ήταν συνώνυμο της ανάσας.Είναι εκεινη η διαολεμένη περίοδος όπου τίποτα δεν είναι “συνειδητοποιημενο”. Η “συνειδητοποίηση” είναι η απαρχή του γκρεμίσματος του ονείρου.

Ζεις την πραγματικότητα ως όνειρο. Και δεν “έχεις” όνειρα.Εισαι σε όνειρο.Είσαι όνειρο.Κατόπιν αρχίζεις να πατάς χάμω,στο χώμα.Αρχιζει η προσγείωση. Η “Κάθοδος”. Το Ξύπνημα.
Επιστρέφεις ασθμάιθνως στην παλιά αμμμουδιά που είχες στοιβάξει τα κάστρα και δεν υπάρχει ΄τιποτα.Τα μυστικά δρομάκια στο δάσος,έγιναν “επίσημα μονοπάτια”.
Και ο παιδικός έρωτας,έγινε μια “κατίνα” που παλεύει να τα βγάλει πέρα “χωρισμένη με δυο παιδιά”. Οταν “ξέρεις”, παύει το όνειρο…Απλά ζείς.

Ετσι και δω,στην περίπτωσή μας, λέμε:  ” Πάρε δύο χαφ, βάλε και έναν κανονικό προπονητή στον πάγκο και άσε μας ήσυχους να βαυκαλιζόμαστε”. Τόσο δύσκολο είναι πια; Εντάξει. Ανάσταση ονείρων δεν γίνεται. Δεκτόν. Ουδείς απαίτησε κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε διαχείρηση της στείρας πραγματικότητας; Ούτε πρακτικές λύσεις,δοκιμασμένες; Ούτε αυτό βρε σκερβελέδες εκεί μέσα;

Ο τσακωμένος με την πραγματικότητα, λέγεται “ονειροπόλος”. Ο τσακωμένος με το όνειρο πως λέγεται; “ρεαλιστής”;  Μήπως λέγεται ληστής;   Που πιστεύει ότι επειδή στέκεται “εκ δεξιών”, θα σωθεί.

Γεύμα συσπείρωσης οι παίκτες; Το έχετε ξανακούσει σε κάποια άλλη εταιρεία; Μην είμαστε και υπερβολικοί, ε;  Αφού δεν βοηθιούνται από πουθενά, τι να κάνουν κι οι παίκτες; Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί δεν βάλανε αμυντικό χαφ σήμερα, αλλά οψόμεθα.

Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 για να παίξει τελικό με τα Γιάννινα. Θέλουν κι Ευρώπη τα παιδιά…Τα οποία παιδιά είχαν να αντιμετωπίσουν το εξής διαβολικό σύστημα κάποιου Μεταξά : Όλοι πίσω σε μαζική άμυνα και μπροστά ένας καλός παίκτης, που λέγεται Περέα. Που παραλίγο να κάνει την ζημιά στην αρχή, αλλά ευτυχώς υπήρξε ο Τσιντώτας κι ένα σφίξιμο στον προσαγωγό του, οπότε ησυχάσαμε. Αυτό μεταφράστηκε οτι η ομάδα αμύνθηκε καλύτερα, αλλά δεν βαριέσαι τώρα.

Τι κάναμε εμείς; Με φαινομενικά καλύτερο τον Ρότα κι αρκετά σταθερούς τους Σιμάνσκι και Σάκχοφ ( δεν χρειάστηκε πράγματι το αμυντικό χαφ, αλλά ο Λεταλέκ με την κάθετη πάσα θα ήταν κι αυτός μια χαρά ), σπρώχναμε την μπάλα μπροστά περιμένοντας κάποια έμπνευση από τους επιθετικούς μας. Οι οποίοι όμως παίζανε σε τραγικά μικρούς χώρους, φουλ μαρκαρισμένοι και στην ουσία κουτούλαγαν με τους αμυντικούς του αντιπάλου. Κάποιες βέβαια προϋποθέσεις ευκαιριών γίνανε αλλά δεν είχαν κατάληξη το γκολ.

Από ένα σημείο και μετά η ΑΕΚ έγινε τρομερά προβλέψιμη. Η μπάλα θα έβγαινε κάπου στα πλάγια και θα γινόταν κάποια σέντρα. Μπορούσε να παίξει αλλιώς; Όχι βέβαια. Αφού η ομάδα δεν έχει χαφ…Τι να παίξει; Αυτό μπορούσε, κι αυτό έπαιζε. Αποκτούσε με άνεση την κατοχή της μπάλας στο κέντρο, κράταγε την μπάλα και την γύρναγε υπομονετικά γύρω γύρω από την περιοχή του ΠΑΣ. Περιμένοντας να γίνει κάποιο αμυντικό λάθος. Μην ξεχνάμε οτι και σήμερα ο Τσούμπερ ήταν για τα πανηγύρια.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, μας έκανε να ψιλοβαρεθούμε.  Δυό τελικές εκατέρωθεν είχε στην πολύ αρχή του. Μετά ήταν μια σούπα, που δεν είχες και περιέργεια για την γεύση. Μόνο αν γινόταν καμιά σουτάρα μακρινή ή αν τρώγαμε κάποια αντεπίθεση με όλους τους χώρους που είχαμε ανοιχτούς ( σωστά καλυμμένους όμως ). Φώναζε πλέον η αλλαγή του Τσούμπερ με τον Μάνταλο χωρίς αλλαγή θέσης του Μαροκινού. Φώναζε βέβαια οτι κι ο Γιαννίκης δεν έχει διδάξει αυτό το ποδόσφαιρο κατοχής. Φώναζε οτι η σχολή της Κολωνίας ( κι ο Μεταξάς από εκεί είναι ) διδάσκει χοντρό κατενάτσιο και μπροστά ό,τι βγει. ανάλογα με το τι παίκτη έχεις ( μακάρι νά έχεις τον Μέσι δηλαδή ή τον Σοάρες ). Γαμώ τις σχολές…

Ίδιο σκηνικό είχαμε στο δεύτερο μέρος. Μηδέν χώροι, ασφυκτικά μαρκαρίσματα από πλευράς αντιπάλου που πέρασε νομίζω δυό φορές την σέντρα στο μισάωρο. Φυσικά η εύκολη ανάκτηση της μπάλας από εμάς που καταγράφεται σαν καλή αμυντική λειτουργία ( ο αντίπαλος απλά δεν έκανε επιθέσεις ) οδηγούσε σε μια φλύαρη επιθετική οργάνωση. Όμως υπήρχε η υπομονή και το πλάνο ήταν σαφώς οργανωμένο. Κακό θέαμα για εμάς αλλά δεν τρέχει κάτι. Η σχολή της Κολωνίας ξέρει περισσότερα.

Όμως ο δικός μας απόφοιτος έκανε τελικά την αλλαγή που έγραφα από το πρώτο μέρος : Μπήκε ο Μάνταλος στην θέση του Ελβετού ( δικαιώθηκε που έστειλε τον Άμραμπαντ στα πλάγια ) και μάλιστα σκόραρε. Σε μια καρμπόν κλασσική επίθεση μας από τα δεξιά και στην καλύτερη σέντρα του Ρότα, που ξαναλέω ήταν ο κορυφαίος σήμερα μαζί με τον Σιμάνσκι. Κι αυτό το γκολ φάνηκε οτι ξεκλείδωσε την κατάσταση της μαζικής άμυνας του ΠΑΣ. Λίγοι παραπάνω χώροι θα δημιουργούνταν.Αν βέβαια τους θέλαμε πιο πολύ από το σκορ, κι αν βέβαια είχε το κουράγιο το καφενείο των Ιωαννίνων.

Τίποτα από τα δύο δεν έγινε. Το παιχνίδι είχε πάρει την ρότα του δικαιώνοντας το γεύμα των παικτών εν όψει αυτού του τελικού. Μάλιστα σε μια καραμπόλα, βάλαμε και δεύτερο γκολ τελειώνοντας και την σεπτή τελετή, που είχε κι ένα επιμύθιο : Ακόμα κι ο Μάνταλος όταν μπαίνει – ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΧΑΦ – τακτοποιείται η κατάσταση. Σκέψου νάχες και κανονικότατα χαφ δηλαδή, με στημένο ή με μακρινό σουτ για κάποια κλειστή άμυνα.

Οπότε συγχαρητήρια για την νίκη και για την προσπάθεια σήμερα, που θα μας αγχώσει λιγάκι παραπάνω στην συνέχεια των μπαράζ, αφού ο εγγυητής θέλει και Ευρώπη. Αφού δεν πάει αυτός, ας πάει η ομάδα τουλάχιστον….

Άλλη μια χαμένη σαιζόν. Πίκρα, κλάμα και γενικά κιτρινόμαυρο προσφυγικό δάκρυ. Κυρίως για εκείνους που πίστεψαν και πήγαν να πάρουν διαρκείας. Μην χάσουν την απόλυτη μπούρδα. Όχι τόσο της ΑΕΚ. Του ποδοσφαίρου γενικώς. Έτσι όπως το έχουν καταντήσει οι χαρτογιακάδες που το διοικούν. Με τα var και τις αηδίες. Φαντάσου νάσαι στο γήπεδο και να μην ξέρεις αν πρέπει να πανηγυρίσεις ή να λυπηθείς ή ό,τι άλλο σου κάνουν μπροστά στα μάτια σου. Πόσο μαλάκα σε θεωρούν πλέον.

Και να το έχεις αυτό από τη μια – εντάξει μπορεί να είσαι τυχερός και για κάποιο παιχνίδι να μην τύχει αμφισβητούμενη φάση – κι από την άλλη να σπεύδεις να δεις την ΑΕΚ του εγγυητή στο ΟΑΚΑ. Λες και δεν θα βρεις εισιτήρια όπου θες κι όποτε θες. Δηλαδή ούτε υπάλληλος του εγγυητή να ήσουν. Κάτσε ρε μαλάκα να δεις το προϊόν πρώτα. Δες τι θα σου βγάλει η Colgate και μετά πήγαινε να το πάρεις. Εκεί θα είναι στα ράφια. Είναι ανάγκη να το προπληρώσεις;

Τι είπες; Το έκανες για να καβατζώσεις διαρκείας στην Φιλαδέλφεια; Γιατί, εγώ που δεν έχω αγοράσει διαρκείας, λες να μην βρω στην Σοφία την Αγία; Άμα γίνει μεταβίβαση της εταιρείας, λες ο καινούργιος να δεσμευτεί στον εγγυητή ότι θα λάβει υπ΄ όψιν του τα προηγούμενα διαρκείας; Ξέρεις σε τι τιμές θα είναι τα καινούργια; Ξέρεις εσύ αν θα έχεις λεφτά να δώσεις; Σιγά τα καβατζώματα που έκανες με τον εγγυητή. Κι άντε και καβάτζωσες. Ξέρεις τι ομάδα θα υπάρχει; Στο γήπεδο θα πηγαίνεις για να βλέπεις τι; Το χόρτο; Τα καθίσματα ή μήπως την Δεκελείας; Πήγαινε μια καθημερινή, πάρε το οργανωμένο τουρ που θα υπάρχει και ξεκαύλωσε με το γήπεδο. Που πάντα θα υπάρχει ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΠΑΛΑ. Το ξέχασες;

Και ψάχνουν όλοι τώρα να βρουν, τις πταίει. Κανά μήνα πριν, όλα πήγαιναν ρολόι. Αίφνις, να φύγουν όλοι, διότι όλοι φταίνε. Ευτυχώς που γράφουμε εδώ, ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΕΣ, και τα έχουμε επισημάνει πιο έγκαιρα και από τον εγκαίρως. Διότι μπορείς να βγεις κι από τα ρούχα σου με όλες αυτές τις μπαρούφες που γράφονται ακόμα και σήμερα.

Κάτσε και δες : Κετσετζόγλου σήμερα : <<…το είχα επισημάνει εγκαίρως, κι ευτυχώς τα γραπτά μένουν…>>Τι είχε επισημάνει δεν έχει καμία σημασία. Κάποια εγγυητική αμπελοφιλοσοφία θα ήταν, το δίχως άλλο. Εγώ με τα μάτια μου είχα διαβάσει τα εξής μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ : <<…να μείνει η ΑΕΚ προσηλωμένη στο πλάνο του Γιαννίκη…>>. Σήμερα; Απλά δεν κάνει. Τι είχαμε γράψει εδώ, κι εγώ κι ο Χρήστος, μετά την ανανέωση Γιαννίκη; <<…Ο Γιαννίκης σε ένα μήνα θα έχει φύγει…>>. Εύκολα μπορεί να γίνει σύγκριση γραπτών, όπως και μια αναδρομή στα δικά μου γραπτά από πέρσι : <<…πάρτε δυό χαφ…>>. Άσε δε το σημερινό : << …θα κερδίσουμε τα Γιάννινα…; >>. Δηλαδή τι έβλεπε τότε κι έγραφε τις παπαριές του;

Να πούμε λοιπόν τι φταίει ( το ποιος έχει ήδη γίνει δημόσια παραδοχή ). Φταίει ότι η ομάδα δεν έχει προπονητή και φυσικά δεν έχει δυό χαφάρες. Φυσικά μπορείς να μιλήσεις για στελέχη και λοιπές άλλες αρλούμπες, όμως τον εγγυητή τον ξέρουμε ( <<..σε θέλω σημαιοφόρο της άμυνας στην Αγία Σοφιά …>>, αυτά δεν λέγονται ούτε σε παιδάκι του  νηπιαγωγείου ). Δεν μας πολυνοιάζουν αυτά. Ούτως ή άλλως για μπουρδέλα εταιρείες μιλάμε σε ένα χώρο μπουρδέλο. Φαντάσου ότι η ΑΕΚ είναι τρίτη ακόμα.  Και με Γιαννίκη μάλιστα. Δηλαδή κάποιον που απλά ΔΕΝ είναι προπονητής.

Και κοιτάω τις κινήσεις σήμερα. Τώρα έχουμε κρεμαστεί όλοι στην απόφαση του Σάντος. Ίδια τακτική με τον χαφ δηλαδή. Βρήκαμε έναν και τον κοιτάμε, και του μιλάμε και τον περιμένουμε ( ασχέτως αν πιστεύω βέβαια ότι δεν μπορεί να έρθει κάποιος τώρα με τον κίνδυνο των διασυρμών, που κι αυτό το είχα γράψει στην ροή των κριτικών, θεωρώντας ότι οι διασυρμοί δεν ήταν του ΟΣΦΠ και του ΠΑΟΚ, αλλά τα καφενεία που έπρεπε να είμαστε τα αφεντικά ).

Αν όλα αυτά δεν είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, τότε περιμένω κάποιον να μου πει τι είναι.

Η εγκαταλελειμμένη ΑΕΚ, κατέβηκε με 4-2-3-1 και ουσιαστικά με την ενδεκάδα του αποκλεισμού από το κύπελλο. Υποχρεωτικά και μονοδρομικά. Κατέβηκε με απόφαση να τρέξει, να κλείσει τους χώρους, να αμυνθεί και να ψάξει κάποια αντεπίθεση. Κι αυτό που μπορώ  να πω, είναι ότι δεν κατέβηκε φοβισμένη, ούτε σαν πρόβατο για σφαγή. Αντιθέτως είχε το θράσος για μια ομάδα χωρίς ψυχολογία.

Είδαμε ένα όμορφο ημιχρόνιο. Η δική μας ομάδα τήρησε την τακτική του Γιαννίκη και δεν αισθανθήκαμε μειονεκτικά. Είχαμε μια ψυχραιμία στην διαχείριση της κατοχής της μπάλας από τον αντίπαλο, οι αλλαγές στις πάσες μας ήταν στοχευμένες κι ήμασταν καλά τοποθετημένοι μέσα στο γήπεδο. Βγήκαν οι αντεπιθέσεις και βγήκαν και οι αλληλοκαλύψεις. Φυσικά δεν μιλάμε για υπερθέαμα αλλά ας μην το ψάξουμε αυτό. Ντέρμπυ ήταν και θα είναι πάντα.

Ο Ολυμπιακός ήταν πιο πολύ νωθρός από ότι τον έχω συνηθίσει, αλλά λογικό ήταν κι αυτό αφού το μυαλό των παικτών του ήταν στο Μπέργκαμο. Η βεβαιότητα οτι ένα γκολ θα το βάλουμε, ήταν ξεκάθαρη. Απλά δεν είχε την στήριξη από τον προπονητή του στο κέντρο, που συνήθως μια υπεροπλία στο κέντρο την έχει, απέναντι στο λειψό δικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που είχε για κορυφαίο τον Σιμάνσκι – επιφορτιμσμένο με την φύλαξη του Καμαρά –   και πολύ κοντά στην προσπάθεια των επιθετικών ενεργειών, τον Άμραμπαντ. Χωρίς όμως να ξεχνάμε τα δυό πλάγια μπακ μας, που κάλυψαν πολύ καλά τις πτέρυγες μας.

Στο δεύτερο μέρος, είχαμε ακριβώς την ίδια εικόνα. Την ΑΕΚ σε πολύ καλή αμυντική θωράκιση ψάχνοντας κάποια ευκαιρία στην κόντρα και τον αντίπαλο σε μια κατοχή μπάλας ανούσια. Αυτό που μπορείς να πεις είναι η ατολμία στην αντεπίθεση, που ήταν σαν διεκπεραίωση φακέλλου στην εφορία. Λογικά πράματα κι αυτά. Ψυχολογία στο μηδέν. Δεν κερδίσαμε άλλους κι άλλους, θα βάλουμε γκολ στον Ολυμπιακό;

Όμως βλέπαμε κάτι όμορφο. Τακτικά μιλάω, αφού τελικές σχεδόν δεν υπήρχαν. Στους κορυφαίους μπορούμε να προσθέσουμε και τον Ρότα, ενώ πρέπει να κάνουμε και μνεία για τον πολύ κακό Τσούμπερ. Ας μην λέμε όμως κι άλλα. Μια παρατημένη ομάδα, στην ουσία χωρίς προπονητή, ενώ ο πρόεδρος της βρίσκεται σε αδυναμία αποφάσεων, τι άλλο να κάνει σήμερα στο τηγάνι, παρά να ακολουθήσει την μοίρα της; Του φτωχού συγγενή. Να είναι πτωχή πλην τίμια. Οπότε την ώρα που τα σέντερ μπακ του αντιπάλου, έβριζαν την αμυντική λειτουργία των χαφ τους, εμείς φροντίζαμε να φάμε το προκαθορισμένο γκολ. Α, και εκείνη την στιγμή που ο μάγειρας που έχουμε στον πάγκο, έβαζε σέντερ φορ τον Μαροκινό σαν να του έλεγε; Φτάνει πια με την δημιουργία σου. Δεν θέλω άλλο. Μιλάμε για σούπερ ηλίθιο, πέραν φυσικά της έλλειψης προσωπικοτήτων στο κέντρο μας. Γι’ αυτές άλλοι είναι υπεύθυνοι. Τα γράφαμε, μας αντιγράψανε κι είμαστε όλοι δικαιωμένοι.

Με χαμένη την ΑΕΚ. Αλλά φίλοι, η ομάδα είναι εταιρεία εδώ και καιρό. Άρα δεν ανήκει στους Αεκτζήδες. Ανήκει σε κάποιον τύπο που δεν έχει καμία σχέση με επιχειρήσεις. Ούτε ξέρει από εταιρείες, ούτε και θέλει να μάθει. Ούτε και βέβαια θέλει να ζει στο 2022. Είναι σαν την γυναίκα του πρωτομάστορα στο χτίσιμο του γεφυριού της Άρτας. Που σε λίγο θα ψάχνει για διαβάτες για την γέφυρα. Που όμως θα βρει. Διότι η λίμνη των ηλίθιων που του δίνουν λεφτά, είναι αστείρευτη. Πρόσφατα δεν κλείσανε σουίτες δυό κορόιδα;

Υπό το βλέμμα του Πογιέτ λοιπόν, η ομάδα μας κατέβηκε με 4-2-3-1 και με την καλύτερη επιθετική τετράδα όπως μας έχουν πληροφορήσει οι μπαλαδόροι. Τι είδαμε στο πρώτο μέρος; Αυτό που κάναμε επί κόβιντ. Σταματήσαμε να ζούμε για να μην πεθάνουμε. Δηλαδή ποδοσφαιρικά, τι είδαμε; ΤΙΠΟΤΑ. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ. Έλα τώρα να κάνεις την ανάλυση του μηδενός.

Η ΑΕΚ έδωσε την μπάλα, ανέβασε την αμυντική της γραμμή έξω από την περιοχή της για να ενωθεί με τους δυό κεντρικούς της, και προσπάθησε να βρει κάποια αντεπίθεση στον χώρο. Αυτόν που θα άφηνε ο ΠΑΟΚ που εκλήθη να παίξει σαν αφεντικό του παιχνιδιού. Βρήκε το τίποτα αφού δεν υπολόγισε οτι ο αντίπαλος μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο αλλά έχει και ταχύτητα για να καλύψει τον χώρο και να υποστηρίξει το παιχνίδι του. Εμείς στηριχτήκαμε στο να εξαφανίσουμε τους χώρους και επιθετικά να παίξουμε με μακρινές μπαλιές του Τζαβέλα και του Μήτογλου.

Πράγματι ο ΠΑΟΚ επιθετικά εξουδετερώθηκε από την τακτική του Γιαννίκη, αλλά κι εμείς δεν βρήκαμε την τρύπα της βελόνας. Οπότε επιθετικά οι δυό ομάδες πήραν μηδέν και προσέφεραν ένα κάκιστο θέαμα για εμάς. Αμυντικά και οι δύο πήραν άριστα, όπως άριστα πήραν τακτικά. Βλέπετε και οι δυό ενδιαφέρονταν πρώτιστα να μην κάνουν το λάθος., Ε αυτό λοιπόν, μηδένισε το θέαμα και δικαίωσε τις άδειες κερκίδες, έστω και κατά λάθος. Στην ουσία το μόνο κέρδος για τους δυό προπονητές είναι οτι κέρδισαν κάποια διάρκεια σε φυσική κατάσταση.

Ντέρμπυ θα πεις. Βρε πες ό,τι θες. Εσύ σαν ΑΕΚ παίζεις με την ίδια τακτική της Τούμπας; Εσύ σαν ΠΑΟΚ, δεν ξέρεις πώς να επιτεθείς σε κλειστή άμυνα; Μέχρι να απαντήσουν οι μονομάχοι ( μην γελάτε, απλά δέστε κανά τελικό NFL που παίζονται δις κι όχι κάτι χιλιάρικα για τους εδώ ποινικούς ), εμείς ήρεμα πίναμε ουίσκι και μιλάγαμε και στο τηλέφωνο για τις πραγματικές δουλειές που έχουμε, χωρίς ιδιαίτερη αγωνία μην ξεφύγει καμιά αργοκουρούτα εκατέρωθεν και απειλήσει. Σκέψου οτι δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης που να ξεχώρισε.

Δεύτερο μέρος, ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Κλειστοί χώροι, ευθυνοφοβία και σούπα. Τακτική κι άγιος ο Θεός. Πρεσαρίσματα, μηδενικοί χώροι και θέαμα μηδενικό. Σαφώς πιο παθητική η ομάδα μας, χωρίς ιδιαίτερες φαντασίες για επιθετικό παιχνίδι με ενδελεχές παίξιμο για να βρει κάποιο λάθος, κάποια τρύπα. Κατανοητά όλα αυτά μέχρις ένα σημείο. Τραγικό παιχνίδι να το βλέπεις, τραγικό παιχνίδι να κάνεις ανάλυση.

Τέλος πάντων προχώραγε η κατάσταση κι έβλεπες πολύ καλό τον Τσιντώτα και σούπερ τρεχαλατζή τον Άμραμπαντ, που τα έδωσε όλα και δικαίως παίρνει και τον τίτλο του κορυφαίου. Δηλαδή οτι φάνηκε πιο πολύ, διότι επίσης σπουδαίοι ήταν οι Σιμόες και Σιμάνσκι, που έπαιξαν για την τακτική του Γιαννίκη. Που του βγήκε μέχρις ένα σημείο με το γκολ του Σιμόες, όμως μετά με σύστημα 4-3-3, δεν μπόρεσε να κρατήσει το σκορ κάνοντας ξανά αλλαγές που δεν τις κατάλαβα. Μιλάω για την έξοδο του Αραούχο αλλά κατόπιν την είσοδο του Καρίμ. Φυσικά μικρή σημασία είχε αυτή η αλλαγή. Πιο σημαντικό ήταν το τελικό σκορ, που έφερε άλλη μια ήττα για την ομάδα μας, αλλά και το τελευταίο πεντάλεπτο που είδαμε ένα θέαμα. Δυσάρεστο μεν για μας αλλά δικαιότατο για τον αντίπαλο. Να πας να κάνεις τι απέναντι στον Ολυμπιακό; Επειδή είπε ο εγγυητής να πάρουμε το κύπελλο; Ας μην λέμε άλλα. Η άνοια θέλει συμπαράσταση….

Άμα φταίει ο Μελισσανίδης, τι κάνουν αυτοί που δεν φταίνε; Περιμένουν να δουν ποιος θα πρωτοφύγει. Για τον Γιαννίκη δεν το συζητάμε. Αυτός είχε φύγει από τότε που του ανανέωσαν το συμβόλαιο. Ό,τι έχουμε γράψει εδώ πέρα.

Η ΑΕΚ μας λοιπόν, χωρίς προπονητή, κατέβηκε με το αναγκαστικό 4-2-3-1 και με συγκεκριμένες επιλογές παικτών, αφού λόγω των επερχόμενων κακοκαιριών άρχισαν οι θλάσεις να πληθαίνουν. Το κακό σήμερα είναι οτι έπαιζε με την πιο αδύναμη ομάδα του πρωταθλήματος, που θα την αντιμετώπιζε με διπλή ζώνη άμυνας. Γιατί κακό; Διότι θα έπρεπε να παίξει σαν αφεντικό. Κι αυτό η ομάδα μας δεν το μπορεί. Για πολλούς λόγους. Ας πούμε δύο : Λόγω Γιαννίκη κι επειδή δεν έχει σοβαρά δημιουργικά χαφ.

Τι είδαμε στο πρώτο μέρος; Μια διάθεση για τρέξιμο και πρεσάρισμα, που θύμιζε τον Βέγγο. Εντάξει την μπάλα την έπαιρνες, μετά τι την έκανες ; Θα σου πω. Ανέβαζες την στατιστική για την κατοχή της μπάλας αλλά ανέβαζες και την φλυαρία σου. Γύρω γύρω, πίσω, παράλληλα και ουσιαστικά μία μεγάλη ευκαιρία λίγο πριν την λήξη. Κοινώς, μηδέν από μηδέν μηδέν. Και σήμερα μπορούμε να πούμε οτι αυτή η στάνη, αυτό το τυρί μπορεί να βγάλει.

Κατά τα άλλα, ο βαρυφορτωμένος μικρός χώρος άμυνας του Απόλλωνα, δημιούργησε έλλειψη κενών χώρων και δυσκόλεψε αφάνταστα το έργο του Σιμάνσκι – μάλλον ο καλύτερος όλων – αλλά και του Γέβτιτς, που έβγαλε δυό τρεις καλές κάθετες μπαλιές. Αυτή η δυσκολία έγινε ακόμα μεγαλύτερη διότι η ομάδα μας δεν είχε και σε καλή μέρα κανέναν από την επίθεση. Οπότε μπορεί ανέβαιναν τα πλάγια μπακ μας αλλά δεν δημιουργούσαν αριθμητική υπεροχή στην αντίπαλη περιοχή, αλλά συνωστισμό. Φυσικά το να διασπάσεις μια διπλή ζώνη άμυνας, είναι δουλεμένο στις προπονήσεις. Δεν είναι οτι σε αιφνιδίασε σήμερα ο αντίπαλος. Είναι όμως εμφανές το τι δουλεύεται στην προπόνηση.

Τα πάντα βέβαια μπορούσαν να καθαρίσουν με ένα γκολ. Αυτό αν ερχόταν θα ήταν καθαρά από ατομική ενέργεια. Η ομαδική λειτουργία δεν ήταν καλή κι έβγαλε σε συμπάθεια τον Απόλλωνα. Που ήταν προσηλωμένος στην τακτική του, προσπάθησε να βγει στην κόντρα κι είχε κάποιους παίκτες που φάνηκαν. Ρολίστες κυρίως, αρκετά αξιόλογους που τέτοιους δεν είχαμε εμείς.

Στο δεύτερο μέρος, είδαμε καλύτερα πράματα για τα μάτια μας. Σημαντικό κι αυτό, όπως σημαντικοί κι οι τρεις βαθμοί και μια νίκη άνετη. Στις σκέψεις μας όμως παραμένουν αυτά που έγιναν στο πρώτο δεκάλεπτο : Ο Απόλλων έχασε δυό τεράστιες ευκαιρίες την ώρα που η ομάδα μας πελαγοδρομούσε μέσα στο γήπεδο. Την ώρα που ο πάγκος ήταν σε πανικό – μόλις πέντε λεπτά από τις οδηγίες των αποδυτηρίων – κι ετοίμαζε δυό αλλαγές. Ευτυχώς πρόλαβε ο Αραούχο και σκόραρε.

Το γκολ ήταν αυτό που λέγαμε : Από ατομική προσπάθεια του Γκαρσία, που ανέβηκε στο δεύτερο μέρος. Σε εκείνο το σημείο ο Φέστα έλυσε κι όλα τα υπόλοιπα προβλήματα μας. Έκανε τρεις αλλαγές προσπαθώντας να βρει την ισοφάριση, οπότε άδειασε τους χώρους και η ομάδα μας έκανε πάρτυ. Δηλαδή μαζί με την απελευθέρωση που ούτως ή άλλως φέρνει ένα γκολ, έχεις και τον Ιταλό που διέλυσε την ομάδα του.

Στην καλύτερη εικόνα μας όμως, είχε συμμετοχή κι ο Γιαννίκης. Διότι η μία τελικά αλλαγή του, ο Άμραμπαντ, βελτίωσε όλη την ΑΕΚ. Είπαμε : Στους ανοικτούς χώρους. Η ομάδα κυριάρχησε στα πλάγια και στον άξονα, κι έβγαλε ωραίες προσπάθειες που την έφεραν στο άνετο 3-0 σκορ επικράτησης. Μοναδική παραφωνία – που όμως λέει και δείχνει πολλά – η κόκκινη στον Μοχαμαντί. Επίσης παραφωνία το ότι βάζω τον Τσιντώτα στους διακριθέντες.Εκεί, που σίγουρα θα βρούμε και τον Αραούχο.

Συγχαρητήρια επομένως και με βάση το δεύτερο μέρος. Οι συμπτώσεις και τα λάθη των αντιπάλων, είναι κι αυτά μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που θα ήταν διαφορετικό αν είχε προηγηθεί ο Απόλλων, αλλά ας μην ασχολούμαστε τώρα με υποθέσεις. Το τι άγχος και πίεση είχε η ομάδα, το είδαμε όλοι. Κι ήταν ανεξήγητο όταν παίζεις με τον τελευταίο και την ώρα που ο εγγυητής σου, έχει βγάλει το πρωτάθλημα από τους στόχους σου : Καλά δεν άκουσα ότι στόχος πλέον είναι το κύπελλο; Πολύ καλά άκουσα. Οψόμεθα λοιπόν.